Σπύρου Κίκερη
ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
ΕΦΙΑΛΤΙΚΗ ΚΙ’ΟΝΕΙΡΙΚΗ!
«Μόρα, Μοίρα, Δυστυχία, Ευτυχια!»
«Αν ψέμα είναι τ’όνειρο
ψέματα κι’η γραφή!
Και αν αλήθεια τ’όνειρο
αλήθεια κι’η γραφή!»
Διδάσκουν άραγε τα όνειρα, μαζί κι’οι Εφιάλτες;
Ή πάνε κι’έρχονται, θαρρείς, όπως οι αυταπάτες;
Δύσκολο τούτο να το πεις, γιατί το θέμα άλλο
που’ναι σαφώς πιο σοβαρό, θαρρώ και πιο μεγάλο!
Διδάσκονται οι άνθρωποι, στου κόσμου τους, το Χάος
ή μένουν εκ καταβολής ίδιοι τους, κατά βάθος!
Παρασκευή βράδυ, Μεγάλη Παρασκευή ο Χριστός στο καρφί! Μεγάλη Παρασκευή Ξημέρωμα Σαββάτου, Μεγάλου Σαββάτου! Αργά, πολύ αργά, τρεις τρεισήμισι, στο βαθύ μου ύπνο, ένιωσα ένα απαλό, γλυκό, στοργικό, παρήγορο χάδι, στην αριστερή πλευρά του χεριού μου και του στήθους μου, στο ύψος της καρδιάς μου!
Ήταν τόσο απαλό, τόσο γλυκό και τόσο πληθωρικό σε συναισθήματα, που έμοιαζε με χάδι Θεϊκό κι’ενώ ξύπνησα, δεν άνοιξα τα μάτια μου, από φόβο μην το χάσω!
Όμως για κακή μου τύχη ένα άγριο σκούντημα, στη δεξιά μου πλευρά, διαμετρικά αντίθετα της διεύθυνσης του χαδιού, που ακόμα ένιωθα, και μια άτσαλη φωνή, μ’ανάγκασαν ενστικτωδώς να πεταχτώ, καθίζοντας σε ημιόρθια θέση στο κρεβάτι μου, κοιτάζοντας τρομαγμένα προς τα ’κει!
Έστρεψα άμεσα το πρόσωπό μου αντίθετα, χωρίς να συνειδητοποιήσω απόλυτα την απαίσια όψη, που είχα δει και στο αντίκρισμα της μορφής, που τώρα διέκρινα, ακαριαία αγάλλιασα!
Ήταν μια ξανθιά, γλυκιά, αγγελική, παρθενική, Θεϊκή φυσιογνωμία! Ψιθυριστά τη ρώτησα «Είσαι Οπτασία; Όραμα; Παρόραμα; Φάντασία; Ξωτικό;» Εκείνη ψιθυριστά μου είπε: «Μη βιάζεσαι, έχουμε καιρό!»
Όμως για κακή μου τύχη, ένιωσα πάλι εκείνο το καταραμένο χέρι από την άλλη μεριά, βίαια να με σκουντά, λέγοντας! «Είμαι και’γω εδώ, για κοίταξέ με καλά, με γνωρίζεις;»
Άμεσα της γύρισα πρόσωπο και πλάτη, απαντώντας μ’ένα μακρόσυρτο «Όχι!» Εκείνη αγρίεψε, γκάζωσε παραπάνω την απαίσια προφορά της, λέγοντας: «Πώς είπες; Δε με ξέρεις; Τόσα και τόσα έχουμε περάσει μαζί και δε με γνωρίζεις; Για σύνελθε φίλε! Για σύνελθε!»
Γύρισα πάλι από την άλλη μεριά, να δω το πρόσωπο, που το’βλεπα αν μη τι άλλο σα μια αστείρευτη πηγή αγαλλίασης! «Εγώ δεν σε ρωτώ αν με ξέρεις, γιατί το πιο πιθανό είναι να μη με θυμάσαι! Έχουμε συναντηθεί όμως κάποιες φορές και για να γίνω πιο σαφής, κάποιες στιγμές!»
Έχουμε συναντηθεί οι δυο μας; τη ρώτησα! «Σίγουρα ναι» μου απάντησε, συνεχίζοντας «Πάντα θυμάμαι τις ωραίες στιγμές, που βιώνω με τους ανθρώπους, όμως η λύπη γι’αυτούς, δε μ’αφήνει ούτε αυτές τις λίγες στιγμές, που βιώνω μαζί τους να χαρώ!»
«Αυτό είναι προνόμιο δικό μου, να μην πω αποκλειστικότητα!» Είπε η άλλη, με την απαίσια πάντα χροιά της!
Ποιες είστε μωρέ; είπα, υψώνοντας τη φωνή μου! Ποιες είστε και τι θέλετε από μένα Μεγαλοπαρασκευηάτικα, τούτες τις άγριες ώρες;
Μόρες είστε; Μοίρες μήπως; Όχι, όχι, γιατί το ξέρω, οι Μοίρες είναι τρεις, η κλωθώ, η Λάχεσις και η Άτροπος, που δε χαρακτηρίζεται και για τους καλούς της τρόπους, μια και κόβει το νήμα της ζωής, όποτε της καπνίσει, κάνοντας του κόσμου τις αδικίες! Ποιες είστε Θεέ μου; Πείτε μου, σας εκλιπαρώ! Ποιες είστε;
Άρχισαν κι’οι δυο να μιλάνε, με διαφορετική συχνότητα λέξεων και τη γνωστή πλέον χροιά για την καθεμιά! Μία μία σας παρακαλώ, γιατί δεν καταλαβαίνω τίποτα! Ήξερα ότι το λόγο πρώτα θα’παιρνε η «κακίστρο» όμως δεν είχα και άλλη επιλογή! Θα μπορούσα τ’αφτιά μου να’κλεινα, όμως είχα τόση περιέργεια ν’ακούσω!
Ναι, εκείνη άρχισε, μα δεν τη κοίταζα, της κακοφάνηκε και με επέπληξε, μα’γω δε γύρισα κι’αυτή συνέχισε: «Είμαι το Πάθος, είμαι η Λύσσα! Είμαι το Χάος η Αναρχία! Είμαι το Λάθος, είμαι Μανία, η Αμαρτία, η Απιστία, η Προδοσία, η Απληστία, η Τυραννία…»
Έκλεισα αίφνης τ’αφτιά μου σφιχτά με τα δυο μου χέρια, κι’εκείνη απότομα μου τ’άρπαξε και τα κατέβασε « Πρέπει ν’ακούσεις τι έχω να πω, έστω κι'αν το Διάβολο εκπροσωπώ! Είμαι η Βασίλισσα των στριγκλών κι’είσαι δικός μου και γι’αυτό που μου δίνεις σ’ευχαριστώ…»
Τη διέκοψα, γιατί άλλο δεν άντεχα, μπορείς να πάψεις σε παρακαλώ και συνεχίζεις σ’ένα λεπτό, της είπα, κι’εκείνη «Αν και δεν το συνηθίζω, ορίστε πάρτο, στο εκχωρώ!»
Γύρισα το κεφάλι μου αριστερά, ζητώντας στην ταραχή μου, λίγης γαλήνης παρηγοριά! Εσύ καλή μου ποια είσαι ρώτησα; Με χαμηλωμένο το κεφάλι της, ταπεινά και μάλλον δειλά άρχισε ψιθυριστά και γλυκά, να μιλά: «Δεν είμαι Πάθος, ούτε Μανία, δεν είμαι Λάθος και Αμαρτία, είμαι του Έρωτα η Πεμπτουσία, των Αισθημάτων η απαρτία! Δεν είμαι τρέλα, δεν είμαι ντίβα, ούτε παρόρμηση στην ευκαιρία, είμαι Βασίλισσα, είμαι κυρία, είμαι η…» Ήθελα τόσο θεέ μου να την ακούω, βάλσαμο η φωνή της, σε μια ταλαίπωρη ψυχή! Όμως η στρίγκλα ξανάρχισε, διακόπτοντάς την!
«Σκάσε,» της είπε! «Σκάστε κι’οι δυο, σας έδωσα μόνο ένα λεπτό! Το
λόγο τώρα τον έχω εγώ! Είσαι δικός μου πως να στο πω, θέλεις δε θέλεις σε κατακτώ, κι’αν δεν το ξέρεις το ίδιο μου κάνει, στο αποτέλεσμα στέκω εγώ!»
Άρχισε το αίμα μου ν’ανηφορίζει γοργά για τα κύτταρά μου τα εγκεφαλικά! Ήξερα καλά τον εαυτό μου, στα επαναστατικά του και τα εκρηκτικά ! Εκείνη ακάθεκτη, στον μονόλογό της τον καταιγιστκό !
«Είμαι το μίσος κι’η γκαντεμιά, είμαι η πλάνη και η ψευτιά, είμαι ο πόνος, πληγή βαθιά, είμαι κατάρα και συμφορά! Είμαι αυτή, που κανείς δε με θέλει, που ο καθένας σας μ'αποπαίρνει, ενώ συγχρόνως μέσα του μ’έχει, μια ζωή πίσω μου τρέχει, κι’ας υποφέρει κι’ας δεν αντέχει, κι’ας άχτι μ’έχει κι’ας άχτι μ’έχει! Σήκω να φύγουμε, πάμε σου λέω, πάμε να φύγουμε αυτή τη στιγμή, οι δυο μας να’μαστε, μία ζωή, δυστυχισμένοι, όμως μαζί!»
Μ’άρπαξε βίαια και με οργή, τραβώντας με βάναυσα προς την μεριά της, κι’ αίφνης με έσφιξε στην αγκαλιά της! Αμόκ μ’έπιασε, πήρα φωτιά, πυροδοτήθηκα για τα καλά κι’ίσως τρελάθηκα στα σοβαρά! Σφιχτά την άρπαξα απ’τα λαιμό, κάτω την έβαλα, σ’ένα λεπτό, ποια είσαι φώναξα με ουρλιαχτό!
«Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ» μου’πε πνιχτά! «Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ» μου’πε ξανά! «Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ» Τρίτη φορά! Στρόβιλος έγινε, φόντο σκιάς, στα μισοσκόταδα τα τρομερά κι’άξαφνα έπιανα μόνο κενά, σώματα άδεια δίχως θωριά κι’αντιλαλούσε στη σιγαλιά μία κατάρα, στη σκοτεινιά, «Μαύρη Ανάσταση να’χεις Φονιά!»
Τα μάτια έκλεισα για δυο λεπτά κι’ύστερα τ’άνοιξα δειλά δειλά! πλάι μου κοίταξα κι’αριστερά και αγαλλίασα ειλικρινά! Σαν οπτασία ήταν εκεί και με κοιτούσε λυπητερά! Ποια είσαι πες μου ειλικρινά, έχεις φιλότιμο, μπέσα, καρδιά; Έχεις αισθήματα αληθινά; Έχεις;
«Έχεις, για μένα, πέντε λεπτά, τόσα μου μένουν είναι αργά!»Μου’πε εκείνη η Παναγιά, τα μάτια μίλαγαν μες την καρδιά!
«Πάμε να κάνουμε μια κολεγιά, μία κουβέντα μες τη νυχτιά, στα μισοσκόταδα που’ναι βαριά για τα απόκρυφα τα μυστικά που’χεις θαμμένα μες την καρδιά! Μίλα ελεύθερα κι’ειλικρινά, είμαι εχέμυθη, ξέρω πολλά!»
-Μάγισσα είσαι και ξωτικιά; Φάντασμα είσαι; Μόρα γλυκιά;
-«Αυτό που βλέπεις, είμαι για σένα, λίγο γνωστή σου, πολύ πιο ξένη, όμως για τούτα ξέρω ποιος φταίει, αυτός που λέει πως δίκιο έχει!»
- Μη μου μιλάς μ’αλληγορίες, μη με μπερδεύεις στις ερμηνείες, πες μου αν έχεις «κατηγορίες» πες μου για λάθη μου και αμαρτίες!
-«Πες μου αν είσαι Ευτυχισμένος, πες μου αν είσαι δυστυχισμένος, πες μου αν είσαι ερωτευμένος, πες μου αν είσαι απελπισμένος, πες μου…;»
- Στάσου, σταμάτα ένα λεπτό, θαν’αμαρτία να οργιστώ! Ένα προς ένα θα σου τα πω, δώσε μόνο λίγο καιρό! Ευτυχισμένος; Έτσι θαρρώ! Ίσως δεν έχω μεγάλο βαθμό κι'ίσως για τούτο να φταίω εγώ, ίσως και να' ταν έτσι γραφτό! Μόνος μου είμαι, πάει καιρός, με τρία ζωάκια πλέον που ζω! Μα σου ορκίζομαι πως ευτυχώ, έτσι νομίζω μα τω Θεώ! Να, όποιος κι'αν μπήκε στο δικό μου σπιτικό, για αύρα μίλησε, που αποπνέει θετικισμό! Όλοι νομίζουν πως ευτυχώ και'γω το ίδιο, πως να στο πω!
- «Από νομίσματα πήγες καλά, μα όμως κάλπικα τα πιο πολλά και τα υπόλοιπα χάπια, χάπια χρυσά! Αλήθεια είπαμε κι’όχι ψευτιά! Με τα ζωάκια σου είσαι καλά, όμως μπορούσες και πιο καλά και’γω θα έλεγα ιδανικά! Η Ευτυχία είναι για δυο, διάφορου φύλου ανθρωπινού, άρρενος γένους και θηλυκού, σε μία ζεύξη σφιχτού δεσμού!»
- Μου βάζεις δύσκολα κι’όχι απλά, μοιάζεις Πυθία με γρίφους μιλάς! Πες μου ποια είσαι; Η ώρα περνά; Πες μου ποια είσαι; Πονά η καρδιά!
- «Δεν είμαι Μάγισσα, ούτε Πυθία, είμαι μονάχα κι'απλά η αλήθεια, είμαι η ίδια η ΕΥΤΥΧΙΑ, είμαι η ίδια η ΕΥΤΥΧΙΑ, πνιγμένη όμως στην ΑΔΙΚΙΑ!»
- Ποια είπες είσαι; η ΕΥΤΥΧΙΑ κι’είσαι πνιγμένη στην ΑΔΙΚΊΑ;
- «Είμαι η ίδια η ΕΥΤΥΧΙΑ, μα των πολλών σας η δυστυχία! Η δυστυχία στην αβλεψία και την ανθρώπινη Μωρία! Είμαι απέριττη και γνωστικιά, είμαι φιλήσυχη κι’ερωτικιά, πάντα αλήθεια, ποτέ ψευτιά! Είμαι του Έρωτα η πεμπτουσία των αισθημάτων η απαρτία, της ηδονής η πανδαισία κι’όπου χρειάζεται, πάντα θυσία!»
Στ’αλήθεια είσαι η ΕΥΤΥΧΙΑ ; Στ'αλήθεια υπάρχεις; Υπάρχεις στ’αλήθεια; Ή μήπως μόνο στα παραμύθια;
«Μη με πηγαίνεις πίσω στα ίδια, αυτά στα είπα, στα ξαναείπα!»
-Εμείς σε λέμε όλοι στιγμή, σαν μία αίσθηση παροδική, που φεύγει πριν καλά, καλά να΄ρθεί κι'άντε ξανά απ΄την αρχή σε θάνατο αναμονή! Λάθος εντύπωση ή μήπως σωστή;
-«Είναι ταπείνωση, είναι ντροπή, ευτελισμός και προσβολή, γιατί οι άνθρωποι είστε κουτοί και απαράδεκτοι και αφελείς κι’άντε να ψάξεις να τους βρεις, δίχως Θεέ μου να τρελαθείς! Όλοι σας θέλετε, διακαώς, να μ'έχετε , ελάχιστοι, εν τέλει, μ’έχετε κι’ούτε που ντρέπεστε, κι’ούτε που ντρέπεστε! Ποτέ δεν δέχεστε, δεν καταδέχεστε ούτε να δείτε εγώ τι ζητώ, κι'ειν'απαράδεκτο μα τω Θεώ! Διάρκεια είμαι κι’όχι στιγμή σ’όλα πανάκεια μία ζωή! Διάρκεια είμαι κι'όχι στιγμή, σ'όλα πανάκεια μία ζωή, στο ξαναλέω, κι'αν όπως πρέπει με ξαναδείς τα λόγια τούτα ας θυμηθείς! Ωστόσο καιρός να ισολογιστείς, βαθιά να κάτσεις να σκεφτείς, στον εαυτό σου να ψαχτείς και ν'αποφανθείς, δίχως άλλο κι'αν μη τι άλλο, στο αν καλός ή κακός αγωγός της Ευτυχίας είσαι! Καλός είσαι! Μα τέλειος Γίνε! Πριν τελειώσω επειδή ειλικρινά σ'εκτιμώ δυο λόγια για την αγάπη θα σου πω!
«…..Μάθε, λοιπόν αγάπη τι θα πεί αληθινή και ποιος μπορεί να ευτυχεί! Αγάπη Αληθινή είναι εκείνη που βιολογικά θα μεταλλαχθεί, σ’όλες τις χημικές της ιδιότητες και παραλλαγές της, μέχρι που στο τέλος θα καταστεί, εκεί στο καταλάγιασμα της σάρκας και του λίμπιντο, τιμή, αλληλοσεβασμός κι’απόλυτη εκτίμηση. που για κάποιους όμως στην επαφή, θα έχει πάντα την ίδια γεύση, την ίδια οσμή!»
Άρχισα να τρέμω και να καταρρέω, να κλαίω και να νιώθω Θεέ μου πως πεθαίνω! Κι’εκείνη, ω Χριστέ μου, με λόγια να Σταυρώνει!
-«Ξέρω πως είσαι έτοιμος να παραπονεθείς, όμως αντί του παράπονου, προτείνω να σκεφτείς, τα μάτια να σκουπίσεις, καλύτερα να δεις! Εγώ κοντά σου πέρασα, στην αγκαλιά σου έπεσα, σε πάλεψα, σε κέρδισα, μα έλα που σε έχασα, μα έλα που με έχασες! Τι κέρδισα; Τι κέρδισες; Απέτυχα! Απέτυχες! Όμως να θυμάσαι, ποτέ δεν είναι αργά, γιατί η
«Ευλογία της Ευτυχίας είναι να πεθάνεις στην αγκαλιά ενός ανθρώπου, που σ’αγαπά και σ'εκτιμά αληθινά! ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΑ’ΣΑΙ ΚΑΛΑ!»
Με Συγκίνηση Ονειρική
Σπύρος Κίκερης
