ΔΕΔΙΚΑΙΩΝΤΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ;

Σπύρου Κίκερη

ΔΕΔΙΚΑΙΩΝΤΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ;

Μεγάλη Εβδομάδα!

«Η Εβδομάδα των Παθών, των Σταυρών

των Νεκρών, των Ψυχών

και των Μεγίστων των Ευχών

προς παραγραφή Αμαρτιών!»

  Μεγάλη εβδομάδα, ευκαιρία για ανάπτυξη Θρησκευτικού περιεχομένου Θεμάτων! Ας μην τη χάσουμε, μέχρι να φτάσουμε στη Δευτέρα παρουσία, για μια «καλύτερη Δευτέρα παρουσία» έχουμε καιρό, για επιρροές στις «γραφές!»

  Ίσως η αφορμή για τούτη τη γραφή να μη φαίνεται και τόσο σοβαρή, όμως προς το παρόν θ’αντιπαρέλθω την αφορμή και θ’αρκεστώ στη διδαχή! Όχι φυσικά με διάθεση «αντιπαραθετική» και αυτό, όχι βέβαια γιατί η «αντιπαραθετική διάθεση είναι και αντιπαθητική!»

  Όχι, όχι, ας μην αφήσουμε κενά, δε μου αρέσουν τα κενά! Να προχτές 25/4/2016 κάποιος εξαίρετος συνάδελφος από την Πολεμική Αεροπορία (Π.Α) ανήρτησε στο Face Book (FB) μία φωτογραφία από κάποια Πολεμική Μοίρα F-104, κάνοντας αναφορά σε δύο ονόματα συναδέλφων!

  Είχα προσωπική άποψη για αμφότερους και την εξέφρασα, όπως την αισθανόμουνα «άλλο Παπάς είπα, κι’άλλο Ζευγάς» παραφράζοντας ελαφρώς τη ρήση του Κολοκοτρώνη!

  Κάποιος όμως, αξιολογότατος συνάδελφος και το λέω με όλη μου την ειλικρίνεια, μου έγραψε «Οι Νεκροί Δεδικαίωνται!» Το δέχθηκα λόγω της αφορμής και απήντησα γράφοντας «Σωστό, Σωστό!» Όχι γιατί, συμφώνησα με την πλήρη ερμηνεία της άποψης, αλλά γιατί αφενός ίσως τον ήξεραν καλύτερα από μένα και αφετέρου σίγουρα γιατί δε μου αρέσουν οι συναδελφικές αντιπαραθέσεις!

  Ποια ήταν η αφορμή, την οποία προσωπικά δε θεωρώ και τόσο ασήμαντη! Ο συγχωρεμένος ήταν Πτέραρχος, δεύτερος στην Ιεραρχία της Π.Α και Αρχηγός στο Επιχειρησιακό Τομέα της Π.Α!

  Όταν λοιπόν ήμουν Διοικητής στην 135 Σμηναρχία Μάχης, εκεί στον Προμαχώνα του Αιγαίου, τη «Σπιναλόγκα» της «Σκύρου», τον αποστράτευσαν!

  Με την κοινοποίηση της αποστρατείας του με ενημέρωσε ότι θα πέρναγε, από τη Μονάδα μου, που θεωρείται επιχειρησιακή και ακριτική, για τον ύστατο Χαιρετισμό! Ετοίμασα λοιπόν μια υποδοχή και απέριττη εκδήλωση τιμής!

  Προσωπικά ανέκαθεν ήμουν της αρχής ότι ο «Υπηρεσιακός Θάνατος» είναι από τα σημαντικότερα πράγματα, της ζωής των Ιπταμένων τουλάχιστον της Π.Α!

  Και για να ακριβολογήσω, προσωπικά πιστεύω ότι είναι χειρότερος από το φυσικό θάνατο, όχι γιατί κατά κανόνα είναι αιφνίδιος, αλλά γιατί τον βιώνεις σε όλο του το μεγαλείο! Βέβαια τα συναισθήματα και οι εντυπώσεις του κάθε ανθρώπου ποικίλουν, γιατί αναπόφευκτα αποτελούν συνάρτηση του ψυχισμού και συναισθηματισμού της κάθε προσωπικότητας! Εγώ για παράδειγμα στο πρώτο εξάμηνο της αποστρατείας μου, έπαθα δύο γαστρορραγίες!

  Εν πάση περιπτώσει, ο μεγάλος επισκέπτης ήρθε, η σύντομη ομιλία του Διοικητού, εκτός από το διθύραμβο είχε και νότες ήπιου «Ρέκβιεμ!»

  Με το τέλος της εκδήλωσης του εγχείρισα την «Πλακέτα της Μονάδας!» Εκείνος, κοιτάζοντάς με περίεργα μου λέει: «Συγκινημένο σε βλέπω!» Απέστρεψα το βλέμμα μου από τα μάτια του, μακάρι να μπορούσα ν’αποστρέψω και τ’αφτιά μου από το στόμα του: «Ρε ξέρεις πόσο χοντρόπετσος είμαι εγώ;» μου είπε! Η λέξη δεν ήταν ακριβώς «χοντρόπετσος» ήταν κάποια άλλη σχετική, που δε μου πάει να την αναφέρω!

  Ασήμαντα περιστατικά θα μου πείτε! Εγώ τί ήμουν; Απλά ένας Σμήναρχος! Αυτός; Απλά ένας υπέρλαμπρος υπηρεσιακός Ήλιος, πάνω στη Δύση του! Η διαφορά μεγάλη, τεράστια!

  Εγώ έτοιμος ήμουν δυο δάκρυα να χύσω και να φερθώ σαν κοινότατος «Θνητός», ενώπιον ατόμων, στην πλειονότητά τους, που με πίστευαν σαν «Θεό!»

  Εκείνος έτοιμος ήταν να κάνει τη βαριά χειρονομία με το δεξί του χέρι, αν όχι με τα δυο, εκεί λίγο πιο κάτω απ’τη μέση, στην κεκαλυμμένη πρόσοψη του «Τριαδικού» και ζωτικού του οργάνου!

  Ωστόσο δυο λόγια τυπικά τα είπε, έστω κι’αν προηγουμένως με τη στάση του είχε θέσει την υπογραφή του, σε όλο το υπηρεσιακό του πιστεύω!

  Τώρα πόσα από τούτα, οι παρευρισκόμενοι αντιλήφθηκαν απόλυτα, δεν το γνωρίζω, εκείνο που ξέρω είναι, ότι όσο πιο ψηλά είσαι, τόσο είθισται να υποτιμάς τη διανοητική, και αισθητική αντίληψη των κατωτέρων σου και αυτό το χάσμα διαφοράς, τους καθιστά ενώπιόν σου, πολλές φορές «ανύπαρκτους» ή μακράν υποδεέστερους!

  Φυσικά μακριά από μένα τούτα τα αδιανόητα! Ποτέ δεν πίστεψα ότι είμαι του κανόνα και του σωρού, πάντοτε ακλόνητα πίστευα ότι ήμουν καινοτομιστής και Θετικιστής, ακόμα σε θέματα και περιπτώσεις που δεν προσφέρονται τόσο, για τούτες τις ιδιαιτερότητες!

  Εν πάση περιπτώσει, λεπτομέρειες, λεπτομέρειες, οι «Νεκροί Δεδικαίωνται» και όταν μάλιστα είναι και Χριστιανοί που δεν καίγονται, άσχετα από το αν χωνεύονται!

  Για να βάλουμε όμως το χεράκι μας, επί των τύπων των ήλων, πάνω στην Αποστολική ρήση, ανοίγοντας τη βρύση της αληθείας, να την ξεπλύνουμε αν πρέπει από τα δόλια, αφελή, πονηρά ή καλοκάγαθα στόματά μας, για να την αποδώσουμε διαυγέστερη, απολύτως διάφανη και καθώς πρέπει, τουλάχιστον στους καλούς πιστούς, προκειμένου μην εκτεθούν!

  Πάμε λοιπόν στην προς Ρωμαίους επιστολή του Αποστόλου των Εθνών Παύλου το Ανάγνωσμα! Του δεύτερου στην Ιεραρχία του Χριστιανισμού, κατά την άποψή μου! Η αμφιλεγόμενη ρήση έχει επακριβώς ως εξής: «Ο γαρ αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας!»

  Η περιβόητη, λοιπόν ρήση, αν μη τι άλλο χαϊδεύει αφτιά, παρηγορεί ψυχές σε μεγάλο πόνο κτλ κτλ, για να μη μακρηγορούμε! Είναι η κατ’εξοχήν κυρίαρχη φράση σε επικήδειους, όμως είναι σχήμα λόγου, προσχηματικό, παρήγορο, βαλσαμικό, αλλά τίποτα παραπάνω!

  Το θέμα της Επιστολής του Απόστολου Παύλου, μέσα στο οποίο περιέχεται και η υπόψη φράση ήταν το μυστήριο της Βαπτίσεως και μάλιστα σε μία εποχή που οι βαπτίσεις ενήλικων στο όνομα του Χριστού έδιναν και έπαιρναν! Υπογραμμίζεται ότι η προς Ρωμαίους επιστολή γράφτηκε το 57 μχ!

  Εδώ βρίσκεται και η ρίζα του μεγάλου μυστικού και απορώ πως διέλαθε της προσοχής των Πατέρων και των Θρησκευτικών μελετητών, το βασικότατο τούτο επιχείρημα!

  Όμως θα πρέπει να υπογραμμισθεί το γεγονός, ότι τόσο ο Απόστολος Παύλος, όσο και άλλοι Πατέρες της Εκκλησίας έχουν αναφερθεί στη φράση και έχουν αδιαμφισβήτητα αποσαφηνίσει το νόημά της!

  Στο Μυστήριο της Βαπτίσεως ο βαπτισθείς, σύμφωνα με τους Πατέρες και τον Απόστολο Παύλο, αναγεννιέται, απαλλαγμένος απολύτως, από τις πρότερες πράξεις του και τα πεπραγμένα, αποδιδόμενος, εξιλεωμένος, εξαγνισμένος και παρθενικός στην Κοινωνία!

  Ο προηγούμενος εαυτός του την ίδια στιγμή αποθνήσκει, δίδοντας τη σκυτάλη της ζωής, στον εξαγνισμένο του κλώνο! Αυτός λοιπόν είναι ο «Δικαιωμένος Νεκρός» του Αποστόλου Παύλου!

  Και αλίμονο αν έτσι δεν ήταν! Θα είχε καταργηθεί, η τεράστια έννοια και φιλοσοφία της «Μετανοίας» με τον απλούστατο συλλογισμό: «Γιατί να μετανοήσω, αφού την ώρα του θανάτου μου, θα δικαιωθώ!» Θα συγχωρεθώ δηλαδή!

  Και αλίμονο αν έτσι δεν ήταν, θα είχε καταργηθεί η έννοια και η βαθιά Φιλοσοφία της «Κολάσεως!»

  Κι’ακόμα, ακόμα θα είχε καταργηθεί, η έννοια της «Δευτέρας Παρουσίας και της Ημέρας της Κρίσεως!»

  Και προτού κλείσουμε το θέμα ας το Εξελληνίσουμε και λίγο, κακό δεν κάνει! Δεν υπουργοποιούνται Ελληνιστί οι Νεκροί, οι Θανόντες και οι Ψυχές, για να παραγράφονται οι αμαρτίες τους και τα εγκλήματά τους!

  Και ειλικρινά δέος με πιάνει στον αναλογισμό, των μελλούμενων, για τη σωρεία των Φαρισαίων και μαέστρων της Υποκριτικής και διαστροφής, των χαρακτηριζομένων από τον αριθμό «Τριακόσια (300)» της Νεώτερης Ελλάδας και δη της Μεταπολιτευτικής! Ένας αριθμός, από τους Ηρωικότερους της Ελληνικής Ιστορίας, που έχει κηλιδωθεί και στιγματισθεί επί των ημερών μας, όσο ποτέ!

  Με το θάνατο, έχουν γνώση οι φύλακες, στο πυρ το εξώτερον, σύμφωνα με όλες τις γραφές και τα κρατούντα της Χριστιανικής Θρησκείας, θα οδηγηθούν «εκόντες άκοντες» σε μία αυστηρή ιεράρχηση παθών και μαρτυρίων συνεπεία ηθικών ισολογισμών, Θείων Νόμων και Δικών!

  Και εδώ, ακριβώς εδώ το μέγιστο δέος, σαν αναλογίζομαι, ότι το 95% και πλέον των τριακοσίων ορκίζεται με πίστη και κατάνυξη δίνοντας Θρησκευτικό Όρκο, σε κάθε νεοσύστατη Βουλευτική σύνθεση!

  Κι’αμέσως μετά χωρίς καθυστέρηση στην αθέτηση, προεξαρχούσης της Εκτελεστικής Εξουσίας, που ολοένα και βυθίζεται, σ’ένα ναυάγιο χωρίς προηγούμενο!

  Ένα ναυάγιο, ενός Ακυβέρνητου σκάφους που λέγεται Ελλάς, με «ΆΘΕΟ» Κυβερνήτη και πλήρωμα άπιστο και άσχετο!

  Ένα ναυάγιο που οι επιβάτες πανικόβλητοι κλαίνε και οδύρονται εκλιπαρώντας προσευχόμενοι, οι συναισθανόμενοι τουλάχιστον, για βοήθεια εξ Ουρανού!

  Ναι θα έρθει η στιγμή και δεν τη βλέπω να αργεί, που όλο το οικοδόμημα του σύμπαντος Κόσμου θα κλονισθεί συνθέμελα, από ένα πρωτόγνωρο Αρμαγεδδωνικό σεισμό μ’ένα τσουνάμι φοβερό από το κλάμα του Θεού, που ακόμα και την Κιβωτό του Νώε θα διαλύσει και όλα τα υπάρχοντα μέσα της θα κρίνει, πριν τα πνίξει, τα εξαφανίσει ή τ’αναγεννήσει!

  Ενώ μεσ’το χαλασμό, που η Μάνα θα χάνει το παιδί και το παιδί τον αισχρό του πατέρα, μια ψαλμωδία ιερή απ’τον Ουρανό θ’ακούγεται: «Και πάλιν ερχόμενος μετά δόξης, κρίναι ζώντας και νεκρούς, ου της Βασιλείας ουκ έσται τέλος!»

  Και τότε ώ του Θαύματος, όλοι θα πεισθούν αν μη τι άλλο για το ότι «Οι Νεκροί ΔΕΝ» Δεδικαίωνται!»

  *Σημ. Η Όλη ερμηνεία του παρόντος, βασίστηκε στ’ αναγραφόμενα

των Αγίων Γραφών και Ιερών Βιβλίων!

                                                                                     Με Τιμή

                                                                                Σπύρος Κίκερης