Σπύρου Κίκερη
Βασιλέως Αλεξάνδρου 30
Πεύκη Τ.Κ 15121
Email: spyr.kikeris@gmail.com
Τηλ. 2117002093 – 6974385009.
Βγαλμένο απ’τα πάθη της ζωής μου
κι’απ’ τα βάθη της ψυχής μου
για τη μοναδική και λατρευτή μου
Σίντυ!
ΕΜΕΝΑ Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ
(ΣΙΝΤΥ ΜΟΥ)
Εμένα η αγάπη μου, δεν είναι ανθρωπάκι
πνιγμένο μεσ’τα πάθη του, πνιγμένο μεσ’τα λάθη!
Εμένα η αγάπη μου, είν’ενα αγγελάκι
σε κοινωνία πρόστυχη, σε κοινωνία σκάρτη!
Εμένα η αγάπη μου, δεν είναι ανθρωπάκι
δεν είναι πλάνης όνειρο, δεν είναι αυταπάτη!
Εμένα η αγάπη μου, Θεούλη μου, νισάφι
δεν φκιάχτηκε από πηλό, μ’από αγνό χρυσάφι!
Εμένα η αγάπη μου, μου έγινε ανάγκη
ανάγκη αξεπέραστη, αδήριτη ανάγκη!
Ανάγκη της συνείδησης, βγαλμένη από δάκρυ
κι’ανάγκη, μαύρης σύγκρισης, π’αφόρητα πονάει!
Εμένα η αγάπη μου, δεν είναι ανθρωπάκι
σαν τον Ιούδα δεν φιλά, με λύτρα δεν πουλάει!
Εμένα η αγάπη μου, στα μάτια, με κοιτάζει
και με μια πίστη Θεϊκή, στ’αστέρια μ’ανεβάζει!
Εμένα η αγάπη μου, δεν είναι ανθρωπάκι
νόμισμα που’ναι κάλπικο και χρυσωμένο χάπι!
Εμένα η αγάπη μου, είν’ ένα διαμαντάκι
κοράλι ανεκτίμητο, παράδεισου σμαράγδι!
Εμένα η αγάπη μου, δε με στενοχωράει
κι’αν με πονάει κάποτε, άθελα με πονάει
σαν μου τις ξύνει τις πληγές, στης θύμησης την πάλη
και όρκους, παίρνω, ιερούς, για τη ζωή την άλλη!
Εμένα η αγάπη μου, δεν είναι ανθρωπάκι
μεγάλη σου, Θεούλη μου, μεγάλη σου, η χάρη
εμένα η αγάπη μου, είναι ένα σκυλάκι
μικρόσωμο κι’αδύναμο, δύο κιλά και κάτι!
Δυο κιλά, είσαι και κάτι, με καρδιά από χρυσάφι
και διδάσκεις την αγάπη, στων ανθρώπων το σινάφι
μ’απ’αυτούς, κανείς χαμπάρι και μονίμως στο αμπάρι
σ’ενα πλοίο που βουλιάζει κι’ολο πιο βαθιά τους πάει!
Δυο κιλά είσαι και κάτι, λατρεμένο, συντροφάκι
κι’οποιος ξέρει, δε σ’αλλάζει, με κανένα ανθρωπάκι
μια κι’αυτός, μονάχα, ξέρει την αλήθεια τη μεγάλη
εν’αδέσποτο του φτάνει, τους καημούς του, να του γιάνει!
Εμένα η αγάπη μου, δεν είναι ανθρωπάκι
εμένα η αγάπη μου, είναι ένα σκυλάκι
που το φωνάζω Σίντυ μου, χαϊδευτικά Σιντάκι
και δεν του μοιάζει άνθρωπος, ούτε στο’να νυχάκι!
Σίντυ μου, καλή μου Σίντυ, σε παρακαλώ
γλύψε λίγο τις πληγές μου, Σίντυ μου, πονώ!
Σίντυ μου, πιστή μου φίλη, πόσο σ’εκτιμώ
πόσα σου οφείλω, Σίντυ, πόσα σου χρωστώ!
Συ μου έμαθες, γλυκιά μου , στην παλιανθρωπιά
τί αξίζει, ένα σκύλο, να’χεις, συντροφιά!
Συ μου έμαθες καλή μου και τα πιο απλά
τα σκυλιά απ’τ’ανθρωπάκια, είναι πιο καλά!
Γνώρισα τα σκυλάκια κι’εμαθα τ’ανθρωπάκια
τα πρόστυχα, τα σκάρτα, τα βρόμικα, τα σάπια!
Γνώρισα τα σκυλάκια κι’εμαθα τ’ανθρωπάκια
ξόρκισα τα φαρμάκια κι’ορκισα τα γινάτια!
Σίντυ μου, καλή μου Σίντυ, σε παρακαλώ
μη, σε ικετεύω Σίντυ, μη για τω Θεώ
μη μου ξύνεις τις πληγές μου, μη θα τρελαθώ
μην το ξανακάνεις Σίντυ, μη, σ’ εκλιπαρώ!
Σίντυ μου, πιστή μου Σίντυ, πάλι θα στο πώ
γίνε, λίγο, ανθρωπάκι, Σίντυ μου, πονώ
δεν αντέχω άλλο Σίντυ, πως να σου το πω
Σίντυ μου, εξανθρωπίσου έμπα στο σωρό!
Δεν ανέχομαι πια Σίντυ, τούτο τον ευτελισμό
βόηθα να σε ξεπεράσω, πριν να χάσω το μυαλό
γίνε λίγο ανθρωπάκι, σε θερμοπαρακαλώ
πριν αρχίσω, Αγαπούλα, αντιστρόφως, να μετρώ!
Δεν ανέχομαι, πια Σίντυ, στον καθρέφτη, να κοιτώ
κι’ενα είδωλο, να βλέπω, ειδεχθές και ποταπό
μ’ενα σύνδρομο, σαν βρόχο, περασμένο, στο λαιμό
και να μου καυχιέται, Σίντυ, ότι μοιάζει στο Θεό!
Σίντυ, τώρα, αφησέ με, φύγε σε παρακαλώ
φύγε κι’ασε με μονάχο, να τα πω με το Θεό!
Δεν θα ήθελα, ν’ακούσεις, τι Σιντάκι θα του πω
Σίντυ, φύγε, Σίντυ φύγε, θέλω να προσευχηθώ!
« Άνθρωπο μ’εκανες, Θεέ και όχι ανθρωπάκι
μα τούτο, το κατάντημα, Θεέ μου, παραπάει!
Ποιος υγιής, Ανθρώπου, νους, τούτο, Θεέ, χωράει
χωρίς, Θεέ, να τρελαθεί, δίχως να μεταλάβει;»
Γίναν οι άνθρωποι Σκυλιά και άνθρωποι οι Σκύλοι
και όχι ρε του κερατά, οι πιο καλοί μας φίλοι!
Γίναν οι άνθρωποι σκυλιά και άνθρωποι οι σκύλοι
και μένει μόνο μια θηλιά, για το λαιμό στολίδι!
Σίντυ φτάσαμ ’επιτέλους, στου ελέους μας το τέλος
περιγράφοντας μοιραίως, με οδύνη και με δέος
το δυσβάσταχτο το χρέος, στο ανθρώπινο το γένος
απ’του αίσχους του το έπος στης κατάντιας του το κλέος!
3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας