Σπύρου Κίκερη 17 Μαρτίου 2014
ΠΕΡΙ ΠΟΛΕΜΟΥ
«Οποιος νομίζει ότι η Ιστορία μπορεί να μείνει μόνο με δυο μεγάλους πολέμους και δυο μεγάλες επαναστάσεις είναι οικτρά γελασμένος!»
Ψάχνοντας τη Σχέση μου με τον Πόλεμο
Γεννήθηκα στις 4 Ιουλίου του 1945, σημαντική μέρα θα σκεφθεί κανείς, δεν θα διαφωνήσω. Ημέρα της ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών! Δρόμο οι Άγγλοι! Τέρμα ο πόλεμος! Ζήτω η Ελευθερία! Ζήτω η Ειρήνη!
Η σύλληψή μου από το σπέρμα του Πατέρα μου στο ωάριο της Μάνας μου έγινε κάπου εκεί τελευταίους μήνες φθινοπώρου του 1944, τότε που οι Γερμανοί έφευγαν από την Πατρίδα μου! Οι τρόμοι στην κοιλιά της Μάνας μου, από τον απόηχο των γερμανικών σφαιρών σίγουρα επηρέασαν την ιδιοσυστασία μου!
Δόξα τω Θεώ! Τέρμα ο πόλεμος! Ειρήνη’μιν ! Κάποιο κεράκι θ’άναψε η καημενούλα, πριν προλάβει όμως το κεράκι να καεί οι τρόμοι ξανάρχισαν και οι σπασμοί εκεί στα λεγόμενα «Δεκεμβριανά», από σφαίρες αδελφές αυτή τη φορά κι’εμφύλιες ανησυχίες!
Και λίγο μετά τα τυφέκια τα μυδράλια και τα κανόνια με ντάμες σφαίρες, χειροβομβίδες, βόμβες ,νάρκες άρχισαν τον τρελό τους χορό, στο ρυθμό του θανάτου! Ο τρόμος τώρα δεν ήταν επαγωγικός ήταν αυθεντικός!
Κλάμα μωρών και μοιρολόϊ ανάκατα! Το θολωμένο απ’το δάκρυ μάτι έψαχνε μάταια τον Πατέρα του να βρει! Εφτά χρόνια φαντάρος ο Πατέρας μου και’γω πρώτη δημοτικού!
Παιδάκι εννιά, δέκα ετών άρχισα να βλέπω όνειρα εφιαλτικά με κρεμασμένους ήρωες της Κύπρου, από Εγγλέζους, επηρεασμένος από φωτογραφίες εφημερίδων! Στο κουρείο του πατέρα μου μάθαινα τι και ποιο!
Η Προετοιμασία μου σαν Μαχητής.
Και μέσα σ’όλο αυτό το πανηγύρι των μπαμ- μπουμ, η προετοιμασία του ετοιμοπόλεμου! Σκληρή γύμναση σε κορμί και ψυχή, μονόζυγα, δίζυγα, κρίκοι, ακροβασίες, σ’επίπεδο ατομικό! Και κάπου εκεί αν και δεν ήμουνα από τους πιο μεγάλους γεύτηκα την ηδονή του δυνατού, που όλους τους νίκαγε! Σε ομαδικό επίπεδο είχα αρχίσει νωρίτερα αφού τα περισσότερα παιδικά μας παιχνίδια ήταν πολεμικά! Ναι δεν υπάρχει παιδί της εποχής μου, που να μην είναι σημαδεμένο, από πέτρες και όχι μόνο! Όσο για τα πρωτοχρονιάτικα παιχνίδια το μόνο που είχα πιάσει στα παρθενικά μου χεράκια ήταν ένα Τανκ, δώρο από τη νουνά μου, χωρίς να θυμάμαι αν ήταν δική μου ή δική της επιλογή!
Και μετά και μετά άρχισα να νιώθω το χρόνο να επιταχύνεται ραγδαία και να μεγαλώνω βίαια. Άρχισα ν’ακούω ραδιόφωνο και να διαβάζω λίγο στα κλεφτά τα μεγάλα γράμματα των εφημερίδων, να προσέχω δε περισσότερο και να καταλαβαίνω τις συζητήσεις των πελατών, στο κουρείο! Ο πόλεμος πάντα παρών, Κυπριακό, Ελληνοτουρκικά, Αιγυπτιακό με την τρομερή σύρραξη Άγγλων και Αιγύπτιων, για την κυριαρχία της διώρυγας του Σουέζ!
Και μετά και μετά Σχολή Ικάρων, «ποιος το θεό είδε και δεν τον φοβήθηκε!»Εκεί έμαθα τι σημαίνει πόνος, τι κόπος, τι ιδρώτας τι αίμα, τι φόβος που ποτέ δεν ομολόγησα! Εκεί έζησα όσα σε εφιαλτικά όνειρα είχα βιώσει με αιχμαλωσίες και βασανισμούς! Σκληρό πράγμα η προετοιμασία για Μαχητής πρώτης γραμμής, πολύ σκληρό!
Οι Μάχες όλο και Πλησιάζουν
Εκκωφαντικές οι κραυγές θριάμβου των Αράβων (Ιορδανών-Λίβυων-Τυνήσιων) μαθητών της Σχολής, στις πρώτες φάσεις του Αραβοϊσραηλινού πολέμου των έξι ημερών του 1967! Εκκωφαντικό και το κλάμα τους στη συνέχεια!
Και μετά και μετά παρ’ολίγον εμφύλιος, 21 Απριλίου 1967, έτοιμοι να βγούμε στους δρόμους-έτσι μας είπαν- ευτυχώς δε χρειάστηκε! Και μετά και μετά το Δεκέμβριο του ίδιου έτους, με το κίνημα του Βασιλέως, «Αιχμάλωτος!». Ναι «Αιχμάλωτος». Ίκαρος τριτοετής! Ένα λεωφορείο της Αεροπορίας μας μετέφερε για πτήσεις. από το Τατόι στην Ελευσίνα, μεσημβρινές ώρες
Ένα στρατιωτικό τζιπ έξω από τη χαλυβουργική μας σταμάτησε, ένας λοχαγός μ’ένα φαντάρο οπλισμένοι, μπαίνουν βίαια, κραυγάζοντας ‘‘Ψηλά τα χέρια!’’. Καθόμουν στην πρώτη θέση δεξιά, δίπλα μου ένας συμμαθητής μου από την Άρτα (Τσώλης Παντελής). Η κάνη του αυτόματου σχεδόν ακουμπούσε στο στήθος μου, ο διπλανός μου σήκωσε τα χέρια ψηλά, εγώ του είπα «κάτω τα χέρια ρε» και στρέφοντας προς το Λοχαγό του λέω «Τι ψηλά τα χέρια Κε Λοχαγέ, τι είμαστε εμείς; » Συνεχίζοντας « Ίκαροι είμαστε Κε Λοχαγέ, που πάμε στην Ελευσίνα να πετάξουμε την εκπαίδευσή μας » Καλά είπε εκείνος ακολουθείστε το τζιπ θα πάτε στη Σχολή Αλεξιπτωτιστών στον Ασπρόπυργο! Και’γω το χαβά μου «Ποιο Ασπρόπυργο Κε Λοχαγέ, πρέπει να πάμε Ελευσίνα, μας περιμένουν, οι εκπαιδευτές μας» Εκείνος κάμφθηκε λέγοντας εντάξει πάμε Ελευσίνα!
Από μακριά είδαμε τα τανκς στην πύλη και στρατιώτες των ΛΟΚ. Μας κατέβασαν κάτω, με τα χέρια ψηλά, κάνοντάς μας σωματική έρευνα! Όλοι φορούσαμε φόρμα πτήσεων κι’είχαμε ένα μαχαίρι (απαραίτητο εξάρτημα πτήσεων) που μας το πήραν! Με το όπλο να μας σημαδεύει, έναν έναν μας οδήγησαν σ’ένα κιόσκι δεξιά της πύλης, τίγκα το κιόσκι σαν σαρδέλες σε τελάρο μήνα Αύγουστο!
Οι σφαίρες γύρω μας έπεφταν βροχή συνοδευόμενες κι’από κρότους βλημάτων, την άλλη μέρα έκπληκτοι είδαμε την καταστροφή των φυλακίων, μάθαμε και ότι τρεις σμηνίτες είχαν σκοτωθεί! Ζήτω η Ελλάς είπα, αφού έμαθα τι και πιο! Ζήτωσαν οι Ένοπλες Δυνάμεις! Ζήτωσαν οι Νεοέλληνες! Ησυχάσαμε είπα, στη συνέχεια, παρά του ότι άκουγα τον κοχλασμό κάτω από τα πόδια μου, λες και ήμουνα άνωθεν ενεργού ηφαιστείου έτοιμου ανά πάσα ώρα να εκραγεί!
Οι Μάχες Ήρθαν
Και μετά και μετά, όρκο στον συνταγματικό «Αντι»βασιλέα των Ελλήνων έξοδο από τη Σχολή, πολεμική μοίρα, αποστολή διώξεως βομβαρδισμού! Βολές, βολές, βολές, ετοιμοπόλεμος, πεπειραμένος χειριστής!
Και το τίμημα του Μαχητή βαρύ, βαρύ κι’ασήκωτο, αν και χωρίς πόλεμο! Σκοτωμένοι, καμένοι, σακατεμένοι συνάδελφοι, όλοι τους με κλήρωση και συ πάντα μέσα στην κληρωτίδα, με το χρέος επικήδειους να διαβάζεις, μ’απαγορευμένο το δάκρυ!
Και μέσα σ’όλα και τα πταίσματα, ένας Διοικητής σου να την κοπανά, μ’ένα πολεμικό αεροπλάνο ζητώντας άσυλο στο Μπρίντιζι! Ένας συνάδελφός σου μ’ένα Ντακότα από τη Σούδα για τη Σουηδία, μέσω Ρωσίας!
Και μετά και μετά Πραξικόπημα Κύπρου, μακελειό, επέμβαση Τούρκων 20η Ιουλίου 1974! Άγριες στιγμές! Έμενα στο Αεροδρόμιο της Λάρισας, η κορούλα μου ήταν 16 μηνών! Χαράματα ήχησαν εκκωφαντικά οι σειρήνες, τρία συνεχόμενα λεπτά (πολεμική κινητοποίηση!) Έβαλα τη φόρμα μου μπήκα στο αυτοκίνητό μου και ξεκίνησα κοιτώντας τον ουρανό προς όλες τις κατευθύνσεις προσμένοντας να δω εφορμώντα Τουρκικά Αεροπλάνα!
Βρέθηκα σ’ένα αεροπλάνο δεμένος, μέσα σ’ένα υπόστεγο, δεν θυμάμαι πόσες ώρες, πόσες μέρες, πέρασα εκεί μέσα, τρώγοντας εκεί, περιστοιχισμένος την επομένη από αρκετές δεκάδες επιστρατευμένων γύρω μου, προσμένοντας το υπερβέβαιο σήμα της αποδέσμευσης για επίθεση! Πόσες μα πόσες σκέψεις Θεέ μου δεν πέρασαν από το μυαλό μου εκεί μέσα; Πόσες;
Από τις αέναες μελαγχολικές μου σκέψεις και τους βαθείς μου στοχασμούς, τρεις φορές με διέκοψαν. Ένα μικρό αυτοκινητάκι (πόνυ) και τις τρεις ήρθε μέσα στο SHELTER. Ένας Αξιωματικός ανεβαίνοντας τη σκάλα του αεροπλάνου, με πλησίασε λέγοντάς μου «Κε Κίκερη ελάτε πρέπει να πάμε στον Κο Πτέραρχο(Τον Αρχηγό του Αρχηγείου Τακτικής Αεροπορίας), σας θέλει!»
Με οδήγησε στο λεγόμενο λαβύρινθο το Εθνικό κέντρο Αεροπορικών Επιχειρήσεων, στα έγκατα της Γης! Πήρα τις οδηγίες της αποστολής, γύρισα στο αεροπλάνο μου, έκανα το σταυρό μου, θώπευσα το φυλαχτό που’χα κρεμασμένο στη φανέλα μου, δώρο από τη Μάνα μου και ξεκίνησα! Ρίσκα; Άπειρα! Πιθανότητες; Άστα! Γύρισα και τις τρεις, ίσως γιατί εκείνοι (οι εχθροί) δεν ήθελαν εμπλοκή, αυτή τη στιγμή, με την Ελλάδα κι’εκαναν γαργάρα τις αποστολές μου!
Ο Πρόλογος Ατέλειωτος.
Έτσι ξεκίνησα να γράφω τον πρόλογο αυτού του άρθρου, χωρίς και να μπορώ να τον σταματήσω! Όμως δε γίνεται, κάπου εδώ θα βάλω τα δυνατά μου, να τον κλείσω και στο κυρίως θέμα να μπω!
Σπούδασα τον πόλεμο σε Σχολεία και Σχολές πολέμου, σε ασκήσεις πραγματικές και επί χάρτου, σε σενάρια Εθνικά και Νατοϊκά, σε όνειρα εφιαλτικά μ’αιχμαλωσίες και βασανισμούς, δραπετεύσεις και διαφυγές! Σε θητείες υψίστης ευθύνης Προμαχώνων του Αιγαίου (Λήμνο-Σκύρο) με χαμό εμπλοκών και αγωνιών για την επιστροφή των μαχητών σου!
Ω θεέ μου σκέφτηκα πολλές φορές. Βιώνω τον πόλεμο, από την κοιλιά της Μάνας μου κατά συρροήν και εξακολούθηση, απολύτως και αδιαλείπτως Θεέ μου!
Κι’όμως αν κάποιος με ρωτούσε θα’λεγα ότι βιώνω ειρηνικά! Είμαι Θεέ μου Ουτοπιστής και αφελής; Τι τέλος πάντων είμαι; Διχασμένος μήπως και δισυπόστατος; Ή ταμένος από την ίδια μου τη Μοίρα και την ίδια μου τη φύση
να’χω μέσα στο DNA μου και τα εσώψυχά μου τον πόλεμο; Μα’γω δεν είμαι που τον αποκαλώ «Διάβολο;»
Ταρακούνησα το κεφάλι μου έντονα, θα σ’αποπέμψω Διάβολε φώναξα κι’έμεινα εκεί με το στόμα ανοιχτό !
Μέχρι πρόσφατα δεν είχα σκεφτεί να γράψω κάτι περί πολέμου, ένα ποίημα είχα γράψει, όλο κι’όλο με το ολοκαύτωμα της Σερβίας από πόνο! Να κάποιοι στίχοι του μου’ρχονται ακόμα στο νου.
Ο Κυκλώνας Νέα Τάξη
«Τα Βαλκάνια στο μάτι, του κυκλώνα νέα τάξη και ο ουρανός να στάζει, δάκρυ, τόμαχοκ και στάχτη!
Φλέγεται το Βελιγράδι! Ωχ, το Κόσσοβο ουρλιάζει κι’η Σερβία τώρα μοιάζει σαν την κόλαση του Δάντη!
Τα Βαλκάνια στο μάτι και στον κρόταφο η κάννη! Όποιος πλέον αμφιβάλλει, θα πεθάνει, θα πεθάνει!
Τα Βαλκάνια στο μάτι, μα η Ιστορία γράφει, τα μεγάλα σου ελέη, Κλίντον Μέγα Πλανητάρχη!»
Αφορμή για το Άρθρο (Ο Τετράχρονος Εγγονός μου)
Αφορμή για τούτη τη γραφή, οι τελευταίες γιορτές των Χριστουγέννων. Τρώγαμε στο σπίτι της Συμπεθέρας μου -συνταξιούχο Παιδαγωγό- από τα εκπαιδευτήρια Μωραϊτη. Αφού βρισκόμασταν κάπου προς το τέλος του γεύματος, ακούμε κάτι αλλόκοτους θορύβους, γυρίσαμε προς το διάδρομο κι’έκπληκτοι είδαμε τα εγγονάκια μας, φορώντας πανοπλίες και κρατώντας ασπίδες και σπαθιά να μάχονται, αγρίως! Ο ένας τεσσάρων ετών, ο άλλος τρία παρά κάτι! Σε λίγο ο αγώνας διεκόπη από κραυγή πόνου, τον διέκοψε η διαιτητής (συμπεθέρα μου) με μεγάλο ζόρι, βοηθούμενη από τους επόπτες!
Ωραία δώρα τους πήρες, της είπα, κι’εκείνη απάντησε, «εκείνα τα ζήτησαν!» Έπεσα σε βαθύ στοχασμό, μήπως εγώ τα ίδια δεν κάνω σκέφθηκα, τα ίδια και χειρότερα είπα από μέσα μου! Δεν άφησα αεροπλάνο, δεν άφησα ελικόπτερο να μην του πάω κάνοντας μια φορά το λάθος να του πάρω επιβατηγό, για το οποίο δέχθηκα βαριά επίπληξη! Οι σκέψεις μου αμείωτα συνεχίστηκαν πηγαίνοντας πίσω, ναι ο άλλος παππούς, θυμάμαι, του’χε ακουμπήσει ένα όπλο στο προσκέφαλο σαν το πρωτόφεραν στο σπίτι οι γονείς! Λες να’φταιξε αυτό; Μονολόγησα, μα εκείνο δε χαμπάριασε απάντησα, χώρια που ο παππούς άκουσε τα εξ αμάξης, παρά του ότι Κρητικός!
Πριν να μιλήσει ο μικρός, του πηγαίναμε διάφορα δώρα, θυμήθηκα, μ’αυτός με άπηχτη ολότελα συνείδηση, έδειχνε την προτίμησή του, ξεκάθαρα! Ένστικτο, ένστικτο, ένστικτο, μονολόγησα!
Σαν μίλησε, τι Σπάϊντερμαν, τι Σούπερμαν, τι Μπάτμαν τι ! Αφού πήρα την απόφαση να γράψω, πήγα στο σπίτι της κόρης μου, μαζί πήγαμε στο δωμάτιο του μικρού και του ζητήσαμε να μας δείξει τα παιγνίδια του! Εκεί είδα πράγματα και άκουσα ονομασίες που δεν είχα ξανακούσει, εντάξει Νίντζα, το’χα ξανακούσει, όμως τα εξολοθρευτικά Χελονονιντζάκια, τους εξολοθρευτές Power Rangers, τα, τους όχι! Πρόοδος είπα στην κόρη μου, πρόοδος, πρόοδος, μεγάλη πρόοδος!
Οι Κρυφομαχητές
Που να δεις τα DVD μπαμπά, που βλέπει, μου απάντησε Εκείνη! Και πού να δεις τα διαδικτυακά, συνέχισε, να τρομάξεις! Παίζει ο Γιώργος Διαδικτυακά; τη ρώτησα. Ναι τα ζητάει από το Γιάννη (Πατέρα του)! Παίζει κι’ο Γιάννης τέτοια;, τη ρώτησα. Τί παίζει ρε μπαμπά ούτε και ξέρω πόσα play station έχει αγοράσει!
Ο Γιάννης ήταν ένας πανέξυπνος άνθρωπος καλός και φιλήσυχος πατέρας, πάρα πολύ μορφωμένος, είχε τελειώσει μηχανολόγος ηλεκτρολόγος στο Μετσόβιο, είχε και διδακτορικό! Κι’αυτός πολεμιστής είπα και μάλιστα υπερμοντέρνος!
Πήρα τη σιωπή μου και έφυγα βυθισμένος σε σκέψεις βαθιές και βαριές! Αρχικά νόμιζα ότι για το εγγονάκι μου φταίω εγώ και το γονιδιακό μου πολεμικό σύμπλεγμα, που μέρος του αναπόφευκτα πέρασε στον μικρό! Όμως από τα νέα του μπαμπά του, το αίσθημα ενοχής μου αυτοπαρηγορήθηκε!
Κάπου’κει θυμήθηκα μία επίσκεψη στο σπίτι της μικρής μου κόρης με τα δίδυμα νεογέννητα, όταν και είδα το μικρό μου γαμπρό κάθιδρο να μάχεται αγρίως μ’ένα τηλεκοντρόλ στα δυο του χέρια, απέναντι από την τηλεόραση, που βρώμαγε μπαρούτι από τους καπνούς και τις φωτιές που εξέπεμπαν οι βολίδες των όπλων του!
Γεια σου Δημήτρη, του είπα, θυμάμαι, κι’εκείνος χωρίς να γυρίσει να με δει «Σας παρακαλώ πολύ, μη μου μιλάτε αυτή τη στιγμή, θα τα πούμε σε λίγο!» Ήταν ένα μορφωμένο ευγενέστατο παιδί, γιος γιατρού, σπουδαγμένος στο εξωτερικό, έχοντας και master στην πληροφορική. Απίστευτος πατέρας διδύμων, που αν σου ξεφύγει άσχημη κουβέντα μπροστά τους δεν θα σου το συγχωρήσει! Κι’όμως ο άνθρωπος αυτός ήταν, όπως αργότερα μου εξήγησε, βαθιά στη Σοβιετική Ένωση και μάχονταν αγρίως! Μόνος σου τον ρώτησα; Μόνος μου, αυτοί ήταν πολλές δεκάδες, μου απάντησε! Τους νίκησες; ρώτησα. Όχι μου απάντησε, γιατί μου μιλήσατε!
Κι’ύστερα κι’ύστερα κρατώντας το κεφάλι μου με τα δυο μου χέρια και τα μάτια κλειστά είδα στις οθόνες των βλεφάρων μου, Στρατιές και στρατηλάτες, εκστρατείες κι’αυτοκρατορίες, θριάμβους και διθυράμβους, ακμές και παρακμές, χαράς κραυγές κι’ένοχες σιωπές, ήξεις και αφήξεις, υποσχέσεις κι’αθετήσεις !
Με το Ζόρι Ειρηνιστής!
Κι’ύστερα ισολογίστηκα και εξοργίστηκα και εξορκίστηκα κι’ ορκίστηκα τ’αδύνατον να καταφέρω, "Το Διάβολο από μέσα μου να διώξω για μια ακόμα φορά!"
Δεν είναι ότι δεν είχα διαβάσει, δεν είναι ότι δεν είχα συμπεράνει, δεν είναι ότι δεν είχα διδαχθεί και διδάξει τον πόλεμο, δεν είναι που δεν ήξερα το αποτέλεσμα, απλά έκανα αυτό που οι πλείστοι κάνουν στον κόσμο τούτο, σ’ανάλογες περιπτώσεις. «Βίαια έσπρωξα όλα μου τα συμπεράσματα, μαζί με τις αποφάνσεις και τις ρήσεις των σοφών, περί πολέμου, κι’αν δεν μπόρεσα να τα διώξω, βαθιά τα στρίμωξα στο υποσυνείδητό μου, περισσότερο συνειδητά από την άλλη φορά!»
Όμως ανασκαλεύοντας τις θύμησε, τις γνώσεις και τις ρήσεις, όλα μου’ρχονταν τώρα στο νου και μάλιστα εντονότερα από άλλες φορές, μ’αφορμή τον τετράχρονο εγγονό μου, τον σαραντάχρονο καλό του μπαμπά και γαμπρό μου και τον τριανταπεντάχρονο άνδρα της μικρής μου κόρης, εξαίρετο πατέρα διδύμων νηπίων και τα παιχνίδια τους!
Έτσι χούφτωσα τη μεγάλη μου αγάπη την πέννα κι’άρχισα να γράφω τον πόνο μου!
Συνειδητό και Υποσυνείδητο.
Τεράστια κονδύλια επί των προϋπολογισμών! Μερίδες λεόντων στο μοίρασμα της πίτας των ΑΕΠ, εκχωρημένες αφειδώς στα εξοπλιστικά και στις ένοπλες δυνάμεις εν γένει, λες και άλλες ανάγκες δεν υφίστανται! Και τα πιράνχας και τα τρωκτικά εδώ στον περίγυρο!
Παράξενα πράγματα στα κοινοβούλια, ομοφωνίες χωρίς αντεγκλήσεις, στις εκχωρήσεις, ακόμη και σ’αυτή την αλλόκοτη χώρα που Ελλάδα λέγεται, μεταξύ συμπολίτευσης κι’αντιπολίτευσης! Ίσως το μόνο σημείο επαφής!
Κι’όμως υπάρχουν ειρηνιστές κι’ακόμα αντιρρησίες συνείδησης, χωρίς αντιρρήσεις! Υποκλινόμενοι, ως φαίνεται, σε κάποιες υποσυνείδητες προσταγές της σιωπής για συγκατάβαση ή ήπια διαφωνία, για τα μάτια!
Το συμπέρασμά τραγικό και υποτιμητικό για τους ανθρώπους, «το συνειδητό των οποίων κατακλύζεται από Ειρηνικές διαθέσεις και το Υποσυνείδητό τους από Πολεμικές!» Το ίδιο συμβαίνει και με την Ιστορία, που επιθυμεί να είναι υποκριτικά ειρηνική, αλλά να κλείνει πονηρά το μάτι στους εκκολαπτόμενους Στρατηλάτες! Δείχνοντας στους νέους τις αφιερωμένες χρυσοστόλιστες σελίδες της, στους θριάμβους των προγενέστερων! Αυτών που έκαναν, ότι έκαναν χάριν της Ειρήνης, μ'έναν και μόνον "Αγιάζοντα τα μέσα σκοπόν!"Ήθελαν την Ειρήνη με έναν Αρχηγό! Τον εαυτό τους! Ωστόσο ή θα'χαν κουραστεί, ή θα'χαν ηττηθεί, ή θα'χαν, με διάφορους τρόπους, εις Ουρανούς αποδημήσει!
Για να δούμε. Την περίπτωση.
Pax Romana-Pax Amerikana (Οι Μεγάλες Ουτοπίες)
Παρά τις συνειδητές, αδιάλειπτες και άοκνες προσπάθειες ο Άνθρωπος δεν κατάφερε–μέσα στο ιστορικό του διάβα-τίποτε παραπάνω από δυο ηχηρότατες Ειρηνοποιές φράσεις ψευδαίσθησης κι’αυταπάτης! Την «PAX ROMANA!» και την «PAX AMERIKANA!!»
Αυτές είναι οι παμμέγιστες Ειρηνοποιές διαχρονικότητες της Ανθρωπότητας! Αυτό και το απόγειο, το ύψιστο δυνατό σημείο, το ζενίθ της Γήινης Ειρηνικής Ακμής!
Αυτό είναι το επίπεδο εφησυχασμού και ενθάρρυνσης των σκληρά εργαζομένων ανθρωπίνων υπάρξεων, πάνω στη σάρκωση των ευχών και προσευχών, προς εξάλειψη της μεγαλύτερης κατάρας, που εκ καταβολής, τους κατατρύχει, του πολέμου δηλαδή!
Για να μη χρονοτριβούμε, ας μην ασχοληθούμε με την πρώτη περίπτωση-PAX ROMANA-γιατί το πολύ πολύ ν’αποδώσουμε την «Ειρηνικότητα» της τότε εποχής σε μια τυραννική υποβλητική δουλικότητα, που έντεχνα υπέτασσε και βίαια εξανάγκαζε σε υποταγή, παθητική αποδοχή και ονειρική αναμονή, πλάνη δηλαδή!
Ναι εκτιμώ ότι δεν θα διέφερε και πολύ από εκείνη που παρ’ολίγον να γευτεί η Ανθρωπότητα και βεβαίως εννοώ την «PAX GERMANA» που ο Καίσαρ «Χίτλερ» λίγο έλειψε να πετύχει!
Ούτε και με τη δεύτερη περίπτωση θ’ασχοληθούμε την PAX AMERIKANA δηλαδή, γιατί εκείνη τουλάχιστον παίζεται σαν ταινία στις οθόνες της εποχής μας και τη βλέπουμε φιλοσοφώντας, στοχαζόμενοι και συμπεραίνοντας, κατά περίπτωση !
Ας κάνουμε κάτι πιο διαφορετικό και απλό, προκειμένου να σταθούμε περισσότερο αξιοπρεπώς, ευσταθώς και με πιο αυξημένες αξιώσεις έναντι του θέματός μας και των διλημμάτων που αναπόφευκτα συνεπάγεται!
.
Ρήσεις Σοφών περί Πολέμου
Ας ανασκαλέψουμε τους Σοφότερους των Σοφών, τους εκλεκτότερους των εκλεκτών, βλέποντας τις περί πολέμου αποφάνσεις τους, ρήσεις και επιμύθια, μέσα από την ιστορική διαχρονικότητα των αληθειών που τα πάνσοφα χείλια τους, στο ιστορικό τους διάβα, διατύπωσαν! Έτσι θα καταστεί δυνατή η κατανόηση της κρισιμότητας του θέματος και εκείθεν, δυστυχώς, ο συμμερισμός της σοβαρότητας με την οποία επιβάλλεται, να αντιμετωπίζουμε το αενάως παρόν ενδεχόμενό του!
*Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ το 500 πχ υποστήριξε ότι «Ο πόλεμος είναι κοσμογονική δύναμη και Θείος Νόμος!
*Ο ΓΟΡΓΙΑΣ το 430πχ είπε: « Ο εξουσιασμός του ασθενέστερου από το ισχυρότερο είναι από την ίδια τη φύση καθιερωμένος!»
Ο ΚΑΝΤ τον 18ο αιώνα ονομάζει τον πόλεμο «Μάστιγα της Ανθρωπότητας» τοποθετώντας τη ρίζα του στα ενδότερα πάθη της ανθρώπινης ψυχής, που συνεγεννήθηκαν με τον άνθρωπο! Φυσικά δεν κάνει τίποτε άλλο, από το να επαναλαμβάνει στην ουσία την άποψη του ΠΛΑΤΩΝΑ, που τον 4ο πχ αιώνα αναζητά τα κίνητρα του πολέμου, στην ανθρώπινη ατέλεια και τ’ανθρώπινα σύνδρομα της οργής. του μίσους, της κακίας, της αλαζονείας, της πλεονεξίας, της υστεροφημίας, της αδικίας !
Τον 19ο αιώνα ο Γάλλος φιλόσοφος RENAN λέει: «Ο πόλεμος είναι μία προοδευτική απαίτηση, η ώθηση της οποίας εμποδίζει «το κοίμισμα των Εθνών, συμφωνώντας απόλυτα μαζί του ο HEGGEL ονομάζει τον πόλεμο «Ανακαινιστή της Ανθρωπότητας!» διότι εξεγείρει τους ανθρώπους από την αποτελμάτωση, που η διαρκής Ειρήνη τους ρίχνει!
Ο SHOPENHAUER υποστηρίζει ότι: «Ο πόλεμος είναι ένας φυσικός αναπότρεπτος ανταγωνισμός, που ούτως ή άλλως θα υφίσταται στις ανθρώπινες βουλήσεις, που εκδηλώνουν την αποτελούσα την ουσία του Σύμπαντος, παγκόσμια βούληση!» Στην ίδια αντίληψη στηρίχτηκε ο NIETSHE ακριβώς στην έναρξη του 20ου αιώνα, για να χαρακτηρίσει τον πόλεμο σαν: «Τη γνησιότερη εκδήλωση της ζωής!»
Κατά τον Γάλλο κοινωνιολόγο BOUTHOUL: «Η δημογραφική ένταση δεν έχει πλέον, παρά μία και μόνη διέξοδο Τον Πόλεμο! Κι’αυτό γιατί η πληθυσμιακή αύξηση του ανθρώπινου γένους, δε μπορεί να είναι απεριόριστη, σ’έναν περιορισμένο, οπωσδήποτε κόσμο!
Η θεωρία του BOUTHOUL απόλυτα συμπίπτει με την αντίστοιχη του MALTHOUS που στο έργο του ‘‘Πραγματεία περί της Θεωρίας του Πληθυσμού’’ καταλήγει στο αδιαμφισβήτητο πλέον συμπέρασμα ότι «Η φύση αφειδώς σκορπίζει το σπέρμα της ζωής, χωρίς την πρόνοια συντήρησής του!» Κλείνοντας την πραγματεία του με το τρομακτικό, ότι το έτος 3.500 μ.χ η ανθρώπινη μάζα θα καλύψει απόλυτα τη Γήινη επιφάνεια!
Ο Γερμανός Ιστορικός και φιλόσοφος TREITSCKE(1834-1896) υπογραμμίζει ότι «Ο Πόλεμος είναι το τρομερό φάρμακο που χορηγεί ο Θεός στον Άνθρωπο, για την εξυγίανσή του!»
Και ο ΤΖΩΝ ΚΕΝΝΕΝΤΥ το 1962: «Αυτοί που καθιστούν την Ειρηνική αλλαγή αδύνατη, θα κάνουν τη βίαιη ανατροπή αναπόφευκτη!»
Έτσι λοιπόν, όχι κάπως, αλλά ακριβώς έχουν τα πράγματα και σήμερα , εκτιμώ δε ότι δεν θα πρόσθετε τίποτα παραπάνω η επίκληση και άλλων σοφών ρήσεων, απόψεων και γνωμών. Αντιθέτως θα έλεγα οι συντελεστές και οι παράμετροι συνηγορίας στον πόλεμο έχουν ενισχυθεί.
Συντελεστές και Παράμετροι Πολέμου Σήμερα.
Η έννοια της Πατρίδας, όχι μόνο δεν εξέλιπε αλλά ισχυροποιήθηκε πάνω σε θέματα Εθνικισμού και Φιλοπατρίας! Η ανάκρουση των Εθνικών Ύμνων αποτελεί την πεμπτουσία σύμπτυξης σωρείας συναισθημάτων και το δάκρυ ,πρωτευσάντων σε μεγάλους αγώνες, ανεξαίρετο!
Ενοποιήσεις και Συμμαχίες στάθηκαν ανήμπορες ν’αμβλύνουν ψυχοκοινωνικές δομές, ηθικοπολιτιστικές καταβολές και παραδόσεις γι’αυτό και τα ψυχοκοινωνικά όργανα Εθνικής Πολιτικής έμειναν αλώβητα!
Η υλιστικότητα της εποχής εντατικοποιήθηκε και μεταβλήθηκε σε ληστρικότητα χωρίς προηγούμενο, κι’εκείθεν επέσυρε «Σημεία και Τέρατα» μέσα από ανταγωνιστικές τάσεις, ζηλοτυπίες κι’ακόμα ίντριγκες και σκευωρίες!
Ο Πόλεμος των εντυπώσεων έγινε σκληρός, άτεγκτος, αμείλικτος! Η πνευματικότητα στριμώχθηκε όσο ποτέ και ταπεινώθηκε όσο ουδέποτε από την υλιστικότητα!
Η λέξη Τιμή έγινε εφιάλτης για τους βαθυστόχαστους, γιατί δηλώνει ευθέως πως ανά πάσα ώρα και στιγμή είναι δυνατόν ν’γορασθείς, ν’ατιμωθείς, να σκλαβωθείς αρκεί να βρεθεί ο διαθέτων το αντίτιμό σου, τόσο για σένα, όσο και για την Πατρίδα σου!
Η οικονομική κρίση στην εποχή μας και η χούντα του χρήματος από την άλλη, αποτελούν προκλητική αιτία κι’αφορμή σήμερα γιατί σε συνδυασμό με την τεχνολογική πρόοδο, ο καταναλωτισμός αδυνατεί να κρυφτεί και αποκαλύπτεται, στο διαδίκτυο, στη δορυφορική, στην κεραία της συμβατικής τηλεόρασης, στο ραδιόφωνο κι’ακόμα στο τρανζιστοράκι του βοσκού, του αγρότη, του κάθε φτωχού και αδύνατου! Κι’ύστερα πως ν’ανεχθεί το αδηφάγο 1/3 του πληθυσμού της Γης να καταβροχθίζει τα 2/3 των προϊόντων αυτής και να πεθαίνουν από ασιτία και συνθήκες υγιεινής 35.000 άνθρωποι και 5.000 παιδάκια από την κατανάλωση μη πόσιμου ύδατος την ημέρα! Και το ακόμα τραγικότερο 85 άνθρωποι στον πλανήτη να έχουν πλούτο όσο 3.5 δις άνθρωποι, το μισό του πλανήτη δηλαδή! Οι οσμές της χλίδας, περνούν τάχιστα τις γραμμές των οριζόντων σήμερα κάνοντας εκατομμύρια τόνους σιέλων ζήλιας να συνθέτουν ποταμούς οργής και μίσους!
Η ηθική κατάπτωση, ο ξιπασμός, ο αμοραλισμός, ο εγωκεντρισμός κι’εκείθεν η όξυνση των ανθρωπίνων παθών, δεν έχει προηγούμενο στο διάβα της ανθρωπότητας! Έτσι φυσικό είναι και οι συνακόλουθες σκηνές της όξυνσης των παθών να μην έχουν προηγούμενο!
Η βία, σαν λοιμώδης και ανίατη νόσος, ραγδαία επεκτείνεται στη Γη και σε κράτη που δεν δικαιολογείται και τόσο, δεδομένων των παραμέτρων και προϋποθέσεων! Κάνω κάτι, για κάτι καλύτερο, όχι για κάτι τρισχειρότερο! Εντούτοις οι εντάσεις και τα επεισόδια αυξάνονται και πληθύνονται κατακλυσμιαία λες κι’υπάρχει μια αόρατη δύναμη «αυτοκίνησης».που τα υποκινεί!(Ίδε, Τυνησία, Λιβύη, Αίγυπτο, Ισραήλ και Γάζα, Λίβανο, Συρία, Γεωργία, Βενεζουέλα, Ουκρανία, Τουρκία…. και έπεται η συνέχεια !)
Φαινόμενα όπως ο Χουλιγκανισμός(Hulliganism), όχι μόνο δεν πρόκειται να εκλείψουν, τουναντίον συνεχώς θα αυξάνουν, παρά τη αδιάλειπτη σκλήρυνση των μέτρων περιστολής τους! Αυτό συμβαίνει, για παράδειγμα, στον χουλιγκανισμό, γιατί εξάπτεται η ανθρώπινη φαντασία στη μάχη σώμα με σώμα και το άγριο ξυλοκόπημα μιας σφαίρας ομοιάζουσα κατά πολύ της ανθρώπινης κεφαλής, επαναφέροντας υποσυνειδήτως ίσως, την πιο φρικιαστική εικόνα, που λάβαινε χώρα μετά τις μεγάλες μάχες κυρίως των αγγλοσαξόνων, όπου οι νικητές έκοβαν τα κεφάλια των ηττημένων, χωρίζονταν σε ομάδες κι’έκαναν κάτι ανάλογο του ποδοσφαίρου!
Το φαινόμενου του BULLYING (Σχολικός Εκφοβισμός), όπου μαθητές δέρνονται κατά περίπτωση από άλλους μαθητές, είναι πρωτόγνωρο στη χώρα μας, όχι όμως σε άλλες κυρίως των υποτιθέμενων πολιτισμένων χωρών! Στατιστικώς στο Δυτικό κόσμο ένα ποσοστό της τάξεως του 25% γίνεται θύμα της περίπτωσης δύο με τρεις φορές το μήνα!
Κάτι επιζητεί η Ανθρωπότητα, κάτι επιζητούν οι άνθρωποι, κάτι που τους έλειψε και είναι βαθιά στο υποσυνείδητό τους! Αυτό που επιζητούν το δείχνουν, ας μην έχουν το θάρρος να το ομολογήσουν! Ίσως γιατί ο κατασκευαστής τους, έτσι τους θέλησε!Αν ωστόσο έπρεπε ή δεν έπρεπε, εμείς είμαστε μικροί, πολύ μικροί για να το πούμε!
Τα ασύλληπτα κονδύλια των εξοπλισμών των μεγάλων δυνάμεων, σε συνδυασμό με τη μαζική παραγωγή οπλικών συστημάτων, με συνεχείς και αδιάλειπτες βελτιώσεις αποτελεσματικότητας στο θάνατο και τις καταστροφές, σπάνε τα ρεκόρ με ασύλληπτη ταχύτητα;
Η Συνέντευξη του Διαβόητου ΚΊΣΙΝΓΚΕΡ.
Όλα τα προηγούμενα φαίνονται αδιαμφισβήτητα στην περιβόητη συνέντευξη του, όπως πολλοί τον έχουν αποκαλέσει «διαβολεμένου» HENRY ALFRENT KISSINGER, που σχετικά πρόσφατα δόθηκε. Εκτιμώ ότι είναι γνωστός, ας θυμηθούμε όμως στοιχεία από το βιογραφικό του. Γεννήθηκε το 1923 στη Γερμανία από Εβραίους και στο παραπέντε η οικογένειά του, μετανάστευσε στην Αμερική και γλύτωσε από τον Εβραιοφάγο Χίτλερ!
Είναι καθηγητής Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων, Συγγραφέας και Διπλωμάτης! Χρημάτισε επί οχτώ έτη, ειδικός σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας και Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ για διάστημα οχτώ ετών! Είναι ο άνθρωπος που είχε αδυναμία στις «Χούντες» και ο άνθρωπος που βραβεύθηκε με το Νόμπελ ειρήνης το 1973!
Ας ρίξουμε μία ματιά σε βασικά σημεία της φρικιαστικής του συνέντευξης, μια και εκτιμάται ότι είναι από τους πλέον ειδικούς, για το θέμα:
*«Η Εξωτερική Πολιτική πρέπει να χαράσσεται με γνώμονα το Εθνικό Συμφέρον και μόνον! Παράγοντες όπως οι ηθικοφιλοσοφικές πεποιθήσεις της εκάστοτε Κυβέρνησης και τα’ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει να αγνοούνται…!»
*«…Έχουμε επιτρέψει στην Κίνα ν’αυξήσει τη Στρατιωτική της Δύναμη και τη Ρωσία ν’αναρρώσει από τη Σοβιετοποίηση, για να τους δώσουμε μια πλαστή αίσθηση επιτυχίας, που θα προκαλέσει την ταχύτερη εκτέλεσή τους…!»
*«…Ο πόλεμος που έρχεται θα’ναι τόσο δυνατός, που μόνο μία πραγματική υπερδύναμη μπορεί να κερδίσει κι’αυτή είναι μία, η δική μας! Πόσο έχω ονειρευτεί αυτή τη στιγμή..!»
*«…Είπαμε στο Στρατό μας ότι έπρεπε να κυριαρχήσει σε εφτά μεσανατολικές χώρες, για τις πετρελαιοπηγές τους και αυτός έχει σχεδόν ολοκληρώσει την αποστολή του…!»
*«…Όποιος ελέγχει το πετρέλαιο, ελέγχει και τα Έθνη! Όποιος ελέγχει το φαγητό ελέγχει και τους ανθρώπους…!»
*«…Πόσο καιρό η Κίνα και η Ρωσία θα παρακολουθούν τις ΗΠΑ να καθαρίζουν; Η Ρωσική Αρκούδα και το Δρεπάνι της Κίνας θ’αναγκασθούν να βγουν και τότε θα μοιάζουν σαν δύστυχα θηράματα…»
*«…Οι Νέοι μας έχουν εκπαιδευτεί δεόντως στους νέους κανόνες πολέμου. Διαθέτουμε προσωπικό και όπλα, που κανείς δεν έχει! Μέσα από τις στάχτες θα οικοδομήσουμε μια καινούρια κοινωνία…!»
*«… Όποιος δεν ακούει τα τύμπανα του πολέμου είναι κουφός…!»
Αυτά είπε ο Κος Κίσινγκερ και όχι μόνο. Αν ήταν σήμερα Πρόεδρος των ΗΠΑ τι λέτε θα έκανε, στην περίπτωση της Γεωργίας, της Συρίας, της Ουκρανίας; Τι λέτε θα έχανε την ευκαιρία να καταχωρηθεί σαν ο ΤΡΙΤΟΣ ΜΕΓΑΣ της Ιστορίας;
Ο Τρίτος Μεγάλος Πόλεμος.
Κατά την ταπεινή μου άποψη για να κλείσουμε, όλα σήμερα συνηγορούν στο ότι ο τρίτος μεγάλος πόλεμος έχει αργήσει! Τον ζητούν οι άνθρωποι, σπρώχνοντας βιαίως για τον ερχομό του, χωρίς να το συνειδητοποιούν! Το ζητούν όταν οι Αμερικανοί σε πολύ πρόσφατο γκάλοπ, με αφορμή την κρίση στην Κριμαία αποφαίνονται ότι ο ΠΟΥΤΙΝ είναι πιο αποφασιστικός ηγέτης από τον ΟΜΠΑΜΑ, με ποσοστά 70% προς 30%!
Προσωπικά συμφωνώ, αν και η συμφωνία μου δεν μου αρέσει! Συμφωνώ γιατί όταν κάνω αναδρομή στην ιστορικότητα των Μεγάλων Ηγετών, ο νους μου-ανάθεμά τον- πάει στους ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΕΣ, κι’αυτό γιατί ο αναίμακτος πόλεμος της Πολιτικής, ποτέ δεν είχε ούτε τη δόξα, ούτε την αίγλη, μα ούτε και την έλξη της αιματηρής όψης της πολιτικής, τουτέστι του πολέμου!
Είμαι σίγουρος, όσο και αν λυπάμαι, ότι ο ΟΜΠΑΜΑ θα καταχωρηθεί στα ψιλά γράμματα της Ιστορίας, απλά σαν ο 44ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, που δεν κατάφερε αρκούντως πειστικά να δικαιολογήσει τον βαρύ τίτλο «ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΑΡΧΗ» που οι Γήινοι του απένειμαν, γιατί «δυστυχώς», τον χρειάζονταν στο ρόλο αυτό!
Όπως και σίγουρος είμαι, ότι αν ο JOHN KENNENDY δεν τηρούσε τη στάση που τήρησε στην κρίση της ΚΟΥΒΑΣ το 1962, όταν και έπεισε, ότι θα βύθιζε τα Ρώσικα πλοία που μετέφεραν πυρηνικά όπλα, αναγκάζοντάς τα να επιστρέψουν στη Ρωσία, θα είχε μείνει στην Ιστορία, απλά σαν ο 35ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, παρά την δολοφονία του! Εν πάση περιπτώσει, η θητεία του Ομπάμα σε λίγο λήγει! Ο επόμενος Πρόεδρος, μήπως θα είναι σαν τον πρώην του Ομπάμα και τον πριν απ’αυτόν και τον πριν από εκείνον;
Το Επιμύθιο.
Μετά απ’όλα τούτα, κατάκοπος, φτάνω στο σημείο, να μέμφομαι με βαριά καρδιά τη φύση μου, αθωώνοντας συνάμα, τον πολυαγαπημένο μου, τετράχρονο εγγονό μου, τις παιχνιδίστικες επιλογές του, καθώς τους εξαίρετους γαμπρούς μου για τα πολεμοχαρή τους χόμπυ!
Έτσι λοιπόν καταλήγουμε αναμφισβήτητα στο συμπέρασμα, ότι ο πόλεμος εξακολουθεί σήμερα, περισσότερο του χθες ν’αποτελεί τη βασικότερη πτυχή ενός σκληρού, στυγνού και άτεγκτου ρεαλισμού, μα πάνω απ’όλα και πρώτα απ’όλα μια αναγκαιότητα της φυσικής μας υπόστασης και ιδιοσυστασίας!
Το Ποιητικό μου Επιμύθιο.
Και μετά ταύτα και μετά ταύτα και δια ταύτα και δια ταύτα το ποιητικό μου επιμύθιο, με τίτλο «ΚΎΚΛΟΙ ΦΑΥΛΟΙ ΚΥΚΛΟΙ» επισυναπτόμενα .
ΚΥΚΛΟΙ ΦΑΥΛΟΙ ΚΥΚΛΟΙ
Γίναν οι Ρωμαίοι Αμερικανοί
κι’οι Εβραίοι, Θέ μου, γίναν Γερμανοί !
Κύκλοι, Φαύλοι κύκλοι, του Πλανήτη Γη
κι’ιδιοι, πάντα, ίδιοι, ρόλοι και Λαοί !
Καιν’ τη Χιροσίμα τα αεροπλάνα
κι’επεσαν, Θεέ μου, του κακού τα κάστρα !
Ρέκβιεμ Ειρήνης, έπαιξε η μπάντα
και την Άγια μέρα, δάκρυσαν και τ’αστρα !
Πήρανε τη νίκη, όλοι τους μαζί
κραύγασαν τα πλήθη, κάτω οι Ναζί !
Κύκλοι, φαύλοι κύκλοι, τέλος και αρχή
και το δίκιο, πάντα, με το νικητή !
Κάνανε Θυσίες, μίλησαν για Θαύμα
σκούπισαν τα μάτια, βγάλανε τα μαύρα !
Είπαν, οι ηγέτες, τέρμα στην κατάρα
κι’επί Γης Ειρήνη, ήρθε, πια, για πάντα !
Σύρανε στο χάρτη, μια γραμμή στη Γιάλτα
κι’εγιναν, στη Γη μας, δύο τα κομμάτια
χίλια τα καράτια, στα χρυσά τα χάπια
κι’εμοιαζε, η Γιάλτα, μια χιονοστιβάδα !
Εικοστός Αιώνας, τέλος και αρχή
Φύλακες Ειρήνης, κατακτητικοί !
Ρώσοι, Άγγλοι, Γάλλο κι’αμερικανοί
σύγχρονοι δυνάστες, νεοταξικοί !
ΗΠΑ και Ρωσία όρμηξαν στα πλάνα
και η προπαγάνδα, κόβει την ανάσα !
Του ψυχρού πολέμου, άρχισε το δράμα
και στην ιστορία, μαύρα τα μαντάτα !
Τη Ρωσία λένε, με το ζόρι, Μάνα
Στάλιν τον πατέρα, λύση την κατάρα
και στην αντιπέρα, βίβα καπιτάλα
στης αλαζονείας τη μεγάλη στράτα !
Τ’αδικα ποτάμια, πνίγουνε τη Γιάλτα
και στ’ απομεινάρια, φρίκη και κατάντια
κι’υστερα Ειρήνη Pax Americana
και στα προσωπεία, η μεγάλη μάσκα !
Ειρηνοποιοί υποκριτικοί
τώρα Ευρωπαίοι κι’αμερικανοί !
Όρνια σαρκοβόρα, δήθεν Αετοί
τρώνε περιστέρια και θρηνεί η Γη !
ΗΠΑ και ΑΓΓΛΙΑ, ύφος και παράτα
μπαίνουν, ασυστόλως, στα κοινά τους, πλάνα !
Ίντριγκες, εμπάρκα, τανκς, αεροπλάνα
sos,, αγάντα και ψυχούλα κράτα !
Δίνουνε την Κύπρο, στην Τουρκία σκλάβα
και την Παλαιστίνη, δώρο, στην πεντάλφα
καίνε στη Σερβία, ύστερα, τα πάντα
ψάχνοντας αιτία στα μεγάλα σάλτα !
Ήταν η αιτία, δώρο του Οσάμα
δίδυμοι οι πύργοι, χίλια τα κομμάτια
οι νεκροί χιλιάδες, τόνοι μαύρο κλάμα
τρομοϋστερία, πρόκληση το Τάμα !
Βόμβες ουρανίου, πέφτουν σαν το Μάννα
Μάννα, που Θεέ μου, είναι τώρα λάβα
λάβα που τη λένε Pax Americana
καίγοντας τα πάντα, στης ντροπής, το διάβα !
Της Ελευθερίας, σβήστηκε, η δάδα
και στα προσωπεία, έπεσε η μάσκα !
Είπαν την Ειρήνη Pax Americana
κι’είχε η καϋμένη, δάκρυα στα μάτια !
Κι’υστερα μια μέρα, μέρα αποφράδα
έκριναν οι Μοίρες κι’οι Θεοί αντάμα
συναποφασίσαν, ώρα για ανάσα
κι’εχρισαν ηγέτη, στ’ονομα ΟΜΠΑΜΑ !
Κύκλοι, φαύλοι κύκλοι, φτου κι’απ’την αρχή
τ’ονειρο, στη Γη μας, δεν κρατά πολύ !
Κύκλοι, φαύλοι κύκλοι του πλανήτη Γη
’κει που αστοχούνε, Μοίρες και Θεοί !
Με Τιμή
Σπύρος Κίκερης
