ΣΗΚΩ ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΜΟΥ! (ΡΕΚΒΙΕΜ)

 

Σπύρου Κίκερη

ΚΑΙ'ΚΕΙ ΠΟΥ ΚΑΘΕΣΑΙ!
(27/6/2017/16:17)
"Και κάπως έτσι άρχισε, η έσχατη η πράξη
που έρχεται στα ξαφνικά, να σε ανατινάξει!"

Και'κει που κάθεσαι, χτυπά ένα τηλέφωνο
κι'ο ήχος έμοιαζε, "Καμπάνα που πενθεί!"
Ήταν το άκουσμα βαρύ, αφόρητα βαρύ
κι'η πρώτη σκέψη, σου ξεσκίζει τη ψυχή!
Μπροστά του είχε μια ολόκληρη ζωή
"Καλό ταξίδι σου, Βασίλη Δεμερτζή!"

Τέλη μου, Ρίτα μου, Μαριαλένα μου
"Κουράγιο Φίλοι μου!"
"Κουράγιο Αδελφοί!"


ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΧΑΛΑΝΔΡΙΟΥ!

(28/6/2017/ 18:30)

Ήταν μία απ’τις χειρότερες μέρες της ζωής μου

γιατί συνόδεψα, στην τελευταία του κατοικία

ένα παιδί, φίλων αδελφικών!

Βασίλης-Μαίρη (Κόρη μου)-Μάκης
Κινέτα 1983.
Ένα παιδί, που μεγάλωσα

κι’ήταν ένα με τα δικά μου
και οι γονείς του χρόνια φίλοι
φίλοι καρδιακοί!

Ήταν τρομερό το συναπάντημα

εκεί στον προθάλαμο της Εκκλησιάς

του Κοιμητηρίου Χαλανδρίου!

Η αντίδραση του Πατέρα στη Θέα μου

"Τ'όνομά μου, στην αγκαλιά μου
με φωνή σπαρακτική!"

Η μορφή της Μάνας, συγκλονιστική!
Τ'αναφιλητό της στον εναγκαλισμό
τρομερό, δύσκολα μπορεί να ξεχαστεί!
Εκεί συνειδητοποίησα, απολύτως
ότι για 'κείνους, ήμουν κάτι ξεχωριστό!

Δεν ξέρω αν κάνω καλά

μ'αυτή τη δημοσίευσή μου!

Μα νιώθω, πως σπάνια μ'έσπρωξε,

τόσο έντονα, για γραφή
η ψυχή μου και η συνείδησή μου!

«Πότε το έγραψα, πού το έγραψα,

γιατί το έγραψα

κανείς ας μη ρωτήσει!»

ΣΗΚΩ ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΜΟΥ!

(Ρέκβιεμ!)

Σήκω καρδούλα μου

πριν πέσει το σκοτάδι!

Σήκω ψυχούλα μου

πριν φέξει το φεγγάρι!

Σήκω καρδούλα μου

η Μάνα σε φωνάζει!

Σήκω Ψυχούλα μου

και γρήγορα βραδιάζει!

Σήκω καρδούλα μου

δεν πρόκειται να φύγω!

Σήκω «Βασίλη «μου

εδώ εγώ θα μείνω

Μου’παν πως φεύγεις για ψηλά

κι’εκεί πως σε προσμένουν!

Χαρά σ'αυτόν, που καρτερά
κι'αλιά, σ'αυτούς που μένουν!

Εμένα με γόρδια δεσμά
νιώθω εδώ με δένουν!
Επάνω σε μάρμαρα λευκά
νιώθω μ'αλυσοδένουν!

Εδώ, στα μάρμαρα αυτά

νιώθω κοντά θα σ’έχω

κι’αν δε σε παίρνω αγκαλιά

νιώθω θα το αντέχω!

Εδώ θα μείνω σπλάχνο μου
εδώ να σε προσέχω
να σε ποτίζω σπλάχνο μου

όσο δάκρυ θα έχω!

Λουλούδια, ασπρολούλουδα

με μύρα θα σου φέρνω

κι’αν βλέπω μαυρολούλουδα

τη Μοίρα μας, θα ψέγω!

Εδώ στα κρύα μάρμαρα

θα ζω σαν τα φαντάσματα

με προσευχές και τάματα

ελπίζοντας σε θαύματα!

Τη Μέρα της Ανάστασης
κοντά σου, θα τη ζήσω

κι’ελπίζω στην αντάμωση

γιε μου, να μη λυγίσω!

                                                                 Με περισσή συγκίνηση

                                                                  Αιωνία σου η Μνήμη

                                                                         Βασίλη μου!