ΑΓΑΠΗΤΕ ΚΥΡΙΕ ΔΙΟΙΚΗΤΑ

ΣΠΥΡΟΥ ΚΙΚΕΡΗ

ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ ΚΑΘΗΚΟΝΤΩΝ

ΣΥΝΑΡΤΗΣΗ ΣΥΝΘΗΚΩΝ!

«Κύριε Διοικητά»

*Μ’αφορμή την «εν Ειρήνη»

Σύλληψη και φυλάκιση

Ελλήνων Στρατιωτικών!

«Αγαπητέ Κύριε Διοικητά

αν και δεν είμαι της σχολής του θέματος

το αναγράφω τοιουτοτρόπως,

προκειμένου να συγκρατηθώ και να μη φερθώ αναλόγως!

Κύριε Διοικητά

η μη ετοιμότητα, επί παντός ενδεχόμενου,

κάτω από τις σημερινές συνθήκες

συνεπάγεται, κατ’ελάχιστον, ανευθυνότητα

για να μην προχωρήσω σε βαρύτερους χαρακτηρισμούς!»

   Εν Ειρήνη, δυο Ελληνόπαιδες Στρατιωτικοί, σε Τούρκικο Κελί!

  

Δυο νεαροί Ελληνόπαιδες Στρατιωτικοί, εν ειρήνη, σε τουρκικό κελί; Ποιος να το φανταστεί; Ντροπή, αισχύνη, προσβολή!

   Κύριε Διοικητά, την επικαιρότητα την παρακολουθείτε, ναι ή όχι; Το τι γίνεται το ξέρετε, ενημερώνεστε, ναι ή όχι;

   Κύριε Διοικητά, αξιολόγηση της κατάστασης, κάνετε, ναι ή όχι;

   Στον αέρα δε ξέρετε κάθε μέρα τι συμβαίνει; Δεν ξέρετε ότι πτήσεις «καμικάζι» έχουν γίνει και πλόες καμικάζι τελευταία, επαναλαμβανόμενα;

Το μέθυσο της Εξουσίας τον ακούτε καθ’εκάστην στα κηρύγματά του και τα διαγγέλματά του;

   Κύριε Διοικητά, ότι ήσασταν στην κόψη του ξυραφιού, στην τομή των τρόμων, θα έλεγα και την επιτομή και πεμπτουσία των καθηκόντων, θα πρόσθετα, το ξέρατε ή δεν το ξέρατε;

   Ο Νους απ’τις Επάλξεις!

   "Ο Νους απ’τις επάλξεις, Κύριε Διοικητά, δεν δικαιούται ούτε λεπτό να περισπάται."

   Δεν θέλω να πιστεψω ότι ο νους σας ήταν στην Αθήνα, εκεί στα υψηλά σαλόνια των κρίσεων, λόγω Μαρτίου; - Για όσους δεν το γνωρίζουν, το Μάρτιο κάθε έτους, γίνονται οι κρίσεις στελεχών των Ενόπλων μας Δυνάμεων –

   Καλά τα ιδανικά, καλή η καριέρα, Κύριε Διοικητά, αλλά χάριν των κρίσεων, συνήθως, ξεχνιόμαστε πάνω στην Καθηκοντολογία μας και αλλού το βάρος μας ρίχνουμε με όλες μας τις δυνάμεις και κύρια όπλα τη γλώσσα και το σάλιο! Ευτυχώς, όχι όλοι, Κύριε Διοικητά!

   Η Κατηφόρα στη Χώρα, Θανατηφόρα!

   Μιλώ άσχημα Κύριε Διοικητά, το ξέρω, μα η κατηφόρα στη Χώρα είναι θανατηφόρα! Εδώ δεν έχει πια μείνει τίποτα όρθιο, ούτε ιερό, ούτε και όσιο!

   Τι Μέτρα Λάβατε;

   Εσείς αλήθεια τί μέτρα λάβατε, να μη σας καταρρίψουν και σας εμβολίσουν Κύριε Διοικητά;

   Δυο παιδιά τ’αφήσατε μονάχα, σαν αδέσποτα σκυλιά, μέσα στην πυκνή ομίχλη και τον άγριο χιονιά;

   Καλά δεν ξέρατε ότι κάτι τέτοιες ώρες ο «Μπόγιας» παραφυλά; Δεν το φαντάζομαι, ούτε καν μπορώ να το διανοηθώ;

   Εγώ έμαθα Κύριε Διοικητά τις ετοιμότητες των τριάντα (30) λεπτών και των δέκα πέντε (15) λεπτών να τις αναγάγω σε ετοιμότητες των δύο (2) λεπτών και των δύο λεπτών, σε μηδέν και μάλιστα στον αέρα!

   Στον αέρα, Κύριε Διοικητά, απ’το κρεβάτι, την τουαλέτα, την καντίνα … μ’απειρες ενέργειες, Κύριε Διοικητά, που ούτε στον ύπνο σας έχετε δει, ανεξαρτήτως περιόδου εικοσιτετραώρου!

Δεν το φαντάζομαι ότι οι άνδρες σας, δεν είχαν κινητά; Κατά συνέπεια GPS και στίγμα ακριβείας, κάθε φορά! Δε μπορώ να διανοηθώ ότι δεν είχαν, ασύρματο επικοινωνίας, με το κέντρο επιχειρήσεων και τις ομάδες αμέσου επεμβάσεως, που δε μπορώ να ανθυποδιανοηθώ, ότι δεν υπήρχαν, ή το χειρότερο ότι υπήρχαν τυπικά, αλλά ουσιαστικά «όχι!»

   Τόσοι κίνδυνοι, λέτε ότι ελλοχεύουν εκεί, έμποροι, λαθρέμποροι, πρόσφυγες, μετανάστες, χρυσοθήρες, άσκοποι, περίεργοι, κατάσκοποι …..!

   Ο Φράχτης και το Ξέφραγο Αμπέλι!

   Κι’όμως εκεί, ακριβώς εκεί, μέχρι προχθές υπήρχε ένας φράχτης, που προφύλαγε τ’αμπέλι και όχι μόνο! Ο φράχτης, που αν μη τι άλλο έδειχνε στον

κόσμο, που σταματά ο πολιτισμός και αρχίζει, ο σκοταδισμός! Ο σκοταδισμός στο βασίλειο ενός των χειρότερων αιμοβόρων, Εωσφόρων, Δικτατόρων του, ενός μέθυσου της εξουσίας, αρχηγού Ληστών και Χαχόλων Λησταρχών!

   Χάθηκαν, μεσ’την ομίχλη, λέει, κι’ο ένας ντόπιος; Να το πιστέψω; Ας το πιστέψω, γιατί να σας χαλάσω το χατίρι!

   Χάθηκαν και; Άχνα δεν έβγαλαν; Πότε το καταλάβατε κι’όταν το καταλάβατε τι κάνατε; Είπατε μήπως ότι τώρα είναι αργά;

   Τι Θα’κανα Εγώ;

   Τι θα’κανα εγώ; Όχι δεν θα το πω, απλά δεν θα’φτανα μέχρι εδώ κι’αν υποθέσουμε ότι θα’φτανα, πόλεμο θα κήρυττα, με πρώτο πεσόντα, τον ίδιο μου τον εαυτό!

   Τώρα εκθέσατε τη Χώρα σας, την πολυπλεύρως εκτεθειμένη, ανεπανόρθωτα! Όμως εγώ τι φταίω και κάτι άλλοι σαν κι’εμένα, που ψηλά στις επάλξεις και τα μετερίζια, με σθένος κάτσαμε! Τι φταίμε να τρώμε τα Εθνικά σωθικά μας και τα Ηθικά μας, ταπεινωτικά, για μια ακόμα φορά;

   Και μετά ταύτα και δια ταύτα!

   Και μετά ταύτα και δια ταύτα, έμαθα μετατεθήκατε και’σεις Κύριε Διοικητά και ο από πάνω από σας! Εσείς πάτε, λέει, Διοικητής στη Σχολή Πεζικού! Προσέξτε, να περάσετε σωστά μηνύματα στα παιδιά κι’όταν τα διδάσκετε στα μάτια να τα κοιτάτε καλά! Παιδιά είναι αυτά, θα σας σεβαστούν λόγω βαθμού! Αυτού του είδους όμως ο σεβασμός Κύριε Διοικητά συνιστά, κατά την ταπεινή μου άποψη, την επιτομή του ηθικού ξεπεσμού και του ξιπασμού!

   Ο από πάνω σας, πάει λέει, σε σαλόνια επιτελικά, υπεύθυνος αμυντικού σχεδιασμού και προγραμματισμού του Γενικού Επιτελείου Στρατού (ΓΕΣ) μια και τέλειωσε με άριστα τα επιχειρησιακά! Φωτιά που να μας κάψει όλους,  όλους ανεξαιρέτως πολίτες και ενστόλους!
  Πάντως σας εύχομαι και Αρχηγοί! Αρχηγοί ΓΕΣ και ΓΕΕΘΑ! Άλλωστε εσείς δεν χρηματίσατε ούτε υπασπιστές του "Κυρίου Τσοχατζόπουλου", ούτε και αποστρατευτήκατε σαν ακατάλληλοι, για να σας επαναφέρουν σαν τους καταλληλότερους πάντων!

   Μία ΕΔΕ, ΘΕΕ μου!

   Δεν θα ήθελα τίποτα άλλο Θεέ μου, από το να έπεμπες ένα σου Άγγελο, αναθέτοντάς μου μία Ένορκη Διοικητική Εξέταση (ΕΔΕ), μ’αφορμή το υπόψη

περιστατικό! Μια ΕΔΕ, σ’αναπλήρωση της αδιανόητης παράλειψης των ανάλγητων υπευθύνων! Άκουσε κανείς, κάτι, μήπως; Κάτι, εκτός από τη "Λούφα" και την πάγια Φαρισαϊκή "παραλλαγή;"

  Μια ΕΔΕ, Θεέ μου, με δικαίωμα επέκτασης επί παντός επιστητού και ευθύνη έξάλειψης κάθε κακού, για την κατάπτωση του επίγειου Παράδεισου, σε κόλαση!
  Σε κόλαση δίχως σύνορα, Θεέ μου, σε στεριά, αέρα και θάλασσα, σύμφωνα με ασύστολη ομολογία και πρακτική, ενός «Χάχα», που ο διάβολος, επέλεξε, από ζήλεια και φθόνο, να κολάσει το μόνο επίγειο παράδεισο επί γης, μην αφήνοντας τίποτα όρθιο, ούτε Ιερό, ούτε Όσιο!

   Το πόρισμα, που θα συνέτασσα, τα συμπεράσματα, οι παρατηρήσεις μου, οι διευκρινήσεις μου, οι  εισηγήσεις μου και προπαντός η ευθύνη εξάλειψης, θα ήταν η μεγαλύτερη προσφορά στην Πατρίδα μου, Θεέ μου, από την αγαλλίαση εκπλήρωση της αποστολής μου, που θα ένιωθα, σαν ισόβιος Έλληνας Στρατιώτης και Πατριώτης!

                                                                                  Με Τιμή

                                                                           Σπύρος Κίκερης