ΑΝΤΙΣΜΗΝΑΡΧΟΣ (Ι) Θ. ΝΗΣΙΩΤΑΚΗΣ

 

Σπύρου Κίκερη

ΑΝΤΙΣΜΗΝΑΡΧΟΣ (Ι)

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΝΗΣΙΩΤΑΚΗΣ

Μ’αφορμή την επέτειο

της τραγικής του απώλειας (8/7/1977)

και της Μοιραίας προαισθητικής σχέσης

που είχα, μ’αυτή!

  Ήμουν στην καλαμάτα, σε κλιμάκιο της 359 ΜΑΕΔΥ και αποστολή αεροψεκασμού, στις περιοχές Μεσσηνίας – Τριφυλίας! Έδρα μας το παλαιό Αεροδρόμιο (Α/Δ) καλαμάτας στην τρίοδο, που βρίσκεται ΒΔ του σημερινού Α/Δ, σε απόσταση περίπου 1,5 χλμ!

  Διέμενα στο ξενοδοχείο Σαν Αυγουστίνο με την οικογένειά μου και άλλους συναδέλφους! Στο ίδιο ξενοδοχείο διέμενε και ο τότε προϊστάμενος κλιμακίου και νυν Υποπτέραρχος, Αντισμήναρχος Ιωάννης Βολάνης.

  Στις 4 του μηνός Ιουλίου μετά τις πτήσεις, το μπάνιο και το γεύμα, κάποια στιγμή ξάπλωσα να ξεκουραστώ, επειδή το ξύπνημα ήταν άγριο (04:30) και οι πτήσεις με έντονη υπερένταση!

  Κατά τις 17:30 άκουσα τη γυναίκα μου, κάτι να λέει, με τα μάτια κλειστά, τις είπα «μη μιλάς, μη μιλάς!» Έχοντας τα μάτια πάντα κλειστά προσπαθούσα να ξαναφέρω στο νου μου, ότι στον ύπνο μου, είχα δει!

 Άρχισα ψιθυριστά να περιγράφω τις όχι ευχάριστες εικόνες, που είχα δει και μ’είχαν ταράξει!

  Ήμουν λέει στην Πρέβεζα, άγρια χαράματα στην αγορά! Κάτω από το εικονιζόμενο Ενετικό ρολόι! Εκεί με πλησίασε μία παράξενη φριχτή φυσιογνωμία, που έμοιαζε μ’άγρια κακογηρασμένη μάγισσα και μου είπε «Πάρε σε παρακαλώ αυτά τα παπούτσια και πήγαινέ τα πάνω στο ρολόι, τα θέλουνε!»

  Μόλις τ’ακούμπησε στα χέρια μου μ’επιασε ανατριχίλα και της είπα «Μα αυτά τα φοράνε οι πεθαμένοι!» Δεν πειράζει, μου είπε, πήγαινέ τα γρήγορα πάνω, τα περιμένουν!

  Ήταν δύο ζευγάρια μαύρα, στενόμακρα παπούτσια, με ασημί μακριά κορδόνια, που πιο πολύ έμοιαζαν με γόνδολες! Άνοιξα την πόρτα, που δεν ξέρω από πότε είχε ν’ανοίξει, μέσα στο μισοσκόταδο διέκρινα μία στενή κυκλική ξύλινη σκάλα, ρυπαρή κι' αραχνιασμένη!

  Με μεγάλη προσπάθεια και λαχανιασμένος κατάφερα να φτάσω πάνω, εκεί είδα δυο υπάρξεις όμοιες σχεδόν, με τη φριχτή φυσιογνωμία, που μου είχε αναθέσει, τη σκληρή δοκιμασία!

  Ήταν και οι δυο πάνω από δύο φέρετρα, που μέσα τους είχαν από ένα νεκρό! Πριν προλάβουν να μου πουν οτιδήποτε, με το που γύρισαν και με κοίταξαν, πέταξα τα παπούτσια κι’άρχισα πανικόβλητος να κατεβαίνω τη σκάλα!

  Κάπου εκεί άρχισα και να ξυπνώ! Η Γυναίκα μου έτρεμε, ήξερε από άλλες φορές, ότι δεν ήταν αστείο, ούτε από τα όνειρα, που βλέπουμε συνήθως! Θα γίνει κακό, της είπα, μεγάλο κακό, θα σκοτωθ κάποιος, δε ξέρω ποιος!

  Το σούρουπο, μαζευτήκαμε ως συνήθως στην καφετέρια και το εστιατόριο του ξενοδοχείου! Στην παρέα ήταν ο Γιάννης ο Βολάνης, η γυναίκα του Ακτή, ο Γιάννης ο Σφυρής, δύο χρόνια αρχαιότερός μου, που διετέλεσε Υπαρχηγός ΑΤΑ και ΓΕΑ και η γυναίκα του Ελένη.

  Με το Γιάννη το Σφυρή είχαμε στενή μακροχρόνια φιλία και αυτός ήταν ο λόγος, που είχε έρθει στην Καλαμάτα! Κάποια στιγμή στο τραπέζι τους είπα το όνειρο κλείνοντας την αφήγησή μου ως εξής: «Οι βόμβες θα σκάσουν, θα έχουμε θανάτους, δεν ξέρω ποιους θα πάρουν!»

  Την άλλη μέρα 5/7/1977, έπεσε ένα mirage F-1C στην φωκίδα (Άμφισσα) και είχαμε έναν ανθυποσμηναγό νεκρό τον Χρήστο Πάντο και μετά
Και μετά 8/7/1977 ημέρα Παρασκευή, δέκα και μισή, έντεκα η ώρα, δε θυμάμαι καλά! Έίδα ένα αεροπλάνο να κάνει περίεργα,στη θάλασσα! Δεν άργησα να μάθω το φριχτό μαντάτο!

  Ο Θόδωρος ο Νησιωτάκης, γνώριμος σε μένα, πάρα πολύ καλά, επειδή υπηρετούσε στη Στρατιωτική Εκπαίδευση, όταν ήμουν στη Σχολή Ικάρων, ήταν ένας καλός  και φιλόδοξος Αξιωματικός, σαν τους περισσότερους!

  Στην Καλαμάτα (120 ΠΕΑ), ήταν Διοικητής στην 362 Μοίρα προκεχωρημένης εκπαίδευσης Αεροσκαφών (Α/Φ) τύπου Τ-2 Buchley! Την ημέρα του ατυχήματος, ξεκίνησε να κάνει μία δοκιμή στο Μοιραίο Α/Φ.

  Δύο φορές γύρισε πισω, χωρίς ν’απογειωθεί! Ξέρω πολύ καλά ότι οι Μηχανικοί του είπαν να σβήσει, αυτός όμως επέμεινε ν’απογειωθεί! Δε ξέρω ακριβώς το πρόβλημα, πάντως είχε σχέση με καπνούς!

  Την τρίτη φορά κατά τας γραφάς, ενώ είχε απογειωθεί και ενώ ακόμα ήταν στα όρια του Α/Δ εγκατέλειψε το Α/Φ χωρίς αναφορά!

  Το αλεξίπτωτο παρά του ότι το κάθισμα ήταν Martin Baker, δεν άνοιξε κι’εκείνος στα σαράντα (40) του βρήκε φριχτό θάνατο, εντός του Α/Δ!

  Η Μεγάλη ειρωνεία είναι ότι το Α/Φ συνέχισε την άνοδο, ανήλθε περίπου στα τέσσερις με πέντε χιλάδες πόδια και πέταξε συνολικά περίπου τριάντα πέντε (35) λεπτά, προτού συντριβεί στη θάλασσα!

  Ωστόσο η Μονάδα είχε ειδοποιήσει αρμοδίως και ήδη είχε δοθεί εντολή σε Phandom της 117 ΠΜ (Ανδραβίδα) ν’απογειωθεί για κατάρριψη, χωρίς και να προλάβει!

  Αυτό ήταν το Μοιραίο ατύχημα του Θόδωρου Νησιωτάκη, που ήρθε σαν επαλήθευση ενός εφιαλτικού ονείρου, που είδα ώρα μεσημέρι!

  Αιωνία σου η Μνήμη Θεόδωρε, που μας άφησες δύο λεβέντες γιατρούς να μας προσέχουν στο 251 Γενικό Νοσοκομείο Αεροπορίας!

                                                                                            Με Τιμή

                                                                                       Σπύρος Κίκερης