ΣΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ!

Σπύρου Κίκερη

ΣΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΓΗΤΕΥΤΕΣ Τ’ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΑΡΟΥ!
Επετειακό 2/7/1976!
"Ανθυποσμηναγός Ιπτάμενος
Πασχάλης Γιουλμπασάνης
Ετών 24!"

«Δε φτιάχνεις εύκολα τους Ήρωες Ζωή

μα ο κανόνας, πάντα κάποιους, εξαιρεί!»

«Σε κάποια μετερίζια και κάστρα αψηλά

Ο Χάρος σαν σκοπεύει, τους Ήρωες γεννά!

Μα σαν το Θείο Δίκιο, τους Άγγελους μετρά

μετρά και κάποιους άλλους, με Γήινα Φτερά!»

Οι Ήρωες εδώ, δεν είναι μόνον αυτοί που φεύγουν

αλλά και κάποιοι, που πίσω μένουν,

Ήρωες να μαζεύουν και τη ψυχή κόμπο να δένουν

στον πόνο τους ν' αντέχουν, τα δάκρυα κι'ας τρέχουν!

  Στις δύο (2) Ιουλίου του 1976, στο πεδίο βολής Αμπελώνα Λαρίσης, είχαμε ένα τραγικό θανατηφόρο ατύχημα μ’εμπλεκόμενο τον Ανθυποσμηναγό Ιπτάμενο Πασχάλη Γιουλμπασάνη, ετών 24!

  Το υπόψη ατύχημα ήταν σημαδιακό για μένα και μια περίεργη ιδιαιτερότητα της ψυχοσύνθεσής μου! Αυτός είναι και ο λόγος, που στην εισαγωγή, θα μου επιτραπεί, να είμαι σχολαστικότερος του συνήθους κι’ελπίζω μη κουραστικός!

  Όσοι πιστεύουν στις προλήψεις και δεισιδαιμονίες ίσως τρομάξουν! Όσοι ασχολούνται επαγγελματικά με το χάος της ανθρώπινης ψυχής και το αχανές του ανθρώπινου μυαλού, ας σταθούν με περίσκεψη στην περίπτωση!

  Η εξαγωγή περαιτέρω συμπερασμάτων και εμβάθυνσης στα ενδότερα της ανθρώπινης ιδιοσυστασίας, από τους ειδικούς, εκτιμώ ότι θα είναι πολυδιάστατα επωφελής!

  Όσοι τέλος είναι απλά κοινοί θνητοί, σαν τον γράφοντα, ας αρκεσθούν σε κάποια περισυλλογή και ενδοσκόπηση της περίπτωσης και ίσως κάτι βγάλουν!

  Πάντως οφείλω να πω ότι το παράξενο τούτο περιστατικό δεν είναι το μόνο στη ζωή μου! Τραγικά πράγματα, τέτοιας φύσεως έβλεπε και προέβλεπε η Μητέρα μου, εκτός δε από μένα, βλέπει και προβλέπει η μικρή μου κόρη, ψυχοθεραπεύτρια στο επάγγελμα, με σπουδές σε εσωτερικό και εξωτερικό, ηλικίας σήμερα 39 ετών και ο δίδυμος γιος της, ηλικίας σήμερα μόλις 6 ετών!

  Αν οι περιπτώσεις λέγονται διοράσεις, ενοράσεις, διαισθήσεις ή προαισθήσεις, αναγόμενες σε εξωαισθητικές και υπεραισθητικές αντιλήψεις ενίων ατόμων, δεν μπορώ να το υποστηρίξω επιστημονικά, εκείνο που μπορώ ένορκα να καταθέσω είναι, το ότι όντως συμβαίνουν!

  Δε είμαι της Σχολής που θέλει τον άνθρωπο, να εκμεταλλεύεται το 10% περίπου των δυνατοτήτων του εγκεφάλου! Κάποτε ήμουν, σήμερα ούτε κατά διάνοια! Αντίθετα είμαι της Σχολής, που πιστεύει στη διαφορετικότητα των εγκεφάλων και στο ανεξερεύνητο του αχανούς αυτού λαβύρινθου!

  Τέλος πιστεύω ότι το εύρος ερμηνείας των εγκεφαλικών λειτουργιών και δυνατοτήτων, αυξάνει σταθερά, με βραδύ σχετικά ρυθμό!

  Προσωπικά, μιλώ για το θέμα, περισσότερο, σε φιλοσοφική διάσταση, αν μπορώ να επικαλεστώ αυτή, συνεπικουρούμενη από προσωπικές παρατηρήσεις και συγκρίσεις!

  Συγκρίνοντας, για παράδειγμα, αναλογικά τις γνώσεις και τις δυνατότητες εγκεφαλικής λειτουργίας στα εγγονάκια μου ηλικίας 6 και 9 ετών, με τις δικές μου, υποκλίνομαι στο μεγαλείο των γνώσεών τους, καταλήγοντας ευθαρσώς, στο συμπέρασμα, ότι το DNA των ανθρώπων, εξελίσσεται θετικά και αδιάλειπτα!

  Εγώ στην ηλικία αυτών, δεν ήμουν τίποτα παραπάνω από ένα «τυφλό κουταβάκι,» εκείνα συγκριτικά είναι, «μικρά ανθρωπάκια»,

που θα παρομοίαζα, με σχετικά περιορισμένων δυνατοτήτων, «κομπιουτεράκια!»

  Αυτό είναι κάτι, που το βλέπω τελείως φυσικό γιατί τα δεδομένα (inputs- data), που θεωρώ βασική εγκεφαλική τροφή, βρίσκονται πράγματι σε τρομερή απόκλιση! Απόκλιση, η οποία εν τέλει, κάνει και τη διαφορά!

  Ένα άλλο συμπέρασμά μου είναι,  ότι η λειτουργία του Ανθρώπινου μυαλού δε σταματά ούτε χιλιοστό του δευτερολέπτου, ανεξαρτήτως της κατάστασης στην οποία, βρίσκεται ο άνθρωπος (ύπνος, μέθη, σύγχυση κτλ) εκτός φυσικά παθολογικών αιτίων!

  Τη λειτουργία του μυαλού, θα μπορούσα να παρομοιάσω, με τη λειτουργία της καρδιάς! Φυσικά δεν είναι μόνο τα μηνύματα, που αυτό μας δίνει στο βαθύ μας ύπνο, είτε να σηκωθούμε για σωματική μας ανάγκη, είτε γιατί κρυώνουμε, είτε, είτε, είτε….!

  Είναι ότι ένα όνειρο, μία εικόνα, ένα μήνυμα, συνιστά μερικές φορές βιωματική γνώση και πρόγνωση χωρίς τη συνειδητή παρέμβαση της νόησης!

  Ας έρθουμε όμως, σ’αυτό καθαυτό το θέμα μας, «το ατύχημα του Γιουλμπασάνη, ενός νεαρού ανθυποσμηναγού, που είχε τελειώσει το transition και βρίσκονταν στο στάδιο προετοιμασίας του, για να βαπτισθεί «ετοιμοπόλεμος χειριστής!»

  Θα μου επιτραπεί ν’αρχίσω από τα όσα προαισθητικά, συνέβησαν και είδα στον εσωτερικό μου κόσμο

Η ΕΚΓΥΜΝΑΣΗ

ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ!

*Μ’αφορμή το Θάνατο

του νεαρού Ανθυποσμηναγού

ΠΑΣΧΑΛΗ ΓΙΟΥΛΜΠΑΣΑΝΗ!

«Η εκγύμναση νεογνών

σταυραϊτών πολεμιστών

απ’τα χέρια των παλιών

και των δύο τους Μοιρών!»

  Ήταν δύο Ιουλίου του 1976, υπηρετούσα στη Λάρισα, ήμουν πλέον ένας λίαν πεπειραμένος χειριστής, με οχταετή και πλέον υπηρέτηση σε πολεμικές Μοίρες της 110 Πτέρυγας Μάχης!

  Παράλληλα, μου είχαν ανατεθεί, προ τρεισήμισι ετών, τα καθήκοντα του Προϊσταμένου Ασφαλείας Πτήσεων στη Μονάδα!

  Τη συγκεκριμένη περίοδο, διέμενα στο θέρετρο της Μονάδας στη Σκοτίνα! Την υπόψη ημερομηνία 2/7/2016 αναχώρησα πολύ πρωί, επιβαίνοντας στο αυτοκίνητο του συναδέλφου και φίλου Αντισμηνάρχου Α. Βόλφη, νυν Υποπτεράρχου, για τη Μονάδα (110 ΠΜ)

  Η μετάβαση έγινε νωρίς στη Μονάδα, ένεκα του ότι οι πτήσεις, λόγω καύσωνα, άρχιζαν αρκετά νωρίτερα της έναρξης εργασίας!

  Στη Διαδρομή και λίγο πριν των Τεμπών, έμμονα κοιτούσα πλάγια προς την πλευρά του οδηγού! Εκείνος ενοχλημένος από την εμμονή του βλέμματός μου, με ρωτά περίεργα, «Τι κοιτάς; Τι κοιτάς;» Τίποτα, τίποτα, του απήντησα, συνεχίζοντας, το ίδιο επίμονα, να κοιτάζω προς το μέρος του!

  Χωρίς να θυμάμαι πόσες φορές με είχε ρωτήσει, κάποια στιγμή του απαντώ: «Τον αναδυόμενο Ήλιο κοιτώ, στα νερά του Αιγαίου και δε μου αρέσει καθόλου, μα τω Θεώ, γιατί στάζει αίμα!» Τί κάνει ο Ήλιος, μου είπε, «στάζει αίμα; τι’ειν’αυτά που λες μωρέ, τι’ειν’αυτά;»

  Ναι ο ήλιος στάζει αίμα, στάζει αίμα, του είπα, μόνο που δε ξέρω ποιανού το αίμα είναι, με απόλυτη βεβαιότητα, συμπήρωσα! Ακολούθησε για αρκετή ώρα άκρα σιωπή και προφανώς περισυλλογή!

  Εκείνος ήταν προγραμματισμένος για πτήσεις, εγώ προγραμματισμένος για τον Πύργο Ελέγχου σαν επόπτης Πτήσεων. Για ν’αντιληφθούν και οι μη γνωρίζοντες. προκειμένου να εκτελεσθούν πτήσεις στην Πολεμική Αεροπορία (Π.Α), πρέπει απαραιτήτως να καλυφθούν, από δύο πεπειραμένους ιπταμένους, η θέση του Επόπτη Πτήσεων στον Πύργο Ελέγχου Πτήσεων και η θέση του λεγόμενου «κόντακ καρ»!

  Το «κόντακ καρ» είναι ένας μικρός ημιυπόγειος οικίσκος, με τζαμαρίες ολόγυρα, πλησίον της αρχής του Διαδρόμου, προς επιβοήθηση κυρίως των προσγειωμένων Αεροσκαφών!

  Λίγο πριν την άφιξη στο Αεροδρόμιο, λέω στο συνάδελφο, «δε ξέρω τι να κάνω, να πάω στο Διοικητή, να μην πάω, κι’αν πάω τι να του πω, ότι είδα τον ήλιο να στάζει αίμα και δεν πρέπει να πετάξουμε γιατί θα γίνει ατύχημα; Θα με περάσει για τρελό!»

  Με το που περάσαμε την πύλη του αεροδρομίου όμως, ζήτησα από το συνάδελφο να πιάσει δεξιά! Ακριβώς απέναντι και σε απόσταση 30 περίπου μέτρων ήταν το σπίτι του Διοικητού!

  Διοικητής τότε ήταν ένας εξαίρετος άνθρωπος και Αξιωματικός, ο Σμήναρχος Βασίλειος Δεληγεώργης, ο οποίος με υπερεκτιμούσε, με όλη τη σημασία της λέξεως και σα βασικό του σύμβολο με άκουγε απόλυτα!

  Όμως τούτο το θέμα ήταν τόσο λεπτό και περίεργο, που μ’ανάγκασε να γυρίσω από τα μέσα της μικρής διαδρομής, αφήνοντας ακάλυπτα, τόσο τα 15 μέτρα που υπολείπονταν μέχρι την πόρτα του, όσο και εκείνο, που λίγο αργότερα θα συνέβαινε!

  Έφτασα στον πύργο ελέγχου, μετά από λίγο κάλεσε ο πρώτος σχηματισμός F-84F με χειριστές τον Επισμηναγό Κώστα Καραθανάση και Νο2 τον Ανθυποσμηναγό Πασχάλη Γιουλμπασάνη!

  Αποστολή τους ήταν η εκτέλεση βολών στο πεδίο βολής Αμπελώνα, προκειμένου να βγει ετοιμοπόλεμος, ο νεαρός Ανθυποσμηναγός!

  Η απογείωση του σχηματισμού έγινε κανονικά! Παρακολούθησα το σχηματισμό, μέχρι την κάθοδό του για αντιστάθμιση και την αλλαγή συχνότητας, για τη μετάβασή του στο πεδίο βολής Αμπελώνα!

  Το πεδίο βολής ήταν πολύ πλησίον του Αεροδρομίου και με σχετικά καλή ορατότητα μπορούσες να βλέπεις και τους ελιγμούς των αεροσκαφών!

  Δεν θα είχαν παρέλθει, ούτε πέντε (5) λεπτά, από την τελευταία μας επαφή και ακούω τον Αρχηγό σχηματισμού, με ιδιαίτερα ανήσυχη φωνή να λέει «Λάρισα, Λάρισα, κάρφωσε το Νο2! Κάρφωσε το Νο2 στον κύκλο βομβών!»

  Το σύννεφο καπνού ήδη ήταν ορατό από τη θέση μου! Ένα φοβερό ρίγος διαπέρασε ολόκληρο το κορμί μου! Δάγκωσα τα χείλη μου μέχρι που τα μάτωσα!

  Δεν ήταν η πρώτη φορά, που βίωνα, ατύχημα, ούτε, η δεύτερη, ούτε η Τρίτη, ούτε η….. όμως ήταν η πρώτη φορά, που το βίωνα με τόσο έντονη προαίσθηση! Είχα προβλέψει και άλλους θανάτους, αλλά όχι σε συναδέλφους!

  Η γυναίκα μου, όταν με άκουγε να ερμηνεύω όνειρα και σκηνές, που με τα μάτια ανοιχτά έβλεπα, την έπιανε τρεμούλα!

  Ας ανοίξουμε μία παρένθεση και θα επανέλθουμε στο θανατηφόρο ατύχημα! Όταν υπηρετούσα στο ΝΑΤΟ (1985 -1987), στη Νάπολη της Ιταλίας, συνήθιζα να ξυρίζομαι το απόγευμα κατά τις 18:30! Τελειώναμε την εργασία 17:00 και μετά την άφιξή μου στην οικία μου, έκανα μπάνιο και ξυριζόμουνα, λίγο πριν το δείπνο!

  Έτσι λοιπόν πάνω σε ένα μου ξύρισμα, βλέπω στον καθρέφτη, τον Αντισμήναρχο Παναγιώτη Κανελλόπουλο της 40ης Σειράς Ικάρων και φίλο μου, μέσα σε φέρετρο και τη γυναίκα του με τα δυο τους παιδιά γύρω να χτυπιούνται!

  Έκλεισα τα μάτια, το είδωλο να διώξω, τα ξανάκλεισα, αδύνατον! Βγήκα έξω λέγοντας στη γυναίκα μου, τον Κανελλόπουλο βλέπω στον καθρέφτη νεκρό και τη γυναίκα του και τα παιδιά του να χτυπιούνται, γύρω απ’το φέρετρο!

  Ξαναμπήκα στο μπάνιο κι’αμέσως ακούω το κουδούνι του σπιτιού μου έντονα να χτυπά! Εκείνη άνοιξε το παράθυρο, της μεζονέτας που μέναμε κι’έρχεται γρήγορα στο μπάνιο λέγοντας, έλα γρήγορα σε θέλει ο Νίκος ο Ψιφίας (Πλοίαρχος του Πολεμικού Ναυτικού) και είναι ανήσυχος!

  Έτρεξα γρήγορα στο παράθυρο κι’ακούω το Νίκο να μου λέει «Πήρε ο Βόλφης (Σμήναρχος τότε) τηλέφωνο και μου’πε να τρέξεις γρήγορα στο σπίτι του Κανελλόπουλου!»

  Έτσι και έκανα, σε δέκα λεπτά ήμουν εκεί, μέναμε κοντά, πριν μπω άκουγα κραυγές και κλάματα, με το που μπήκα, είδα το αίμα του Παναγιώτη σαν πίδακας να πετάγεται από το στόμα του!

  Είχε σπάσει το στομάχι του! Γλύτωσε, όμως ένας Θεός ξέρει, πως γλύτωσε! Είχαμε μαζευτεί στο Νατοϊκό Νοσοκομείο πεντέξι Αξιωματικοί, με πρώτο τον Ταξίαρχο Κληρονόμο και εκλιπαρούσαμε τους Αμερικανούς Στρατηγούς να τον δεχθούν!

  Οι Αμερικάνικοι και Νατοϊκοί κώδικες δε σπάνε εύκολα! Οι Έλληνες δεν είχαμε δικαίωμα νοσηλείας στο Νατοϊκό Νοσοκομείο! Ας μην ανοίξουμε το γιατί, γιατί θα πονέσουμε! Τελικά τον δέχτηκαν και τον έσωσαν μετά από ένα δίωρο αναμονής!

  Ας επανέλθουμε στη περίπτωση Γιουλμπασάνη! Ένα υπηρεσιακό αυτοκίνητο με τον Υποδιοικητή της Μονάδας Σμήναρχο Αγγελόπουλο και μ’έναν βοηθό μου φωτογράφο, ήρθε και με πήρε!

  Φτάσαμε στο πεδίο Βολής αμίλητοι! Με το που αποβιβαστήκαμε είδα μία ομήγυρη καμιά εικοσαριά ατόμων, ανάμεσά τους ο τότε Αντισμήναρχος Λουκάς Γκικόπουλος, που ήταν αξιωματικός του πεδίου βολής! Τον βρήκατε το Χειριστή; τους ρώτησα! Όχι μου απάντησαν!

  Εκστομίζοντας μια άσχημη λέξη, άρχισα να τρέχω ακολουθούμενος από ένα δόκιμο γιατρό και δύο Σμηνίτες, ανάμεσα σε ζαχαρότευτλα!

  Κατευθύνθηκα αρχικά προς το στόχο των βομβών, είδα την αποτρόπαια μάζα σιδήρων που ακόμα κάπνιζαν και το λάκκο που στην πρόσκρουση είχε ανοιχθεί, πλησίασα έψαξα, χειριστή δε βρήκα!

  Αρχισα να τρέχω προς τα εκεί που το ένστικτό μου με οδηγούσε, ακολουθούμενος από έναν δόκιμο γιατρό και δύο νοσοκόμους σμηνίτες! Από μακριά διέκρινα το θόλο του Αλεξιπτώτου, πλησίασα, στη θέα πάγωσα!

  Το συμπέρασμα εύκολο, με την πρόσκρουση έγινε ακαριαία εκτόξευση καθίσματος, το σώμα του άμοιρου χειριστή είχε υποστεί πολλαπλά σοκ, σε φοβερές επιταχύνσεις, την εικόνα την έχω ξαναδεί!

  Το κεφάλι του χειριστού σε πλήρη σύνθλιψη, έμοιαζε επίπεδο (πλακέ σε προφίλ), όμως σταματώ την περιγραφή, γιατί δεν πρέπει. Ο γιατρός στην αποτρόπαια θέα έχασε προς στιγμή τις αισθήσεις του! Με τα χέρια μου μάζεψα το κορμάκι του, βοηθούμενος από τους δύο σμηνίτες!

  Γύρισα στη Μονάδα, στο δρόμο δεν ανταλλάξαμε κουβέντα με το Σμήναρχο Κο Αγγελόπουλο και Υποδιοικητή της Μονάδας! Δεν ήταν η πρώτη φορά, που σε τέτοια περίπτωση, προτιμούσαμε τη «νεκρική σιγή!»

  Πήγαμε στον Κο Διοικητή, τον ενημερώσαμε με κάθε λεπτομέρεια, έχοντας προσωπικά τον κύριο λόγο! Γιατί δεν ερχόσουνα ρε Κίκερη, μου είπε! Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου, του είπα!

  Συνέταξα την αρχική αναφορά! Ωστόσο ήρθε και το σήμα από τη ΓΕΑ/ΔΑΠΕ με τον ορισμό της επιτροπής! Ήμουν στην επιτροπή, με πρόεδρο, τον τότε Ταξχο (Ι) Κοκκινίδη, έναν εξαίρετο Αξιωματικό και Διοικητή της Σχολής Ικάρων τότε!

  Το απόγευμα κατά τις 18:30 είχαμε την πρώτη επαφή, στην αίθουσα συσκέψεων του Διοικητηρίου. Κατά τις 21:00, μας είπε φύγετε κι’έλάτε πρωί, πρωί, με καθαρό το μυαλό να εξετάσουμε το θέμα.

  Το πρωί η πρώτη κουβέντα, που είπε, ήταν «σας ακούω έναν έναν».

Όταν ήρθε η σειρά μου, έβγαλα ένα φάκελο και του είπα «Κύριε Ταξίαρχε, ότι έχω να πω είναι γραμμένο εδώ μέσα!» Φυσικά δεν του είπα ότι δεν είχα κλείσει μάτι, όλο το βράδυ!

  Για διάβασέ μου πρωτεύουσα αιτία και συντελέσασες αιτίες, μου είπε! Του διάβασα, μου είπε τι είναι αυτά που λες! Τελικά το πόρισμα υποβλήθηκε όπως ακριβώς το είχα!

  Τι έγραφα; Απέδιδα το ατύχημα σε αδυναμία αντίδρασης του χειριστού ένεκα αγνώστου λόγου (Λιποθυμία, οξύς καταλυτικός πόνος!)

  Εν τέλει απεδείχθη ότι ο Ανθσγος Γιουλμπασάνης είχε πρόβλημα με τα νεφρά του και είχε υποστεί δύο οξύτατους κολικούς!

  Ήταν από τα ατυχήματα, που συγκλονίζουν, αυτόν που τα βιώνει προαισθητικά, προκαταβολικά και αισθητικά σε όλες του τις διαστάσεις! Το άσχημο για μένα; Ότι δεν ήταν το μόνο!

  Όσο για τις προαισθήσεις μου, αμείωτα συνεχίστηκαν επαληθευόμενες δυστυχώς σε αιφνίδιους θανάτους κοινών θνητών καθώς και Ηρωικών Νεκρών, Ατυχημάτων Αεροπορικών!

  Ένα συγκλονιστικό θανατηφόρο ατύχημα, από την κατηγορία των τελευταίων (Αεροπορικών) που συνέβη στην Καλαμάτα στις 8 Ιουλίου του 1977, προτίθεμαι να περιγράψω στις οχτώ (8) τρέχοντος!

  Θεωρώ χρέος να κλείσω τούτη τη γραφή, πέραν από τη μνεία, του «Μνήμη Αιωνία» για τον Ανθυποσμηναγό Γιουλμπασάμη και τα είκοσι τέσσερά του χρόνια, μ’εκείνο που άρχισα κι’απόλυτα πιστεύω!

  «Ότι Ήρωες δεν είναι μόνον αυτοί, που φεύγουν, αλλά κι’αυτοί που μένουν κι’αυτοί που βλέπουν κι’αυτοί που κλαίουν και τους Ήρωες μαζεύουν, δηλαδή, όλο το προσωπικό της Πολεμικής Αεροπορίας, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, μηδέ εξαιρουμένης, καμιάς, μα καμιάς ειδικότητας! Γιατί;

  Γιατί είναι φριχτό να γυρίσεις πίσω χωρίς το Νο2 στο φτερό! Είναι φριχτό σμηνίτης να υπηρετείς και να βιώσεις ένα τέτοιο περιστατικό! Είναι φριχτό υπόλογος να’σαι και το αεροπλάνο σου να καρτερείς στο κενό! Είναι φριχτό ελεγκτής να’σαι και σε τέτοιες αναφορές να σου τρυπά το αυτί σου το ακουστικό! Είναι φριχτό Αρχιμηχανικός, Αξιωματικός Γραμμής, Αξιωματικός Επιχειρήσεων, Μοίραρχος, Διοικητής….. να είσαι και μάρτυρας να βρεθείς σε τέτοιο οδυνηρό περιστατικό!

  Είναι φριχτό, σάρκες συναδέλφου να μαζεύεις, σε παρόμοια κηδεία να παραστείς κι’επικήδειο να εκφωνείς, χωρίς δάκρυ να χύσεις και να «συγκινηθείς!» Είναι……

                                                                                    Με Τιμή

                                                                              Σπύρος Κίκερης