ΑΥΤΟΤΙΜΩΡΙΑ!

Σπύρου Κίκερη

ΟΣΟ ΒΑΘΥΤΕΡΑ ΣΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

ΤΟΣΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ!

(ΑΥΤΟΤΙΜΩΡΙΑ!)

«Το Χειρότερο Είδος Τιμωρίας!»

  Πριν την ανάπτυξη του θέματος, οφείλω μια διευκρίνιση και μια αποσαφήνιση! Τα εδώ αναγραφόμενα ουδόλως σχετίζονται, μ’αυτή καθαυτή την έννοια του «Μαζοχισμού» και τη σεξουαλική του εφαρμογή, όπως αυτή έχει καταγραφεί στις φαντασιώσεις και στη ζωή του Αυστριακού συγγραφέα Ζάχερ Μάζοχ, εξ’ου και το όνομα!

  Τα εδώ αναγραφόμενα σχετίζονται με την απογοήτευση ατόμου, από άτομο και τις συνέπειές της! Την υπόψη διευκρίνιση θεωρώ επιπρόσθετα επιβεβλημένη καθόσον ο τίτλος του θέματος, οδηγεί ενδεχομένως, σε μεταφορικές παρεξηγήσεις!

  Επί του θέματος λοιπόν!

Κι’αν, θρησκευτικώς, δικαίωμα δεν έχουμε

τη ζωή μας, μόνοι μας, να πάψουμε!

Πόσο, λογικώς, το δικαίωμα έχουμε,

τη ψυχή μας ζωντανή, να θάψουμε;

  Η χειρότερη μορφή τιμωρίας στον άνθρωπο είναι η αυτοτιμωρία, το αυτομαστίγωμα! Η αυτοτιμωρία και το αυτομαστίγωμα της ψυχής, θα έλεγα καλύτερα!

  Με τα προηγούμενα δεν εννοείται τίποτα παραπάνω από την κακοποίηση και βάναυση εν γένει μεταχείριση του εαυτού μας, από τα ίδια μας τα χέρια!

  Τα χέρια μας, που δε διστάζουμε κάποιες φορές, να τα μετατρέπουμε, σε δίκοπα μαχαίρια!

  Όμως δεν είναι αμαρτία, το ποτάμι της ζωής να διαβαίνει πλάι μας, εμείς να καιγόμαστε στη φωτιά, που μόνοι μας βάζουμε, αρνούμενοι πεισματικά, όχι μέσα του να μπούμε για να σβηστούμε, αλλά ούτε πιο απλά πράγματα, να κάνουμε μήπως κι’αφυπνισθούμε!

  Τα χεράκια μας, για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να τα υψώσουμε σαν κεράκια να τα δούμε και με κατάνυξη, να προσευχηθούμε, μπας και καλύτερα, μέσα στο σκότος μας, μπορέσουμε να δούμε!

  Ή ας κάνουμε κάτι ακόμα πιο απλό, ας απλώσουμε το ένα μας χεράκι, στο ποτάμι που τρέχει, λίγο να δροσιστούμε κι’αν μας αρέσει η δροσιά, ξανά νερό να πιούμε!

  Μα ούτε τούτο κάνουμε, γιατί ολιγωρούμε, από το φόβο τάχατε μήπως διπλά καούμε! Αυτά κι’αν είναι πείσματα, αυτά κι’αν είναι λάθη, αυτά και κακουργήματα, που βγάζουν θεέ μου μάτι! Νά,τα λοιπόν τα πείσματα, λίγο πριν γίνουν σχίσματα κι’αρπάξουν τα μαστίγια κι’ανηλεώς μας δέρνουν!

  Τί λέτε, αυτά που μόλις είπαμε μοιάζουν άραγε, με εμφαντικές υπερβολές; Όχι δα, τα πράγματα της αυτοτιμωρίας είναι απλά, γιατί όλα, μα όλα γίνονται, με μια απλή, απλούστατη, αλλά μη συνειδητοποιημένη, δυστυχώς, διαδικασία, που πολλές φορές εκλαμβάνεται, σαν τελετουργία και σαν υπέρτατη θυσία! Για να τη δούμε λοιπόν!

  Όταν η αιτία για αυτοτιμωρία γίνει υπέρτερος σκοπός, δηλαδή «αυτοσκοπός,» τότε θα παλέψουμε λαθεμένα την άκρη της να βρούμε! Αρχικά θα στραφούμε σε τρίτα πρόσωπα, προσιτά και φιλικά σ’εμάς, τη γνώμη τους να ζητήσουμε, για το δίκιο που μας πνίγει στη μείζονα περίπτωση, που μας απασχολεί και το λαιμό μας σφίγγει!

  Εδώ δεν κάνουμε τίποτα άλλο από μία στημένη εκ προοιμίου «Δίκη», με «ενόρκους» συνενόχους! Γιατί; Γιατί τους λέμε τον πόνο μας, όπως εμείς τον νιώθουμε, όπως τον βιώνουμε και όπως σ’αυτόν, με το μυαλό μας, καταλήξαμε, από το άδικο κάποιου άλλου!

  Στην περίπτωση, υπάρχει ένας λαϊκός κανόνας που λέει « Δίκιο αν ζητάς από τους άλλους, δεν θα πετύχεις τίποτα άλλο, από να τους κάνεις όλους Παπαγάλους! Ότι λες εσύ θα λένε κι’ότι θελεις θα σου λένε, άλλοι, θα σου πουν πως φταίνε και τα λόγια τους σε καίνε!

  Αν είμαστε τύποι κλειστοί και εχέμυθοι, το δικαστήριο θα είναι μονομελές και το ρόλο του δικαστή θα τον αναθέσουμε στον ανυπέρβλητο κι’αδέκαστο εαυτό μας!

  Έτσι ας μιλήσουμε στο δεύτερο πρόσωπο, γιατί εκτιμώ ότι ίσως στην κατανόηση βοηθήσει περισσότερο! Έτσι όρκο παίρνεις πως έτσι είναι, στον εαυτό σου απολογείσαι, μόνος δικάζεις, αποφασίζεις, καταδικάζεις στο άψε σβήσε!

  Κι’ύστερα χαμός μέσα σου, ο εαυτός σου σ’εσένα ρίχνεται, αμύνεται, επιτίθεται και’συ το ίδιο! Βρίζει και βρίζεις, Φτύνει και φτύνεις! Βάρη σου ρίχνει, Βάρη του ρίχνεις! Τώρα γουστάρεις να τον ξεσκίσεις….. Έτσι κάπως στα εσώψυχά σου την αιτία βυθίζεις, χωρίς να την πνίγεις!

  Ίσως σας μπέρδεψα γι’αυτό βοήθεια από τη ψυχολογία και τη ψυχανάλυση θα ζητήσω, στην προσπάθειά μου να εξηγήσω, γόρδιους δεσμούς να λύσω, κάτι, θέλοντας, ν’αφήσω!

  Η ψυχολογία στο κεφάλαιο της «Ψυχανάλυσης» δίνει για τη συνείδηση τρία (3) επίπεδα, το Συνειδητό, το Υποσυνείδητο και το Ασυνείδητο! Στο Συνειδητό έχουμε απόλυτη επίγνωση, των συμβαινόντων!

  Στο Υποσυνείδητο υπάρχουν όλα εκείνα που βρίσκονται κοντά στο συνειδητό, ξέχωρα όμως αυτού! Λόγω γειτνίασης όμως εύκολα μπορούν να μεταφερθούν στο συνειδητό, κατά περίπτωση!

  Στο Ασυνείδητο υπάρχουν όλα εκείνα τα στοιχεία, που είναι σχεδόν αδύνατο να μεταφερθούν στο Συνειδητό! Εδώ υφίσταται μία βασική λεπτομέρεια, που θέλει κάποια στοιχεία από το Ασυνείδητο, να μεταπηδούν στο συνειδητό, κάτω από πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις, όπως, για παράδειγμα, τα όνειρα!

  Αυτοί είναι οι περίπλοκοι σοφοί μηχανισμοί, του δημιουργού μας! Ναι κάποιες φορές, δεν θέλουμε ή δεν πρέπει να γνωρίζουμε, την αλήθεια ή όλη την αλήθεια, γιατί απλά δεν την αντέχουμε, άγνωστο για πόσο!

  Αυτό συμβαίνει, εν γένει, στο χώρο του Ασυνειδήτου και εν μέρει στο χώρο του Υποσυνειδήτου, γιατί ουσιαστικά, ότι βρίσκεται εκεί, βρίσκεται γιατί λογοκρίνεται ή τιμωρείται από τη συνείδησή μας!

  Μα δεν είναι κρίμα από τα αισθήματά μας να κρυβόμαστε; Μα δεν είναι μεγάλο κρίμα στα όνειρά μας να εκδιδόμαστε, στη ανάπλαση των ονείρων μας να οργιζόμαστε και για τιμωρία να αυτομαστιγωνόμαστε κι’ εν τέλει γι’αυτές μας τις πράξεις, να υπερηφανευόμαστε;

  Και τώρα που τα πράγματα γίνανε πιο ξεκάθαρα, τώρα ας βγάλουμε τα χεράκια μας, απ’το λαιμό μας, εκεί δηλαδή, που τα βάλαμε για να πνίξουμε τον καημό μας και τον εαυτό μας! Ας τα βγάλουμε κι’ας τα βάλουμε επί των τύπων των ήλων, μπας κι’απ’τον πόνο συνέλθουμε και πιστέψουμε, ότι:

  Δεν είναι ο βασανισμός, εξαγνισμός! Ο πόνος και οι οδύνες αυτού του είδους, σαν είναι επιλογή, έχουν αρνητικές συνέπειες!

  Εσύ και ο εαυτός σου είστε ένα και το αυτό και ο διαχωρισμός είναι παραλογισμός!

  Το κυριότερο συναίσθημα του ανθρώπου είναι η πραγματική αγάπη και ο Έρωτας! Η σπανιότητά τούτου του συναισθήματος, αποδεικνύει και την αξία του! Η επιθυμία προς ένωση και σάρκωση, στην περίπτωση, είναι ακαταμάχητη και η ενοχή εδώ, δεν έχει θέση επουδενί, πολύ περισσότερο, η αυτοτιμωρία και μάλιστα αμαχητί!

  Τέλος ένα από τα πιο κάλπικα νομίσματα αυτής της ζωής είναι η εφαρμογή της άποψης ότι «Όσα πιο πολλά υπομένω, για ένα μου «φταίξιμο», τόσο περισσότερο αυξάνω την αυτοεκτίμησή μου, τούτο όμως είναι μια πλάνη, μια αυταπάτη, μια ψευδαίσθηση, μια αυτοκαταστροφή!

  Ακόμα το να θεωρώ τον εαυτό μου ένοχο, ανάξιο, απορριπτέο, είναι λάθος τραγικό, γιατί κανένας πραγματικός υπαίτιος πράξεων, που επισύρουν τέτοιους χαρακτηρισμούς, δεν αισθάνεται έτσι! Οι χοντρόπετσοι, οι ανάλγητοι και οι γουρουνάνθρωποι, με τα μούτρα στη ζωή και οι ευαίσθητοι κι’οι συναισθηματικοί, στο περιθώριο, για ένα πικρό γιατί, που τους ευαισθητοποιεί και που αναπόφευκτα τους οδηγεί στην αυτοκαταστροφή!

  Και να στο βάθος εν’αστέρι ανατέλλει και διδάγματα σοφά σου στέλλει:

«Όσο υπάρχεις στη ζωή, πρέπει αυτή να ζεις

και για τα λάθη της Ζωής, άλλος ειν’ο Κριτής!

Μικρός είναι ο Άνθρωπος, να κρίνει ενοχές

κι’ακόμα πιο μικρότερος σαν ειν’ερωτικές!

Γι’αυτό σε τούτη τη ζωή, ποτέ μη λες πως φταις

στον Ουρανό σαν θα βρεθείς, θα μάθεις, θες δε θες!»

  Και ας κλείσουμε με το επιμύθιο! Η φύση ανένδοτη στις επιταγές της, πιέζει αφόρητα! Η ζωή ακλόνητη στις επιλογές της, συνεχίζει απτόητα! Και’συ μικρός κι’αδύναμος, πώς να σταθείς και ν’αντισταθείς στη Φύση και τη ζωή μαζί; Και το χειρότερο πως απ’αυτές να αποστασιοποιηθείς κι’όσα αυτές προσφέρουνε να αποποιηθείς;

  «Ακολουθείς ή χάνεσαι στις δύσκολες στροφές, με τις μεγάλες απολαβές» Ζωή και Φύση αλαλάζουν και μ’όσους δε μπορούν να κρατηθούν, το διασκεδάζουν! «Εμείς είμαστε με τους δυνατούς» σου φωνάζουν! Και’συ τότε περισσότερο πεισμώνεις, το καλό σου πιο έντονα εναντιώνεσαι, απ’τη φύση και τη ζωή αποκληρώνεσαι, με τον εαυτό σου πλέον, πιο εύκολα πλακώνεσαι, πληγώνεσαι και όλο πιο βαθιά στ’άπατα χώνεσαι!

  Πόλεμος σκληρός και αδυσώπητος μέσα σου, πόλεμος ακήρυχτος, πόλεμος δίχως έλεος, πόλεμος εμφύλιος και’συ, ω Θεέ μου «ο μεγάλος της Ζωής χαμένος, από τα ίδια σου τα χέρια βάναυσα χτυπημένος, χτυπημένη, ισόβια φυλακισμένος, φυλακισμένη γιατί κάποτε υπήρξες Ερωτευμένος, Ερωτευμένη, Αυνανισμένος, Αυνανισμένη!

  Και μετά απ’όσα είπαμε νομίζω καταλήξαμε:

«Στην Αυτοτιμωρία, αν θες τον αίτιο να βρεις

ψάξε στον εαυτό σου και τίποτα μην πεις!

Κι’αν θες τη γεια σου να’χεις και να θεραπευθείς

πως σου’φταιξαν οι άλλοι, να μην το ξαναπείς!»

  Και για να κλείσουμε αγαπητέ μου, αγαπητή μου, θυμήσου, αν όντως ο εαυτός μας, είναι ο πραγματικός φταίχτης, δεν τον μαλώνουμε, ούτε τον τιμωρούμε, μα ούτε τον τελεύουμε, για να δικαιωθούμε! Απλά τον διορθώνουμε, απλά τον συγχωρούμε, κι’όσο για την περίπτωση τη ξαναπροσπαθούμε κι’ίσως τη δεύτερη φορά πιο τυχεροί να βγούμε!

                                                                                      Με εκτίμηση

                                                                                     Σπύρος Κίκερης