ΚΙ'ΑΥΤΟΙ ΠΟΤΕ ΔΕ ΓΥΡΙΣΑΝ!

ΣΠΎΡΟΥ ΚΙΚΕΡΗ

ΚΙ’ΑΥΤΟΙ ΠΟΤΕ ΔΕ ΓΥΡΙΣΑΝ!

"Πόνο στον πόνο, κλαμα στο κλάμα
μόνιμα καίει γι'αυτούς η λαμπάδα!
Σαν χρέους τάμα, τούτων η σάρκα
άσβεστη δάδα, μητέρα Ελλάδα!

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ! (15/4/1980!)

Σμηναγοί Ιπτάμενοι

Σωτ. Λαουρδέκης ετών 33

Σπ. Μπουρτζινάκος ετών 32!

"Κι’αυτοί ποτέ δε γύρισαν

σ'αυτούς, που τους περίμεναν!

Στο δρόμο ανελήφθησαν!

κι'αρχάγγελοι εχρίστηκαν!"

   Έπεσαν υπέρ Πατρίδος, στην άοκνη προσπάθεια να επινοήσουν ελιγμούς εναέριας εμπλοκής, με ένα εκπληκτικό αεροσκάφος (Α/Φ) τύπου F -104!

   Εκπληκτικό μεν (Α/Φ), πλην όμως όχι τόσο κατάλληλο για

τέτοιου είδους αποστολή! Στο σημείο αυτό ας αναλογιστούμε ότι αμφότεροι ήσαν στον τύπο εκπαιδευτές!

Όμως:

«Σαν τέτοια μαντάτα φτάσουν στ' αφτιά σου, νιώθεις πως χάνεις δύο παιδιά σου!»

   Η Σχέση μας στη Σχολή!

   Η Σχέση της πρώτης τάξης της Σχολής Ικάρων, με την τελευταία, είναι τόσο σημαντική, που μόνο όσοι την έχουν βιώσει, μπορούν απολύτως στο νόημά της να μπουν!

   Σχέση Πατέρα με παιδί; Σχέση μεγάλου αδελφού με μικρού;

Σχέση Δασκάλου με μαθητή; ….. Όχι, όχι η σχέση αυτή δεν μπορεί ν’αποδοθεί!

   Είχα την Τιμή και θα έλεγα την «ατυχία» να γνωρίσω τα δυο αυτά υπέροχα παιδιά της 43ης Σειράς Ικάρων, συντελώντας σα Διοικούσα τάξη, στη γαλούχηση της νοοτροπία τους, σαν Στρατιώτες και Μαχητές, από την πρώτη ημέρα εισόδου τους στη Σχολή, οπως άλλοι έκαναν σ'εμένα!

   Είχα την ατυχία να πληροφορηθώ τον εν Αιθρία κεραυνό, εκπαιδευτής όντας στην πτητική εκπαίδευση των Ικάρων!

   Ήξερα και ξέραμε, ότι δεν ήταν οι πρώτοι, ούτε και οι τελευταίοι! Οι οδύνες πάγιες στις περιπτώσεις, αλλά κάποιες φορές πιο οδυνηρές, ας μην επανέλθουμε στο γιατί.

   Συνυφασμένος ο κίνδυνος και ο θάνατος με το λειτούργημά μας, αλλά και αστείρευτη πηγή στην υπερηφάνειά μας! Όμως ο πόνος γι'αϊτούς είναι πόνος κι’ο πόνος γι'αυτούς  ιδιαίτερος πόνος!

   Πόνος καθ’υποτροπή!

   Προχτές έγραφα στο διαδίκτυο κάτι από τα εσώψυχά μας, για τα γενναία παιδιά μας! Ναι στις 12/4ου γράφαμε για τον Ήρωα

Σμηναγό (Ι) Μπαλταδώρο, που αναλήφθηκε  στη θαλάσσια περιοχή της Σκύρου!

   Στις 14/4ου  για τον Ήρωα Σμηναγό (Ι) Γκέλη, που αναλήφθηκε στο Πτώον Όρος της Βοιωτίας!
   Και μια μέρα μετά 15/4ου να γράφουμε για τους πολυαγαπημένους Σμηναγούς (Ι) Μπουρτζινάκο και Λαουρδέκη, που αναλήφθηκαν αντίστοιχη μέρα του 1980!

   Και’δω εύλογα αναρωτιέμαι!

   Και’δω εύλογα αναρωτιέμαι και στέκομαι σε μία ερώτηση, που πολλές φορές, από πολλούς μου έχει απευθυνθεί: «Πώς είναι δυνατόν ένας Ιπτάμενος της Πολεμικής Αεροπορίας (ΠΑ), να βγάζει τέτοιες ευαισθησίες;»

   Αναπάντητη η ερώτηση, σχεδόν πάντα, γιατί ίσως τα μάτια και η σιωπή, σ’αυτές τις περιπτώσεις, μέσα απ’τις εκφράσεις τους και τις σιωπές τους πιο έντονα και πιο πειστικά μιλούν!

   Αλήθεια υπάρχουν πολλές ψυχές και πολλές καρδιές, που μέσα σ’ελάχιστα δευτερόλεπτα ανάβουν σαν πυρωμένα σίδερα και μέσα σε λιωμένο πάγο ακαριαία σβήνουν, κάθε άλλο παρά και του αντιθέτου αποκλειομένου;

   Αξιοπρόσεκτες Ημερομηνίες!

   Όπως θα προσέξατε οι ημερομηνίες σαφώς δηλώνουν το μέσο της Ανοίξεως! Έχει σημασία; Είναι πολύ πιθανόν, χωρίς και Όρκο να παίρνω! Όμως στους συναδέλφους θα εφιστούσα μια επαύξηση προσοχής στην περίοδο!

   Πάντα οι παλαιότεροι μας το’λεγαν κι’ύστερα εμείς στους

νεότερους : «Η άνοιξη θέλει προσοχή, γιατί η άνοιξη δίνει, παίρνει,  παρασέρνει, ενδίδει, προδίδει και συνεπαίρνει!»

   Και πράγματι μέσα στης Φύσης τον οργασμό, η άνοιξη δεν εξαιρεί ούτε τον Ανθρώπινο οργανισμό! Όλα σ’αυτή μεγαλύνονται και το λίμπιντο και η τόλμη και το θάρρος και η πίστη και ο Ενθουσιασμός ... Όμως η επιρροή της μοιάζει με μέθη, που δύσκολα καταλαβαίνουμε! Δυστυχώς τα σχετικά στατιστικά είναι αποκαλυπτικά κι’αν αναλογιστούμε τα παρ’ολίγον ατυχήματα, που συνηθέστατα είναι μυστικά, θα διαπιστώσουμε ότι είναι τρομακτικά!

   Δε μπόρεσα να βρω χρονολογικά το μύθο του Ικάρου, όμως αναπολώντας τις Ουράνιες θύμησες και τα δέλεαρ του Ουράνιου

κάλλους ανά εποχή! Μόνο την άνοιξη θα μπορούσα να βρω σαν την πλέον προκλητική, για το οδυνηρό του Ικάρου τέλος και κλέος!

   Θα κλείσω την επετειακή αυτή αναφορά στους Ήρωες Συναδέλφους, στην οποία και προσπάθησα να είμαι όσο το δυνατόν πιο ευχάριστος, γιατί, δεν αισθάνομαι τόσο καλά, που μέρες τώρα σας θλίβω και ίσως συνθλίβω, με τα δικά μου γραπτά, με κάποιους μου στίχους, στους Μακαρίους και Αθάνατους, Συναδέλφους Αρχαγγέλους:

"Εδώ Εσύ να φτάσεις δε μπορείς!"

Τί άραγε γι'αυτούς να πεις Θεέ μου
και λόγια να συντάξεις, που να βρεις;
Π'ακούω τη φωνή σου Ουρανέ μου
"εδώ εσύ να φτάσεις δε μπορείς!"

Στο ύψος τους να φτάσεις, ποτέ δεν θα μπορέσεις

κι’αν κάποτε θα φτάσεις, εκεί δεν θα τους βρεις!
Ποτέ δεν θα τους φτάσεις, όσο και να παλέψεις
στα άστρα Παραδείσου, εσύ θα  τυφλωθείς!

Σε άβατα Αγγέλων, Ηρώων κι'Αρχαγγέλων 

η πρόσβαση κλεισμένη, για τους κοινούς θνητούς!
Κι'αρκεί αυτούς να βλέπεις σε πάνθεο Γενναίων

εικόνες να σου φέρνει, από τους Ουρανούς!

Μα κι’αν αυτό δε στέργει και σ’απογοητεύει

ποτέ, ποτέ μην πάψεις, σκληρά να προσπαθείς

κάτι γι’αυτούς να ψάξεις, που να σε γοητεύει

στ'απέναντί τους χρέος, να ανταποκριθείς!

                                                               Με Τιμή και Υπερηφάνεια

                                                                      Σπύρος Κίκερης.