ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ!

Οι ΜΑΣΚΕΣ!

   "Από τις μάσκες των διασωληνωμένων παγίως Ιπταμένων

στις μάσκες των, της Κορωνοϊωσης, μαχομένων διασωληνωμένων!"

   Μας έσφιγγαν, μας φίμωναν, μας παίδευαν, μας έσωζαν! Χιλιάδες ώρες το «φίμωτρο» στη μύτη και στο στόμα με τα ίχνη ανεξίτηλα στα πρόσωπά μας και τις μνήμες μας αν και περάσαν χρόνια!

   Οι Θύμησες γι’αυτές ξανάρθαν στο μυαλό, με τα πλήγματα απ τον κορωνοϊό! Τους οφείλουμε κι’εμείς πολλά, γιατί συνιστούσε βασικό μας εξάρτημα για να πάμε ψηλά! 

   Εκεί μόνοι μας, χωρίς νοσηλευτικό προσωπικό, το φίμωτρο έπρεπε από το έδαφος να μπει, στην κάσκα να σφιχτεί, απολύτως στο πρόσωπό μας να προσαρμοστεί και αναλόγως της περίπτωσης να χρησιμοποιηθεί στις θέσεις normal, 100%, press (under pressure), emergency! 

   Μόνοι μας, εκεί στα στριμωχτά στεγανά, εμείς και τα χεράκια μας, αλλά για να λέμε και την αλήθεια και να μην έχουμε και παράπονο, κάπου και ο Θεός έβαζε το ευλογημένο του χέρι, στα πολύ δύσκολα και τ'αδύνατα μερικές φορές, κάποιος να τα καταφέρει!

   Ο Εθισμός των μασκών κάθε άλλο παρά εύκολος στην αρχή, με το άκουσμα της ανάσας σου έντονα ενοχλητικό και βαρύ, τα μάτια δε, πάντα δεκατέσσερα στον ενδείκτη (Bleeper) καλής λειτουργίας, γιατί στο πλάι καραδοκούσε η «Υποξυγοναιμία» ή νόσος των Αεροπόρων, όπως συνήθως λέγεται και …

   Ανεξίτηλη σκηνή στην Αεροπορική μου διαδρομή, η πρώτη πτήση σαν δευτεροετής στη Σχολή με το εκπαιδευτικό αεριωθούμενο Τ-37, όταν στη στροφή προς την τελική του

Αεροδρομίου Ελευσίνας είδα, αναπόφευκτα πλάι και κάτω αριστερά μου τον εκπαιδευτή μου (Οι θέσεις πλάι η μία στην άλλη) να μοιάζει με εξωγήινο ον! 

   Ναι έτσι μοιάζει ο Ιπτάμενος εκεί στον Ουρανό, σαν και το γυαλί της κάσκας κατεβάζει, που πρέπει μέρα και νύχτα να είναι κατεβασμένο!

   Θυμάμαι πολλά στη σχέση μαζί της, εκείνο που δεν θα ξεχάσω

και θαρρώ όλοι μας, είναι ότι ποτέ στο τέλος δεν την βγάλαμε χωρίς το ιδρώτα που είχε μέσα της, ν’αδειάσουμε και το εντός της μουσκεμένο μικρόφωνο να μη θαυμάσουμε, φυσικά παγίως και ανεξαρτήτως  θερμοκρασίας!

   Να λοιπόν ένας λόγος, που ίσως λίγο παραπάνω να νιώσαμε, όλους εκείνους που διασωληνομένους είδαμε, εκ της μάσκας και του οξυγόνου κρεμάμενους από την ίωση, προς σωτηρία και επιβίωση!
    Και κάτι ακόμα ώστε η αναγκαιότης  των προϋποθέσεων της πτήσης πλήρως να κατανοηθεί! Με δύο ομφάλιους λώρους πρέπει ο Ιπτάμενος  πριν την απογείωση να συνδεθεί  - διασωληνωθεί - έναν του οξυγόνου και έναν της Anti -g, άλλως δεν επιζεί! Ύστερα πείτε μου πως να μην αισθάνεται με το αεροσκάφος ένα σώμα μια ψυχή!