ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ!

Σπύρου Κίκερη

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ!

"Εν Αρχή ην το Χάος, η Γαία και ο Έρως!" (Θεογονία Ησίοδου!)

"Έρως ανίκατε μάχαν!

Έρως ος εν κτήμασι πίπτεις!" 

"Έρωτα, που δε νικήθηκες ποτέ σε μάχη!

Έρωτα που ορμάς και κατακτάς την πλάση!"( Σοφοκλής!)

   Η Αγάπη και ο Έρωτας είναι η μεγαλύτερη συνδυαστική του Ανθρώπου δύναμη και το υπέρτατο συναίσθημα αυτού! Η Αγάπη και ο Έρωτας είναι, άνεμος, φλόγα, φωτιά, ηφαίστειο, θύελλα, γαλήνη, θάλασσα, στεριά, Ουράνια, Θεοί, κόλαση, παράδεισος και η ψυχή μας άβυσσος!
   Ας δούμε λίγο την ετυμολογική συγγένεια των λέξεων: Ο Έρωτας προέρχεται από το ρήμα "Ερώ" (άω -ώ), που σημαίνει Αγαπώ! Συνώνυμό του το ρήμα "Φιλώ", από το οποίο προέρχεται και η φιλία, το οποίο "φιλώ"σημαίνει πάλι Αγαπώ!

   Όλοι οι Σοφοί του Κόσμου κι’όλοι οι Θεοί, σ’ένα πράγμα θαρρώ συμφώνησαν, γι’αυτό και την Αγάπη με τον Έρωτα σαν ιεροτελεστία και θυσία ομού  όρισαν!

   Οι Αρχαίοι μας πρόγονοι βαθιά σ’αυτά εισχώρησαν, επίπονα φιλοσόφησαν και τον Κρέοντα, την Αντιγόνη και τον Αίμονα,

μ’όλα τα διδάγματα του Σοφοκλέους, χάριν αυτών, μας κληροδότησαν! 

   Προσωπικά θεωρώ υπέρτατα ευτυχείς, όσους έχουν απόλυτα νιώσει αυτό το συναίσθημα σ’όλες του τις διαστάσεις, ακόμα και τις πιο οδυνηρές! 
   Πάντως για να τα έχω καλά με τη συνείδησή μου, οφείλω να υπογραμμίσω ότι ο Έρωτας και η Αγάπη στην αρμονική τους  ζεύξη  είναι το τέλειο ζευγάρι! Τα παιδιά τους - άσχετα από την ικανότητα γονιμότητας - δυο κόρες δίδυμες η "Εκτίμηση" και η πεμπτουσία της ζωής, που λέγεται "Ευτυχία!"

   Άλλο, στο τεράστιο αυτό θέμα, δεν προχωρώ γιατί νιώθω μικρός, έτσι το γόνυ μου ταπεινά στον Έρωτα και την Αγάπη κλίνω, υποκλινόμενος μ’ευλάβεια στο μεγάλο σε συνδυασμό Θεό, με μια εξιστόρηση, ενός ερωτικού επεισοδίου φίλου, απλά σαν κοινός θνητός!

ΚΑΠΟΤΕ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ!

*Παλαιά η γραφή

μα η Δημοσίευση «Παρθενική» 
με μια επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη αφορμή!

«Ο νους συχνά παλινδρομεί, μέσα στου χρόνου τη ροή! 

παλεύοντας να ξαναβρεί, του Ερωτά του την Ακμή

σε μια ζωή που’ναι μικρή κι’αδιάκοπα φυλλορροεί!»

Σαν στη Θεσσαλονίκη καμιά φορά βρεθείς

μπορεί τις αναμνήσεις να ξαναθυμηθείς

κι’εκεί στους στοχασμούς σου, μπορεί και να χαθείς

πίσω να μη γυρίσεις κι'εκεί να ξεχαστείς!

Κάποτε ένας φίλος από βαρύ καημό

στον ώμο μ’ακουμπάει και κλαίει με λυγμό!

Τον πόνο του μου λέει με αναστεναγμό

και κλαίει, όλο κλαίει με αναφιλητό!

Ο πόνος του με πνίγει, σαν κόμπος στο λαιμό

και’γω τα λόγια χάνω, μαζί και τον ειρμό!

Τα δυνατά μου βάζω, να συμπαρασταθώ

προχώρησε του λέω, κι’εγώ είμαι εδώ!

   Ήταν τρελά ερωτευμένος με κυρία ζηλευτή κι’όσα στη ζωή ζητούσε πάνω της τα είχε βρει! Μα εκείνη δεσμευμένη στων χρεών την ηθική, πάλευε να ξεχρεώσει, μα το χρέος της βαρύ!

   Βόλτες φέρνει ο καιρός τους, όπως κάθε εποχή, και εκείνη καλοκαίρι, πρέπει ν’απομακρυνθεί! Πονεμένοι χωρισμένοι, οργιάζουν οι καημοί και εκείνος φόρα παίρνει, πιο κοντά της να βρεθεί!

   Κλείνει τη διαμονή του, μια ανάσα απ’αυτή κι’είναι ανακουφισμένος έστω και αν δεν τη δει! Σαν τον κλέφτη που ληστεύει νιώθει κάθε του στιγμή και απλά παραμονεύει στα κλεφτά μήπως τη δει!

   Μία μέρα μόνο μένει, ακατάσχετη πληγή, κι’ένα βράδυ που θα μείνει στην ψυχούλα του καρφί! Ένα βράδυ σε σκοτάδι, που ποτέ δεν είχε δει, ένα βράδυ, μαύρο βράδυ, σαν της κόλασης κελί!

   Φεύγει δίχως ν’ανταμώσουν, φεύγει δίχως να τη δει κι’η εικόνα της μαζί του σ’όλη την επιστροφή! Φεύγει, φεύγει κι’όλο κλαίει, μαύρ’η ώρα κι’η στιγμή κι’όλο τρέμει μην τη πνίξει απ’το δάκρυ το πολύ!

   Τώρα μόνο, ένα ξέρει, πως το φίλο του σαν δει, μες στην αγκαλιά εκείνου, πως θα πρέπει να ριχτεί, ψάχνοντας λίγη γαλήνη και απάγκιο να βρει μ’όσα έχει να ακούσει κι’όσα έχει να του πει!

   «Φίλε μου δεν έχω κάτι» με καημό του απαντώ, «έχω μόνο μια ψυχούλα, άσε λίγο να σκεφτώ! Να, το βρήκα αδελφέ μου, δε μου πήρ’ένα λεπτό, δάνεισέ μου λίγο δάκρυ για ν'αρχίσω το γραπτό!»

   Του’γραψα απ’τη ψυχή μου, δυο λογάκια σε χαρτί, για το μαύρο κείνο βράδυ, με το χάλι το βαρύ!

  "Όταν η ψυχή πονάει σαν στενάζει το κορμί και η ηδονή βρυχάται στη φριχτή της φυλακή, τότε άγρια η πάλη που κρατά ως το πρωί και το όνειρο δεν θα’βρει βλέφαρο κλειστό να μπει!

   Έτσ’η μέρα που χαράζει, σου χαράζει τη ψυχή και το δάκρυ που σταλάζει σου το καίει το κορμί! Σε αγάπη αμανάτι, αυταπάτη δε χωρεί, σκούπισε φίλε το δάκρυ κάνε λίγο υπομονή!

   Το φθινόπωρο θε να’ρθει, όπου να'ναι θα φανεί, η αγάπη θα ξανάρθει κάνε λίγη υπομονή! Όμως κάτσε λίγο ακόμα να τελειώσω τη γραφή, κι’η γραφή μου ίσως μοιάζει, με γιατρού τη συνταγή!

   Να’τη έτοιμη την έχω, κοίτα την επιγραφή, την επιγραφή που λέει Της Αγάπης Νοσταλγοί! Ίσως η γραφή σου βγάλει λίγο άχτι απ’τη ψυχή, που απ’τον πόνο έχω ζήσει, λες και ήμουνα εσύ!"

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΟΙ!

Πονάει απόψε μια ψυχή, βαριά τραυματισμένη.

απόψε ήρθε να σε δει, μα συ φυλακισμένη!

Η νύχτα απόψε δε θα βγει, η μέρα δε θα φέξει.

απόψε μετράει μια ψυχή, πόσο μπορεί ν’αντέξει.

Κοχλάζει απόψε το κορμί, σαν λάβα πυρωμένη

συνωμοτούν οι πειρασμοί, μ'απόφαση δε βγαίνει!

Μου λιώνει απόψε η ψυχή, σαν το κερί που καίει

αναστενάζει το κορμί και τ’ονομά σου λέει!

«Αντίξοες συνθήκες, Αγάπης Νοσταλγοί

σ’απόσταση ανάσας, πνιγμένη ηδονή!

Εγώ ένας δραπέτης, εσύ σε φυλακή

μονάχα τ’όνειρό μας, εδώ μπορεί να’ρθεί!

Μα έλα που κι’εκείνο τ’αδύνατο ζητεί

αφού κλειστά τα μάτια για να’ρθει απαιτεί!

Αυτά έχ’η Αγάπη σαν ειν’αληθινή

Αυτά και τ’όνειρό μας όταν αργεί να’ρθεί!

   Μακάρι και να ξέρατε πόσο μ’ευγνωμονεί ο φίλος μου αυτός! Όσο για το ποιος είναι, αφήστε το, γιατί αυτό συνιστά, επτασφράγιστο για μένα μυστικό, που σαν φυλαχτό στον κόρφο μου κρατώ!