Σπύρου Κίκερη
ΤΙΜΕΣ, ΤΙΜΕΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗΣ ΝΤΡΟΠΕΣ
(Μ’αφορμή μια Πρόσκληση)
Στις 28/1/2017 ημέρα Σάββατο και ώρα 17:00 τιμήθηκε στο ξενοδοχείο Νικόπολη της Θεσσαλονίκης παρουσία 150 περίπου ατόμων ο εξαίρετος συνάδελφος Στέλιος Χατζημπαλιώτης! Το ίδιο βράδυ ακολούθησε συνεστίαση στο κέντρο «Ανέστης!»
Την εκδήλωση, προς τιμήν του συναδέλφου, είχε προγραμματίσει η Αεροπορική Εταιρεία Aegean, της οποίας υπήρξε χειριστής, για διάστημα δεκαοχτώ (18) ετών και παύει να πετά, λόγω συμπλήρωσης του ορίου ηλικίας! Στην παραπάνω δεξιά φωτογραφία ο Στέλιος με τους Στενούς του Συγγενείς, το γιό του Γιάννη, επίσης Πιλότο και τα τέσσερα εγγονάκια του!
Στο σημείο αυτό ας μου επιτραπεί μια υπογράμμιση. Στην υπόψη εκδήλωση ήμουν καλεσμένος και προγραμματισμένος σαν βασικός ομιλητής, δυστυχώς, για πολλούς και διάφορους λόγους δε μπόρεσα να μεταβώ!
Στενοχωρήθηκα αρκούντως γι’αυτό κι’απλά τους λόγους της μη συμμετοχής μου, αναγάγω σε μία λέξη κακή, που λέγεται ΚΑΤΑΝΤΙΑ, φυσικά σε εισαγωγικά, που δεν τα βάζω γιατί είναι πάρα πολλά! Δεν πειράζει όμως τον εξαίρετο Συνάδελφο και φίλο θα τον τιμήσω με το δικό μου τρόπο!
Τον Στέλιο τον γνώρισα στις τάξεις της Πολεμικής Αεροπορίας (ΠΑ), όταν και τελείωσε τη Σχολή Ικάρων τοποθετούμενος για πρώτη φορά σε Πολεμική Μοίρα 110 ΠΜ/ 348 ΜΤΑ στη Λάρισα!
Από την πρώτη στιγμή συνδεθήκαμε σε μεγάλο βαθμό και με ακατάλυτο ψυχικό δεσμό, μένοντας φίλοι ισοβίως! Η παραπάνω φωτογραφία είναι από το γάμο του Στέλιου και της Ρούλας, στη Λάρισα.
Από τη Μοίρα ορίστηκα σαν συνοδός του, για την περάτωση του αρχικού σταδίου πτητικής του εκπαίδευσης του λεγόμενου Transition!
Το υπόψη στάδιο (Transition), στα Ελληνικά στάδιο μετάβασης, αλλαγής ή μετάπτωσης από ένα τύπο Αεροσκάφους (Α/Φ) σε άλλο, ήταν ιδιαίτερα δύσκολο! Η δυσκολία συνίστατο στο ότι δεν υπήρχε διθέσιο αεροπλάνο του τύπου για να γίνει η εκπαίδευση και το υπόψη Α/Φ τύπου RF-84F, διέφερε από το προηγούμενο (Τ-33) όσο η μέρα με τη νύχτα, στα πάντα!
Η μεγάλη διαφορά και πιο σημαντική απ’όλες τις άλλες ήταν ότι δεν είχες καμία αίσθηση σχετικά με το χειριστήριο, δεδομένου ότι μέχρι τότε δεν είχες χειριστεί Α/Φ με υδραυλικά πηδάλια ανόδου καθόδου!
Η πρώτη πτήση ήταν εξαιρετικά σημαντική για όλους μας και δεν υπάρχει άλμπουμ αναμνήσεων πιλότου, που βίωσε την πτήση αυτή χωρίς να την έχει καταχωρήσει σ’αυτό!
Η πτήση περιελάμβανε, επιθεώρηση, εκκίνηση κτλ, με την επίβλεψη πεπειραμένου χειριστού και στη συνέχεια άρχιζε η τροχοδρόμηση, σε σχηματισμό με τη στενή παρακολούθηση του συνοδού (Τρανζισιάρχη)!
Μετά την εκτέλεση των ζωτικών ενεργειών, κάτω από τις οδηγίες του συνοδού, τα αεροπλάνα εισέρχονταν σε κλειστό σχηματισμό στο διάδρομο, με το νεαρό χειριστή, στο κέντρο του διαδρόμου! Μετά τον τελευταίο έλεγχο των κινητήρων στο 100%, ο νεαρός χειριστής, έπαιρνε εντολή για απογείωση (Α/Γ) με τη φράση «ΦΥΓΕ!»
Έτσι λοιπόν και ο Φίλος μου Στέλιος ξεκίνησε για να κάνει την πρώτη του πτήση, που μετά την Α/Γ, θα περιελάμβανε άνοδο, στροφές ανόδου, οριζοντίωση στα 15.000 πόδια, ευθεία οριζοντία πτήση (Ε.Ο.Π), στροφές, καθόδους, ανόδους, στροφές με διάφορες κλίσεις και φυσικά απώλειες στηρίξεως, με όλες τις επιφάνειες κάτω!
Εδώ θα πρέπει λίγο να εξηγήσουμε, για τους μη γνωρίζοντες! Η απώλεια στηρίξεως γίνεται ως εξής:
Από ΕΟΠ ελαττώνεις ισχύ, κατεβάζεις βαθμιαία όλες τις επιφάνειες του Α/Φ κάτω (Αερόφρενα, Πτερύγια Καμπυλότητας, τα λεγόμενα φλαπς και το Σύστημα προσγειώσεως, δηλαδή τους τροχούς!
Στη συνέχεια, πάντα με τις οδηγίες του συνοδού, έλκεις το χειριστήριο ανεβάζοντας το ρύγχος του Α/Φ στις 45ο σε σχέση με τον ορίζοντα! Στη θέση αυτή που την κρατάς με το χειριστήριο, μην επιτρέποντας στην γωνία ν’αλλάξει και πάντα κάτω από τις συνεχόμενες οδηγίες και παρατηρήσεις του συνοδού, η ταχύτητα ραγδαία πέφτει!
Η πτώση της ταχύτητας, επιφέρει την απώλεια στηρίξεως, με τα ακόλουθα χαρακτηριστικά, κάποια στιγμή το αεροπλάνο αρχίζει έντονα να τρέμει, σ’ελάχιστο δε χρόνο χάνει τη στήριξή του και πέφτει σα νεκρό σώμα, βυθίζοντας σε κάθοδο με ή χωρίς κλίση!
Τη στιγμή εκείνη, ο χειριστής κάνοντας τις απαραίτητες ενέργειες, πάντα κάτω από την αυστηρή επίβλεψη και τις οδηγίες του συνοδού, εξέρχεται της απώλειας στηρίξεως, επαναλαμβάνοντας την άσκηση δύο, τρεις φορές, ή και περισσότερες, ανάλογα με την επιτυχία των προηγούμενων!
Όμως ας πάμε πίσω, γιατί είμαστε ακόμα στο ξεκίνημα, στο «ΦΥΓΕ» δηλαδή της Α/Γ. Η τήρηση της ευθείας ήταν άριστη, ο νους μου όμως κολλημένος στην μετά Α/Γ φάση, γιατί εκεί αρχίζουν τα απίθανα, λόγω μη αίσθησης του χειριστηρίου, με συνέπεια τις υπερδιορθώσεις του χειριστού, που είχαν σαν αποτέλεσμα ανάλογες κινήσεις του Α/Φ (Δελφινισμός!) Δε νομίζω να υπάρχει έστω και ένας χειριστής, που πέταξε F-84 και RF-84 χωρίς να αντιμετωπίσει τούτο το φαινομενικά παράδοξο!
Ω θεέ μου, ο εκπαιδευτικός και νοσταλγικός οίστρος μ’έπιασε και δε μπορώ να ξεκολλήσω! Δε μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από μια συγνώμη να σας ζητήσω!
Το αεροπλάνο έπρεπε ν’αφήσει το έδαφος στα 155 – 160 μίλια (270 – 280 χλμ). Λίγο νωρίτερα 5 μίλια, έπρεπε να δώσεις οδηγία στο χειριστή για έλξη του χειριστηρίου, προς ανύψωση του ριναίου τροχού από το έδαφος!
Εκεί λοιπόν πάνω σ’αυτή την κρισιμότατη φάση, είδα το λάστιχο του δεξιού τροχού του Χατζημπαλιώτη να φεύγει διαλυόμενο ολόκληρο! Θα έλεγα ότι ήταν ευτύχημα που μας συνέβη στη φάση αυτή και όχι νωρίτερα, γιατί θα έπρεπε να γίνει ματαίωση Α/Γ, που με το τότε σύστημα πεδήσεως του συγκεκριμένου Α/Φ, δεν θα ήταν και ότι καλύτερο! Υπήρξαν συνάδελφοι που έχασαν τη ζωή τους απ’αυτό το λόγο και άλλοι πολλοί, που είδαν το χάρο με τα μάτια τους!
Εν πάση περιπτώσει είμαστε στον αέρα, ισορροπήσαμε και το δελφινισμό, εκείνος όμως δεν είχε ιδέα τι του είχε συμβεί και η περίπτωση κάθε άλλο παρά αστεία ήταν!
Με το που το ανέφερα έγινε το έλα να δεις στον ασύρματο, διότι Μοίραρχος και Αξιωματικός Επιχειρήσεων ήταν σε εγρήγορση, λόγω της ιδιαιτερότητας των συγκεκριμένων πτήσεων!
Για να προσγειωθεί ένας χειριστής του υπόψη σταδίου έπρεπε συνοδευόμενος πάντα σε κλειστό σχηματισμό από το συνοδό του, να εκτελέσει δύο κύκλους, δύο επανακυκλώσεις (go around), ενδεχομένως και Τρίτη! Στη συνέχεια τον άφηνες στην τελική ευθεία σε ένα ύψος 250 – 300 ποδών (80 – 100μ), λέγοντας, σ’έναν πεπειραμένο χειριστή, που ήταν σ’έναν οικίσκο (Contact Car), στην αρχή του διαδρόμου τη φράση «Δικός σου Contact Car!» Εκείθεν εκείνος αναλάμβανε την ευθύνη, για την ασφαλή Π/Γ, βάσει οδηγιών, στο νεαρό χειριστή!
Επαναλάβαμε αρκετές φορές τις ενδεδειγμένες διαδικασίες, θραύσης τροχού, εκτελέσαμε τρεις προσεγγίσεις και ένας Αετός της κλάσης Χατζημπαλιώτη, έκανε μία καταπληκτική Π/Γ!
Προσγειώθηκε στο αριστερό ήμισυ του διαδρόμου, άνοιξε το αλεξίπτωτο του Α/Φ και έληξε το σοβαρό emergency, που δε ξέρω αν ήταν το πρώτο του και που σίγουρος είμαι ότι δεν ήταν το τελευταίο του!
Με το που βρεθήκαμε κάτω, τον αγκάλιασα με θέρμη, τον συγχάρηκα και του είπα καλή συνέχεια! Εκείνος το μόνο που μου είπε: «Σας παρακαλώ πολύ, αν μας τύχει κάτι άλλο δεν θέλω να μου μιλήσει κανείς άλλος, εκτός από εσάς!»
Στην επόμενη πτήση, στη δεύτερη προσέγγιση, πάνω στην επανακύκλωση, ενώ του έδωσα εντολή για τροχούς επάνω, είδα ότι δεν το εκτέλεσε! Του ξανάδωσα εντολή, για να πάρω την απάντηση «ότι δεν ανεβαίνουν!» Είχε επιλέξει κατά λάθος τη θέση ανάγκης, είχε τοποθετήσει το μοχλό ελάχιστα δεξιότερα και μετά την επιλογή της θέσης αυτής, ο μοχλός δεν μετακινείται και φυσικά οι Τροχοί!
Συμβαίνουν τέτοια πράγματα στις πρώτες πτήσεις, για κάτι τέτοιους λόγους και άλλους συναφείς στη συνέχεια, τα πολεμικά Α/Φ, αν και μονοθέσια, διαθέτουν και τύπο διπλού χειρισμού (εκπαιδευτικά!)
O ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΕ Α/Φ RF 84F
Μετά ο αγαπημένος μου Στέλιος, ένας άνθρωπος, αυξημένου IQ, προχώρησε χειριστικά στην ΠΑ τόσο στο συγκεκριμένο τύπο, όσο και σε άλλους!
Στην πορεία του θυμάμαι μία ημέρα, που ήμουν στο Γραφείο μου, σαν Αξιωματικός Ασφαλείας Πτήσεων της Μονάδας και ενώ είχαμε γίνει κολλητοί, με πήρε τηλέφωνο! Μόλις είχε κατέβει από πτήση, κάνοντας τις πρώτες του αποστολές χωρίς συνοδεία, γιατί έτσι απαιτούσαν οι επιχειρησιακές αποστολές του συγκεκριμένου τύπου!
Ήρθε λοιπόν κατατρομαγμένος και μου είπε, τον βλέπεις αυτόν; Γύρισα σε μία αφίσα, που έδειχνε έναν τερατώδη άνθρωπο οπλισμένο, μπροστά από μία άγρια καταιγίδα, με την επιγραφή «Αποφεύγετε τέτοιες Γνωριμίες!»
Αυτόν είδα, πριν από λίγη ώρα, μου είπε, πέταγα εκεί κοντά στο Πήλιο, υπήρχε ένα σύννεφο μεμονωμένο και είπα να μπω μέσα, μπήκα και τρόμαξα, είδα αυτόν στ’ορκίζομαι!
Πού να’ξερε άραγε ο Στέλιος, πόσες φορές θα’βλεπε τον αγριομούρη αυτόν στη συνέχεια, αυτόν τον αδηφάγο, που πόσους και πόσους συναδέλφους δεν έφαγε!
Το άλλο που θυμάμαι, πέρα από τις χαρές - ήταν πολλές - , και τις λύπες, που μπορεί να μην ήταν πολλές, ήταν όμως τραγικές! Το να είσαι σε μία ομάδα, σταθερού αριθμού είκοσι, είκοσι δύο ατόμων για 5 – 6 χρόνια και να χάνεις δύο και τρεις δεν είναι και λίγο!
Ναι το άλλο που θυμάμαι, πετάγαμε χαμηλά 500 πόδια (165 μ) με το Στέλιο στο Αιγαίο, αυτός μπροστά και πίσω εγώ, ήμασταν καμιά δεκαπενταριά μίλια νότια της Λήμνου με πορεία προς Χίο! Ο καιρός, ομιχλώδης μπροστά μας χαμηλή συνεχόμενη νέφωση (Stratus) σε κάποια στιγμή τον βλέπω να βάζει κάθοδο, τί κάνεις Στέλιο, του λέω, θα περάσουμε από κάτω, μου λέει! Στέλιο μου, συνέχισε όπως είσαι, το RF- 84F δε γίνεται υποβρύχιο!
Άλλα αεροπορικά δε θυμάμαι από τον Αγαπημένο μου Στέλιο! Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι έφυγε πριν την ώρα του από την ΠΑ στο βαθμό του Επισμηναγού, καταπικραμένος! Όταν τον ρώτησα «Τί τον ενόχλησε πιο πολύ στην ΠΑ;» Μου απάντησε χωρίς καθόλου να σκεφθεί η «Αναξιοκρατία!» Όσο για το «πικραμένος» θα μου πείτε, το παράξενο πού το βλέπω; Θα επανέλθω, πάνω στις πικρίες σε λίγο.
Την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε, ήταν στο Αεροδρόμιο του Μονάχου στη Γερμανία! Θα πέρασαν 4, 5 χρόνια από τότε, εγώ πήγαινα στην Αυστρία και μόλις είχα προσγειωθεί από Αθήνα!
Εκείνος σε λίγη ώρα θα’φευγε για Θεσσαλονίκη! πεπειραμένος κυβερνήτης της Aegean γαρ, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε κι’ευχηθήκαμε, ο ένας στον άλλον «καλό ταξίδι»
Και να, ημέρα Σάββατο 28/1/2017 τη Τιμή; Κλείνοντας μία πτητική καριέρα 40 περίπου ετών τιμήθηκε σε ειδική εκδήλωση, που έλαβε χώρα στο ξενοδοχείο Νικόπολης, ειδικά γι’αυτόν!
Όχι ότι αποτελεί εξαίρεση ο Στέλιος, όχι, απλά είναι πάγια τακτική της Εταιρείας αυτής, για όλους τους απερχόμενους, λόγω ορίου ηλικίας χειριστές και Εύγε της! Στην παραπάνω φωτό ο Στέλιος στην τελευταία του πτήση! Δε ξέρω, ειλικρινά, πόσο ένας αναγνώστης, μη γνώστης, μπορεί να αισθανθεί τη στιγμή;
Και’δω, πέστε μου πώς να συγκρατήσω τις μαύρες μου θύμησες, που σαν φόνισσες ορμούν να με ξεσκίσουν αν λίγο δε μιλήσω να τις παρηγορήσω, για τις δικές μου τιμές!
Όχι στην πρόκληση θ’αντισταθώ, όσο μπορώ! Την παραπάνω φωτογραφία μόνον θα δείξω και δεν θ’αναφερθώ στις ανορθογραφίες του παραπάνω εικονιζόμενου Πτεράρχου!
Του Πτεράρχου, που ήρθε να παραστεί, αν μη τι άλλο, σε μια επίσημη τελετουργία παράδοσης, παραλαβής Διοικητών της Σχολής, φορώντας Battle Dress αντί της ενδεδειγμένης για την περίπτωση υπ’αριθμ 8 (Μπαραθέας!)
Στους αποκεφαλισμούς, φυσικά και στολή μάχης ενδείκνυται να φοράς! (Ακριβώς πίσω μου στη φωτογραφία οι καθηγητές της Σχολής!)
Ακόμα θα πω, γιατί η γραφή δεν είναι για μένα, αλλά για το φίλο μου Στέλιο, από τον οποίο και συγνώμη, για τις πελαγοδρομίες μου ζητώ, επανερχόμενος σε λίγο σ’αυτόν, ότι το «Αγαλματίδιο Τιμής» ακόμα το καρτερώ κι’ας πέρασαν χρόνια 26 από τότε!
Δε μου το έδωσαν γιατί δεν επέτρεψα στο «Υπηρεσιακό μου, οικτρά θανατωμένο Φάντασμα», να παραστεί στην «τιμή», που είχε οργανωθεί στο ΓΕΑ, από τον Αρχισφαγέα «Τζιχαντιστή», σαν τόσους άλλους εντολοδόχους στην εκάστοτε «Κλαδική,» που αδυνατούν ν'αντιληφθούν, ότι το οτιδήποτε πάνω σε "νεκρούς" είναι "σύληση" και ασέλγεια αισχίστου είδους!
Μου το’παν επιστήθιοι φίλοι, περισσότεροι από τους μισούς δεν είχαν παραστεί κι’ήταν τόσος ο εκνευρισμός του Μεγάλου Αυλάρχη και Αρχικλαδικάρχη, που δεν περιγράφεται! Όσο για το αγαλματίδιο «Τιμής», που ποτέ δεν μου παραδόθηκε, είμαι σίγουρος ότι σε κάποιον σκουπιδοτενεκέ Θρυμματισμένο «Τιμής Ένεκεν» θα δόθηκε!
Ναι όπως και να το κάνουμε, μου’φερε μνήμες κακές τούτη η πρόσκληση κι’ας ήταν πρόσκληση σε εκδήλωση πραγματικής τιμής! Μου’φερε στο νου αντίστοιχες εκδηλώσεις «Ντροπής», εκδηλώσεις «Μαϊμού» όπου οι αίθουσες ανοίγονται με κλειδιά «πασπαρτού!»
Λυπάμαι που τα λέω τούτα, αλλά όταν βλέπεις ότι οι τακτικές αμείωτα συνεχίζονται κατηφορικά, οπισθοδρομικά, αναξιοκρατικά και κομματικά, πως μπορείς να μην τα πεις!
Τα γράφω αυτά από τον πόνο και τη λύπη, που προκαλούνται από ταπεινώσεις ντροπής, δήθεν τιμής, σε ανθρώπους υποτίθεται ανωτάτου βαθμού – όχι Μαϊμού, το είδος υπεραφθονεί - ! Ανθρώπους με συντάξιμα έτη άνω των 50 και 70 και προσφορές ουσίας σε προμαχώνες του Αιγαίου, που αλίμονο «Σπιναλόγκες» λογίζονται!
Έτσι την ώρα της παράδοσης των καθηκόντων σου, σαν νιώθεις συνειδητά, πως πεθαίνουν τα οράματα, πώς είναι δυνατόν να μη δεις «Παροράματα!» Έτσι η έρμη Ελλάδα πάει μπροστά! Έτσι κάπως το 85% και πλέον φεύγει με παράπονα πικρά, έτσι σαν εσένα, εμένα και το γιο σου Φίλε Στέλιο Χατζημπαλιώτη!
Σαν εσένα και μένα Αγαπημένε μου φίλε και συνάδελφε! Σαν εσένα που έστειλες δύο παιδιά στη Σχολή Ικάρων, για να χάσεις τον λατρευτό σου Αντώνη και να καμαρώνεις μέχρι και την άλλη σου Ζωή το Γιάννη σου, που κι’αυτός δραπέτευσε πριν την ώρα του από τις τάξεις της ΠΑ, παρά τα χρόνια του και τις ώρες του στα F-16 και το Πρωθυπουργικό Α/Φ, για να πάει στην Aegean, ίσως γιατί καλά γνωρίζει ότι η εκεί προσφορά του και θα εκτιμηθεί και θα τιμηθεί, με ειλικρίνεια!
Και σαν εμένα Στέλιο μου, που δεν είχα γιους να στείλω στη Σχολή Ικάρων, αλλά που από τεσσάρων ετών είπα ότι θα γίνω αυτό που έγινα και που έγραψα στίχους βγαλμένους από τα έγκατα της ψυχής μου, αφήνοντας παρακαταθήκη, υπερηφάνειας στους λάτρεις της ειδικότητάς μας:
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ!
Σπύρος Κίκερης
«Τότε που πίστευα πως ήμουνα Αϊτός!
Δαιδαλογέννητος, Ικάριος Αϊτός!
Αϊτός Αρχάγγελος, Ημίθεος Αϊτός!
Αϊτός Θεάνθρωπος κι’επίγειος Θεός!»
Ήμουν παιδί, μικρό παιδί σε όνειρο μεγάλο
που’βλεπα Θέμου, πως πετώ και ζω σε κόσμο άλλο
κι’ένιωθα Θέμου, ηδονή και σ’οργασμό πως φτάνω
δίχως να ξέρω να πετώ και έρωτα να κάνω……..
Και κάπως έτσι σάρκωσα τ’ονειρικό μου πλάνο
και κάπως έτσι πέρασα στων Αετών το Κάστρο
και κάπως έτσι φόρεσα το πιο γλυκό γαλάζιο
και ένιωσα στον Ουρανό, Σταυραετός και Άστρο!
Μ’έταξ η Μοίρα μου ψηλά, ψηλά σε κόσμο άλλο!
μου’πε το φόβο ν’αρνηθώ, στον πόνο να μην κλάψω
να’χω κουράγιο Θεϊκό, στον Ουρανό επάνω
κι’αν απ’το χάρο προκληθώ, ρότα να μην αλλάξω!
Ποτέ δεν ονειρεύτηκα να κάνω κάτι άλλο
το μόνο π’ονειρεύτηκα ήτανε να πετάω
Αϊτός εγώ να γεννηθώ, Αϊτός και να πεθάνω
Αϊτός να ξαναγεννηθώ, όσες ζωές και να’χω
κι’όταν απ’τ’όνειρο ξυπνώ, να ξέρω να πετάω!
Καλό κατευόδιο Στέλιο, καλό κατευόδιο στο υπόλοιπο της ζωής σου! Όσο για τις πτήσεις μη φοβάσαι, δεν θα τις χάσεις, ρώτα όποιον απόμαχο θέλεις κι’αν σου πει πως δεν πετά, ψέμα μεγάλο θα’ναι!
Πάλι θα πετάς Στέλιο και θα το χαίρεσαι, μόνο που όταν ξυπνάς, δεν θα παραμιλάς, αλλά θα πονάς και στον πόνο σου, ίσως κάπου μοιρολογάς:
Ο Καημός του Αετού
«Όσο μακραίνει ο Καιρός, Αϊτού που δεν πετάει
τόσο βαραίνει ο καημός, που στα βαθιά τον πάει!
Καημός Αϊτού Σταυραετού και βετεράνου τ’ουρανού
ταξιδευτή τώρα του νου και του παλιού καλού καιρού!»
Κάποτε έσκιζες τα σύννεφα στα δυο
και τη γραμμή των οριζόντων στο λεπτό
κι’όλο πλησίαζες τη Γη στον Ουρανό
και την ιδέα, ότι μοιάζεις στο Θεό!
Κι’έβαζες, άκουσον, το χάρο στο φτερό
νούμερο δύο σε κλειστό σχηματισμό
και δε λογάριαζες το θάνατο λεπτό
λες κι’είχες πιει, όλο τ’αθάνατο νερό!
Τώρα, το τώρα σου, ημέρα δίχως φως
κι’η φαντασία σου, του πόνου ατραπός
εσύ του κάποτε, διαβάτης νοσταλγός
σ’ονειροδρόμια, Αϊτός απολωλώς!
Τώρα στις πτήσεις σου, βαρύς ο πηγαιμός
Βαρύς, ασήκωτος κι’εξωπραγματικός
ανάγκης θέλημα και πειθαναγκασμός
κι’ο πηγαιμός κι’ο ουρανός κι’ο γυρισμός!
Τώρα το δάκρυ σου, στα μάτια ποταμός
δίνες οι μνήμες σου, στο νου στροβιλισμός
και στη ψυχή σου, ο δυσβάσταχτος καημός
μοιάζει κυρίαρχος κι’εκείνος ναυαγός!
Πάλι emergency για may day sos
στην ικεσία σου, βαθύς ο στοχασμός!
Ώρα κατάνυξης και ο καημός Αϊτός
Αϊτός της θύμησης, του όνειρου Αϊτός!
Κι’ύστερα κι’ύστερα, ο μέγας πηγαιμός
με εξαπτέρυγα κι’ο δρόμος Ουρανός
και’συ σ’ανάστροφη, αμίλητος Αϊτός
Αϊτός Παράδεισου, Αιώνιος Αϊτός!
Καλό κατευόδιο φίλε μου Αγαπημένε, να προσέχεις τη Μοναδική σου Ρούλα και συ να προσέχεις το Στέλιο σου Ρούλα μου!
Παντρευτήκατε από έρωτα σφοδρό, έρωτα πραγματικό, που περιείχε στο έπακρο τα δυο βασικά του χαρακτηριστικά, αγάπη και εκτίμηση και’γω, που στο γάμο σας παραβρέθηκα, το διαισθάνθηκα από την πρώτη στιγμή, εκεί που Παπά, μαζί ψάχναμε για την τέλεση του Μυστήριου!
Έναν έρωτα που στάθηκε αγέρωχος μέσα στο δύσκολο διάβα της ζωής και που έτσι θα τερματίσει! Κι’εδώ οφείλω να εξηγήσω πως εγώ εννοώ τον πραγματικό Έρωτα, γιατί στις περιπτώσεις του, πνίγεσαι στα «Κάλπικα Νομίσματα!»
Πραγματικός Έρωτας είναι εκείνος, που θα εκδηλώνει στο οδοιπορικό του όλα τα θετικά του και όλα τα ηδονικά και ηδονικά του! Πραγματικός Έρωτας είναι εκείνος, που όταν το λίμπιντο και η σαρκική έλξη απόλυτα καταλαγιάσουν, ο ένας θ’ακουμπά τον άλλον νιώθοντας στο κορμί και τη ψυχή τη γεύση του άλλοτε που τρέλαινε!
Ο Στέλιος Χατζημπαλιώτης Κυβερνήτης
με το Γιο του Γιάννη Συγκυβερνήτη
κατερχόμενοι του Α/Φ, μετά την εκτέλεση,
της έσχατης του Πρώτου Πτήσης!
Εκείθεν Στέλιο μου ενδιαφέροντα και δραστηριότητες, μην αφήσεις τη φαιά σου ουσία αδρανή, μην επιτρέψεις στο βλέμμα σου να θολώσει και να γλαρώσει, κράτα στη ματιά σου, τη ζωηράδα του Αετού, σαν αυτή που κληροδότησες στον αγαπημένο σου Γιο Γιάννη, ομού με τη σκυτάλη που προχθές του παράδωσες! Τύχη Καλή!
Με Τιμή και Υπερηφάνεια
Σπύρος Κίκερης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας