ΔΥΣΒΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ Η ΛΕΩΦΟΡΟΣ

Σπύρου Κίκερη

ΔΥΣΒΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Η ΛΕΩΦΟΡΟΣ! (ΠΟΙΗΣΗ)

«Δύσβατος της Ευτυχίας η Λεωφόρος

κι’ο άνθρωπος της δυστυχίας Σταυροφόρος!»

«Μ’αφορμή ένα Επώδυνο και Ρόδινο Όνειρο

που ήρθε

σαν Κατάρα και Ευχή, Μεγάλη Παρασκευή!»

«Ένα μου όνειρο, μ’ένα του λόγο και παράπονο πικρό!

Ένα μου όνειρο, μ’οδήγησε, σ’αυτό μου το γραπτό!

Κι’όταν μου είπε στη ζωή πως δυστυχώ,

τότε κατάλαβα, πως μ’ έβλεπε μισό!

Μα στον απόηχο απ’τ’όνειρο αυτό

Ίσως να μάθω πως και τι να εκτιμώ!

Γιατ’είναι κρίμα να διαβαίνω τον καιρό

και να νομίζω, πως Θεέ μου, ευτυχώ!»

«ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ!»

Έχω παράπονα φριχτά, με λένε Ευτυχία

γιατί με πλήγωσε βαριά, του κόσμου η βλακεία !

Ποτέ δε ζήτησα πολλά, ζήτησα πάντα λίγα

με ζήτηση και προσφορά σε ανακολουθία!

Κάλπικα νομίσματα όλη η ζωή σας

κάλπικα αισθήματα η συναλλαγή σας!

Καραβοτσακίσματα η διαδρομή σας

κι’όλα τα ναυάγια, με συμμετοχή σας!

Κάλπικα νομίσματα, χάπια χρυσωμένα

όνειρα ευφάνταστα, άσαρκα τη μέρα!

Ταματ’ ανεκπλήρωτα, μ’αίμα πληρωμένα

και βλακείας κόμιστρα προεξοφλημένα!

Ποτέ δε μ’είδαν καθαρά τ’ανθρώπινα τα μάτια

γιατί τα έκλειναν στο φως τ’ανοίγαν στα σκοτάδια!

Ποτέ δε βρήκαν τα κλειδιά, για τα χρυσά παλάτια

γιατ’είχαν άδεια την καρδιά και την ψυχή τους άδεια!

Τα Αγιοκέρια μένανε για σας, πάντα σβησμένα

και του Διαβόλου τα κεριά πάντοτε αναμμένα!

Τα Κηροπήγια φτηνά μα επιχρυσωμένα

σαν τους Σταυρούς του ξορκιστή, με τα κομμένα χέρια!

Έχω παράπονα φριχτά, για σας, όχι για μένα

ποτέ δε βλέπατε καλά, βλέπατε θολωμένα!

Τα φίλα, πάντα εχθρικά, τα πρόστυχα παρθένα

και τα γραμμένα της ζωής, πάντοτε λαθεμένα!

Το θέμα είναι τραγικό, γιατί κανείς δεν θέλει

τη δυστυχί’αφεντικό να τον διαφεντεύει!

Μα το παράδοξο γι’αυτόν, τη λογική που έχει

είναι, που δίνει το παρόν, σ'εκείνον που τον τρέχει!

Μέχρι «στιγμή» με κάνατε κι’ακόμα με πεθάνατε

κι’όταν για μένα σκάβατε, κάπου μοιρολογάγατε!

Χίλιες φορές με θάβατε και μία με ξεθάβατε

χίλιες με βλαστημάγατε και μία με δοξάζατε!

Για σας χαρές και όνειρα, πίκρες και αυταπάτες!

Φαντάσματα τα όνειρα και οι χαρές απάτες!

Ελπίδες, που γινόντουσαν αίφνης χιονοστιβάδες

κι’οι Μοίρες σας προσχήματα για τις δικές σας γκάφες!

Ψάξτε καλά τα όνειρα και δείτε που σας πάνε

μα προπαντός προσέξτε τα, πίσω όταν γυρνάνε!

Ξέρουν πολλά τα όνειρα κι’όταν αυτά μιλάνε

ακούστε τα, τα όνειρα και μην τα προσπερνάτε!

Θέλει ο έρωτας ψυχή, θυσίες η αγάπη!

Άλλο ψυχή κι’άλλο κορμί, ποιος να το καταλάβει

που σεις αρκείστε στο κορμί κι’όπου αυτό σας βγάλει

μια κι’ο καθένας αγνοεί, τι πα να πει αγάπη!

Ναι, το κορμί σας διαρκεί, όσο ένα φεγγάρι!

Φεγγάρι που στη φέξη του είναι γεμάτο χάρη

και που στη χάση γίνεται, απόλυτο σκοτάδι

μέχρι τελείως να χαθεί, στα σκοτεινά του Άδη!

Μα θα στα πω στον ενικό, με όση έμφαση μπορώ

κι’ευελπιστώ να ακουστώ γιατ’ίσως και να σ’εκτιμώ!

Εγώ έχω μάθει να τιμώ, τον κάθε φίλο και εχθρό!

Εγώ έχω μάθει ν’αγαπώ μα πιο πολύ να εκτιμώ!

Κι’αν τα δικά μου όνειρα, πνιγμένα μες το κλάμα

κι’η αγωνία μόνιμα για σένα μέγα βλάκα

κι’οι Ερινύες άγνωστες κι’αδιάβατες στο διάβα

κι’αν οι Ελπίδες θάνατος κι’απέλπιδες στο δράμα!

Κι’αν μες το διάβα της ζωής, μου κουραστείς να τρέχεις

κι’αν με πολλούς, μου γνωριστείς και με πολλούς μου μπλέξεις

με τη δική μου την ευχή, πίσω να ανατρέξεις

αυτόν που άξιζε να βρεις και στην Ευχή να στέρξεις!

Τα όνειρα σαν έρχονται κι’όλο τα ίδια δείχνουν

αν δεν καταλαβαίνουμε, αυτά θα επιμείνουν!

Τα όνειρα, τα θέλω σου, καλύτερα γνωρίζουν

και για την Ευτυχία σου, σκληρό αγώνα δίνουν!

Μια σκάλα ως τον Ουρανό, πάλεψε για να φτιάξεις

αν θες ψηλά να ανεβείς αγάπη να μη χάσεις!

Κι’αν στα μισά απελπιστείς κοίτα μην αποκάμεις

αν για μια’γάπη πολεμάς, πίσω να μη μου κάνεις!

Και μη με κάνεις να πονώ, ούτε να μοιάζω στο Χριστό

στην πλάτη να’χω το Σταυρό, χωρίς ποτέ να λυτρωθώ

και να χρυσώνω τον καημό, καθώς σηκώνω το Σταυρό

εσύ να λες «πως ευτυχώ» και ’γω να πνίγω τον καημό!

Και ’μείς οι δυο αντί μαζί, δυστυχισμένοι μια ζωή

σ’αντίθετη διαδρομή χωρίς καμία επαφή!

Μα ποιος μπορεί να φανταστεί πως ένα όνειρο αρκεί

Αγάπη που’χει Σταυρωθεί, σαν το Χριστό ν’αναστηθεί!

Και σαν το θαύμα δεν αργεί και η αγάπη θε ναρθεί

ψηλά της μέλλει να σταθεί, μέχρ’η ψυχούλα της να βγει!

Κι’η Ευτυχία θαν’εκεί μεχρι την ύστατη στιγμή

με το’να χέρι το κερί, με τ’άλλο να παρηγορεί!

Όμως κι’αν έτσι δε συμβεί, τ’όνειρο θε να μείνει 
και να χτυπάει στις καρδιές, αυτό θα επιμείνει!
Κι'αν δεν τ'ανοίγουν οι καρδιές, απ'τον καημό θα πίνει
και το κεράκι πλάι του, στο στεναγμό θα σβήνει!

Αυτά συμβαίνουν μάτια μου, σ’αληθινή αγάπη!

Αυτά που κάνουν τ’όνειρο, ποίημα σ’ένα βράδυ!

Αυτά σ’αυτούς, που καρτερούν ως τη ζωή την άλλη

το ταίρι τους να ξαναβρούν, μέχρι να πουν χαλάλι!

Αυτά λοιπόν είχα να πω, τίποτα παραπάνω!

Αυτά πριν εξαφανιστώ, κι’υπόσχεση σου πάρω!

Ελπίζω γρήγορα να’ρθώ, μέσα σου να περάσω

κόμπο μαζί σου να δεθώ, μαζί σου να γεράσω!

                                                      Με Τιμή

                                                      Σπύρος Κίκερης