Σπύρου Κίκερη
ΠΝΕΥΜΑΤΚΟΊ ΔΟΛΙΟΦΘΟΡΕΙΣ
«Πνευματικοί Δολιοφθορείς
όπως και να’χει, ότι κι’αν πεις!
Έστω κι’αν αποφύγεις
να γίνεις, πιο σαφής!»
Πάντοτε το θάρρος μου με χαρακτήριζε από μικρό παιδί και σίγουρα μου έκανε «κακό!» Το κακό όμως και το καλό πάντοτε είναι σχετικό! Από αυτή την έννοια ότι και ν’ακούσω, ότι και να μου πουν, ένα μου κάνει και το αυτό!
Έχω ακούσει, ότι είμαι «αχάριστος και υβριστής και θρασύς και αγενής και κατόπιν εορτής!» Από τα προηγούμενα κοσμητικά, «εύσημα» θα τα έλεγα, μόνο το τελευταίο θα σχολιάσω, γιατί σε τούτη την πανελλήνια σήψη και βρωμιά τί άλλο να πεις;
Έχω πει και έχω γράψει πολλές φορές, ότι το «σάπιο σύστημα» είναι τόσο μαύρο, τόσο σάπιο και τόσο μολυσμένο και τόσο κακό, που ή θα σε αφομοιώσει ή θα σε εκπαραθυρώσει ή θα σε λιώσει και θα σε τελειώσει! Όμως το άθλιο, το «σύστημα» πάντα ψάχνει για στηρίγματα, προσχήματα στήριξης δηλαδή! Θέλει και κάποιους αξιόλογους αφελείς μέσα του, πώς αλλιώς θ’αποδείκνυε περίτρανα την δολιότητά του, τη βρωμιά του και τη σήψη του; Πώς; Για το κατόπιν εορτής, το σχόλιό μου είναι, ότι πρώτα πρέπει απολύτως να βεβαιωθείς και μετά ν’αποφανθείς!
Σήμερα δεν ανήκω σε κανέναν, πιστεύω όμως ότι ποτέ δεν ανήκα, ανήκω στον εαυτό μου και αυτόν τον εαυτό μου τον έχω τάξει από καταβολής στην ιδεατή Ελλάδα, την Ελλάδα που εγώ έφτιαξα στο μυαλό μου, την «Αγία Ελλάδα» την «Τροπαιοφόρο και Αειπάρθενο Ελλάδα!»
Όποιος ισχυριστεί κάτι διαφορετικό, ψεύδεται ασύστολα κι’ανενδοίαστα! Αν και δε μου αρέσει τούτη η επιλογή, το λέω με όλο το θάρρος της γνώμης μου και την ειλικρίνειά μου, εντούτοις, η επιλογή είναι σίγουρα και αναγκαστική και συνειδησιακή!
Με απέβαλε το σύστημα; Όχι, εγώ απέβαλα το σύστημα και βάζω στοίχημα! Σαν τον Ηρακλή, με τη Λερναία Ύδρα πάλεψα και τα κατάφερα!
Τί μ’έπιασε πάλι, πολλοί θ’αναρωτηθούν; Τί με πυροδότησε και τί βίαια με εξώθησε σε τούτη τη γραφή; Το παράξενο; Μια «βράβευση», ναι δική μου βράβευση, όπως σε λίγο θα δείτε!
Είχα από το 2006, διακόψει τη συμμετοχή μου, σε Λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, που είχα αρχίσει κατόπιν πιέσεων και παροτρύνσεων! Μέχρι τότε συμμετείχα στους διαγωνισμούς της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ) για ικανό διάστημα, που διέκοψα απομακρυνθείς με μία επιστολή τριών γραμμών! Τη διέκοψα παρά του ότι είχα βραβευθεί, για όλα τα έτη συμμετοχής μου, με αρκετά αξιόλογα Πανελλήνια Βραβείο Ποίησης!
Με είχαν κάνει μέλος στην Ένωση πάλι κατόπιν έντονων παροτρύνσεων! Στην πρώτη μου ομιλία είχα μιλήσει θυμάμαι, για την αναγκαιότητα ενεργοποίησης «Ανακουφιστικών Βαλβίδων» στον εκεί Χώρο λόγω πνευματικότητας! Δυστυχώς ποτέ δεν τις είδα, αντίθετα είδα βαλβίδες δολιότητας να ενεργοποιούνται ασύστολα κι’επαυξανόμενα, απειλώντας με, έντονα με ασφυξία!
Αργότερα το ίδιο ακριβώς μου συνέβη και στην Αεροπορική Ακαδημία Ελλάδος (Α.ΑΚ.Ε), απ’όπου μετά από επανειλημμένες βραβεύσεις, αποχώρησα, οριστικά και αμετάκλητα (2011)!
Την ίδια περίοδο έπαψα να αρθρογραφώ στις εφημερίδες «Ηχώ των Αιθέρων» της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Αεροπορίας (Ε.Α.Α.Α) και «Αεροπορική Ιδέα» της Αεροπορικής Ακαδημίας Ελλάδος (Α.ΑΚ.Ε)!
Αφορμή η «επίπληξή» μου, για το ότι ασκώ κριτική! Ειπώθηκε όταν κάποια κυρία μέλος της Α.ΑΚ.Ε είπε «ότι κανείς δε γράφει, για το τι έφταιξε και φτάσαμε εδώ!» Δυστυχώς είχα συντάξει μία λεπτομερέστατη μελέτη ακριβώς πάνω στο θέμα, που ποτέ δε δημοσιεύτηκε! Είπα σε κάποιους ότι «χωρίς Κριτική η Ελλάδα δεν πρόκειται να διορθωθεί στον Αιώνα τον Άπαντα!»
Ήταν δε τέτοια η αποστροφή μου για τους υπεύθυνους, που όταν έγραψα κάποιο ποίημα για το διακοσμητικό Αεροσκάφος F-104 του Αγίου Ανδρέα, στο Ζούμπερι και με παρακάλεσαν κάποιοι συνάδελφοι να το δώσουν στις υπόψη εφημερίδες, τους είπα! « Δώστε το όπου θέλετε, εκεί όμως όχι!»
Η Συγκυρία της εποχής με ευνόησε στο καταλάγιασμα του πάθους γραφής, που έχω, πιθανότατα εκ φύσεως, άρα εξ ιδιοσυστασίας! Έτσι δεν πάει πολύς καιρός που έφτιαξα τη δική μου ιστοσελίδα στο διαδίκτυο spyrkikeris.blogspot.gr! Ευχαριστώ δε, τις χιλιάδες των αναγνωστών, φίλων και ακόλουθων, που με παρακολουθούν!
Για να μην ταλαιπωρώ παραπάνω με τα προηγούμενα και για να περάσω στα επόμενα, σχετικές λεπτομέρειες, έχω γράψει στο spyrkikeris.blogspot.gr με θέμα «Η Ατυχία του να Αξίζεις στην Ελλάδα!»
Τώρα εν προκειμένω, είχα πει και ο λόγος μου είναι Όρκος, ότι δεν πρόκειται να λάβω μέρος ποτέ, σε Λογοτεχνικό Διαγωνισμό οιασδήποτε κατηγορίας! Έλα όμως που ο Συμπέθερός μου Νικόλαος Κοντογιαννόπουλος, ένας άνθρωπος που εκτιμώ ιδιαίτερα, Καρδιολόγος γιατρός και Λογοτέχνης, με «σταύρωσε» να γράψω ένα ποίημα, για τον Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της «Αμφικτυονίας Ελληνισμού!» «Γράψε ρε Σπύρο ένα ποίημα, γράψε σε παρακαλώ.»
Οι απαντήσεις μου κοφτές και σταθερές: «Δε γράφω ρε Νίκο, δε μπορώ να γράψω, δε θέλω, κατάλαβέ με, όλους αυτούς δεν τους πάω, να μην πω κάτι χειρότερο, γιατί δεν τους ξέρω κιόλας!» Εκείνος επέμεινε «Όχι Σπύρο, είναι καθαροί σε διαβεβαιώνω!» Κάποια στιγμή μετά από πολλά, του είπα, θα γράψω μόνο για σένα! Έτσι έστειλα ένα ποίημα στο προκαθορισμένο θέμα « Αρχαίο Ελληνικό Μεγαλείο»
Κάποια στιγμή με πήρε ο Συμπέθερός μου τηλέφωνο και μου είπε «Το ποίημά σου άρεσε πολύ και βραβεύθηκε!» Στη συνέχεια με πήρε ο Πρόεδρος της Αμφικτυονίας Δημήτριος Μπουκόνης και μου είπε τα συγχαρητήριά του και ότι στο Παγκόσμιο Συνέδριο της Αμφικτυονίας, στις 20 Μαΐου στο τάδε Ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης ήθελε να είμαι ο ομιλητής! Του είπα ότι θα το σκεφτώ και θα του απαντήσω! Ευτυχώς το συνέδριο ματαιώθηκε, διότι θα είχα περιέλθει σε φοβερά διλήμματα, και’γω στα φοβερά δεν κωλώνω και είμαι σίγουρος, αν τελικά μίλαγα, ότι θα έκανα μία ομιλία σταθμό, περί ηθικής και καθωσπρεπισμού!
Ωστόσο έλαβα ένα ογκώδη φάκελο, που μέσα του περιείχε 4 βιβλία με όλα τα συμμετέχοντα ποιήματα στο διαγωνισμό, το βραβείο μου και φυσικά με το ανάλογο κόστος! Ήταν το δεύτερο δέμα που λάμβανα σε διάστημα δύο μηνών!
Το προηγούμενο (ανωτέρω φώτο) περιείχε μία εγκυκλοπαίδεια Λογοτεχνίας, 617 σελίδων, που μέσα είχε και δικά μου στοιχεία, φυσικά με το ανάλογο κόστος! Έτσι γίνονται οι «Μεγάλοι» σ’ένα κράμα νερόβραστο, μικρών μεσαίων και άχρηστων, όπου οι φελλοί και οι φαιδροί επιπλέουν! Αρκεί την τέχνη της προβολής και της προώθησης να κατέχουν και να τρέχουν πάνω σε καλάμια γλιστρώντας πάνω σε σάλια ή κολυμπώντας πρωταθλητικά πάνω σ’αυτά!
Κοιτάτε τώρα τι ο νους έφερε στο μυαλό μου, που δε μπορώ να μην το πω, άλλωστε καμιά διακοσαριά άτομα ήταν παρόντα, εκεί στο μέγαρο Τραπέζης Ελλάδος Σίνα 16!
Μου είχαν ζητήσει μια ομιλία για τον «Τεράστιο», κατά την κοινή γνώμη «Άγγελο Σικελιανό!» Τον έβγαλα Ψεύτη, Κλέφτη, Γλοιώδη, Χαμερπή……! Τί νομίζετε ότι συνέβη στην αίθουσα με το τέλος της ομιλίας; Τι; Καταχειροκροτήθηκα, δεν κατηγορήθηκα! Όμως έκτοτε, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, έχω να μιλήσω δημόσια! Πάμε παρακάτω.
Πριν παραλάβω το δέμα με το βραβείο, με πήρε τηλέφωνο, ένας εξαίρετος συνάδελφος Λογοτέχνης, που είχε βραβευθεί και με ρώτησε απορημένος! «Ηλία του είπα δε γνωρίζω λεπτομέρειες, περί των βραβεύσεων, είμαι σε αναμονή, παραλαβής του Βραβείου!»
Μετά από δύο ημέρες παρέλαβα το δέμα, διάβασα τη βράβευση, μίλησα με το συνάδελφο λογοτέχνη, προσπαθήσαμε να λύσουμε τους «Γρίφους» των Βραβεύσεων! Μέχρι τώρα ήξερα ήδη τρεις Βραβευμένους! Το συμπέθερο, το συνάδελφο και μένα! Άρχισα να ψάχνω, γιατί το μικρόβιο της «Διερεύνησης» είναι από τις βαριές και βαθιές συνήθειες της Πολεμικής Αεροπορίας! Τί διαπίστωσα; Διαπίστωσα ότι τα βραβεία έδιναν κι’ έπαιρναν, γιατί είχαν βάλλει την εκπαιδευμένη σέσουλα ισοπέδωσης, μέσα στο σωρό κι’ότι εκείνη έπιανε! Τώρα πόσα ήταν, ούτε που ξέρω!
Όμως ξέχασα να πω στο Λογοτέχνη συνάδελφο, ότι δύο ή τρεις μέρες μετά την ταχυδρομική αποστολή του ποιήματός μου με είχε πάρει τηλέφωνο ο Πρόεδρος της Αμφικτυονίας και μου είπε: «Το ποίημά σου το πήρα είναι εκπληκτικό!» Το πώς το κατάλαβε δε το ξέρω, εκείνο που ξέρω είναι ότι οι περισσότεροι Πρόεδροι είναι και «Μάγοι» και «Ταχυδακτυλουργοί!»
Ναι θυμάμαι κάποιον «Τσουκνίδα» με δεκαεξαετή Θητεία στην Προεδρία της Ε.Ε.Λ. που έλεγε: «Εγώ και σε 1000 γραπτά μέσα, το γραπτό του Κίκερη το γνωρίζω! Καλά εκείνος είχε δει αρκετά γραπτά μου! Ο άλλος όμως;
Και για να μην αφήσω ακαταλαβίστικες σκιές σε τούτες τις γραμμές, διευκρινίζω! Τα προς διαγωνισμό ποιήματα αποστέλλονται σε ανάλογο αριθμό αντιτύπων με την επιτροπή, πάνω του το καθένα έχει το ψευδώνυμο του λογοτέχνη! Αυτά τοποθετούνται σε μεγάλο φάκελο και ταχυδρομούνται, χωρίς διεύθυνση, μόνο με το ψευδώνυμο! Μέσα λοιπόν σ’αυτό το φάκελο υπάρχει ένας μικρός, που απέξω γράφει πάλι το ψευδώνυμο και μέσα έχει τα πλήρη στοιχεία του γράφοντος! Ο Μικρός αυτός φάκελος ανοίγεται μετά την ολοκλήρωση της όλης διαδικασίας αξιολόγησης! Πάμε παρακάτω.
Άνοιξα το εικονιζόμενο παραπάνω βιβλίο, των 237 σελίδων, που είχε όλα τα συμμετέχοντα ποιήματα! Έκπληκτος είδα ότι επρόκειτο για έναν «αχταρμά!» Τα πάντα στο ίδιο επίπεδο, βραβευμένα και μη!
Εγώ είμαι ο πονηρός Θεέ μου; Εγώ ο ιδιότροπος; Εγώ ο εύθικτος; Έτσι προάγονται οι τέχνες; Έτσι; Πού στην Ελλάδα; Στην Ελλάδα των τεχνών ρε Γαμώτο; Κρίμα και Έλεος! Κρίμα!
Δε μ’άφηνες ήσυχο ρε Νίκο; Δε μ’άφηνες ήσυχο ρε Συμπέθερε; Δε μ’άφηνες στον κόσμο μου, εδώ με τα ζωάκια μου; Εδώ που δεν υπάρχουν «πελάτες» που θίγονται αν τους κακοκαρδίσεις και τους ιεραρχήσεις! Άλλωστε στον αστερισμό της «Αριστεράς» είμαστε! Το ξέχασα, συγνώμη κι’εδώ είμαστε όλοι ίσοι, γι’αυτό και πάμε μπροστά!
Εγώ ποτέ δεν είπα «ότι είμαι, Λογοτέχνης, Ποιητής…….» Το μόνο που είπα και το επαναλαμβάνω ευθαρσώς είναι ότι: «Εγώ, γι’αυτά που Γράφω, είμαι Περήφανος!»
Εγώ γράφω από πίκρα, αγανάκτηση, πόνο, οργή, βρασμό ψυχής, γράφω για το «Όμοιος Ομοίω Αεί πελάζει» του Πλάτωνος, παραδεχόμενος μεν απόλυτα αυτό αλλά συγχρόνως, διαχωριζόμενος αυτού, κάθετα και οριζόντια! Γράφω γι’αυτή την απόλυτη σήψη, που μέσα στην «Αποστειρωμένη Κιβωτό μου» ακόμα κι’εκεί απειλεί να με μολύνει! Γράφω για να μη σκάσω, γράφω για να ξεσκεπάσω και έστω έναν, ναι έστω έναν, θετικά να επηρεάσω και στην Πατρίδα μου σαν εμένα να τον εντάξω, σ’αντίθετη τακτική από τους «Αρχομανείς, Προεδρομανείς, καρεκλομανείς και Λογοτεχνικούς διαστροφείς!
Εν πάση περιπτώσει με Τιμή και υπερηφάνεια παρουσιάζω το ποίημά μου, τους προβληματισμούς μου και τους κλυδωνισμούς μου για την ετοιμότητα της συγγραφής!
Ειλικρινά πάλεψα τόσο σκληρά πίσω να πάω, ετούτη την Κατάντια να Ξεχάσω τα «μαύρα» με «γαλάζια» να τ’αλλάξω, την Πένα μου ν’αρπάξω και να γράψω!
Το ποίημα παρουσιάζω, όπως ακριβώς το έγραψα και όχι όπως το έστειλα στην Αμφικτυονία, προκειμένου να είμαι συνεπής με τον όρο του διαγωνισμού, περί 35 στίχων, αν καλά θυμάμαι!
Το παρόν Ποίημα Απέσπασε το Βραβείο “Αρχαία Nικόπολις”
στον Έ Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό Ποίησης, που Διενεργήθηκε
από την Αμφικτυονία Ελληνισμού!
*Το Όνομα «Αρχαία Νικόπολις»
δόθηκε λόγω της Καταγωγής του Βραβευθέντος!
Το θέμα του Διαγωνισμού
«ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ»
(Παρθενών, Δίον, Βεργίνα, Κνωσός, Ολυμπία κ.λ.π!)
Η «ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ»
είναι ένας πολιτιστικός και κοινωνικός φορέας
που επεκτείνεται διεθνώς με αφετηρία τη Θεσσαλονίκη
και Πνευματικό Κέντρο τους Δελφούς!
Έχει τμήματα, Απόδημου Ελληνισμού, Λογοτεχνίας,
Εικαστικών Τεχνών, Θεάτρου, Εκδόσεων,
Λαογραφίας και Κοινωνικής Προσφοράς!
Διατηρεί 50 Παραρτήματα
σε Πόλεις της Ελλάδος και του Εξωτερικού
με έδρα τη Θεσσαλονίκη!
*Μακάρι όλα τούτα τα οφθαλμοφανώς, «σοβαρά»
να διέπονταν κατά περίπτωση και από την ενδεδειγμένη
«ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ και ΣΥΝΕΠΕΙΑ!»
ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ
«Για σένα ότι και να γράψω, το ξέρω θα’ναι λίγο
κι’αν κάπου κατακρίνω, από καημό και πόνο κρίνω!»
Μου ζήτησαν Ελλάδα μου, για σένα να συγγράψω
τ’αρχαίο Μεγαλείο γι’άλλους να περιγράψω!
Τα μάτια μου τα έκλεισα, τη σκέψη μου να ψάξω
και άρχισα την πάλη μου, το τώρα να ξεχάσω!
Μα μ’έπιασαν τα κλάματα και πήγα να σπαράξω
κι’απ’τα πολλά τα δάκρυα, είπα το φως θα χάσω!
Κουράγιο δώσε μου Θεέ, το κλάμα μου να πάψω
κι’αν δε μπορέσω βόηθα με, το δάκρυ να συνάξω!
Σταλιά, σταλιά το μάζεψα, να το’χω για μελάνι
κι’απ’την μικρή Ελλάδα μου, να πάω στη Μεγάλη!
Μη με Μαλώσεις Μάνα μου κι’είμαι σε παραζάλη
με τόσο μαύρη τη ψυχή, κανείς με δάκρυ γράφει!
Σε μέγα είμαι διχασμό και δίλημμα μεγάλο
μα’δω που έφτασα Θεέ, δρόμο δεν έχω άλλο!
Βοήθα με να θυμηθώ, βοήθα να ξεχάσω
Βοήθα ν’απογειωθώ, στη Δόξα να πετάξω!
Τα ως εδώ του λογισμού, μοιάζουνε με κατάρα
μ’ακολουθεί η συγγραφή, σαν ευλογίας τάμα!
Την πένα μου αγκάλιασα σαν το παιδί τη Μάνα
η πένα ρόγα έμοιαζε και το μελάνι γάλα!
Ελλάς το μεγαλείο σου Αέναο μυστήριο!
Γενναίων ορμητήριο! Ηρώων Κοιμητήριο!
Αθάνατων κριτήριο! Ανάστασης πειστήριο
κι’η Δόξα πάντα πλάι σου, ακλόνητο τεκμήριο!
Ελλάς το μεγαλείο σου, Ακρόπολη, Αθήνα!
Ελλάδα μου ανάδελφη, στον Κόσμο είσαι μία!
Κνωσός, Επίδαυρος, Δελφοί, Αρχαία Ολυμπία
κι’η φλόγα η Ολύμπια, αυτόφωτη και Θεία!
Τ’απέριττα επάνω σου στολίδια Θεϊκά
το Δάφνινο στεφάνι σου και η Αγριελιά!
Το θάμπος σου στον Κότινο, Ήλιος στη συννεφιά
κι’η δάφνη στο κεφάλι σου, φέγγος στη σκοτεινιά!
Σ’εσένα και οι Μύθοι σου, αμύθητοι σ’αξία
και οι Σωτήρες της Ζωής, με Στέμμα στην Υγεία!
Σ’εσένα και τα τάματα για τη Δημοκρατία
και η βαθιά υπόκλιση από την Ιστορία!
Εδώ οι Γήινοι Θεοί, Πλάτωνας και Σωκράτης
καθώς της τέχνης οι Σοφοί και οι Σοφοί της μάχης!
Εδώ Ικτίνος, Σοφοκλής, Κίμωνας, Μιλτιάδης
εδώ και ο Αλέξανδρος, ο Μέγας Στρατηλάτης!
Και των τεχνών οι γητευτές, εδώ σε απαρτία
Ποίηση, δράμα και χορός σ’αρχαία Τραγωδία!
Και των Θεάτρων οι σκηνές, αμύθητες σ’αξία!
κι’ας είναι ίδιες, ω Θεέ, Τρίτη Χιλιετία!
Γιατί εσύ τ’ανθρώπινα τα κάνεις Θεϊκά
τ’αδύνατα κατορθωτά, τα Θαύματα απλά!
Γιατί φτιάχνεις Αγάλματα, με σάρκα και οστά
και ανασταίνεις μάρμαρα πολλών ετών νεκρά!
Τ’ακούτε «Νεοέλληνες» εσείς ετούτα δω;
Τ’ακούτε και δε ντρέπεστε, μωρέ για τω Θεώ!
Που’ναι το Μεγαλείο σας το «Πατρογονικό;»
Γιατί το μεταλλάξατε σε «Αυτοκτονικό;»
Δε βλέπετε τ’αδέρφια σας, που ένα ένα φεύγει
κι’οδεύουνε στη ξενιτιά, να τα διαφεντεύει;
Δε βλέπετε τη Μάνα σας, που νύχτα μέρα κλαίει
που καταρρέει ο Ρωμιός και ο Εχθρός του Χαίρει;
Εσείς δεν είστε Έλληνες, δεν έχετε Θεό!
Εσείς είστε Ανθέλληνες μωρέ θα τρελαθώ!
Αλλάξτε Νεοέλληνες δεν έχουμε καιρό!
Ξαναγενείτε Έλληνες, το θέμα ειν’απλό!
Αφήστε πια το θυμικό, να πάει στο καλό!
Βάλτε μπροστά το λογικό, το αναμνηστικό
και με τη μνήμη οδηγό, πίσω για τω Θεώ
ξαναγενείτε Έλληνες, να ξαναγεννηθώ!
Τώρα αν κάποιοι επιμένουν ότι τους έθιξα, τους παρακαλώ να σκεφτούν καλύτερα, όλα τους τα πεπραγμένα, ν’αφεθούν με λαγνεία, στου καθρέφτη τους τη Μαγεία και να τον ρωτήσουν σχετικά και συνειδητά, σα να’ναι η Πυθία! Κι’αν αυτός, ο απόλυτος μάγος, στις αποκλειστικές τους εκμυστηρεύσεις, τους πει ότι δίκιο έχουν! Τότε ορκίζομαι ότι θα τους ζητήσω ειλικρινά, δημόσια συγνώμη!
Όσο για τη συνέχεια των γραπτών μου, όχι, δεν τις ξαναταπεινώνω, με την αποστολή τους σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, έστω και αν κάποιες τους βραβεύονται!
Μπορεί να είμαι σκληρός άτεγκτος, αρτηριοσκληρωτικός, ακανθώδης, βιτσιόζος, διαστροφικός……! Αν ωστόσο δικαιωθεί ο τίτλος της Ιστοσελίδας μου «Για Μια Καλύτερη Δευτέρα Παρουσία», που πάγια υποδηλοί το σκοπό των γραφών μου, τότε ίσως αποστείλω δικά μου γραπτά σε Ελληνικούς λογοτεχνικούς Φορείς και Συλλόγους!
Με Τιμή
Σπύρος Κίκερης
Θεϊκό!!! Ελληνικό!!! Ανθρώπινο!!! ΕΥΓΕ Σου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή