Σπύρου Κίκερη
ΕΠΙΒΛΕΠΟΝΤΕΣ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ
ΓΙΑ ΘΡΗΝΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΔΡΑΜΑΤΑ!
«Ο Θάνατος Ενός Ετοιμοπόλεμου Νεογνού!»
«Ανέκαθεν ήμουν της αρχής ότι η Πρόληψη απαιτεί
καλοπροαίρετα ανιδιοτελή κριτική
και πρόθεση διαυγή!»
«Στης καταχνιάς τα σύννεφα
μπήκε το παλικάρι
και του’μελλε σαν σήμερα
ο Χάρος να το πάρει!»
«Ανθυποσμηναγός Ιπτάμενος
Κώστας Δασοπάτης
Ετών 25!»
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
«Όταν οι Επιβλέποντες
είναι διαπρέποντες!»»
Σε ότι στη ζωή μου βίωσα και περιέχει «προληπτικά διδάγματα», δεν υπάρχει περίπτωση, λόγω φύσεως του χαρακτήρα μου, να μην αναφερθώ!
Και για να εξηγηθώ απολύτως και να μην παρεξηγηθώ είναι πάμπολλοι οι μάρτυρες, που γνωρίζουν ότι το ίδιο έκανα σε όλες τις φάσεις ενάντια στις «αφασίες» του Αεροπορικού μου οδοιπορικού!
Ήταν 28 Μαρτίου του 1974, ημέρα Πέμπτη! Μια απαίσια μέρα, ημέρα ζοφερή, με ελάχιστη ορατότητα σε όλη την επικράτεια! Λες και προαισθάνεται η Μοίρα και ο Θεός τους άδικους χαμούς! Η Λάρισα, είναι τοις πάσι γνωστό, ότι σε παρόμοιες καιρικές συνθήκες, έχει τα πρωτεία!
Αυτή, λοιπόν τη μέρα, ήταν προγραμματισμένη, γενική αποδέσμευση αεροσκαφών (Α/Φ). Είναι η ίδια διαδικασία που ακολουθείται σε περίπτωση πολέμου!
Στην περιοχή του αεροδρομίου δεν έβλεπες τη μύτη σου! Η εντολή του Διοικητού (Σμήναρχος Σάκης Αναγνώστου) σαφέστατη, η αποδέσμευση θα είναι ρεαλιστική!
Αξιωματικός Ασφαλείας πτήσεων στη Μονάδα, ήταν ο Σμηναγός Χρ. Διαμαντόπουλος της 39ης Σειράς Ικάρων (Διοικούσα μου). Ώρα εννιά και κάτι, η πρωινή ενημέρωση είχε τελειώσει και είμαστε όλοι σε αναμονή, κατά βάση, στην καντίνα της Μοίρας!
Κάποια στιγμή βγήκα έξω, ξαναείδα τον καιρό, είχα συμπληρώσει ήδη 6 χρόνια σε πολεμικές Μοίρες, ήμουν λίαν πεπειραμένος χειριστής!
Ξαναμπαίνω μέσα, πιάνω το Διαμαντόπουλο και του λέω: «Χρήστο πάρτον τηλέφωνο, θα πάρει κανέναν άνθρωπο στο λαιμό του, έξω δε βλέπεις τίποτα, εμείς ξέρουμε και μπορούμε να φυλαχτούμε, έχουμε όμως τους πιτσιρικάδες, τον Ιορδάνου, το Μπετιχαβά, το Μανουσάκη, Το Δασοπάτη, το Ξιφαρά, που τώρα έχουν για πρώτη φορά αποδεσμευθεί για πτήσεις άνευ συνοδού!»
Διευκρινίζω ότι όλες οι αποστολές της 348 ΜΤΑ, σε παρόμοιες περιπτώσεις, ήταν μεμονωμένες!
Εκείνος μου είπε, «Ποιον να πάρω; Τον Αναγνώστου; Καταλαβαίνει αυτός;» Επέμενα «Πάρτον ρε παιδί μου, να έχεις ήσυχη τη συνείδησή σου!» Πράγματι τον πήρε τηλέφωνο μπροστά μου!
Μετά από λίγο μας ενημέρωσαν ότι η αποδέσμευση θα είναι εικονική. Θα βάζαμε δηλαδή μπροστά, θα τροχοδρομούσαμε, θα μπαίναμε με την προβλεπόμενη σειρά στο διάδρομο, θα επιταχύναμε και στην πρώτη διασταύρωση, θ’απελευθερώναμε το διάδρομο και θα πηγαίναμε στα καταφύγια Α/Φ!
Έτσι και έγινε, μέχρι του χώρου των Ζωτικών ενεργειών (προ του Διαδρόμου)! Στο σημείο αυτό όμως, κι’ενώ δεκάδες αεροπλάνα, ήταν σε αναμονή, ο πύργος ελέγχου ανακοινώνει «Προσοχή, προσοχή τόσο οι απογειώσεις, όσο και οι αποστολές θα εκτελεσθούν κανονικά!
Χαμός! Χαμός στην κυριολεξία! Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά, στο λόγο της τιμής μου, που απογειώθηκα χωρίς να έχω προσδέσει πάνω μου, τις ζώνες ασφαλείας και χωρίς να έχω αφαιρέσει τις περόνες του εκτινασσόμενου καθίσματος!
Υπογραμμίζεται για τους μη γνωρίζοντες, ότι η μη πρόσδεση των Ζωνών Ασφαλείας σε αεριωθούμενα και η μη αφαίρεση των περονών του καθίσματος, σημαίνουν αδυναμία εκτέλεσης εγκατάλειψης του Α/Φ!
Η ορατότητα ήταν σαφέστατα κάτω του 1.5 χιλιομέτρου, από την αρχή του διαδρόμου, δεν ήταν ορατό ούτε το μέσον αυτού! Σαφέστατα οι συνθήκες απαγόρευαν αυστηρά τις πτήσεις όψεως και υπαγόρευαν αυστηρότερα άλλου είδους πτήσεων, με σύγχρονο όμως ηλεκτρονικό εξοπλισμό, τόσο των Α/Φ, όσο και του Αεροδρομίου! Ας ληφθεί δε υπόψη ότι η περίοδος ήταν ειρηνική!
Στο σημείο αυτό και αναλογιζόμενος την μετά την Πολεμική Αεροπορία καριέρα μου, οφείλω να εκφράσω τον απόλυτο θαυμασμό μου για την εξαίρετη αυτή Μοίρα, που πρέπει να κατέχει, αναλογικά, όλα τα ρεκόρ πτήσεων σε καιρό, με τον διατιθέμενο εξοπλισμό Αεροδρομίου και αεροσκαφών!
Ομολογώ δε, ότι η Μοίρα αυτή, θα πρέπει να είχε δικό της υπέρτερο Θεό και Φύλακα Άγγελο, για να μη θρηνήσει στο διάβα της περισσότερους «Αθάνατους!»
Ας επανέλθουμε όμως στο «χαμό» της απογείωσης! Προσδέθηκα μετά την απογείωση με δυσκολία και αφαίρεσα τις περόνες του καθίσματος, κατευθυνόμενος προς Αγιά! Στη συνέχεια βγήκα στο Αιγαίο και έρποντας, ακολούθησα τη βόρεια ακτογραμμή προς Κατερίνη, Κοζάνη, Πτολεμαΐδα, εκτελώντας με υπεράνθρωπες προσπάθεια την αποστολή μου!
,
Ο Δασοπάτης, ένα εξαίρετο, λιγομίλητο, γλυκό παιδί, πέρασε την Αγιά και έβαλε πορεία προς τις Σποράδες (Σκιάθο)! Τα ίχνη που έπρεπε ν’ακολουθήσει ήταν Αγιά – Σκιάθος – Βορειοανατολικό άκρο ΕυΒοίας – Λαμία, πιθανότατα είχε βασικό στόχο τη γέφυρα του «Γοργοποτάμου»
Δυστυχώς για εκείνον, η φτωχή του εμπειρία δεν τον βόηθησε να αντιμετωπίσει τις δυσχέρειες μιας τέτοιας αποστολής, με αποτέλεσμα να μην αντιληφθεί απόλυτα το στίγμα του, στο σημείο στροφής της Εύβοιας, να επιμηκύνει ελάχιστα το ίχνος του και να συντριβεί πλησίον των βασιλικών της Ιστιαίας Ευβοίας σε ένα υψόμετρο περίπου 2000 ποδών!
Και η Ειρωνεία του Φακού!
Πρώτος από δεξιά Αθ. Μπανιάς αποβιώσας από Καρκίνο!
Δεύτερος Χρ. Κυριακόπουλος ομοίως!
Τρίτος στη σειρά Κώστας Δασοπάτης, φονευθείς εν ώρα καθήκοντος!
Και κάτι ακόμα, που αίφνης θυμήθηκα, σα φόρο τιμής στους ιδιαιτέρως αμειβομένους πιλότους μας σήμερα των 900 και 1000 , ευρώ, γι’αυτά που βιώνουν και απολύτως φαίνονται στην επόμενη για μένα πράξη του υπόψη μείζονος θανατηφόρου ατυχήματος!
Με το που γυρίσαμε στη Μοίρα, μας μάζεψαν στο Briefing room, (Αίθουσα ενημερώσεως). Η γυναίκα του Διοικητού, είχε πάει στη γυναίκα μου – μέναμε δίπλα εντός του Αεροδρομίου - της είπε ότι «ένα Αεροπλάνο από τη Μοίρα του άνδρα σου δε γύρισε…..!» Εκείνη αμέσως πήρε τηλέφωνο στη Μοίρα, της είπαν «πως τώρα δε μπορείτε να μιλήσετε με τον Κο Κίκερη!»
Ήταν δεκαεννέα ετών παιδούλα μ’ένα αβάπτιστο στα χέρια της πενήντα έξι (56) ημερών! Ήξερε πως ο σύντροφός της είχε καιρό να πετάξει, γιατί έλειπε σ’ένα σχολείο στην περιοχή Αθηνών, προφανώς την έζωσαν άγρια φίδια!
Αργότερα σαν με είδε, με ρώτησε ποιος ήταν; Ο Κώστας ο Δασοπάτης της είπα! Δυο δάκρυα έτρεξαν από τα μάτια της, για ’κείνον, για μένα, για κείνη, για τη μικρή, για όλους; Δε ξέρω! Στο γυρισμό μας από την Αθήνα πριν τέσσερες(4) μέρες τον είχαμε μαζί μας στο αυτοκίνητο!
Μετά από μία βδομάδα ακριβώς με πήρε έξαλλη στο τηλέφωνο «Θέλω να φύγω από δω μέσα, δεν αντέχω άλλο, δε μπορώ, θέλω να φύγω αυτή τη στιγμή….!» Δεν άντεχε να με καρτερέσει για να μου τα πει!
Κι’όμως ήταν άσκηση (προαξιολόγηση) από ΑΤΑ! Εκείνη βρίσκονταν στο σπίτι του Διονύση του Μπράβου του Μετεωρολόγου, που ήταν ακριβώς απέναντι από το Ιατρείο! Μια σειρήνα εκκωφαντικά άρχισε ν’ακούγεται, τα παιδάκια να φωνάζουν «Σκοτώθηκε Αεροπόρος, Σκοτώθηκε Αεροπόρος…»
Πετάχτηκαν όλες έξω είδαν την Abulance να σταματά στο ιατρείο, την πόρτα να ανοίγει, να κατεβάζουν ένα φορείο, που πάνω του είχε έναν πιλότο!
Με το κλείσιμο του τηλεφώνου κατάλαβα ότι τα πράγματα ήταν πολύ σοβαρά! Πήρα άδεια πετάχτηκα μέχρι το σπίτι, προσπάθησα να της εξηγήσω, λέγοντας την αλήθεια «Μην κάνεις έτσι ηρέμησε, άσκηση πυρασφαλείας ήταν και αυτό που είδες ήταν «Ομοίωμα Πιλότου!»
Τέτοια και άλλα χειρότερα βιώνουν οι Ιπτάμενοι, κατά περίπτωση και όλα αυτά χωρίς πόλεμο! Πάμε παρακάτω.
Το επιμύθιο, αν είμαστε επιβλέποντες ύψιστης βαθμίδας, οι ευθύνες μας είναι τεράστιες τόσο για την πρόληψη των ατυχημάτων όσο και για τη διαφύλαξη της Εθνικής Περιουσίας!
Οι γνώμες των επιτελών μας, θα πρέπει δεόντως να εκτιμώνται! Τα καιρικά ρίσκα σε καιρό Ειρήνης δεν έχουν θέση, εδώ προέχουν οι κανονισμοί!
Τέλος η κατάφωρη παραβίαση, με το απεχθές «Αποφασίζω και Διατάζω» πρέπει να ανήκει παγίως εις τα « ουκ άνευ» των ποινικώς κολασίμων!
Και κάτι ακόμα για τους Ηγέτες μας! Ο «Μπαμπούλας» του ΑΤΑ (Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας) αρκετές φορές έχει συντελέσει, με την εν γένει στάση του και την καλλιεργούμενη εν γένει νοοτροπία, σε αδικαιολόγητες απώλειες! Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι στο Θυρεό του, αναγράφεται η πάνσοφη ρήση του Ισοκράτους «ΡΩΜΗ ΜΕΤΑ ΦΡΟΝΗΣΕΩΣ!»
Τα παραπάνω καθίστανται ακόμα πιο επικίνδυνα, όταν ένιοι Διοικητές δεν έχουν την απαιτούμενη προσωπικότητα και προσπαθούν με υπερβολές και βλακώδεις δήθεν «ανδραγαθίες» να δείξουν ότι Αξίζουν!
Στο σημείο αυτό, θ’αναφέρω μια φράση, όπως ακριβώς αναγράφεται στο βιβλίο μου «Ο Δικαιούχος»: «Εκείνος (ο Διαμαντόπουλος) προσπάθησε να τον μεταπείσει…. Ποιον όμως να μεταπείσει, το Σάκη τον Αναγνώστου; Εκείνος μόνο το θρόνο έβλεπε, στην άκρη του ορίζοντα, άσχετα και αν ο Βασιλιάς θα’μοιαζε με γελωτοποιό!» Προς άρση παρεξηγήσεων υπογραμμίζεται, ότι το βιβλίο δεν πωλείται! Δεν θέλω να σχολιάσω περισσότερο τον Κύριο Αναγνώστου, όσοι τον Βίωσαν γνωρίζουν τι και ποιο!
Εκείνο που θέλω να πω στους σημερινούς Ηγέτες όλων των Βαθμίδων είναι: Πρώτον, ότι οι «Ήρωες δε γίνονται εκβιαστικά, αλλά Εθελοντικά! Και επειδή πιστεύω ότι αυτό απόλυτα πρέπει να κατανοηθεί, θα το επαναλάβω και με άλλα λόγια: «Η πτήση Καμικάζι, δε γίνεται με Διαταγή και μάλιστα αυστηρή, αλλά με οικειοθελή κι’απόλυτη αποδοχή! Αυτή δε η αποδοχή, προϋποθέτει πολύπλευρη εκτίμηση και πολυδιάστατη αγάπη, σαν πρωταρχικούς συντελεστές και αυθόρμητους οδηγούς, σε θυσίες περίσωσης Αρχών και Αξιών!»
Το δεύτερο, που θέλω να πω είναι: «Το ότι οι μεγάλοι Ηγέτες, δεν αναδεικνύονται μέσα από ιδιοτελείς διεργασίες και καιροσκοπικούς καριερίστες, κομματικών ή επαναστατικών ιντρίγκων, αλλά καθαρώς Αξιοκρατικών και Δημοκρατικών διαδικασιών επιλογής και ανάδειξης!»
Το τρίτο, που θα ήθελα να πω είναι το ότι « Η σιωπή ειδικά για την Ασφάλεια Πτήσεων, κάθε άλλο παρά χρυσός είναι, γι’αυτό και η καλοπροαίρετη άσκηση κριτικής, λαθών και κάθε λογής ανεπίτρεπτων συνθηκών ή ανικανότητας «Ηγετών», είναι εκ των ων ουκ άνευ, ανεξαρτήτως συνεπειών!
Συνοψίζοντας μόνο οι αξιοκρατικές επιλογές, εξελίξεις και τοποθετήσεις μπορούν να κατοχυρώσουν κατά τον καλύτερο τρόπο, τόσο την Ασφάλεια πτήσεων, όσο και την επαύξηση της επιχειρησιακής ικανότητας!
Με Τιμή
Σπύρος Κίκερης
