Σπύρου Κίκερη
ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ Σ’ΕΝΑΝ ΑΝΩΤΕΡΟ ΜΟΥ!
«Από έναν μίνι σε έναν Μάξι
που είχαν άλλοτε μαζί πετάξει!»
(Μ’αφορμή μια Φωτογραφία)
Ο εικονιζόμενος πλάι μου στην παραπάνω φωτογραφία
είναι και ο εικονιζόμενος στην παρακάτω φωτογραφία
Αξιότιμος σήμερα Αρχηγός του ΓΕΑ
Αντιπτέραρχος Κος Χρήστος Χριστοδούλου!
«Όταν οι θύμησες ξυπνούν
πάντα κάτι έχουν να πουν!»
Υπήρχε ένα δικό μου άλμπουμ, κάπου ξεχασμένο και για μένα «χαμένο!» Ένας των αγαπημένων μου ανιψιών, μου το’φερε προχτές! «Θείε μου, βρήκα ένα άλμπουμ δικό σου, εκεί που κάτι έψαχνα σε μια αποθήκη του σπιτιού μου!»
Δεν είμαι άνθρωπος που πετώ τα αναμνηστικά μου, πολύ δε περισσότερο όταν περιέχουν κάτι από τα όσια και τα ιερά μου! Αν όμως η Μοίρα, στο βιολογικό σου οδοιπορικό, σου επιφυλάσσει «αλλαγές» κάπου μπερδεύεσαι, και μερικές φορές χάνεις και χάνεσαι!
«Νίκο μου, να’ξερες, πως έψαχνα το άλμπουμ αυτό, ίσως καταλάβαινες τη χαρά που μου έδωσες!» Είπα στον αγαπημένο μου ανιψιό, τον οποίο και πλέον έβλεπα, σαν τον Άγιο Βασίλη, στην ηλικία των πέντε μου χρόνων!
Τούτο το άλμπουμ ήταν η σύνοψη όλης της Ζωής μου και ιερό κειμήλιο για μένα, έστω και αν δεν είμαι τόσο φίλος της φωτογραφίας! Και πως αλήθεια να είμαι; Η πρώτη μου φωτογραφία στα τρία μου χρόνια και η επόμενη στα δεκαπέντε!
Με το που έμεινα μόνος μου το ξεφύλλισα, το ξανά ξεφύλλισα…. κι’ομολογώ, πως κάπου δάκρυσα και ρίγησα! Θα δημοσιεύσω, αναπόφευκτα, κάποιες μου φωτογραφίες απ’αυτό! Γιατί αρκετές φορές η κάθε φωτογραφία έχει τη δική της Ιστορία!
Παράδειγμα η παραπάνω φωτογραφία, σαράντα (40) πλέον ετών, που είμαι ανάμεσα στους νεοσσούς της 53ης σειράς Ικάρων, με ακριβώς μπροστά μου καθήμενο τον σημερινό Αρχηγό της Πολεμικής μας Αεροπορίας!
Έχουν παρέλθει ναι, σαράντα (40) πλέον χρόνια από τις αναμνηστικές αυτές φωτογραφίες! Εγώ τότε εκπαιδευτής, εκείνος – ο σημερινός Αρχηγός – πρωτοετής μαθητής, έτους 1977!
Ήταν τότε, που αρχίσαμε να του στεριώνουμε τα φτερά στους ώμους του! Τα φτερά που έμελλε να τον φτάσουν ψηλά στα Ουράνια, κοντά στον Ήλιο, χωρίς να λιώσουν!
Εκείνος μ’εκτιμούσε, με λάτρευε θα τολμούσα να πω, σαν όλους τους συμμαθητές του! Είχα κάνει το θαύμα του Θόδωρου του Δασκάλου, που τον είχαν κόψει, δύο ή τρεις εκπαιδευτές, ενώ εγώ ήμουν στο ΓΝΑ για μία βαριά επέμβαση, στα δόντια μου!
Με το που γύρισα, με κάλεσε ο Μοίραρχος (Παρμενίων Παπαντωνίου), λέγοντάς μου «Σπύρο είναι ένας καταπληκτικός μαθητής του 19, ο δεύτερος στη Σειρά του και είναι σαν τον Απόλλωνα, πανάθεμά τον, πάρε τον σε παρακαλώ και κάνε, ότι μπορείς! Είναι αμαρτία να κοπεί το παιδί αυτό! Τον φώναξε στο γραφείο, μου τον γνώρισε! Η παρουσία του, πράγματι, με εξέπληξε!
Έχω πολλές χιλιάδες εκπαιδευτικές ώρες, όμως με εκπαιδευόμενό μου, ποτέ δεν έχω τόσο συνδεθεί, όσο με το Θόδωρο το Δασκάλου (παραπάνω φώτο!) Ο Δασκάλου Διέπρεψε τόσο σαν πιλότος, όσο και σαν Αξιωματικός! Μέχρι που διετέλεσε και εκπαιδευτής στην ενοποιημένη εκπαίδευση του ΝΑΤΟ στην Αμερική!
Ναι ήταν ο Χριστοδούλου, ο Δασκάλου και η πλειονότητα των Ικάρων της 53ης σειράς, που έγραψαν στο χαρτί των εντυπώσεων, που τους ζητήθηκε, με το πέρας της εκπαίδευσης ότι «αν είχα προγραμματισθεί για επίσημες διαλέξεις, ψυχολογικού περιεχομένου, αρκετοί συμμαθητές τους, θα είχαν αποφύγει την αποτυχία!»
Αποτέλεσμα να κληθώ από τον Κο Μοίραρχο, να ερωτηθώ περί τίνος επρόκειτο, να παροτρυνθώ για τη συγγραφή σχετικού βιβλίου, και να προγραμματισθώ στις επόμενες σειρές για σχετικές διαλέξεις!
Ζητώ συγνώμη, που σαν μαγνήτης με έλκει το ξύπνημα των σχετικών αναμνήσεων. ανάκατων μετ’οδυνών, όμως τα δυνατά μου θα βάλω από τον πειρασμό ν’απαλλαγώ και σ’αυτό καθαυτό το θέμα μας, να εστιαστώ! Απλά οφείλω να πω ότι στην ΠΑ και την Ελλάδα γενικότερα το Θέμα της εκτίμησης είναι συνήθως δόλιο, υστερόβουλο, σχετικό και κατά κανόνα παιχνίδι «στητό!»
Κάποια μέρα θυμάμαι ήρθε ο Ίκαρος Χριστοδούλου και μου είπε «Κύριε Εκπαιδευτά, θα ήθελα να βγάλουμε μία φωτογραφία και να κάνω και κάποιες πτήσεις μαζί σας! Φυσικά και δεν του χάλασα το χατίρι! Και σε ποιον, άλλωστε μικρότερό μου, χάλασα ποτέ χατίρι;
Μόνο σε μεγάλους χάλαγα «χατίρια» κι’ας έπινα απανωτά πικρά ποτήρια κι’ας αντιμετωπίστηκα μέχρι να πέσω μ’άγρια χαρακίρια!
Τ’ακούτε, αξιότιμε Κε Αρχηγέ Αεροπορίας, εσείς ετούτα δω; Προχθές το βράδυ, ανασκαλεύοντας το άλμπουμ, που ο Θεός θέλησε στα χέρια μου να’ρθεί ξανά, είδα τη φωτογραφία μας και σας θυμήθηκα!
Ελπίζω να θυμάστε, όχι τη φωτογραφία μας – αυτή, άλλωστε, δεν έχει και τόση σημασία - ελπίζω να θυμάστε μερικά από εκείνα, που σας έλεγα, πέραν των εγκεκριμένων εγχειριδίων και των Αεροπορικών εκδόσεων! Εκείνα που σκόπευαν να γίνετε καλοί άνθρωποι, άριστοι πιλότοι, Έλληνες και Ηγέτες περιωπής!
Δεν πρόκειται να σας κουράσω Κε Αρχηγέ, γιατί δεν θα’θελα ούτε στιγμή την προσοχή σας να αποσπάσω από την Ιερουργία των καθηκόντων σας! Απλά αν σας πουν πως κάποιος τ’όνομά σας ανέφερε κάπου, ρίξτε του μια ματιά κι’ίσως σας κάνει καλό, έστω κι’αν κάποιος κατώτερό σας έκανε την αναφορά!
Επιτρέψτε μου τώρα να σας θυμίσω λέξεις κλειδιά, που από τότε σας έλεγα στις ιερές μου σκοπεύσεις! Τότε που ανοίγατε τα στοματάκια σας να σας ταΐσω σαν τα χελιδονάκια και με κάνατε να νιώθω σα νεογέννητη γάτα, με «Ικάρια Γατάκια!»
Για Δικαιοσύνη, φώναζα! Την Ηθική κήρυττα! Ειλικρίνεια απήγγειλα! Αξιοκρατία, ωρυόμενος, ανέπτυσσα! Ανιδιοτέλεια στον πίνακα έγραφα και δεν ήταν λίγες οι φορές, που μ’ακούγατε επίκληση να κάνω για την αναγκαιότητα, έμπρακτης εκδήλωσης, πόνου Εθνικού κι’εθνικής συνείδησης!
Εκτιμώ Κε Αρχηγέ, πως σας έδωσα από την «κούνια» να καταλάβετε, αρκετές από τις βασικές αυτές έννοιες, βάζοντας καλά στο νου, ότι την πίστη στις αρχές και τις αξίες μας, ούτε τις αλλάζουμε, ούτε τις ανταλλάζουμε, ούτε και τις παραλλάζουμε, έναντι οιουδήποτε τιμήματος ή νομίσματος!
Η πλειονότητα Κύριε Αρχηγέ, των ανθρώπων της Αεροπορίας μας, ξέρω καλά, πως κάθε άλλο, παρά ευχαριστημένη και υπερήφανη είναι, για το ποιόν, ενίων των προκατόχων σας! Ας μην ονοματίσω, γιατί, δεν θα ολιγωρήσω στον πειρασμό πολλά να πω, κι’ίσως δακρύσω, χωρίς να λυγίσω και σίγουρα χωρίς να μετανοήσω!
Ας αρκεσθώ στην παραπάνω φωτογραφία! Είναι ένα τμήμα της 41ης σειράς Ικάρων στην Ανατολική είσοδο της Σχολής, λίγο πριν επιβιβασθούμε στο Λεωφορείο, να πάμε για πτήσεις Αεριωθουμένων στην Ελευσίνα!
Αναφέρω ονόματα από πάνω αριστερά Γ. Αντωνετσής τέως Αρχηγός ΓΕΑ, Σ. Παπούλης, Γ Κρητικός, Δ. Λυτζεράκος τέως Αρχηγός ΓΕΑ, Ν. Σταθόπουλος, Ν. Κριτσίκης! Κάτω, από δεξιά, Τάσος Σεγδίτσας, Κ. Σπανάκης, Σπ. Κίκερης και Αθ. Μπανιάς! Σε μία ομήγυρη 10 ατόμων, δυο Αρχηγοί, δεν είναι παράξενο;
Ξέρετε πόση υπερηφάνεια νιώθουμε για τους δύο Αρχηγούς της Σειράς μας; Τόση, όση μπορεί να αισθανθεί κάποιος, όταν αναλογιστεί ότι ο πρώτος (Αντωνετσής) θήτευσε επί μία τριετία Αρχηγός (16/2/1996 έως 16/2/1999) επί παντοκρατορίας του μεγαλύτερου τυχοδιώκτη, κάπηλου σφετεριστή και απατεώνα Αξιότιμου ΥΕΘΑ Κυρίου Άκη Τσοχατζόπουλου, του μεγαλοπρεπούς!
Ο δε έτερος, παρέλαβε την σκυτάλη από τον πρώτο για να την παραδώσει ομοίως μετά τριετία (16/2/99 έως 15/5/2002), θητεύσας δύο (2) έτη, οχτώ (8) μήνες και οχτώ (8) ημέρες, βοηθώντας τον Σούπερ απατεώνα ΥΕΘΑ αξιότιμο Κο Άκη Τσαχατζόπουλο, που το αίμα της Ελλάδας και των Ελλήνων ωμό ήπιε! Στη δε συνέχεια να συνδράμει το έργο του επίσης αξιότιμου Απατεώνα ΥΕΘΑ Κου Γιάννου Παπαντωνίου, για διάστημα τριών (3) μηνών και είκοσι δύο (22) ημερών!
Ο Κος Αντώνιος Κάντας – παραπάνω εικονιζόμενος - αξιότιμος συνάδελφος, ταξίαρχος της ΠΑ, διετέλεσε αναπληρωτής Διευθυντής της Διεύθυνσης εξοπλισμών του ΥΕΘΑ (1997 – 2002!)
Όταν λοιπόν στην εκλεκτή αυτή «βδέλλα» ανακαλύφθηκε λογαριασμός 16 Εκατομμυρίων $ από offshore και συνελήφθη, στην απολογία του, αφού ομολόγησε τις δωροδοκίες είπε και τα ακόλουθα σημαντικά: «Οι προδιαγραφές των παραγγελιών ήταν φωτογραφικές, στήνονταν δε από πάνω προς τα κάτω! Στη συνέχεια δίνονταν οι εντολές για την αντίστροφη οδό…!»
Και’γω αγαπητοί μου συμμαθητές, θα ήθελα να σας ρωτήσω «εσείς από ποιους ήσασταν από τους πάνω ή από τους κάτω; Όμως βλακείες ρωτάω αφού εσείς ήσασταν στη μέση, άρα και από τους πάνω και από τους κάτω ήσασταν! Άμοιρη Ελλάδα!
Τώρα το τι έκαναν αμφότεροι οι κύριοι αυτοί για την τυπική τουλάχιστον κάλυψη της δικαίωσής μου, σύμφωνα με απόφαση του ΣτΕ, το παραλείπω, γιατί ίσως ξεφύγω!
Δεν είπα τίποτα, δεν έκανα τίποτα, απλά αρκέσθηκα να παρακολουθώ με οίκτο για τη Χώρα μου, τις στρατιές των «Δικαιωμένων» μέσω απλών χειρόγραφων αναφορών, με Θέμα «Διαγραφή Δυσμενών Στοιχείων!»
Τ’ακούτε όλα τούτα, αξιότιμε Κε Αρχηγέ κι’ Αγαπητέ μου Κύριε Χριστοδούλου; Τ’ακούτε; Να γιατί συνεγέρθηκα σαν σας είδα στη φωτογραφία και σας θυμήθηκα! Και να’ταν μήπως μόνον αυτά;
Προσέξτε σας παρακαλώ, προσέξτε σας εκλιπαρώ, γιατί εκεί ψηλά που είστε, έχει πολλά ρεύματα, γιατί εκεί «Φυσάνε Άγρια του Αιόλου οι Ανέμοι, που Ερινύες φέρνουνε και τρέμουν κι’οι Αγγέλλοι!»
Δεν σας κρύβω ότι ο προκάτοχός σας με πίκρανε πολύ, δεν ήθελα τίποτα, να μια παρακαταθήκη πνευματική ήθελα ν’αφήσω στην Αεροπορία μας, με γραπτά μου, από τα οποία είχα την κατακλυσμιαία επιστροφή, ότι οι «Μαχητές μας και του Αέρα οι Γητευτές μας, ριγούν όταν τ’ακούν κι’αδημονούν στη μάχη να ριχτούν!» Ναι αυτό ήθελα και μ’είχαν στημένο μ’ένα ακουστικό στο χέρι, ένα ολόκληρο μήνα, χωρίς ποτέ να μου δώσουν σημασία!
Μια σειρά δεν διαφέρατε από τον Κο Βαίτση, 52α σειρά δεν ήτανε; Τι κρίμα που κι’αυτός με ήξερε! Τι κρίμα που κι’αυτός είχε ακούσει τόσα από το δικό μου στόμα!
Δεν πειράζει θα κλείσω αγαπημένε μου Κε Αρχηγέ, αφού σας πω, να προσέξτε ιδιαίτερα την επόμενή σας προαγωγή, γιατί αυτή δεν θα είναι Αξιωματική, θα είναι Ηθική και θα παίξει ρόλο σημαντικό, για την υπόλοιπή σας τη ζωή και την παράδοσή της εις «Κύριον!»
Σαν επιμύθιο θα σας αφήσω κάτι άλλο, κάτι που έγραψα σε μια μεγάλη προαγωγή ενός συναδέλφου, που άλλοτε εκτιμούσα! Του το’δωσα πριν από το ταξίδι επιστροφής του στην Πατρίδα! Όταν έφτασε με πήρε τηλέφωνο και μου είπε «Τι μας έκανες, άνθρωπέ μου, τρεις φορές σταματήσαμε στο δρόμο, το διαβάζαμε και κλαίγαμε με τη γυναίκα μου!
Ποτέ αγαπημένε μου Αρχηγέ, ποτέ καλέ μου Χρήστο, όμως δεν μου είπε ότι εκείνα τα δάκρυα έσβησαν τα λόγια τα χρηστά, που του είχα γράψει, γιατί ήταν καυτά και βλαπτικά!
Τι του είχα γράψει; Αυτά που τώρα νιώθω αδήριτη την ανάγκη σε σένα να επαναλάβω! «Κι’αν πάρεις τα βαριά κλειδιά – Εσείς τα πήρατε – μην φοβηθείς ν’ανοίξεις! Έμπα στου δόλου τα κελιά κι’αν εκπλαγείς και φρίξεις, μπήξτ’το μαχαίρι σου βαθιά, το τέρας να ξεσκισεις, προτού σ’αυτό υποταχθείς και αλλαξοπιστήσεις! Κάνε τ’αστέρια που φοράς κάστρα και μετερίζι και όχι γλώσσα, που πουλάς, με σάλια να στηρίζει! Ίσα πορέψου και αγνά, πάντα σ’αξίας ίχνη κι’αν χρειαστεί, μην κλονιστείς, γίνε ξανά πολίχνη!»
Και κάτι ακόμα Κε Αρχηγέ, κάτι που η εργατικότητά σας, ίσως σας παρεμποδίζει να δείτε! Περιβάλλεσθε από τόσους ρουφιάνους, σπιούνους, γραμματείς και φαρισαίους, που ούτε στο χειρότερό σας εφιάλτη, δεν θα μπορούσατε να φανταστείτε! Έχει η άμοιρη τούτη Χώρα υπερπαραγωγή, σε τούτα τα είδη, τα φαινομενικά ειλικρινή και πιστά «Ανθρωποειδή!» Και να θυμάστε οι Ρουφιάνοι δείχνουν οι πιο συγκαταβατικοί, οι Ιούδες οι πιο πιστοί, μέχρι να σου δώσουν της προδοσίας το φιλί! Και κάτι ακόμα ίσως πιο ουσιώδες, τους Φαρισαίους στην εποχή σας, τους λένε «Συριζαίους!»
Αγαπημένε μου Χρήστο, αξιότιμε Κε Αρχηγέ, αυτά είχα να σας πω και επειδή σαν υιό μου σας αγαπώ, σας συνιστώ «Όσο και αν επιθυμείτε, μη θελήσετε ποτέ να με δείτε, γιατί το ξέρω πολύ καλά, ότι θα εκτεθείτε, ανεπανόρθωτα θα εκτεθείτε!
Σας εύχομαι καλό κατευόδιο στη νέα σας θέση! Καλό κατευόδιο και τύχη καλή, στην υπόλοιπή σας βιολογική διαδρομή! Έχετε ένα πολύ καλό όνομα! Μην το χαλάσετε!
Αφήστε σας εκλιπαρώ, να καμαρώνω, μέχρι πέρατος της ζωής μου, τούτη την Φωτογραφία και να αισθάνομαι υπερήφανος γι’αυτή!
Με Τιμή
Σπύρος Κίκερης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας