ΤΟ ΣΟΚ ΑΠ'ΤΗ ΣΥΜΦΟΡΑ ΣΤΟ ΜΑΤΙ!

Σπύρου Κίκερη.

ΤΟ ΣΟΚ ΑΠ’ΤΗ ΣΥΜΦΟΡΑ ΣΤΟ ΜΑΤΙ!

23 Ιουλίου 2018!

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ!

Με αφορμή τη συμπλήρωση έτους

από την επαίσχυντη εκείνη του δράματος μέρα

όπου το θέμα σ’ενα όργιο αίσχους

ενός επονείδιστου ψεύδους, έδωσε ρέστα

να πλασαριστεί μέρα η νύχτα και η αλήθεια ψέμα

σε κορμάκια καμένα και σωρούς από τέφρα!

Η ημέρα αυτή θα πρέπει ανυπερθέτως

να μείνει στη μνήμη μας σαν σύμβολο ασυνέπειας 

προχειρότητας, απρέπειας και ασέλγειας 

έναντι των στοιχειωδών εννοούμενων χρεών

δημοσίων ανδρών κι’ασυστόλων Ψευτών!

Το Σοκ!

«Το σοκ από τη συμφορά στο μάτι

εύκολα, η ψυχή μας

ίσως ποτέ να μην το ξεπεράσει!»

Απολογισμός!
*102 Νεκροί, με φριχτό τέλος!
*150 Εγκαυματίες - το 1/4 με βαριά εγκαύματα!
*500 + Άνθρωποι ξεσπιτώθηκαν!
*1500 + σπίτια αποτεφρώθηκαν ή υπέστησαν σοβαρές ζημιές! Δηλωμένα προς αποζημίωση σε ασφαλιστικές 835 με κόστος περίπου 35 εκ. ευρώ!
* 350 +  οχήματα αποτεφρωμένα,  250 δηλωμένα σε ασφαλιστικές εταιρείες, προς αποζημίωση συνολικού κόστους  1.53 εκ. ευρώ!

   Η Αποφράδα Ημέρα!

   Ήταν η 23η Ιουλίου του 2018! Η φωτιά άσπλαχνα καίει το μάτι! Οι τραγικές εικόνες, παίζουν στων ματιών μας τις οθόνες, τα δάκρυά μας καίνε τις κόρες!

   Σκηνές αποκάλυψης, ψυχές συγκλονίζουν, προσπάθειες συγκάλυψης στο μυαλό μας τη δίνουν!

   Συγκινηθήκαμε όσο ίσως ποτέ, ταραχθήκαμε όσο λίγες φορές, αγανακτήσαμε, μεταλλαχτήκαμε, εξοργιστήκαμε κι’αναθεματίσαμε όλοι μας, πλην ελάχιστων ανόητων εξαιρέσεων!

    Προσωπικά, πάντα είχα πρόβλημα ύπνου, το θέμα ήταν γονιδιακό - το’χε και η Μητέρα μου- προστέθηκε και το σκληρό υπηρεσιακό μου οδοιπορικό και το θέμα έγινε πιο σοβαρό!

   Όμως πεντέμισι ώρες, μέχρι την αποφράδα εκείνη ημέρα, κοιμόμουνα με τη βοήθεια ενός χαπιού Xanax των 0,25 mgr! 

   Eκείνη τη βραδιά έμεινα ολότελα άυπνος, το ίδιο και την επομένη, παρά το διπλασιασμό της δόσης του επιβοηθητικού χαπιού!

   Έκτοτε οι πεντέμισι ώρες, έγιναν τέσσερις, τρεισήμισι! Συμπληρώθηκαν ήδη, δώδεκα μήνες και η κατάσταση παραμένει σταθερά αμετάβλητη. Αλίμονο, σ’αυτό τον χάρτινο κόσμο, αν με ευαισθησίες γεννηθείς, στο τι θα βιώσεις και τι θα υποστείς!

   Από κείνη τη νύχτα, νιώθω η ψυχή μου πως βάρυνε, βάρυνε πολύ! Θέλοντας να ξαλαφρώσω, έγραψα, ξανάγραψα, μπας και το κατορθώσω.

   Στην πορεία με πόνο συνέταξα και με δάκρυ έγραψα, κάποιες στιγμές, το παρακάτω ποίημα κι’ορκίζομαι, πως στον ύπνο έκτοτε κάπως καλύτερα πάω, νιώθοντας τα βάρη και τα πάθη στη ψυχή μου, πως απάλυνα!

ΑΚΟΜΑ ΣΤΟ ΜΑΤΙ

ΜΥΡΙΖΕΙ ΛΙΒΑΝΙ!

Ακόμα στο μάτι, μυρίζει λιβάνι! 

Το κρίμα χαρμάνι, με στάχτη και άχτι!

Ο χάρος ακόμα θαρρείς πως υπάρχει

κι’η μπόχα ευθύνης, ακόμα Βρωμάει!

Όμως ας θυμηθούμε, να βρούμε μια άκρη!

Η άσφαλτος βράζει, η αύρα κοχλάζει

στη θάλασσα πλέον, το πλήθος ορμάει

ο χάρος ξοπίσω και όσους προλάβει!

Ο άμοιρος σκύλος, σε βράχο λουφάζει

Βουβά αλυχτάει, κακά προμηνάει

σ’εκείνο που νιώθει, σ’αυτό που θωράει

στις σάρκες, που καίνε, στους φίλους που χάνει!

Μια Μάνα κραυγάζει, καρδούλες σπαράζει!

Στο άμοιρο μάτι, ο Χάρος γλεντάει

κρατώντας στα χέρια φωτιά και δρεπάνι

Θερίζει και καίει, φαρμάκι κερνάει!

Η λύπη παλεύει να σβήσει με δάκρυ

που όμως δεν φτάνει κι’ας είναι ποτάμι!

Σαν Σάβανο πέφτει, βαρύ το σκοτάδι

το μάτι πια μοιάζει, με κόλαση Δάντη!

Μονίμως σκοτάδι, πια θα’ναι στο μάτι

κι’η νύχτα σκοτάδι, σκοτάδι του Άδη!

Ο Ήλιος θ’αρνείται, μαζί το φεγγάρι

πια θέση δεν έχουν σε κόλαση Δάντη!

Το δάκρυ στη στάχτη οργή και γινάτι!

Το στόμα ουρλιάζει, Θεούλη μου φτάνει!

Νεκρών εκατόμβη, το δάκρυ φαρμάκι

φαρμάκι τσουνάμι, οργή και φιρμάνι!

Η ώρα πλέον δώδεκα, δώδεκα παρά κάτι

ο χάρος έχει βαρεθεί, νεκρούς να κουβαλάει!

Στοιβάζουν τώρα οι σοροί, σε μάτι και λιμάνι

μα οι «Ταγοί» ανήξεροι, στο μαύρο τούτο χάλι!

Ο κόσμος το’χει τούμπανο κι’αυτοί κρυφό καμάρι

που να τους πάρει η οργή κι’ο διάολος να τους πάρει! 

Μικροί σαν είναι οι «Ταγοί», μεγάλη τους η χάρη 

κι’ακόμα μεγαλύτερη, σαν είναι Λαοπλάνοι!

Ο Λαός όλα τα ξέρει και  αφόρητα πονάει

κλαίει και αναστενάζει και με τους «Ταγούς» τα βάζει!

Μα αυτών ο Αρχιψεύτης, προσποιείται πως ρωτάει

και στο τέλος καταλήγει, όλους λάδι να τους βγάζει!

Το χεράκι του αρνείται στις πληγές πάνω να βάλει

και πουλά και αγοράζει κι’όλο εύσημα μοιράζει!

Σε μια σύναξη στημένη, σύσκεψη που ονομάζει

μπράβο άφθονα μοιράζει, κατά συρροή βιάζει! 

Και ο θίασος, τριγύρω, που στις ενοχές λουφάζει

τη δουλειά του λέει κάνει στη μεγάλη τούτη μάχη!

Μα ο στοχαστής, που ξέρει τη μιλιά του τώρα χάνει

και την πένα του αρπάζει κι’απ’τον πόνο αλαλάζει!

Έτσι διδάσκουν τους Ρωμιούς, Νεκρούς να ξεπερνάνε

κι’από ανύπαρκτα κενά, μέσα να τους περνάνε!

Έτσι μαθαίνουν κι’οι Ρωμιοί, ποτέ να μη ξεχνάνε

και τους επίορκους Ταγούς σκληρά να τιμωράνε!

Ναι, σαν ψεύδονται ζώντες, σε αλήθειες μεγάλες

οι Νεκροί ζωντανεύουν, σε οργής εφιάλτες!

Τύψεις τότε ιππεύουν στων ονείρων τις ράχες

κυνηγώντας τις νύχτες, των χρεών παραβάτες!

Το Επιμύθιο

σαν Ηθικό Δίδαγμα!

«Η κατοχύρωση των Νικών, των Μεγάλων Ταγών

εξασφαλίζεται πριν την κατάρρευση των τειχών

και τις τελικές εκβάσεις, των Κρισίμων μαχών!»

Με Συγκίνηση και Τιμή

Σπύρος Κίκερης.