ΑΣ ΤΟΥΣ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ!

ΣΠΥΡΟΥ ΚΙΚΕΡΗ

ΑΣ ΤΟΥΣ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ!

«ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ!»

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ!
26/7/1987
Επισμηναγός Εμαν.  Βασιλάκης ετών 36,
Σμηναγός Πέτρος Παναγιωτάκος, ετών 31 και
Ανθυπασπιστής Ευάγγ. Βαλάρης ετών  35 !!!
Έπεσαν εν ώρα καθήκοντος - μεταφορά ασθενών  από Σάμο και Αμοργό - με Ελικόπτερο (Ε/Π) ΑΒ -205 της 358 Μοίρας Έρευνας Διάσωσης! Η ειρωνεία, στη θαλάσσια περιοχή της Νήσου Ανθρωποφάγου!

   Είμαι Υπερήφανος, που Υπηρέτησα στην 358 ΜΕΔ!

   Έχω υπηρετήσει σε Μοίρες Διώξεως Βομβαρδισμού, Τακτικής Αναγνώρισης, Εκπαίδευσης, VIP, έχω υπηρετήσει σε ΝΑΤΟ, Σμηναρχίες Μάχης του Αιγαίου, Σχολή Ικάρων και δε ξέρω που αλλού!

   Όμως ένα ξέρω και ομολογώ ότι η υπηρέτησή μου στην 358

ΜΕΔ (Μοίρα Έρευνας Διάσωσης) και η επί τρία έτη άσκηση καθηκόντων Αξιωματικού Επιχειρήσεων σ’αυτή, ήταν κάτι ξεχωριστό! Ναι ιδιαίτερα ξεχωριστό και είμαι υπερήφανος γι’αυτό, παρά του ότι πήγα, αρχικά χωρίς να το επιθυμώ!

 «Ίσως» το Ελικόπτερο (Ε/Π) από κάποιους να έχει υποτιμηθεί!

   Κάνω αυτή την περίεργη εισαγωγή στη γραφή, γιατί ίσως το μέσον που λέγεται Ελικόπτερο (Ε/Π), επαναλαμβάνω ίσως, να έχει υποτιμηθεί! 

   Πενήντα χρόνια πέταξα, συμπληρώνοντας πολλές χιλιάδες ώρες πτήσεων, σε ημεδαπή και αλλοδαπή, με 23 διαφορετικούς τύπους Αεροσκαφών (Α/Φ), εκ των οποίων αρκετές χιλιάδες ώρες ήταν εκπαιδευτικές!

   Η ευκολότερη άσκηση, που δίδαξα ήταν ο "Σχηματισμός", κυρίως επί αεριωθουμένων Α/Φ, παρά του ότι στην αρχική του φάση, ήταν τρομακτικός!

   Η δυσκολότερη άσκηση, που δίδαξα ήταν μακράν η

"Μετεώριση" επί Ε/Π! Δεν έφταναν οχτώ και δέκα ώρες, για να πιάσει ο χειριστής το μηχανισμό, και το παράδοξο, όσο πιο μεγάλη πείρα είχε σε Α/Φ σταθερών πτερύγων, τόσο περισσότερο δυσκολεύονταν στην άσκηση αυτή! 

   Και το πλέον παράδοξο όταν ένας άνθρωπος είναι ευάλωτος στον ίλιγγο, πιλότος Αεροπλάνου μπορεί να γίνει, πιλότος Ε/Π ποτέ, γιατί ο ίλιγγος εκδηλώνεται μόνον όταν μένεις ακίνητος στον Αέρα!

   Δεν υποτιμώ κανέναν, για όνομα του Θεού, αποκαθιστώ ίσως κάποιες πλάνες, επαναλαμβάνω ίσως! Άλλο το ένα και άλλο το άλλο, μέσον, οι χειριστικές διαφορές μεταξύ τους μέρα με τη νύχτα, η αεροδυναμική για το καθένα κεφάλαιο ξεχωριστό! Και

το πιο απλό, το Αεροπλάνο, το κάθε αεροπλάνο, είναι θετικό στην πτήση, θέλει να πετάει, το Ε/Π είναι αρνητικό, δεν θέλει να πετάει, εξαναγκάζεται να πετάει!

   Η Ιερότητα του Ε/Π!

   Άφησα άπειρες φορές αφύλαχτο Ε/Π σε παραλίες και ύπαιθρο εν γένει, ποτέ δεν ανησύχησα μήπως κάποιο χέρι κάνει κάτι, ποτέ ούτε γι’αστείο! Ήξερα, ότι αυτό για τον κόσμο ήταν κάτι ιερό! Ιερό, γιατί!

   Γιατί σώζαμε ανθρώπους, σώζαμε παιδιά, μέσα από φωτιές, πλημμύρες, κατακλυσμούς, καταποντισμούς, αποκλεισμούς

ναυάγια, εγκαταλείψεις, σ’αγριεμένες θάλασσες, χαράδρες, απόκρημνα βουνά, απομονωμένα χωριά, Νησιά κτλ, κτλ….. με πολλά αποσιωπητικά!

   Σώσαμε εκατοντάδες και παρά την πενιχρότητα του μέσου σε εξοπλισμό, ποτέ δεν κωλώσαμε, ποτέ και πάντα με τον καιρό στη πλάτη, ενάντια σ’όποια αντιξοότητα με πείσμα και γινάτι! Όμως ας σταματήσω εδώ, γιατί οι θύμησες μου ορμάνε απειλητικά και με δυσκολία μπορώ να κρατηθώ!

   Μ’ένα τέτοιο Μέσο και μια Ιεραποστολή!

   Μ’ένα τέτοιο ιερό μέσον, Ε/Π τύπου ΑΒ-205 και σε μία Ιεραποστολή μεταφοράς ασθενών από τα νησιά μας Σάμο και Αμοργό, οι αγαπητοί συνάδελφοι: 

Επισμηναγός Εμ. Βασιλάκης κυβερνήτης των 36

Σμηναγός Πέτρος Παναγιωτάκος συγκυβερνήτης ετών 31

 και Ανθυπασπιστής Ευάγγελος Βαλάρης μηχανικός ετών 35

έπεσαν υπέρ του καθήκοντος στις 26/7/1987!!!

   Έπεσαν σ’έναν θάνατο, που από κανέναν Θεό δικαίου, δε μπορεί να γίνει αποδεκτός!

 Να γιατί στον Αιώνα τον άπαντα τέτοιοι Νεκροί «Αθάνατοι» θα λογίζονται, κατά την ταπεινή μου άποψη!

   Η Σχέση μου με τους Αναληφθέντες!

   Τον εξαίρετο συνάδελφο Επισμηναγό Βασιλάκη, με το γέλιο και το χιούμορ πάντοτε στο στόμα του, δεν τον είχα εκπαιδεύσει, γιατί ήμουν στο εξωτερικό, όμως τον γνώριζα!

   Το Σμηναγό Πέτρο Παναγιωτάκο, ένα εξαίρετο παλικάρι, τον είχα εκπαιδεύσει σε δύο τύπους, όπως και τους περισσότερους τότε χειριστές της Μοίρας, καθώς τους Μηχανοσώστες της δεκαετίας του 1980!

   Το Μηχανοσώστη Ευάγγελο Βαλάρη, τον ήξερα καλά!

   Μία αναφορά στον Π. Παναγιωτάκο!

   Επειδή η ατμόσφαιρα σε τέτοιες αναμνηστικές γραφές είναι καταθλιπτικές και θέλοντας να μετριάσω αυτές, θα κάνω μία αναφορά στον αείμνηστο Πέτρο Παναγιωτάκο!

   Ήταν μια εκπαίδευση σαν τόσες άλλες! Το πρόγραμμα της ημέρας προσγειώσεις (Π/Γ) σε Χωμάτινη περιοχή με Ελικόπτερο CHINOOK (CH-47C).

   H Π/Γ Ε/Π σε χώμα είναι λίαν επικίνδυνη, κυρίως τη θερινή

περίοδο και δεν είναι λίγες οι φορές, που η περίπτωση, έχει αποτελέσει την αιτία μειζόνων ατυχημάτων!

   Προσωπικά, σαν εκπαιδευτής, επέμεινα πάρα πολύ στο συγκεκριμένο είδος Π/Γ! Ο λόγος, ότι στην πιο κρίσιμη φάση της τελικής προσέγγισης (30 – 45 πόδια), ένα πυκνό σύννεφο σκόνης, λόγω κατωρεύματος, ανυψώνεται μ’αποτέλεσμα να τα χάνεις στην κυριολεξία και να μη ξέρεις τι να κάνεις!

   Ήμασταν, λοιπόν, με το συγχωρεμένο τον Πέτρο, στο γήπεδο Καπανδριτίου, που δόξα τω Θεώ, είχε άφθονο χώμα! Μία, δύο, πέντε, δεκαπέντε Π/Γ!

   Στην κρίσιμη φάση, τα λόγια στερεότυπα: «Προσέγγιση ακριβείας, Πέτρο, προσέγγιση ακριβείας, μη σταματάς, μη σταματάς, συνέχισε, συνέχισε, κοίτα ανάμεσα απ’τα πόδια σου τώρα, ανάμεσα απ’τα πόδια σου κοίτα, κάτω, θα το δεις το έδαφος, θα το δεις, νάτο, νάτο, νάτο φαίνεται, έλεγχο, έλεγχο, κοντρόλ, πιάσε, αυτό ήταν! Μπράβο Πέτρο, Μπράβο, πάμε ξανά…..!»

   Το γήπεδο έλαμψε σαν καλογυαλισμένο γυαλί με Άζαξ! Γυρίσαμε στη Μοίρα και είμαστε στο γραφείο μου - ήμουν Αξιωματικός Επιχειρήσεων (ΑΕ) – πάνω στη διαδικασία απενημέρωσης (De briefing), όταν και χτύπησε το τηλέφωνό μου. Η κλήση ήταν από την κεντρική Πύλη του Αεροδρομίου Δεκελείας (Τατόι).

   Ο Σεβασμός στο μέσον και την Αποστολή!

   «Κύριε Κίκερη, από την κεντρική πύλη, έχουν έρθει κάποια άτομα από την κοινότητα Καπανδριτίου και έχουν κάποιο πρόβλημα με κάποιο Ε/Π!»

   Πράγματι μετά από λίγο έφθασαν στη Μοίρα, τρεις τύποι, με τα μαλάκια τους και τις γενειάδες τους, στη μόδα γαρ! Ήταν ο

Πρόεδρος του Χωριού, ο Πρόεδρος της ομάδας και ένας ακόμα. Με το που τους είδα.

   «Καλώς τα παιδιά, τί θα πάρετε και ποιο είναι το πρόβλημα;»

-Ξέρετε ήρθε ένα μεγάλο Ε/Π στο γήπεδο και έκανε ασκήσεις. Δεν άφησε ίχνος από το χώμα και’μεις πριν δύο μέρες αδειάσαμε δέκα (10) ανατρεπόμενα, γιατί την Κυριακή αρχίζει το πρωτάθλημα και παίζει η ομάδα μας!

-«Παιδιά συγνώμη, εμείς οι δυο ήμασταν και άλλοι δυο μηχανικοί, είμαι ο Υποδιοικητής της Μοίρας κι’εκπαίδευα τον Πέτρο. Είχα τη γνώμη ότι έκανα καλό στο γήπεδο, το λέω με όλη μου την ειλικρίνεια. Ξέρετε είναι ανάγκη να κάνουμε αυτό το είδος εκπαίδευσης, γιατί τα προβλήματα από τη σκόνη είναι πολλά και δύσκολα και επικίνδυνα, κυρίως στα νησιά μας το καλοκαίρι! Εμείς είμαστε που τρέχουμε για ασθενείς, τραυματίες, ναυαγούς, αποστολή μας είναι η διάσωση! Αν πρέπει να…»

-Όχι, όχι Κε Κίκερη δε θέλουμε τίποτα, απλά να σας ευχαριστήσουμε θέλουμε και όποτε θέλετε να’ρχεστε, να κάνετε εκπαίδευση στο γήπεδό μας!

   Και κάτι σαν ανέκδοτο!

   Αυτά έτσι σαν ανέκδοτο από το άλμπουμ των αναμνήσεων! Η Μοίρα ήταν καλή, σαν όλες τις Μοίρες της Πολεμικής Αεροπορίας (ΠΑ), είχε όμως ιδιαιτερότητες! Οι σχέσεις των Χειριστών ήταν άριστες και ο δεσμός μεταξύ χειριστών και μηχανικών δυνατός!

   Ήμασταν ένα θα έλεγα! Μαζί πετάγαμε, μαζί ρισκάραμε, με αμοιβαίο σεβασμό και αναγνώριση σ’αυτό που ο καθένας έκανε! Αυτοί κατέβαιναν στη θάλασσα αν οι συνθήκες το απαιτούσαν! Μαζί ατέλειωτες ώρες στις ετοιμότητες (standby), χωρίς ποτέ να γνωρίζεις τι μπορούσε να σου τύχει!

   Δεν κάναμε συνεστιάσεις, όπως συνηθίζονταν στις άλλες Μοίρες, ίσως ήταν το μόνο κακό! Όμως ήταν δύσκολο, να βρεθούμε όλοι μαζί! Αυτό ήταν αδύνατον!

   Υπήρχαν χειριστές και μηχανικοί που έλειπαν από τα σπίτια τους και τη βάση τους 20 και 25 ημέρες το μήνα, διεσπαρμένοι στα διάφορα σημεία της χώρας, όπου τα Α/Ν! 

   Και μια και αρχίσαμε έτσι σαν σε όνειρο και ανέκδοτο, ας δώσουμε στη λύπη μας και μια «νοτίτσα» χαράς, απ’τ’ αστεία, που καμιά φορά τυχαία έβγαιναν και ήταν τόσο διασκεδαστικά!

   Ήταν νομίζω Σάββατο, μεσημβρινές ώρες, που έβγαινα από την κεντρική είσοδο της Μοίρας, όταν σε μικρή σχετικά απόσταση είδα το συνάδελφο Γιώργο Κωστό, με τη γυναίκα του και το παιδάκι του! Οπότε ακούω το μικρό να λέει «Ρε μπαμπά, αυτός είναι ο μαλάκας ο Κέρκυρας, που σε βάζει συνέχεια υπηρεσία;» Αυτά έτσι σαν ανέκδοτο και πάμε για να κλείσουμε. 

   Το εξ Ουρανού «Μάννα!»

   Οι πολίτες λάτρευαν το Ε/Π στην κυριολεξία, γιατί όλοι στο

πίσω μέρος του μυαλού τους είχαν καταχωρημένο ότι αυτό και τα πληρώματά του κατά περίπτωση, ίσως κάποτε ήταν «οι από μηχανής Θεοί» και το «εξ Ουρανού Μάννα», που θα τους έσωζαν!

   Εκατοντάδες φορές συγγενείς, σε αποστολές μεταφοράς ασθενών και τραυματιών οικείων τους, πάλευαν σκληρά και αφόρητα μας πίεζαν να μας δώσουν χρηματικές αμοιβές, ποτέ κανείς μας δεν διανοήθηκε να ενδώσει, στην πρόκληση και τον πειρασμό!

   Οι Ψυχικοί μας Κλονισμοί!

   Οι ψυχικές μας καταπονήσεις και οι συγκινησιακοί μας κλονισμοί σε διάφορες αποστολές, μερικές φορές ήταν σε αφάνταστο βαθμό!

   Αξίζει νομίζω να πω ένα περιστατικό! Κάποτε ένας απόλυτος Διοικητής μας, ο Ταξίαρχος Πολυμέρου, ήθελε να τιμωρήσει

σκληρά το Συνάδελφο Μανώλη Καπετανάκη, επειδή πήρε Μάνα και πατέρα συνοδούς του ασθενούς υιού τους, ενώ η εντολή του κέντρου επιχειρήσεων ήταν να πάρει μόνον ένα!

   Όταν μου το είπε ο Χειριστής έτρεξα στο Διοικητή, προσπάθησα να του εξηγήσω τα διλήμματά μας και να τον μεταπείσω! Εκείνος δεν πείσθηκε και εν τέλει τιμώρησε το χειριστή!

   Η Θεία Δίκη!

   Έλα όμως που υπάρχει και Θεία Δίκη! Είχαμε βγάλει το Διοικητή Συγκυβερνήτη και αρκετές φορές προσφέρονταν να κάνει standby! Έτσι λοιπόν μία μέρα, που ήμουν υπηρεσία μ’εκείνον, κάπου κοντά στη Δύση μας έδωσαν μία μεταφορά βαρέως τραυματισμένης νεαρής 19 ετών από τροχαίο στην Καρδίτσα, με την εντολή να τη συνοδεύσει ο πατέρας της!

   Μετά την προσγείωση και την επιβίβαση, μια μάνα κολλημένη σαν χταπόδι πάνω στο Ε/Π ωρύονταν σπαρασσόμενη να την πάρουμε! Εγώ ψυχρός αρνιόμουνα πείσμονα, λέγοντας η εντολή είναι αυστηρή, μόνο ο πατέρας συνοδός, μόνο ο πατέρας!

   Όταν δε κάποια στιγμή, είπα στους Αστυνομικούς «απομακρύνετε σας παρακαλώ την Κυρία» εκείνος ο Διοικητής έσπασε λέγοντάς μου, «Ας την πάρουμε Κε Κίκερη, ας την πάρουμε, ας την πάρουμε σε παρακαλώ! Προχωράμε όμως και κλείνουμε.

   Άφησα άπειρες φορές αφύλαχτο Ε/Π σε παραλίες και ύπαιθρο εν γένει, ποτέ δεν ανησύχησα μήπως κάποιο χέρι κάνει κάτι, ποτέ ούτε γι’αστείο! Ήξερα, ότι αυτό για τον κόσμο ήταν κάτι ιερό! Ναι ήταν ιερό κι’αυτό ήδη το έχω στοιχειοθετήσει επαρκώς!

   Η Μοιραία Πτήση!

   Μ’ένα τέτοιο μέσον, μέσον ιερό, ένα Ε/Π τύπου ΑΒ-205, σε μία Ιεραποστολή, μεταφοράς ασθενών από τα νησιά μας Σάμο και Αμοργό, έμελλαν ν’απωλεσθούν οι τρεις αξιαγάπητοι και αείμνηστοι Συνάδελφοι, σαν σήμερα, πριν από έτη τριάντα και ένα!

   Η μεγάλη ειρωνεία έπεσαν, εν ώρα καθήκοντος, στη θαλάσσια

περιοχή της βραχονησίδας «Ανθρωποφάγου», σαν σήμερα, πριν 31 ακριβώς χρόνια (26/7/1987!)

   Και αν και δεν είχα πρόθεση να το πω, εντούτοις να το κρατήσω δε μπορώ, τ’ομολογώ! Έπρεπε να παρέλθουν έτη πέντε (5) για να ανασυρθεί το κουφάρι του Ε/Π, εντελώς τυχαία από μια ανεμότρατα, με ότι αυτό περιείχε, μέσα του! 

   Ευτυχώς Θεέ μου, εσύ, που τα πάντα με σοφία εποίησες, έκανες τις ψυχές Ιπτάμενες και Αθάνατες!

                                          Καλή Αντάμωση Συνάδελφοι!

                                                         Με Ευλαβή Τιμή!

                                                          Σπύρος Κίκερης