ΕΙΣ ΜΝΗΜΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΤΥΡΟΒΟΛΑ

Σπύρου Κίκερη

ΕΙΣ ΝΜΗΜΗΝ ΤΑΣΟΥ ΤΥΡΟΒΟΛΑ!

«Τιμής Ένεκεν!»

«Σ’αυτούς Ισοβίως, που η Μνήμη θα Τρέχει

Αϊτούς μακαρίους που η λήθη δε στέργει!

Σ’αυτούς Θεία στέψη, Ουρανίων που πρέπει

Αϊτούς Αρχαγγέλλους σ’επιγείων τη σκέψη!»

   Μέγιστο χρέος, η μνήμη στους αναληφθέντες Συναδέλφους, ανυπέρβλητο δε χρέος και ύψιστο, αν προσωπική γνώμη έχεις, για τις διαδικασίες περάσματος στην αθανασία τους και αυτόπτης μάρτυς σου'λαχε να βρεθείς, στις φοβερές και ιερές στιγμές της ανάληψής τους!

  Είμαι ιδιαίτερα συγκινημένος, σε τούτη τη γραφή και θα προσπαθήσω όσο μπορώ, η συγκίνησή μου να μην φανεί!

   Ο Τάσος Τυροβολάς, ήταν ένα εξαίρετο, πράο, καλοσυνάτο παιδί! Ένα υπόδειγμα ήθους και ευπρέπειας! Ήταν, μισό λεπτό, θεωρώ άκρως επιβεβλημένη τη διευκρίνιση, ακριβώς στο σημείο αυτό!

  Είθισται οι μεγαλοστομίες και οι εμφαντικές περιγραφές να ταιριάζουν στους τεθνεώτες και ανελθόντες! Όμως ετούτοι οι Νεκροί και τούτοι οι Αθάνατοι είναι κατά την ταπεινή μου άποψη ξεχωριστοί!

  Ιδιαίτερα τούτος ο Νέος των είκοσι τριών (23) ετών, που έφυγε με ένα φρικιαστικό και οικτρό τέλος, ήταν πράγματι, ένας ξέχωρος άνθρωπος, στον χαρακτήρα του! Ένας άνθρωπος τιμή γι’αυτούς που τον γνώρισαν και τιμή για την Πολεμική Αεροπορία, που τον ενέταξε στις τάξεις της!

  Διαφέραμε μία σειρά, ήταν ένα χρόνο παλαιότερός μου! Ο απόηχος της Σχολής και όταν συναντηθήκαμε στην 110 Πτέρυγα Μάχης, ακόμα κρατούσε στ’αφτιά μου και ίσως κάποια παραλειπόμενα συμπεριφοράς, για κάποιους να μην είχαν ξεπεραστεί! Άγγελάκια είναι τα Ίκαράκια! Αγγελάκια εκ προοιμίου, κάποια όμως ήταν και λίγο «Διαβολάκια!»

  Εκείνος, όμως ειλικρινά Άγγελος, Άγγελος πραγματικός, λες και το ήξερε πως τον πρόσμενε πολύ νωρίς ο Ουρανός, για τις Αγγελικές του αποστολές!

   Αρχές Οκτωβρίου του 1968 με άλλους 15 συμμαθητές μου, νεαροί Ανθυποσμηναγοί πνιγμένοι στα ιδανικά, ξεκινάγαμε από το σταθμό Λαρίσης, παίρνοντας το τρένο για τη Λάρισα!

  Με τη άφιξη κατευθείαν στο Αεροδρόμιο! Ήταν Κυριακή, κι’εκείνος από τους πρώτους και ελάχιστους, που προσπάθησαν να μας δουν! Η αλήθεια ήταν ότι η θέση τους ήταν θα έλεγα λεπτή! Η υπερηφάνεια τους στο Ζενίθ, ετοιμοπόλεμοι γαρ και ’μεις ούτε από κοντά δεν είχαμε δει ακόμα πολεμικό αεροπλάνο!

  Εκείνος ήρθε, μας καλωσόρισε, μας είπε καλή τύχη και μας πρότεινε το βράδυ να βγούμε και να πάμε στο περιβόητο παζάρι της Λάρισας στο δάσος του Αλκαζάρ και να μη ξεχάσουμε να πάρουμε χαλβά Φαρσάλων!

  Από την άλλη μέρα στη βαριά ανηφόρα της πολεμικής τέχνης, με τις δυσκολίες και τις αγωνίες κι’ο Τάσος πάντα κοντά!

  Το καμάρωμα γι’αυτούς ήταν ανυπέρβλητο, δεν ήταν ότι ήταν ετοιμοπόλεμοι, ήταν ότι υπηρετούσαν στην 348 Μοίρα Τακτικής Αναγνωρίσεως και μάλιστα από τις πρώτες σειρές που είχαν τοποθετηθεί κατευθείαν από τη Σχολή στη Μοίρα αυτή!

  Η 348 Μοίρα είχε μία ιδιαιτερότητα, που ήθελε τους χειριστές, μετά από τη συμπλήρωση κάποιων ωρών συνοδείας, μετά φυσικά το πολεμικό στάδιο, να πετούν μεμονωμένα, μόνοι τους δηλαδή, ενώ σε όλες τις άλλες Μοίρες της Αεροπορίας, εκτός από τις strike, όλες οι πτήσεις ήταν σε σχηματισμoυς, ζεύγους, τετράδος κτλ!

  Ε, δεν ήταν και μικρό πράγμα, να είσαι ένα παιδί 23 ετών και να παίρνεις ένα πολεμικό Αεριωθούμενο και να αλωνίζεις την Πατρίδα σου, με την βαθιά αίσθηση ότι την Υπηρετείς και αν χρειαστεί βαθιά στην Τουρκία θα μπεις!

  Πολλοί καβαλάγαμε το καλάμι και νομίζαμε, αν μη τι άλλο, ότι ήμασταν, κατ’ελάχιστον «Επίγειοι Θεοί!» Να μη φέρω άλλα παραδείγματα να φέρω τον εαυτό μου!

  Όταν έκανα τέσσερα μαθήματα οδήγησης αυτοκινήτου, αγόρασα αυτοκίνητο, το πήρα και πήγα στην Πρέβεζα περνώντας την «κατάρα» στο Μέτσοβο, με σκληρή καταιγίδα, σφοδρή χιονοθύελλα και μηδενική ορατότητα!

  Απόδειξη των όσων λέω, η παρακάτω φωτογραφία, που την έχω αναρτημένη στο γραφείο μου, πάνω από το κεφάλι μου, με ημερομηνία 14/7/1969, ήτοι δύο μήνες και εφτά ημέρες μετά την ανάληψη του Τάσου, εμπλουτισμένη με το ακόλουθο τετράστιχο, που καταδεικνύει όλο το μεγαλείο, του «Ναρκισσισμού» που τότε βίωνα!

«Τότε που Πίστευα πως Ήμουνα Αϊτός!

Δαιδαλογέννητος, Ικάριος Αϊτός!

Αϊτός Αρχάγγελος, Ημίθεος Αϊτός!

Αϊτός Θεάνθρωπος κι’επίγειος Θεός!»

  Εκείνος όμως, ο Τάσος Τυροβολάς αν και Ιπτάμενος, αν και Ετοιμοπόλεμος πάντοτε προσγειωμένος, μετρημένος, απλός, προσιτός και συγκαταβατικός, κοντολογίς Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν πραγματικός!

  Όμως το καντηλάκι του δε είχε πολύ λαδάκι, έμελλε να τελειώσει και να σβήσει στις 7 Μαΐου του 1969, ημέρα Τετάρτη και ώρα 15:15 περίπου και να ανάψει ξανά σαν Αστεράκι στον Ουρανό!

  Ήταν μία απογείωση ρουτίνας για εκτέλεση μεμονωμένης και συνηθισμένης πτήσεως σε ύψος 500 ποδών (165 μέτρων.) Εν χρήσει διάδρομος ήταν ο ΄΄26΄΄, για όσους δε γνωρίζουν ο αριθμός στην αρχή των διαδρόμου δείχνει και τη διεύθυνση του διαδρόμου σε σχέση με το μαγνητικό βορρά! Προς πλήρη κατανόηση η ένδειξη ΄΄26΄΄ αντιστοιχεί στην πορεία τω 260ο Μοιρών!

  Σε μεγάλη ταχύτητα κατά τη διάρκεια της απογείωσης, (140,150ΚΝΤS) ταχύτητα που ισοδυναμεί με 250- 265 χιλιόμετρα, Θραύτηκε το δεξιό λάστιχο του Αεροπλάνου! Αποφασίστηκε από το Χειριστή η Ματαίωση της απογειώσεως! Δυστυχώς το Αεροπλάνο ξέφυγε ελαφρώς δεξιά του διαδρόμου με αποτέλεσμα το αριστερό του φτερό να βρει το δεξιό στύλο των Barriers (Δικτύων Εμπλοκής του Αεροπλάνου), να τον σπάσει και αντί να εμπλακεί σ’αυτά, να τερματίσει φλεγόμενο από 500 περίπου γαλόνια καύσιμο, στα 50, 60 μέτρα μετά το διάδρομο στο γηπεδάκι της Μονάδας!

  Το τελικό σημείο του ατυχήματος απείχε 70 -80 μέτρα από τα οικήματα αγάμων της 349 Μοίρας Διώξεως Βομβαρδισμού, όπου εμείς μέναμε! Ακούγοντας όλο το θόρυβο πεταχτήκαμε όλοι έξω και αυτό που είδαμε, καλύτερα ας μην το περιγράψω!
«Καύση ζωντανού» ελπίζω ούτε στην άλλη ζωή, η μοίρα μου να μην μου επιφυλάξει να δω! Ίσως έτσι να πήγες ταχύτερα ψηλά φίλε Τάσο! Και μία λεπτομέρεια, ίσως δεν ταιριάζει η λέξη, και οι τρεις συμμαθητές της 40ης σειράς, που είχαν τοποθετηθεί στην 348 απωλέσθηκαν, ο Τάσος ο Τυροβολάς και ο ο Θόδωρος ο Τσίρκας σε αεροπορικά ατυχήματα, ο δε Μιχάλης σε τροχαίο, λίγο πιο πριν από τον Τάσο!

  Αθάνατος Γλυκέ μου Τάσο! Αθάνατος! Αθάνατος! Αθάνατος! Υπήρξες Υπέροχος καλέ μου Τάσο! Το λέω όχι γιατί έφυγες! Το λέω γιατί άξιζες!

  Όσο για το επιμύθιο της πρόληψης! Χάθηκαν και άλλοι συνάδελφοι κατά το ίδιο τρόπο και κάποιοι άλλοι φτηνά τη γλύτωσαν! Οι λόγοι δύο, πρώτον τα φρένα του RF-84F ήταν ηλεκτρικά! Ηλεκτρικά, με καταργημένο από κάποια σαΐνια του συστήματος αντιμπλοκαρίσματος και ομαλοποίησης της πέδησης (Antiskid System!) Ο δεύτερος και βασικότερος λόγος ήταν ότι τα επίσωτρα (Λάστιχα) ήταν Αμερικανικής προέλευσης, οι δε σαμπρέλες Γαλλικής, μ’αποτέλεσμα στο σημείο της βαλβίδας να φθείρονται κι’εντελώς αιφνίδια να σπάνε, αρκετές φορές με συνέπειες οικτρές!

  Και οι δύο σοβαρότατες αιτίες ατυχημάτων έμελλε να εξαλειφθούν η μεν μία με εισήγηση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, που εισηγήθηκε απλά την εγκατάσταση του συστήματος πέδησης των F-84F και στα RF-84F, η δε άλλη, αφού εντοπίσθηκε από τον γράφοντα!

  Να γιατί πάντοτε έλεγα ότι οι ασχολούμενοι με την ασφάλεια πτήσεων πρέπει να διυλίζουν και την κάμηλο, αλλά και τον κώνωπα!

                                                                                               Με Τιμή

                                                                                          Σπύρος Κίκερης