 |
| ΣΠΥΡΟΥ ΚΙΚΕΡΗ |
Για Φιλόζωους και όχι μόνο!
Η ΑΔΙΚΙΑ ΤΗΣ ΓΑΤΑΣ
Με αφορμή Email που μου κοινοποιήθηκε από τον αγαπημένο μου, Γιάννη Λάριο και περιέχει ένα δριμύ κατηγορώ για το μοναδικά αξιαγάπητο οικόσιτο που ΓΑΤΑ λέγεται, αναγκάστηκα να γράψω το παρόν.
Η ΓΆΤΑ, σύμφωνα με το υπόψη άρθρο, του υποτιθέμενου έγκριτου SITE ‘‘VOX’’, που εκφέρει απόψεις επί παντός επιστητού: «Είναι ζώο εγωιστικό, χωρίς συναίσθημα, πλάσμα επιβλαβές για το περιβάλλον και επικίνδυνο για τον άνθρωπο!»
Την απάντησή μου κοινοποίησα με Email όπως παρακάτω.
Γιάννη μου το αδικήσατε το πλασματάκι, το αδικήσατε πάρα, μα πάρα πολύ. Είσαι σκυλόφιλος το ξέρω. Αλλά πρέπει να ξέρεις ότι υπάρχουν και άλλα αξιόλογα και ίσως πιο αξιόλογα από την ΗΡΑ και τη ΣΑΛΩΜΗ τα ΜΠΟΞΕΡ σου, που τόσο πολύ αγάπησες! Μάθε λοιπόν:
*Ότι κανένας σκύλος οπουδήποτε της Γης, δεν λατρεύτηκε ποτέ σαν Θεός! Αντίθετα οι ΓΑΤΕΣ στο απόγειο της ακμής και δόξας του Αιγυπτιακού πολιτισμού λατρεύτηκαν σαν ύψιστες Θεότητες και αυτό γιατί περιέσωσαν πολλές σοδειές από διάφορα τρωκτικά!
*Όταν μία ΓΑΤΑ πέθαινε σε Αιγυπτιακό σπίτι, οι οικείοι της, έκοβαν την κόμη τους σε ένδειξη μεγάλης θλίψης! Τούτα δε όλα πριν από 2000 και πλέον χρόνια!
* Οι Σουηδοί, οι κατακτητές του Αρχαίου κόσμου είχαν επί αιώνες το σύμβολο της ΓΑΤΑΣ στη σημαία τους! Το σκεπτικό τους, η ΓΑΤΑ δύναται να ημερωθεί, ποτέ όμως να υποταχθεί!
*Η καθυστέρηση ανταπόκρισης στις κλήσεις των οικείων της, αυτό ακριβώς δείχνει! Ότι δηλαδή έρχομαι σα φίλη, όχι σαν υπόδουλη!
*Δεν είναι ένα, ούτε δύο, ούτε…..τα παραδείγματα ΓΑΤΑΣ που διήνυσε χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων για να βρει τους οικείους της! Και ας σημειωθεί ότι ένα ον που μπορεί να επιβιώσει οπουδήποτε δε μπορεί παρά να καλύπτει αποστάσεις πλέον των 300χλμ, μόνο από λόγους και δεσμούς ανείπωτης αγάπης και εκτίμησης!
*Στους New York Times έχει δημοσιευθεί περιστατικό ΓΑΤΑΣ ηλικίας 4 ετών, που κάλυψε απόσταση 320 χλμ στη Φλόριντα των ΗΠΑ σε διάστημα 2 μηνών για να βρει τους οικείους της! Εκείθεν επιστημονικές έρευνες Αμερικανών απέδειξαν ότι η ΓΑΤΑ έχει μια ιδιαίτερη αίσθηση προσανατολισμού μέσω των τριχών του μουστακιού της και του μαγνητισμού της Γης!
…*Η ΓΑΤΑ του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου, δέκα φορές Πρωθυπουργού της Ελλάδος, έμεινε στην Ιστορία σύμφωνα με τα γραφόμενα του Ροΐδη, γιατί στέκονταν στο προσκέφαλό του, καθ’όλη τη διάρκεια του πολυήμερου αγώνα του και ελάχιστα μετά το θάνατό του εξέπνευσε στο ίδιο προσκεφάλι!
*Μελέτες των Πανεπιστημίων Βιέννης(Konrad Lorenz), Μπρίστολ ΗΠΑ(Behavioral Processes) και Ερευνητικής ομάδας Discovery News απέδειξαν ότι η σχέση της ΓΑΤΑΣ με το σύντροφό της δεν έχει κίνητρα επιβίωσης, αλλά συντροφικότητας! Ακόμη ότι η παροχή τροφής εκλαμβάνεται, αδιαμφισβήτητα, σαν εκδήλωση στοργής!
*Πολλοί ψυχολόγοι συνιστούν τη ΓΑΤΑ, σα βασικό συστατικό ψυχοθεραπείας, λόγω του ανυπέρβλητου γουργουρητού της, της εν γένει στάσης της και της συμπεριφορά της!
*Η εικόνα στήριξης της κεφαλής της επί των εμπρόσθιων ποδιών της και η ματιά της θυμίζουν «Σφίγγα» ανυπέρβλητου κάλλους!
*Έχει αποδειχθεί ότι η ΓΑΤΑ συμβιώνει με τον άνθρωπο πάνω από 9.500 χρόνια! Ακόμα ότι στις ΗΠΑ διαβιούν πάνω από 80 εκ. ΓΑΤΕΣ ότι δε η αναλογία τους προς τους σκύλους είναι 3 προς 1!
*Υπογραμμίζεται με ιδιαιτερότητα, ότι το 1906 στις ΗΠΑ ιδρύθηκε η Διεθνής Ένωση Φίλων της Γάτας (Cat Fancier’s Association)
*Είναι αλήθεια ότι δεν δέχονται προσβολή, γι’αυτό και το μάλωμα τις τρέπει σε άτακτη φυγή, αυτό δε έχει ρίζα μια ακαταμάχητη αίσθηση υπερηφάνειας, που ενυπάρχει στο DNA τους! Γι’αυτό και στις ΓΑΤΕΣ δε χωρά ούτε φίμωτρο, ούτε και λουρί!
*Όσο για τα μικρόβια που προκαλούν στον άνθρωπο, μέχρι σχιζοφρένεια, όπως γράφεται στο άρθρο του “VOX”, που μου αποστάλθηκε από τον αγαπημένο μου Γιάννη, το αναγάγω σε υπερβάλλουσα μανία της αρθρογράφου προς δημιουργία εντυπώσεων και προβολής! Καθόσον ακόμα και η άμμος της τουαλέτας της ΓΑΤΑΣ είναι Antimicrobial (Αντιμικροβιακή!).
*Το πλάσμα αυτό που καθαρίζεται μόνο του τουλάχιστον 2 ολόκληρες ώρες το 24ωρο, δεν ανέχεται επουδενί τη βρωμιά! Γι’αυτό και μην ανησυχείτε, αν αντιληφθεί πως κάτι δεν πάει καλά με την τουαλέτα της θα μας το δείξει! Και δεν επιτρέπεται να μιλάμε έτσι για τη Βασίλισσα της καθαριότητας που και τριών εβδομάδων να είναι και μέσα σε λαβύρινθο αν τοποθετήσεις την τουαλέτα της, αυτή θα πάει να τη βρει!
*Και επειδή Γιαννάκη μου εμείς ζήσαμε και κάποιες άλλες εποχές που εσύ και να στις περιγράψουμε μετριοπαθώς και με όλη μας τη ειλικρίνεια, δεν θα μας πιστέψεις, σε πληροφορώ: Ότι στις δεκαετίες του 50 και του 60, αν δεν είχαμε τις ΓΑΤΕΣ πιθανότατα να πεθαίναμε από πανούκλα και πανώλη, γι’αυτό και τουλάχιστον στη δική μου πατρίδα την Πρέβεζα, δεν υπήρχε σπίτι χωρίς ΓΑΤΑ!
*Όσο για μένα από τα 14 μου μέχρι τα 18 μου, με μία ανεπανάληπτη ΓΑΤΑ κοιμόμουν αγκαλιά, παρά τις διαμαρτυρίες του αδελφού μου, που τον ενοχλούσε το γουργουρητό της! Ούτε εμβόλια έκανε, ούτε αμπούλα τις βάζαμε και ποτέ δεν είδα τίποτα επάνω της, ή επάνω μου, παρά του ότι όταν διάβαζα κάθονταν στον ώμο μου και πιο πολύ στο κεφάλι μου!
*Όσο για το κερασάκι στην τούρτα, Γιαννάκη μου, θα το βάλουμε αφού σου υπογραμμίσω ότι η ΓΑΤΟΥΛΑ που υπάρχει στην πρώτη φωτογραφία( πάνω, πάνω), είναι μία Γατούλα «Θρύλος!» στη Βόρεια Ιταλία(Μοντανιάνα). Το όνομά της είναι Τόλντο! Αυτή λοιπόν η ΓΑΤΟΥΛΑ, η άνευ συναισθημάτων, σε ηλικία 3 ετών έχασε στις 22 Σεπ. του 2011, λόγω θανάτου τον Κύριό της ηλικίας 71 ετών! Έκτοτε κάθε μέρα επισκέπτεται το Νεκροταφείο πάντα κρατώντας κάτι στο στόμα της (λουλουδάκι, κλαδάκι, πλαστικό ποτηράκι κτλ), που το εναποθέτει στο μνήμα και μετά από δίωρη παραμονή της εκεί επιστρέφει στο σπίτι της!
Σημ*Για όσους δεν το γνωρίζουν ο Γιάννης Λάριος, ένας ιδιαίτερα έξυπνος και δραστήριος άνθρωπος, είναι γαμπρός μου από τη μεγάλη μου κόρη και’γω είμαι υπερήφανος, πολυπλεύρως, για το άτομο αυτό, εκτός φυσικά, του υπόψη Email, που μου αποστάλθηκε!
Τελειώνοντας θα ήθελα να του υπογραμμίσω ότι στη φιλοζωία, τη ψυχολογία και τη Φιλοσοφία των οικόσιτων δεν έχει θέση ο «Ρατσισμός» καλώντας τον να αποσύρει ή να διορθώσει το Email ή εν πάση περιπτώσει ν’αλλάξει γνώμη για το τρισχαριτωμένο τετράποδο που λέγεται ΓΑΤΑ! Κάτι που ευελπιστώ ότι θα κάνει τόσο αυτός όσο και όποιος συμμερίζεται τις σχετικές του απόψεις, με το τέλος ανάγνωσης και της συνέχειας!
Γιατί τώρα δε μπορεί παρά να έχω το δικαίωμα εξιστόρησης μιας διδακτικής περιπέτειας, που αφορά τη δική μου ΓΑΤΟΥΛΑ, ειδικά αφιερωμένη στον καλό μου Γιάννη και όχι μόνο.
Υπογραμμίζω δε με ιδιαιτερότητα, ότι όποιος προβεί στην απόκτηση ΓΑΤΑΣ σαν συνέπεια ενδεχόμενης επιρροής μου, όχι μόνο δεν θα μετανιώσει, αλλά θα με ευγνωμονεί ισοβίως!
Η Διεθνοποίηση Εορτασμού της Γάτας!
Η ογδόη Αυγούστου έχει διεθνώς καθιερωθεί, με την πρωτοβουλία του Διεθνούς Ταμείου για την ευημερία των ζώων (International Fund Animal Welfare) από το έτος 2002!
Η Διεθνοποίηση Εορτασμού της Γάτας!
Η ογδόη Αυγούστου έχει διεθνώς καθιερωθεί, με την πρωτοβουλία του Διεθνούς Ταμείου για την ευημερία των ζώων (International Fund Animal Welfare) από το έτος 2002!
Το υπόψη ταμείο ιδρύθηκε το 1969 στο New
Brunswick / Canada. Σήμερα έχει έδρα την Washington D.C/ USA, με αποθεματικό
που ξεπερνά τα 100.000.000 USD.
Θα είναι λοιπόν
όχι απλά παράλειψη, αλλά αμαρτία, να μην τιμήσουμε το αξιολάτρευτο αυτό πλάσμα!
Δε ξέρω πόσα όντα λατρεύτηκαν σαν Θεοί! Εκείνη ξέρω ότι λατρεύτηκε σαν η
απόλυτη Θεά!
Αν μισήθηκε, μισήθηκε από κάποιους απόλυτους
αναχρονιστές, όπως ο Πάπας Γρηγόριος ο 9ος το 1233! Τη θεώρησε όργανο του
Διαβόλου, διατάσσοντας τη βασανιστική εξολόθρευσή της, ομού με τις Μάγισσες!
Ο Κος αυτός - για σκεφτείτε και μόνο την
αστειότητα Πάπας Vs Γάτας- στάθηκε αφορμή για το θάνατο εκατό εκατομμυρίων
ανθρώπων, συνεπεία της Βουβωνικής πανώλης, που προέκυψε στην Ευρώπη και κράτησε
μέχρι και το 14ο Αιώνα!
Η ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ YUYU (ΓΙΟΥΓΙΟΥ)
«Όσο υπάρχουν άνθρωποι, που αντιμάχονται την καλλιέργεια της ψυχής τους και την εξάλειψη των παθών τους, τόσο η φιλοζωία και η αδυναμία των οικόσιτων θ’αυξάνεται και θα πληθύνεται αδιάλειπτα!»
Γεννήθηκε κάποια μέρα στα μισά του Αυγούστου του 2012, με τρία ακόμη γατάκια, κάπου στην πυλωτή της πολυκατοικίας που διαμένω. Η μητέρα της, πολύ άγριο πλάσμα εκ φύσεως, αφού τα περιποιήθηκε με το ανυπέρβλητο μητρικό της ένστικτο, για μία δύο εβδομάδες, μου τα παρουσίασε (πάγια συνήθειά της) ζητώντας με τον τρόπο της βοήθεια!
Η Γιουγιού (έτσι λέγαμε μωρό τη μικρή μου κόρη), ήταν το πιο δειλό από όλα, πάντα κάθονταν πίσω πίσω και με πλησίασε τελευταία! Τα ματάκια της ήταν τσιμπλιασμένα, το ένα της ήταν τελείως κλειστό, και η μυτούλα της έτρεχε! Το έργο το ήξερα το είχα ξαναδεί, αν δε μπορούσα να την πιάσω σε τέσσερες, πέντε μέρες θα ήταν τυφλή για όλη της τη ζωή και φυσικά θα τερμάτιζε πολύ πρόωρα τη ζωούλα της. Είχε τη λεγόμενη ρινοτραχείτιδα, που εξολοθρεύει αρκετά γατάκια!
Της πήρα Tobrex (κολλύριο), της πήρα και Vibramycin, κατάφερα να την πιάσω παρά τις απειλές της μητέρας της και τη δική της διστακτικότητα. Έτσι γλύτωσε την τύφλωση, της έμεινε όμως το άσθμα (δύσπνοια) που έμελλε να τη συνοδεύει σε όλη της τη ζωή, παρά τις προσπάθειές μου, για μόνιμη θεραπεία.
Άρχισαν πια να μεγαλώνουν και να με γνωρίζουν αφού η μητέρα τους σιγά σιγά σκλήρυνε τη στάση της απέναντί τους (ενστικτώδης και πάγια συμπεριφορά) με σκοπό ν’απομακρυνθούν και να αναλάβουν μόνα τους την ευθύνη επιβίωσης!
Ένα πρωί από το συνεργείο καθαρισμού μου είπαν, ότι ένα γατάκι είναι έξω στο πεζοδρόμιο νεκρό! Η πολυκατοικία είναι πολύ καλά περιφραγμένη με κάγκελα, βλάστηση πυκνή και επάρκεια χώρου! Μέχρι τότε δεν πίστευα ότι έβγαιναν έξω! Μάζεψα το νεκρό γατάκι, που ήταν και μακράν το πιο όμορφο θάβοντάς το σε μια γωνίτσα!
Μετά από λίγες ημέρες πήρα το ένα από τα τρία και το πήγα στο γειτονικό και φιλικό μου Pet Shop, του ευχήθηκα καλή τύχη, μετά από λίγες μέρες, το πήρε κάποια οικογένεια!
Στη συνέχεια περίμενα κάποια ειδοποίηση για τα υπόλοιπα δύο. Όντως ένα σούρουπο που επισκέφθηκα με το σκυλάκι μου το Pet, μου είπαν αν ήθελα το πρωί μπορούσα να τα πάω! Επιστρέφοντας στο σπίτι τα είδα να παίζουν, ανέβηκα πήρα το κλουβάκι και με αρκετή δυσκολία κατάφερα να τα πιάσω!
Πήγα στο pet κανένα από τα δυο δεν ήθελε να βγεί, κατάφερα να βγάλω το πρώτο και να το τακτοποιήσω στην κλούβα. Πήρα μετά τη Γιουγιού που είχε γαντζωθεί στο κλουβί, την έβγαλα βίαια, εκείνη αγρίεψε ξεσκίζοντάς μου το χέρι. Την άφησα, εκείνη σαν καπνός χάθηκε, τρόμαξα να τη βρω, είχε τρυπώσει σε κάτι τροφές τρέμοντας από το φόβο της. Την άρπαξα κάποια στιγμή, για δεύτερη φορά, όμως δε μπόρεσα και πάλι να την κρατήσω γιατί μου ξαναέσκισε το χέρι. Ήρθε το παιδί του μαγαζιού ένας υπέροχος άνθρωπος, ο Κωνσταντίνος, αφήστε Κε Σπύρο θα το πιάσω εγώ, μου είπε. Φόρεσε ένα γάντι φούρνου, το’πιασε και το’βαλε στην κλούβα με το αδερφάκι του!
Προσπάθησα να τα παρηγορήσω, δεν μπόρεσα. Τα σαστισμένα τους ματάκια μου σπάραξαν τη ψυχή! Γειά σας τους είπα, τύχη καλή. Έφυγα με σφιγμένη την καρδιά, όταν έφτασα στο σπίτι κοίταξα προς το μέρος που σύχναζαν, δυο δάκρυα μου έφυγαν!
Την άλλη μέρα το πρωί πήγα και τα είδα να στέκουν περίλυπα, το φαγητό τους άθικτο το ίδιο και το νερό, δεν άντεχα άλλο έτσι να τα βλέπω, έφυγα.
Μια τεράστια έκπληξη με περίμενε το άλλο πρωί, που ξαναπήγα! Η Γιουγιού έλειπε! Τη δώσατε είπα με ανάμικτα συναισθήματα, τη δώσατε; Τα παιδιά κατέβασαν τα κεφάλια τους, αφήστε Κε Σπύρο, πήγε ο Νίκος να τα καθαρίσει και το ένα έφυγε και δεν το προλάβαμε! Βγήκε στη Λεωφόρο ρώτησα, το πάτησαν; Όχι, όχι μου είπαν έφυγε προς τα πάνω!
Ήταν Τετάρτη, δε μπορούσα να ησυχάσω, έβγαινα έξω σφυρίζοντας μ’ένα ιδιαίτερο τρόπο που εκείνη ήξερε! Έψαξα τη μισή Πεύκη και το μισό Μαρούσι, ρώτησα κόσμο και κοσμάκη, πουθενά, έφτασε Σάββατο, Σάββατο Βράδυ!
Είχα πάει στη μικρή μου κόρη να δω τα δίδυμα εγγονάκια μου, έφυγα κατά τις δέκα. Είπα στο σκυλάκι μου τη Σίντυ ένα Yorkshire 2.5 κιλών, που σπάνια αποχωρίζομαι, πάμε Σίντυ μου να δούμε μπας και βρούμε τη Γιουγιού!
Πήγα σχετικά κοντά στο Pet, σταμάτησα σε μία πολυκατοικία, κατέβηκα πλάι από την κεντρική είσοδο και άρχισα να ψιλοσφυρίζω μπροστά από μία φυλλωσιά! Ένα ανδρόγυνο πλησίασε την πόρτα, ψάχνετε κάτι; Μου είπε η κυρία. Ναι ψάχνω ένα γατάκι, μας έφυγε από το Pet την Τετάρτη το πρωί. Νομίζω κάτι είναι εκεί, μου απάντησε! Την ευχαρίστησα και αμέσως πλησίασα προς το μέρος που μου είπε εντείνοντας το χαρακτηριστικό μου σφύριγμα. Δεν άργησα ν’ακούσω ένα εξασθενημένο βραχνό νιαούρισμα. Έλα αγάπη μου έλα σε αγαπάμε είπα αρθρώνοντας το χαρακτηριστικό κάλεσμα της Γάτας(ψ….). Έλα είναι και η Σίντυ εδώ (την ήξερε πολύ καλά). Κάποια στιγμή βγήκε, ήταν τόσο ταλαιπωρημένο Θεέ μου, μόλις πήγα να το πλησιάσω χάθηκε μέσα στη φυλλωσιά!
Πάμε Σίντυ, πάμε γρήγορα, τη βρήκαμε τη Γιουγιού, πάμε να πάρουμε μία κονσερβούλα από το σπίτι και θα την πιάσουμε! Πράγματι έτσι και έγινε, με αρκετή δυσκολία βέβαια.
Με το που φτάσαμε σπίτι την έβγαλα από το κλουβί και την άφησα στην πυλωτή, στο στέκι της. Αυτό που είδα δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ, ήταν τόσο μεγάλη η χαρά της, και τόσο απίθανα αυτά που έκανε εκείνες τις στιγμές, που όρκο πήρα, ότι θα την άφηνα εκεί να ζήσει!
Πέρασαν Κανά δυο μήνες η Γιουγιού ήταν ευτυχισμένη, υπήρχε και μια ακόμη ώριμη ΓΑΤΑ στην πυλωτή με το όνομα «Φιλίτσα», ένα υπέροχο πλάσμα στειρωμένο έχοντας χάσει το ένα της μάτι, από ρινοτραχείτιδα. Οι δυο τους τα πήγαιναν πολύ καλά.
Λίγο μετά έρχεται άγριος χειμώνας σκέφτηκα, βροχές, κρύο, χιόνια, όχι δε γίνεται, δε μπορεί να μείνει εδώ, θα υποφέρει, είναι και άρρωστη.
Την πήρα και την πήγα στο Pet, ήταν Δευτέρα την επισκεπτόμουνα κάθε μέρα πρωί και απόγευμα! Την Πέμπτη έφαγε λίγο για πρώτη φορά, η λύπη όμως πάντα ίδια στη έκφρασή της! Το ξέρω ότι οι ευαίσθητοι άνθρωποι με τα μάτια της ψυχής τους βλέπουν και με τα μάτια του κορμιού τους μιλάνε και στη σιωπή, όμως πιστεύω ακράδαντα ότι το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα οικόσιτα!
Το Σάββατο το μεσημέρι ήμουνα στον αδελφικό μου φίλο Μιχάλη Στεφανογιάννη, έναν εξαιρετικό κτηνίατρο. Η ώρα είχε πάει τρεις και μισή, το Ιατρείο ήταν κλειστό και παίζαμε τάβλι, όταν και κάποια στιγμή του λέω, σταματάμε Μιχάλη γιατί έχω να πάω κάπου. Ξέρω που έχεις να πας, θέλεις να πας να πάρεις τη ΓΑΤΟΥΛΑ, μου είπε, δεν του απήντησα.
Το Pet έκλεινε στις τέσσερες, με το που με είδε ο Κωνσταντίνος πήρε το κλουβάκι της Γιουγιούς την έβαλε μέσα, «άντε Κε Σπύρο μου είπε, πάρτε τη γιατί δεν πρόκειται να ησυχάσετε!»
Είχα ήδη συνδεθεί τόσο πολύ μαζί της, τα μάτια της ήταν τα πιο ωραία μάτια, που είχα δει και η μελαγχολία τους τόσο ιδιαίτερη. Το πρόβλημά μου ήταν ότι μέσα στο σπίτι μου είχα εδώ και πολλά χρόνια ένα άλλο μοναδικό πλάσμα είχα τον Κόκκο μου τον Παπαγάλο μου, έναν African Parroτ τύπου Ζακό, γκρίζο με κόκκινη ουρά!
Ένα πλάσμα που όταν κάποτε μ’έπαιρναν με φορείο σε αφασία από γαστρορραγία, εκείνο χτυπιόνταν του θανατά στο κλουβί του, κραυγάζοντας σπαρακτικά «Πού τον πάτε το Μπαμπά μου;…..!
Αυτά βέβαια είναι απίστευτα πράγματα, Γιάννη μου, απίστευτα, μα όμως αληθινά! Εγώ ούτε τον άκουσα ούτε τον είδα τον Παπαγάλο, δεν είχα αισθήσεις εκείνη τη στιγμή, ήμουν αναίσθητος! Η Όλγα η Λαπατά μια συγκάτοικος στην πολυκατοικία, μου το είπε, που έκανε μία βδομάδα να συνέλθει από τη συγκίνηση, όχι για μένα, αλλά για τον Παπαγάλο και τις αντιδράσεις του!
Αυτό λοιπόν ήταν το πρόβλημά μου και το εμπόδιο για τη Γιουγιού, ΓΑΤΑ και ΠΟΥΛΙ μαζί, ούτε να το διανοηθείς! Έτσι μου’λεγαν και στο Pet και στο Κτηνιατρείο και παντού!
Άφησα τη ΓΙΟΥΓΙΟΥ κάτω, ζούσε αρμονικά με την άλλη, τους πήρα ένα σπιτάκι, το στεγανοποίησα, τους έβαλα ζεστά μάλλινα μέσα, ένιωθαν καλά, πολλές φορές κατέβαινα αργά το βράδυ και τις έβλεπα, το θέαμα ήταν καταπληκτικό η μια πλάι στην άλλη και’γω να τις καμαρώνω! Της έκανα και αντιβίωση μόλις είδα την πρώτη της κρίση και πήγε αρκετά καλά.
Ο Χειμώνας πέρασε, όμως η ΓΙΟΥΓΙΟΥ μεγάλωνε ραγδαία, σκεφτόμουνα αυτά που πέρασε η Μάνα της με τις ανεπανάληπτες γέννες στις φυλλωσιά και ότι η τελευταία ήταν της Γιουγιούς!
Δεν ήθελα κι’αυτή να περάσει τα ίδια, έστω κι’αν της στερούσα το πιο θεσπέσιο πράγμα αυτής της Γης τον ΈΡΩΤΑ! Άλλωστε ο γιατρός μου είχε δώσει πειστικά να καταλάβω ότι η Γιουγιού αν γεννήσει και μείνει έξω τα δύο χρόνια δεν θα τα συμπληρώσει!
Στις 10 Μαρτίου του 2013, τη στείρωσα, ήταν τότε εφτά μηνών, ώριμη όμως για την πρώτη της εγκυμοσύνη! Στο χειρουργείο της κρατούσα το κεφαλάκι της και στο τέλος της είπα «Τελειώσαμε με τον Αγγελικό Διάβολο, Αγαπούλα μου!» Για όσους δεν ξέρουν η στείρωση της ΓΑΤΑΣ είναι δύσκολη και επίπονη διαδικασία, σε αντίθεση με της αρσενικής που είναι απλούστατη υπόθεση. Την άφησα μία βδομάδα στο Ιατρείο και την επισκεπτόμουνα ώρες ατέλειωτες κάθε μέρα.
Στη συνέχεια στο γνώριμο μέρος της πυλωτής με την παρέα της Φιλίτσας .
Το καλοκαίρι έφυγα δέκα μέρες και πήγα στην αγαπημένη μου πατρίδα την Πρέβεζα! Τον Κόκκο μου τον πήγα στο Pet, τη Σίντυ μαζί μου, όπως πάντα και τη φροντίδα της Γιουγιούς ανέθεσα σε μια γνωστή φιλόζωη! Με το που γύρισα νιώθω αδύναμος να περιγράψω τη χαρά της!
Ήρθε το Φθινόπωρο, έπρεπε να φύγω να πάω στην Πρέβεζα, για μια ομιλία στην Όαση, παραμονή 28ης Οκτωβρίου. Λίγο πριν φύγω διέκρινα ότι οι ΓΑΤΕΣ δεν τα πήγαιναν πλέον τόσο καλά, η μεγάλη έβγαζε ασυνήθιστη εχθρότητα στη Γιουγιού, ίσως να ζήλευε που της έδειχνα πιθανόν μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Προσπάθησα όσο μπορούσα να τις συμφιλιώσω, χωρίς να μπορώ να διανοηθώ αυτό που θα συνέβαινε στην απουσία μου!
Έφυγα για την Πρέβεζα στις 24 Οκτ. του 2013, η τελευταία μου ενέργεια ήταν να τις ταΐσω και να τις αποχαιρετήσω! Από την Πρέβεζα αναχώρησα για τη Θεσσαλονίκη στις 28 και επέστρεψα στην Αθήνα απόγευμα Κυριακής 3 Νοεμβρίου.
Με την άφιξή μου κατέβηκα αμέσως κάτω να περιποιηθώ και να δω τις Γατούλες. Όμως βρήκα μόνο τη Φιλίτσα, η Γιουγιού έλειπε! Σφύριξα ξανασφύριξα τίποτα! Χτύπησα στην κυρία που είχε προσφερθεί να μ’εξυπηρετήσει, της είπα ότι δε βρήκα τη Γιουγιού κι’εκείνη μου είπε ότι έχει μέρες να τη δει και ότι την είδε μόνο τις δύο πρώτες μέρες της απουσίας μου!
Τρελάθηκα κυριολεκτικά, ούτε είχα διανοηθεί το πόσο είχα συνδεθεί μαζί της, το γιατί το ήξερα, το ήξερα πολύ καλά, άσχετα και αν δεν το έλεγα ούτε στον εαυτό μου!
«Αυτά που δε βρίσκεις στους ανθρώπους, τουλάχιστον όπως εσύ τα θέλεις, τα ψάχνεις κάπου αλλού και ο κόσμος των οικόσιτων προσφέρεται, πιστέψτε με, όσο κανένας άλλος!»
Κατέβηκα κάτω στο σκοτάδι έκανα μία μεγάλη περιπολία. Όταν έβλεπα γκρίζα Γάτα σκιρτούσα, όμως η Γιουγιού πουθενά!
Η επίπονη έρευνα συνεχίστηκε Δευτέρα, Τρίτη…Παρασκευή, ρώτησα όλες τις κυρίες που τάιζαν αδέσποτες, έφτασα μέχρι τα όρια της Κηφισιάς! Την Παρασκευή αργά μπήκα στο διαδίκτυο χτύπησα, «Απώλεια Γάτας» από αυτά που διάβασα πείσθηκα ότι το πιθανότερο ήταν να μην έχει απομακρυνθεί πέραν των δύο τετραγώνων!
Άλλαξα λοιπόν κατεύθυνση και κινήθηκα αντίθετα από εκεί που συνήθως πήγαινα, στο επόμενο τετράγωνο υπήρχε μια διώροφη μονοκατοικία, ήταν πολύ πρωί ίσα που είχε φωτίσει. Στην αυλή της κατοικίας είδα ένα γεροντάκι που κάτι σκάλιζε. Καλημέρα του είπα, μου συστήθηκε σαν Ηλίας, μήπως είδατε μια μικρόσωμη τιγρέ γατούλα, έλειπα κάποιες μέρες και δε μπορώ να τη βρω. Ναι μου απάντησε, έρχεται μία Γατούλα το πρωί και το βράδυ που ταΐζω κάποια άλλη! Ταΐσατε σήμερα τον ρώτησα την είδατε; Όχι μου απάντησε και χθες το βράδυ δεν ήρθε! Αφού τον ευχαρίστησα συνέχισα ψάχνοντας μάταια.
Το Σούρουπο επισκέφθηκα ξανά τον κύριο Ηλία. Μήπως είδατε ξανά τη Γατούλα τον ρώτησα. Ναι μου απάντησε πριν λίγη ώρα ήταν εδώ! Μου επιτρέπετε να ψάξω στην αυλή σας ρώτησα, ευχαρίστως μου είπε. Έψαχνα σφυρίζοντας στο γνωστό της τόνο μία μεγάλη και καθόλου τακτοποιημένη αυλή με ξύλα σκόρπια και στοιβαγμένα και διάφορες αποθηκευτικές ψευτοκατασκευές!
Κάποια στιγμή αποφάσισα να φύγω, βγαίνοντας όμως έξω είπα να σφυρίξω για τελευταία φορά! Σφύριξα και περίμενα λίγο, είδα μια Γατούλα να’ρχεται από το πίσω μέρος του σπιτιού να κάθεται ελάχιστα και να με κοιτάζει, όμως μόλις έκανα να κινηθώ, προς το μέρος της, εξαφανίστηκε χωρίς να συνειδητοποιήσω αν ήταν αυτή! Περίμενα και σε λίγο τη βλέπω στο ίδιο σημείο.
Πήρα τη Σίντυ (το σκυλάκι μου) αγκαλιά, γιατί την ήξερε καλά. Έλα Γιουγιού, έλα αγάπη μου, πάμε σπίτι μας, έλα σε αγαπάμε, της είπα! Εκείνη όμως έστεκε εκεί κοιτώντας μας αλλά μη αντιδρώντας! Αφού πέρασε αρκετή ώρα της είπα, καλά αφού δεν θέλεις να’ρθείς μην έρχεσαι εμείς φεύγουμε.
Πράγματι περπάτησα κάθετα μέχρι το απέναντι πεζοδρόμιο και τότε έστρεψα για να συνεχίσω ευθεία προς το σπίτι μου, αφήνοντας τη Σίντυ πλάι μου να βαδίσει. Τότε έριξα και μια τελευταία ματιά προς τη Γατούλα και έκπληκτος την είδα να περνά τα κάγκελα, να πηδά στο πεζοδρόμιο και να κινείται παράλληλα προς τη ίδια κατεύθυνση, ελαφρώς προπορευόμενη! Δεν της μίλησα καθόλου.
Μετά από τριάντα μέτρα το δικό της πεζοδρόμιο τέλειωνε, γιατί ο δρόμος από εκείνη τη πλευρά έστρεφε 90 μοίρες δεξιά, ενώ το δικό μου, συνεχίζονταν ευθεία για 40 περίπου μέτρα. Εκείνη στον τερματισμό του πεζοδρομίου επιταχύνει και κατευθύνεται διαγώνια περνώντας μπροστά μας στα τρία, τέσσερα μέτρα, πηδώντας το ενός μέτρου πεζούλι μιας έρημης μονοκατοικίας, που συνόρευε με την πολυκατοικία μου και στην οποία συνήθιζε να πηγαίνει! Τώρα ήμουν σίγουρος πως αυτή ήταν η Γιουγιού!
Επιτάχυνα να φτάσω γρήγορα στην πυλωτή, άρχισα από μακριά να σφυρίζω, όμως δεν την έβλεπα, πουθενά! Άρχισα τα διάφορα επιφωνήματα που συχνά της έκανα, ώσπου κάποια στιγμή την είδα να προβάλει από τη φυλλωσιά του συνόρου μονοκατοικίας και πολυκατοικίας! Σταμάτησε όμως αρκετά μακριά μου, χωρίς στις κλήσεις μου να ανταποκρίνεται. Πήρα το πιατάκι της, το γέμισα τροφή (πάντα υπάρχει στη θυρίδα του ταχυδρομείου μου) και το πήγα κοντά της, χωρίς εκείνη να με αφήσει να την πλησιάσω. Άφησα το πιατάκι της εκεί και επανήλθα στη προηγούμενη θέση. Εκείνη μετά από λίγο πλησίασε το πιατάκι της και άρχισε να τρώει. Περίμενα μέχρι να τελειώσει, της μίλησα γλυκά, λατρευτικά θα έλεγα, εκείνη ασυγκίνητη! Πέρασε αρκετή ώρα, την καληνύχτισα, λέγοντάς της θα τα πούμε το πρωί.
Ήταν Κυριακή, κατέβηκα κάτω μισοσκόταδο, δεν την είδα, άρχισα να την καλώ με τους γνωστούς τρόπους, η άλλη ΓΑΤΑ (η φιλίτσα), γυρόφερνε στα πόδια μου, περιμένοντας την τροφή της! Κάποια στιγμή εμφανίζεται στο σύνορο νιαουρίζοντας μ’ένα πρωτόγνωρο για μένα νιαούρισμα, κατάλαβα ότι ήταν παράπονα ανάκατα με ύβρεις! Στη συνέχεια, εξαφανίστηκε αιφνίδια!
Βγήκα έξω στο δρόμο τρέχοντας, έφτασα μέχρι το σπίτι που την είχα βρει, εκείνη άφαντη! Τουλάχιστον τώρα ξέρω που είσαι μονολόγησα, πνιγμένος στην πίκρα!
Το βράδυ κατέβηκα, την έψαξα μήπως είχε έλθει, όμως δυστυχώς. Πήρα τη Σίντυ μου και πήγα ξανά στο σπίτι του Κου Ηλία. Τον ρώτησα αν την είδε. Ναι μου είπε ήρθε και το πρωί και πριν από λίγο και έφαγε! Θα την πιάσω εγώ αφού με μάθει, γιατί δεν πλησιάζεται και θα σου τη δώσω, μου είπε, μην ανησυχείς! Ανησυχώ γιατί είναι και άρρωστη και έρχεται Χειμώνας, του είπα.
Ευχαρίστησα τον άνθρωπο, του ζήτησα συγνώμη και απομακρύνθηκα! Μόλις βγήκα από την αυλόπορτα, εκείνη έστεκε στο ίδιο σημείο που την είχα πρωτοδεί. Αφού δεν θέλεις να’ρθείς μην έρχεσαι, κάτσε σ’αυτό το σπίτι, καληνύχτα Γιουγιού μου, καληνύχτα.
Πέρασα στο απέναντι πεζοδρόμιο, εκείνη κινούμενη ακριβώς στα χθεσινά της ίχνη, ακολούθησε, πέρασε πάλι κάθετα μπροστά μας πήδησε το πεζούλι της μονοκατοικίας, μπήκε μέσα, όμως δεν απομακρύνθηκε, κάθησε εκεί μέσα από τα κάγκελα και με κοίταζε επίμονα!
Τί να σκέφτονταν για μένα Θεέ μου, μονολόγησα, τα χείλη μου δαγκώνοντας. Έλα Γιουγιού μου, έλα της είπα, έλα να δεις πόσο σ’αγαπάμε και πόσο καλά θα περάσεις μαζί μας, έλα αγάπη μου, έλα, δεν πρόκειται να σε αφήσουμε ξανά!
Εκείνη κοίταζε, κοίταζε και ξάφνου ώ του θαύματος πηδά στο πεζούλι και στο λόγο όλων των τιμών μου ήρθε στην αγκαλιά μου!
Λένε και έτσι είναι, ότι οι γάτες υγρό δεν δέχονται επάνω τους, ούτε για αστείο! Όμως ορκίζομαι, τα δάκρυά μου, τα δέχθηκε, τα δέχθηκε απόλυτα!
Ανεβήκαμε πάνω, την πήγα στο παπαγάλο κοντά, αυτός είναι ο Κόκκος της είπα, είναι εξαιρετικό πουλί και θα γίνετε φίλοι καλοί! Εκείνος φυσικά φούσκωσε.
Στη συνέχεια την έβαλα στo wc επισκεπτών μαζί με το κλουβάκι της και μια πετσετούλα, της έβαλα και λίγο νεράκι, τη φίλησα και της είπα, εμάς πλέον μόνο ο θάνατος θα μας χωρίσει, το πρωί θα τα πούμε! Πόσα τα ματάκια της δε μου είπανε θεέ μου, εκεί στο τελευταίο της κοίταγμα! Ίσως να ήταν αντανάκλαση από το δικό μου ψυχικό κόσμο σκέφτηκα, όμως, αλήθεια, λίγο ήταν και αυτό;
Την άλλη μέρα πρωί πρωί, πήγα στο Pet της πήρα τα καλύτερα, τουαλέτα, άμμο, ονυχοδρόμιο, λιχουδιές, σπιτάκι ιδανικό και παιχνίδια!
Η προσαρμογή της ήταν εκπληκτική, δεν έκανε καμία ζημιά, δεν λέρωσε τίποτα ούτε για αστείο και ήταν εν γένει άψογη! Το μόνο που έκανε ήταν να ανεβαίνει σε μία ζαρντινιέρα στο μπαλκόνι μου και να χαζεύει με τις ώρες! Της το απαγόρευσα από φόβο μήπως πέσει επειδή είναι πολύ ψηλά! Την έπεισα με δυσκολία! Αργότερα της το επέτρεψα γιατί διάβασα τους λόγους, ότι τους αρέσει δηλαδή το ύψος επειδή ελέγχουν καλύτερα το χώρο, θηρευτές όντας από τη φύση τους!
Το μόνο πρόβλημά της είναι, οι άλλοι, γιατί όταν έρχεται άλλος στο σπίτι πανικοβάλλεται και απομονώνεται! Ίσως εκείνη ξέρει τι κυνηγητό έφαγε από τα ανθρωποειδή στο λιγοστό διάστημα που έζησε μόνη της!
Σε λίγο αποτέλεσε ένα τρίο τελειότητας με τη Σίντυ και τον Κόκκο. Σκυλί και Γάτα μαζί! Ναι με άψογη σχέση! Πουλί και Γάτα μαζί! Ναι με σχέση ιδανική!
Εκείνος ο Κόκκος, ο παπαγάλος είναι ο πιο παλιός είναι 18 ετών, τον έχω 17 χρόνια! Εκείνη η Σκυλίτσα μου, το υπερτέλειο πλασματάκι μου, είναι 16 ετών και τέλος η Γατούλα μου η Γιουγιού που σήμερα είναι δύο ετών και δύο μηνών, αποτελούν καθένα ξεχωριστά και στο σύνολό τους ότι καλύτερο και ότι πιο σωστό βρήκα στον κόσμο τούτο! Ίσως κάποιον να αδικώ, αλλά γι’αυτό δεν φταίω εγώ!
Έτσι σήμερα νιώθω συνειδητά ένας τρις ευτυχισμένος Νώε του 2014 (Συνειδητή μου επιλογή) και όποιος περνά την είσοδο του δικού μου σπιτιού (φυσικά ελάχιστοι), αυτό το αντιλαμβάνεται αδιαμφισβήτητα!
Όσο για σένα αγαπημένε μου Γιάννη Λάριε, σε προσκαλώ να’ρθείς να δεις τον Κόκκο, αυτόν το Κόκκο που σου έκανε τη χάρη να πει και τον ύμνο του παναθηναϊκού σου, αν και ολυμπιακός, να’ρθείς λοιπόν να τον δεις, πως φωνάζει τη Γιουγιού κι’εκείνη πως κάθεται μπροστά του και τον χαζεύει σα «χανούλα» και όχι σα Γατούλα!
Πρώτα λοιπόν δες και ύστερα αναρωτήσου μήπως τα συναισθήματα υπερισχύουν των ενστίκτων; Πρώτα λοιπόν δες τη Σίντυ και τη Γιουγιού να ενώνουν τις μυτούλες τους κι’ύστερα πες αν τούτα τα όντα είναι άψυχα και αναίσθητα!
Τέλος θα ήθελα να δεις το χτένισμα που μου κάνει σαν της καθαρίζω την τουαλέτα της και εκείνη πηδά στο πλυντήριο ρούχων, για να με φτάνει και επειδή και αυτό δεν το ξέρεις, μάθε το «Η γλώσσα της Γάτας είναι η πιο τέλεια χτένα, του πλανήτη Γη!
Όσο για τη συντροφικότητά της και τη συναισθηματικότητά της ποτέ δεν πρόκειται να καταλάβεις, γιατί είσαι προκατειλημμένος αρνητικά απέναντί της, κάνοντας ένα από τα χειρότερα ανθρώπινα λάθη «Να έχεις δηλαδή, εκ προοιμίου, γνώμη για κάτι που ποτέ δε γνώρισες!»
Τώρα αν με τα όσα άκουσες, γνωρίζοντας και τη φιλαλήθειά μου, επιμένεις ότι οι Γάτες δεν έχουν αισθήματα και συναισθήματα, τότε ίσως να ανήκεις σ’εκείνους που πιστεύουν, ότι τα ζώα ή έστω κάποια από αυτά δεν έχουν ψυχή, γι’αυτό και είσαι υπέρ του ρατσισμού στα οικόσιτα!
Αν έτσι είναι, τότε λυπάμαι γιατί εγώ είμαι κάθετα και οριζόντια ενάντια σε τέτοιες απόψεις και παραδοχές, γιατί χιλιάδες φορές κοιτώντας ικετευτικά τον Ουρανό, λέω «Είθε Θεέ τον άνθρωπο, στο ψυχικό του κόσμο, κάποτε να κάνεις, ίδιο με τα οικόσιτα!
Με Τιμή
Σπύρος Κίκερης
