ΠΟΣΟΣ ΠΟΝΟΣ ΘΕΕ ΜΟΥ! ΠΟΣΗ ΘΛΙΨΗ! ΠΟΣΗ ΠΙΚΡΑ!

Σπύρου Κίκερη

ΠΟΣΟΣ ΠΟΝΟΣ ΘΕΕ ΜΟΥ!

ΠΌΣΗ ΘΛΙΨΗ! ΠΟΣΗ ΠΙΚΡΑ!

«Ρέκβιεμ!»

*Παράκληση Θερμή!

 Να μη διαβαστεί από μη φιλόζωους

 χωρίς όμως η παράκλησή μου, να παρεξηγηθεί!

*Προσοχή!

 Υπογραμμίζεται ότι το παρόν γράφτηκε

κάτω από έντονη συναισθηματική φόρτιση,

ως εκ τούτου, ζητώ προκαταβολικά συγνώμη

για ενδεχόμενη συγκινησιακή σας φόρτιση!

*ΑΦΙΕΡΩΣΗ!

Ειδικά Αφιερωμένο σ’αυτούς που Λάτρεψαν

τη γλυκιά και μοναδική μου ΣΙΝΤΥ

7b Microchip:985120019708731

και γενικότερα σε όλους τους φιλόζωους!

Είναι ν’απορείς!

Είναι ν’απορείς, είναι ν’απορείς,

πόσο, εν τέλει, εύκολο

είναι να ευτυχείς!

Είναι ν’απορείς, είναι ν’απορείς

αυτό που ψάχνεις στη ζωή

σε ζώα να το βρεις!

ΑΝ

Αν απαιτείς αγνότητα και να μη δυστυχείς!

Αν θέλεις τελειότητα και φίλο της τιμής!

Αν θέλεις στο διηνεκές, να είσαι ευτυχής

πάρε ένα αδέσποτο και θα με θυμηθείς!

Αν θες στα συναισθήματα να μη διαψευστείς!

Αν θες σ’αυτά που πίστεψες να επαληθευτείς!

Αν θες σε άσυλα ψυχής, ποτέ να μη ψαχτείς

πάρε ένα αδέσποτο και θα με θυμηθείς!

  Σάββατο (21/10/2017) ανάστατο, με μη αναμενόμενο το «σάβανο!»(

  Σάββατο 21/10/2017, έγερση άγριο χάραμα όπως πάντα, άλλωστε εδώ και έξη μήνες τώρα, είχα ανειλημμένη υποχρέωση, να κατεβάζω την υπέργηρη συντροφίτσα – σκυλίτσα – μου, τέτοια ώρα!

  Έφτιαξα τα συντροφάκια μου, τη Σιντούλα μου, τη Γιουγιούλα μου – τη καλή μου γατούλα – τον Κοκούλη μου –τον καλό μου παπαγάλο – την Φιλίτσα μου – μια αδέσποτη γατούλα – κάτω στην πιλοτή, τσίμπησα κάτι και όπως πάντα τέτοια μέρα, πήγα στη θάλασσα!

  Γύρισα κατά τις 12:00. Πριν να μπω στο σπίτι μου και ενώ ήμουν στην πόρτα, οι απέναντι μου είπαν: «Η σκυλίτσα έκλαιγε, εκβάλλοντας μια παράξενη έντονη κραυγή, για αρκετή ώρα!

  Ήταν η πρώτη φορά, που άκουγα μια τέτοια περιγραφή, είχα ν’ακούσω τη φωνούλα της, πολλούς μήνες, ανησύχησα, γιατί και το βράδυ είχε φάει δυο μπουκίτσες και το πρωί το ίδιο!

  Μπήκα στο σπίτι με αγωνία, ήταν στην κρεβατοκάμαρα, όπου και τα σπιτάκια της τρία στον αριθμό, είδα αναποδογυρισμένα τα πιατάκια της, με κοίταξε, την πήρα αγκαλιά, τη φίλησα, μου’γλυψε το χέρι, στην κλασική της και πάγια ανταπόδοση!

  Η περιοχή του στόματος και του στήθους της ήταν λερωμένη με ένα κολλώδες διαφανές υγρό! Κατάλαβα ότι είχε πάθει κρίση επιληψίας, ότι ήταν έντονη! Αριθμητικά ήταν η τέταρτη, σε διάστημα πέντε μηνών! Την έπλυνα, τη σκούπισα, της έκανα μασαζάκι, όπως κάθε μέρα σ’όλο της το κορμάκι! Μου έδειξε την ευγνωμοσύνη της, μ’ένα ακόμα γλείψιμο, στη βάση του αριστερού μου αντίχειρα, όπως πάντα!

  Στη συνέχεια, της έβαλα το λουράκι της και κατεβήκαμε κάτω για τη σωματική της ανάγκη, όπως πάντα 13:00 με 14:00! Λουράκι της έβαλα για πρώτη φορά πριν ένα χρόνο, από τον καιρό που έχασε την ακοή της! Μέχρι τότε, ποτέ δεν της είχα βάλει λουράκι, δεν το ήθελε!

  Η Σίντυ από μικρή ήταν μία υποδειγματική σκυλίτσα, γεννημένη «κυρία!» Πάντα στο πλάι μου κι’όταν φτάναμε στην άκρη του πεζοδρόμιου, σταμάταγε, με κοίταζε στα μάτια, να την πάρω αγκαλιά, να την περάσω απέναντι!

  Με το που ανεβήκαμε πάνω την είδα ήρεμη, σε λίγο αποκοιμήθηκε, είπα πάει κι’αυτό το περάσαμε η ώρα ήταν κάπου 14:15!

  Άσχημα Προαισθήματα!

  Όμως είχα ένα άσχημο προαίσθημα, θυμόμουν ότι στο γυρισμό μου από τη θάλασσα τα μάτια μου, έτρεχαν ασταμάτητα, μη ξέροντας το γιατί και τώρα, που κάτι σχετικά απλό έγραφα, δε μπορούσα να συγκεντρωθώ κι’ο νους μου σ’εκείνη έτρεχε, ανακαλώντας μία προς μία, χιλιάδες αναμνήσεις στη σχέση μου με ένα υπερτέλειο πλάσμα!

  Τι να πρωτοθυμηθώ, πώς να ξεχάσω και πως Θεέ μου να ξεπεράσω την τελειότητά της; Αν πω ότι ήταν άνθρωπος, θα την υποτιμήσω κι’αυτό αδυνατώ να το κάνω!

  Η γνωριμία μας!

  Θυμάμαι ότι αυτή με πήρε και όχι εγώ! Ήταν αδύνατο να με χάσει, η Μοίρα της την είχε δέσει μαζί μου, πριν τη γέννα της! Είχα πάει στα Σύβωτα Θεσπρωτίας για διακοπές, ο ξενοδόχος είχε ένα όμοιό της! Δεν ήξερα από σκυλιά, το μόνο που ήξερα ήταν ότι τα λάτρευα!

  Εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ από τη συμπεριφορά της σκυλίτσας του ξενοδόχου, που όταν γύρισα στην Αθήνα και πήγα στο Pet Shop, ν’αγοράσω τροφή για τον παπαγάλο μου, έναν African grey Parrot, είπα στο φίλο Νίκο: «Νίκο μου είδα ένα μοναδικό σκυλάκι…..» Νάτο εδώ το’χω…» μου είπε. εκείνος.

  Τι ήταν Θεέ μου να διασταυρωθούν τα βλέμματά μας, πόσα κύματα μπορούν να δημιουργήσουν δυο διασταυρούμενες ματιές! Αυτά μόνο στους μεγάλους έρωτες συμβαίνουν, δεν έχω ίχνος αμφιβολίας!

  Ήταν τέλη Ιουνίου του 1999, έμενα μόνος μου, απουσίαζα συχνά με διανυκτερεύσεις, λόγω πτητικών υποχρεώσεων, από σκυλιά δεν ήξερα! Τι θα κάνω Θεέ μου; Θα πνιγώ! «Άστο Νίκο, δε μπορώ δε γίνεται, τα Χριστούγεννα θ’αποφασίσω!»

  Εκείνο, μια χουφτίτσα, γεννημένη 20/4/1999, δύο μηνών δηλαδή, να’ναι κολλημένη με τα χεράκια της στο κλουβί και να σπαράζει στο κλάμα! Πήγα κοντά της μου’γλυψε για πρώτη φορά τα χέρια μου, ρίγησα, άνοιξα το κλουβί όρμησε στην αγκαλιά μου, άρχισε να γλύφει το πρόσωπό μου! «Πάρτο, Νίκο Πάρτο, δε γίνεται, δε μπορώ!»

  Την πήρε, εκείνη σπάραζε στο κλάμα, ξανακολλώντας στο κλουβί της! «Πόσο έχει;» τον Ρώτησα, «175.000 δραχμές» μου είπε! «Αρσενικό ή θηλυκό είναι» τον ρώτησα! «Αρσενικό» μου είπε. «Οκ Αρσενικό θέλω ετοίμασέ το, πάω στο ATM να βγάλω λεφτά»

  Διέσχισα την οδό Πειραιώς κι’άκουγα το κλάμα της! Γύρισα την είχε ετοιμάσει δίνοντάς μου οδηγίες. «Πως το λένε» τον ρώτησα! «Να δούμε τα χαρτιά του» μου είπε. Άνοιξε το βιβλιάριό του και μου λέει «Μπέμπα!» «Πάρτο πίσω, σου είπα πως θέλω αρσενικό!» Εκείνος είχε κάνει λάθος στην προηγούμενη πώληση, «άστο μου είπε σε δύο μέρες έλα θα σου έχω άλλο!»

  Από δω και πέρα οι αντιδράσεις της γλυκιάς μου δεν περιγράφονται, γύρισα από την οδό Πειραιώς λυγίζοντας στις σπαρακτικές της εκκλήσεις!

  Αχώριστοι μια Ζωή!

  Από τότε, σχεδόν δε χωρίσαμε ποτέ, γίναμε ένα, αυτοκόλλητοι εγώ κι’εκείνη! Η ζωή μας όλη ένα παραμύθι! Περάσαμε άριστα, μακάρι και οι άνθρωποι, μακάρι όλοι μας, να περνάγαμε τέτοια ζωή! Αγάπη, εκτίμηση, πίστη και εικόνες, εικόνες πολλές, εικόνες που κάνουν το χρόνο να φαίνεται αρκούντως μεγαλύτερος!

  Μαζί μου, μαζί μου, πάντα μαζί από μωρό! Μόνο στην κόρη μου τη μικρή – που ήταν η δεύτερη αγάπη της - την άφηνα κάπου κάπου, αν δεν ήταν απολύτως αδύνατο, να την έχω κοντά μου!

  Τη στείρωσα λίγο μετά τους 12 μήνες! Η μέρα της στείρωσης, μέχρι να ξυπνήσει, ήταν από τις χειρότερες της ζωής μου! Όταν ξύπνησε φοβήθηκα γιατί επί δύο ώρες έκανε εμετούς!

  Όμως η στείρωση ήταν απαραίτητη για την υγεία της – συντελεί στην αποφυγή του καρκίνου της μήτρας! Το λίμπιντο δεν της έλειψε, έκανε τακτικά έρωτα, πάντα με την παντόφλα μου, μέχρι και τα δέκα εφτά της!

  Από τα απίθανα, που θυμάμαι! Πάντα ταξίδευε στη θέση συνοδηγού στο αυτοκίνητο, ποτέ δεν της άρεσε να της παίρνουν τη θέση! Με την επιμονή της την κέρδισε απολύτως! Τακτικά στις διαδρομές μας, έρχονταν στα πόδια μου, ενώ οδηγούσα! Πολλές φορές σηκώνονταν στα πίσω της ποδαράκια, βάζοντας τα μπροστινά της στο τιμόνι!

  Κάποια φορά στον Άλιμο, σ’ένα φανάρι, ένας μου έκανε παρατήρηση και’γω του είπα, «είμαι ΑμΕΑ, αυτή έχει το τιμόνι!» Κάποια άλλη φορά μας σταμάτησε ένας τροχονόμος, για τον ίδιο λόγο! Από εκείνη τη στιγμή όταν της έλεγα τη λέξη «Αστυνομία» έκανε βουτιά και κρύβονταν! Ήταν ειλικρινά πανέξυπνη, με τα μάτια μου καταλάβαινε τα πάντα!

  Στον Άγιο Αντρέα, στο Ζούμπερι, στο θέρετρο της Αεροπορίας, δεν επιτρέπονται τα σκυλιά, εκείνη πέρναγε, γιατί έγκαιρα της έλεγα «κρύψου, θα σου πω πότε θα βγεις!» Είμαι σίγουρος ότι τα Ελληνικά τα κάτεχε σε μεγάλο βαθμό, αν όχι όλα!

  Ήταν κοινωνική, υπερβολικά κοινωνική, όταν άκουγε το κουδούνι πήγαινε πάντα στην πόρτα, μόλις την άνοιγα πήγαινε μπροστά, από το ασανσέρ για υποδοχή! Τους μόνους που δεν πήγαινε και πολύ, ήταν οι γιατροί της, Ο Μιχάλης Στεφανογιάννης και η Αμαλία Γεωργιάδου!

  Μία φορά που χτύπησε το κουδούνι βγήκε για υποδοχή, όταν όμως από το ασανσέρ, πρόβαλε ο γιατρός της, εξαφανίστηκε τρέχοντας, πηγαίνοντας στο σπιτάκι της!

  Ήταν Ιπτάμενη!

  Ήταν Ιπτάμενη με πολλές ώρες, στην αρχή γκρίνιαζε κυρίως στις φάσεις προσγειώσεως και απογειώσεως! Δεν άργησε να εξοικειωθεί στον αέρα και να της αρέσει να πετά! Όταν η θέση Συγκυβερνήτη πλάι μου ήταν κενή, πάντοτε κάθονταν σ’αυτή, κι’οση ώρα πετάγαμε, με κοίταζε στα μάτια!

  Μια φορά, έκανα μια εξομοίωση απώλειας υδραυλικών, σε έναν πιλότο μέτριας εμπειρίας, εκείνος άργησε πολύ να το καταλάβει και το κατάλαβε όταν του είπα «την ακούς τη Σίντυ, κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά!»

  Σε μια πολύ σοβαρή κατάσταση ανάγκης, που ο Θεός μας έστειλε, να σώσουμε δυο ακόμα άτομα, που θα’χαν τσακιστεί χωρίς χαμπάρι να το πάρουν, πλάι από τη Εθνική οδό Αθηνών Λαμίας κοντά στα διόδια Αφιδνών!

  Μπορεί να’ταν το δικός της γούρι, που μ’αφύπνισε τη ύστατη στιγμή, γιατί δεν είχα τα χειριστήρια, φωτίζοντας το νου μου, για την κάλλιστη επιλογή πρόληψης, μείζονος θανατηφόρου, κατά πάσα πιθανότητα, ατυχήματος!

  Στους άγριους καιρούς δεν κώλωνε, γιατί γονιδιακά ήμασταν στην ίδια συνομοταξία και όχι μόνο, γιατί εκείνη το μόνο που ήθελε ήταν, να είναι δίπλα μου, ανεξαρτήτως συνθηκών και συνεπειών!

  Πέρασε Καλά! Γεύτηκε Πολλά!

  Γεύτηκε πολλά, μέχρι γενέθλια στο Νάμμος, στη Ψαρού της Μυκόνου! Ήταν μια αρνητική έκπληξη για μένα, που φυσικά δεν την ήθελα, γιατί κάποιοι το’καναν για λόγους επίδειξης και μόνον! Δούλοι όντες, στη μεγαλειότητα της «ματαιότητας!» Το ζητούμενο ήταν ν’ακουστεί ότι το σκυλί του πιλότου του Κου Τάδε, είχε γενέθλια!!!

  Στα νιάτα της τρέχαμε ολόκληρο το δάσος Συγγρού! Ένα δάσος ανείπωτου κάλλους, μπροστά αυτή και πίσω εγώ! Ήταν αδύνατο να την φτάσεις, έτρεχε σα λαγός!

  Οι λόγοι, που οι Άγγλοι, επινόησαν τη ράτσα ήταν δύο, ο πρώτος ότι η ράτσα αυτή έχει την ιδιορρυθμία να προπορεύεται του συντρόφου της και δεύτερον η ταχύτητά της! Έτσι χρησιμοποιήθηκε αρχικά σαν πλοηγός ανθρακωρύχων και στη συνέχεια σε μεγάλα εργοστάσια σαν κυνηγός ποντικιών!

  Όταν πήγαινα για μπάνιο, την έπαιρνα σχεδόν πάντα μαζί μου! Άλλοτε έσκαγε από τη ζέστη και άλλοτε τουρτούριζε από το κρύο, όμως πάντα με περίμενε, πάνω σε μια καρέκλα, κι’όταν αργούσα μερικές φορές να βγω, ανησυχούσε κι’έκλαιγε!

  Ήταν η μασκότ του ομίλου και όλοι τη λάτρευαν! Το μπάνιο στη θάλασσα δεν της άρεσε ιδιαίτερα, όμως όταν την έπιανε η επιθυμία να βουτήξει ήταν ασυγκράτητη!

  Τα μπάνια της ήταν μετρημένα, δύο στην Τέλενδο της Καλύμνου, ένα στη Μύκονο σε πισίνα και ένα στις Σπέτσες! Η εικόνα της στο νερό μοναδική, όλο της το τρίχωμα επέπλεε, δείχνοντάς την τετραπλάσια σε όγκο, προβληματίζοντας τον όποιον την έβλεπε από απόσταση, περί ποίου όντος επρόκειτο! Η προίκα που μου άφησε «θύμησες», χιλιάδες «Θύμησες» και όλες θετικές!

  Ξεπέρναγε την Τελειότητα!

  Η συμπεριφορά της εν γένει δεν ήταν απλά άψογη, δεν ήταν απλά τέλεια, ήταν κάτι παραπάνω, δεν υπάρχουν λόγια να την περιγράψω! Απλά ίσως μια φράση κάτι μπορεί να αποδώσει «Το πλάσμα αυτό ξεπέρναγε την τελειότητα!»

  Μόνο μία φορά μωράκι λέρωσε, μόνο μία φορά με τα τσισάκια της! Από εκεί κι’ ύστερα ποτέ, ούτε πάνες, ούτε βρακάκια, ούτε τίποτα μέχρι το τέλος της στα 18 της χρόνια 6 μήνες και μία ημέρα, αντίστοιχα σε ανθρωπινά έτη 92!

  Πάντα πλάι μου κι’όταν έλειπα, μόλις άνοιγα την πόρτα, αυτή πάντα πίσω της περίμενε, κάνοντας σούζα στη θέα μου! Την ημέρα μόνιμα πάνω στο γωνιακό μαξιλάρι του καναπέ στο σαλόνι σε μια πετσετούλα, που της έβαζα, κι’από κάτω η γατούλα, η καλή μας γιουγιού, σε μια άλλη πετσετούλα!

  Ποτέ με τη γατούλα δε μάλωσαν κι’ας είχαν την ίδια αγάπη! Το βράδυ κοιμόνταν πάντα στα πόδια μου, εκτός από τα δύο τελευταία χρόνια, που δε μπορούσε ν’ανέβει στο κρεβάτι, ούτε στον καναπέ! Όταν την ανέβαζα κάθονταν λίγη ώρα και μετά ήθελε να την κατεβάσω, προφανώς από ανασφάλεια!