ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΆ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ

Σπύρου Κίκερη

ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ!

«Θύμησες! Τύψεις; Ενοχές;»

  Είναι κάποιες στιγμές, που οι θύμησες άγρια σου ορμούν και ευθύνες σου ζητούν! Τότε μέσα σου, σαν οι εικόνες ξυπνούν και σε fast motion στις οθόνες των βλεφάρων σου παιχθούν, προσπαθείς δύσκολα να ισορροπηθείς μεταξύ τύψεων και εφησυχασμού της συνείδησης, με κίνδυνο να συνθλιβείς!

  Όχι, είναι αδύνατον να ηρεμήσω σήμερα, είναι και δεύτερη μέρα σελήνης, μαύρος ο ύπνος χθες, ελπίζω γκρίζος απόψε, αν και δεν το βλέπω!

  Τί έχω; Να, είναι η επέτειος της ανάληψης του Κώστα Ηλιάκη, ήμουν, που ήμουν σε έξαρση, ήρθε και μία επικοινωνία το βράδυ του Σαββάτου, με τον αδελφό του Φίλιππο, από δική του πρωτοβουλία, δώδεκα η ώρα το βράδυ και η πίκρα μ’έπνιξε!

  Από εκείνη την ώρα ο νους μου τρέχει, τρέχει ασταμάτητα! Πάει στη Λήμνο, πάει στη Σκύρο, κοντοστέκεται στα scramble, στέκεταισε μετεώρηση εκεί καταμεσής στις αγωνίες, στις λαχτάρες του Αιγαίου, κι’ύστερα πάει στη Σχολή Ικάρων όπου και σκαλώνει, σκαλώνει για τα καλά! Το μισό της Υπηρεσιακής μου ζωής εκεί το πέρασα, πήγα Ίκαρος πρωτοετής το 1965 κι’έφυγα Διοικητής το 1991!

  Ο Κώστας υπήρξε μαθητής μου, εγώ τότε ασκούσα καθήκοντα Διοικητού Ακαδημαϊκής Εκπαίδευσης, αυτός Ίκαρος φορτωμένος με ιδανικά και’γω σφυρηλάτης των ιδανικών του, με λόγους και πράξεις!

  Σκέφτομαι τι άκουσε από το στόμα μου το παιδί αυτό και τι είδε γραμμένο στους τοίχους της Σχολής! Τα πάντα βγαλμένα από τα έγκατα της ψυχής μου και όλα γραμμένα από τα χέρια μου! Τότε είναι που αρχίζω να μην αισθάνομαι και τόσο καλά!

  Μερικές φορές, τέτοιες στιγμές, κλίνω το ρήμα «φταίω» σε όλους τους χρόνους κι’όταν δακρύζω, σταματώ για λίγο, τα μάτια μου σκουπίζω, γιατί θέλω να δω, θέλω να θυμηθώ, να ξαναρχίσω το λογισμό μου, στον ισολογισμό μου! Κι’εκεί μπλέκομαι άσχημα σ’ατέρμονους συλλογισμούς και σκέψεις περίπλοκες!

  Θυμάμαι, έτσι χωρίς ημερολόγιο, ποτέ δεν κράτησα, κακώς! Κάτι που συνιστώ στους νεότερους! Ευτυχώς η μνήμη μου είναι αρκετά καλή! Θυμάμαι λοιπόν τι άκουσε αυτό το παιδί, λόγια και λόγια,που έχουν καταγραφεί και σε κάποιο μου βιβλίο!

  «Όσο και να προσπαθήσετε να εντοπίσετε το πού ανήκω, μάταιο θα’ναι, γιατί σ’ένα συμπέρασμα πάντα θα καταλήγετε, ότι ανήκω στη Μητέρα Ελλάδα, αγνά, υπερήφανα, ολοκληρωτικά! Ότι ανήκω στους ανένδοτους, τυφλούς οπαδούς της απόλυτης Αμεροληψίας, Αξιοκρατίας και της άκρατης Δικαιοσύνης!»

  Την παραπάνω φωτογραφία πήρα από τις φωτογραφίες που σήμερα ανήρτησε ο αδελφός του Ηλιάκη, Φίλιππος! Είναι τριτοετής Ίκαρος το έτος 1991, έτος που η καλή μου Υπηρεσία, από την έδρα με κατέβασε για να με ανεβάσει, την ίδια στιγμή, πολύ ψηλά στην Ιεράρχηση της Υπερηφάνειας!

  Πάει πολύς καιρός τώρα, που νιώθω, ότι τότε μου’καναν δώρο, ένα από τα μεγαλύτερα καλά, που γεύτηκα στη ζωή μου, παρά τις τρεις γαστρορραγίες, που από τη στενοχώρια μου έπαθα!

  Οι βασικοί λόγοι της χαράς μου, μέσα στη ραγδαίως εξελισσόμενη «σαπίλα» της Ελλάδας μας, είναι αυτονόητοι! Η βασική αιτία της υγειονομικής φθοράς μου, ήταν ο αποχωρισμός αυτών των παιδιών, που λάτρεψα όσο και τα παιδιά μου!

  Δίδασκα τους τριτοετείς και τεταρτοετείς Ικάρους στα μαθήματα «Ψυχολογίας, Ηγεσίας, Εθνικής Πολιτικής και Αεροπορικού δόγματος!» Πρέπει ο Κώστας να άκουσε πολλά από μένα, ίσως να τον έβλαψα, ίσως και όχι, δε ξέρω απόλυτα να πω, ένα ξέρω ότι ολιγωρία στα καθήκοντά μου ήταν στα ουκ άνευ των Ιδανικών μου και των αξιών μου!

  Σαν τα πουλάκια τα’βλεπα ν’ανοίγουν το στόμα τους και τα αφτιά τους να πάρουν όσο πιο πολλά μπορούσαν, για ν’ανδρωθούν. να οπλισθούν  και ψηλά να σταθούν!

  «Το Αιγαίο μας παραβιάζεται, τους έλεγα, βιάζεται καθ’υπερβολή κι’αυτό το γεγονός δε μπορεί παρά να εξοργίζει, να εξορκίζει και να ορκίζει! Το Αιγαίο μας φωνάζει βοήθεια, κραυγάζει βοήθεια, βρυχάται βοήθεια… και’γω που βρέθηκα στα οριακά κράσπεδα του τυφώνα και στο μάτι του κυκλώνα, εκεί στις εσχατιές των «Ανεμόεσσων» Λήμνου και Σκύρου, με υψηλά καθήκοντα και ευθύνες, μπορώ να ορκιστώ συνειδητά, πως άκουσα τούτες τις κραυγές!

  Έτσι επουδενί δεν μπορεί να εκχωρηθεί δικαίωμα άρνησης και ολιγωρίας σε τούτες τις κραυγές, σε τούτες τις εκκλήσεις… Δε μπορούμε να τους αφήσουμε στις άνομες βλέψεις τους και στις πρόστυχες ορέξεις τους…Πρέπει ν’αγρυπνούμε, ν’αντιδρούμε για να μην ατιμασθούμε κι’αυτή την υπέρτατη ανάγκη πρέπει να ικανοποιεί πρωτίστως η Πολεμική μας Αεροπορία, δια των αναχαιτίσεων και των εμπλοκών των τουρκικών αεροσκαφών, προτού προλάβουν ν’ασελγήσουν, να ιεροσυλήσουν να μολύνουν… !

  Και σίγουρα κάθε άλλο παρά σωστή είναι η συνταγή που αρκετοί συνιστούν «αφήστε τους!» Ν’αφήσουμε ποιους; Να κάνουν τι; Μα θα’μοιαζε σαν τη σκηνή εκείνη που ένας γιος ή ένας άντρας βλέπει τη Μάνα του ή τη γυναίκα του, να θωπεύεται από κάποιον Σάτυρο που αρχίζει από τον αστράγαλο και προχωράει λαίμαργα, σαρκαστικά κι’αηδιαστικά, προς κορεσμό των βάρβαρων και ανώμαλων ενστίκτων και παθών του! Κι’εκείνοι να παραμένουν άπρακτοι, σαν σιχαμερές, , εμετικές, ξεφτισμένες, ξεφτιλισμένες και τραγικές φιγούρες, του όλου σκηνικού…..!

  Όχι εμείς τουλάχιστον οι απόγονοι και κληρονόμοι της περήφανης του Ικάρου γενιάς, δε μπορούμε να δεχθούμε τέτοια πράγματα κι’έχουμε χρέος να φωνάξουμε μ’όση δύναμη διαθέτουμε, ΟΧΙ, ανεξάρτητα από συνέπειες, κόστος, μόχθο, ιδρώτα, αγώνα και αίμα!

  Όμως δεν κλαίμε γι’αυτό, δε φοβόμαστε απ’αυτό, συνηθισμένοι γαρ σε τέτοιου είδους προσφορές! Βαρύ το τίμημά μας και η κληρονομιά μας και’μεις αταίριαστοι, μοναδικοί, σε τούτο τον παρανομαστή!

  Είναι οι φωνές των ΝΕΚΡΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ μας, που μας κάνουν ψηλά στις επάλξεις να στέκουμε, στις επάλξεις των ύψιστων επιταγών και της Μοίρας τα κελεύσματα… είναι η ΕΛΛΑΔΑ……..!»

  Και συνέχιζα όλες τις φορές με όση δύναμη είχα στο λόγο και τη ψυχή κι’όλο το πάθος, που περιείχε η ιδιοσυστασία μου, την Άγια, Εθνική κατήχηση, στην εκκόλαψη Ηρώων… λέγοντας άλλες φορές:

  «Μην υπόσχεστε, χωρίς να τηρείτε, μην αναλαμβάνετε χωρίς να εκπληρώνετε…..!»

  « Καλύτερα σωστοί και αντιπαθείς, παρά λάθος και συμπαθείς…!»

  «Το άγχος συνέπειας είναι προτιμότερο από οποιοδήποτε άλλο άγχος…!»

  «Τα εδώ περί Ελευθερίας πειθαρχούν και τα περί πειθαρχίας εδώ ελευθερώνουν…!

  «Το μέτρημα Υποχρεώσεων και Δικαιωμάτων, Ανίερος Ισολογισμός…..!»

  «Αν ένας στους εφτά απ’αυτούς είναι σωστός και’μεις όλοι σωστοί, τότε αλίμονο είμαστε ίσοι….!»

  «Οι συνθήκες απαιτούν εκκόλαψη προσωπικοτήτων, Ηγετικών προδιαγραφών και προοπτικών…..!»

  «Η θετική των υφισταμένων κρίση, συνιστά την αξιολογότερη καταξίωση των Προϊσταμένων, σαν δε γίνεται διττός αυτοσκοπός δολιότητας….!

  Τούτα τα λόγια και άλλα συναφή, έλεγα στα παιδιά της ελπίδας, λίγο πριν εκδιωχθώ! Και’κει την ύστατη ώρα, αφού τα συγκέντρωσα στο Αμφιθέατρο να τα χαιρετίσω, τους ζήτησα να με κρίνουν σαν άνθρωπο, σαν εκπαιδευτή, σαν πρότυπο επιρροής τους, βάζοντας ή όχι την υπογραφή τους σ’ένα απλό χαρτί!

  Και ψιθύρισαν και μίλησαν και κραύγασαν και έκλαψαν και έγραψαν και δικαίωσαν τελετουργώντας μυστικιστικά κι’ευθέως, πάνω σε ζωντανά χαρτιά, με στόμα και μιλιά!

  Ήταν η καλύτερή μου αμοιβή στα 26 χρόνια που είχα στην Πολεμική Αεροπορία, ήταν η «προαγωγή» μου, η «δικαίωσή» μου, η Ανάστασή μου!

  «Υπήρξε αμετακίνητος από τις αρχές του και τις αξίες του! Σπάνια συμπεριφορά για μια εποχή συμβιβασμών! Ήταν δίκαιος, άμεμπτος, νομοταγής, δραστήριος, πρώτος ανάμεσα στους ελάχιστους, που ξεχωρίζουν! Δίδασκε μ’ένα δικό του, εντελώς διαφορετικό τρόπο από τους άλλους! Τον κατατάσσω πάνω απ’όλους μεταξύ Διδακτικού και Στρατιωτικού Προσωπικού!» Ικ. 4ου Έτους Γ. Διολάτζης.

  «Ας είμαστε ειλικρινείς, στη σημερινή εποχή, αποτελούν φωτεινά παραδείγματα άνθρωποι, που αγωνίζονται για ιδανικά! Μας έδωσε πολλά δείγματα θαρραλέου ανθρώπου, που δε φοβόνταν να μιλήσει για λεπτά κι’ευαίσθητα θέματα! Το θάρρος του εκπήγαζε από τις ξεκαθαρισμένες του θέσεις και ένα  παρελθόν που δεν τον προδίδει!

  Ίσως ήταν περισσότερο απόλυτος απ’ότι θα’πρεπε, όμως δε μπορεί να κατηγορηθεί γι’αυτό, γιατί τα κίνητρά του, ήταν οραματισμοί για ένα καλύτερο μέλλον της Σχολής, της Πολεμικής Αεροπορίας και της Ελλάδας γενικότερα!» Ικ. 4ου Έτους Β. Βόσιος.

  «Ήταν διαφορετικός από οποιονδήποτε κι’αν έχω γνωρίσει! Γι’αυτό και τον τοποθετώ. μόνο του, εντελώς ξέχωρα από τους άλλους! Η διδασκαλία του ήταν προτροπή, κήρυγμα, ιερή κατήχηση προς τους μαθητές του!

  Καθόμουν εκεί στην τάξη και τον άκουγα, με μια διάθεση υπνηλίας από την εβδομαδιαία κούραση, όμως δεν ήθελα ποτέ να τελειώσει! Εύχομαι να μην αφήσει τις δυνάμεις του να πάνε χαμένες και να μείνουν ανεκμετάλλευτες!

  Δεν πρόκειται να τον ξεχάσω ποτέ, τον ζηλεύω κι’ακόμα πιο πολύ ζηλεύω τα παιδιά του, γιατί δε στάθηκα τόσο τυχερός, ώστε και’γω να έχω ένα τέτοιο πατέρα! Μακάρι να’φτανε ένα κομμάτι χαρτί, αυτά που νιώθω να πω!» Ικ. 3ου Έτους Π. Μηταφίδης.

  «Μας εμφυσούσε την πίστη και τον ενθουσιασμό για το Αεροπλάνο, την Αεροπορία, την Πατρίδα, όσο κι’αν έχουν ξεχαστεί (το έχετε άραγε προσέξει;) Διέθετε σπάνια ευφράδεια λόγου, ψυχική δύναμη, σθένος, πίστη, μεταδοτικότητα! Εύχομαι επιτυχία σ’όποιον τομέα επιλέξει, υποθέτω τη λογοτεχνία! Συγχαρητήρια για το θάρρος του να δεχθεί ανώνυμα σχόλια Ικάρων, μαθητών του!» Ικ.3ου Έτους Λ Καρανάτσης.

  «Είναι εκείνος που μ’επηρέασε όσο κανείς! Ήταν ο κορυφαίος! Μπορούσε τόσα να προσφέρει! Φοβερή απώλεια! Ν’ασχοληθεί με τον προφορικό και γραπτό λόγο, να μην το βάλει κάτω…Καλή Τύχη Κε Διοικητά θα σε θυμάμαι πάντα κι’ελπίζω να ξανασυναντηθούμε!»

  «Άριστος του λόγου χειριστής, ξέχωρος επαγγελματίας, ο μόνος ειλικρινής, ο μόνος συναισθηματικός! Πραγματικός Πατέρας! Στην πρώτη θέση μεταξύ Διδακτικού και Στρατιωτικού Προσωπικού! Είναι κρίμα, γιατί οι άνθρωποι της κατηγορίας του σπανίζουν! Να θυμάστε πάντα ότι υπάρχουν κάποιοι – ίσως να είναι λίγοι, ίσως και πολλοί – που ο λόγος σας τους εμφύσησε σαν διψασμένο χώμα να δεχτούν το σπόρο της διδασκαλίας σας! Μη μας ξεχνάτε σας έχουμε ανάγκη….!»

  Αυτό ήταν ένα ελάχιστο δείγμα της γνώμης των μαθητών μου! Παρόντες ήταν 128 αρκετοί έλειπαν σε άσκηση επιβίωσης! Όμως αλήθεια ήξεραν να κρίνουν τα παιδιά αυτά;

  Καταρχάς θα πρέπει να αποσαφηνίσουμε ότι τα παιδιά αυτά ήταν ενήλικες μέσου όρου 22 ετών, επιλεγμένα σωματικά, διανοητικά, ψυχολογικά, αθλητικά, υγειονομικά…!

  Είναι τέτοια η αυστηρότης επιλογής τους, για παράδειγμα, στην υγειονομική τους κατάσταση, που το σύνηθες ποσοστό αποτυχίας μόνο στον τομέα αυτό είναι περίπου 50%!

  Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για «άτομα ξέχωρης ιδιοσυστασίας» πριν την είσοδό τους στη Σχολή! Άλλωστε έχω αναρτήσει στο παρελθόν σχετικό άρθρο, με τον ως άνω τίτλο (spyrkikeris.blogspot.gr 9/12/2014) αιτιολογώντας τη θέση μου!

  Ακόμα μη ξεχνάτε ότι σ ελάχιστο χρόνο, η Πατρίδα θα εμπιστευθεί στα ιερά τους χέρια, περιουσίες που φτάνουν και κάπου υπερβαίνουν τα 60 εκατομμύρια $ η μία!

  Και φυσικά μη ξεχνάμε ότι αυτά είναι τα παιδιά, που σε λίγο θα πρωτεύουν σε όλες τις ανταγωνιστικές ασκήσεις του ΝΑΤΟ!

  Κι’ακόμα μη ξεχνάτε το κύρος αυτών των παιδιών, έτσι όπως περίτρανα φαίνεται από την απήχηση των λόγων τους στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου στην Θεσσαλονίκη!

  Όμως πέραν όλων αυτών οι άνθρωποι έχουν ικανό αισθητήριο για κρίσεις, συγκρίσεις, ιεραρχήσεις και δικαιώσεις, κυρίως όταν μέσα τους η κυρίαρχη ιδιότης τους είναι η αγνότης, όπως συμβαινει μ’αυτά τα παιδιά! Γι’αυτό θεωρώ τα γραφόμενά τους ύψιστες για μένα τιμές, μη παραλλάξιμες με τίποτε και για τίποτε!

  Όμως πάλι έρχονται φορές που συλλογιέμαι – σίγουρα υπήρξα καλός και πειστικός δάσκαλος γι’αυτά τα παιδιά – τους έκανα όμως πράγματι καλό; Μήπως κάποιες νύχτες, οι τύψεις στον ύπνο με βρίσκουν και στα παραμιλητά μου φωνάζουν πως έκανα κακό, σ’αυτούς που απόλυτα με πίστεψαν! Γιατί δεν είναι λίγες οι νύχτες που πετάγομαι, απ’το κρεβάτι και τρέχω με το νου, σ’όλους εκείνους που εμένα δίδαξαν, ζητώντας ευθύνες γιατί ψέματα μου’λεγαν και’γω τους πίστευα!Τότε ολότελα θα σηκωθώ, τις γραφές των μαθητών μου θα διαβάσω και θα εφησυχασθώ!

  Ίσως σήμερα κατάλαβαν κι’εκείνοι, που υποτίθεται με ξέρουν, πιο είναι το ακατανίκητο σύνδρομό μου στις γραφές μου! Ναι αυτά τα παιδιά είναι, κι’ανάμεσά τους και ο Κώστας Ηλιάκης, ο μεγάλος μας ΉΡΩΑΣ!

  Και τότε, ναι τότε, ανείπωτη υπερηφάνεια νιώθω! Δεν είναι και λίγο να έχεις συντελέσει στην εκκόλαψη ενός Ήρωα! Πόσους γνήσιους Ήρωες έχεις έρμη Ελλάδα, καθαρούς Ήρωες και όχι αμφιλεγόμενους και Μαϊμού σαν τούτους τους Σταυραϊτούς;

  Πριν κλείσω ετούτη τη γραφή θα ήθελα να ρωτήσω, ξέρετε τη διαφορά αυτών των Ηρώων από όλους μας; Θα σας την πω μη προβληματίζεστε, εμείς είμαστε απλώς «κοινοί θνητοί» κι’αυτοί ΑΘΑΝΑΤΟΙ, ΑΘΑΝΑΤΟΙ στην ΑΙΩΝΙΌΤΗΤΑ και το ΔΙΗΝΕΚΕΣ!

  Θα κλείσω με κάποιους μου στίχους, αφιερωμένους στον καθένα ξεχωριστά της Ικάριας γενιάς των Ηρώων μας!

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΎΤΗΚΕΣ

Κ. Ηλιακης Μωρό! Μετά από 16 χρόνια. Ο πιλότος δίπλα του θα είναι εκπαιδευτής του!

Ήσουν παιδί, μικρό παιδί

σε όνειρο μεγάλο

που’βλεπες θεέ μου πως πετάς

και ζεις σε κοσμο άλλο!

Κι’ένιωθες θεέ μου ηδονή

και σ’οργασμό πως φτάνεις

δίχως να ξέρεις να πετάς

και έρωτα να κάνεις!

Κώστας Ηλιάκης Νηπιαγωγείο!

Εσύ γι’αυτό σου τ’ονειρο

και τη ζωή σου τάζεις

στην παιδική σου προσευχή

που κάθε βράδυ κάνεις!

Της Μάνας την αντίσταση

με πίστη την παλεύεις

και με δυο λόγια μάχιμα

τέλος την καταφέρνεις!

Μικρή θυσία δε χωρά

Σε όνειρο μεγάλο

Τ’ακούς Μανούλα μου γλυκιά

πεσ’μου καλό κουράγιο!

Κώστας Ηλιάκης Ικ. 1ης Τάξεως

Μ’έταξ’η Μοίρα μου ψηλά

ψηλά σε κόσμο άλλο!

Μου’πε το φόβο ν’αρνηθώ,

στον πόνο να μην κλάψω!

Να΄χω κουράγιο Θεϊκό

στον Ουρανό επάνω

κι’αν απ’το χάρο προκληθώ

Ρότα να μην αλλάξω!

                                                                                      Με Τιμή

                                                                                   Σπύρος Κίκερης