ΜΗ ΜΟΥ ΤΙΣ ΜΝΗΜΕΣ ΤΑΡΑΤΤΕ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΟΥ!

 

Σπύρου Κίκερη

ΜΗ ΜΟΥ ΤΙΣ ΜΝΗΜΕΣ ΤΑΡΑΤΤΕ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΟΥ!

“NOLI TURBARE MEMORIAE MEOS DIMITRIS!”

Σαν θέμα, τούτης της γραφής, έδωσα

σε παράφραση, την απίθανη ρήση του Αρχιμήδη!

Τώρα γιατί την έγραψα και Λατινικά;

Την έγραψα γιατί έτσι, λέγεται ότι, ειπώθηκε!

Θα μου πεις φίλε Δημήτρη, από πού κι ως πού;

Αφού ούτε εγώ ο Αρχιμήδης είμαι,

ούτε και’συ ο Ρωμαίος Στρατιώτης,

που εν τέλει και τους «κύκλους του τάραττε

και εκείνον φόνευσε!

Πολλά πράγματα, αν και δεν είναι τυχαία

μην τα πολυψάχνουμε

γιατί ίσως το δρόμο χάνουμε!

ΔΗΜ. ΤΖΑΝΝΕΣ

  Μ’αφορμή τη δημοσίευση του φίλου και εξαίρετου συναδέλφου Δημήτρη Τζάννες στο FB (Διαδίκτυο) και την αναφορά στο όνομά μου! Η δημοσίευση είχε τίτλο “A PERFECT DAY, IN THE LIFE, OF AN AIR FORCE PILOT!”

  Αντιγράφω επακριβώς την ανάρτηση του Δημήτρη, ενός άριστου χαρακτήρα και πολύπειρου πιλότου, που το Αεροπορικό του βιογραφικό και οι πράξεις του, τον καθιστούν ένα των προτύπων του όπλου:

ΔΗΜ. ΤΖΑΝΝΕΣ

A Perfect Day, in the life of an Air Force pilot!

«Βλέπω το "Sully", στην τηλεόραση, και σκεφτόμουν ότι για αυτόν τον "απίστευτο" πιλότο, αυτή πρέπει να είναι η καλύτερη μέρα της ζωής του, by far!

  Για μένα ποια θα μπορούσε να είναι άραγε? Είναι μια από τις, πολλές, μέρες γεμάτες αδρεναλίνη, στα Starfighter? Είναι μια από τις "χαμηλές" που παρά λίγο να ήταν οι τελευταίες, αλλά πάντα "γλύτωνα" την τελευταία στιγμή?

  Είναι μια από τις "περατζάδες" κάτω απο τις γέφυρες? Είναι μια, από τις πολλές, "τρομοκρατικές" φιλικές διελεύσεις πάνω – δίπλα - ,από τα φίλια στρατεύματα η πλοία?

  Είναι κάποια από τις φορές που έβλεπα τη γη στρογγυλή από τα 80000', περίπου?. Είναι τέλος πάντων κάποια στιγμή, που η αδρεναλίνη έτρεχε ποτάμι, και το "εγώ" ανέβαινε στο ίδιο υψόμετρο με το αεροπλάνο?

  Το σκέφθηκα αρκετά, ΤΙΠΟΤΑ απ'όλα αυτά! Δεκαετία του 80, ήμουν υπηρεσία Α/Ν (Αεροναυαγοσωστικο αεροσκάφος), στα C 130 H. στην 112 ΠΜ στην Ελευσίνα. Πρέπει να ήταν Οκτώβριος, βραδάκι γύρω στις 7-8 η ώρα.

  Όπως πάντα ήμουν στο "πλυντήριο", πίσω από τη Μοίρα, στο Πάρκιν (που είχε φτιάξει ο Σάκης ο Κουρής) και στέγνωνα την Lotus, μετά από δίωρο λεπτομερές πλύσιμο!

  Έρχεται τρέχοντας ο σμηνίας του επιχειρήσεων, "έδωσε απογείωση, έπεσε ένα Α-7 κάπου νότια από το Άγιο Όρος! Σε χρόνο μηδέν όλο το πλήρωμα είμαστε στον αέρα……..

  Με τον Ναυτίλο καταστρώσαμε ένα "pattern", κάποιους κύκλους δηλαδή, που ελπίζαμε να μας κρατήσουν πάνω από το χειριστή, μη έχοντας ραντάρ στο αεροσκάφος αυτό είναι ιδιαίτερα δύσκολο, γιατί δεν είχαμε εικόνα του εδάφους γύρω μας (no ground map image), και έχοντας αρκετά κοντά την κορυφή του Άθως ζήτησα απο το TOPSY να με ενημερώνει όταν πλησιάζουμε την κορυφή στα 5 ναυτικά μίλια (χρειάστηκε δυο φορές, να μας πει ότι είχαμε μπει στα 5 μίλια)!, γιατί βέβαια είχαμε ξεκινήσει την ρίψη Φωτιστικών βομβών.

  Αυτές είναι, περίπου σαν τις ρουκέτες ZUNIΙ των 5" αρκετά βαριές, και μόλις βγαίνουν από το αεροπλάνο, ανοίγει ένα αλεξίπτωτο, και ανάβουν με φωτεινότητα 3.000.000 Κεριών !!!!

  Τις ρίχνει ο Loadmaster (δεμένος με ιμάντα ασφαλείας, από την, ανοιχτή, πόρτα της ράμπας, από τα 3000´ περίπου, με ταχύτητα 130-150 KNOTS (αν θυμάμαι καλά).

  Ρίξαμε πάνω από 100 φωτιστικές εκείνο το βράδυ, (αν θυμάμαι καλά), Μια ανά 3', τόσο κρατάει η λάμψη της μετά σβήνει και πέφτουν με το αλεξίπτωτο στην Θάλασσα. Το να ρίξει ο Load μόνος του τόσες πολλές, προϋποθέτει μεγάλη αντοχή και ο Ζερβέας είχε!

  Κάνοντας όλα αυτά, προσπαθούσαμε με την παρουσία μας, και τις φωτιστικές, να κάνουμε "παρέα", στον χειριστή, μέχρι να έρθει το Chinook, να τον βρει και να τον μαζέψει!

  Έρχεται το ελικόπτερο, αν θυμάμαι καλά, κυβερνήτης, νομίζω, ο γνωστός και μη εξαιρετέος Σπύρος Κίκερης, και εκεί είναι, που προέκυψε ένα μεγάλο πρόβλημα, το ελικόπτερο πολύ σωστά, αντιλήφθηκε ότι πετώντας σε ύψος (100΄), ψάχνοντας με το "SUN LIGHT" που έχει στην μύτη του, ότι οι φωτιστικές, που έσβηναν (στα 500' περίπου) ήταν πολύ πιθανόν να πέσουν επάνω στα στροφεία, και να έρθει πολύ μεγαλύτερη καταστροφή!

  Μετά από κάποια ώρα το Chinook αφού δεν κατάφερε να εντοπίσει τον χειριστή, έφυγε για ανεφοδιασμό, και μείναμε πάλι μόνοι μας με τον αεροπόρο, που είχε χάσει λίγο τις ελπίδες του, γιατί βέβαια εμείς δεν μπορούσαμε να κάνουμε και πολλά πράγματα, παρά μόνο να εξακολουθήσουμε να ρίχνουμε φωτιστικές βόμβες, που βέβαια είχαν αρχίσει να εξαντλούνται….

 Αργότερα ενημερωθήκαμε ότι πλησιάζει ένα αντιτορπιλικό (χωρίς εμείς να το γνωρίζουμε μέχρι εκείνη την στιγμή), που είχε φύγει από τα Μουδανιά, και ότι θα αναλάμβανε την ανάσυρση του χειριστή.

  Πράγματι ήρθε το πλοίο, νομίζω ότι ο χειριστής έριξε την τελευταία φωτοβολίδα του, και μετά από αρκετές ώρες οι Ναυταίοι πήραν όλη την δόξα και τον μάζεψαν…..

  Αμέσως πήραμε εντολή να πάμε στην Λήμνο να προσγειωθούμε, για να περιμένουμε το αντιτορπιλικό να φέρει τον χειριστή και να τον πάμε στην Λάρισα, στο ΑΤΑ.

  Μετά από μερικές ώρες, έρχεται ο χειριστής στο αεροπλάνο, σκηνή που δεν θα ξεχάσω, τυλιγμένος σε μια κουβέρτα, αλλά με ηθικό ακμαιότατο!

  Αλληλοσυγχαρήκαμε για την επιτυχημένη διάσωση, απογειώθηκαμε για Λάρισα, τον αφήσαμε και μετά κατ' ευθείαν Ελευσίνα, κατα τις 7-8 το πρωί. Duty Time , που λένε και στην Πολιτική Αεροπορία, πάνω από 12 ώρες, αλλά γεμάτοι χαρά και ικανοποίηση, που έστω και λίγο είχαμε συμβάλλει σε μια δύσκολη νυκτερινή διάσωση.

  Είναι περίεργο πράγμα, όταν είσαι "αραχτός" όλη μέρα στη Μοίρα και περιμένεις να γίνει κάτι και δεν συμβαίνει τίποτα, στο τέλος της ημέρας είσαι κουρασμένος!

  Εκείνη την Νύκτα κανείς δεν αισθάνθηκε κούραση, κανείς δεν είπε, ας γυρίσουμε, αφού δεν έχουμε ραντάρ, να πάρουμε άλλο αεροπλάνο, η να καλέσουμε άλλο πλήρωμα να έρθει να μας αντικαταστήσει…..

  Μετά από καμιά βδομάδα μας κάλεσαν στο ΑΤΑ, σε μια σύσκεψη σχετικά με το ατύχημα (debriefing) υπό τον Γιάννη τον Χατζήρη, όπου βγήκε το συμπέρασμα, ότι ΟΛΟΙ οι εμπλεκόμενοι: Χειριστής του Α 7, πληρώματα C 130, Chinook, αντιτορπιλικού, οι χειριστές του ραντάρ TOPSI, κλπ, είχαν κάνει τη δουλειά για την οποία είχαν εκπαιδευτεί ακριβώς όπως πρέπει εντός χρόνου, και είχαν φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα, ακριβώς για αυτό……. (?)

   Ούτε εύφημες μνείες και λοιπές υπερβολές, ούτε κάτι ιδιαίτερο, απλά όλοι κάναμε την δουλειά μας Αυτή ήταν τελικά για μένα, « η καλύτερη μου μέρα στην Πολεμική Αεροπορία!»

  Φίλε Δημήτρη σ’ευχαριστώ για τις αναταράξεις στις καταλαγιασμένες μου αναμνήσεις και συγκινήσεις, ειλικρινά σ’ευχαριστώ!

  Τώρα θα μου επιτρέψεις να πω και’γω, πως έζησα εκείνες τις στιγμές, χωρίς ραντάρ, χωρίς αυτόματο, χωρίς διόπτρες νυχτερινής οράσεως, χωρίς στην ουσία τίποτα, μόνο με τα μάτια μου και τη ψυχή μου!

  Μεταφέρω το περιστατικό, όπως ακριβώς είναι γραμμένο στο «Δικαιούχο» ένα βιβλίο μου, που δεν πουλιέται! Όταν έλθεις στην Αθήνα πες μου να σου το δώσω, θα δεις κι’άλλα, πολλά εκεί μέσα! Πάμε λοιπόν στην ακριβή αναφορά -  μεταφορά - !

  «Ήταν ένα βραδινό του Μαρτίου του 1983. Βρισκόμουν στο σπίτι μου – εντός του Τατοϊου, - λίγο πριν τις νυχτερινές ειδήσεις, σ’ετοιμότητα 30 λεπτών για πτήση VIP, όπως πάντα!

  Το τηλέφωνο χτύπησε επίμονα! Στην άλλη άκρη, ανήσυχη η φωνή του Διοικητού της Μοίρας, Αντισμηνάρχου Βολάνη: «Σπύρο έγινε ατύχημα, ένα Α-7 εγκατέλειψε στο Αιγαίο, κάπου μεταξύ Λήμνου και Αγίου Όρους!

  Ο Υπσγός Χ Μακρής βρίσκεται στη θάλασσα! Διέταξαν απογείωση (Α/Γ) του πληρώματος επιφυλακής του Ε/Π Chinook, δεν ενθυμούμαι τα ονόματα των χειριστών, που είναι υπηρεσία, μεταβαίνω αμέσως στη Μοίρα!

  *Σημ. (Κυβερνήτης σε ετοιμότητα ήταν ο Γιώργος ο Πασίσης, ένα εκπληκτικό παιδί και πολύ καλός χειριστής, που αργότερα αναλήφθηκε σε ατύχημα με ελικόπτερο (Ε/Π)!)

  Σε χρόνο μηδέν, χωρίς να σκεφτώ και χωρίς να μου το ζητήσει κανείς, φόρεσα τη χιλιομουσκεμένη μου φόρμα και μετέβηκα στη Μοίρα! Μόλις ο Διοικητής της Μοίρας μ’αντίκρισε προετοιμαζόμενο, χαμογέλασε ανακουφιστικά λέγοντας «Θα πάμε μαζί Σπύρο;»

  Τρέξαμε στο Ε/Π, το τεράστιο και μπελαλίδικο Chinook των 51 θέσεων, με τους δύο κινητήρες ισχύος 7.500 ίππων, τα δύο τεράστια στροφεία, τις 7000 λίβρες καύσιμο και το ρεύμα των 220 Volt!

  Η Ιπτάμενη βόμβα όπως, οι Αμερικανοί το αποκαλούσαν, μας καρτερούσε όχι και τόσο έτοιμη! Νυχτερινή Α/Γ δεν είχε ξαναδοθεί! Από το πλήρωμα σε ετοιμότητα μόνον ο ένας μηχανικός παρέμεινε μέσα και οι υπόλοιποι δύο χειριστές και ένας ακόμα μηχανικός, παρέμειναν stand by στο σπίτι τους!

  Οι Νυχτερινές με Ε/Π – ένα πολυσυζητημένο θέμα – απαγορεύονταν εκείνη την εποχή, σε περιοχές εκτός του Α/Δ, για το βασικό τύπο έρευνας διάσωσης, ήτοι το Ε/Π ΑΒ-205.

  Επίσης το Ε/Π Chinook, είχε κριθεί σαν ακατάλληλο για διάσωση, λόγω της μεγάλης του ισχύος, της πρόκλησης δυσεπίλυτων προβλημάτων στους ναυαγούς, ένεκα του ισχυρότατου κατωρεύματος και του μη απαραίτητου εξοπλισμού.

  Κάτω από την αλόγιστη πίεση ενός «Πτεράρχου», επισπεύσαμε την Α/Γ εις βάρος των παραμέτρων ασφαλείας…. Όταν τα χρυσοστόλιστα συμφέροντα διακυβεύονται στα ίχνη καριέρας, δεν υφίστανται αναστολές!…

  Η πίεση ήταν «παραλογισμός» γιατί ήταν ένα αηδιαστικό συνονθύλευμα από «άγνοια και ιδιοτέλεια» το τραγικότερο ασκούμενη επί εθελοντών, με μοναδικό κίνητρο τη «συναδελφική αλληλεγγύη!»

  Στο ύψος της Ευβοίας, κάπου κοντά στη Κύμη, ακούστηκε η φωνή του Μηχανικού και φίλου Τέλη Δεμερτζή: «Πρέπει οπωσδήποτε να πιάσουμε κάπου, γιατί διάσωση δε μπορούμε να κάνουμε, μια και είναι κάτω ο γάντζος ανάρτησης εξωτερικών φορτίων (Cargo Hook)! Στο φίλο μου Μηχανικό είπα ρητά: «Είναι αδύνατον να πιάσουμε κάπου, αλλά και αδύνατον να μην αφαιρεθεί ο γάντζος!»

  Η μη άφεση ίχνους περιθωρίου στην εντολή, επέβαλε μια ισχυρότατη «πειθώ» υπέρβασης, που επιβοήθησε στην αφαίρεση του γάντζου στον αέρα, από δύο μηχανικούς, ίσως για πρώτη και τελευταία φορά στην ιστορία των Chinook!

  Από το ύψος της Χαλκίδας είχαμε εντοπίσει την περιοχή του ατυχήματος, καθόσον ήταν ορατή μια «απίθανη» φωτεινότητα από τις φωτιστικές βόμβες, του ήδη προστρέξαντος για παροχή βοήθειας C-130, με Κυβερνήτη το Δ. Τζάννες….

  Ένιωθα τεράστια και πολυδιάστατη ευθύνη για την αποστολή αυτή! Ήμουν ο πλέον πεπειραμένος χειριστής – είχα εκπαιδευτεί στην Ιταλία – ήμουν εκπαιδευτής, ομοίως ειδικά εκπαιδευμένος από αλλοδαπό και ο μόνος δοκιμαστής εκπαιδευμένος πάλι ειδικά!

  Ο Μοίραρχος με τον οποίον είχαμε μαζί εκπαιδευτεί στην αλλοδαπή, σ’αυτό τον τύπο και με τον οποίο μαζί αναλάβαμε την εκτέλεση της αποστολής, μου είχε αφήσει όλα τα «control!»

  Με ήξερε άλλωστε τόσο καλά, ήξερε τις επαγγελματικές μου γνώσεις, τις χειριστικές μου δεξιότητες, πάνω απ’όλα όμως και πρώτα απ’όλα γνώριζε τις ψυχικές μου αρετές!

  Έχω μιλήσει κι’άλλες φορές γι’αυτές, που ψυχικές δυνάμεις λέγονται, όχι φυσικά τις δικές μου! Μίλησα και έγραψα κάπου εκεί το 1974, Δημήτρη μου, όταν είδα και είδες «Παλικάρια της Ειρήνης Περιωπής, να μετατρέπονται σε παλικαράκια της φακής, με κοψίματα, αδιαθεσίες, αλλεργίες κτλ!» Εκεί λοιπόν Δημήτρη μου είχα μιλήσει για την ανάγκη ενός «Ψυχομέτρου!» Να΄ξερες ειλικρινά Φίλε Δημήτρη, πόσο θα ήθελα εκείνο το βράδυ να είχα ενσωματωμένο πάνω μου ένα «Ψυχόμετρο» να δείξει σαν ένα μαύρο κουτί, ότι θα είχε καταγραφεί, κι’αυτό για «διδαχή!»!

  Εμψύχωσα όσο μπορούσα τους μηχανικούς, τους φανάτισα ντοπάροντάς τους, με το ισχυρότερο των πάντων «ντόπινγκ», τον εύστοχο κατάλληλο λόγο!

  Από μία απόσταση 60 περίπου μιλίων, ήλθαμε σε επαφή με το «δύστυχο χειριστή» από το φορητό του ασύρματο, στη συχνότητα κινδύνου!

  Άκουγα τη γνώριμη φωνή του Μακρή, που όταν ήταν Ίκαρος, ήμουν εκπαιδευτής του και συμπονούσα! Όσο μπόρεσα τον ενθάρρυνα – άσχετα αν ο φίλος Δημήτρης, δε θυμάται κάτι από τα λόγια μου, που σίγουρα τ’άκουγε! -  Δεν το παρεξηγώ σε τέτοιες φάσεις στο τέλος μένουν οι πιο ισχυρές εντυπώσεις!

  Πλησιάσαμε στο χώρο, το όλο σκηνικό ήταν πανοραμικό!: Πάμπολλες φωτιστικές, μια γαλήνια θάλασσα και κάπου ενδιάμεσα ο χειριστής!

  Τον εντόπισα πρώτος, βύθισα να χάσω ύψος, ήξερα τους κινδύνους! Δε μίλησα γι’αυτούς ούτε και κανένας άλλος του πληρώματος! Οι φωτιστικές έπεφταν βροχή κι’έπεφταν με αλεξίπτωτα! Όσο ήταν αναμμένες τις έβλεπες, αίφνης όμως και κάτω των 500΄ποδών έσβηναν και τις έχανες! Μία ήταν αρκετή, εφόσον έπεφτε στα στροφεία, να μας κάνει «παρανάλωμα!»

  Δεν ήταν η πρώτη φορά, που δε λογαριάζαμε κάτι σημαντικό, την ίδια μας τη ζωή! Ναι ήταν αυτοθυσία, προσεγγίζουσα λόγω ιδιαιτερότητας την «αυτοκτονία»

  Κι’αν για το πρώτο είχαμε το δικαίωμα, για το δεύτερο δεν είχαμε, γιατί είχαμε κι’άλλες υποχρεώσεις! Στο κάτω κάτω, με ποιο δικαίωμα εγώ παρέσυρα κι’άλλους – ενδεχόμενα – στο λαιμό μου!

  Ευθυγραμμίστηκα με το χειριστή, που εναγώνια καρτέραγε μέσα στη σωστική του λέμβο, ανάβοντας φωτοβολίδες! Επιβράδυνα την ταχύτητά μου «κουράγιο παιδιά» είπα …50…40…30 μίλια…

 Ήξερα ότι από δω κι’ύστερα όλες οι ενδείξεις των οργάνων πτήσεως (ενδείκτης στάσεως, ταχύμετρο, υψόμετρο, ανόδου καθόδου) ήταν αναξιόπιστες!

  Έπρεπε η ταχύτητα να μηδενιστεί και το Ε/Π να’ρθεί σε θέση μετεωρίσεως, πάνω από το χειριστή – απολύτως ακίνητο –σ’ένα ύψος 130 - 150 ποδών!

  Ο μηχανικός (ναυαγοσώστης) άρχισε να δίνει οδηγίες, απόσταση και κατεύθυνση, γιατί από ένα σημείο και μετά ο «ναυαγός» δεν είναι ορατός από το χειριστή, αλλά μόνο από το μηχανικό! Αυτό είναι το σημείο, που η μεγάλη μάχη των «αισθητηρίων» και της προσέγγισης του «ακατόρθωτου» αρχίζει…

  Για να γίνει μετάβαση νύχτα, σύμφωνα με τις τότε τεχνολογικές αντιλήψεις και τα κρατούντα από τα προηγμένα κράτη, τα Ε/Π έπρεπε να είναι εφοδιασμένα με αυτόματο πιλότο και ραντάρ!

  Για να γίνει προσέγγιση ακριβείας στο σημείο ναυαγού είναι άκρως απαραίτητος ο εξοπλισμός του μέσου με Auto Approach (Αυτόματη Προσέγγιση!)

  Για να γίνει τέλος μετεώριση στο σημείο ναυαγού νύχτα, είναι άκρως αναγκαίο το «Auto Hovering» (αυτόματη μετεώριση!)

  Εμείς έναντι τούτων, τι διαθέταμε; Τίποτα άλλο εκτός από τα ανήμπορα στην κυριολεξία αισθητήριά μας! Απαιτούνται σίγουρα συγκριτικά σημεία, κατ’ελάχιστον θα πρέπει να’χεις την αίσθηση του φυσικού ορίζοντα, για να δυνηθείς με βάση τα αισθητήριά σου ν’ανταποκριθείς στην απαίτηση της διάσωσης!

  Εδώ οι συνθήκες ήταν ύπουλα αντίξοες, έστω κι’αν έδιναν ψευδαισθησιακά την εντύπωση, ότι ήταν ενθαρρυντικές! Φυσικός ορίζοντας δεν υπήρχε, η θάλασσα σε πλήρη ηρεμία, καθιστώντας δυσχερέστατο τον υπολογισμό του ύψους, η φωτεινότητα ποικιλόμορφα αυξομειούμενη, δημιουργώντας πέραν των άλλων, ανυπέρβλητα αντίξοο παράγοντα, συνιστώντας βασική αιτία δημιουργίας παραισθήσεων!

  Η πρώτη προσπάθεια προσέγγισης και μετεώρισης ήταν αποτυχημένη – η φύση, βλέπετε, δεν ξεπερνιέται, ούτε και νικιέται ακόμα κι’απ΄την απόλυτη πίστη, ο άνθρωπος μικρός για θαύματα άλλωστε! –

  Η δεύτερη προσπάθεια το ίδιο…το ίδιο και η Τρίτη… οι αφροί στο στόμα μου έφτασαν στο στήθος μου … Αλίμονο, κατάλαβα, ότι δε μπορούσα να υπερνικήσω τις αντιξοότητες για να νικήσω!

  Σε κάποια απόπειρα, άκουσα έντονα ανήσυχες φωνές και από τους δύο μηχανικούς τον Τέλη το Δερμερτζή και τον Περικλή Αγγελόπουλο «Τράβα το, τράβα το, τράβα το…»

  Τα νερά είχαν ορμήσει από την καταπακτή, όπως αργότερα μου είπαν! Επρόκειτο για έντονη παραίσθηση και είναι ευτύχημα, που δεν φυτευθήκαμε εκεί!…

  Λυπόμουν τόσο εκείνο το πλάσμα, π’ανήμπορο καρτέραγε βοήθεια βλέποντας τις ελπίδες του όχι μόνο να εξανεμίζονται, αλλά να γίνονται φόβος και πανικός!

  Πόσες φορές, Θεέ μου, δεν είχα γκρινιάξει για  το θέμα «Προμήθειας κατάλληλων Ε/Π Έρευνας Διάσωσης;» Πόσες; Πόσα χαρτιά, Θεέ μου, δεν είχα συντάξει;

  Σε ειδική επιτροπή είχα συμμετάσχει, η προδιαγραφή με προσωπική μου επιμονή και πίεση, γιατί ο καθένας της επιτροπής προσέρχονταν, στις συσκέψεις με μια «φωτογραφική προδιαγραφή κατά νου» είχε επιτέλους καθορισθεί! Μ’έψαχνε καιρό ο Πρόεδρος να υπογράψω τα πρακτικά και αν δεν έβαζε αυτά, που έπρεπε, ακόμα θα μ’έψαχνε!

  Πέρασαν όμως χρόνια από τότε κι’ακόμα στο ίδιο σημείο είμαστε «ανάθεμά» μας κι’ας διεκδικούν οι Τούρκοι το μισό Αιγαίο προβάλλοντας και λόγους αδυναμίας μας στον κρίσιμο τομέα «Έρευνας – Διάσωσης» στα πλαίσια διεθνών μας υποχρεώσεων (ICAO!)

  Και να σκεφτεί κανένας ότι οι Αμερικανοί, πάνε χρόνια, που μαζεύουν αστροναύτες, από τον ωκεανό, με οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες!

  Σκέφτηκα, σκέφτηκα και τη μεγάλη απόφαση πήρα, όχι δε μπορούσα να σταματήσω, εκείνη τη στιγμή καταλάβαινα, πως γίνονται οι «ήρωες και η συνείδηση, τέτοιες ώρες, πως δίνει παραγγέλματα… «Κλείστε την καταπακτή θα κάνουμε προσθαλάσσωση…»

  Το Ε/Π ήταν αμφίβιο, εγώ είχα εκπαιδεύσει όλους τους χειριστές στην Υλίκη και στην Παραλίμνη!

  Είχαμε βγάλει και βατραχανθρώπους με τεράστια δυσκολία, παρά τις τρομερές τους δυνάμεις! Τους πλησιάζαμε τους πετάγαμε ένα σχοινί που το’πιαναν και τους τραβάγαμε! Ήταν διάσωση όμως για υπεράνθρωπους και φυσικά μέρα!

  Βράδυ δεν είχαμε εκπαιδευτεί σε προσθαλάσσωση, αρνήθηκαν οι αλλοδαποί εκπαιδευτές να μας εκπαιδεύσουν, λέγοντας ότι «ούτε οι Αμερικανοί, προσθαλασσώνονται νύχτα!»

  Τη στιγμή που η υλοποίηση της απόφασης θ’άρχιζε, ίσως ο Θεός μας λυπήθηκε! Είδαμε από ΒΑ να προσεγγίζουν φώτα, ήδη είχαμε την πληροφορία ότι πλοιάριο του Λιμενικού έσπευδε για βοήθεια, από τα Μουδανιά!

  Σε λίγο διακρίναμε τη σιλουέτα μικρού πλοίου! Από τη θέση μετεωρίσεως και πλευρικά παρακολουθήσαμε την περισυλλογή του χειριστού, ναυαγού, μεταδίδοντάς την επακριβώς στο Σμήναρχο Μπέκα, που ήταν στο ΕΚΑΕ (Εθνικό Κέντρο Αεροπορικών Επιχειρήσεων) στη Λάρισα!

  Μας απονεμήθηκε κάποια «εύφημος μνεία!» Ειλικρινά ποτέ δεν είδα τι έγραφε! Δεν είχε κανένα νόημα για μένα! Εκείνο που είχε νόημα ήταν η συναίσθηση για το ότι «Ποτέ δεν έδωσα τόσα πολλά, σε αποστολή, χωρίς αποτέλεσμα, πέραν της εξάσκησης του χαρακτήρα μου, για μεγάλες πράξεις!

  Αυτά φίλε Δημήτρη Τζάννες! Αυτά όπως κατά γράμμα έγιναν και όπως εγώ τα έζησα, ενώπιον των Γιάννη Βολάνη τότε Αντισμηνάρχου - Μοιράρχου της 358 ΜΜ - νυν Υποπτεράρχου και Αριστοτέλη Δεμερτζή και Αγγελόπουλου Περικλή, Μηχανικών!

  Ως εκ τούτου ο Σπύρος Κίκερης δεν εγκατέλειψε ούτε δευτερόλεπτο, το πεδίο της μάχης στη συγκεκριμένη αποστολή! Αποστολή, που για μένα ήταν εθελοντική, με τυπικά καθήκοντα συγκυβερνήτη και ουσιαστικά απόλυτου Κυβερνήτη!

  Όσο τέλος για τον Πιλότο - Συνάδελφο Χ. Μακρή, σε πληροφορώ Δημήτρη μου, ότι κάθε καλοκαίρι που κατεβαίνω, στην Πρέβεζα, ανταμωνόμαστε! Δεν έχω καμιά αμφιβολία, για το πώς με βλέπει! Εκείνος ξέρει, όσο ίσως κανείς άλλος, εγώ τι βίωσα εκείνο το βράδυ, παρά του ότι κινδύνευσε, να τον πνίξω!

  Τώρα, που τα διαβάζεις Δημήτρη μου, ίσως καλύτερα τα θυμηθείς! Ήσουν «ψηλά» κι’ήταν δύσκολο να διακρίνεις τ’απόλυτα τεκταινόμενα εκεί χαμηλά στα μηδέν πόδια!

  Δεν έφυγα Δημήτρη μου, εκεί παρέμεινα μέχρι τέλους, παρακολουθώντας από απόσταση αναπνοής τη διάσωση, από το πλοιάριο του Λιμενικού, που δεν ήταν αντιτορπιλικό! Η τελευταία έκκληση, που άκουσα ήταν από τον πλοίαρχο, που ζήτησε ν’απομακρυνθεί το Ε/Π, λόγω του κυματισμού, που προκαλούσε παρεμποδίζοντας το έργο της διάσωσης!

  Ομολογώ ότι ποτέ δεν ένιωσα, στην Αεροπορική μου καριέρα, των 50 ετών και στις πάμπολλες αποστολές, που συμμετείχα, απογοήτευση τέτοιου μεγέθους και η τραγική Ειρωνεία, που ακόμα τρώει την ψυχή μου, αν ήμουν με Ε/Π ΑΒ-205, είμαι σίγουρος, ότι θα έκανα επιτυχώς την αποστολή!

  Συνειδητή απογοήτευση ένιωσα ειλικρινά για κάποιους άλλους και επειδή δε μου αρέσουν τα κενά, εξηγούμαι και στις εξηγήσεις μου μέσα περιέχεται και το επιμύθιο τούτης της γραφής, φίλε Δημήτρη!:

  Ελικόπτερα Έρευνας διάσωσης, προς ουσιαστική κατοχύρωση της ιερής τους αποστολής δεν είχαμε και αργήσαμε πάρα πολύ να αποκτήσουμε!

  Αυτό το σοβαρότατο κενό δεν εμπόδιζε την Ιεραρχία του ΥΕΘΑ, σ’όλα τα κλιμάκια να φέρει τότε (1981) πέντε (5) πανάκριβα μεταφορικά Ε/Π τύπου Chinook CH-47, ιδανικά για επιχειρήσεις του Στρατού Ξηράς!

  Στη θέση τους, θα μπορούσαν να’ρθουν δέκα (10) Ε/Π κατάλληλου τύπου, προς κατοχύρωση των αποστολών Έρευνας – Διάσωσης! Η ακαταλληλότητα των Ε/Π Chinook για την ΠΑ, δεν άργησε απόλυτα να συνειδητοποιηθεί, με τελική κατάληξη αυτά να δοθούν, στην Αεροπορία Στρατού!

  Αντίθετα η προσπάθεια να βρεθούν εύλογοι λόγοι ύπαρξης των Chinoοk στις τάξεις της ΠΑ, αποτέλεσε αφορμή ν’απωλεσθεί ολοκληρωτικά το ένα από τα πέντε, στη Σάμο, σ’ένα τρομακτικό ατύχημα (1984), που η τραγικότητά του, από τύχη, αποφεύχθηκε!  

  Διέταξαν να κάνει μεταφορά στη Σάμο, Ραντάρ βάρους δώδεκα (12) τόνων, σε μια μάταια προσπάθεια δικαιολογίας των αδικαιολόγητων! Aποτέλεσμα, το παρανάλωμα του Ε/Π και η από τύχη, αποφυγή του Θανάτου τόσο του Κυβερνήτη Γ. Κωστού, όσο και του Συγκυβερνήτη Παναγιωτάκου - είχε την ατυχία, ν’αναληφθεί, αργότερα, πάλι με Ε/Π, τύπου ΑΒ-205 – καθώς των δύο μηχανικών με αρχαιότερο τον Ηλία Καρακατσούλη!

  Τώρα ως επιμύθιο, μ’αφορμή αυτή τη γραφή, ας μείνει τούτο: «Για μένα όλοι σχεδόν οι διατελέσαντες ΥΕΘΑ εδώ και 40 και πλέον έτη, για να μην πω και οι Αρχηγοί, έπρεπε να λογοδοτήσουν για κατά συρροή και εξακολούθηση διάπραξη ασελγειών και απρεπειών εις βάρος των Ενόπλων μας δυνάμεων και της Πατρίδας γενικότερα! Μοναδικός τους σκοπός ήταν μια άκρατη ιδιοτέλεια, περιεχόμενη στη φράση «Να ζήσουν αυτοί καλά και οι Έμποροι Όπλων καλύτερα!»

  Αυτά φίλε Δημήτρη και πριν σ’ευχαριστήσω για την αφορμή, οφείλω να σου πω, ότι για μένα δεν ήταν αυτή «A Perfect Day in my Life as an Air Force Pilot!

                                                                                          Με Τιμή

                                                                                   Σπύρος Κίκερης