Σπύρου Κίκερη
Η ομιλία έγινε στις 27-10-2013
Αίθουσα Όαση
Δήμου Πρεβέζης
ΞΕΝΑΓΗΣΕΙΣ ΨΥΧΙΣΜΟΥ
Πολλοί θ’αναρωτιούνται πώς ένας πιλότος της Π.Α μπορεί να είναι συναισθηματικός, ρομαντικός, ευαίσθητος εν γένει. Κι’ακόμα πώς ένας τύπος, που γαλουχήθηκε σκληρά για πολεμιστής, μπορεί να διαθέτει πλήκτρα ψυχικά, που οι διάφορες καταστάσεις της ζωής πλήττουν κατά περίπτωση, βγάζοντας συνθέσεις περιγραφικές, σε γκάμα ψυχισμού, πέραν του συνήθους!
Απάντηση να δώσω με σαφήνεια, στο ερώτημα αυτό δε δύναμαι. Μπορεί ο λόγος να είναι, ο τόπος γέννησης και ενηλικίωσης, η Πρέβεζα δηλαδή. που αποδεδειγμένα συμβάλει σε ψυχικές ιδιαιτερότητες!
Μπορεί η σάρκωση Ονείρου Ναρκισσιστικού και παράτολμου να συντέλεσε, με τη σειρά της, στην επαύξηση των ψυχικών ορίων και αντιδράσεων μιας ψυχής !
Μπορεί να είναι το πρόσωπο του Θεού, που τα μάτια του, είδαν, στο Ουράνιο διάβα τους, εκεί ψηλά που λίγοι πάνε!
Μπορεί τ’άγρια ρίσκα και τα θανατηφόρα δόκανα που ο Χάρος έστηνε κι’αυτός απέφευγε σ’ένα άγριο κυνηγητό κινούμενος μεταξύ φυσικού και αφύσικου!
Μπορεί να είναι τα δάκρυα, που εκείνος έκρυψε σε επικήδειους συναδέλφων του και η αναγκαστική του κατάληξη προς επιβίωση, σ’ένα δικό του ιδιαίτερο κόσμο! Σ’ένα κόσμο που, στο διάβα του,
σφυρηλατήθηκε και από τα μεγάλα της ζωής του Σχολεία! Κι’όταν λέμε μεγάλα σχολεία, δεν εννοούμε όσα σ’ένα βιογραφικό ακούστηκαν!
Εννοώ το Κουρείο του Πατέρα μου και νυν ψαράδικο Βαρτελά, για ν’αλλάξουμε πρόσωπο, στην παραλία της Πρέβεζας, εκεί που παρακολούθησα ένα μεγάλο Λαϊκό Πανεπιστήμιο από τα εφτά μου, παίρνοντας ένα Λαϊκό ντοκτορά στα 14 μου!
Επίσης εννοώ, το Σμήνος Υψηλών προσώπων της Π.Α εκεί που εξαναγκάστηκα να σκεφτώ, βαθιά, πάνω στα αίτια και τις αφορμές των αλαζονικών και καταλυτικών συμπεριφορών των VIPS και εξουσιαστών μας!
Τέλος μετά την ταπεινωτικά υπερήφανη αποστρατεία μου, εννοώ το μέγα σχολείο των δήθεν της ευτυχίας, των πλούσιων δηλαδή, των μόνων που ο Κύριος προεξόφλησε, τη θέση του, κατά τη Δευτέρα Παρουσία!
Ας επανέλθουμε, όμως, στο ίχνος μας, που ήταν κάπου εκεί στην εξέλιξη της ψυχής και του νου, κατά την πρώτη μας παρουσία, καθόσον εκείθεν τα πάντα εκπορεύονται!
Ποιος ξέρει αλήθεια το βάθος της ψυχής και του μυαλού του; Ο ίδιος μήπως; Ή τάχα κάποιοι απ’αυτούς που είχαν την ευθύνη ανίχνευσης και καλλιέργειας των προσόντων του;
Εμένα μ’άφησαν ανεξεταστέο στην έκθεση, τελευταία τάξη του Γυμνασίου! Το μόνο μαθητή, στα τότε χρονικά! Έτσι έκρινε ο αξιότιμος και συγχωρεμένος Κος Μπιντζιλέκης της Σωκρατικής Σχολής! Το γιατί το ξέρω, ας το αντιπαρέλθω δίνοντας μια συμβουλή, αν μου επιτρέπεται, στους εκπαιδευτικούς!
Προσέξτε τα παιδιά μας, προσέξτε την ελπίδα μας! Άλλα έχουν προβλήματα βιοποριστικά, άλλα οικογενειακά και κοινωνικά. Άλλα μπορεί να είναι από τη φύση τους ταξιδεμένα!
Προσωπικά δεν θυμάμαι ούτε μια φορά ν’άκουσα έστω μία λέξη από ένα διδάσκοντα, στα Γυμνασιακά μου χρόνια. Ανέκαθεν ήμουν ένας αδιάκοπος ταξιδευτής του νου και ώρες που δεν έπρεπε κι’εχω παράπονο πικρό, κανείς δεν το κατάλαβε !
Κι’ύστερα αίφνης η αναγκαστική προσγείωση η γεμάτη εκπλήξεις, παρά το τρομερό σοκ προσαρμογής, στη μεγάλη πολιτεία!
Στο φροντιστήριο εκεί στην οδό Φειδίου 3, πίσω απ’το θέατρο REX, πάντα το μεγαλύτερο βαθμό στην έκθεση, παρά την εξουθενωτική κόπωση της ημέρας,(δούλευα σ’ένα μπακάλικο-μανάβικο στον Άγιο Ελευθέριο, πηγαίνοντας με τα πόδια παραγγελίες στις μεγαλοκυρίες της τότε αριστοκρατικής περιοχής. Στη συνέχεια, έφευγα στις εφτά παρά τέταρτο με τον ηλεκτρικό για να κάνω φροντιστήριο εφτά με δέκα και μετά να ξεκινώ μια άγρια πεζοπορία, μεσ΄τη νύχτα, για να φτάσω στο σπίτι της γιαγιάς μου κάπου προς τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας να φάω ότι φτωχό μου είχε ετοιμάσει η ανυπέρβλητη Μάνα της Μάνας μου, να διαβάσω μέχρι κει που άντεχα, πίνοντας Νεσκαφέ. και να ξεκινήσω την άλλη μέρα 6 το πρωί για τον ίδιο κύκλο!
Εκεί, λοιπόν στο φροντιστήριο, πάντα το μεγαλύτερο βαθμό στην έκθεση και μετά η επιτυχία 3ος στη Σχολή Ικάρων μεταξύ 1600 υποψηφίων και εξήντα επιτυχόντων, 7ος στη Σχολή Ευελπίδων μεταξύ 3500 υποψηφίων και 150 επιτυχόντων με βαθμολογία στην έκθεση 17.33!
Και μετά σ’όλα τα έτη της Σχολής πάντα το μεγαλύτερο βαθμό στην έκθεση! Φυσικά και δε συζητώ τις επιδόσεις μου, στον
προφορικό και γραπτό λόγο στις Σχολές Πολέμου, που συμμετείχα!
Επιφοίτηση; Όχι, δεν πιστεύω σε τέτοια πράγματα. Απλά εκδήλωση υπολανθανουσών ιδιαιτεροτήτων!
Όμως τι σχέση είχα εγώ μ’αυτό που Ποίηση λέγεται; Καμία! Μάλιστα όταν σε κάποιο στάδιο της καριέρας μου, ενώ ήμουν εκπαιδευτής πτήσεων έγραψα ‘‘Το Ξεκίνημα των Μεγάλων’’ βοηθώντας τα μέγιστα τους Ικάρους να ξεπερνούν τα φοβερά ψυχολογικά τους προβλήματα στη σχέση τους με την πτήση. μου εκφράσθηκαν συγχαρητήρια με την Ημερήσια Διαταγή της Σχολής Ικάρων! Μόνο που είχαν κάνει λάθος, αντί να γράψουν τη φράση «…για τη συγγραφή αξιόλογου Πονήματος, έγραψαν…για τη συγγραφή αξιόλογου Ποιήματος». Είχαν μπερδέψει τη λέξη πόνημα με τη λέξη ποίημα! Διαμαρτυρήθηκα έντονα και το διόρθωσαν στο σωστό!
Λίγο αργότερα μ’ένα χαστούκι αφορμή από ’να φίλο μου (μεταφορικά το λέω) άρπαξα την πέννα, σαν τη ρόγα της Μάνας μου στη γέννα μου, γράφοντας με δάκρυ, ποιητικά, χωρίς να το συνειδητοποιήσω, για πρώτη φορά!
Ήταν η πρώτη φορά που είδα συνειδητά το δάκρυ της ψυχή μου, πάνω σ’ένα χαρτί! Κι’αμέσως ο ειρωνικός σχολιασμός του περίγυρου!
Κι’ύστερα σε κάποια στιγμή απρόσμενα τ’αντικρύσματα, οι βραβεύσεις! Πριν μπούμε σ’αυτές μια συμβουλή για όσους γράφουν: «Γράφετε μην πτοείσθε από πικρόχολα και αποθαρρύνσεις. Αν νιώσετε ότι κάτι γεννιέται μέσα σας μη
διστάζετε εκκολάψτε το, βγάλτε το, μην το κρατάτε, τουλάχιστον για τη ψυχολογία σας.
Είμαι εξόχως υπερήφανος άνθρωπος, όχι γιατί έκανα μία δουλειά Ναρκισσιστική που λάτρεψα, αλλά για τον χαρακτήρα που κουβάλαγα! Και θα σας πω το γιατί:
«Ο άνθρωπος από μικρός, χαράζει μια γραμμή που από’κεινον ξεκινά και τραβά κατακόρυφα προς τα πάνω, είναι η γραμμή του πιστεύω, με βάση τις αρχές και τις αξίες που όλοι καλλιεργούμε από πολύ νωρίς!
Αυτή είναι η επιθυμητή ή ιδεατή γραμμή που ο καθένας μας προσδοκά ν’ακολουθήσει στο βιολογικό του οδοιπορικό! Όμως τελικά το πραγματικό ίχνος που διαγράφει ο καθένας μας, κάθε άλλο παρά συμπίπτει με το ιδεατό, τη γραμμή του πιστεύω μας δηλαδή!
Ελάχιστοι άνθρωποι στον κόσμο κατάφεραν πάνω στη γραμμή του πιστεύω τους να πορευτούν! Η πλειονότητα αποκλίνει από αυτή τη γραμμή! Πολλοί χάνονται ολότελα, από αδύναμη, συγκαταβατική, συμβιβαστική, συμφεροντολογική, αλαζονική και δόλια διάθεση θα έλεγα, ακολουθώντας εν τέλει τη γραμμή συμβιβασμού όπως θα ονομάζαμε καλύτερα!
Η απόκλιση της μιας από την άλλη γραμμή είναι ανάλογος της συνειδησιακής ελαφρότητας του καθενός! Για μένα, όσο πιο κοντά είναι οι δυο γραμμές, η γραμμή του πιστεύω και η γραμμή συμβιβασμού για έναν άνθρωπο, τόσο πιο ακέραιος, συνεπής και εφησυχασμένος είναι ο άνθρωπος αυτός, στο βιολογικό του οδοιπορικό!
Αυτό ακριβώς είναι και το σημείο πάνω στο οποίο βρίσκεται η πηγή της Υπερηφάνειας μου! Υπήρξα ανένδοτος και ασυμβίβαστος σε θέματα αρχών και αξιών, απολύτως ασυμβίβαστος! Δεν έγλυψα κανέναν, δεν αδίκησα κανέναν, δεν ενέδωσα σε κανέναν! Πίστεψα όσους από παιδί με δίδαξαν, έστω και αν στο διάβα μου, συνειδητοποιούσα, πως δεν πίστευαν τα όσα δίδασκαν!
Ο Θεός με προίκισε πέραν του φυσικού θάρρους, με το λεγόμενο Ηθικό θάρρος, να κάνω δηλαδή το πρέπον ανεξαρτήτως συνεπειών! Πολλοί με είπαν ανόητο και άλλοι ολότελα κρετίνο! Ουδέν κακόν, αμιγές καλού, γιατί στον αντίποδα Κάποιοι με θαύμασαν, κάποιοι με πίστεψαν και κάποιοι στ’ονομά μου ορκίστηκαν!
Πάμε τώρα να ξεναγηθούμε στους ποκιλόμορφους δρόμους της ποίησης διεγείροντας εντυπώσεις, συναισθήματα κι’αντιδράσεις κατά περίπτωση!
Αυτός ο δρόμος οδηγεί στην Ατλαντίδα
σαν διαδήλωση σαν διαμαρτυρία
βαδίζουν πάνω του Σοφοί, Φτωχοί και Κρίμα
σε αναπόφευκτη κι’ανένδοτη πορεία!
Σκληροί στίχοι, πολύ σκληροί ίσως σκεφτείτε, εν πάση περιπτώσει έτσι μου βγήκαν οι στίχοι, έτσι και τους έγραψα.
Ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχα σε ποιητικό διαγωνισμό, με παρότρυνση ενός λογοτέχνη συναδέλφου μου! «Ρε Σπύρο αφού γράφεις, που γράφεις, στείλε ένα ποίημα στην Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, που είναι το αρχαιότερο λογοτεχνικό σωματείο της χώρας με έτος ίδρυσης το 1930 και ιδρυτικά μέλη τους Καβάφη,
Παλαμά, Καζαντζάκη και άλλους ανθρώπους του πνεύματος, ορίστε η προκήρυξη!»
Αν και ήμουν αρνητικός έστειλα το σκληρό αυτό ποίημα, με το ψευδώνυμο «Δον Κιχώτης» και τίτλο «Για μια Καλύτερη Δευτέρα Παρουσία.
Ο πανελλήνιος διαγωνισμός ήταν του έτους 2001! Αρχές Ιανουαρίου του 2002, ο Πρόεδρος της Ένωσης μου γνωστοποίησε τη βράβευσή μου, με το πρώτο Πανελλήνιο βραβείο!
Η απονομή έγινε στις 23 Ιανουαρίου του 2002, στην κατάμεστη αίθουσα του Μεγάρου Υπαλλήλων Τραπέζης Ελλάδος, στην οδό Σίνα 16.
Θα το ακούσουμε από τον Κοσμά Μαρκή και την Άννα Μπαρκούζου.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ
Αυτός ο Δρόμος οδηγεί στην Ατλαντίδα
σαν διαδήλωση, σαν διαμαρτυρία!
Βαδίζουν πάνω του, Σοφοί, Φτωχοί και Κρίμα
σε αναπόφευκτη κι’ανένδοτη Πορεία !
Αυτός ο Δρόμος οδηγεί στην Ατλαντίδα
Ανθρωπομάρτυρες που θέλησε η Μοίρα
να δουν τη σκέψη τους σαν « Ερωτοτροπία »
και τη ζωή, σ’αυτή τη Γη, σα « Μοιχαλίδα!»
Αυτός ο Δρόμος οδηγεί στην Ατλαντίδα
σαν μόνη λύση στου Ονείρου την Ελπίδα
να γίνουν Άνθρωποι « τ’ανήμερα θηρία »
« τη Ζούγκλα Γη » να ξαναπούμε Κοινωνία !
Αυτός ο Δρόμος οδηγεί στην Ατλαντίδα
γι’αυτούς που διάλεξε, η ίδια τους, η Μοίρα
να γίνουν δίδαγμα, παράδειγμα, ελπίδα
και στην πορεία μας, αλάνθαστη πυξίδα !
Αυτός ο Δρόμος οδηγεί στην Ατλαντίδα
μεσ’απ’του πόνου τη σκληρή δοκιμασία
μα θα’ναι πρόκριμα χωρίς αμφιβολία
για μια καλύτερη « Δευτέρα Παρουσία!»
Αυτός ο Δρόμος οδηγεί στην Ατλαντίδα !
Μπροστά το Όραμα και πίσω η Πορεία !
Φωτιά στα « Σόδομα!» Φωτιά στην Ατιμία !
Φωτιά στην « Κόλαση » και στην Ακολασία !
Αυτός ο Δρόμος οδηγεί στην Ατλαντίδα !
Τρεχάτε «Άνθρωποι» τελειώσανε τ’αστεία !
Οι Τάφοι τρίζουνε ! Ακούω φασαρία !
Θεέ και Κύριε, θα χάσω την Πορεία !
Αυτός ο Δρόμος οδηγεί στην Ατλαντίδα !
Στη Γη αδειάσανε και τα Νεκροταφεία !
« Ποτάμι» έγινε ο Δρόμος στην Πορεία !
« Ποτάμι κόκκινο!» Στη Γη «Κοσμογονία!»
Αυτός ο Δρόμος οδηγεί στην Ατλαντίδα !
Σωπάστε φτάνουμε , Αδέρφια ησυχία !
Κραυγή ακούστηκε «Θεέ Εγκληματία!»
κι’αλλη, με έκπληξη, « στο βάθος Πολιτεία!»
Αδέρφια φτάσαμε, δεν ήταν Ουτοπία !
Λαός μαζεύτηκε στην Κεντρική Πλατεία !
Θεός μας έκρινε ! Θεός και Ιστορία !
«Για μια Καλύτερη Δευτέρα Παρουσία!»
«Αν ήμουνα Θεός » είπα στη σύντομη ομιλία μου με την απονομή, «Αν ήμουνα Θεός, βλέποντας τούτα τα χάλια σήμερα, ένα πράγμα μόνο θα’κανα, θα επιτάχυνα τη Δευτέρα Παρουσία!...»και τελείωσα ως ακολούθως «…Εκτιμώ ότι από ηθικής πλευράς, σήμερα, ο Κόσμος σε διεθνές επίπεδο, και ο δικός μας εκ των πρωτοστατών, έχει φτάσει στα έσχατα όρια κατάπτωσης αξιών! Επειδή όμως πιστεύω ότι οι περισσότερες καταστάσεις, σε τούτο τον Κόσμο, ακολουθούν την κίνηση του εκκρεμούς, εξακολουθώ να ελπίζω ότι υπάρχει Ελπίς!
Στο διαγωνισμό της επόμενης χρονιάς, με ειδοποίησαν ότι είχα βραβευθεί με το δεύτερο Πανελλήνιο βραβείο. Συμμετείχα με
ποίημα «Της Φαντασίωσης η Μάχη» και το ψευδώνυμο «Νάρκισσος»!
Στο μεσοδιάστημα μ’έκαναν μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών. Στη σύντομη ομιλία μου τότε, είπα:
« Ας κρατήσουμε τούτο το χώρο ψηλά, για να λειτουργεί σαν ανακουφιστική βαλβίδα, που θα ενεργοποιούμε σε κάθε μας εκδήλωση. Για να παίρνουμε ανάσες βαθιές και καθαρές, που τόσο ανάγκη έχουμε, στην κορεσμένη από βρωμιά ατμόσφαιρα στην οποία διαβιούμε!
Ας εναντιωθούμε στις σειρήνες που εκκωφαντικά στ’αφτιά μας ηχούν κι’ας προφυλαχτούμε απ’τις Ερινύες που τα εσώψυχά μας απειλούν»! Να’ταν άραγε τα πρώτα προφητικά λόγια που έλεγα στη ζωή μου;
Πάμε όμως στης Φαντασίωσης τη Μάχη και τα συν αυτή. Το ποίημα αρχικά εμπνεύστηκα σε μια εκπαιδευτική πτήση, από τη Σαντορίνη προς την Αθήνα, ώρες ηλιοβασιλέματος, μ’επώνυμο καλλιτέχνη!
«Κοίτα μια απίθανη εικόνα του είπα, δείχνοντας το μονοπάτι του Ήλιου, πάνω στη γαλήνια θάλασσα του Αιγαίου!» Εκείνος περίεργα ρώτησε, ποια εικόνα; Κουράστηκα να του εξηγήσω Έβγαλα ένα χαρτάκι και κάτι σημείωσα! Βύθισα άμεσα το Α/Φ, ανακόπτοντας τη βύθιση σ’ελάχιστο ύψος, πάνω από το μονοπάτι
του ήλιου, που σχηματίζονταν στη θάλασσα, νιώθοντας μιαν άλλη διάσταση της ύπαρξής μου, από τις σκέψεις που η εικόνα διήγειρε!
Μετά από τρεις μέρες ήμουν στην Πρέβεζα, αγναντεύοντας μέσα από το αυτοκίνητό μου, πάγια συνήθεια για μένα, του Ήλιου το βασίλεμα, ταξιδεύοντας με το νου μου, στο ροδόχρουν μονοπάτι που εκείνος σχημάτιζε στα νερά του Ιονίου, μάρτυρας ενός απίστευτου φθινοπωρινού δειλινού!
Εμπνευσμένος από την απίθανη εικόνα, έστρεψα επιτακτικά το αυτοκίνητό μου κάθετα προς την ακτογραμμή στην τοποθεσία «Μονολίθι», έβγαλα ένα μολύβι κι’ένα χαρτί κι’άρχισα να γράφω!
Απαγγέλουν ο Κοσμάς Μαρκής και η Άννα Μπαρκούζου.
ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗΣ Η ΜΑΧH
Στου Ήλιου το χρυσό το μονοπάτι
η σκέψη μου το λιόγερμα με πάει
να πιω το χρυσωμένο μου το χάπι
πικρόγλυκο να κάνω το Φαρμάκι !
Η σκέψη μου αδάμαστη και πάλι
τον Ήλιο το Θεό ακολουθάει
και’γω από της Θάλασσας την άκρη
φοβάμαι, στα βαθιά, εκεί που πάει !
Η σκέψη μου και’γω δυο Μονομάχοι
μαζί και χωριστά στην ίδια Μάχη
παλεύουμε, σκληρά, από ανάγκη
να γίνει η ανάγκη αυταπάτη !
Ο Ήλιος στον Ορίζοντα πια φτάνει
η σκέψη σαν τρελή τον κυνηγάει !
Τα μέσα ο Σκοπός, λέει, τ’αγιάζει
τ’αγιάζει στην ανάγκη τη μεγάλη !
Η σκέψη μου απίθανη και πάλι
τ’αδύνατα για χάρη μου, τα κάνει!
Δεν έμαθε, ποτέ, αυτή να χάνει
ποτέ, στης φαντασίωσης τη μάχη !
Χατίρια μου, ποτέ δεν μου χαλάει
με έχει, χρόνια, τώρα κακομάθει
κι’αν έρχονται στιγμές, που με πονάει
μοιράζομαι μ’αυτή, πόνο και δάκρυ !
Η σκέψη μου στον Ήλιο, τώρα φτάνει
κι’ακούω τη σιωπή που τη ρωτάει
αλήθεια τί θα πει και τί απάτη;
Τί πλάνη; Τί ψευτιά; Τί αυταπάτη;
Κορύφωσης στιγμή, στιγμή μεγάλη
η σκέψη μου, την πλάνη ξεπερνάει
στις θύμησες, με παίρνει και με πάει !
Καημέ, ωϊμέ, καημέ ! Θα με τρελάνει !
Ο Ήλιος πορφυρόχρωμο καράβι
στη Θάλασσα, φλεγόμενο, βουλιάζει !
Η σκέψη μου, μαζί, παναθεμάτη
Βοήθα την, Θεέ, να καταλάβει!
Τη Σκέψη μου τη χάνω και με χάνει
μονάχα προς στιγμή, Θεός φυλάξει !
Το δάκρυ μου, στα μάτια μου, ποτάμι
σκληρή της Φαντασίωσης η Μάχη !
Στη Δύση ανατέλει το σκοτάδι
ο Ήλιος χάνεται, θαρρείς, στον Άδη
κι’ο Φάρος που στο πλάι μου ανάβει
της Σκέψης μου, της δείχνει, που να πάει!
Σε λίγο το χεράκι, θα μου πιάσει
και σαν τυφλό στο σπίτι θα με πάει!
Στον ύπνο μου, σφιχτά, θα μ’αγκαλιάσει
κι’ελπίζω στ’όνειρό μου, μη με χάσει!
Στη σύντομη ομιλία μου κατά την απονομή είπα: « Κυρίες και Κύριοι με συγχωρείτε που για δεύτερη χρονιά σας στενοχωρώ! Μακάρι να μπορούσα να γράψω πιο ευχάριστα πράγματα, μακάρι!
Πέρυσι η «Δευτέρα παρουσία!» φέτος «Η Μάχη της Φαντασίωσης!».Γιατί; Γιατί απλούστατα στη φαντασίωση νομίζω ότι καταφεύγει ο κάθε υγιής νους, κυνηγημένος από μια ανελέητη πραγματικότητα.
Τί να δει κανείς σήμερα, που ν’αξίζει να δει; Τί να εκτιμήσει κανείς σήμερα που ν’αξίζει να εκτιμηθεί; Πού να τολμήσει ν’ακουμπήσει κανείς σήμερα, χωρίς να λερωθεί;
Κυρίες και Κύριοι, μην αυταπατώμεθα, ζούμε σε μηδενιστική εποχή Αρχών και Αξιών και ας μη μας μπερδεύει η τεχνολογική πρόοδος.
Ο σύγχρονος άνθρωπος αυτό το προικισμένο και καταραμένο θεριό, δε μένει απλά στάσιμο σε αυτό που καλλιέργεια λέγεται, ο άνθρωπος του 2003 δυστυχώς οπισθοδρομεί!
Έτσι η μόνη παρηγοριά κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι σήμερα εκτός των ψυχοθεραπευτών, οι στοχασμοί μας, οι ονειροπολήσεις μας και οι φαντασιώσεις μας, με μάτια κλειστά και ανοιχτά!
Έτσι ή κάπως έτσι καταφεύγουμε στου Ήλιου τα χρυσά τα μονοπάτια και τις φεγγαρόστρατες, για να χρυσώνουμε τα χάπια, ανώδυνα να γίνουν τα φαρμάκια!
Στο διαγωνισμό της επόμενης χρονιάς, του ίδιου φορέα, με ειδοποίησαν ότι βραβεύθηκα με το ΄Β Πανελλήνιο βραβείο! Στο διαγωνισμό συμμετείχα με το ποίημα «Ψέμα Θεϊκό» και το ψευδώνυμο «Άγγελος».
Απαγγέλει η Άννα Μπαρκούζου.
ΨΕΜΑ ΘΕΪΚΟ
Είσαι της ζωής μου, τ’ακριβό μυστικό
και για σένα, μόνο, με τ’αστέρια μιλώ !
Όμως τί να κάνω, που σε θέλω Θεό
πώς να φτάσω Θέ μου ’κει ψηλά να σε δω !
Έπτασφραγιστό μου, χρυσό μου μυστικό
Δισκοπότηρό μου, εσύ, Βυζαντινό
άγγιχτο σε θέλησα και παρθενικό
όπως σ’ονειρεύτηκα, σαν παιδί μικρό !
Ποίημά μου είσαι, στον Κόσμο τον πεζό
χιλιοείπωμένο στο παραμιλητό !
Ποίημα γραμμένο τις ώρες που ξυπνώ
με δάκρυα στα μάτια κι’αναφιλητό !
Όνειρο τυφλό μου, τυφλό κι’απατηλό
όνειρο της νύχτας εσύ φανταστικό !
Φόβος είσαι, φόβος σε φόντο φωτεινό
Φόβος της ελπίδας σε Κόσμο τραγικό !
Άνθρωπο σε βλέπω τη μέρα και πονώ
άνθρωπο του λάθους, αδύναμο, μικρό!
Άγγελο το βράδυ, Θεάνθρωπο, Θεό
σ’όνειρα που κάνουν το ψέμα Θεϊκό!
Να γιατί μ’αρέσει καλό μου μυστικό
στ’ονειρο να τρέχω, να παρηγορηθώ !
Θέλησα το ήθος ψηλά να το κρατώ
όποιο και να ήταν, το τίμημα γι’αυτό !
Έγινα, Θεέ μου, κομμάτια χίλια δυο
κι’ειπα απ’τη ζωή μου να παραιτηθώ !
Έκλεισα τα μάτια το τέλος να μη δω
κι’ανοιξα το στόμα τετέλεσται να πω!
Άγγελος Κυρίου από τον Ουρανό
στάσου, μου’πε, στάσου, μη σε παρακαλώ!
Κρίνο μου κρατούσε δώρο απ’το Θεό
Κρίνο να μυρίσω, να μοσχοβοληθώ !
Άνοιξα τα μάτια, το δάκρυ μου καυτό
κι’ειδα ένα Άστρο ψηλά στον Ουρανό !
Μίλαγαν τρεις Μάγοι, για Θείο οιωνό
κι’εμοιαζε η πλάνη με ψέμα Θεϊκό !
Η απονομή έγινε στις 28 Απριλίου του 2004 και η σύντομη ομιλία μου είχε ως εξής: «Πέρυσι ίσως να θυμάστε έγραφα για τη «Μάχη της Φαντασίωσης» πράγματα ζοφερά και στενάχωρα! Φέτος ένα βήμα πίσω, φύγαμε απ’τη φαντασίωση, την εκβιαστική κι’εθελοντική ύπνωση δηλαδή κάτω απ’το φως του Ήλιου και του λυκόφωτος και πήγαμε στο σκοτάδι, το απόλυτο σκοτάδι του βαθέος ονειρικού μας ύπνου!
Γιατί; Γιατί εκεί είμαστε σίγουροι ότι διακόπτεται απολύτως η επαφή με την οδυνηρή πραγματικότητα! Έτσι εκεί και μόνον εκεί, μπορούμε να θεοποιούμε το ψέμα μας για να γευόμαστε αυτό που
φοβόμαστε, σ’έναν κόσμο ιδεατό, σαν αυτόν που πραγματικά θα θέλαμε να υπάρχει!
«Ψέμα Θεϊκό» ονόμασα το ποίημα και η επιτροπή δε δίστασε να βραβεύσει ένα ψέμα! Το βράβευσε γιατί είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα μέσα της πέρασε το γεγονός, ότι τούτο το ψέμα είναι η πικρότερη και η μελανότερη ίσως αλήθεια, που υπάρχει σε ρόλο αντιρρόπησης σήμερα!
Το ποίημα αναφέρεται σε γυναίκα, επειδή πιστεύω ότι το ασθενές φύλο είναι πιο ισχυρό, απ’το ισχυρό σε θέματα ευαισθησίας και συναισθηματισμού!
Εξιδανικεύει η δύστυχη αυτό που ερωτεύεται, αποθεώνοντας τον υπαρκτό, για ’κείνη, κοινό θνητό! Στο τέλος η άμοιρη, παρθενοποιείται απολύτως σαρκώνοντας τον έρωτά της σε μια συνουσία Θεϊκή!
Έτσι αισίως φτάσαμε στο σωτήριο έτος 2004! Το θέμα του διαγωνισμού, τη φορά αυτή δεν ήταν ελεύθερο, ήταν συγκεκριμένο, έπρεπε δηλαδή να σχετίζεται με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που γίνονταν στη χώρα μας μετά από 100 χρόνια!
Συμμετείχα με το ποίημά «Σαν Επισκέπτες» και το ψευδώνυμο «Ίφιτος», αποσπώντας το πρώτο Πανελλήνιο βραβείο.
- Ο Κοσμάς και η Άννα παρακαλούνται.
ΣΑΝ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ 2004 ΑΘΗΝΑ
Έβλεπα… Ένιωθα… κι’εγραφα.
Σαν Επισκέπτες γύρισαν και πάλι στην Πατρίδα
με παρακάλια, Προσευχές, Ευχές και επαιτεία!
Η Ολυμπία έκλαιγε, μαζί της κι’η Αθήνα
που’χαν τα τέκνα τους να δουν εκατονταετία!
Αλλιώτικοι φαινόντουσαν σε Πνεύμα και Ουσία
αυτοί που ήταν κάποτε, της Γης η Πεμπτουσία!
Ελάχιστα πια έμοιαζαν στη Μάνα Ολυμπία
κι’ο Στοχαστής, που θύμωσε, έψαξε την αιτία!
Τους Μύησαν και μύρισαν, δύστυχη Ολυμπία
αυτοί που μοσχοβόλαγαν Δάφνη, Σμυρτιά και Μύρα!
Τους πλούτισαν και φτώχυναν, είπε με παρρησία
με παρρησία σιωπής, για την Φιλοξενία !
Τα ρούχα τους ήταν χρυσά! Χρυσή κι’η αλυσίδα
η αλυσίδα του ραγιά από την ομηρεία!
Την ομηρεία των πιστών του Βασιλιά του Μίδα
Θετών Γονιών και χορηγών! Καημένη Ολυμπία!
Σαν επισκέπτες γύρισαν, για λίγο στην Πατρίδα
αλλιώς δεν τους επέτρεπαν, οι φύλακες τί κρίμα
κι’ηταν αυτοί Αθάνατοι με Στέμμα και Πορφύρα
κι’αχάριστοι, που όφειλαν το παν στην Ολυμπία!
Ο Ερχομός τους Θρίαμβος! Δόξα! Μεγαλουργία!
Από Θεών σενάρια, Θεών σκηνογραφία
και μια Ψυχή Ελληνική, Ψυχή για Μεγαλεία
Πρωταθλητή, σ’αυτή τη Γη, Τρίτη Χιλιετία!
Δύο Χιλιάδες Τέσσερα, Ολυμπιάς κι’Αθήνα!
Ολυμπιάς Ελληνική! Ολυμπιάδα Θεία!
Με σένα ποιος να συγκριθεί σε Πνεύμα και Ουσία
που είναι μία η Ελλάς κι’η Ολυμπία μία!
Γοργά περνάει η Χαρά στου χρόνου την κλεψύδρα!
Γοργά κι’ακόμα πιο γοργά, σαν είναι Ευτυχία!
Μα πάνω που τερμάτισε ξέσπασε καταιγίδα
κι’έβρεξε άχτι ο Θεός και δάκρυ η Αθήνα!
Σαν Επισκέπτες γύρισαν και πάλι στην Πατρίδα
σαν Μετανάστες φεύγουνε να πάνε για την Κίνα
γιατ’έχουν ρήτρα ποινική από την Ομηρεία
ισόβια να στερηθούν Μάνα κι’ελευθερία!
Στάχτη πετάνε χορηγοί, κι’αθάνατοι μαγεία
Φεγγοβολούν οι Ουρανοί, θάμπος κι’υποκρισία!
Φτάνει στο τέρμα ο καημός, το δράμα, παρωδία
το Στοχαστή πιέζοντας, να πει στην Ικεσία!
Θεέ του Δίκιου, ω Θεέ, δέξου την Ικεσία
σαν μια παράκληση βαθιά και σαν κατάρα Θεία!
Θεέ του Δίκιου, ω Θεέ, σκέψου την Ολυμπία
και πεσ’μου τι’ναι Δίκαιο και τι’ναι Αδικία!
Η «απονομή» έγινε στις 6 Απριλίου του 2005. συνιστώντας μία από τις χείριστες εντυπώσεις της ζωής μου!
Στις μέχρι τώρα συγκεντρώσεις βραβεύσεων, ο μόνος και αποκλειστικός προγραμματισμός ήταν το διαδικαστικό των
Δημ. Τσουκνίδας
Επίτιμος Πρόεδρος Εν.Ελ.Λογ.
βραβεύσεων (Ανάγνωση πρακτικού κριτικής επιτροπής, βραβευθέντων ποιημάτων από ηθοποιούς ή τους ιδίους, Επίδοση βραβείων, Λογύδρια- Αναμνηστικές φωτογραφίες κτλ.)
Την υπόψη ημέρα προγραμματίστηκε μακροσκελής διάλεξη με θέμα «Το Έργο του Ξενόπουλου»! Ακολούθησε μακροσκελέστατη ομιλία του Αντιπροέδρου προς χάρη των δωροθετών που για πρώτη φορά βλέπαμε στην ένωση! Κι’αφού αναγνώσθηκαν και οι ανακοινώσεις έγινε σ’ένα δεκάλεπτο επίδοση των βραβείων! Αυτή η τακτική παγιώθηκε στο εξής και η απονομή των βραβείων κατάντησε «Τσόντα ξεφορτωτική » 10-15 λεπτών το πολύ!
Το παράδοξο όμως δε σταματά εκεί. Το παράδοξο είναι ότι για πρώτη φορά στα χρονικά ύπαρξης της Ένωσης δεν δημοσιεύτηκαν τα βραβευμένα ποιήματα στο διμηνιαίο περιοδικό της ένωσης «Λογοτεχνική Δημιουργία» περιοδικό 80 σελίδων που ο καθένας έγραφε, τις εμπνεύσεις του! Το γιατί; Το ξέρω καλά, πολύ καλά!
Αργότερα έστειλα επιστολή διαγραφής μου από την ένωση, άνευ σχολίων! Λίγο αργότερα κι’αφού είχα ωστόσο βραβευθεί μ’ένα ακόμα ΄Β Πανελλήνιο βραβείο, άλλαξε ο επί δεκαέξι χρόνια πρόεδρος της ένωσης, «αποχωρώντας» και με τον τίτλο του «Επίτιμου!»
Αργότερα ζήτησα από το νέο πρόεδρο αν ήθελε να με δει για να του εξηγήσω τους λόγους αίτησης της διαγραφής μου! Εκείνος θεώρησε σκόπιμο να βάλει τον «επίτιμο» και προκάτοχό του να με
Ελ. Τσόνγκας
πάρει τηλέφωνο για να συζητήσουμε! Εκεί τελείωσε οριστικά και αμετάκλητα η σχέση μου με την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών!
Ξέρετε περί ποίου Νέου Προέδρου ομιλώ, ομιλώ για τον νυν πρόεδρο της Ε.Ε.Λ τον Κο Ελευθέριο Τσόνγκα. Όσοι ήσασταν στην παρουσίαση των ποιημάτων του Μιλτιάδη Λογοθέτη τον είδατε! Καθόμουν στην τελευταία δεξιά θέση της πρώτης γραμμής, όταν με είδε ήρθε και κάθησε δίπλα μου, χαιρετώντας με εγκάρδια. Ο Κώστας ο Λογοθέτης ήρθε και του πρότεινε να καθήσει πιο κεντρικά, στις εξέχουσες θέσεις, εκείνος του είπε όχι θέλω να καθίσω εδώ με τον κύριο Κίκερη!
Δικομανής δεν είμαι, αντίθετα είμαι, απόλυτα ρεαλιστής σε τέτοιο όμως βαθμό που να μην ανέχομαι απρέπειες, έστω και αν ξέρω πως είναι σχεδόν αδύνατον, στη χώρα που υπάρχω, καθώς πρέπει χώρους να βρω!
Έχω σαφέστατη άποψη περί τούτου, γι’αυτό κάθετα και οριζόντια διαχωρισμένος είμαι από το σημερινό γίγνεσθαι. Το σύστημα είναι τόσο σάπιο που ή θα σε αφομοιώσει ή θα σε αποβάλλει πάση θυσία!
Αυτή είναι και η επίγνωση που με ανάγκασε ν’αρνηθώ θέσεις και προτάσεις δελεαστικές, όπως, για παράδειγμα, του αρχηγού Αεροπορίας που με είχε διώξει, μέσω ενός Σμηνάρχου ονόματι Μπουντούρη, που μου ετέθη, ημέρα Παρασκευή κανά πεντάμηνο από την αποστρατεία μου, ως εξής: «Κε Ταξίαρχε ο Κος Αρχηγός μου είπε, τη Δευτέρα, να βάλετε τη στολή σας και ν’αρθείτε στο γραφείο του, γιατί θέλει να σας αναθέσει ένα πολύ σοβαρό project!»
Τρεις γαστρορραγίες έπαθα απ’ τη στενοχώρια της βίαιης αποπομπής μου από την Αεροπορία, αυτό δεν μ’εμποδισε να πω στον εντεταλμένο του Αρχηγού Κου Σταθιά να του μεταφέρει «Φράσεις από την πρώτη διδακτορική μου διατριβή, εκεί στο πρώτο μου Πανεπιστήμιο, το Κουρείο του πατέρα μου!»
Απέρρριψα κι’άλλες προτάσεις πιο σημαντικές κι’επέλεξα συνειδητά να γίνω Νώε του 2005 και του 2013, ζώντας στην Κιβωτό του σπιτιού μου, μ’ένα σκυλάκι, ένα παπαγάλο και μια γατούλα!
Δεν ξέρω αν με τιμούν τα λόγια τούτα ή αν με υποτιμούν ένα ξέρω, ότι ποτέ δεν εμπόδισα τη γλώσσα της ψυχής μου, με καπέλωμα από τη γλώσσα του σώματός μου! Ούτε και τότε που σαν Πρόεδρος Επιτροπής Πρόσληψης των Ωρομίσθιων καθηγητών της Σχολής Ικάρων απέρριψα την πρόσληψη του γιού του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, ως μη κατέχοντα τα απαιτούμενα προσόντα, αποπέμποντας από την αίθουσα τον τακτικό καθηγητή Κο Κατσάνη, που αποτόλμησε να πει «Μα Κε Διοικητά το γιο του Υπουργού δεν θα προσλάβουμε;»
Ήταν η ίδια γλώσσα που αποκάλεσε τον γνωστό και μη εξαιρετέο Κο Μπίστη, «Ανάλγητο» στον αέρα, σε PANEL του Γιώργου Αυτιά, όταν με παρατήρησε για το συναισθηματισμό μου, σε σχόλιο για το Σμηναγό Ηλιάκη και τον άδικο χαμό του στο Αιγαίο.
Τον λαλίστατο Κο Ψωμιάδη, τον επί σειρά ετών Βουλευτή, Δήμαρχο, Νομάρχη, Περιφερειάρχη «Άνθρωπο του Κατεστημένου!» αναγκάζοντάς τον να ζητήσει συγνώμη, πάλι σε panel ζωντανής εκπομπής.
Τον τέως Αρχηγό ΓΕΝ,(2002-2005) Υπαρχηγό ΓΕΕΘΑ και επίτιμο Αρχηγό Π.Ν, Αξιότιμο Κο Α.Αντωνιάδη, αυτόν τον ανεκδιήγητο εκλεκτό του Κου Γιάννου Παπαντωνίου, που δήλωσε άθεος αντί ά «Χριστος»! Που δήλωσε ότι έχει φαντασιώσεις με την Παναγία! Που παρομοίασε με «Τροχονόμους» τους Έλληνες πιλότους, επειδή κυνηγούν τους Τούρκους στο Αιγαίο! Αυτόν τον Κύριο που αποκάλεσα μέχρι «Άσχετο και Ανίδεο!» αναγκάζοντάς τον να παραδεχτεί ότι ήταν ο τελευταίος στη σειρά του και στη Σχολή Πολέμου, για να εισπράξει το «Να σας χαίρονται αυτοί που σας επιλέγουν!» Ναι αυτόν τον Υπέρλαμπρο απ’τα παράσημα Ταγό για τον οποίον είπα σ’εκπομπή του Γιώργο Οικονομέα «ότι ούτε Τούρκος Ναύαρχος δεν θα διανοείτο να προβεί σε τέτοιες δηλώσεις!»
Τους δε πολιτικούς ύψιστης βαθμίδας, δεν δίστασα να χαρακτηρίσω, συλλήβδην και εν τω συνόλω σ’άλλο πάνελ «Τέρατα»! Και όταν ο δημοσιογράφος Κος Λομβέρδος της άλλοτε ΝΕΤ, μου είπε «όχι και τέρατα Κε Κίκερη!» Του είπα, τέρατα, τέρατα Κε Λομβέρδο γιατί πως αλλιώς θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν άνθρωποι που παγίως βλέπεις στα πλάνα της τηλεόρασης μ’ένα κορμί και τουλάχιστον εννέα κεφάλια συνωστισμένα αγρίως πάνω τους, στο πλάνο να βγουν για να αναρριχηθούν, σαν παράσιτα σηψιγόνα !
Πάντα το ηθικό μου θάρρος ήταν ο φύλακας άγγελος της ελευθερίας του λόγου μου και του εφησυχασμού της συνείδησής μου! Τον τίτλο του υβριστή που υπερηφάνως φέρω τον κέρδισα με κόπους, πόνους και θυσίες πολλές!
Ε να και τώρα μου’ρχεται στο νου, ένα μεγάλο παράπονο, που δε μπορώ να το κρατήσω μέσα μου!(Συγνώμη αν σας κουράζω)
Μια φορά κι’έναν καιρό έγραψα μια επιστολή στον εκδότη και διευθυντή του βήματος Κο Σταύρο Ψυχάρη, δηλώνοντας ότι είμαι στη διάθεσή του, για συναφή με την ιδιότητά μου θέματα!
Εκείνος εντυπωσιασμένος από τον τρόπο γραφής έβαλε την ιδιαιτέρα του να μου τηλεφωνήσει !
Πράγματι συναντήθηκα μαζί του, με συνεχάρη για τον τρόπο γραφής, μου είπε ότι θα του άρεσε μία συνεργασία για την κυριακάτικη έκδοση του Βήματος, Μου ζήτησε εκ νέου συνάντηση με ένα άρθρο μου δίνοντας μου, τον αριθμό των λέξεων!».
Του πήγα, ένα άρθρο με θέμα «Οι Γρίφοι του Αιγαίου» το διάβασε ενθουσιάστηκε, με συνεχάρη λέγοντάς μου, «την Κυριακή θα είναι στο βήμα! Ωστόσο ετοίμασε ένα και για την άλλη Κυριακή». Πριν φύγω με χαιρέτησε εγκάρδια και μου’δωσε ιδιοχείρως το προσωπικό του τηλέφωνο (Νάτο, το’χω εδώ για το αρχείο των Μεγάλων, Πικρών και Περήφανων Αναμνηστικών μου!)
Εναγώνια περίμενα την έκδοση της Κυριακής, την πήρα, την έψαξα, τη ξανάψαξα, τίποτα! Ένιωσα ντροπή και πόνο βαρύ.
Το θαύμα του ρουφιάνου και του μεγάλου αδελφού είχε για μια ακόμα φορά συντελεστεί! Ο μεγάλος αδελφός είναι το μεγάλο χέρι
με το κοφτερό μαχαίρι, στο αισχρό κι’αναξιοκρατικό μακελειό των άξιων παιδιών μιας δύστυχης Μάνας που Ελλάδα λέγεται.
Τώρα ας επανέλθουμε στην ποίηση των Ολυμπιακών. Είχα προετοιμάσει μία ομιλία σχετική Ζώντας με τη χαρά ότι θα μπορούσα να πω δυο λόγια, σαν απόσταγμα χαράς και πόνου μαζί, συνεπεία του μεγάλου γεγονότος!
Θα πω μερικά απ’αυτά για τον απλούστατο λόγο ότι έχουν ειπωθεί κι’εχουν δημοσιευθεί, σ’άλλες εκδηλώσεις:
« Είχα την τύχη να προσηλυτισθώ πριν πολλά χρόνια στο μεγαλείο και τη μαγεία της Αρχαίας Ολυμπίας, λόγω της υπηρέτησής μου στο Σμήνος Υψηλών Προσώπων.
Ομολογώ ότι κατανυκτικότερη στιγμή από τη στιγμή αφής της ολυμπιακής φλόγας και της ικεσίας της Πρωθιέρειας δεν έχω αισθανθεί ποτέ στη ζωή μου!
Τούτη η κορυφαία στιγμή συνιστά το απόγειο της αισθαντικής πεμπτουσίας του μεγαλείου της καταγωγής σου! Τούτη η Θεϊκή στιγμή είναι η θαυματουργή στιγμή, που σαν κύμα λυτρωτικό έρχεται με μιας να καταπνίξει και να εξιλεώσει όσες βλαστήμιες ενδεχομένως έχεις εκστομίσει για τα τρωτά της φυλής σου και της καταγωγής σου!
Είχα την τύχη ο καλότυχος να περπατήσω, να φιλοσοφήσω, να στοχαστώ και να εμπνευστώ στον Ιερό της Ολυμπίας χώρο! Είχα την τύχη τα μάτια μου να κλείσω και να ονειρευτώ, μεσ’τη μοναδικότητα, της επιβλητικότητας και υποβλητικότητας, του χώρου!
Είχα την τύχη να πετάξω με τον άλλοτε πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον τότε πρόεδρο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, στους ευρύτερους χώρους της Ολυμπίας!
Είχα την ατυχία ν’ακούσω με τα ίδια μου τ’αφτιά τις εκκλήσεις του μεγάλου αυτού ανδρός προς το συνομιλητή του «Σώστε τους Ολυμπιακούς αγώνες! Σώστε την ιστορικότητά τους! Σώστε την καθαρότητα και τη χρησιμότητα αυτών, για το καλό της ανθρωπότητας! Φέρτε τους Ολυμπιακούς μόνιμα στην Ελλάδα! Μόνιμα στην Ολυμπία! Ορίστε η περιοχή που σας προσφέρεται!»
Και του’δειχνε σε υπέρπτηση την περιοχή που περικλείεται από το νοητό άξονα Κάτω Αχαϊα- Αμαλιάδα - Κυλλήνη- και εκείθεν ακολουθουμένης της ακτογραμμής προς -Καλογρηά- Ακρωτήρι Αράξου- Λακόπετρα - Κάτω Αχαϊά!
Η Ιερή πρόταση έπεσε στο κενό, όπως ήταν φυσικό γιατί έπρεπε, κατά την ταπεινή μου άποψη, να κυριαρχήσει η ασυδοσία και η απληστία των πρεσβευτών και διακινητών του συμφέροντος και της ιδιοτέλειας, μολύνοντας τη Γη απ’άκρου εις άκρον! Τζογάροντας ασύστολα στο διηνεκές, μόχθο, ιδρώτα και αίμα Λαών ποντάροντας σ’ένα ακλόνητα ιερό άλλοθι, πνιγμένο στη δολιότητα!
Είδατε τι γίνεται στη Βραζιλία! Τί λέτε θα γίνουν οι Ολυμπιακοί εκεί; Θεοί και Δαίμονες θα συμπράξουν, σε μια ανίερη συμμαχία !
Πάντως όπως και να’χει το πλήρωμα του χρόνου αργά ή γρήγορα θα’ρθεί και η ιερότητα της ιδέας θα επανακάμψει στα άδολα και ανιδιοτελή της, όπως ο Βικέλας και ο Κουμπερτέν οραματίσθηκαν παύοντας οριστικά και αμετάκλητα ντροπές, ρεζίλια, ξεφτίλες κι’αθάνατους αγύρτες, για ν’αναστηθεί έτσι και να σαρκωθεί η πρόταση ενός μεγάλου νεκρού και στο σύνθημα της ΔΟΕ, “Citius-Altius-Fortius”, που σημαίνει ‘‘Γρηγορότερα-Ψηλότερα-Δυνατότερα’’ προστεθεί και η λέξη “Lautus” που σημαίνει‘‘Καθαρότερα!’’
Έτσι αισίως φτάνουμε στο 2005, όταν και στις 12 Απριλίου ειδοποιήθηκα από τον Πρόεδρο της Α.ΑΚ.Ε ότι είχα βραβευθεί με το πρώτο Πανελλήνιο βραβείο στο διαγωνισμό ποίησης, που για πρώτη φορά είχε προκηρύξει η Α.ΑΚ.Ε. με Βασικό όρο του διαγωνισμού η ποίηση να είναι Αεροπορικού περιεχομένου. Το ποίημα είχε τίτλο «Το Μόνο που Ονειρεύτηκα»
- Απαγγέλλει ο Κοσμάς Μαρκής.
ΤΟ ΜΟΝΟ Π’ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ
“ Ήμουν παιδί, μικρό παιδί, σε Όνειρο μεγάλο
που’βλεπα Θέ μου, πως πετώ και ζω σε κόσμο άλλο!
Κι’ενιωθα Θέ μου ηδονή και σ’οργασμό πως φτάνω
δίχως να ξέρω να πετώ και Έρωτα να κάνω !”
Ποτέ δεν ονειρεύτηκα να κάνω κάτι άλλο !
Το μόνο π’ονειρεύτηκα ήτανε να πετάω !
Εγώ γι’αυτό μου τ’ονειρο και τη Ζωή μου τάζω
στην παιδική μου Προσευχή, που κάθε βράδυ κάνω !
Στης Μάνας την αντίσταση, με Πίστη πολεμάω
και με δυο λόγια δάκρυα, την αποχαιρετάω !
«Μικρή Θυσία δε χωρά, σε Όνειρο μεγάλο
τ’ακούς Μανούλα μου γλυκιά, πεσ’μου, καλό κουράγιο !»
Τον Ίκαρο είδα Θεό! Πρόκληση να του μοιάσω !
Το Ονειρό μου πλοηγό, το δρόμο να μη χάσω !
Τα Δεκαοχτώ μου Λυτρωμό, την Παρθενιά να σπάσω
και με την πρώτη επαφή, σε οργασμό να φτάσω !
Και κάπως έτσι σάρκωσα τ’ονειρικό μου πλάνο !
Και κάπως έτσι πέρασα στων Αετών το Κάστρο !
Και κάπως έτσι φόρεσα το πιο γλυκό Γαλάζιο
και ένιωσα στον Ουρανό, Σταυραετός και Άστρο !
Μ’εταξ’η Μοίρα μου ψηλά! Ψηλά σε Κόσμο άλλο !
Μου’πε το φόβο ν’αρνηθώ! Στον πόνο να μην κλάψω !
Να’χω κουράγιο Θεϊκό στους ουρανούς επάνω
κι’αν απ’το χάρο προκληθώ, ρότα να μην αλλάξω
Ποτέ δεν ονειρεύτηκα να κάνω κάτι άλλο
το μόνο π’ονειρεύτηκα, ήτανε να πετάω!
Αϊτός εγώ να γεννηθώ, Αϊτός και να πεθάνω
Αϊτός να ξαναγεννηθώ, όσες ζωές και να’χω
κι’οταν απ’τ’ονειρο ξυπνώ, να ξέρω, να πετάω!
Τα γραφόμενα εδώ αποτελούν την εξομολόγηση της ψυχής μου, για το μεγαλύτερο έρωτα της ζωής μου!
Όταν έγραφα τούτο το ποίημα είχα υπόψη μου ένα παιδάκι που σε ηλικία 4.5 ετών το πήγε η θεία του στο λούνα παρκ (Τ’αλογάκια που λέγαμε)! Όμως το παιδάκι στο γύρω γύρω ζαλίστηκε κι’έκανε εμετό κι’ύστερα έκλαιγε ασταμάτητα ώρες πολλές! Κι’όταν με κόπο κατάφεραν τους λόγους των δακρύων του να πει, το παιδάκι είπε: «θέλω να γίνω πιλότος μα αφού ζαλίστηκα, δεν αξίζω να γίνω!»
΄Ηξερα ένα παιδάκι που στα πεντέμισι άκουσε στη μικρόπολή της Πρέβεζας πως κηδεύονταν ένας νεαρός Ίκαρος που σκοτώθηκε σ’εκπαιδευτική πτήση. Το παιδάκι κλαίγοντας ζητούσε επίμονα να το πάνε στην κηδεία! Το πήρε η θεία του και το πήγε. Στην εκκλησία της Παναγίας γίνονταν χαμός! Το παιδάκι με τη θεία του χέρι χέρι ακολούθησε την πομπή! Η μπάντα παιάνιζε, τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι. Το παιδάκι λαχτάρησε στους πυροβολισμούς τιμής στο Νεκροταφείο. Ήταν η 28η Μαΐου του 1951, ο Ίκαρος ήταν ο ευάγγελος ή Λούλης στο χαϊδευτικό του Παπάς αδελφός του Σπύρου και του Λάκη Παπά!
Το βράδυ το παιδάκι είδε όνειρο κακό κι’έτρεξε τρομαγμένο στο κρεβάτι της μάνας του! Εκείνη το ρώτησε τι έχει και το παιδάκι της είπε «Φοβάμαι, φοβάμαι τον Αεροπόρο!»
Ήξερα ένα εφηβάκι, που το’βλεπες ώρες ατέλειωτες πάνω σ’ένα μονόζυγο, ένα δίζυγο και δυο κρίκους, στο γυμνάσιο της Πρέβεζας και στις Γυμναστικές επιδείξεις, να κάνει στροφές στη πιο δύσκολη άσκηση το γιγαντιαίο αιώρημα, να κάνει ανάστροφες, να κάνει το σταυρό και πρωτόγνωρα πράγματα για την εποχή του, σε μια επίπονη προετοιμασία σάρκωσης του ονείρου του!
Kώστας Ηλιάκης
Ξέρω έναν σχεδόν υπερήλικα που στο διάβα του, έμελλε να δει όλη την γκάμα των απίθανων τ’ουρανού από την πιο άγρια μορφή, μέχρι την πιο γλυκιά, σ’ένα όνειρο σαρκωμένο σε σώμα και ψυχή! Σ’ένα όνειρο που κράτησε 47 ολόκληρα χρόνια!
Κοντεύουμε στο τέλος, γιατί αισθάνομαι πως αρκετά σας κούρασα και γιατί ο Κος Ανδρομηδάς και οι φίλοι του αδημονούν να σας χαροποιήσουν. Από δύο βιωματικά μου ποιήματα με θέμα,
το θάνατο του Σμηναγού Κώστα Ηλιάκη στο Αιγαίο, θ’ακούσετε το πάντρεμα αυτών γιατί τα έκανα δύο σ’ένα .
Τα δύο ποιήματα γράφτηκαν την ίδια μέρα την ίδια ώρα με το ίδιο δάκρυ, στο άκουσμα της πτώσης του Αετού και των συνθηκών αυτής! Τα ποιήματα γράφτηκαν με συγκινησιακή φόρτιση κι’αγανάκτηση πρωτόγνωρη στον ψυχισμό μου! Και τα δύο βραβεύθηκαν το ένα από την Α.ΑΚ.Ε, το άλλο από την ένωση ελλήνων λογοτεχνών.
Για να το καταλάβετε θα πρέπει να σας πω δυο λόγια. Θα μου επιτρέψετε να μην επεκταθώ, για διάφορους λόγους.
Ήταν Τρίτη, 23 Μαΐου του 2006, όταν ο Ηλιάκης ειδοποιήθηκε για Α/Γ από τη Σούδα Χανίων προς αναγνώριση άγνωστων ιχνών, προφανώς τούρκικων!.
Στο Αιγαίο έχουν γίνει «Σημεία και Τέρατα», τα της αποστολής αυτής, όμως, κατά την προσωπική μου άποψη, ας το πω μετριοπαθώς, ήταν από τα χειρότερα!
Εν πάση περιπτώσει ο Ηλιάκης συναντά έναν τούρκικο σχηματισμό 3 Α/Φ στην θαλάσσια περιοχή της Καρπάθου και σε ύψος 27.000 ποδών ή 9 Χμ χοντρικά, πολύ ψηλά δηλαδή!
Το πρώτο Α/Φ ήταν ένα φωτογραφικό PHADOM RF-4. Τα δύο συνοδευτικά ήταν F-16.
Αποστολή τους ήταν ο εντοπισμός και η φωτογράφιση των πυραύλων S300! Είναι οι Ρωσικοί πύραυλοι που είχαν αγοραστεί από την Κύπρο, που ποτέ δεν πήγαν, για να καταλήξουν φυγάδες και μετανάστες, από την τούρκικη καραμέλα του CASUS BELLI που χρόνια, σαν χάνοι, πιπιλάμε!
Πάμε παρακάτω, το σχηματισμό των 3 Α/Φ ακολουθούσε δεύτερος τούρκικος σχηματισμός ζεύγους F-16, σε απόσταση 5 Ν.Μ (9Χμ περίπου)
Στο ίχνος των τούρκικων Α/Φ έπλεε τουρκική φρεγάτα με Ε/Π!
Ήταν μια 100% επιχειρησιακή αποστολή στη σχεδίασή της, επιχειρησιακή δε αποστολή, για όσους ξέρουν, σημαίνει πολεμική αποστολή!
Πάμε πίσω στα 27.000 πόδια και στον Ηλιάκη, που πλησιάζει το τούρκικο φωτογραφικό, για αναγνώριση!
Από δω και πέρα κοιτάξτε τα χέρια μου σας παρακαλώ σε αναπαράσταση του θανατηφόρου επεισοδίου…………!
Ο Αετός έπεσε στις 12:31! Ο τούρκος εγκατέλειψε και διασώθηκε! Η εγκατάλειψη του τούρκου καταρρίπτει την εκδοχή, που πολλοί υποστηρίζουν ότι ο Ηλιάκης έπεσε από βολή του.
Το πώς έπρεπε να ενεργήσουν οι αρμόδιοι μετά το τρομερό ατύχημα, δεν θα σας το πω, γιατί θα παρασυρθώ! Δεν εννοώ πολεμικά, μην τρομάζετε, εννοώ διαδικαστικά! Από κομψευόμενους πολιτικούς με συμβούλους «Μολυβένια Στρατιωτάκια» Τα ενδεδειγμένα, όνειρα απατηλά θ’αποτελούν στο διηνεκές!
Κατά την πτώση του ο Έλληνας πιλότος διασπάσθηκε ολοκληρωτικά ως προς την ύλη του, για να μεταλλαχθεί μεταφυσικά την ίδια στιγμή, με τη σύμφωνη γνώμη Θεού και Λαού, κατά την ταπεινή μου άποψη, σε πνεύμα ανέσπερου φωτός φάρου Αιγαιώτη, των γενναίων οδηγό, μια και την αποστολή του έφερε εις πέρας επιτυχώς, έστω και νεκρός!
Η ακολουθία προς τιμήν του ήρωα έγινε στις 31 Μαΐου 2006 στην ιδιαίτερη πατρίδα του, πόλη των Χανίων παρουσία Επισήμων και σύσσωμου του λαού των Χανίων!
Στο φέρετρο του Ήρωα υπήρχαν μόνον ένα τμήμα της καμένης του κάσκας! Μέρος από το τριχωτό της κεφαλής του και το ατομικό του σωσίβιο!
*Απαγγέλουν ο Κοσμάς Μαρκής και η Άννα Μπαρκούζου.
ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ
Σ’αυτόν που Δόξαν Έτεκεν
Τιμής Αιγαίου Ένεκεν!
Από μικρός ταξιδευτής χίλιες και μία νύχτες
στα δεκαοχτώ θριαμβευτής σαν στην Ικάρων, μπήκες!
Δεινός τ’αέρα γητευτής απ’τη Σχολή σου βγήκες
και του Αιγαίου εραστής σαν στο Αιγαίο πήγες!
Ψηλά σου μέλλει να σταθείς με ρίσκα και θυσίες
κι’αν χρειαστεί να σταυρωθείςτον όρκο σου τον πήρες!
Μια μέρα πρέπει να βιαστείς βοάνε οι σειρήνες
τούρκοι ξανά οι εισβολείς με δυτικές πορείες!
τους βιαστές της ηθικής της λογικής τους θύτες!
Μέτρησες έναν, δυο και τρεις τούρκους παραβασίες
παραβιάσεις δεκατρείς και παραβάσεις χίλιες!
Ο τούρκος ο αρχινταήςπου χωριστά τον είδες
θαρρεί, Κωστή, πως ασελγείς όταν κοντά τους πήγες!
Μικρότουρκος σωβινιστήςμε μεγαλομανίες
σου ρίχνεται σαν ο ληστής αρχιφονιάς του Γκίνες!
Εσύ κοιτάζεις κι’απορείς σε τέχνη που γνωρίζεις
μα ελιγμό αποφυγής σε τούρκο δεν χαρίζεις!
Για όλα είναι πια αργάκαι τρέχει και δε φτάνει
και του’μελλε του φουκαρά ΗΡΩΑ να σε κάνει!
Πέφτεις Αητέ μου και σκορπάς Κύτταρα, σάρκες, ίνες
Κι’ότι μαζί σου κουβαλάς απ’τις φθαρτές σου ύλες!
Πνεύμα εκείθεν μονομιάς Κι’οι ίνες ηλιαχτίδες!
Ήλιος ανέσπερης τροχιάς, στου Έθνους τις ελπίδες!
Έτσι στου Άδη δε χωράς, τις σκοτεινές του κρύπτες!
Έτσι το θάνατο νικάς κι’άλλες σου πρέπουν τύχες!
Σου πρέπει σύμβολο με μιας σε Θυρεών Ασπίδες
Με κότινο αγριελιάς Και Φιλοσόφων ρίμες!
Κι’ακόμα χρέους Ανδριάς απ’οφειλέτες χρήστες
απότοκος κληρονομιάς, απ’οφειλές σε Μύστες!
Και θα κλείσω μ’ενα ποίημα και πάλι βιωματικό από το γεμάτο συγκινήσεις σαρκωμένο μου όνειρο! Ένα όνειρο επώδυνο αρκετές φορές κι’εφιαλτικά οδυνηρό κάποιες στιγμές!
Βίωσα αυτές τις στιγμές από παιδάκι, σας τις περιέγραψα με τις θύμησες των 5 μου χρόνων και την κηδεία του 20άχρονου συμπατριώτη μας, Λούλη Παπά!
Το δεύτερο χτύπημα ήρθε τις πρώτες μέρες από την είσοδό μου στη Σχολή! Εκεί που νόμιζα ότι οι Θεοί, προέρχονταν από τη Διοικούσα μου τάξη! Εκεί, λοιπόν μία νύχτα έγινε ένα φοβερό αεροπορικό ατύχημα, στο οποίο είχαν εμπλοκή οι δύο πρώτοι Ιπτάμενοι Αξιωματικοί, που είχα δει στη Σχολή μια και ήταν επιτηρητές την ημέρα παρουσίασής μου!
Οι δυο Αξκοί μετέβαιναν νύχτα από το Τατόι στην Αγχίαλο μ’ένα Α/Φ HARVARD, Α/Φ που χρησιμοποιείτο για την εκπαίδευση των πρωτοετών Ικάρων !
Κάπου λοιπόν στο βόρειο ευβοϊκό τους έσβησε ο κινητήρας κι’έκαναν προσθαλάσσωση, μ’αποτέλεσμα ο ένας ονόματι Πέτροβας να βγει στη στεριά κολυμπώντας επί 8 ώρες κι’ο άλλος που λέγονταν Παπαμιχαήλ κι’είχε στεφανώσει το Δομάζο με τη Μοσχολιού να πάει μαζί με το σκάφος στο βυθό του Ευβοϊκού!
Μ’αφορμή αυτό το θάνατο, έμαθα και ότι η μία από τις δυο πανέμορφες κυρίες, που δούλευαν σαν γραμματείς στη Σχολή, ήταν Χήρα Πιλότου ονόματι Κωστούλα που’χε σκοτωθεί με ίδιο Α/Φ πριν ένα χρόνο, στην Πεντέλη, το βουνό που βλέπαμε απέναντί μας!
Εκεί λοιπόν είπα, έντονα, μέσα μου, όχι δε γίνεται, δε μπορεί, έτσι απλά να χάνονται αυτοί, μεγάλοι είναι οι Θεοί! Φράση που επαναλάμβανα κάθε τραγική φορά, που αν απαριθμήσω θ’αργήσω να τελειώσω, βρίζοντας ενίοτε την υπέρτατη Θεότητα!
Γιατί ήρθαν στιγμές που με τα μάτια μου είδα πιλότο, ένα έτος μεγαλύτερό μου, να καίγεται ζωντανός, στην προέκταση του Δ/Μ και 70 μέτρα από το οίκημα που έμενα, απογευματινές ώρες τις πρώτες μέρες, που είχα τοποθετηθεί σε πολεμική Μοίρα, με την έξοδό μου από τη σχολή!
Γιατί είδα πιλότο δύο χρόνια νεώτερό μου, πρωτοετή του θαλάμου μου, να προσπαθεί να βγάλει τα γάντια του να με χαιρετήσει, κι’εκείνα να’ναι ένα με τις σάρκες του, σ’ατύχημα που είχε, στο διάδρομο της Λάρισας, που προσγειώθηκε λόγω βλάβης ενώ είχε απογειωθεί από τη Σούδα της Κρήτης! Σ’ένα ατύχημα που τον παραμόρφωσε και τον αχρήστευσε κάνοντάς τον τελικά φωτογράφο στο Νοσοκομείο της Αεροπορίας!
Γιατί και οι δυο μου αδελφικοί φίλοι και συμμαθητές μου Ο Τάσος ο Σεγδίτσας και ο Αντρέας ο Πολυράκης κάηκαν και παραμορφώθηκαν από εγκαύματα, σ’αεροπορικά ατυχήματα, μέσα σε τρεις βδομάδες που εγώ έλειπα στον Όλυμπο για εκπαίδευση!
Γιατί ήρθαν στιγμές που με τα χέρια μου μάζευα σάρκες και οστά συναδέλφων μου ηλικίας 22, 25, 27, 29 ετών! Συναδέλφων που πριν από 15 λεπτά, μισή, μία ώρα παίζαμε τάβλι ή καλαμπουρίζαμε στην καντίνα!
Υπήρξαν στιγμές που οι σκηνές ήταν τόσο τραγικές, ειλικρινά δεν θα ήθελα να σας εξουθενώσω απολύτως μ’αυτές, μία μόνο περίπτωση θα σας πω.
Ήταν Ιούλιος του 1976. Ήμουν υπεύθυνος Ασφαλείας Πτήσεων της 110 ΠΜ(Λάρισα) της μεγαλύτερης πολεμικής μονάδας που διαθέτει η χώρα μας! Διέμενα στο παραθεριστικό κέντρο της Μονάδας που ήταν στη Σκοτίνα, εκεί στη σκια του Ολύμπου!
Χαράματα έπρεπε να ξεκινήσω όπως και έγινε, για να πάω πριν την έναρξη εργασίας στο Πύργο Ελέγχου, σαν επόπτης πτήσεων.
Πήγαινα με το αυτοκίνητο ενός συναδέλφου! Πριν τα Τέμπη εκείνος αιφνιδιάστηκε όταν επίμονα κοίταζα προς την πλευρά του! «Τι κοιτάς ρε Σπύρο» με ρώτησε, «Τίποτα ,τίποτα» του απάντησα, ενώ συνέχιζα να κοιτάζω το ίδια επίμονα προς την πλευρά του πάντα! Εκείνος με ξαναρώτησε αρκετές φορές για το τι κοιτούσα! Οπότε κάποια στιγμή του λέω «κοιτάζω τον ανατέλλοντα Ήλιο, που αναδύεται από το Αιγαίο κι’ενώ είναι απίθανος δεν μου αρέσει, δεν μου αρέσει γιατί στάζει αίμα, δεν ξέρω ποιανού είναι το αίμα που στάζει, όμως σίγουρος είμαι πως στάζει αίμα! Θα γίνει ατύχημα!»
Εκείνος τρόμαξε στην πειθώ των λόγων μου. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η προαισθητική μου διαίσθηση, μου’δινε τέτοια μηνύματα! «Σκέφτομαι να πάω στο Δοικητή να του πω να μην πετάξουμε, του είπα, όμως έχω αναστολές!»
Φτάσαμε στην Πύλη του Αεροδρομίου, στα τριάντα μέτρα από την πύλη του είπα σταμάτα. Κατέβηκα, ένας τσιμεντένιος διάδρομος 20 μέτρων με χώριζε από την πόρτα της οικίας του Διοικητού, στα μισά γύρισα! «Όχι δεν μπορώ να πάω, θα με περάσει για τρελό!», είπα στο συνάδελφό μου! Δεν πήγα έστω κι’αν ήξερα ότι ο Σμήναρχος Βασίλειος Δεληγιώργης, με υπερεκτιμούσε! Αν μ’άκουγε στη συγκεκριμένη μου πρόταση δεν το γνωρίζω. Έτσι κάπως βρέθηκα στον πύργο ελέγχου.
Η Α/Γ του πρώτου σχηματισμού δύο αεριωθουμένων διώξεως βομβαρδισμού F-84F έγινε κανονικά! Αρχηγός σχηματισμού ήταν ο Επγός Καραθανάσης από το Αγρίνιο, Νο2 ο Αθσγός
Γιουλμπασάνης ετών 24 από τη Λάρισα! Ο νεαρός ήταν στο λεγόμενο πολεμικό στάδιο κι’έπρεπε να εκτελέσει εκπαιδευόμενος βομβαρδισμό από μεγάλο ύψος!
Παρακολούθησα τα Α/Φ και μετά την Α/Γ τους. Έπαψα να τα παρακολουθώ σαν άλλαξαν συχνότητα, για να μεταβούν στη συχνότητα του πεδίου βολής.
Άκουσα το θόρυβο συντριβής(το πεδίο βολής αμπελώνα είναι πολύ κοντά, απέναντι και βόρεια του Πύργου Ελέγχου) είδα τον καπνό σε βαθύ πένθιμο χρώμα! Με ανήσυχη φωνή ο Καραθανάσης, ανέφερε ότι ο Νο2 είχε καρφώσει στους κύκλους του στόχου!
Ένα υπηρεσιακό αυτοκίνητο με μετέφερε εκεί, βρήκα μία συνάθροιση καμιά τριανταριά ανθρώπων, τους ρώτησα τρέχοντας προς το σημείο πρόσκρουσης,«τον πιλότο τον βρήκατε;» Μ’απάντησαν, όχι! Φώναξα το γιατρό ν’ακολουθήσει, ακολούθησαν και δυο σμηνίτες νοσοκόμοι, μ’ένα σάκκο!
Τρέχοντας μέσα στ’αγριότευτλα, κάπου διέκρινα το θόλο του αλεξιπτώτου, κατάλαβα ότι είχε γίνει ακούσια εκτόξευση του καθίσματος με την πρόσκρουση! Έτρεξα προς τα κει, στη θέα που αντίκρισα, έκανα το σταυρό μου! Πίσω μου άκουσα θόρυβο ανησυχίας, γύρισα να δω, ο Γιατρός είχε καταρρεύσει κι’οι νοσοκόμοι του’διναν τις πρώτες βοήθειες!
Είναι άδικο έλεγα, είναι άδικο έλεγα επί σειρά ετών, δεν μπορεί δεν είναι δυνατόν! Είχα δίκιο, είχα απόλυτο δίκιο, άργησα να το καταλάβω, το κατάλαβα αρκετά αργότερα, κάποιες στιγμές οριακές!
Τι λέτε; Πετάνε οι Νεκροί; Γυρνάνε οι Νεκροί; Μιλάνε οι Νεκροί; Σας ορκίζομαι πως ναι!
Γιατί ήρθαν στο διάβα του χρόνου, κάτι στιγμές, στιγμές συγκλονιστικές, στιγμές αποκάλυψης, στιγμές φανταστικές! Κι’ήταν Θεέ μου τόσο σύντομες, τόσο συνοπτικές! Δεν κράταγαν παρά ένα λεπτό, ένα μόνο λεπτό, ένα λεπτό θαυματουργό!
Βίωνα αυτές τις στιγμές, μ’έναν τρόπο νομοτελειακό, κάθε φορά που παρευρισκόμουν στην τελετή μνήμης των πεσόντων στο μνημείο της 110 Πτέρυγας Μάχης, στις πολεμικές Μοίρες της οποίας είχα υπηρετήσει εννέα(9) συναπτά έτη και δύο τμηματικά!
Κάθε χρόνο το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Μαΐου γίνεται μία συνάθροιση παλαιών και νέων εκεί, και στο πρόγραμμα περιλαμβάνεται σύντομη λειτουργία και κατάθεση στεφάνου!
Εκείνες τις ιερές στιγμές, εκεί στις μαρμαρένιες πλάκες των ονομάτων, που πλάι τους αγέρωχα έστεκαν, κοντά στα λιβανιστήρια και τις λαμπάδες, δυο λεβέντες με πλήρεις εξαρτήσεις πτήσεων, δυο εν ενεργεία νεαροί Ιπτάμενοι εννοώ!
Εκεί βίωνα τις πιο έντονες στιγμές της υπαρξής μου κι’ένιωθα μέσα μου πειστικά πως υπάρχει Ανάσταση, υπάρχει Αθανασία! Αφού έβλεπα ολοζώντανους με μορφές Αγγελικές όλους μα όλους τους συναδέλφους, που’χαν αναληφθεί, σε μια συνεύρεση θνητών
κι’αθάνατων, σε μια συνεύρεση αιωνιότητας του ενός λεπτού
*Απαγγέλουν ο Κοσμάς Μαρκής και η Σύζυγός του Άννα Μπαρκούζου
ΘΑ’ΡΘΟΥΝ ΟΙ ΣΤΑΥΡΑΪΤΟΙ
ΑΦΙΕΡΩΣΗ: Στους Πεσόντες Ιπταμένους
τ’ουρανού τους Αρχαγγέλους !
Η σάλπιγγα ηχεί
ενός λεπτού σιγή !
Το άγγιγμα βαρύ
στου χρέους τη γιορτή !
Ενός λεπτού σιγή
οι πάντες προσοχή
μιλά η σιωπή
στου Έθνους τη ψυχή !
Σεπτή η τελετή
και Μυστικιστική !
Βαθείς οι στοχασμοί
στην περισυλλογή !
Σε έκστασης στιγμή
το Θαύμα δεν αργεί !
Θα’ρθουν οι Σταυραϊτοί
θα’ρθούνε, δε μπορεί !
Δεν είναι πια Θνητοί
μηδέ κοινοί Νεκροί
μ’αρχάγγελων Ταγοί
κι’αγγέλων Στρατηγοί !
Θα’ρθουν οι Σταυραϊτοί
θα’ρθούνε, δε μπορεί !
Κανείς μην απορεί
ο χρόνος τους αρκεί !
Ενός λεπτού σιγή !
Κορύφωσης στιγμή !
Στιγμή, φανταστική !
Αμήν, Νυν και Αεί !
Ναι αυτά βιώνουν κάποιοι «Στασιαστές» και «Αντιπαραγωγικοί» κατά τους χαρακτηρισμούς ιερόσυλων ταγών μας! Αυτών που σε άρθρα μου σχολίασα, για να μ’επαινέσουν πολλοί και λίγοι πικρόχολα να με πονέσουν! Ναι Αυτά βιώνουν κάποιοι απ’τους ελάχιστους που περισώνουν το κύρος μιας ξεπεσμένης και ρεζιλεμένης Ελλάδας σήμερα, μ’ατέλειωτες πρωτεύσεις στις Ασκήσεις του ΝΑΤΟ και με καταρρίψεις 13 προς 1 στους μεγάλους διδάσκοντες τους Αμερικανούς και μάλιστα στην έδρα τους!
Κάτι οφείλουμε σ’αυτά τα παιδιά, κάτι σαν Έλληνες της πραγματικής διάστασης της καταγωγής μας! Κάτι εκτός από πικρόχολα κι’ανοησίες! Κάτι για να τα στηρίξουμε ποτίζοντας με λόγο γλυκό και το σπόρο που ένας συμπατριώτης σας έσπειρε μέσα τους!
Έτσι κάπως στην αρχή του τέλους φτάσαμε. Για να είμαι ειλικρινής, θα σας εξομολογηθώ. Γι’αυτή μου την παρουσίαση, δεν αισθανόμουν εφησυχασμένος από καιρό. Δε μου’ρχονταν καλά ο ίδιος να μιλήσω για μένα! Θα προτιμούσα κάποιος άλλος να το’κανε αυτό!
Εκεί όμως, είχα χειρότερες αναστολές! Γιατί; Γιατί αναγκάζεις κάποιον να μιλήσει για σένα, προεξοφλώντας τη θετική του γνώμη για το έργο σου, παρά του ότι ενδεχομένως, κατά βάθος έχει άλλη γνώμη, ή το χειρότερο δεν έχει καν γνώμη, απλούστατα γιατί δεν το έχει διαβάσει ή το ακόμα χειρότερο προσποιείται ότι το διάβασε!
Συμβαίνουν κάτι τέτοια σε παρουσιάσεις βιβλίων, ομιλιών κτλ, για ευνόητους λόγους.
Αν μ’αξιώσει ο Θεός ελπίζω πως θα καταφέρω ν’αποπερατώσω μια έκδοση, που έχω από καιρό αρχίσει! Το ξέρω ότι αργώ, όμως φταίει ο νους μου ο ταξιδευτής, που πολλές φορές γι’αλλού κινώ κι’αλλού με πάει!
Προσδοκώ να κάνω την παρουσίαση εδώ και τη χαρισματική του διανομή, επ’ωφελεία των αδέσποτων!
Ξέρω ότι είναι δύσκολο να πιστευθώ, τόσο δύσκολο όσο τότε που κανείς δεν με πίστευε, όταν έλεγα ότι δεν έχω πολιτικές φιλοδοξίες!
Υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες των λόγων μου εδώ μέσα αυτή τη στιγμή και μάλιστα άνθρωποι που πείσμονα με παρότρυναν γι’αυτό όχι μόνον στο παρελθόν αλλά και στο πρόσφατο παρών! Αυτός είναι και ο λόγος ενθάρρυνσης να μιλώ έτσι όπως μιλώ!
Για να κλείσουμε οριστικά, παρά τις αναστολές, τούτη τη στιγμή αισθάνομαι ειλικρινά εφησυχασμένος συνειδησιακά ότι που μίλησα, έκανα, τελικά, καλά!
Μου το ζήτησαν άνθρωποι που γνωριζόμαστε και μεγαλώσαμε μαζί από παιδιά! Εκείνη όμως που μου το ζήτησε επίμονα ήταν η Μαρία η Μοροζίνη, η σύζυγος του Γιώργου του Βέλλιου, όταν και μου εξέφρασε το παράπονό της γιατί δεν της έδωσα το βιβλίο μου, ‘‘Γεννημένος Ν’αγαπιέσαι’’.Της το’στειλα, προειδοποιώντας τη ότι θα στενοχωρηθεί πολύ! Ίσως αυτή η λεπτομέρεια να είναι η αφορμή που εδώ είμαι, αυτή τη στιγμή. Μαρία μου σ’ευχαριστώ!
Επίσης θέλω να ευχαριστήσω το Δήμο Πρεβέζης και τον Κο Κορωναίο και να του πω ότι είμαι στη διάθεση του για την ανάπτυξη οιουδήποτε θέματος επισημαίνοντας την προσοχή του «στο Μεγάλο Αδελφό!»
Επίσης θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την Κα Κική Ζέρβα, εκδότρια και Διευθύντρια της Τοπικής Φωνής, για τη δημοσίευση άρθρων μου, στην εφημερίδα της!
Κι’ακόμα το πιο μεγάλο μου ευχαριστώ για τα παιδιά πολυαγαπημένων μου προσώπων του Νίδα και της Νούλας Μπαρκούζου, του Μάκη και της Αφροδίτης Μαρκή. Κοσμά και Άννα σας ευχαριστώ.
Σας ευχαριστώ όλους για την παρουσία σας και σας προσκαλώ στις 23 Μαρτίου, ημέρα Κυριακή του 2014 στην ομιλία που θα κάνω με θέμα ‘‘Σύνδρομα Ελλήνων και Πληγές ανίατες και Διαχρονικές’’.
| Μια εκδήλωση εξόχως ξεχωριστή - Συνήρπασε το ακροατήριό του, ο Σπ. Κίκερης | |
 | |
| 30/10/2013 | |
| Μία ξεχωριστή εκδήλωση πραγματοποιήθηκε από τον Σπύρο Κίκερη και τον Δήμο Πρέβεζας, την Κυριακή το βράδυ στο Πολιτιστικό Κέντρου του Δήμου Πρέβεζας με θέμα «Ξεναγήσεις Ψυχισμού». Ο Σπύρος Κίκερης γεννήθηκε στην Πρέβεζα το 1945 και έζησε μέχρι την ενηλικίωσή του, υπήρξε ιπτάμενος της Σχολής Ικάρων, η καριέρα του ως πιλότος διήρκησε 47 έτη, 26 στην πολεμική αεροπορία και 21 στην πολιτική αεροπορία με σύνολο ωρών πτήσεως άνω των 14.000. Διετέλεσε προσωπικός πιλότος του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κων. Καραμανλή. Έχει συγγράψει πεζογραφήματα, άρθρα και ποιήματα, στίχοι του έχουν συμπεριληφθεί σε τραγούδια γνωστών καλλιτεχνών και στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες γίνεται αναφορά στο όνομά του για την εκτέλεση αεροπορικής αποστολής. Η λογοτεχνική και μουσική βραδιά, μέσα στην κατάμεστη αίθουσα «Νικ. Κονεμένος» του Πολιτιστικού Κέντρου περιελάμβανε στο πρώτο μέρος την ποιητική δράση και τις λογοτεχνικές βραβεύσεις του Σπύρου Κίκερη. Ο κ. Κίκερης έχει διδάξει επί σειρά ετών τριτοετείς και τεταρτοετείς Ικάρους μαθήματα ψυχολογίας, ηγεσίας, εθνικής πολιτικής κ.α. Έχει συγγράψει τα πεζογραφήματα ‘Ο Δικαιούχος’ και «Γεννημένος ν’ αγαπιέσαι», έχει εκτελέσει μεγάλο αριθμό διαλέξεων και είναι πολυβραβευμένος λογοτέχνης. Ποιήματά του απήγγειλαν ο Κοσμάς Μαρκής και η Άννα Μπαρκούζου. Ο κ. Κίκερης σχολιάζοντας τα έργα του μπήκε σε άγνωστες πτυχές της ζωής του και της καριέρας του ως πιλότος και αναφέρθηκε εκτενώς στα αίτια και τις αφορμές συμπεριφορών των εξουσιαστών όπως χαρακτηριστικά είπε, των ζωών μας. Κατήγγειλε πολιτικούς παράγοντες που πάνω από όλα βάζουν κάθε άλλο παρά το κοινό συμφέρον αλλά και τις αρνητική τους στάση απέναντι στην αλήθεια, που ο ίδιος ο συγγραφέας ευθαρσώς αποκάλυψε μπροστά τους δεχόμενος βέβαια τις αρνητικές συνέπειες, όπως η βίαιη αποκοπή του από την αεροπορία. Εξερευνώντας τα ποιήματα του κ. Κίκερη διεγείρονται εντυπώσεις , συναισθήματα και αντιδράσεις. «Αυτός ο δρόμος οδηγεί στην Ατλαντίδα, σαν διαδήλωση, σαν διαμαρτυρία…» ανέφερε μεταξύ άλλων ο κ. Κίκερης, στίχοι σκληροί όπως είπε αλλά στόχοι που αποτελούν βιώματα του ίδιου από μικρό παιδί. Οι περιγραφές αεροπορικών δυστυχημάτων μέσα από τους σχολιασμούς του κ. Κίκερη, αλλά και η αναλγησία του Κράτους απέναντι στους ήρωες που έχασαν τη ζωή τους στο καθήκον, προκάλεσαν ανατριχίλα και δέος στους θεατές αλλά και θλίψη για την στάση της Πολιτείας. Καθ’ όλη την διάρκεια της εκδήλωσης οι θεατές είχαν την ευκαιρία να παρακολουθούν μέσω προτζέκτορα εικόνες από πρόσωπα και αεροπορικά συμβάντα που σημειώθηκαν κατά καιρούς. Εκπληκτικά ήταν και τα δύο βίντεο που προβλήθηκαν στην εκδήλωση, το ένα μάλιστα, από την επιτυχημένη απόπειρα του κ. Κίκερη ως πιλότου ελικοπτέρου, που επιχείρησε προσθαλάσσωση μέσα στο λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης. Αρκετά επικίνδυνη απόπειρα με αντίξοες συνθήκες την οποία όμως έφερε εις πέρας με απόλυτη επιτυχία. Το δεύτερο βίντεο παρουσίασε πολεμικά αεροσκάφη σε σχηματισμούς στους αιθέρες, εντυπωσιάζοντας το κοινό με τις μανούβρες τους, αποτελώντας μια προσφορά και τιμή σε αυτά τα παιδιά που πετάνε. Στο δεύτερο μέρος της εκδήλωσης, την σκυτάλη πήραν οι μουσικές επιλογές του Διαμαντη Ανδρομηδά. Στην Κλασσική κιθάρα ήταν ο Διαμαντης Ανδρομηδας και ο Αλέκος Βελισαρίου, ενώ στο τραγούδι η Ελένη Πιτάκη, ο Βαγγέλης Βαγιανος και ο Κώστας Ζαφείρης. Γνωστές δημιουργίες από Χατζηδάκη, Εντιθ Πιάφ, Κονουέλο Βελάσκες κ.α γνωστών δημιουργών ενθουσίασαν τον κόσμο – παρά το ότι η εκδήλωση είχε μεγάλη διάρκεια – που σηκώθηκε όρθιος, χειροκροτούσε παρατεταμένα και φώναζε «και άλλο και άλλο…». Ήταν όπως αναφέρεται και στην αρχή του ρεπορτάζ μια όντως ξεχωριστή εκδήλωση. Αξίζει να σημειωθεί ότι το βιβλίου του κ. Κίκερη διατέθηκε δωρεάν, με την προτροπή όποιος επιθυμεί να δώσει χρήματα να διατεθούν για τα αδέσποτα ζώα της Πρέβεζας. Άρης Τσελίκος | |
