Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ

Σπύρου Κίκερη

ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ!

«Μ’αφορμή το Θάνατο ενός υποτιθέμενου μεγάλου!»

«ΕΙΔΙΚΩΣ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΝ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΜΕΓΙΣΤΟΝ ΝΕΚΡΟΝ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ!

ΠΡΟΣ ΓΝΩΣΙΝ ΚΑΙ ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΙΝ

ΤΩΝ ΕΠΙΔΟΞΩΝ, ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ, ΤΑΓΩΝ!»

  Στο τέλος τούτης της γραφής παρατίθεται ένα σχετικό ποίημα! Το ποίημα γράφτηκε στις 18/10/1998, κατά τη διάρκεια της πτήσης επιστροφής μου από την Κούβα!

  Το ποίημα, έχει και στο παρελθόν δημοσιευθεί, όμως λόγω του μεγάλου γεγονότος, θεώρησα σκόπιμο να το δημοσιεύσω εκ νέου, για σκοπούς πρόληψης, μειζόνων κοινωνικών ατυχημάτων! Ευνόητο είναι ότι η επαναδημοσίευση είναι αρκούντως εμπλουτισμένη!

  Το τί είδα και βίωσα στην Κούβα, μέσα σε μία εβδομάδα, που εκεί παρέμεινα, με λόγια δεν περιγράφεται, όσο η πένα σου κι’αν είναι καλή!

  Τέσσερα (4)$ δολάρια ο μηνιαίος μισθός του γιατρού! Τα ξενοδοχεία μοναδικά! Τα σπίτια σαν μετά από ανελέητο βομβαρδισμό, πάνες και σεντόνια αντί για πόρτες και παράθυρα, σε πάρα πολλά, και μιλάμε πάντα για «Αβάνα!»

  Η επαιτεία, η πενία και η πορνεία σε μόνιμο οργασμό και οι απαγορεύσεις Μαϊμού σε πλήρη διάταξη!

  Ξεναγοί και ασφαλίτες, πλύση εγκεφάλου «Προσέξτε, απαγορεύεται αυστηρά, κουβανέζα να εισέλθει στο ξενοδοχείο (Cohiba!)

  Ο χώρος τη μέρα έξω πέριξ του Ξενοδοχείου, σα σε μόνιμη διαδήλωση, με πραμάτεια κάθε είδους, κυρίως επαίτες και «εταίρες» πάσης κατηγορίας και τιμής!

  Το βράδυ ακριβώς πλάι και κολλητά του ξενοδοχείου, CLUB ελευθερίων ηθών και πανάκριβων ειδών! Ζωντανή ορχήστρα, απίθανοι φωτισμοί και κορίτσια «φιλήδονα», στην ελκυστικότητά τους ανείπωτα!

  Η διαδικασία απλή, απλούστατη, η εμπειρία μεγάλη, ένα νεύμα αρκούσε και όλα μια χαρά, αρκεί τα «λύτρα» να διέθετες κι’όλα θα τα έβλεπες:

Γίγαντες «Γορίλλες» άψογους στις Τούμπες

και φαιδροκρατούντες, τέλειους «Ιούδες!»

Έμοιαζε η «Χούντα» τσίρκο με μαϊμούδες

σόσιαλ κουμμούνες, με ηγέτες Μούμιες!

Κι’νιωθες τις «πόρνες» μέσα στις φιγούρες

κούκλες, μα πανούκλες, πόρνες απ’ τις κούνιες!»

  Ναι, μόνον ο αριθμός δωματίου ήταν αρκετός! Τα «λύτρα» γύρω στα 80 με 100 $ για τους εγκάθετους ασφαλίτες του ξενοδοχείου και περίπου άλλα τόσα για τους ιερολοχίτες γένους θηλυκού!

  Παράπονο κανένα, ζωή παραμυθένια! Και ζούσαν αυτοί καλά και ο Ηγέτης τους, σαν άλλος «Δίας» καλύτερα!

  Δεν πρόκειται να γράψω βιβλίο, τελειώνω σ’ένα λεπτό, ναι εκείνος ο Άνακτας απόλυτος Άρχοντας μεσ’το παραδεισένιο του παλάτι, σαράι Σουλτανάτο, «Χουντοκαραμπινάτο!»

  Και λίγο πιο κάτω, πλάι στη θάλασσα, το λιτό και επισκευασμένο σπίτι του «Τσε, που αργότερα έκαναν μουσείο, για να να θυμίζει πάντα, στον κάθε σκεφτόμενο πολίτη, του «Θύματος» το «Θύτη», δηλαδή, το σύντροφο «αλήτη!»

  Τώρα για να κλείσουμε πριν στο ποίημα πάμε! Κοντεύουν πια δύο εικοσιτετράωρα και ακόμα αμφιβάλλω, αν όλοι οι Κουβανοί έχουν πληροφορηθεί, το Θάνατο του «Ηγέτη» τους! Το γιατί είναι πικρό και βαθύ και πλατύ και μακρύ και ντροπή! Γιατί ότι και να συμβεί πια στον Πλανήτη Γη η πληροφόρηση γίνεται αυτοστιγμεί!

  Όσο για το «θρήνο», κάποιες «Μοιρολογίστρες» θα βρεθούν, κάποιες παραστάσεις θα δοθούν και κάποιες τραγικές στιγμές δεόντως θα σκηνοθετηθούν, χάριν του ποιμνίου, στη «στάχτη» του «σαρκίου», του «Άγιου» και «Θείου!» Πάντως απ’ότι είδαμε οι εορτάζοντες και ζητωκραυγάζοντες, είναι ασυγκρίτως περισσότεροι των πενθούντων!

  Α και κάτι ακόμα που μου ήρθε άξαφνα στο νου! Ποιος να το φανταστεί, ή ποιος να τ’ακούσει και να μη ξαφνιαστεί! Ο «Άγιος αυτός άνθρωπος» στα δέκα του πήγε σε «Σχολείο Ιησουϊτών» και η ακόμα πιο τραγική σύμπτωση που θέλει τον «πατερούλη» του, τον περιβόητο Ιωσήφ Στάλιν, το μέγιστο φονιά της Ανθρωπότητας, ακριβώς στα δέκα του (1888), να εγγράφεται, από τη μητέρα του, επίσης σε Εκκλησιαστικό Σχολείο και στη συνέχεια σε Θεολογική Σχολή!

  Εσείς τί θα λέγατε, επί τούτου Πάπα Φραγκίσκο; Σας ερωτώ γιατί και’σεις θητεύσατε σε Σχολείο Ιησουϊτών! Μήπως θα πρέπει να ληφθούν κάποια προληπτικά μέτρα και να θεσπισθούν κριτήρια προσερχόμενων στα εκκλησιαστικά σχολεία, γιατί δε μπορεί αποδεδειγμένα, «Διάβολοι» και «Σατανάδες» της ανθρωπότητας, να  έχουν θητεύσει εκεί, που ο λόγος του Θεού διδάσκεται κατά κόρον και το όνομα του Ιησού, αποτελεί ελκτικό, για να μην πω, διαφημιστικό πρόθεμα!

  Ίσως στην πιο πάνω φωτογραφία να λαμβάνει χώρα η μεγάλη εξομολόγηση και η συγχώρεση για: Τις εκατόμβες των νεκρών, βασανισμένων, εξορισμένων, εκπατρισθέντων! Των 35.000 γυναικών που έλεγε ότι πήγε!

  Των μιας ολόκληρης φυλής εξώγαμων που είχε και ευθαρσώς σε συνέντευξή του είπε και τον υιό του Πατρός, ενός των επισήμων υιών τέλος πάντων, του ζάμπλουτου, Αντώνιου Κάστρο, που δεν κάνει άλλη δουλειά από το ν’αλωνίζει όλες τις κοσμοπολίτικες παραλίες του κόσμου, μηδέ εξαιρουμένης της Μυκόνου, όπως ο γιος του Καντάφι, με τα πανάκριβα γιοτ και τις άνευ τέλους συνοδούς του! Όλα δε αυτά, τη στιγμή, που σήμερα οι μέσες αποδοχές των Κουβανών ανέρχονται στα είκοσι (20) δολάρια ΗΠΑ το μήνα!

  Και για να εξηγούμαι, μου το’χουν πει από καιρό, ότι δεν σας πάω! Μας πώς να σας πάω στο Θεό σας, που παρασύρατε κόσμο και κοσμάκη και χύθηκε αίμα και αίμα, για να διώξετε Δικτάτορες και βασιλιάδες, για να καταντήσετε τρις χειρότεροι αυτών και να πίνετε οι ίδιοι αίμα Λαών! Των δικών σας Λαών και όχι μόνο! Πάμε τώρα στους λόγους επαίνων, παρηγοριάς και εμέτων!

  Πάντως πέραν των τυπικών λόγων των Ηγετών, όπως συνήθως γίνεται σ’ένα γεγονός, που όπως και να’χει συγκινεί και ενώνει, θα ήθελα να σταθούμε στις πιο χαρακτηριστικές και φυσικά διδακτικές δηλώσεις, εκείθεν δε με σοβαρότητα να στοχαστούμε, πάνω σε υποτιθέμενους σοβαρούς, που «συντετριμμένοι» δήλωσαν:

  Τσίπρας, Πρωθυπουργός Ελλάδος, Ιδεολήπτης μέχρις εσχάτων και πατήρ τερατωδών ψεμάτων: Αφού ο άνθρωπος δήλωσε «Συντετριμμένος και Ράκος», ανήρτησε στο Twitter και το F.B, την παραπάνω δεξιά κατακόκκινη αφίσα, αναγράφοντας «Αντίο Κομαντάντε, ως την παντοτινή νίκη των Λαών!» Και ακόμα «Η Ιστορία τον Δικαίωσε!» Το αποκορύφωμα, θα πάρει το «Αεροπλανάκι» του, να συμμετάσχει στο βαρύ πένθος, ενός λαού, που στη στάχτη ενός φαντάσματος, μπορεί ακόμα και στον απόηχο της σκιάς του τρόμου του, γοερά να κλάψει!

  Σχόλιο δικό μου: «Αν είχες συναίσθηση των λόγων σου, τα έργα σου ίσως και καλύτερα να ήταν!» Για ποια «Δικαίωση» μιλάς βρε «πανάσχετε;» Γι’αυτά που τράβηξε ένας Λαός επί 60 χρόνια, από μία ακατανόητη προσωπική εμμονή, για αυτοπροβολή, πάνω σ΄έναν αδιέξοδο δρόμο και μια ουτοπική διαδρομή;

  Μια διαδρομή, που στην απόλυτη εξαθλίωση οδηγεί και που έχει τόσες, μα τόσες πια φορές στη σύγχρονη Ιστορία αποδειχθεί και καταγραφεί;

  Ακούστε Κύριε Τσίπρα, αν θέλουμε να κάνουμε τους ήρωες, θυσιάζουμε τον εαυτό μας και όχι το Λαό μας! Οι λαοί σας επιλέγουν για δύο πράγματα Κε Τσίπρα, για εξασφάλιση αισθήματος ασφαλείας και για την περαιτέρω ανύψωση του επιπέδου διαβίωσης και ευημερίας, απ’ότι το παραλάβατε!

  Το μεγαλείο και η δικαίωση ενός Ηγέτη φαίνεται από το πώς πέρασε ο Λαός του, όσο αυτός ήταν ο Ταγός του!

  Εσείς για ένα κόπτεσθε ν’αποδείξετε κάτι αυταπόδεικτο, δεδομένο κι’εξυπακουόμενο «ότι δηλαδή, υπάρχουμε σ’έναν ανισσόροπο κόσμο!» Όμως Κε τάδε το θέμα δεν είναι αυτό, το θέμα είναι πως θα σταθούμε ευσταθώς σ’αυτόν τον ανισσόροπο κόσμο, συντελώντας μ’όλες μας τις δυνάμεις στην περαιτέρω εξισορρόπηση αυτού!

  Όσο για το επιστέγασμα της δικαίωσης, του Μέγιστου Κάστρο, «ακατανόητε», πιστεύω να το καμάρωσες σ’όλο του το μεγαλείο, στο καλωσόρισμα του Ομπάμα, που εκείνος έκανε ελάχιστα πριν το θάνατό του, προς εξιλέωση ίσως, σαν ύστατη του Πάπα συμβουλή!

  Και συνέλθετε Κε Τσίπρα, γιατί αυτή σας η εμμονή και εναντίωση, στη μη παραδοχή, έχει καταντήσει πλέον, όχι απλά αηδιαστική, όχι απλά κωμικοτραγική, πολιτική διαστροφή, αλλά λίαν επικίνδυνη για ολοκληρωτική καταστροφή!

  Όλα δε αυτά σας τα προσάπτω, γιατί εκτιμώ ότι θα σας άρεσε, η εκχώρηση δικαιώματος, παράδοσης της εξουσίας, «σίχαμα» στον αδελφό σας! Χωρίς ποτέ ν’αναρωτηθείτε το πόθεν του Δικαιώματος αυτού!

  Όσο για τον Μπατίστα ανιστόρητε, που οι αρχές και οι αξίες που έχω, δεν μου επιτρέπουν να υπερασπιστώ, όμως οφείλω να πω ότι ο απολυταρχισμός του και ο «φασισμός» του, ναι ο «φασισμός» του δεν έφτανε ούτε στο 10% του Κάστρο!

  Και επειδή δε μου αρέσει ο δογματισμός! Ο Μπατίστα με εκλογές πήρε την εξουσία το 1940 υποστηριζόμενος και από το κουμουνιστικό κόμμα! Το 1944 όταν έχασε τις εκλογές από τον Γκράου αποχώρησε στις ΗΠΑ!

  Επέστρεψε το 1952 ξανά υποψήφιος, όπου και απέτυχε, οργανώνοντας πραξικόπημα τρεις μήνες αργότερα και στρατιωτικό νόμο! Το 1958 προκήρυξε εκλογές, με τεράστια αποχή του Κουβανικού Λαού, αποχωρώντας σχεδόν αμέσως από την Κούβα! Αυτά για να μαθαίνουν και οι νεώτεροι και οι αδιάβαστοι κάποια ιστορικά δεδομένα και ντοκουμέντα, για συγκρίσεις και αντιπαραβολές, μεταξύ απαραδέκτων!

  Όμως πάμε παρακάτω σε αξιοσημείωτους σχολιασμούς, περί του «μεγάλου νεκρού!»

  Μαδούρο, νυν Πρόεδρος Βενεζουέλας, τέως οδηγός Λεωφορείου, υπεύθυνος της μεγαλύτερης δυστυχίας, που ποτέ γνώρισε η Χώρα του: « Οι Επαναστάτες όλου του Κόσμου ν’ακολουθήσουν την κληρονομιά του!»

  Σχόλιο δικό μου: «Όπως Εσύ Πάροχε, που θεωρείσαι και από τους κατ’εξοχήν κληρονόμους, του, κληρονόμους της απόλυτης και άκρατης δυστυχίας στις Χώρες σας, μέσω των συνταγών του!»

  Ντιέγκο Μαραντόνα: Μέγιστος Ποδοσφαιριστής και διαχρονικά αθεράπευτος ναρκομανής και αλκοολικός: «Έχασα τον Πατέρα μου!»

  Σχόλιο δικό μου: Δε γνωρίζω αν οι δηλώσεις έγιναν προ ή μετά «μαστούρας» και κάτι ακόμα «Κατά Μάνα, κατά Κύρη, έβγαλαν και γιο Ζαφείρη!»

  Μίκης Θεοδωράκης: Μέγιστος Μουσικοσυνθέτης και Επιτήδειος Καιροσκόπος: «Αγαπημένε Φιντέλ, μας άφησες και είναι η πρώτη φορά, που διαφωνώ μαζί σου!»

Σχόλιο δικό μου: «Με όλα τ’άλλα Σύμφωνος, Σαχλαμάρα; Ε, σαχλαμάρα, που ανόητε και παμπόνηρε, το παίζεις και «σοφός!» Με το Μητσοτάκη σύμπνοια κι’αγάπη! Με τον Παπανδρέου «κώλος και βρακάκι!» Άστα Μίκυ, παρακάτω, όπου δε σε ξέρουν πούλα τη «Μαγκιά» σου και τα «Ιδανικά» σου! Όμως σκούντα και το Μανώλη, κάτι να πει, γιατί δεν θα το πήρε χαμπάρι! Ποιον Μανώλη; Το Σύντροφο Γλέζο Μίκυ! Ποιον Γλέζο; Το Γιώργο θαλάσση Μίκυ, το μικρό Ήρωα Μίκυ!»

  Α Μίκυ μισό λεπτό έχω και μια ακόμα ιδέα, ρίξε μια ματιά στο παρακάτω ποιητικό μου κατεβατό και μελοποίησέ το σε παρακαλώ γιατί στις επόμενες γενεές, εκτιμώ ότι θα είναι ιδιαίτερα διδακτικό!»

ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ!

Τα πάντα γύρω δύστυχα, φτωχά, γυμνά, περίλυπα

τα μέσα μου ανήσυχα, πλημμύρα και παλίρροια!

Εκεί, εγώ, τί ήθελα; Κακό μπελά, εγύρευα;

Καλύτερα, Θεούλη μου, στην κόλαση να πήγαινα!

Μια μέρα, δίχως σήμερα, αισθήματα, ανήμερα

με σπρώχνουν, Θέ μου, βίαια, στου στοχασμού, τη θύελλα!

Πορνεία, φτώχεια, σύνδρομα, κι’ο πόνος, δίχως σύνορα

σε καθεστώτα δύστροπα, απόλυτα κι’ ασύστολα!

Μη μου μιλάτε σήμερα, που κλαίνε τα αισθήματα

μεγάλα τα χτυπήματα, στου στοχασμού τα κύματα!

Τα άνομα, στα σύννομα, για πλάσματα φιλήδονα

αυτά ανυποψίαστα και’συ να νιώθεις μίασμα!

Τριάκοντα αργύρια, το πιο φτηνό, το πήδημα

και με το πρώτο φίλημα, «Ιούδα» σε θυμήθηκα!

Εσένα, Μέγα Άνακτα με τα βαριά οράματα

που μίλαγες για θαύματα και για μεγάλα τάματα!

Εσένα που μου μπέρδεψες οράματα και θαύματα

με του Λαού τα βάσανα και με τα μεροκάματα!

Εσένα μέγα Δράκουλα, δυνάστη, πρωτομάστορα

που σ’έλεγαν Πατέρα μας, Πατέρα Παντοκράτορα!

Τ’ακούς Θεέ και Άνακτα! Απόλυτε δικτάτορα

που κατοικείς, σ’ανάκτορα, στους δύστυχους αδιάβατα

και καρτεράς τον χάροντα ντυμένος στα προσάβανα

να σε λυτρώσει, δράκοντα απ’του Λαού τα βάσανα!

Για να σε κάνει φάντασμα, επάνω στα χαλάσματα

και στοιχειωμένο άγαλμα, πνιγμένο στα διδάγματα

τροφή από τα σφάλματα και του Λαού τα τραύματα!

απ’τα πολλά οράματα, που γίναν παροράματα!

Αλλάζουν τα οράματα! Τ’ακούς, μεγάλε, Άνακτα;

Αλλάζουν ακατάπαυστα, στον Άγιο πανδαμάτορα!

Αλλάζουν τα οράματα κι’από το πρώτο χάραμα!

Βαφτίζοντας καθάρματα, ινδάλματα κι’αγάλματα!

Αλλάζουν τα οράματα τ’ακούς στυγνέ Δικτάτορα

γιατ’ειν’η Μοίρα τους κοινή μ’αυτή του Πρωτομάστορα!

Αλλάζουν τα οράματα, σαν τ’αστρα τα διάττοντα

και «Μάννα» απ’τα ουράνια, για νέα και για άφθαρτα!

Αγάντα εψιθύρισα κι’ευθύς αναρωτήθηκα!

Τί ήθελα; Πού πήγαινα; Κακό μπελά εγύρευα;

Στις σκέψεις μου δεν πίστευα! Στις θύμησες αγρίευα!

Αγάντα εψιθύρισα, καθώς πίσω εγύριζα!

Τα μάτια μου τα έκλεισα, θαρρώ αποκοιμήθηκα

μα αίφνης κάπου ξύπνησα και με την πένα μίλησα!

Του πόνου μου τ’αντίκρισμα, έγραψα σ’ένα ποίημα

Ελλάδα πίσω γύρισα, σ’αγκάλιασα σε φίλησα!

Για σένα ανησύχησα, για σένα και φοβήθηκα

για σένα προσευχήθηκα για σένα και ευχήθηκα!

Κι’ύστερα με τους Έλληνες, Ελλάδα ασχολήθηκα

κι’ομολογώ Ελλάδα μου, κάπου τρομοκρατήθηκα!

                                                          Με Τιμή

                                                             Σπύρος Κίκερης