ΑΝΑΓΚΑ ΚΑΙ ΘΕΟΙ ΠΕΙΘΟΝΤΑΙ!
«Έλεος Θεέ μου! Έλεος! Το ποίμνιό σου φώτισε
και άστραψε και βρόντηξε!»
Αποσαφήνιση: Ποτέ δε δήλωσα ότι είμαι, άθεος, Άχριστος και Άθρησκος! Τέκνο και όχι δούλος του Θεού
αισθάνομαι, που χρησιμοποιώ, όσο πιο πολύ μπορώ το νου με τον οποίο εκείνος με έχει προικίσει!
Η εικόνα πλάι δε δείχνει τίποτα άλλο, από τη γωνιά στην είσοδο του σπιτιού μου και ανατολικά, εκεί που κάποιες στιγμές αναλώνω, στοχαστικά κοιτάω και το Σταυρό μου κάνω!
Η εικόνα πλάι δε δείχνει τίποτα άλλο, από τη γωνιά στην είσοδο του σπιτιού μου και ανατολικά, εκεί που κάποιες στιγμές αναλώνω, στοχαστικά κοιτάω και το Σταυρό μου κάνω!
Όμως εκπλήσσομαι, εξίσταμαι και ενίσταμαι, όταν αισθάνομαι συνειδητά ότι ο αρνητισμός και ο σκοταδισμός στην εποχή μας καλά κρατούν και σε κάποια υποτιθέμενα «πνευματικά μυαλά» κυριαρχούν!
Πέρασαν είκοσι και πέντε Αιώνες που οι πάνσοφες αλήθειες ειπώθηκαν, τις συνειδήσεις μας με θάρρος όπλισαν κι’εκείνες τόλμησαν και εν τέλει τις ψυχές και τις καρδιές μας φώτισαν!
Το θέμα, όπως ακριβώς το έγραψα, το αντέγραψα από το Σιμωνίδη τον Κείο – το Κείο από την Κέα, τη νήσο Τζια δηλαδή - μία πάνσοφη στο βάθος της φράση, που ας πούμε ειπώθηκε το 500 πΧ!
Οποία αλήθεια και Σοφία Θεέ μου; Δεν είναι ούτε λίγο ούτε μικρό έστω μια φράση σου να μείνει πίσω σου σαν ρήση διδάσκουσα αενάως στην αιωνιότητα! Βέβαια του Σιμωνίδη δεν είναι η μόνη, είναι κι’άλλες όπως για παράδειγμα το. «Ὦ ξεῖν', ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις, ὅτι τῇδε κείμεθα τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι!» κτλ
Δε ξέρω πόσοι από την εποχή μας θα κοσμήσουν την αιωνιότητα με παρόμοιες παροχές; Το παρήγορο είναι ότι εμείς δεν είμαστε και
πνευματικοί, άνθρωποι του πνεύματος και λειτουργοί δηλαδή! Άνθρωποι εντεταλμένοι Θεόθεν για την πνευματική ανάταση και φώτιση της ανθρώπινης διανόησης και συμπεριφοράς!
Ειλικρινά δεν αισθάνομαι σα προνομιακό και χαρισματικό ανθρώπινο ον, σαν ανατρέχω στους Αρχαίους μου προγόνους για μια σταλαγματιά σοφίας, προκειμένου να προσαρμοστώ και ασφαλώς να προσγειωθώ σε μια οποιασδήποτε μορφής πραγματικότητα, σαν τούτη που τώρα βιώνουμε!
«Κρείσον ουδέν Ανάγκας» διαβάζω στον Ευριπίδη! «Ανάγκη Μητέρα Μοιρών!» Ακούω εκβάλλουσα τη φωνή του Πλάτωνα! Φράσεις που τόσο ανάγκη έχουμε σήμερα ν’ακούσουμε, με υπομονή να οπλισθούμε σε τούτο τον ιδιότυπο φυλακισμό, από έναν αόρατο εχθρό που επιλεκτικά και θανατικά μας κυνηγά, να
φυλαχτούμε! Έναν άσπονδο «Ιό» δηλαδή που τον λένε «Κορονοϊό και Covid -19» και που μοιάζει σαν «αχινός» σε πλάνης χαρόντεια παράλλαξη!
Κι’απ’την άλλη οι μεταθανάτιοι πνευματικοί, σε μια απαξιωτική του κινδύνου επιμονή, να γίνονται
για σένα πρόωροι ψαλμωδοί στη στερνή σου επί γης ευχή, για την αιώνια ζωή και το μέγα έλεος!
Έλεος Θεέ μου! Έλεος! Σε ποιον Αιώνα ζω Θεέ μου; Βοήθα, στο χρόνο μέσα να βρεθώ πριν ολότελα χαθώ!
Ζω μήπως το 13ο και 14ο Αιώνα εκεί που ο «Αλάθητος» Πάπας Γρηγόριος ο 9ος διέταξε τη θανάτωση των αξιαγάπητων και χρειαζούμενων οικόσιτων, που λέγονται γάτες, για να ενσκήψει σφοδρός ο λοιμός της μαύρης πανούκλας, απ’τους αρουραίους και να εξαφανιστεί το 1/3 ολόκληρου του πληθυσμού της Ευρώπης, με τους νεκρούς να υπερβαίνουν τα εκατό εκατομμύρια και σε πολλά μέρη οι ζωντανοί να μην φτάνουν να θάψουν τους νεκρούς;
Ζω μήπως τις τραγικές εκείνες μέρες της άνοιξης του 1453, που η
«Πόλη» έπνεε τα λοίσθια και ένας από τους βασικότερους λόγους ήταν ότι εσείς προτιμήσατε τις εκκλησιές και τα Μοναστήρια, αντί τα μετερίζια;
Πού ζω Θεέ μου; Πού; Μήπως στο 1521 εκεί στον ανελέητο κατατρεγμό του Μαρτίνου Λούθηρου, του Μεταρρυθμιστή; Τι αμφισβήτησε ο
άνθρωπος αυτά που στην απολογία του είπε; «Εάν δε με πείσουν, με επιχειρήματα από την
Αγία Γραφή ή με αδιάσειστη λογική, δεν
μπορώ να αναιρέσω τις θέσεις μου, γιατί
δεν πιστεύω στο αλάθητο του πάπα, ούτε στο αλάθητο των συνόδων, γιατί όλοι
γνωρίζουν ότι πολλές φορές και οι πάπες και οι σύνοδοι έχουν σφάλει και έχουν
πέσει σε αντιφάσεις. Εγώ έχω πειστεί από τα βιβλικά επιχειρήματα που έχω ήδη
αναφέρει, και είμαι απόλυτα ενωμένος με το λόγο του Θεού. Δεν μπορώ και δε θέλω
να ανακαλέσω τίποτα, γιατί δεν είναι ορθό, και αντίθετα είναι επικίνδυνο να πράττει
κανείς αντίθετα με τη φωνή της συνείδησής του. Ο Θεός ας με βοηθήσει. Αμήν!»
Πού ζω Θεέ μου; Πού; Μήπως στο 1521 εκεί στον ανελέητο κατατρεγμό του Μαρτίνου Λούθηρου, του Μεταρρυθμιστή; Τι αμφισβήτησε ο
Αυτά
είπε και’συ Θεέ μου να τον δικάσουν άφησες; Ή πείραξε το ότι νυμφεύθηκε μια μοναχή και
διαιώνισε το ανθρώπινο είδος αυξάνοντάς το με έξι (6) κλώνους του; Ή το ότι για
να γλυτώσει έζησε σαν Πρίγκιπας Γεώργιος; Ή ότι υπέγραφε σαν «Ελευθέριος» στην
Ελληνική ή ακόμη το ότι έκανε το 40% των Χριστιανών οπαδούς του;
Μήπως στο 1572 εκεί τη νύχτα της 24ης
Αυγούστου, τη Νύχτα
του Αγίου Βαρθολομαίου, του μεγαλύτερου θρησκευτικού
μακελειού της ιστορίας, του μακελειού των 100.000 νεκρών + μεταξύ ομοθρήσκων;
Ή μήπως ζω Θεέ μου τον 17ο Αιώνα εκεί που η «Ιερά Εξέταση» κατέστησε Όσιο από τα Βασανιστήρια, για να «εξορκίσει» το
καταραμένο του Τεράστιου Γαλιλαίου πνεύμα, που έλεγε «ότι η Γη κινείται;»
Και καλά ολ'αυτά, όμως έπρεπε να'ρθεί ο Πανούργος Πάπας Παύλος εν έτει 1992, μετά 350 ολόκληρα χρόνια δηλαδή, για να αρθεί το της Εκκλησίας "Γαλιλαίο Αμάρτημα;" Κι'αυτό για να σαρκωθεί επι γης το "Αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστι Αμαρτία" και η άλλη όψη του "Ευλόγησον" δηλαδή του Ηγουμένου, που σας κατοχυρώνει δια "πάσαν νόσον και πάσαν αμαρτία!"
Και καλά ολ'αυτά, όμως έπρεπε να'ρθεί ο Πανούργος Πάπας Παύλος εν έτει 1992, μετά 350 ολόκληρα χρόνια δηλαδή, για να αρθεί το της Εκκλησίας "Γαλιλαίο Αμάρτημα;" Κι'αυτό για να σαρκωθεί επι γης το "Αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστι Αμαρτία" και η άλλη όψη του "Ευλόγησον" δηλαδή του Ηγουμένου, που σας κατοχυρώνει δια "πάσαν νόσον και πάσαν αμαρτία!"
Καλά μωρέ πνευματικοί μου, τι καινούριο είπε ο άνθρωπος και τα πήρατε και μέχρι θανάτου τον βασανίσατε; Πυθαγόρα ποτέ δε διαβάσατε; Θαλή Μιλήσιο; Αρχιμήδη; Κοπέρνικο έστω;
Εσείς θέλατε ακόμα τη Γη να είναι επίπεδη, για να «τα κάνετε όλα ίσωμα» ίσωμα σαν «αξίωμα!» Ελπίζω τουλάχιστον να γνωρίζετε τη βαθύτατη έννοια του «Αξιώματος» πέραν της «Ιεραρχικής», που υπέρ δεόντως σας τιμά τούτη η Πολιτεία!
Η Πολιτεία αυτή, που της αντιστέκεστε και κατατάσσει τον Αρχιεπίσκοπο είκοσι μία (21) θέσεις μπροστά από τον Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Αμύνης και τριάντα μία θέσεις, προ των Αρχηγών Γενικών Επιτελείων των Σωμάτων (ΑΓΕΣ – ΑΓΕΑ – ΑΓΕΝ)! Συμμεριστείτε το, τουλάχιστον κι’εκτιμείστε το, Δημόσιοι Υπάλληλοι άλλωστε είστε, με τα ανυπέρβλητα «τυχερά» σας!
Μη μας κάνετε να πιστεύουμε ότι αυτά τα «τυχερά» του μπεζαχτά, με τα παγκάρια κτλ, συνιστούν τα βασικά κίνητρα, των αντιρρήσεών σας περί αποχωρισμού του ποιμνίου σας για λίγο, λόγω υπέρτατης ανάγκης, ανάγκης υγείας, από κίνδυνο παγκόσμιας απειλής!
Όμως επειδή ένιοι εξ’υμών εξακολουθούν να εμμένουν στις ανεπίτρεπτες θέσεις σας, αν και δεν το επιθυμώ, είμαι αναγκασμένος, να αυστηροποιηθώ απέναντί σας!
Ρε άιντε στο καλό σας, εσείς και το πνεύμα σας, που ακόμα θα μας κατευθύνετε, αποποιούμενοι τη Θεία αλήθεια του Ηράκλειτου
«ότι τα πάντα ρει» εκτός από τη δικό σας πνεύμα που αενάως οπισθοδρομεί! Συγνώμη δηλαδή, αλλά είναι ιδιαίτερα δύσκολο σε κάποιον όσο καλοπροαίρετος και να είναι, πλέον να σας συμμεριστεί!
Το ιδιαιτέρως ανησυχητικό είναι ότι στην Ιερή σας σύσκεψη περί του πρακτέου, αποστάλθηκε να παραστεί σαν σύμβουλός σας ένας μεγάλος επιστήμονας και λάτρης του θρησκεύματος, που
αν αποστάξουμε τις γνώσεις του, οι γνώσεις σας στο σύνολό τους υστερούν!
Ναι αναφέρομαι στον αξιότιμο Κο Σιόρδα του Βιογραφικού των είκοσι εφτά (27) σελίδων, των εφτά (7) παιδιών και βαθύ γνώστη όλων των ψαλμών – ψάλει σε εκκλησία της Κηφισιάς! -
Δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω εκτός από τη λύπη μου και την πίστη μου περί του ότι είστε ένα λάθος, ένα λάθος διαρκείας, που εκτιμώ ότι μπορεί να διορθωθεί!
Θα κλείσω το όλο θέμα με την παράθεση σχετικών στίχων μου από ένα μου ποίημα, που περιέχεται στην ποιητική μου συλλογή με τίτλο «Ξεναγήσεις Ψυχισμού», που αν σήμερα τη δημοσίευα θα της έδινα γενικό τίτλο «Ξεναγήσεις Υπερβατικού Διαλογισμού».
Το ποίημα με τίτλο «Το Θείο» γράφτηκε φθινόπωρο του 1981 στη Βόρειο Ιταλία, στο χωριό Sesto Calende/Hotel Tre Re εβδομήντα χιλιόμετρα Δυτικά Μιλάνου, όπου βρισκόμουν για πτητική εκπαίδευση! Το βιβλίο δημοσιεύτηκε το 1991.
ΤΟ ΘΕΙΟ!
Αμορφωσιά και Θεοσύνη σχέτισες ανάλογα
μέσα στο φτωχό τέμενος του μυαλού σου
κι’έπλασες αν και θνητός αθάνατους
τον Άγιο της βροντής, της βροχής, της
Ήσουν τότες φτωχός, αδαής, ευτυχής
τρεφόμενος μ’ευχές, προσευχές και δεήσεις
εκλιπαρώντας την ανυπαρξία, την άγνοια και τ’άσχετο
κλαίγοντας ενίοτε με δάκρυ μετάνοιας, που λιβάνισμα ανέβλυζε!
Τελώντας πάντα εν δισταγμώ, την πόρτα αρνιόσουν ν’ανοίξεις
την πόρτα που πείσμονα η μόρφωση χτύπαγε!
Την πόρτα που κερκόπορτα έλεγες κι’ερμητικά την έκλεινες
την άλωση του ποιμνίου να προλάβεις, μπας και το χάσεις!
Όμως η πόρτα μόνη της άνοιξε, θέλημα ανώτερης δύναμης ίσως
βίαια εισβάλοντας στις συνειδήσεις του ποιμνίου σου!
Τότες από ντροπή παρασύρθηκες, δίκιους να κάνεις φόνους
σκοτώνοντας για πρώτη φορά της άγνοιας τους φόβους!
Έτσι επάξια ενάντια στη στρίγγλα καταιγίδα στάθηκες
Βλέποντας χαράματα, το Φωτοστέφανό της φάντασμα!
Είδα το φως τ’ αληθινό αναφώνησες, χάρηκες
την ατέλειωτη κάθαρση, της άτολμης τόλμης, άρχισες!
Ψευτοθεούς εξολόθρευσες, μέχρι που στους πιστούς κώλωσες
τους κολλητούς που σα τσιμπούρια στο ποίμνιο είχαν φωλιάσει!
Το πεφωτισμένο τσεκούρι, που το πνεύμα κράδαινε, έκραξες
τη σπάθη του βιβλίου απέταξες αυτά που σε βόλευαν έψαξες!
Στα Ουράνια πέταξες, με ομοίους μυήθηκες, έγραψες, έψαλες
κι’όσα κανείς δεν είδε με πειθώ περιέγραψες κι’έπεισες!
Έτσι τα ποίμνια, νήπια έμειναν και’συ σαν ποιμένας σοφός
και μετά από σένα, ο ένας ο μέγας κι’ο μόνος Θεός!
Σαν δούλος πιστός έναντί του στάθηκες, σε σοφούς αντιτάχθηκες
σταθερός στους καιρούς έμεινες, λες και ξεχάστηκες!
Μα οι καιροί ου μενετοί, τα πάντα ρει, είπαν σοφοί
μα’συ εκεί, πάντα εκεί κι’αυτός το τέλος κι’η αρχή!
Μόνος εσύ πάνω στη Γη, αυτός ψηλά στον Ουρανό
κι’ένα απέραντο κενό, ανάμεσα σε σας τους δυο
που έμελλε να καλυφθεί κι’αρκούντως ν’αποκαλυφθεί
μα’συ εκεί, πάντα εκεί, Αμήν, αεί κι’επιμονή!
Κι’ενώ το Θείο τέλειωνα, σε δάσος πως ήμουν ένιωσα
και πάνω που περπάταγα είδα μυρμήγκια πάταγα
και τ’άκουγα που έσκουζαν κι’από τον πόνο έκλαιγαν
κι’ακου να δεις τι σκέφτηκα κ’ίσως να παραφέρθηκα!
Τις σκέψεις περιμάζεψα, τα δυνατά μου έβαλα
στο τι, στο ωχ εισέβαλα, σταμάτησα στο πως
και’κει αναρωτήθηκα, για μένα ο φτωχός
αν έμοιαζα γι’αυτά σεισμός, έμοιαζα και Θεός!
Και σαν ύστατη συμβουλή: «Ποτέ μην πάψεις πίσω να κοιτάς, αν θες μπροστά, χωρίς κενά, να τραβάς! Κι’αν θες ψηλά να πας πρώτα για τ’ανθρωπινά να μεριμνάς κι’ύστερα για τα υπερβατικά και τα Θεϊκά!»
Με Λύπη, Πίστη και Τιμή
Σπύρος Κίκερης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας