ΜΙΑ ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ ΜΕΡΑ ΧΑΡΑΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ!
"Το Αίμα Νερό δε Γίνεται!"
"Ορκωμοσία ΑΓΕΑ
Αντιπτεράρχου (Ι) Θεμιστοκλή Αθανασίου Μπουρολιά
Τατόι 1/2/2022 !"
Μέρα Ανάπλασης, Μέρα Ανάτασης, Μέρα Ανάστασης!
«Το Αίμα Νερό δε Γίνεται!
Όχι δε γίνεται, έστω κι’αν το ρέον αίμα
απ’τις πληγές σου ακόμα χύνεται!
Γι’αυτό και στα εκ πόνου και πίκρας πείσματά σου
ποτέ μην ορκίζεσαι, γιατί αν μη τι άλλο
στον εαυτό σου εκτίθεσαι!»
Το Ημερολόγιο έγραφε 1/2/2022/08:45, πάτησα το μπουτόν εκκίνησης του αυτοκινήτου μου, ξεκινάμε είπα στη σύντροφό μου, στη διαδρομή μιλιά και κάπου κάπου βρισιά απ’την κυκλοφορία τη βαριά!
Δεν ήθελα ποτέ ν’αργώ και μάλιστα όταν πήγαινα για λόγο Υπηρεσιακό! Δυο φορές άργησα όλες κι’όλες στη Ζωή μου κι’αυτές όταν είχα οδηγό!
Κάποια στιγμή το κεφάλι μου κούνησα κι’είπα σύνελθε, «τριάκοντα και ένα έτη (31) έχεις, που είσαι πολίτης τί είναι αυτά» χωρίς να ολοκληρώσω τη φράση σκέψης, που ήμουν έτοιμος να πω!
Όχι, όχι είπα στη Συμβία μου πρέπει να επιταχύνουμε δε γίνεται ν’αργήσουμε ούτε λεπτό, πάμε για λόγο πολλαπλά Ιερό! Κι’από ’κει κι’ύστερα οι σκέψεις μου επιτάχυναν σπινάροντας στο μυαλό μου μ’ένα ξέφρενο ρυθμό!
Φτάνοντας στην Πύλη του Τατοϊου ένιωσα να φρενάρουν απότομα και να παγώνουν σε μια του πάλαι χαρακτηριστική εικόνα του
άλμπουμ των αναμνήσεων, εκεί στην είσοδό μου για πρώτη φορά, ντυμένος με τα φτωχικά μου πολιτικά, πριν έτη πολλά, έτη ακριβώς πενήντα και εφτά (57), να ενδυθώ σε λίγο με τη περήφανη γαλάζια του Ικάρου φορεσιά! Ας δώσουμε στα περιγραφόμενα μια κάποια λογική σειρά, γιατί θαρρώ ότι σας μπέρδεψα αρκετά!
Εν πάση περιπτώσει κι’αν έχεις κατάφωρα αδικηθεί από λόγους αρχών και Αξιών, που αμετακίνητα πάνω τους αγέρωχα στάθηκες κι’αντιστάθηκες, έχοντας πλήρη επίγνωση των συνεπειών της στάσης σου, θα’ρθει η ώρα της Δικαίωσής και του Εξιλασμού σου, σαν εξιλέωση έναντι της όποιας μορφής και είδους εξοστρακισμού σου!
Αυτά σαν πρώτα διδάγματα από μια πρόσφατη εμπειρία μου, που έφερε τα πάνω κάτω στη ψυχή και την καρδιά μου, γιατί ίσως και’γω λαθεμένα να πίστεψα ότι οι Πύλες της Κολάσεως και του Παράδεισου ανοίγουν μόνο μετά το φυσικό μας τέλος και την μετάβασή μας στους Ουρανούς και ότι δεν είναι μόνιμα ανοιχτές σε ένα αδιάκοπο δούναι λαβείν, αποδεχόμενες Αδικημένους Δικαιούμενους κι’αμαρτωλούς!
Προσωπικά δε με πείραξε ούτε το πρόωρο υπηρεσιακό μου τέλος στην Υπηρεσιακή μου διαδρομή ούτε το timing αυτού, γιατί η φαυλότητα ήξερα καλά πως κύκλους κάνει πάνω από την ταλαίπωρη
Πατρίδα μας σαν «Ανθρωπόμορφος Γύπας» που περιοδικά ορμά, γιατί πτωμαΐνη κατά περίπτωση βρωμά και την κατασπαράζει, χωρίς ποτέ να την αποτελειώνει οριστικά! Ναι είχα τριάντα ένα (31) χρόνια να πάω εκεί, εκεί που αίμα και
ιδρώτα έφτυσα, υπηρετώντας συνολικά στους εντός Τατοϊου χώρους έτη δέκα τρία (13) συνολικά! Εκεί απ’όπου με απομάκρυναν οριστικά, αφού με κατέβασαν βίαια κι’ αιφνιδιαστικά από την έδρα απ’όπου έκανα την Ιερή μου «σπορά» σε εκκολαπτόμενους Αετούς Ηλικίας 21 και 23 ετών, επιλεγμένους όσο σε καμιά άλλη αυστηρότερη επιλογή!
Δεν πειράζει, τότε είπα, δεν είναι δα και η πρώτη φορά, που Ταγοί Θεέ μου «ου γαρ οίδασι τι ποιούσι!» Όμως πήρα Όρκο βαρύ, ποτέ εκεί ξανά, ποτέ εκεί, όπου η σφαγή και η ταφή μαζί! Όμως, όμως έμελλε κι’αυτή η βαριά υπόσχεση ν’αθετηθεί, από έναν άνθρωπο που υποσχέσεις και Όρκους δεν αθετεί!
Ναι έμελλε ν’αθετηθεί, έτσι ώστε για μια ακόμα φορά ν’αποδειχθεί ότι «το αίμα νερό δε γίνεται» σ’αυτή τη ζωή, αρκεί να δοθεί η δέουσα αφορμή χωρίς να’χει ούτε κατά διάνοια επιδιωχθεί!
Όσοι παρακολουθούν τις αναρτήσεις και δημοσιεύσεις μου εκτιμώ θα θυμούνται χαρακτηριστικά εκείνη την αναφορά που έκανα στο Νέο ορκισθέντα Αρχηγό της Πολεμικής μας Αεροπορίας Αντιπτέραρχο (Ι) Κύριο Θεμιστοκλή Αθανασίου Μπουρολιά με θέμα «Σύμπτωση και Καταξίωση στο Αμήν!» Υπενθυμίζω τη σχετική γραφή που έγινε στις 28 Ιανουαρίου στις 4:09 μ.μ. ημέρα Παρασκευή: «Ο Νέος Αρχηγός Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας (ΓΕΑ) Αντιπτέραρχος (Ι) Θεμιστοκλής Αθανασίου Μπουρολιάς! Πολύπλευρη Τιμή και ίσως για πρώτη φορά στα Ιστορικά, με κοινή στο Χώρο της Πολεμικής μας Αεροπορίας απόλυτη παραδοχή και αποδοχή, που σύσσωμος ο Ελληνικός Λαός επιβάλλεται να πληροφορηθεί!
Αντιπτέραρχος (Ι) Θεμιστοκλής Μπουρολιάς του Αθανασίου, ένας άνθρωπος που δέχτηκε φοβερό χτύπημα της Μοίρας αφού βίωσε αιφνίδια την ανάληψη του Ιπταμένου Πατέρα του, όταν ο Χάρος του’στησε καρτέρι και τον άρπαξε μεταμορφωμένος σ’ένα ύπουλο κύμα, στον κόλπο της Σούδας!
Το Ημερολόγιο έγραφε 29 Μαΐου 1979, όταν ο Νυν Αρχηγός στα δέκα εφτά (17) του πληροφορήθηκε το τραγικό γεγονός, που όχι μόνο δεν τον αποθάρρυνε από τη σάρκωση του Ονείρου του αλλά
τον πεισμάτωσε ακόμα περισσότερο, θέλοντας ίσως το πρόσωπο του άκαρδου του πατέρα του φονιά να δει από κοντά περιπαίζοντας και πικάροντας αυτό σ’ένα αδιαμφισβήτητα άκρως επικίνδυνο κυνηγητό! Είχα την Τύχη και την Τιμή να συνευρεθώ με τον Πατέρα Μπουρολιά σε περιόδους Ασκήσεων και να διαμείνω μ’εκείνον και έναν ακόμα εξαίρετο Συνάδελφο τον Επισμηναγό (Ι) Νικόλαο Ζάρα στο ίδιο δωμάτιο Αγάμων της 110 ΠΜ – Λάρισας-! …..
Συνδέθηκα μαζί τους γιατί ήταν αμφότεροι εξαιρετικοί συνάδελφοι και με απαράμιλλο διακριτικό Χιούμορ! Υπέφερα αφάνταστα όταν πληροφορήθηκα τις «αναλήψεις» τους, του μεν πρώτου στις 29/5/1979, του δε δεύτερου στις 29/10/1980 όταν κατέπεσε με ψεκαστικό Α/Φ στο Νυδρί της Λευκάδας και ένα οξύ ξύλο διαπέρασε το κρανίο του από το ένα άκρον μέχρι το άλλο στο ύψος του κροτάφου ….
Θέμη μου σου Εύχομαι καλό Κατευόδιο στο δύσκολό σου οδοιπορικό, για το οποίο και βέβαιος είμαι καθόσον …….»
Αυτά έγραψα και κάποια άλλα την επομένη ημέρα Σάββατο (29/1/2022) σαν απόσταγμα ψυχής, διότι και μόνον την υπέρβαση αυτού του ώριμου πλέον Άντρα, πριν καν βγάλει το πένθος απ’το πέτο του για την τραγική ανάληψη του Πατρός του, επέλεξε τον ίδιο δρόμο, το λίαν επικίνδυνο του οποίου εκ προοιμίου ήξερε, πρέπει στο Μεγαλείο της Προσωπικότητάς του να υποκλιθείς!
Το Σάββατο το Βράδυ 29/1/2022/21:09 πείσμονα το κινητό μου τηλέφωνο χτύπαγε, γιατί είδα κάποιο άγνωστο όνομα με ξενικούς χαρακτήρες! Ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα ίσως από ένστικτο, ακολούθησε ο εξής διάλογος που συνιστά ίσως τη μεγαλύτερη τιμή, που ποτέ μου προσφέρθηκε στη μέχρι σήμερα ζωή μου και ανεξίτηλα χαράχθηκε στο μυαλό και τη ψυχή μου:
-«Καλησπέρα σας, είστε ο Κύριος Σπύρος Κίκερης;»
-Ναι, εσείς ποιος είστε;
-«Είμαι ο Μπουρολιάς!»
-Ποιος Μπουρολιάς, ο Αρχηγός;
-«Μάλιστα ο Αρχηγός Κε Κίκερη, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τα θετικά που δημοσιοποιήσατε για μένα και να σας πω ότι είστε ένα παράδειγμα προς μίμηση! Ξέρω ότι είστε σε ανάρρωση, πείτε μου αν μπορείτε και αν επιθυμείτε να’ρθείτε στην τελετή ανάληψης των καθηκόντων μου, που θα λάβει Χώρα στη Σχολή Ικάρων την Τρίτη 1/2/2022 και ώρα 10:00, η παρουσία σας θα είναι Τιμή για μένα;»-Κύριε Αρχηγέ, η πρόσκλησή σας συνιστά ιδιαίτερη τιμή και όχι μόνο για μένα, ακόμα ότι ναι επιθυμώ με χαρά να΄ρθώ και ότι μπορώ!»
Ήταν ομολογώ άκρως εξαιρετικό το τηλεφώνημα αυτό, που μ’έκανε πολυδιάστατα να συγκινηθώ!
Στην Αεροπορική μου πορεία των πενήντα (50) ετών, έτυχε να συνευρεθώ από κοντά, με Κρατών Αρχηγούς, Προέδρους, Πρωθυπουργούς, λόγω της σχετικά μακροχρόνιας υπηρέτησής μου στο Σμήνος VIP της ΠΑ!
Στην πορεία μου σαν Πολίτης έχω δεχθεί δελεαστικές προτάσεις για την υποψηφιότητά μου στην Γενέτειρά μου σε όλους τους αιρετούς τομείς, χωρίς ούτε μία να δεχθώ! Το ίδιο έκανα και για μία εξέχουσα θέση που μου προσφέρθηκε σχετιζόμενη με τον ευρύτερο Αεροπορικό Τομέα! Όλα αυτά συνιστούν αδιαμφισβήτητη για μένα τιμή, που κάθε άλλο παρά περιφρονώ! Όμως για τις αρνήσεις μου υπάρχει ένα επίγνωσης γιατί, στο οποίο δεν θα’θελα λεπτομερώς ν’αναφερθώ, ετούτη τη στιγμή.
Ένα γιατί, καθαρά Προσωπικό, που άπτεται απλά αυτής ταύτης της Ιδιοσυστασίας μου, που με θέλει, σχετικά μ'αυτό που κάνω εδώ που βρίσκομαι, να μου αρκεί!
Όμως οφείλω να πω ότι αυτό το τηλεφώνημα του Κυρίου Αρχηγού, συνιστά ένα εξέχον εύσημο ιδιαίτερης αξίας στη μέχρι σήμερα βιολογική μου πορεία, το στίγμα της οποίας με θέλει στα 76 + χρόνια μου και πώς να μη συνιστά!
Και πώς να μη συνιστά αλήθεια, αφού θυμάμαι ότι ο «Αποκεφαλιστής μου Αρχηγός το 1991, δι’εκπροσώπου του (Σμηνάρχου Μπουντούρη) μίλησε εκ μέρους του μαζί μου, να μου μεταφέρει ότι: «Ο Κος Αρχηγός είπε τη Δευτέρα να βάλω τη Στολή
μου και να πάω στο Γραφείο του, γιατί ήθελε να μου αναθέσει ένα σημαντικό project!» Βεβαίως όχι μόνον δεν αποδέχθηκα την πρόταση αλλά είπα να του μεταφερθούν λόγια, που δεν μου επιτρέπεται εδώ να επαναλάβω! Και πώς να μην υπογραμμίσω με ιδιαιτερότητα ότι το Τηλεφώνημα του Αρχηγού Θεμιστοκλή του Αθανασίου Μπουρολιά, συνιστά ίσως το καλύτερο παράσημο της ζωής μου, τη στιγμή που από δύο σχετικά πρόσφατους Αρχηγούς ζήτησα εγγράφως να κάνω μια ηθική προσφορά πνευματικού επιπέδου αφιλοκερδώς στο όπλο και ο μεν πρώτος απαξίωσε απολύτως να μου απαντήσει, παρά του ότι ζήτησα μέχρι ακρόαση, ο δε δεύτερος που έφτασε και ψηλότερα μου απάντησε στην ουσία αρνητικά μέσω του Διευθυντού του Γραφείου του, επικαλούμενος φόρτο εργασίας στην ΥΑΕ (Υπηρεσία Αεροπορικών Εκδόσεων)!
Το αρνητικά αξιοσημείωτο για μένα είναι ότι αμφότεροι ήταν εκπαιδευόμενοι Ιπτάμενοι Ίκαροι του σταδίου επιλογής καταλληλότητας, όταν εγώ ήμουν από τους πλέον πεπειραμένους και ο πλέον αγαπητός σ’αυτούς εκπαιδευτής Αέρος!
Ας αφήσουμε τα παρελθόντα και ας έρθουμε στα τωρινά, τελικά ψάχνοντας αργότερα εκείνο το «Μεγάλο για μένα Σάββατο» διαπίστωσα ότι ο εξέχων αυτός Άνθρωπος, που μου τηλεφώνησε ήταν ένας από τους λιγότερους του ημίσεως των δικαιούμενων φίλων μου του διαδικτύου (FB) που έχω!
Τότε κλείδωσε στο μυαλό μου ισόβια ότι ο Άνθρωπος αυτός είναι γεννημένος για Υπερβάσεις, Υπερβάσεις πέραν των συνήθων, άρα ξέχωρος Άνθρωπος, για την Πολεμική μας Αεροπορία και κατ’επέκταση την Πατρίδα, που δεν υπήρξε και η πλέον τυχερή στον τομέα αυτών, τουτέστι των Μεγάλων Ταγών!
Τελικά για να επανασυνδεθούμε με τα αρχικά, είμαστε στην πύλη του Τατοϊου, εκεί που η παγωμένη εικόνα της πρώτης εισόδου μου σ’αυτή πριν πενήντα και εφτά έτη, έφυγε αίφνης με το πέρασμα της Πύλης και μία πλημμύρα εικόνων άρχισε να προβάλλεται τρισδιάστατα σ’όλα τα σημεία του ορίζοντα!
Ευτυχώς που τα μάτια της φαντασίας μας δεν επηρεάζονται από την κατάντια των φυσικών μας ματιών, που τα’νιωθα ήδη βαριά, κατακόκκινα και στην ουσία ασήκωτα απ’ το βαρύ φορτίο, που ούτως ή άλλως σήκωναν!
Και κάτι εμβόλιμο, έβλεπα στη διαδρομή τους οπλίτες κατεύθυνσης, να στέκουν μαρμαρωμένοι στον άσχημο καιρό σε στάση προσοχής και χαιρετισμού ανεξαρτήτως πραμάτειας των εισερχομένων, ερχόμενος σε αμηχανία εξεύρεσης τρόπου ανταπόδοσης και θα το πω εδώ, όπως ακριβώς μου΄ρχεται στο μυαλό βιωματικά!
Απαγορεύεται ο Χαιρετισμός όταν λέει είσαι ασκεπής – δεν φοράς πηλήκιο δηλαδή – ο λόγος ότι εμείς οι Έλληνες Στρατιωτικοί, όπως λένε τα διατάγματα και οι κανονισμοί με το Χαιρετισμό μας αποδίδουμε αυτούς στο Εθνόσημο!
Συγνώμη ουδέν αστειότερο, ο Χαιρετισμός κατά κανόνα σε Στρατιωτικούς και μη είναι ένδειξη αβροφροσύνης, δηλαδή ευγένειας, λεπτότητας, καθωσπρεπισμού, σεβασμού! Άλλος χαιρέταγε τους Οπλίτες δίκην Κληρικών, άλλοι Αμερικανών Στρατιωτικών, άλλοι σαν αποχαιρετισμού σε συγγενή μας ταξιδευτή κτλ, κτλ!
Ειλικρινά θα ήθελα να συστήσω την έγκριση του Χαιρετισμού στους Στρατιωτικούς και χωρίς πηλήκιο, καθώς την επαναδιατύπωση του τυπικού και ουσιαστικού νοήματος αυτού! Στο κάτω κάτω της γραφής εγώ στην Υπηρεσιακή μου διαδρομή έφτασα ν’αλλάξω τρία Εθνόσημα, με άλλο ορκίστηκα σαν Ίκαρος, με άλλο σαν Ανθυποσμηναγός και με άλλο αργότερα!
Ας περάσουμε τώρα, στην ουσία της μεγάλης Ημέρας εν γένει και ίσως της Μεγίστης για μένα! Με κατακόκκινα μάτια, ίσως απ’τη δύναμη παρακράτησης των δακρύων μου, που κατέβαλλα πήγαμε στον περίπου χώρο που λογικά έπρεπε να πάμε με τη συμβία μου, καθοδηγούμενοι από το Διοικητή της Σμηναρχίας Ικάρων!
Στη μικρή σχετικά διαδρομή από το χώρο παρκαρίσματος κάποιοι με χαιρέτισαν προσφωνώντας με τ’όνομά μου, ειλικρινά κανέναν δεν αναγνώρισα εκτός από έναν που μου είπε τ’όνομά του!
Είδα τις πινακίδες Περιφερειάρχες, Πρώην Αρχηγοί κτλ, καθίσαμε και μεις λίγο πιο ’κει! Σ’ελάχιστο χρόνο είδα να πλησιάζουν
κοιτάζοντάς με κατάματα δυο προφανώς συνάδελφοι. «Σπύρο τί κάνεις, είσαι καλά;» με ρώτησε ο πρώτος, επιστράτευσα όλες μου τις δυνάμεις με θετικό εν τέλει αποτέλεσμα! «Γιώργο μου είμαι καλά εσύ πως είσαι;» Ήταν ο Γιώργος ο Αυλωνίτης, ο τέως Αρχηγός, με τον οποίο κάποτε είχαμε μοιραστεί τις βασικές Ευθύνες της Σχολής Ικάρων, εκείνος την Πειθαρχία και τα συναφή της Διοικητικής Μέριμνας και’γω την Ακαδημαϊκή μέριμνα αυτής!
Πλάι του ένας παντελώς άγνωστος σε πρώτη εντύπωση για μένα: «Σπύρο μου Καλημέρα, τί κάνεις;» Τον κοίταξα, τον ξανακοίταξα λέγοντάς του «Βόηθησέ με λίγο!» «Λυτζεράκος, Λυτζεράκος» μου είπε! «Δημήτρη μου τί κάνεις, είσαι καλά, συγνώμη που δε σε γνώρισα, άλλωστε έχουμε χρόνια και χρόνια να ιδωθούμε!»
Αυτά είπα και ύστερα χάθηκα σ’ατέρμονες σκέψεις, μνήμες κι’εικόνες που αδιάκοπα γύρναγαν στο νου, εικόνες που άρχιζαν από τότε που ήμασταν Πρωτοετείς Ίκαροι στον ίδιο θάλαμο και τερμάτιζαν εκεί στην επιλογή και αυτού σαν Αρχηγού της ΠΑ!
Ο Επόμενος των τριών ήταν και αυτός Συμμαθητής μου και Αρχηγός της Πολεμικής Αεροπορίας, ήταν ο Γιώργος Αντωνετσής στενός μου φίλος στη Σχολή! Μετά χαθήκαμε και ξεχαστήκαμε ως συνήθως συμβαίνει!
Ήταν κι’άλλοι εκεί, κι’άλλοι αρκετοί σε μεγάλη στιγμή! Ο εξαίρετος Γιάννης Ιωαννίδης και άλλοι γνωστοί, ημιάγνωστοι και άγνωστοι κι’ανάμεσα και’γω σ’ένα πλήθος VIP’s και όχι μόνο!
Σ’ένα πλήθος που ανάμεσά τους ήταν αρκετές προσωπικότητες από τη Λάρισα, όπως ο Περιφερειάρχης Θεσσαλίας Κος Κωνσταντίνος Αγοραστός και ο Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου Σεβασμιότατος Ιερώνυμος!
Παρακολούθησα εκστασιασμένος και σφόδρα συγκινημένος το όλο τελετουργικό, περισσότερο εστιασμένος, ως οι περισσότεροι στο
Νέο μας Αρχηγό και Ταγό του μακράν ελπιδοφόρου όπλου του Ιερού αυτού τόπου! Με το τέλος της τελετουργίας, όλοι ακολουθήσαμε για το χώρο της δεξίωσης στο Εστιατόριο των Ικάρων, μέσα από την κεντρική είσοδο της Σχολής!
Λίγο πριν φθάσουμε εκεί με τη Συμβία μου, άκουσα μία «στεντόρεια» φωνή, από έναν σημαντικότατο Άνθρωπο γνωστό στο Πανελλήνιο, από τις επί χρόνια εκπληκτικές του Παραδοσιακές του εκπομπές στην ΕΡΤ!
Ήταν ο Παναγιώτης Μυλωνάς, ένας ιδιαίτερα μορφωμένος άνθρωπος τριών Πτυχίων ΑΕΙ και από τους πλέον θερμούς λάτρεις
του όπλου μας, χωρίς κενό γνωριμιών σε όλες τις σειρές των Ιπταμένων και αδιάλειπτη παρουσία σε όλες τις Ορκωμοσίες Αρχηγών, Σειρών Ικάρων και Μεγαλογιορτών Αεροπορίας! Πάντα ο καημένος έρχονταν με την εκπληκτική του φωνή να συμμετάσχει στην ψαλμωδία στην όποια Ιεραποστολή! Άκουσα λοιπόν τον Παναγιώτη Μυλωνά με στεντόρεια φωνή να φωνάζει: «Πού είσαι ρε Σπύρο Κίκερη Ψυχή και Πνεύμα της
Αεροπορίας μας!» «Πιο σιγά ρε Παναγιώτη μου» του είπα «μη λες τέτοια πράγματα!» Κι’εκείνος αντιδρώντας: «Γιατί να μην τα λέω δε βλέπω Σπύρο μου, πως σε περιβάλλουν, εσύ πίσω δε βλέπεις!» «Πάμε βρε Παναγιώτη μέσα να πιούμε ένα ποτήρι νερό, πρέπει να πίνω 2,5 λίτρα τουλάχιστον την ημέρα, να σταματήσω το αίμα που ακόμα από την κύστη μου βγαίνει!»
Πόσα θα ήθελα να πω μ’αυτόν τον πεφωτισμένο άνθρωπο εκείνη τη στιγμή, όμως δεν είπα τίποτα, απλά ότι «θέλω να σφίξω το χέρι του Θέμη, του δικού μας παιδιού, του Νέου Αρχηγού κι’αν μπορώ να του μεταφέρω όσες δυνάμεις μου έχουν απομείνει στον ψυχισμό μου, μόνο με τα θολά κατακόκκινα μάτια μου!»
Έτσι και έκανα, αν και δεν ήταν τόσο εύκολο, γιατί ποτέ στη ζωή μου δεν έμαθα να σπρώχνω! Κάποια στιγμή τον έφτασα τον κοίταξα με συγκίνηση και θαυμασμό γιατί τον έβλεπα τουλάχιστον «διπλό!»
Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα στη ζωή μου κι’ας είχα τόσα
ακούσει γι’αυτόν! «Είμαι ο Σπύρος Κίκερης» του είπα, «Σας ξέρω, σας ξέρω Κε Κίκερη!» «Από’δω η σύντροφός μου Χήρα Υποπτεράρχου Ιπταμένου, ήρθαμε να σας ευχηθούμε δύναμη και Κουράγιο στο δύσκολο έργο σας και να σας ευχαριστήσουμε για την πρόσκληση, που για μένα προσωπικά σήμαινε πολλά!»
Φύγαμε σχετικά γρήγορα ομού με τον Πρόεδρο της Ελληνικής Αεραθλητικής Ομοσπονδίας Κο Μακράκη και κάποια μέλη αυτής, ανάμεσα στους οποίους υπήρχε και στενός συγγενής του Νέου Αρχηγού ΠΑ – αδελφός της Μητρός του, που είχε έρθει από τα Χανιά! Ζήτησα από τους τρεις που με συνόδευαν, τη συγνώμη γιατί ήθελα πάση θυσία να επισκεφτώ τα διδακτήρια των Ικάρων όπου η τελευταία μου θέση και το Γραφείο μου!
Πήγαμε όλοι μαζί όμως δυστυχώς χάσαμε τον προσανατολισμό μας γιατί όλα είχαν αλλάξει, μετά το μεγάλο σεισμό της Πάρνηθας του 1999, που τα είχε όλα γκρεμίσει!
Έτσι κάπως αρκέσθηκα σε κάποιες αναμνηστικές φωτογραφίες κατασυγκινημένος από νέα πλημμύρα συναισθημάτων! Με την
μετάβαση στην Ομοσπονδία για την οποία ουδέν ήξερα, είχαμε μία ενδιαφέρουσα ενημερωτική συζήτηση με τον Πρόεδρο και μέλη του Συμβουλίου αυτής. Πριν φύγω μου έκανε εντύπωση η αποχώρηση του Θείου του Κου ΑΓΕΑ και οι ερωτήσεις που μας έκανε για το πώς θα μετέβαινε στον Άγιο Ανδρέα – Ζούμπερι – για να παραβρεθεί στο γεύμα της οικογενείας του Κου Αρχηγού!
Τον αποχαιρέτησα τον συγχάρηκα εκ νέου και του είπα να πει τις ευχαριστίες μου στον Κο Αρχηγό, για να λάβω την απάντηση ότι «Δυστυχώς ο Κος Αρχηγός δεν θα είναι γιατί πρέπει επειγόντως απ’ότι μας είπε να μεταβεί στο Γραφείο του, στο Επιτελείο!»
Φύγαμε, αφού περάσαμε και μία επίσκεψη αστραπή από την Αερολέσχη Δεκελείας όπου και το τελευταίο της καριέρας μου Αεροπορικό σημείο αναφοράς!
Στην επιστροφή για την οικία μας άκρα σιωπή, ο κατακλυσμός των εικόνων ανάπλασης σφοδρός με το επιμύθιο της μεγίστης ημέρας κυρίαρχο στο μυαλό μου, το οποίο και παραθέτω σαν δίδαγμα, σε όσους η Μοίρα επιφυλάσσει εκπλήξεις για θέσεις περιωπής!
Παράλληλα με τη βαθμολογική μας εξέλιξη, διαγράφεται και κάποια άλλη αφανής αλλά ουσιώδης, που για μένα συνιστά την πεμπτουσία του καθενός μας, με βάση τα πεπραγμένα μας στη ζωή, κυρίως σε διλημματικές στιγμές, όπου το λεγόμενο ηθικό θάρρος – το πρακτέο ανεξαρτήτως συνεπειών σαν ηθικό χρέος – παίζει το σημαντικότατο του ρόλο!
Έτσι κάπως οι άνθρωποι εξάγουν τη λεγόμενη Ηθική Ιεραρχία και μακάριοι οι γευόμενοι αυτήν, ότι αυτοί αξιολογήσονται με άριστα και τόνον εις τας εαυτών συνειδήσεις καθώς συναδέλφων και μη τις κρίσεις!
Το Θέμα απλό: «Αν είμαστε ότι εξώτερα είμαστε και ότι εξώτερα έχουμε και για οποιοδήποτε λόγο μας αφαιρεθεί, τότε εύλογα οι ίδιοι
θ’αναρωτηθούμε, τι άραγε είμαστε κι’αν στον καθρέφτη τότε κοιταχτούμε, ίσως τότε αντιληφθούμε, αυτό το τραγικό, που οι άλλοι βλέπουν στα πρόσωπά μας, ότι δηλαδή είμαστε ενδεχομένως κάποια τεράστια Μηδενικά!» Θέμη Μπουρολιά, Καλέ μας Αρχηγέ, Άνθρωπε της Υπέρβασης, σας εύχομαι ότι καλύτερο στην υπόλοιπη ζωή σας, προπαντός Δύναμη, Υγεία και Ευτυχία, καθόσον εκτιμώ ότι περιττεύει η Ευχή μου για την Επιτυχία!
Εκείθεν θα ήθελα να σας ευχαριστήσω, για την Τιμή που μου κάνατε, με μία υπέρβαση που άλλος στη θέση σας δεν θα έκανε, μια υπέρβαση θαυματουργή, που εξανάγκασε έναν ορκισμένο άνθρωπο Αρχών και Αξιών, σε παράβαση Όρκου Ζωής, διδάσκοντας αυτόν περαιτέρω, παρά την πληρότητα της μόρφωσής του και της καλλιέργειάς του, αν μη τι άλλο ότι «Το Αίμα νερό δε Γίνεται» ουσιαστικά τουλάχιστον και όχι τυπικά κι’αυτό το λέω με πλήρη επίγνωση γνώσης!
Ναι με πλήρη επίγνωση γνώσης, γιατί προσωπικά μπορεί 31 ολόκληρα χρόνια να’χω να πάω εκεί, που λάτρεψα όσο πουθενά, όμως ποτέ δεν έπαψα να τηρώ την τελευταία υπόσχεση, που έδωσα στα τότε μου παιδιά που δίδασκα, Ψυχολογία – Ηγεσία – Εθνική Πολιτική και Αεροπορικό Δόγμα, ότι ποτέ δεν θα πάψω, μ’όποιο
τρόπο μπορώ να σας διδάσκω, στα μαθήματα τον κύκλο των οποίων δε μου επέτρεψαν να κλείσω, ένα κύκλο που δεν πρόκειται να καλύψω, μέχρι το στόμα μου και τα μάτια μου οριστικά να κλείσω, ελπίζοντας κάτι και πίσω μου ν’αφήσω, χωρίς ούτε μία κεραία από το λόγο μου ν’αθετήσω! Και να που ήρθε η επιβεβαίωση, να μου χαροποιήσει τη ψυχή, με τη Διαπίστωση ότι ακόμα και ο Νέος μας Αρχηγός, ο Μοναδικός Θέμης του Αθανασίου Μπουρολιάς, παρακολουθεί τα όποια διδάγματα αναπέμπω κατά περίπτωση, στους Μαχητές μας, σε όποιο πόστο – μετερίζι – κι’αν ευρίσκονται!
Κλείνοντας θα ήθελα αξιότιμε Κύριε Αρχηγέ να σας ευχαριστήσω περαιτέρω για τις σκηνές υπέρβασης, που βίωσα στην τελετουργία, όντας σίγουρος ότι και’σεις βρεθήκατε μάρτυρας τέτοιων σκηνών!
Σκηνών που μπλέκουν βάση και υπέρβαση, όραση και ενόραση, αίσθηση και διαίσθηση, Ζωή, Ανάληψη, Κατάνυξη και Θεία
μετάληψη σε καταστάσεις μεταστάσεις, που ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν σε στιγμές έκστασης, αδιαμφισβήτητα να βρεθούν, χωρίς ν’απορούν! Με Τιμή
Σπύρος Κίκερης.
.jpg)
