ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗΣ Η ΜΑΧΗ

  

Σπύρου Κίκερη

ΤΗΣ  ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗΣ  Η  ΜΑΧH!

Στου  Ήλιου  το  χρυσό  το  μονοπάτι

η  σκέψη  μου  το λιόγερμα  με  πάει

να  πιω  το  χρυσωμένο  μου  το  χάπι

πικρόγλυκο  να κάνω  το  Φαρμάκι!

Η  σκέψη  μου  αδάμαστη  και  πάλι

Τον  Ήλιο  το  Θεό  ακολουθάει

και’γω  από  της  Θάλασσας  την  άκρη

φοβάμaι,  στα βαθιά,  εκεί  που  πάει!

Η  σκέψη  μου και’γω  δυο  Μονομάχοι

μαζί  και  χωριστά  στην  ίδια  Μάχη

παλεύουμε,  σκληρά,  από  ανάγκη

να  γίνει  η  ανάγκη  αυταπάτη!

Ο  Ήλιος  στον  Ορίζοντα  πια  φτάνει

η  σκέψη  σαν  τρελή  τον  κυνηγάει!

Τα  μέσα  ο Σκοπός,  λέει,  τ’αγιάζει

τ’αγιάζει  στην  ανάγκη  τη  μεγάλη!

Η  σκέψη  μου  απίθανη  και πάλι

τ’αδύνατα  για  χάρη  μου,  τα  κάνει!

Δεν  έμαθε,  ποτέ,  αυτή  να  χάνει

ποτέ,  στης φαντασίωσης  τη  μάχη!

Κορύφωσης  στιγμή,  στιγμή  μεγάλη

η  σκέψη  μου,  την πλάνη  ξεπερνάει

στις  θύμησες,  με  παίρνει  και  με  πάει!

Καημέ,  ωϊμέ  καημέ,  Θα  με  τρελάνει!

Ο  Ήλιος  πορφυρόχρωμο  καράβι

στη  Θάλασσα,  φλεγόμενο,  βουλιάζει!

Η  σκέψη μου,  μαζί,  παναθεμάτη

Βοήθα  την,  Θεέ,  να  καταλάβει!

Τη  Σκέψη  μου  τη  χάνω  και  με  χάνει

μονάχα  προς  στιγμή,  Θεός  φυλάξει!

Το  δάκρυ  μου,  στα  μάτια  μου,  ποτάμι

σκληρή  της  Φαντασίωσης  η  Μάχη!

Στη  Δύση  ανατέλλει  το  σκοτάδι

ο  Ήλιος  χάνεται,  θαρρείς,  στον  Άδη

κι’ο Φάρος  που  στο  πλάι  μου  ανάβει

της  Σκέψης  μου,  της  δείχνει,  που  να  πάει!

Σε  λίγο  το  χεράκι,  θα  μου  πιάσει

και  σαν  τυφλό  στο  σπίτι  θα  με  πάει!

Στον  ύπνο  μου,  σφιχτά,  θα  μ’αγκαλιάσει

κι’ελπίζω  στ’όνειρό  μου,  μη  με  χάσει!