ΛΕΥΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΣΚΛΗΡΕΣ ΘΥΜΗΣΕΣ

Σπύρου Κίκερη

ΛΕΥΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΣΚΛΗΡΕΣ ΘΥΜΗΣΕΣ

«Ο ΧΙΟΝΙΑΣ»

Ο Λευκός Καλοδεχούμενος Άγγελος

το Χιόνι εννοώ

κάθε άλλο, παρά στα κακά Άμεμπτος!

Να το πούμε Αναγκαίο κακό;

Να του βάλουμε και θαυμαστικό;

Εμπόδιο εγώ δεν θα σταθώ!

Απλά στην αντίφαση

Θα μου επιτραπεί ν’αναφερθώ!

κι’αν πρέπει, ας παρεξηγηθώ!

  Είναι προπαραμονή Πρωτοχρονιάς του 2017, το ημερολόγιο λέει τριάντα (30)! Τα καιρικά θεριά έξω μαίνονται – Χιονιάς, Κρύο, Βοριάς, Αέρας, Φονιάς, Παγωνιά, Ερημιά….!

  Άλλη η όψη η χθεσινή, άλλη η σημερινή και δυστυχώς κατά 180ο Μοίρες διαφορετική! Τα χαμόγελα πάγωσαν στα χείλη των παιδιών κι’οι χαρούμενες κραυγές έπαψαν ν’ακούγονται! Πόσο, αλήθεια, εύκολα εναλλάσσονται σ’αυτή τη ζωή, λύπη και χαρά! Συνηθισμένα πράγματα αυτά!

  Πάγωσε το χιόνι, το πούπουλο μολύβι άσπρο έγινε και ύπουλο! Τα’χει αυτά η Ζωή, τα ξέρουμε, μα τ’αγνοούμε και εμμένουμε στην άγνοια! Πάντα στη χαρά βιαζόμαστε κι’ας ξέρουμε τι ακολουθεί!

  Έκοψα τη φόρα σε αρκετούς φίλους χθες, πάνω στον ενθουσιασμό τους για τον άσπρο Άγγελο, το «Μάννα» του Ουράνιου κάλους! Ήδη η ταλαιπωρία στους δρόμους είχε αρχίσει, κάποιες νταλίκες δίπλωσαν, η κυκλοφορία σταμάτησε στις εθνικές οδούς, στα φορτηγά απαγορεύτηκε να κυκλοφορούν κτλ κτλ!

  Είχα την τύχη τα χιόνια να γνωρίσω καλά και τούτος ο «Χιονιάς» στο νου μου πολλά φέρνει! Πολλά από παλιά και μακριά! Να γιατί αυθόρμητα, τούτη τη γραφή άρχισα με το: «…Τα καιρικά θεριά έξω μαίνονται Χιόνια, κρύο, Αέρας, Χιονιάς, Πάγος, Φονιάς, Παγωνιά, Ερημιά…» για να συνεχίσω τη γραφή όπως από μέσα μου εκπηγάζει

  Τα καιρικά θεριά έξω μαίνονται κι’οι σκέψεις μου, μέσα μου, άγονται και φέρονται σε μνήμες λευκές και θύμησες σκληρές, παλιές και σχετικές!

  Τότε το λέγαμε ΚΕΟΑ (Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ορεινού Αγώνα). Σήμερα προστέθηκε και ένα Χ στο τέλος κι’έγινε ΚΕΟΑΧ που σημαίνει Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ορεινού Αγώνα Χιονοδρόμων! Εκεί βρέθηκα και’γω, μ’εθελοντική επιλογή, στα πλαίσια της γενικότερης εκπαίδευσής μου! Ναι εκεί στον Όλυμπο, στην τοποθεσία Νίκη στα 1820 μέτρα υψόμετρο!

  Μα τι δουλειά έχει, ένας Ιπτάμενος Πολεμικής Μοίρας, εκεί με τους ειδικευόμενους στα χιόνια Λοκατζήδες; Εύλογα θα ρωτούσε κάποιος. Απαντώ. Ο Ιπτάμενος είναι «ευάλωτος» και ποτέ δε ξέρει η Μοίρα του, τι του επιφυλάσσει!

  Μπορεί έτσι ξαφνικά να βρεθεί σε λόφους κι’άγρια βουνά και λαγκάδια και κλαριά, σε λίμνες, σε ποτάμια, αγριεμένες θάλασσες και μέρη αφιλόξενα, μέρη κακά…!

  Χρόνια και χρόνια μ’ένα κινητήρα στον αέρα, ένα μπραφ, μια χειρολαβή, μια σκανδάλη, ένα τράβηγμα 30 τουλάχιστον G’s και Ζήτω η Ελλάς κι’ο Θεός Βοηθός!

  Εκεί λοιπόν βρέθηκα και’γω εκεί στις φωλιές των Αετών και τα ανάκτορα των Θεών! Το τι τράβηξα ένας Θεός ξέρει, όμως και πάλι χαλάλι είπα, χαλάλι είπα, γιατί τίποτα δεν πάει χαράμι, τουλάχιστον σαν επίγνωση!

  Οχτώ (8) Φεβρουαρίου ημέρα Κυριακή, με το φύλλο πορείας στα χέρια, φεύγω από τη Λάρισα και παρουσιάζομαι στο στρατόπεδο της Ελασσόνας, στους πρόποδες του Ολύμπου! Από εκεί με ένα Στρατιωτικό αυτοκίνητο και άλλους συναδέλφους, κυρίως του Στρατού, παίρνουμε το ανηφόρι, για το Βουνό των Θεών, με πολυποίκιλα συναισθήματα!

  Από την άλλη μέρα αρχίζει το πανηγύρι! Με τον Μπαλντούμη  εκπαιδευτή κι’ακόμα τον Πάππο σε ίδιο ρόλο και τον Παπανέστορα Διοικητή, δεν θα μπορούσε, παρά η εκπαίδευση να’ταν ρεαλιστική!

Ρεαλιστική δε στην περίπτωση σήμαινε σκληρή, πολύ σκληρή!

  Στους δύο εκπαιδευτές, επιτρέψτε μου ν’αναφερθώ, γιατί στο χώρο των Χιονοδρόμων είναι και θα είναι γνωστοί, για πολλά χρόνια ακόμα! Ναι είναι αυτοί που μετά την αποστρατεία τους ίδρυσαν τη μεγάλη σχολή εκμάθησης σκι, στο χιονοδρομικό του Παρνασσού, με χιλιάδες μαθητευόμενους και στη συνέχεια ειδήμονες του είδους!

  Ήταν και οι δυο ανθυπασπιστές, αυτό δε λέει τίποτα, από καμία άποψη βεβαίως, επιπρόσθετα γιατί στα ΛΟΚ και γενικότερα στα ειδικά όπλα, στη εκπαίδευση, η αρχαιότητα, με τα γνωστά της μείον δε μετρά!

  Στην Πολεμική Αεροπορία, για παράδειγμα, είναι δυνατόν όχι μόνο να εκπαιδευτείς από νεότερό σου, αλλά και στο φτερό του να σταθείς, μέχρι σχετικά ν’αξιοποιηθείς! Το ίδιο φαντάζομαι θα γίνεται και στα ΟΥΚ!

  Ήταν λοιπόν αμφότεροι άριστοι εκπαιδευτές, αν και διαφορετικοί χαρακτήρες, παρά του ότι «Νάρκισσοι» και οι δυο, με πολλές πτώσεις και επιδείξεις σ’αλεξίπτωτα και πίστες!

  Ο Ναρκισσισμός στην αναλυτική του ψυχολογική ερμηνεία, σημαίνει κάτι το ασύγκριτο, το ανυπέρβλητο σε μεγαλείο και δυναμισμό! Από αυτή την άποψη αρκετές φορές θεωρείται εύλογος!

  Εκείθεν άλλα τα κακά! Ο Μπαλντούμης ήταν Νάρκισσος, που θα τον έλεγα εύλογο εγωιστή! Ο Πάππος ήταν «Εγωπαθής», υπερβολικά υπερόπτης και απόμακρος! Κι’εδώ σταματώ!

  Ο Μπαλντούμης έφυγε πρόωρα, προδομένος από την καρδιά του! Ο Πάππος συνεχίζει, απ’ότι έχω ακουστά, εκεί στον Παρνασσό! Εν πάση περιπτώσει μέσα σε δυο βδομάδες, μας έμαθαν πολλά και μας έμειναν αρκετά!

  Ύπνο έξω, στους μείον δεκαεφτά (-17), σκεφτείτε ότι το χειμερινό μπουφάν Ιπταμένου, το πέρναγες για φανελάκι! Ύπνο έξω, κάτω από τα Θεϊκά Ολύμπια Ανάκτορα, με ότι βραδιά σου τύχαινε στο πρόγραμμα!

  Και παραπέρα σκοπιά! Μιάμιση ώρα σκοπιά, με το όπλο γεμάτο και τα μάτια ορθάνοιχτα, γιατί η σκηνή της αγέλης των λύκων στην κορυφογραμμή, και τα ουρλιαχτά τους δεν ήταν και τόσο σπάνια!

  Εκείνο που μου έκανε εντύπωση το πρωί, ήταν το μελάνιασμα όλων μας! Οι πιο πολλοί κοιμηθήκαμε σε ατομική σκηνή, κάποιοι όμως κοιμήθηκαν σε Ιγκλού, που οι ίδιοι είχαν κατασκευάσει! Το περίεργο μα όμως απολύτως φυσικό, ότι το πρωί αυτοί ήταν λιγότερο μελανοί!

  Εκείνο που μας έμεινε ήταν ότι αν μέναμε στο χιόνι, άπρακτοι και μας έπαιρνε έστω για λίγο ο ύπνος από την κόπωση, το πρωί το πιο πιθανό ήταν ότι εκεί θα μας έβρισκαν, ακίνητους για πάντα! Ενώ αν κάναμε μία «Χιονότρυπα» μια απλή «Χιονότρυπα», ένα λάκκο απλό στο χιόνι, θα επιβιώναμε, χωρίς προβλήματα, δε ξέρω για πόσο καιρό!

  Πορείες στο χιόνι κάναμε και μάλιστα και νυχτερινή! Ποιος αλήθεια, μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει αντοχή εκεί αν δεν έχει δοκιμαστεί και με το χιόνι και τους πάγους συστηθεί!

  Ποιος αναλογίζεται τούτο τον παράξενο υπολογισμό, ότι η δύναμη μιας ομάδας, που στα χιόνια επιχειρεί, δεν ισούται με το μέσο όρο δύναμης των ανδρών της, αλλά με τη δύναμη του ασθενέστερου αυτής! Ναι με τη δύναμη του ασθενέστερου της ομάδας, ο οποίος και τοποθετείται στην αρχή του σχηματισμού πορείας, γιατί αν τον βάλουμε στο τέλος θα τον χάσουμε!

  Εκεί μάθαμε και άλλα πολλά μικρά και μεγάλα μυστικά και μερικά σαν αστεία μοναδικά, όπως για παράδειγμα το «Κωλόφρενο» στο Σκι! Ναι σαν σ’έπαιρνε η κατηφόρα και πήγαινες ντουγρού για το γκρεμό, ο εκπαιδευτής σου φώναζε «Κωλόφρενο ρεεεεε…!»

  Εικοσιδύο (22) Φεβρουαρίου ένα αυτοκίνητο μας κατέβασε στο στρατόπεδο της Ελασσόνας! Είχαμε γίνει χιονοδρόμοι; Αστεία πράγματα! Απλά τώρα ξέραμε να εκτιμήσουμε τι εστί χιόνι και χιονιάς, με κοντά το ομόηχο, που λέγεται «Φονιάς!»

  Από το Στρατόπεδο της Ελασσόνας, μπήκαμε σ’ένα γιώτα χι τύπου Όστιν Μόρρις, κυπαρισσί, του Θανάση του Κουκουβάου, συναδέλφου μου, από τη Σούδα (115 ΠΜ) μια σειρά μεγαλυτέρου μου (40η Σειρά Ικάρων!)

  Εγώ στη θέση συνοδηγού και στο πίσω κάθισμα τρεις Ανθυπολοχαγοί! Η Μοίρα μας φύλαγε μια κακή έκπληξη στην Εθνική οδό, στο πέταλο του Μαλιακού, κάπου μεταξύ Αγίας τριάδας και Μώλου, λίγο πριν τα Καμμένα Βούρλα!

  Δεν θα είχαν περάσει παρά δυο λεπτά που του είχα πει: «Θανάση κόψε λίγο, τρέμει ολόκληρο!» Ντεραπάραμε άσχημα και κάναμε «πλαγιομετωπική» μ’ένα άλλο, ακριβώς ίδιου τύπου και χρώματος, αυτοκίνητο! Ευτυχώς είχαμε όλοι Άγιο μαζί μας ή τις Ευχές των Θεών του Ολύμπου, που από λύπηση και υπερηφάνεια μας είχαν δώσει!

  Πάντως όπως και να’χει εγώ το χιόνι από αυτά, που είδα και βίωσα, μια φορά τ’αγάπησα και δέκα το σιχάθηκα! Γι’αυτό κάθε που στο «Χιονιά» βλέπω τον πρόωρο εορτασμό και τη χαρά, κατ’ελάχιστον κουνάω το κεφάλι μου απογοητευτικά, όχι φυσικά για τη φαντασμαγορική άσπρη της φύσης φορεσιά, αλλά για κείνα, που λίγο μετά έχουν σειρά!

                                                                                     ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

                                                                                        Μ’εκτίμηση

                                                                                     Σπύρος Κίκερης