ΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ!
Εννέα (9) Ιουνίου 2019
Ημέρα Κυριακή, ώρα 14:30
Τατόι/ Αερολέσχη Δεκελείας!
«Τούτη η Πτήση ήταν αλλιώς
ήταν κατάθεση ψυχής
κι’ο Βετεράνος Σταυραϊτός
ένιωσε πάλι γητευτής!»
Ναι, σα να μην πέρασε μια μέρα κι’ας είχαν ήδη περάσει δύο χιλιάδες πεντακόσιες πενήντα εννέα!
Ναι, σα να μην πέρασε μια μέρα, γιατί αποδείχθηκε, πως δε ξέχασε να πετά ο αετός! Τούτη η πτήση ήταν ασυζητητί από τις πιο συγκινητικές της μακροχρόνιας σχέσης μου με τους Ουράνιους θόλους! Μια σχέση που άρχισε το 1965 και τέλειωσε το 2012.
Η τελευταία μου πτήση ήταν μια πτήση δοκιμής του Ελικοπτέρου (Ε/Π) SX- HIK τύπου Β – 206 στο Αεροδρόμιο των Μεγάρων, στις 25/4/2012, κατόπιν γενικής επισκευής κινητήρα στην Αγγλία και αλλαγής ουραίου στροφείου.
Το συγκεκριμένο Ε/Π με το οποίο συμπλήρωσα πάνω από 1500 ώρες πτήσεων και το οποίο προσωπικά είχα παραλάβει από το τελωνείο Πειραιά, κάνοντας την παρθενική του πτήση, ήταν ένα από τα αγαπημένα πτητικά μέσα, που πέταξα - 21 διαφορετικών τύπων, στο σύνολό τους -!
Το ξέρω ότι ο διαχωρισμός και ο ρατσισμός δεν έχουν θέση στις ψυχές των Ιπταμένων, μ’ότι και αν αυτοί σχετίσθηκαν και έγιναν ένα, στο πτητικό τους οδοιπορικό, όμως έχω κάποιους λόγους, που κάνω τούτη την αναφορά!
Τερατογόνοι Προύχοντες!
Απλά την κάνω, γιατί μακάρι να εκτιμούσα και τα αφεντικά των Αεροσκαφών, όσο αυτά! Αυτό το λέω με μεγάλη πικρία διότι κάποιοι «Κύριοι» έφτασαν στο σημείο, παρά τη συνειδητοποιημένη επίγνωση για το ότι τους γλύτωσες τη ζωή, χωρίς επαγγελματική δέσμευση, να σε πουλήσουν για τριάκοντα αργύρια!
Υπογραμμίζω με ιδιαιτερότητα ότι από την αφιλοτιμία αυτή, λυπάμαι πολύ, αλλά ουδείς, από τους υποτιθέμενους ζάμπλουτους, εξαιρέθηκε δικαιώνοντας στο έπακρο τα λόγια του Χριστού!
Αδίστακτοι άνθρωποι στο να πίνουν Ιδρώτα και αίμα, σε χώρους όπου η ιεράρχηση έχει μόνο οικονομικά κριτήρια και βρίσκεται έτη φωτός μακράν των ηθικών! Δεν θα πω περισσότερα. Για την περίπτωση, προτίθεμαι να κάνω σχετική έκδοση, με πολλά διδάγματα!
Απλά θα ήθελα να επισημάνω την οικονομική ισοπέδωση των Ιπταμένων, μετά την αποστρατεία τους και την ένταξή τους σ’ένα πνεύμα κακώς εννοούμενης ισότητας!
Το γεγονός αυτό οδηγεί εκ προοιμίου υπερήφανους ανθρώπους, σε αναπόφευκτους μισθοφορικούς εξαναγκασμούς, προς ανταπόκριση στις βασικές απαιτήσεις των παιδιών τους!
Συγνώμη για την παρέκκλιση, εκ του ίχνους μας, απλά ας το έχουν υπόψη οι συνάδελφοι, που προτίθενται να εργαστούν πτητικά συνεργαζόμενοι με «τερατογόνους προύχοντες,» μετά την αποστρατεία τους!
Όσο για μένα, οφείλω να πω, γι’αυτούς που με ξέρουν και ίσως έχουν εκπλαγεί, ότι ποτέ δε συμβιβάστηκα και όποιος διανοήθηκε άμεσα ή έμμεσα να με προσβάλει, το μετάνιωσε!
Ουδείς απ’αυτούς με απομάκρυνε, απλά μόνος μου έφυγα, τόσο από την εταιρεία, που δούλεψα, όσο και τους «Επιχειρηματίες» που «συνεργάστηκα». Απλά, δεν ήμουν άνθρωπος του Χρήματος, αυτή ήταν η αχίλλειος πτέρνα μου, κι’εκεί με χτύπησαν!
Την Πτήση κέρδισα στην Κοπή της Πίτας!
Επανέρχομαι λοιπόν στο ίχνος της πτήσης της 9ης Ιουνίου 2019 με τον αξιολογότατο συνάδελφο εκπαιδευτή Αντισμήναρχο (Ι) Γιώργο Βουτυρά, με το Ε/Π SX – HCQ, τύπου Robinson 22 της Αερολέσχης Δεκελείας, μετά από εφτά ολόκληρα χρόνια, ένα μήνα και δέκα τέσσερες ημέρες!
Ας δώσουμε όμως στα πράγματα μια καλύτερη σειρά!
Την Πτήση αυτή την κέρδισα, όταν και μου έπεσε το νόμισμα στην κοπή πίτας της Αερολέσχης Δεκελείας, στο ξενοδοχείο Δεκέλεια στις 4/2/2019!
Είχα πριν από κάποιες ημέρες προσκληθεί, σαν παλαιότερο μέρος και χρόνια εκπαιδευτής σ’αυτή! Δεν ήμουν σίγουρος ότι θα πάω! Την τελευταία στιγμή το αποφάσισα, κάτι εσωτερικό με ώθησε, να βρεθώ σ’έναν χώρο αεροπορικό!
Τούτο το χρέος είπα δεν έπρεπε να αθετήσω και τύψεις μέσα μου άθελά μου να ξυπνήσω.
Ανέσυρα από το Αρχείο μου ένα ποίημα, που είχα συντάξει, σ’έντονη συναισθηματική φόρτιση, μετά το πέρας της ίδιας σύναξης πριν από δύο χρόνια, λέγοντας στον εαυτό μου: «Αν μου ζητηθεί κάτι να πω, θα πω το ποίημα αυτό!» Να κάποιοι απ’τους στίχους του.
Όταν θυμάται ο Αετός!
«Όταν θυμάται ο Αετός, πάντα τον πνίγει ο Καημός!
κι’όταν μιλάει ο Αετός ίσως δακρύζει κι’ο Θεός!»
Μεγάλη η συγκίνηση και συγκλονιστική!
Αιτία μία πρόσκληση, σ’απρόσμενη στιγμή!
Συνέλευσ’ήταν γενική, σε Λέσχη Πτητική
και ήταν όλοι τους εκεί, νέοι και παλαιοί!
Μέσα μου άκουγα φωνή, σαν έκκληση ψυχής
που μου’λεγε, «Άκου να δεις, πάμε, να μου χαρείς!
Κοντά μας είναι η πηγή, πάμε να δροσιστείς
καιγόμαστε, μα τω Θεώ, ξεκίνα, μην αργείς!»
Αυτό, λοιπόν σκέφτηκα θα τους έλεγα, που φυσικά μακρά συνέχεια είχε κι’έκλεινε, κάπως έτσι:
Και να που νιώθω τη χαρά, ολόιδια «μεταλαβιά»
το διαλέκτη με Παπά σ’αντίδωρου τη μοιρασιά!
Κάπου την αίθουσα «φωλιά» λογής Αϊτών με νεογνά
που’χαν τα στοματ’ανοιχτά, για να δεχτούν την προσφορά!
Όταν ο Χώρος Εμπνέει!
Μου ζήτησαν κάποια στιγμή να δώσω μερικά πτυχία πρώτου
σόλο – Η Μέγιστη Στιγμή των Ιπταμένων όλου του Κόσμου – και κάποια πτυχία ερασιτεχνών – Το πρώτο βήμα, για οποιαδήποτε Ουράνια συνέχεια! –
Κατόπιν μου ζήτησαν να πω δυο λόγια! Ανέβηκα στην έδρα κι’ένιωσα αλλιώς! Ξέχασα το ποίημα νιώθοντας ένα φύσημα αέρα ανοδικό!
Όταν ο χώρος εμπνέει και νεκρούς ανασταίνει, σκέφτηκα!
Ζήτησα λίγο νερό κι’εξήγησα το γιατί! Μερικές ειδικές στιγμές όταν μιλάω, κάτι αναβλύζει απ’τη ψυχή μου και κατευθύνεται στο στόμα μου, με στόχο τη γλώσσα μου, εκεί κάποιες φορές κολλάω, το’χω πάθει πεντέξι φορές!
Άρχισα: «Καλησπέρα σας, πέρασαν δύο χρόνια απ’την προηγούμενη φορά, πέρασαν πολλά χρόνια απ’την πρώτη φορά ... »! Εκεί αναφερόμενος στον ιδρυτή της Αερολέσχης, αξιολογότατο συνάδελφο Ηλία Σοφιανό, που στο χώρο των Ελικοπτέρων υπήρξε μαθητής μου, είπα: «Μεγαλώσαμε Ηλία, μεγαλώσαμε κάποιοι μαθητές μας έγιναν ΑΓΕΑ, ΑΓΕΕΘΑ, ΥΕΘΑ! Θυμάμαι για παράδειγμα όταν ο πρώην Αρχηγός ΓΕΑ και νυν Αρχηγός Γενικού Επιτελείου Εθνικής Αμύνης, Πτέραρχος Κος Χρήστος Χριστοδούλου ήταν στο Αρχικό Στάδιο Πτητικής Εκπαίδευσης της Σχολής Ικάρων, ήμουν από τους πλέον πεπειραμένους εκπαιδευτές!
Καλοί μου συνάδελφοι, ξέρετε γιατί νιώθω συγκίνηση στο χώρο αυτό, γιατί στο μυαλό μου, συμβολίζει τις αίθουσες ενημέρωσης, των Μοιρών που πέρασα τα SOR τα BOC και τις ώρες που ανάλωσα στα έγκατα της Γης σε περιόδους ασκήσεων και εντάσεων!
Αγαπητοί μου συνάδελφοι αφιερώθηκα σε τούτη τη δουλειά, σώμα και ψυχή, όπως οι περισσότεροι από μας! Εμάς, όχι τους υπεράνθρωπους, εμάς τους ιδιαίτερους ανθρώπους, που επιλέξαμε την πρόκληση να νικήσουμε το Γήινο Μαγνητισμό! Το μαγνητισμό, που σε θέλει κολλημένο πάνω στη Γη! Εμάς που επιλέξαμε, όπως λέει η Αεροπορική Ψυχολογία, κάτι πέραν της ανθρώπινης φύσης!
Προσωπικά έχω σοβαρές ενστάσεις για τη θέση της ψυχολογίας, γιατί θεωρώ τον άνθρωπο φύσει Ιπτάμενο, το σκεπτικό μου είναι απλό! Πετάμε αυτή τη στιγμή, ναι ή όχι; Για σκεφτείτε το λίγο! Η Γη δεν έχει θάλαμο καύσεως με κάπου 5.500 + βαθμούς κελσίου; Η Γη δεν τρέχει με ταχύτητα πάνω από 100.000 + χλμ την ώρα, που σημαίνει 85 φορές μεγαλύτερη της ταχύτητας του ήχου; Ή μήπως η Γη δεν έχει συμπιεσμένη καμπίνα, που τη συνιστά η ατμόσφαιρα;
Αγαπητοί μου το μέλλον του Ανθρώπου είναι πτητικό, είναι Ουράνιο! Πάμε λίγο πίσω, ν’αναλογιστούμε ότι μόλις πριν 115 χρόνια ο άνθρωπος μπόρεσε για πρώτη φορά να υπερνικήσει το Γήινο Μαγνητισμό, για 12΄΄ δευτ. και 37 μέτρα!
Και για να’χουμε ένα μέτρο για το σημερινό μας στίγμα, σ’αυτή την πορεία, σας λέω ότι είμαστε πολύ πίσω! Ταχύτητες των 30.000 χλμ/ω και των 50.000 χλμ/ω των σημερινών διαστημοπλοίων, είναι αστείες για τις διαστημικές διαστάσεις και τα μεγέθη! Ακόμα θα έλεγα ότι και αυτές τούτες οι ταχύτητες του φωτός, των 300.000 χλμ/sec είναι τραγικά μικρές!
Όμως πολύ ψηλά πετάξαμε και ίσως ξεφύγαμε, ας προσγειωθούμε εδώ, στον κύκλο έστω του Τατοίου! Εδώ απ’όπου όλα αρχίζουν! Όλοι μας από ‘δω αρχίσαμε όπου και να πήγαμε, όπου και να φτάσαμε, άλλοι ψηλά, άλλοι ψηλότερα κι’άλλοι νωρίς στον Ουρανό!
Προσέξτε πολύ η Ασφάλεια, από την Ανασφάλεια κατά ένα (αν) διαφέρουν είναι τόσο κοντά δηλαδή! Προσέξτε την πρόκληση, να ξεπεράσετε τον εαυτό σας, είναι πάντοτε παρούσα!
Γιατί για ποια Αφροδίτη και ποια Μάγισσα Κίρκη να μιλήσουμε, μεγαλύτερη πλανεύτρα από την Πτήση δεν υφίσταται!
Δεν πιστεύω κανείς να αισθάνεται κατώτερος, λόγω του πτητικού σταδίου που βρίσκεται ή τον τύπο που πετά; Ακούστε, από τη στιγμή που φεύγουμε από τη Γη, είμαστε ήδη Ιπτάμενοι και κατά κάποια έννοια Ουράνιοι! Και κάτι ακόμα για μένα δεν υπάρχουν ερασιτέχνες στο είδος! Από τη στιγμή που σε κάποιον εκχωρείται το δικαίωμα να βρίσκεται μόνος του στον αέρα, δε χωράει ερασιτεχνισμός, ότι και να πετά!
Τελειώνοντας οφείλω να σας πω, ότι η ευκολότερη άσκηση που διδάχθηκα και δίδαξα ήταν ο σχηματισμός με αεριωθούμενο πολεμικό! Η δυσκολότερη άσκηση που διδάχθηκα και δίδαξα ήταν μακράν η μετεώριση του Ελικοπτέρου, ναι το “Hovering!”»
Και μετά ήρθε η κοπή της Πίτας και η Πτήση!
Συνήθως δεν ψάχνω το κομμάτι, ούτε και το τρώω, εκεί δε ξέρω γιατί το ψαχούλεψα κι’έκπληκτος είδα το φλουρί να διαλέγει εμένα! Αυθόρμητα το σήκωσα στον Αέρα, αναφωνώντας «Υπάρχει Θεός, Υπάρχει Θεός!»
Κάποιοι με κοίταξαν περίεργα, και κάποιος με ρώτησε «γιατί ρε Σπύρο το λες αυτό, έχεις κάποιο παράπονο;» Ναι είπα, έχω ζητήσει εδώ και πέντε τουλάχιστον χρόνια, ένα 15άλεπτο, στο τέλος μιας εκπαίδευσης δυο κύκλους να κάνω στο Τατόι! «Πότε ρε Σπύρο, πότε;» Μου είπαν οι αρμόδιοι! Δεν είπα τίποτα, ήξερα ότι είχαν πολλά στο μυαλό τους, και ’γω ότι είμαι άνθρωπος της μιας φοράς!
Να λοιπόν η Θεόσταλτη Μέρα!
Είχα να διαλέξω, μεταξύ δύο Λατρειών, του Αεροπλάνου και του Ελικοπτέρου! Διάλεξα τη δεύτερη, ήθελα και η ανάσα μου ν’απηχεί στους χειρισμούς, ήξερα ότι έστω κι’αν κάποια δευτερόλεπτα έβγαζα τα χέρια μου και τα πόδια μου απ’τα χειριστήρια, εκείνο θα συντρίβονταν!
Ήθελα να νιώσω το κορμί μου στις απίστευτες εκτροπές και ολισθήσεις του ιδιόρρυθμου αυτού μέσου, χωρίς σχετικό ενδείκτη (μπίλια βελόνα), απλά βλέποντας δύο κορδονάκια 7 πόντων στο κέντρο του Παρμπρίζ! Ήθελα να δω αν είχα ξεχάσει και πόσο να πετώ με το κορμί και να γίνομαι ένα με το :Αεροσκάφος!
Ξέρετε παλαιότερα λέγαμε, θέλοντας να εκθειάσουμε έναν πιλότο «ότι αυτός πετάει το αεροπλάνο με τον κ@λ@! Ακριβώς γιατί εκεί ήταν η πρώτη αίσθηση της εκτροπής και της ολίσθησης!
Και κάτι ακόμα, στην Πολεμική Αεροπορία τους ιδιαίτερα ξεχωριστούς πιλότους τους λέγαμε «Χέρια!» Αυτοί ήταν πολύ λίγοι, ελάχιστοι θα έλεγα, μετρημένοι στα δάχτυλα της μιας χειρός! Εγώ τι ήμουνα; Απλά χειριστής ψυχής, και σ’αυτή την κατηγορία ήμασταν πολλοί!
Τρία χρόνια έκανα αποκλειστικά, μ’εντολές Διοικητών, όλες τις Δοκιμές καιρού στην 110 Πτέρυγα Μάχης, με Α/Φ Τ-33 με μόνο ραδιοβοήθημα πολλές φορές μια ραδιοπυξίδα (NDB), φυσικά έναν ασύρματο (UHF) και μαύρο τεχνητό ορίζοντα, που η ένδειξη οριζοντιότητας ήταν αρκετές φορές ανάστροφα! Φυσικά υπήρχε το GCA (Radar προσέγγισης!) Αν πιάναμε τα εάν στα ρίσκα των αποστολών, θα’πρεπε να τρελαινόμασταν, όμως αυτά τα ξεπερνάγαμε, από το πάθος και τη λατρεία γι’αυτό που κάναμε!
Σαν επιβλέπων πτήσεων – 3 χρόνια Αξιωματικός Επιχειρήσεων – στη Μοίρα SAR (Έρευνας – Διάσωσης), πολύ δύσκολα αποδεχόμουνα τη διακοπή αποστολής και επιστροφή, λόγω καιρού, παρά του ότι το βασικό μέσο (Ε/Π Β-205), ήταν γυμνό σε μέσα!
Πάντοτε έλεγα ο πιλότος Ε/Π πρέπει αργά ή γρήγορα να καταστεί παντός καιρού! Το μάτι του πρέπει να εξελιχθεί σε αλάνθαστο ραντάρ καιρού! Γλυτώσαμε κόσμο και κοσμάκη, δεν είχα κανένα ατύχημα και το πρώτο μείζον ατύχημα έγινε την πρώτη εβδομάδα, μετά τη μετάθεσή μου και την ανάληψη καθηκόντων Διευθυντή Ασφαλείας Πτήσεων στη Διοίκηση Αεροπορικής Εκπαιδεύσεως (ΔΑΕ)
Περνώντας την Πύλη του Τατοϊου!
Περνώντας την πύλη του Τατοϊου οι αναμνήσεις άρχισαν να οργιάζουν μέσα μου! Την ίδια πύλη είχα περάσει εισερχόμενος στις 11/10/1965 σαν Ίκαρος! Την ίδια πύλη είχα περάσει εξερχόμενος, με βαθύτατη θλίψη, κατευθυνόμενος οριστικά στην οικία μου στις 25/5/1991, κουβαλώντας στη ψυχή μου το ασήκωτο βάρος της «ταπείνωσης» το ότι με κατέβασαν «Βίαια» από την έδρα Διδασκαλίας, όπου και δίδασκα: Ψυχολογία –Ηγεσία – Εθνική Πολιτική – Αεροπορικό Δόγμα και φυσικά «Αξιοκρατία!»
Τα τελευταία μου καθήκοντα ήταν τα ιερά καθήκοντα του Διοικητού της Σμηναρχίας Ακαδημαϊκής Εκπαίδευσης της Σχολής Ικάρων! Δεκατρία ολόκληρα χρόνια είχα υπηρετήσει συνολικά σ’αυτούς τους Ιερούς Χώρους, χωρίς να περιλαμβάνω τα χρόνια που πέταγα σαν εκπαιδευτής στην Αερολέσχη Δεκελείας, όπου και τώρα κατευθυνόμουνα, συνοδευόμενος από δύο εκλεκτές μου φίλες!
Το πακτωμένο στο έδαφος F-84F, δεξιά της Πύλης, σε άνοδο 25 μοιρών και ελαφρά δεξιά κλίση, πώς να μ’αφήσει αδιάφορο, που ήταν το πρώτο πολεμικό που πέταξα συμπληρώνοντας άνω των 500 ωρών και
κατέχοντας τότε όλα τα ρεκόρ σε όλα τα είδη των βολών! Ας προσπαθήσω όμως ν’απαγκιστρωθώ απ’τις σκέψεις και να προσγειωθώ, στο τώρα!
Στην Αερολέσχη με υποδέχθηκε το Α και Ω αυτής, ο Κώστας ο Τράντος, συνάδελφος από την Πολεμική Αεροπορία και αδελφός του Φίλου και Συναδέλφου Γιάννη Τράντου! Με σύστησε στον
Εκπαιδευτή Αντισμήναρχο (Ι) Γιώργο Βουτυρά, Κυβερνήτη Ε/Π Super Puma, με τον οποίο και θα πετάγαμε παρέα!
Είναι τιμή μου, μου είπε και μένα του είπα! Θα καθίσετε στη θέση Κυβερνήτη (δεξιά), δεν υπάρχει πρόβλημα! Όχι του είπα θα καθίσω αριστερά, έχω πάνω από δυο χιλιάδες ώρες με το συγκεκριμένο τύπο και οι πιο πολλές είναι εκπαιδευτικές, άρα με μεγαλύτερη ευχέρεια θα πετάξω από τη θέση του συγκυβερνήτη - εκπαιδευτή!
Το Μάτι έγινε με μιας Αϊτού
στη σάρκωση ενός καημού!
Ουράνιου κοινού θνητού
και του Ονείρου νοσταλγού!
Η Πτήση.
Ελπίζω Γιώργο μου να μην σε παίδεψα! Ελπίζω στην πρόκληση
να ήμουνα σχετικά εγκρατής! Η Αδρεναλίνη βλέπεις κόχλαζε μέσα μου και αφόρητα με πίεζε, ν’αυξήσω τη δόση της!
Βλέπεις, Γιώργο μου, εμείς αλλού ποτέ δεν απευθυνθήκαμε για πρόσθετα διέγερσης και έκστασης! Εμείς εκεί πιστοί στη μεγάλη αγάπη, τον αξεπέραστο αυτό έρωτα, αμετανόητα μονογαμικοι και εσαεί πιστοί!
Αυτόν τον Έρωτα, που κάποτε σ’εμένα, μέσα απ’τη ψυχή μου ξεπήδησε και με πίεσε να γράψω το:
«Ήμουν παιδί, μικρό παιδί, σε έρωτα μεγάλο
που’βλεπα Θέμου πως πετώ και ζω σε κόσμο άλλο
κι’ένιωθα Θέμου ηδονή και σ’οργασμό πως φτάνω
δίχως να ξέρω να πετώ και έρωτα να κάνω!»
(Ά Βραβείο Ποίησης Α.ΑΚ.Ε)
Κατευθυνθήκαμε αρχικά μέχρι τον Ωρωπό, όμως γρήγορα επιστρέψαμε στην περιοχή της Λίμνης του Μαραθώνα αναφέροντας σχετικά στον πύργο ελέγχου Τατοϊου: «Τατόι από SX- HCQ, ζητάμε άδεια για την περιοχή Λίμνης Μαραθώνα από τα 2000 πόδια και κάτω»
Η Πρώτη μου προσγείωση (Π/Γ) ήταν στο δυσκολότερο σημείο, που εγώ είχα επιλέξει όταν εκπαίδευα, ένα γερμανικό πολυβολείο ΝΑ της λίμνης, πάνω σ’ένα λοφίσκο με πανοραμική Θέα. Κατά την προσγείωση η επαφή δε μου άρεσε, αν και υπήρχαν ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες!
Τα μόνα λόγια που άκουσα από τον εκλεκτό συνάδελφο ήταν, όταν κάποια στιγμή σε μια αρκετά δύσκολη φάση, μου είπε: «Προσέξτε γιατί έχει δυνατό άνεμο, μη φάμε καμία κατεβατή! Και
άλλη μία όταν του είπα επιθυμώ να κάνω μιας ειδικής τεχνικής προσγείωση κι’εκείνος μου είπε ότι δυστυχώς μας την έχουν απαγορεύσει, λόγω του ότι αυτή την περίοδο διαθέτουν ένα μόνο Ελικόπτερο!
Α και κάτι ακόμα, που συγκινητικά μου είπε: «Αν μου επιτρέπετε, σας νιώθω σαν ένα παιδί, που το πήγαν στο Λούνα παρκ κι’έχει ξετρελαθεί με τα παιγνίδια!»
Ήταν η πρώτη φορά, μετά από πάρα πολλά χρόνια που πέταγα, με άλλου την ευθύνη! Όσο μπόρεσα το συμμερίστηκα καλέ μου Γιώργο! Έχω κάνει πολλά πράγματα με το συγκεκριμένο μέσο, ξεπερνώντας ειλικρινά όρια και περιθώρια! Μέχρι στο βιβλίο
Guinness του 1996 μ'έβαλαν, και στο You tube με το χαρακτηρισμό Insane Pilot με ανήρτησαν, χωρίς προσωπικά ποτέ μου, να επιδιώκω, τέτοιες προβολές!
Ένιωθα ειλικρινά μέσα σ’αυτό το «καρυδότσουφλο», κάποτε σαν «σέρφερ» κάτω απ’ τα γιγάντια κύματα του Ατλαντικού, σ’ένα
σερφινγκ μεθυστικό! Και είμαι από κείνους που λένε ότι η θάλασσα και ο αέρας έχουν πολλά κοινά, με μία διαφορά, ότι τα κύματα του αέρα είναι «αόρατα», σαν τα φαντάσματα!
Δεν άφησα τα χειριστήρια στην πτήση, παρά μόνο μια στιγμή, που του είπα «Πάρτο λίγο δικό σου!» Οπότε, βγάζοντας τα γυαλιά μου του είπα με σπασμένη φωνή «Κοίτα τα Μάτια μου!»
Ο Επίλογος!
Τούτη η πτήση, κατάθεση ψυχής, έκλεισε με μια φωτογραφία! Μπήκαμε στο αυτοκίνητο κι’έκανα μία περιπλάνηση εντός του Τατοίου σε χώρους προφανώς απαγορευμένους! Πέρασα επιταχύνοντας απ’τη Σχολή των Αετών, των επίγειων Αγγέλων, Αρχαγγέλων και Θεών, χωρίς να σταματήσω.
Σταμάτησα για ελάχιστα δευτερόλεπτα στο Μνημείο του Ικάρου,
δαγκώνοντας τα χείλια μου, λέξη να μη βγάλω, πέρασα την Πύλη κι’έστριψα αριστερά προς Βαρυμπόμπη και Θρακομακεδόνες!
Δύσκολος ο ύπνος το βράδυ για μένα! Η Αδρεναλίνη, βλέπετε, είχε χτυπήσει κόκκινα, ας «όψονται» τα όνειρα και μάλιστα τα «ώριμα!»
Ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας την Αερολέσχη Δεκελείας και ιδιαίτερα τον εξαίρετο συνάδελφο Αντισμήναρχο (Ι) Γιώργο Βουτυρά, ευχόμενος καλή συνέχεια στο πτητικό του οδοιπορικό και τύχη καλή!
Με Τιμή και Υπερηφάνεια.
Σπύρος Κίκερης.
Ήταν Παρασκευή βράδυ, το ημερολόγιο έγραφε 26/6/2015, δεν είχαν παρέλθει παρά λίγες μήνες από τότε που η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ανέλαβε τις τύχες μας και η μολότοφ μεγατόνων έσκασε στ’αφτιά μας δια στόματος αξιότιμου Κου Τσίπρα, εκλεκτού μας Πρωθυπουργού!
που είχαν στεγνώσει από την αγωνία τους έξω από το Μαξίμου, πέραν των άλλων την περιβόητη φράση: «Αυτή είναι μία καλή νύχτα!»
μία μέρα, να το διπλασιάσει την επομένη! Κι’αυτό για να το πάρει έφτυνε αίμα, αναμένοντας ώρες στις φιδίσιες ατέλειωτες ουρές των ΑΤΜ!
λοιπόν με την επιστροφή στην οικία του είπε στην Αγάπη του, κομπάζοντας, προφανώς για την ισχύ του την περιβόητη φράση «Δανάη απόψε έκλεισα τις Τράπεζες!» 
το 2059! Και σ'αυτό φέρουν τεράστια ευθύνη ο Κος Τσίπρας και ο Κος Βαρουφάκης οι Κύριοι των Νταουλιών και των Ουάου, που αν ακολουθηθούν από ομοίους τους, αλίμονό μας!
της High Society, που συνιστά ειδικότατη περίπτωση παγκόσμιου ψυχολογικού σεμιναρίου! Φυσικά άλλος τον λέει Rock Star και άλλος Pop, εγώ τον λέω απλά «νούμερο», μια και πλασάρεται σαν μέγας οικονομολόγος!
