ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ!

Σπύρου Κίκερη

ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ!

«Πόθος Πατρός Διακαής

κι'εκ των υστέρων θαυμαστής!»

«Ήθελε από καιρό να έρθει για να δει, το γιο του Σταυραϊτό

σε στιλ πολεμικό, μέσα σ’ένα ιπτάμενο κι’ατσάλινο θεριό!»

   Μια φορά κι’έναν καιρό!

   Μια φορά κι’ένα καιρό, θυμάμαι σαν παραμύθι, τις εκπλήξεις του πατέρα μου, όταν και ήρθε να με δει, για πρώτη φορά, σε πολεμική Μονάδα 110 Πτέρυγα Μάχης (110ΠΜ), 349 Μοίρα Διώξεως Βομβαρδισμού (349 Μ Δ/Β) της Πολεμικής μας Αεροπορίας!

  Άπειρες οι ερωτήσεις του και σχεδόν στερεότυπες στη διατύπωση: «Τι είν’αυτό;

   Τον καθυστέρησα όσο μπόρεσα από το να’ρθεί, μέχρι σαν Αετός,

ετοιμοπόλεμος να καταστώ, απολύτως να καταξιωθώ και να

διακριθώ!

   Κουρέας εκείνος, που σπάνια από την Πρέβεζα και τη δουλειά του είχε απομακρυνθεί, με πολλές κακουχίες στη ζωή του! Έξι (6) χρόνια θητεία Στρατιωτική και εμφυλιοπολεμική, χωρίς το πρώτο του παιδί – εμένα – στη γέννα του να δει!

   Ήθελε να’ρθεί, συμφώνησα να’ρθεί, όταν και είχα μεταβεί με ολιγοήμερη άδεια στην πατρίδα μου! Ήταν τότε που πρωτοπήρα αυτοκίνητο, ένα Subaru FF1 977 κυβικών και 55 ίππων! 

   Ήξερα καλύτερα να Πετώ, παρά να Οδηγώ!

   Λίγο πριν ξεκινήσουμε με ρώτησε αν ξέρω να οδηγώ καλά! Δυστυχώς του είπα,  ξέρω καλύτερα να πετώ, παρά να οδηγώ! 

   «Καλύτερα ξέρεις να πετάς;» Ρώτησε έκπληκτος εκείνος! Ναι, γιατί πρώτα πέταξα ένα (1) ιδιαίτερα δύσκολο ελικοφόρο αεροπλάνο στο πρώτο έτος της Σχολής, στη συνέχεια δύο (2) Αεριωθούμενα μέχρι να τελειώσω τη Σχολή και τώρα έχω σχεδόν ένα χρόνο που πετάω ένα πολεμικό Αεριωθούμενο, που λέγεται F-84F, έχοντας ένα σύνολο ωρών μέχρι τώρα περίπου πεντακοσίων (500) ωρών!

   Όμως μην ανησυχείς, στο αυτοκίνητο έκανα τέσσερα μαθήματα με δάσκαλο, έδωσα εξετάσεις πήρα το δίπλωμα κι’αμέσως αγόρασα το αυτοκίνητο από ένα συνάδελφο!

  Να όμως που ήρθα στην Πρέβεζα και πέρασα δύσκολα στο δρόμο της Κατάρας, εκεί στο Μέτσοβο από σφοδρή κακοκαιρία, μη φοβάσαι λοιπόν, θα πάμε μια χαρά!

   Αξέχαστη Επίσκεψη!

   Φτάσαμε στη Λάρισα με το ηλιοβασίλεμα, περάσαμε την κεντρική πύλη της 110 Πτέρυγας Μάχης (110ΠΜ), της μεγαλύτερης πολεμικής μονάδας της χώρας μας!

   Πήγαμε στα δωμάτια αγάμων όπου και τότε διέμενα, τακτοποιηθήκαμε και μεταβήκαμε στη Λέσχη Αξιωματικών, που ήταν δίπλα μας!

   Εκεί τον σύστησα με τους περισσότερους συναδέλφους, φάγαμε εκείνος ήπιε μία μπύρα κι’όταν μου είπε να σου βάλω λίγη, του είπα όχι δεν κάνει το πρωί πετάω! 

   Πριν κοιμηθούμε του εξήγησα με κάθε λεπτομέρεια όλο το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας: Θα σηκωθούμε στις 6, θα πάρουμε το αυτοκίνητο της Μοίρας, που θα περιμένει, θα πάμε στη Μοίρα, θα’ρθείς και’συ μέσα, έχω ενημερώσει σχετικά! Θ’ακούσεις τα πάντα εκεί, το πρόγραμμα, τις παρατηρήσεις από την προηγούμενη μέρα, τις αναλύσεις που θα γίνουν και τις εξετάσεις!

   Στο σημείο αυτό, στάθηκε, «τί εξετάσεις;» με ρώτησε, θα δεις του είπα, σίγουρα δύο οι τρεις πιλότοι, με κλήρωση θα κληθούν να πουν κάποιες διαδικασίες ανάγκης, που θα βγουν πάλι με κλήρωση, από δύο κουτιά, ένα που έχει τα ονόματα όλων μας και ένα όλες τις διαδικασίες ανάγκης!

   Μετά θα πάμε μ’αυτούς που θα πετάξω να πούμε κάποια πράγματα κι’ύστερα θα φύγουμε αφού περάσουμε από τα σωστικά να πάρουμε κάποια απαραίτητα είδη, όπως κάσκες, αλεξίπτωτα, σωσίβια, βάρκες και θα μπούμε στο αυτοκίνητο, να πάμε στα αεροπλάνα!

   Εκεί μαζί θα κάνουμε επιθεώρηση, μετά θα σε χαιρετήσω, εγώ Θ’ανέβω μία σκάλα θα μπω μέσα, θα ετοιμαστώ και θα βάλλω μπροστά τον κινητήρα! 

   Στο σημείο αυτό, θέλω να προσέξεις, γιατί το αεροπλάνο αυτό κάνει ένα τρομερό θόρυβο, σαν κανόνι, όταν παίρνει μπροστά,  μην τρομάξεις! Ο οδηγός θα είναι στο πλάι σου! Μετά θα σε πάρει, θα πάτε στην αρχή του διαδρόμου, σ’έναν οικίσκο με ασυρμάτους, έναν Ιπτάμενο κι’ένα βοηθό του!

   Εκεί θα σου δείχνει ποιος είναι ο γιος σου, θ’ακούς και τη φωνή μου από τους ασυρμάτους! Θα βλέπεις τις απογειώσεις, τις προσγειώσεις! Εκείνος θα σου πει πότε θα γυρίσω και πότε θα ξανακούσεις τη φωνή μου! Θέλω να μου πεις αν θα σου αρέσει η προσγείωσή μου!

   Τι είναι αυτό;

   Νομίζω ήταν Μάης κι’η άνοιξη στα Χάι της! Όλα καλά, μέχρι που πήγαμε στα σωστικά! Εκεί με πέθανε στο "Τί είναι αυτό;"     Τί είναι αυτό που τώρα φόρεσες;» Αυτό λέγεται φόρμα Anti-g, το φοράμε γιατί οι δυνάμεις από τις επιταχύνσεις στα πολεμικά είναι μεγάλες κι’αυτή η φόρμα μας ανακουφίζει! Έχει θύλακες αέρα στην κοιλιά και τα πόδια, μ’αυτό εδώ συνδέεται στο αεροπλάνο και ανάλογα με τις επιταχύνσεις, φουσκώνει και ξεφουσκώνει, πιέζοντας σχετικά τα αγγεία για ν’ανακουφίζει την καρδιά, την κυκλοφορία του αίματος! Πατέρα μη ρωτάς πολλά, γιατί είναι πάρα πολλά αυτά που πρέπει να σου πω, για να μπεις στο νόημα! 

    "Τί είναι αυτό;" Αυτό είναι σωσίβιο πατέρα, να το φοράμε σα γιλέκο, έχει αυτά τα δύο στα πλευρά μας, κάτω απ’τις μασχάλες, κοίτα αυτά τα δύο κορδονάκια, αν τα τραβήξεις αυτόματα φουσκώνουν και μοιάζεις με κύκνο! Αν δε φουσκώσουν τα φουσκώνεις μόνο σου, από βαλβίδες με το στόμα σου!

   Αυτό είναι αλεξίπτωτο το φοράμε σαν σακάκι μόνο που δεν έχει μανίκια και πέτα, πιάνει μόνο πλάτη, έτσι δένεται στα πόδια και στη μέση σου, αυτό συνδέεται με τις ζώνες του καθίσματος στ’αεροπλάνο για ν’ανοίγει αυτόματα σε περίπτωση εγκατάλειψης! Αν δεν ανοίξει τραβάμε αυτή τη χειρολαβή και το ανοίγουμε μόνοι μας!

   Αυτή είναι βάρκα, τη συνδέουμε με το αλεξίπτωτο και καθόμαστε πάνω της μέσα στο κάθισμα του αεροπλάνου! Αν τραβήξεις αυτό το κορδονάκι ανοίγει αυτόματα! Πιάσε τη να δεις! «Βαριά είναι», μου είπε! Βαριά γιατί μέσα έχει ένα κουτί, που λέγεται Survival Kit, και περιέχει μέσα του ότι μπορείς να φανταστείς, φωτοβολίδες, ενέσεις μορφίνης και ατροπίνης, τροφή για μια βδομάδα, συσκευή αφαλατώσεως θαλασσίου ύδατος, πετονιές, χρώματα εντοπισμού, σκόνη απομάκρυνσης καρχαρία και πολλά άλλα πράγματα!

   Αυτή είναι κάσκα με εσωτερικά ακουστικά, αυτή είναι μάσκα οξυγόνου, που φοράμε μόνιμα και να εδώ είναι το μικρόφωνο που μιλάμε! Πάμε φεύγουμε ήδη αργήσαμε!

   Το κανόνι που δεν έσκασε ποτέ!

   Φτάσαμε στο αεροπλάνο μ’ακολούθησε στην εξωτερική

επιθεώρηση, ιδιαίτερα ανήσυχος, του είπα ν'ανέβουμε πάνω να του πω δυο λόγια για το cockpit, το αρνήθηκε.

  'Έλα του είπα δε χρειάζεται ν’ανησυχούμε, ούτε να φιληθούμε, θα τα πούμε σε μιάμιση περίπου ώρα, κάτσε εκεί και πρόσεξε το

μπαμ, το κανόνι που σου’λεγα! Ανέβηκα τη σκάλα και μπήκα στο Cockpit!

   Τον έβλεπα μπροστά μου και αριστερά μου σ’απόσταση 10 -15 μέτρων, με τον οδηγό δίπλα! Κάποια στιγμή του φώναξα τώρα θ’ακούσεις το μπαμ, μην τρομάξεις!

   Ένιωσα τον πατέρα μου να γίνεται καπνός, λες και τον είχε βρει βλήμα κανονιού από απόσταση 15 μέτρων και πλήρως τον εξαΰλωσε! Ανησύχησα αλλά δε μπορούσα πλέον να κάνω τίποτα!

   Όταν κατέβηκα από τον οδηγό έμαθα, τι είχε συμβεί! Ουδείς ήξερε πως και από πού έφτασε στη Λέσχη Αξιωματικών, περνώντας μέσα από χώρους λίαν επικίνδυνους και απαγορευμένους!

   Όταν με είδε, μου είπε θέλω να φύγω από δω μέσα, όσο για σας

είστε Γενναίοι και’γω υπερήφανος για σένα! Έφυγε την επομένη το πρωί, αφού μου ευχήθηκε να είμαι τυχερός και αφού μου εκμυστηρεύτηκε, ότι όταν άκουσε το μπαμ νόμιζε ότι έγινε έκρηξη και δεν έμεινε τίποτα όρθιο! 

   Και ήμουν τότε, ας σκεφτείτε, κάπου στα είκοσι τρία (23) μου χρόνια κι’εκείνος κάπου στα σαράντα πέντε (45) του! Όμως τούτη η θύμηση έμεινε βαθιά χαραγμένη στο μυαλό μου, σαν παραμύθι με πληθώρα συναισθημάτων!