ΜΑΘΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΤΙΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΝΑ ΕΚΤΙΜΑΣ!

ΣΠΥΡΟΥ ΚΙΚΕΡΗ

ΜΑΘΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ  ΝΑ ΤΙΜΑΣ 

ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΝΑ ΕΚΤΙΜΑΣ!

«Όσο διαφέρει η Αστραπή απ’τη βροντή

τόσο και ή ζωή απ’τη θανή!

Εμφαντική η παραβολή, όμως αιτία κι’αφορμή

να κάτσει κάποιος να σκεφτεί!»

   Συλλογική η γραφή!

   Η ανάρτηση φυσικά και είναι συλλογική, για τον απλούστατο λόγο ότι αφορά, αν όχι όλους, τουλάχιστον τους περισσότερους! Γιατί αν δε  έχετε αντιληφθεί, καιρός είναι να αντιληφθείτε, ότι

ασθένειες όπως η μελαγχολία, η κατάθλιψη, η άνοια (Αλτσχάιμερ) κτλ στην εποχή μας, όχι μόνον κάνουν θραύση, αλλά και όλα τα ρεκόρ έχουν σπάσει! Το τραγικό με δικές μας ευθύνες, κατά βάση! Πάμε λοιπόν.

   Το Μέτρημα Ξεκίνα!

Δεν ειν’ο χρόνος «Φύρα» ουτ’η ζωή μας στείρα!

Σκέψου γιατ’είναι κρίμα, να νιώθεις σαν σε μνήμα!

Το χρόνο σου εκτίμα και τη ζωή σου τίμα

το μέτρημα ξεκίνα και τη ζωή αρχίνα!

   Το γιατί; Απλό, οι σκέψεις, απλούστερες και οι πράξεις απλούστατες!

Ας αρχίσουμε απ’την πρακτική αριθμητική:

3(περίοδοι 24ωρου) Χ 8 ώρες = 24 ώρες – 8(ύπνου) = 16ώρες!

16h Χ 60΄(πρώτα λεπτά) = 960΄!!

960΄Χ 60΄΄(δεύτερα λεπτά) = 57.600΄΄!!!

   Και για να αισθανθούμε την αξία του δευτερολέπτου, ας αναλογιστούμε μόνον τη σημασία του δέκατου του δευτερολέπτου στο δρόμο των 100 μέτρων και των συναφών αθλημάτων, για ν’αντιληφθούμε την αξία του χρόνου και τη απαξία!

Λοιπόν!

Δεν είχατε τον Χρόνο; Ποτέ να μην το πείτε!

Δεν είχατε τον τρόπο; Ψαχτείτε να τον βρείτε!

   Επί των Τύπων των Ήλων!

   Και’δω δε γίνεται θα το βάλουμε το χέρι μας επί των τύπων των ήλων, όσο και να πονέσουμε, χάριν ενίων Φίλων!

   Δεν πρόκειται να θίξω πολλά από τα σχετικά, απλά ένα που λέει πολλά, την «άνοια» και εισαγωγικά για πληρέστερη κατανόηση την ομοιάζουσα σ’αρκετά μ’αυτή, τη λεγόμενη Ανία!

   Ανία: Δυσάρεστη ψυχική κατάσταση, που προκαλεί πλήξη, λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος ή κούρασης από επαναλαμβανόμενες μη ευχάριστες ή επίπονες ενασχολήσεις!

   Η Ανία θεωρείται προπομπός μυρίων κακών, εφόσον δεν ανακοπεί, με κάποιο αντίδοτο, που θα μας κινήσει το ενδιαφέρον και θα μας παρακινήσει σε επανεκκίνηση!

   Λένε ότι το χασμουρητό και το τέντωμα των ζώων συνήθως των οικόσιτων, τα κάνει να μοιάζουν περισσότερο με τους Ανθρώπους, σε ευχάριστες και άνετες στιγμές! Όμως ακριβώς το αντίθετο, συμβαίνει στους ανθρώπους, όπου η επανάληψη των αντανακλαστικών αυτών κινήσεων είναι ενδεικτική ανίας και όχι ευτυχίας! Πάμε τώρα στα πιο σοβαρά.

   Άνοια: Σύνθετη λέξη από το στερητικό «Α» + «Νους», που σημαίνει Απώλεια Μνήμης! Είναι οικτρό, είναι φοβερό και

θ’αποφύγω την περιγραφή της «νόσου,» καθώς τα παγκόσμια στατιστικά για να μην τρομάξω, απλά και μόνον στα Ελληνικά στατιστικά θ’αρκεστώ, μήπως  σε κάποιους κάτι και μπορέσω να κάνω:

   Σε 200.000 + υπολογίζεται σήμερα ο αριθμός των πασχόντων από άνοια, αμείωτα αυξανόμενος! Μετά από 20 χρόνια υπολογίζεται ότι ο αριθμός θα υπερβεί τις 625.000!

   Τα ποσοστά κυμαίνονται αυξανόμενα με την εξέλιξη της ηλικίας, και είναι βέβαιο ότι σε ηλικίες 80 και άνω ένας (1) στους πέντε (5), θα παρουσιάσει κάποια μορφή άνοιας! Ας σημειωθεί ότι το κόστος «Θεραπείας» υπερβαίνει τα τρία (3) δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως!

   Το εκπληκτικό και παρήγορο στην περίπτωση είναι η εμμονή της επιστήμης, παρά τα στατιστικά, πάνω στο ότι: «Η έκπτωση των νοητικών ικανοτήτων του ανθρώπου, δεν πρέπει να θεωρείται σα συνέπεια της φυσιολογικής διαδικασίας της γήρανσης!»

   Ως εκ τούτου, η προσωπική μου εκτίμηση είναι, ότι τα αίτια πρέπει να αποδοθούν, στην έλλειψη ενδιαφερόντων, που είναι βέβαιο ότι εξασθενούν με την παρέλευση του βιολογικού μας χρόνου ή και παύονται οριστικά! 

   Άρα τα αντίδοτα κάπου εκεί βρίσκονται! Έχεις κουράγιο δηλαδή

να παλέψεις γι’αυτά; Συνεχίζεις! Δεν έχεις; Παύεις να συνεχίζεις! Παύεις να συνεχίζεις, δεν υπάρχεις, είσαι εν ζωή νεκρός, στο χειρότερο «είδος νεκρού!»

   Μία από τις πιο ύπουλες Παγίδες!

   Εδώ θα ήθελα να επισημάνω μία των πλέον ύπουλων παγίδων του ανθρώπου, έναν Δούρειο ίππο, που υποδεχόμαστε με χαρές και πανηγύρια, για να μας  περιπλέξει και υποδουλώσει χωρίς να το αντιληφθούμε στα ύπουλά της δίχτυα!

Είναι η περίπτωση της  «Συνταξιοδότησης! 
 Τη χειροκροτούμε όσο τίποτα άλλο, την εκτιμούμε το ίδιο, την πονούμε και ψηλά στο βιοματικό μας γίγνεσθαι την τοποθετούμε! Είναι φυσικό!
 Μετά όμως από λίγο καιρό το λάκκο μας σκάβει, από την "αγρανάπαυση" την οποία, άθελά της μας επιβάλλει, καθιστώντας τον καναπέ τον καλύτερο φίλο μας και αυτοκόλλητό μας, εκείθεν δε προοίμιο της μόνιμα ανάστροφης θέσης, μέχρι της απόλυτης φθοράς και σήψης!

   Η όψη θολώνει, η κόψη στομώνει, το χέρι αγκυλώνει, το πόδι στραβώνει, η πίεση υψώνει, το ηθικό χαμηλώνει, το ενδιαφέρον παγώνει ... τα εγκεφαλικά κύτταρα μαζικά αποχωρούν, τα λογής σύννεφα ορμούν και σε καταιγίδες ψυχολογικές και σωματικές θα οργανωθούν και θα μας πολιορκούν!
 Οι υφιστάμενοι τις συνέπειες, σε μεγάλους ασθενείς σε χρόνο Dt θα εξελιχθούν! Η Δόξα της συνταξιοδότησης, κατάρα θα γίνει, που πάνω στα ενδιαφέροντά μας θα πέσει και τόπο θα πιάσει, το χρόνο μας άσπλαχνα θα μασά και κάθε άλλο παρά,  θα αργήσει να μας φάει ολοκληρωτικά!

   Υφίστανται και άλλα συναφή παραδείγματα, όπως αιφνίδια συμβάντα λύπης και πόνου, με πολλαπλές συνέπειες, θανατικής εκτέλεσης ενδιαφερόντων! Θα μπορούσα, πολλά σχετικά να πω, όμως εδώ σταματώ στο λεπτό αυτό θέμα, ίσως για να μην πληγώσω, και παραπέρα προχωρώ.

   Never Give Up!

   Υπάρχει ένα σλόγκαν των κομάντος διεθνώς «Never Give Up» που σημαίνει «Μην Παραδίνεσαι» κι’ακόμα «Ποτέ τα Χέρια

Ψηλά!» Ανεπιφύλακτα συνιστάται!

   Ας το αντιληφθούμε λοιπόν όλοι μας, ότι τα πάντα έχουν τη σημασία τους, την ενέργειά τους, τη λειτουργικότητά τους, τη χρησιμότητά τους! Ναι τα πάντα σε σχέση με τη στάση του καθενός μας, έναντι του χρόνου, σαν της ζωής οδοιπόρου! Γιατί; Γιατί: Το κορμί θέλει ενέργεια! Ο λόγος καλλιέπεια! Το πνεύμα καλλιέργεια κι’ο ενυπάρχων μέσα σε όλα χρόνος, εχέγγυα από τους χειριστές του!

Γι’αυτό:

Μάθετε το χρόνο να διαβάζετε

τη δε ζωή, καλά να μελετάτε!

Μάθετε με ποιον και να τα βάζετε

αν λέτε πως καλά δεν τα περνάτε!

      Θυμηθείτε και Αναλογιστείτε:

   Η γκρίνια φέρνει γκίνια, γκίνια και γκαντεμιά, σαν βασική αιτία για χίλια δυο κακά! Η έλλειψη ενδιαφερόντων, μας ρίχνει σε κατάσταση αδράνειας, εκείνη σε ανίας, αμηχανίας, μαλάκυνσης, άνοιας …. 

 Αναλογιστείτε εμείς είμαστε οι πηδαλιούχοι του σκάφους του εαυτού μας και θα χρειαστεί καλά να το κρατήσουμε πλοηγώντας το σωστά, σε φουρτούνες, λαίλαπες, καταιγίδες, ρεστίες, ανίες, μανίες, άνοιες κι’εμμονές, μη μετατρέποντας τα σπίτια μας σε ιδιότυπες μονές, όχι μόνον χωρίς προσευχές, αλλά και με κατάρες και βρισιές!

   Το να αφεθούμε έρμαια των ανέμων και των περιστάσεων, χαμένοι των καιρών, επαναπαυόμενοι στις βουλές των Μοιρών ή στους καταλυτικούς παρεξηγημένους εθισμούς, είναι υποτίμηση της δομής μας, της αποστολής μας, καθώς μέγιστης προσβολής στο μεγάλο δημιουργό μας!

   Και είναι αμαρτία, γιατί ζούμε πράγματι σε Παράδεισο! Ναι σε

Παράδεισο, γιατί αν είχατε σπάνιο τάλαντο ζωγράφου και σας ζήταγαν τον Παράδεισο σε πίνακα, ένα ξέχωρο κομμάτι της Γης θα φτιάχνατε ή μια εικόνα της απόλυτης αρεσκείας σας!

   Αν πάλι ήσασταν μεγάλοι ποιητές και σας ζήταγαν ένα Παραδείσιο ποίημα να γράψετε, πάλι κάτι εξαίσια επίγειο θα περιγράφατε!

   Επομένως αναμφίβολα ζούμε σε Παράδεισο και είναι αμαρτία, αυτόν τον Παράδεισο, όχι μόνο να μην τον γευόμαστε, αλλά να τον απεχθανόμαστε και μόνοι μας να τον κάνουμε κόλαση!

   Ο Χρόνος δεν Πιστώνεται!

   Και για να κλείσουμε, ας σταθούμε στο πλέον βασικό, ότι κινούμεθα μέσα στο χρόνο, όπως και όσο οι προδιαγραφές του DNA μας υπαγορεύουν, οι νόες μας μας εμπνέουν και οι εν γένει συμπεριφορές μας, απ'τις προσπαθειες που καταβάλλουμε, μας επιτρέπουν! Τούτοι οι τρεις παράγοντες, συνιστούν τη συνισταμένη, που στάση  έναντι της ζωής λέγεται! 

   Όμως να θυμάστε: 

*Ο χρόνος δεν πιστώνεται, ούτε μας αναμένει!

*Ο Χρόνος ξεχρεώνεται, χάνεται και πεθαίνει 

κενό αφήνει στη ζωή, που όλο και βαθαίνει,

για να μας δείχνει πειστικά το τι μας περιμένει!

*Κι’αν αϋπνίες έχετε, καθόλου μην αργείτε

ο χρόνος ίσως απαιτεί, καθίστε να σκεφτείτε!

Κι’αν μάρτυς σας το όνειρο, μαζί του συσκεφτείτε

και σε κοινή απόφαση, οι δυο σας προχωρείστε!

   Το να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά, σημαίνει παράδοση! Παράδοση σε ποιον; Δυστυχώς στον ίδιο μας τον εαυτό! Εκεί ακριβώς εκεί, θα σας έβλεπα, σαν ένα ρολόι με μπλοκαρισμένους τους δείχτες, από αντικειμενικά αόρατες δυνάμεις και υποκειμενικά, ψευδαισθησιακά ορατές!

   Οι λύσεις δύο, ή διώξτε τις δυνάμεις αυτές ή ενδώστε σ’αυτές, για να ξαναρχίσουν οι δείκτες μέτρησης του χρόνου της ζωής σας να λειτουργούν ξανά! Και επειδή αυτό το θεωρώ από τα πλέον βασικά, θα σας το πω και ποιητικά, μ’ένα δίστιχο (δύστυχο)!

«Ο χρόνος είναι η ζωή και η ζωή ο χρόνος

και’συ ο διαχειριστής, ο δυστυχώς και μόνος!»

   Έχω θίξει στο παρελθόν σε γραφή μου, ένα τεράστιο σχετικό κεφάλαιο με τίτλο «Νους Υγιής, εν Σώματι Υγιεί» και υπότιτλο «Όστις Θέλει Οπίσω μου Ελθείν!» Αν έχετε υπομονή και θετική διάθεση στο χρόνο, διαβάστε το στο Site μου και συνταχθείτε πλάι μου!