Η ΜΙΚΡΗ ΜΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑ

 Σπύρου Κίκερη

    ΑΦΙΕΡΩΣΗ
   Σε όλους, του Κόσμου
    τους Φιλόζωους!

*Αποσαφήνιση, γι’αυτή μου τη Γραφή!

Χιλιάδες θέματα, στο μυαλό μου στροβιλίζουν!

αφόρητα, Θεέ, με βασανίζουν

και να ξεφύγω, μια στιγμή

δε με αφήνουν!

Τα δυνατά μου έβαλα

ημέρες και γραφή να αρμονίσω

μια και ποτέ δεν θα' θελα

χρονιάρες μέρες να στενοχωρήσω!

*Όσο

Για όσους εμμένουν στις αντιφιλοζωϊκές τους τάσεις

τη γραφή ας μη διαβάσουν

στις ενστάσεις τους ας κάτσουν
τις χαρές αλλού ας ψάξουν

όχι εκεί, που χρόνο χάνουν!

ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ

(Η Μικρή μας Ιστορία)

ΕΙΔΙΚΗ ΑΦΙΕΡΩΣΗ
Σ’αυτούς που πραγματικά μας αγαπάνε

Ευχόμαστε ολόψυχα

Ελπίδα, Αισιοδοξία, Ευτυχία

και τους αφιερώνουμε

τη μικρή μας Ιστορία!

     Μια φορά κι'ένα καιρό ήμουν ένας και γίναμε δυο!

  Μια φορά κι’έναν καιρό ήμουν ένας! Και μετά και μετά πριν από έτη δέκα οχτώ και, Ιούνιος του 1998 γίναμε δυο! Γιατί στο πλευρό μου και τη ψυχή μου, ήρθε και κούρνιασε ο Λατρεμένος μου «Κόκκος!»

  Τον αγόρασα 225.000 δραχμές! Όταν μου τον έδειξαν στη οδό Πειραιώς, ήταν ένα καταταλαιπωρημένο πουλάκι ενός περίπου έτους, που τον είχαν φέρει από την Αφρική! Δε μου άρεσε καθόλου! Ζήτησα κάποια άλλα, όμως ο γνωστός μου πωλητής επέμεινε αυτόν θα πάρεις, δε σου δίνω άλλον!

  Έτσι μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήγαμε στο σπίτι μας, ένα μικρό διαμερισματάκι, στον πρώτο όροφο μιας πολυκατοικίας στην οδό Σπύρου Μερκούρη στη Μεταμόρφωση!

  Οι κραυγές του ήταν εκκωφαντικές και άγριες για αρκετές ημέρες, στην αρχή! Πάντα δε του έλεγα τη φράση «Σκάσε Μ@λ@κ@ θα σε πάω πίσω θα σε δώσω!» Αυτές ήταν και οι πρώτες κουβέντες, που έμαθε!

  Σήμερα είναι ένας ρήτορας, ένας απίθανος τραγουδιστής, με τεράστιο ρεπερτόριο, ένας καλός χορευτής και ένας «απόλυτος διεκδικητής» αποκλειστικότητας!

  Η μεγάλη έκπληξη για μένα ήταν όταν πολύ αργότερα διακρίβωσα ότι δεν ήταν αυτό που πίστευα! Ήταν γένους Θηλυκού γι’αυτό και ίσως η μεγάλη αδυναμία, που μου έχει και μερικές φορές, ο ανέλπιστος κυκλοθυμισμός του!

  Μιλάει απολύτως όμοια με τη δική μου φωνή, φλερτάρει, κολακεύει και βρίζει ασύστολα όταν νευριάζει! Με φωνάζει Πίπη και

Μπαμπά! Όταν με φωνάζει και δεν του δίνω σημασία, τότε φωνάζει έντονα κι’επίμονα «Πίπη…Πίπη…Πίπη……» κλείνοντας, συνήθως, με τη φράση «σε μισώ», με άλλη όμως προφορά!

  Το σπίτι χωρίς αυτόν είναι άψυχο! Αυτός δίνει χαρά, ζωντάνια, κέφι! ΄Εχει πολλούς θαυμαστές στην πολυκατοικία, τη γειτονιά και στο Pet shop, που τον πάω όταν λείπω!

  Πρόπερσι το καλοκαίρι με πήρε ο Κωνσταντίνος ένα εξαίρετο παιδί και φίλος από το Pet και μου είπε «ένας Κύριος που έχει επιχείρηση στη Μύκονο, θέλει τον Κόκκο! Του είπα ότι ούτε γι’αστείο δε μπορώ να σου το πω κι’εκείνος μου είπε ότι δίνει μέχρι και 10.000 ευρώ!»

  Πριν να πάω στο τρίτο και βασικό μέλος της παρέας μας, αξίζει να πω, ότι μία φορά, που καθόμασταν στην παραλιακή, πνίγηκε ένας χειμερινός κολυμβητής της παρέας ετών 42! Εγώ έλειπα σε ταξίδι, όταν γύρισα ειδοποίησα έναν Παπά να’ρθει να κάνει μία ευχή στη θάλασσα!

  Όταν πέρασε από το σπίτι μου, για να πάμε παρέα, του ζήτησα ν’ανέβει να κάνει και στο σπίτι μία ευχή! Όταν τέλειωσε την ευχή, στη λέξη Αμήν, ο παπαγάλος τον είπε με νεύρα «Μ@λ@κ@» και στη συνέχεια τη φράση «Γ@μώ το Χριστό σου!» Ένιωσα πάρα πολύ άσχημα, μα τι θα μπορούσα να κάνω! Είπα στον παπά, ότι τα’μαθε από κάτι οικοδόμους, στο παλιό μας σπίτι, στα Μελίσσια!

  Θα πω και το τελευταίο, πρόσφατα ανακάλυψε τον έρωτα, αποδεικνύοντας το μεγαλείο της Φύσης και το ακατανίκητο αυτής, πάνω σε κάποιες της επιταγές!

  Ανεβαίνει στην κούνια του, πιάνοντας ένα καλαίσθητο κουδούνι, που του έχω και του αλλάζει τα φώτα, εκβάλλοντας ηδονικές κραυγές και επιφωνήματα! Προφανώς έχει μεταφέρει το κέντρο ερωτισμού του στη γλώσσα του! Ανάγκας και πουλιά πείθονται γαρ!!

  Έχουν γραφεί πολλά γι’αυτό το πουλί κι’έχουν γίνει άπειρες μελέτες! Είναι ο λεγόμενος African Gray Parott ή Ζακό, ζει 55 έως 75 χρόνια, σε ηλικία 18 ετών έχει κρίση και αντίληψη ανθρώπου ηλικίας 7 ετών!

  Την περίοδο αυτή μπαίνοντας στο πνεύμα των ημερών ακατάπαυστα λέει τα κάλαντα και αρκετά Χριστουγεννιάτικα τραγούδια!
Ήμασταν δυο και γίναμε τρεις! Η ανυπέρβλητη Σίντυ!

  Πάμε τώρα στο τρίτο  και ανυπέρβλητο μέλος της παρέας μας, τη γλυκιά μας Σίντυ, που σε λίγο θα κλείσει τα 18 της, που σημαίνει ότι σε αντιστοιχία με άνθρωπο, είναι γριούλα ηλικίας 86-88 ετών! Η παραπάνω φωτογραφία είναι την ημέρα των Χριστουγέννων!

  Βρισκόμαστε στον ένα χρόνο μετά την αγορά του Κόκκου και είναι Ιούνιος του 1999, αποφασίσαμε να πάμε διακοπές στα Σύβοτα Θεσπρωτίας, ένα μοναδικό σ’ομορφιά μέρος, που δυστυχώς λίγοι Έλληνες το γνωρίζουν!

  Στην Αμφιλοχία κάναμε μία στάση, βγάλαμε και τον Κόκκο έξω να ξεμουδιάσει λίγο! Σ’ελάχιστη ώρα έγινε χαμός από το παιδομάζωμα! Φτάσαμε στα Σύβοτα, το ξενοδοχείο ήταν υπέροχο!

  Από την πρώτη στιγμή, διαπιστώσαμε ότι ο ξενοδόχος είχε ένα σκυλάκι Yorkshire Terrie, που κυκλοφορούσε ελεύθερα, στους χώρους του ξενοδοχείου! Σου έδινε δε εύκολα να καταλάβεις ότι είχε έναν καταπληκτικό χαρακτήρα, κάτι άλλωστε που μας επιβεβαίωσε και το αφεντικό του!

  Περάσαμε υπέροχα, ίσως ήταν οι καλύτερες διακοπές και σ’αυτό συνετέλεσε τόσο ο Κόκκος, όσο και το σκυλάκι! Ήμασταν τόσο γοητευμένοι από το σκυλάκι αυτό, που μόλις επιστρέψαμε στην Αθήνα, πήγα στο Pet της οδού Πειραιώς, ν’αγοράσω τροφές για τον Κόκκο! Με το που μπήκα στο Πετ, είπα στο μαγαζάτορα και φίλο μου πλέον: «Νίκο είδα ένα σκυλάκι στα Σύβοτα τι να σου πω!»

  Εκείνος με ρώτησε τι τύπος ήταν και’γω του είπα York shire! Νάτο μου είπε, το έχω! Γύρισα και είδα ένα μαυριδερό πραγματάκι μικρό σαν τη μπουνιά μου! Ήταν μ’ένα ασπρούλικο μια σταλιά!

  Με το που γύρισα και τα κοίταξα, το York κόλλησε στο κλουβάκι, σηκώθηκε στα δυο του ποδαράκια κι’άρχισε ασταμάτητα να σκούζει, με μια συνεχόμενη και μονότονη χροιά, κάτι ας πούμε μεταξύ κλάματος και επίμονου αιτήματος!

  Νίκο, είπα στον Κύριο, μη με βάζεις σε πειρασμούς, Ζω μόνος μου, εργάζομαι, πετάω τακτικά, θέλω σκυλάκι και σίγουρα τέτοιο, όμως πρέπει να το σκεφτώ καλά, ίσως τα Χριστούγεννα αποφασίσω!

  Ετοιμάστηκα να φύγω, περνώντας την πόρτα η φωνούλα του, μου τρύπαγε αφτιά και σωθικά! Γύρισα το κοίταξα, τα μάτια του μίλαγαν στα μάτια μου τόσο πειστικά, που είναι αδύνατον να ξεχάσω στιγμή και σκηνή, σε όλη μου τη ζωή!

  Γύρισα, αρσενικό ή θηλυκό είναι, ρώτησα! Αρσενικό μου είπε! Α ωραία του είπα αρσενικό θέλω! Πήγα στο κλουβί το άνοιξα κι’εκείνο με ένα σάλτο βρέθηκε στην αγκαλιά μου πνίγοντάς με στα φιλιά του!

  Νίκο πάρτο του είπα, δε ξέρω από σκυλιά, θα πνιγώ, μένω μόνος μου κι’εργάζομαι, ταξιδεύω! Καταλαβαίνεις; Ήρθε το πήρε από την αγκαλιά μου και το’βαλε στην κλούβα! Εκείνο πλέον απαρηγόρητο!

  Έσφιξα την καρδιά μου και έφυγα! Όμως δεν πήγα μακριά γιατί Μοίρες, Σειρήνες και Ερινύες συμπράττοντας, με γύρισαν! Πόσο έχει ρώτησα. 175.000 δραχμές, μου είπε! Υπάρχει τράπεζα εδώ κοντά; Ναι απέναντι μου είπε!

  Πήγα τρέχοντας στο ATM, πήρα λεφτά και γύρισα αστραπή, εκείνος το ετοίμασε, μου είπε και μερικά πράγματα! Λίγο πριν φύγω, τον ρώτησα, πώς το λένε; Να δούμε τα χαρτιά του, μου είπε! Α ναι έχει όνομα το λένε «Μπέμπα!» Πώς το λένε του είπα «Μπέμπα;» Ρε Νίκο θηλυκό είναι; Μα δε σου είπα ότι θέλω αρσενικό, πάρτο από δω! Μου λέει είχα δύο, το πήρε μια κυρία το άλλο, νόμιζα ότι είχε πάρει το θηλυκό! Δεν πειράζει έλα σε δύο μέρες και θα σου έχω ένα όπως το θέλεις!

  Τη συνέχεια δε μπορώ ειλικρινά να την περιγράψω, μερικά πράγματα είναι θέμα τύχης, και μένα ήταν τυχερό, να ζήσω μ’αυτό το ζωντανό και σήμερα μετά από έτη γεμάτα 18, δεν έχω τι να πρωτοθυμηθώ γι’αυτό! Απλά οφείλω να πω ότι το ευγνωμονώ για ότι μου έχει προσφέρει στη μικρή του Ζωούλα!

  Αυτή ήταν η μεγάλη μου αγάπη! Η ανυπέρβλητη αγάπη της Ζωής μου! Τη ονόμασα Σίντυ! Υπήρξε «Μούσα» μου στη γραφή μου και έχω γράψει αρκετά πράγματα, εμπνευσμένος από εκείνη!

«Δυο κιλά είναι και κάτι, με καρδιά από χρυσάφι

και διδάσκει την αγάπη στων ανθρώπων το σινάφι!

Μ’απ’αυτούς κανείς χαμπάρι και μονίμως στο αμπάρι

σ’ένα πλοίο, που βουλιάζει κι’όλο πιο βαθιά τους πάει!»

  Σπάνια την άφησα, την έπαιρνα, σχεδόν πάντα, μαζί μου στα ταξίδια μου! Ήταν ο ένας από τους δύο όρους που έθετα, στους επιχειρηματίες, με τους οποίους συνεργάστηκα! Έχει χιλιάδες ώρες πτήσεις! Ίσως οι πτήσεις συνετέλεσαν στο ότι νωρίς έχασε την ακοή της!

  Δυο πράγματα θα πω, πριν πάω στο τρίτο ανυπέρβλητο συντροφάκι! Ήταν 7 Σεπτεμβρίου του 1999, ημέρα Τρίτη, η ώρα 14:56, όταν η Γη άρχισε να σείεται συθέμελα! Ο Κόκκος ήταν έξω από το κλουβί του, που γκρεμίστηκε! Η Σίντυ με λυγμούς απόγνωσης βγήκε πανικόβλητη έξω στο μπαλκόνι!

  Εγώ ξυριζόμουνα στη τουαλέτα! Σκουπίστηκα άρον άρον τρέχοντας έξω να πιάσω τη Σίντυ! Ένας βαρύς μπρούτζινος διακοσμητικός αετός φεύγει από τη θέση του, περνώντας ξυστά από το κεφάλι, βρίσκοντας ξόφαλτσα την αριστερή μου ωμοπλάτη! Καθώς έβγαινα έξω από την μπαλκονόπορτα σοβάδες έπεφταν πάνω μου!

  Παίρνω κάποια στιγμή τη Σίντυ αγκαλιά τρέχω στον Κόκκο, σηκώνω το κλουβί, τον πιάνω να τον βάλω μέσα, τον σπρώχνω με το σώμα μου, γιατί αρνείται να μπει, οπότε γυρνά και με χτυπά, με φοβερό χτύπημα στα χείλη μου!

  Κατάφερα να τον βάλω στο κλουβί του, οπότε κάποια στιγμή κατέβηκα, ματωμένος, στον περίβολο της πολυκατοικίας κρατώντας ένα σκυλάκι στα χέρια μου και ένα κλουβί με τον παπαγάλο, οπότε μία κυρία μου Φωνάζει «Θαυμάζω το κουράγιο σου και την Ψυχραιμία σου άνθρωπέ μου!»

  Στη συνέχεια εγκαταλείψαμε το σπίτι αυτό, γιατί ήθελε μεγάλη επισκευή, από τις ζημιές! Ήμουν βλέπετε εκεί που το σεισμικό κύμα χτύπησε περισσότερο! Πήγαμε στα Μελίσσια σ’ένα ρετιρέ, που έχουμε τις καλύτερες της ζωής μας αναμνήσεις!

  Το άλλο που θέλω να πω για τη Σίντυ, είναι ότι βάζω τα δυνατά μου, να τις φερθώ όσο ιδανικότερα γίνεται, τώρα που είναι στο βαθύ της γήρας!

  Η πλαϊνή φώτο, είναι τραβηγμένη μέσα στο σπιτάκι της, Τετάρτη Βράδυ (28/12/2016/ 19:00), λίγο μετά την περιποίησή της κι’ελάχιστα πριν το δείπνο της!

  Όσο για τη ζωούλα της, εξακολουθεί να περνά καλά, και παρά τη στείρωσή της, μέχρι πριν εφτά μήνες είχε «Λίμπιντο» και το εκδήλωνε πάντα στην παντόφλα μου!
Ήμασταν τρεις και γίναμε τέσσερις, με τη Γιουγιού!

  Το τέταρτο μέλος της παρέας μας, η γλυκιά μας γατούλα «Γιουγιού» γεννήθηκε τον Αύγουστο του 2012! Η μητέρα της μια αγριόγατα στην κυριολεξία, τη γέννησε με άλλα τρία, στην Πυλωτή! Κάθε χρόνο μου έκανε αυτή τη βαριά χάρη! Είχα πλέον συνηθίσει, κάποια στιγμή ήξερα, ότι θα μου τα φέρει!

  Και’γω δε θυμάμαι πόσα είχα τακτοποιήσει, πηγαίνοντάς τα, στον Κωνσταντίνο ένα καλόψυχο εξαίρετο παιδί στο Pet! Έτσι και με τη Γιουγιού και τ’αδέλφια της!

  Ποτέ δεν είχα αντιμετωπίσει πρόβλημα στην όλη διαδικασία, όχι όμως και με τη Γιουγιού! Αυτή από μωρό είχε προβλήματα υγείας και υπερβολική φοβία! Την είχα φροντίσει μωράκι με κολλύρια και αντιβίωση και έτσι  γλύτωσε την τύφλωση και ίσως τον θάνατο!

  Η μεγάλη περιπέτεια όμως μ’εκείνη αρχίζει όταν και την έβαλα στο κλουβάκι να την πάω στο Pet μ’ένα αδελφάκι της! Ενώ εκείνο βγήκε αρκετά εύκολα και μπήκε στη γυάλα, αυτή αγρίεψε ξεσκίζοντάς μου τα χέρια, μου’φυγε δυο φορές και κρύφτηκε! Τρομάξαμε να τη βρούμε και να τη βάλουμε στη Γυάλα, αφού ο Κωνσταντίνος την έπιασε με ειδικό γάντι, γιατί το δικό μου χέρι αιμορραγούσε!

  Ήταν Δευτέρα, τα καληνύχτισα, παίρνοντας μαζί μου τη θλίψη και την ανησυχία, που είχαν στα ματάκια τους! Την επόμενη πήγα, αρκετές φορές και μόνο που τα έβλεπα σπάραζε η ψυχή μου! Μπουκιά δεν έτρωγαν και ούτε σταγόνα νερό δεν έπιναν! Θα στρώσουν μου’λεγε ο Κωνσταντίνος, μην ανησυχείς!

  Τη άλλη μέρα, Τετάρτη, πήγα πρωί, πρωί να τα δω! Με τεράστια έκπληξη είδα μόνο το ένα! Τί έγινε Κωνσταντίνε το δώσατε το γατάκι, ρώτησα! Αφήστε Κε Σπύρο μου είπε κατηφής, η γατούλα έφυγε, πήγε ο Νίκος να τα καθαρίσει κι’εκείνη έφυγε! Βγήκε στη λεωφόρο τη πάτησαν ρώτησα. Όχι, όχι έφυγε προς τα πάνω και χάθηκε, μου είπε!

  Έφυγα τόσο στενοχωρημένος, που λίγοι μπορούν να φανταστούν! Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να ψάχνω μανιωδώς, έψαξα σχεδόν όλη την άνω Πεύκη και το Μαρούσι μέχρι τα όρια του Ηλεκτρικού! Αδύνατον να τη βρω!

  Ήρθε το Σάββατο, είχα απελπιστεί, δέκα η ώρα το βράδυ έφυγα από το σπίτι της μικρής μου κόρης που έμενε στη γειτονιά μου, έβρεχε! Στο δρόμο για το σπίτι μου λέω στο σκυλάκι μου, «Παμε ρε Σίντυ να ρίξουμε μία ματιά, μήπως και βρούμε τη Γιουγιού!

  Πήγαμε στο δρόμο, που μου είχαν δείξει τα παιδιά από το Πετ! Σφύριζα με το γνωστό για εκείνη σφύριγμα! Ένα ζευγάρι πλησίασε την εξώπορτα της πολυκατοικίας, ψάχνετε κάτι, μου είπε η Κυρία, ψάχνω ένα γατάκι της είπα, κι’εκείνη μου είπε, κάπου εκεί νομίζω ότι είναι, δείχνοντάς μου ένα χώρο της Φυλλωσιάς!

  Πράγματι ήταν εκεί με πολύ κόπο επιμονή, υπομονή και υπερπροσπάθεια κατάφερα να το βάλω στο κλουβάκι, αφού έτρεξα μέχρι το σπίτι μου και έφερα μία κονσερβούλα!

  Όταν φτάσαμε στο σπίτι την έβγαλα κι’αυτό που είδα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ! Ξέχασε την πείνα της, τη δίψα της την ταλαιπωρία της και άρχισε να κάνει κουτρουβάλες απ’τη χαρά της, που βρέθηκε στη γνωστή γωνιά της!

  Από εκεί και πέρα ζούσε κάτω στην πυλωτή με μια άλλη εκπληκτική γατούλα, τη «Φιλίτσα» που πάλι εγώ φρόντιζα απολύτως!

Ήταν ένα εκπληκτικό πλάσμα, είχε χάσει το ένα της μάτι, από τη γνωστή ασθένεια και ήταν στειρωμένη με φροντίδα δική μου!

Στην πλαινή φωτογραφία η «Φιλίτσα» την Τετάρτη (28/12/2016) έξι (06:00), περιμένοντας και ψάχνοντας με το ένα της ματάκι, να την ταϊσω, όπως πάντα!

  Οι γατούλες ήταν ευτυχισμένες, ζούσαν αρμονικά κι’αγαπημένα, τους είχα πάρει και ειδικό σπιτάκι! Όμως έρχονταν Χειμώνας της Γιουγιούς η μυτούλα άρχισε να τρέχει! Όχι δεν θ’αντέξει στο κρύο είπα, να την πάρω πάνω δε γίνεται, γιατί έχω τον Κόκκο, γάτα με πουλί, σχεδόν αδύνατο να τα βρουν!

  Την πήγα για δεύτερη φορά στο Πετ, ήταν Δευτέρα, ώρες ατέλειωτες και’γω εκεί! Την κοίταζα και με κοίταζε! Το’ξερα ότι οι ευαίσθητοι άνθρωποι με τα μάτια της ψυχής βλέπουν και με τα μάτια του κορμιού μιλούν στις σιωπές, όμως εκεί το’μαθα καλύτερα κι’επιπρόσθετα ότι το ίδιο κάνουν και των οικόσιτων οι ψυχές και οι ματιές!

  Το Σάββατο το μεσημέρι, αφού δεν είχε φάει μπουκιά την πήρα πλέον οριστικά και αμετάκλητα, να ζήσει εκεί που ήθελε στην πυλωτή με τη «Φιλίτσα!»

  Δέκα (10) Μαρτίου του 2013, που ήταν 7 μηνών, τη στείρωσα, γιατί ο κτηνίατρος και αδελφικός μου φίλος, Μιχάλης Στεφανογιάννης, μου’πε στείρωσέ την γιατί με τη σκληρή ρινοτραχείτιδα που έχει δύο με τρεις φορές θα γεννήσει και μετά….! Στο χειρουργείο και φυσικά ήμουν μέσα!

  Το καλοκαίρι έφυγα για 10 μέρες αφήνοντας άνθρωπο να τις προσέχει! Το μείζον πρόβλημα προέκυψε το Φθινόπωρο. Έφυγα να πάω στην Πρέβεζα για μία ομιλία στο Πνευματικό κέντρο του Δήμου, επέστρεψα μετά από 10 ημέρες, γιατί μετέβηκα και στη Θεσσαλονίκη να δω την οικογένεια της μικρής μου κόρης, με τα αγαπημένα μου διδυμάκια!

  Γύρισα Κυριακή 3 Νοεμβρίου! Έψαξα τη Γιουγιού όμως δεν την βρήκα! Ρώτησα την Κυρία, μου είπε τις δύο πρώτες μέρες, που έφυγες την είδα, μετά όμως όχι! Κατάλαβα τι είχε συμβεί, γιατί ήδη η μεγαλύτερη γατούλα είχε βγάλει μία εχθρότητα με τη Γιουγιού, πιθανότατα λόγω ζήλιας!

  Πάλι στο επίπονο ψάξιμο προς ανεύρεση! Ήδη είχε φτάσει Σάββατο, αυτή φαίνεται είναι η τυχερή μέρα της Γιουγιούς, ίσως και των δυο μας! Ρώτησα έναν ηλικιωμένο Κύριο μιας μονοκατοικίας, μήπως είχε δει καμιά τιγρέ μικρόσωμη γατούλα, μου είπε ναι, έχει κάποιες μέρες που έρχεται και την ταΐζω, μαζί με μία δικιά μου!

  Σφυρίζοντας εμφανίστηκε με κοίταζε από μακριά, ήταν σούρουπο, της είπα έλα, δεν αντέδρασε! Καλά της είπα, είχα τη Σίντυ αγκαλιά, έλα, εμείς φεύγουμε!

  Όταν έφυγα πήδηξε το κάγκελο και μας ακολούθησε από το απέναντι πεζοδρόμιο, η απόσταση μέχρι το σπίτι μας ήταν 200 μέτρα! Ήρθε στην Πυλωτή χωρίς να με πλησιάζει, την τάισα, χωρίς να μ’αφήσει να την πλησιάσω!

  Την Κυριακή σηκώθηκα χαράματα σφύριξα εκείνη από απόσταση νιαούρισε παράξενα και χάθηκε! Το βράδυ ξαναπήγα στη μονοκατοικία, τη φώναξα εμφανίστηκε, με ακολούθησε, μπήκε σε μία έρημη μονοκατοικία δίπλα από την πολυκατοικία που διέμεινα!

  Κάθονταν μέσα από το κάγκελο και με κοίταζε επίμονα στα μάτια, στη συνέχεια πήδησε στο πεζούλι, ήταν η πρώτη φορά που με πλησίαζε τόσο αυθόρμητα, τη Χάιδεψα, το δέχτηκε, έλα της είπα σ’αγαπάμε, την πήρα στην αγκαλιά μου, από τη μια μεριά η Σίντυ από την άλλη αυτή, την πήραμε σπίτι μας, τη βάλαμε στη μικρή τουαλέτα!

  Το πρωί της πήραμε τα καλύτερα χρειαζούμενα και από τότε ζούμε αγαπημένα και αρμονικά οι τέσσερίς μας! Τόσο αρμονικά. τόσο ιδανικά και τόσο ευτυχισμένα, που νομίζω ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια Αρμονίας και Ευτυχίας!

  Ο Κόκκος την πιο πολύ ώρα την έχει δίπλα του! Τις νιαουρίζει πολλές φορές, δε ξέρω τι της λέει, όμως καταλαβαίνω! Πώς αλήθεια δεν θα μπορούσε να βρει κώδικα επικοινωνίας, ένα πλάσμα τόσο έξυπνο!

  Πόσο έξυπνο, θ’αντιληφθείτε από τη παρακάτω τραγική περιγραφή! Υπήρξε μια κρίσιμη για τη ζωή μου στιγμή! Έφτασα να με πάρουν με φορείο σχεδόν σε πλήρη απώλεια συνειδήσεως!

  Ο Κόκκος στη σκηνή, όπως αργότερα έμαθα, χτυπιόνταν στο κλουβί του, φωνάζοντας «Πού τον πάτε τον Μπαμπά μου; Πού τον πάτε τον Μπαμπά μου …….!» Και η Κυρία Όλγα, που τον μάζεψε και μου το είπε έκανε 10 μέρες να συνέλθει, από αυτή τη σκηνή, και από κάποια άλλη όταν εγώ αναίσθητος η Σίντυ πάνω μου, μου’ γλυφε κλαίγοντας το μέτωπό μου!

  Ίσως γιατί αμφότερα διαισθάνονταν ότι εγώ έπαθα ότι έπαθα, για να μην τ’αφήσω μόνα τους, όταν έπαθα την τρίτη και πιο βαριά γαστρορραγία της Ζωής μου, νύχτα Σαββάτου και δεν επέμεινα να βρω - που θα μπορούσα να βρω 100 - κάποιον να τα φροντίσει! Ενώ είχα ετοιμάσει δυο πράγματα σ’ένα τσαντάκι προκειμένου να πάω στο 251 ΓΝΑ! Είναι μια βαριά Ιστορία, που δεν έχει και νόημα να πω! Απλά όταν σου χρωστάει ο Θεός κάτι, θα βρει τρόπο να στο δώσει!

Αυτή ήταν η Μικρή μας Ιστορία!

  Αυτή ήταν η μικρή μας Ιστορία! Το επιμύθιο «Όσο υπάρχουν άνθρωποι, που αντιμάχονται ηθελημένα ή αθέλητα την καλλιέργεια της ψυχής τους κι’αν όχι την εξάλειψη, τουλάχιστον την άμβλυνση των παθών τους και των κακών τους, τόσο η φιλοζωία και η λατρεία των οικόσιτων θ’αυξάνεται και θα πληθύνεται, αδιάλειπτα, εις βάρος τους!
Και κάτι ακόμα, σε κοινωνία αμφιλεγόμενη, νοοτροπία ανομολόγητη, Πατρίδα διαλυόμενη, ψυχολογία προβληματιζόμενη, η μόνη λύση για ισορροπία - συνιστάται και από ψυχολόγους - είναι η "ΦΙΛΟΖΩΪΑ!"

  Μ’αυτή λοιπόν τη μικρή μας Ιστορία, τη γεμάτη συναισθήματα, με την ευκαιρία των εορτών, σε όλους γενικά τους φιλόζωους και ειδικά σε σας, που πραγματικά μας αγαπάτε, Ευχόμαστε ολόψυχα

Ελπίδα! Αισιοδοξία! Ευτυχία

και θετικά ιδιαίτερο

το 2017!

   Η Παρέα μας

                                                                               Σπύρος, Κόκκος

                                   Σίντυ, Γιουγιού!

                                                                                                

                                                                                                

Όμως επειδή η ζωή ζυνεχίζεται

   Όμως επειδή η ζωή συνεχίζεται μ'απρόσμενα κι'αναμενόμενα, σ'όλη της τη διαδρομή, μέχρι μαζί μας να τερματιστεί, γι'αυτό κι'εκτιμώ ότι αυτή η γραφή πρέπει να συνεχιστεί!

ΠΟΣΟΣ ΠΟΝΟΣ ΘΕΕ ΜΟΥ!

ΠΌΣΗ ΘΛΙΨΗ! ΠΟΣΗ ΠΙΚΡΑ!

«Ρέκβιεμ!»

*Παράκληση Θερμή!

 Να μη διαβαστεί από μη φιλόζωους

 χωρίς όμως η παράκλησή μου, να παρεξηγηθεί!

*Προσοχή!

 Υπογραμμίζεται ότι το παρόν γράφτηκε

κάτω από έντονη συναισθηματική φόρτιση,

ως εκ τούτου, ζητώ προκαταβολικά συγνώμη

για ενδεχόμενη συγκινησιακή σας φόρτιση!

*ΑΦΙΕΡΩΣΗ!

Ειδικά Αφιερωμένο σ’αυτούς που Λάτρεψαν

τη γλυκιά και μοναδική μου ΣΙΝΤΥ

7b Microchip:985120019708731

και γενικότερα σε όλους τους φιλόζωους!

Είναι ν’απορείς!

Είναι ν’απορείς, είναι ν’απορείς,

πόσο, εν τέλει, εύκολο

είναι να ευτυχείς!

Είναι ν’απορείς, είναι ν’απορείς

αυτό που ψάχνεις στη ζωή

σε ζώα να το βρεις!

ΑΝ

Αν απαιτείς αγνότητα και να μη δυστυχείς!

Αν θέλεις τελειότητα και φίλο της τιμής!

Αν θέλεις στο διηνεκές, να είσαι ευτυχής

πάρε ένα αδέσποτο και θα με θυμηθείς!

Αν θες στα συναισθήματα να μη διαψευστείς!

Αν θες σ’αυτά που πίστεψες να επαληθευτείς!

Αν θες σε άσυλα ψυχής, ποτέ να μη ψαχτείς

πάρε ένα αδέσποτο και θα με θυμηθείς!

  Σάββατο (21/10/2017) ανάστατο, με μη αναμενόμενο το «σάβανο!»

  Σάββατο 21/10/2017, έγερση άγριο χάραμα όπως πάντα, άλλωστε εδώ και έξη μήνες τώρα, είχα ανειλημμένη υποχρέωση, να κατεβάζω την υπέργηρη συντροφίτσα – σκυλίτσα – μου, τέτοια ώρα!

  Έφτιαξα τα συντροφάκια μου, τη Σιντούλα μου, τη Γιουγιούλα μου – τη καλή μου γατούλα – τον Κοκούλη μου –τον καλό μου παπαγάλο – την Φιλίτσα μου – μια αδέσποτη γατούλα – κάτω στην πιλοτή, τσίμπησα κάτι και όπως πάντα τέτοια μέρα, πήγα στη θάλασσα!

  Γύρισα κατά τις 12:00. Πριν να μπω στο σπίτι μου και ενώ ήμουν στην πόρτα, οι απέναντι μου είπαν: «Η σκυλίτσα έκλαιγε, εκβάλλοντας μια παράξενη έντονη κραυγή, για αρκετή ώρα!

  Ήταν η πρώτη φορά, που άκουγα μια τέτοια περιγραφή, είχα ν’ακούσω τη φωνούλα της, πολλούς μήνες, ανησύχησα, γιατί και το βράδυ είχε φάει δυο μπουκίτσες και το πρωί το ίδιο!

  Μπήκα στο σπίτι με αγωνία, ήταν στην κρεβατοκάμαρα, όπου και τα σπιτάκια της τρία στον αριθμό, είδα αναποδογυρισμένα τα πιατάκια της, με κοίταξε, την πήρα αγκαλιά, τη φίλησα, μου’γλυψε το χέρι, στην κλασική της και πάγια ανταπόδοση!

  Η περιοχή του στόματος και του στήθους της ήταν λερωμένη με ένα κολλώδες διαφανές υγρό! Κατάλαβα ότι είχε πάθει κρίση επιληψίας, ότι ήταν έντονη! Αριθμητικά ήταν η τέταρτη, σε διάστημα πέντε μηνών! Την έπλυνα, τη σκούπισα, της έκανα μασαζάκι, όπως κάθε μέρα σ’όλο της το κορμάκι! Μου έδειξε την ευγνωμοσύνη της, μ’ένα ακόμα γλείψιμο, στη βάση του αριστερού μου αντίχειρα, όπως πάντα!

  Στη συνέχεια, της έβαλα το λουράκι της και κατεβήκαμε κάτω για τη σωματική της ανάγκη, όπως πάντα 13:00 με 14:00! Λουράκι της έβαλα για πρώτη φορά πριν ένα χρόνο, από τον καιρό που έχασε την ακοή της! Μέχρι τότε, ποτέ δεν της είχα βάλει λουράκι, δεν το ήθελε!

  Η Σίντυ από μικρή ήταν μία υποδειγματική σκυλίτσα, γεννημένη «κυρία!» Πάντα στο πλάι μου κι’όταν φτάναμε στην άκρη του πεζοδρόμιου, σταμάταγε, με κοίταζε στα μάτια, να την πάρω αγκαλιά, να την περάσω απέναντι!

  Με το που ανεβήκαμε πάνω την είδα ήρεμη, σε λίγο αποκοιμήθηκε, είπα πάει κι’αυτό το περάσαμε η ώρα ήταν κάπου 14:15!

  Άσχημα Προαισθήματα!

  Όμως είχα ένα άσχημο προαίσθημα, θυμόμουν ότι στο γυρισμό μου από τη θάλασσα τα μάτια μου, έτρεχαν ασταμάτητα, μη ξέροντας το γιατί και τώρα, που κάτι σχετικά απλό έγραφα, δε μπορούσα να συγκεντρωθώ κι’ο νους μου σ’εκείνη έτρεχε, ανακαλώντας μία προς μία, χιλιάδες αναμνήσεις στη σχέση μου με ένα υπερτέλειο πλάσμα!

  Τι να πρωτοθυμηθώ, πώς να ξεχάσω και πως Θεέ μου να ξεπεράσω την τελειότητά της; Αν πω ότι ήταν άνθρωπος, θα την υποτιμήσω κι’αυτό αδυνατώ να το κάνω!

Ξεπέρναγε την Τελειότητα!

  Η συμπεριφορά της εν γένει δεν ήταν απλά άψογη, δεν ήταν απλά τέλεια, ήταν κάτι παραπάνω, δεν υπάρχουν λόγια να την περιγράψω! Απλά ίσως μια φράση κάτι μπορεί να αποδώσει «Το πλάσμα αυτό ξεπέρναγε την τελειότητα!»

Τα Πρώτα Χαρόντια Ραβασάκια!

  Πριν δυόμιση χρόνια (27/3/2016 ένα βράδυ ώρα τρεις, ημέρα Παρασκευή, έπαθε σοβαρό εγκεφαλικό! Από τη στενοχώρια μου, έπαθα  διπλωπία, βαριάς μορφής, που έκανε τρεισήμισι μήνες να μου περάσει!

  Εκείνη πολύ σύντομα συνήλθε, με τη θεραπεία της φίλης κτηνιάτρου! Μετά από ένα εξάμηνο και κάτι, έπαθε ένα δεύτερο εγκεφαλικό ηπιότερο του πρώτου, που και αυτό ξεπεράστηκε!

  Αυτά ήταν τα πρώτα «ραβασάκια» του απαίσιου «πανδαμάτορα», που εγώ τα λέω «σαβανάκια» βασανάκια και φαρμάκια!

  Άρχισε ραγδαία να γερνά! Άρχισε ν’αδυνατίζει σιγά σιγά, να γίνεται νωθρή, να μην ακούει και σιγά σιγά να χάνει την όρασή της, να παθαίνει ανία, να μη μ’ακολουθεί ούτε στο ένα μέτρο, να χάνεται, να κοιμάται ατέλειωτες ώρες, λες και προπόνηση έκανε για το μεγάλο της ύπνο!

  Ο άθλιος πανδαμάτορας είναι ύπουλος, πάντοτε έρχεται αργά και σταθερά, ώστε να μην τον συνειδητοποιείς, έχει και τη σοφία, δε λέω, εκτός απ’ την «βαρβαρίλα» του, αρκετές φορές στο τελευταίο του χτύπημα!!!

  Οι προσπάθειες της καλής μου, να μη με στενοχωρήσει στα γεράματά της, ειλικρινά αξιοθαύμαστες! Ποτέ δε λέρωσε, της συμπαραστάθηκα μέχρι την τελευταία της στιγμή μ’όλες μου τις δυνάμεις, ποτέ δε βαρυγκώμησα, είτε γιατί έπρεπε να τη βγάλω έξω, άγριο σκοτάδι, πεντέμισι, έξη ώρα το πρωί, είτε έντεκα, έντεκα και μισή το βράδυ, με οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες! Της φέρθηκα όπως της άξιζε!

  Στερήθηκα πολλά, όμως όσα και να στερήθηκα είναι ψιχία, μπρος σ’αυτά, που μου πρόσφερε!

  Χρόνια πολλά στη μοναξιά, στην άγρια μοναξιά! Τη μοναξιά, που λένε πολλοί, ότι δαγκώνει μερικές φορές σαν «άγρια οχιά», όμως ορκίζομαι στο Θεό πως εγώ, ποτέ δεν ένιωσα τέτοια «δαγκωνιά!»

  Τέτοιο τέλος δεν της άξιζε!

  Όμως, όχι σ’ένα τέτοιο πλάσμα, που ξεπερνούσε την τελειότητα, τέτοιο τέλος δεν της άξιζε, είναι άδικο Θεέ μου, άδικο Τρισκατάρατε και Πανδαμάτορα Χάροντα!

  Δε λέω, αναπόφευκτο το τέλος για όλους μας, κακό αναγκαίο, δεν αντιλέγω! Όμως γιατί Θεέ μου, γιατί; Μήπως υπερεξουσίες στο χάροντα έδωσες και δεν το κατάλαβες, μήπως Θεέ μου λάθεψες;

  Δε μιλάω για το τέλος, για τον τρόπο του τέλους μιλάω! Εκεί στο μεγάλο παιδεμό και τις αντιστάσεις των υπηρετών σου, ν’αποδεχτούν  ηπιότερες λύσεις!

  Προσωπικά, δε μ’ενδιαφέρει ο «Γάιδαρος» αυτός, ο φορέας και μεταφορέας του θανάτου μου εννοώ! Αυτός, που ακόμα και «πορθμεία» αδιάντροπα απαιτεί – «Απόδος, ω Κατάρατε, τα πορθμεία! Απόδος φημί αν θων σε διεπορθμευσάμην …..»

  Ο τρόπος του μ’ενδιαφέρει, ο τρόπος, που θα το κάνει, αν και διατηρώ επιφυλάξεις στο αν θα με προλάβει! Όχι Θεέ μου, στο θέμα αυτό, δεν ήσουν τόσο σωστός, αφού τα πάντα εν σοφία! Προς τι, Θεέ μου, ο ύστατος παιδεμός!

  Το Μπέρδεμα του Νου!

  Τα μπλέκω Θεέ μου; Τα μπλέκω; Μπλέκω τους θανάτους Θεέ μου; Άλλο τα ζώα και άλλο οι Άνθρωποι; Μη μου το πεις Θεέ μου, μη! Στέρεψαν τα δάκρυά μου Θεέ μου, στέρεψαν ολότελα!

  Πάει μια βδομάδα και, που παλεύω, Θεέ μου, να τελειώσω τούτη τη γραφή και στον πόνο κωλώνω, σαν τον νιώθω σα σπαθί να μου τρυπάει τη ψυχή όπως, στου γιου σου τα χεράκια, το καρφί!

  Την έφτασα τη γραφή, με χίλια βάσανα ως εδώ, στο τέλος όμως να φτάσω δε μπορώ, ίσως κάποια άλλη στιγμή, να κάνω τη στερνή της περιγραφή! Εγώ για τούτο θα κάνω προσευχή και’συ Θεέ μου, αν κρίνεις πως αλήθεια λέω, δώσε μου τη Θεία σου ευχή, να περατώσω τη γραφή!

  Η Ώρα Φτάνει!

  Πού ήμασταν, α ναι, εκεί, στις 21/10/2017, εκεί που κάτω την κατέβασα κι’έκανε τσίσα της! Εκεί, που την είδα πως ηρέμησε, κι’αποκοιμήθηκε κι’εκεί που είπα, πάει και τούτο πέρασε!

  Ήμουν στο PC, έγραφα για έναν αναληφθέντα Ιπτάμενο Σμηναγό, ετών 32, η ώρα ήταν 14:45, όταν άκουσα έντονα χτυπήματα στην κρεβατοκάμαρα! Πετάχτηκα σαν ελατήριο, οι ήχοι ήταν γνωστοί, η φωνή πρωτόγνωρη για μένα, «Αααααααααααααααα………» σαν ανθρώπου που πονά και κλαίει μαζί! Πριν προχωρήσω, θα ήθελα να σταθώ, σ’αυτή τη φωνή απόγνωσης, πόνου,σύγχυσης, γιατί έχω ακούσει, ότι και αρκετοί κοινοί θνητοί, την ύστατη ώρα εκβάλλουν κραυγές!

  Είναι μήπως, το τελευταίο συνειδητοποιημένο σκίρτημα του εγκεφάλου, για τον οριστικό αποχωρισμό του πάνω κόσμου; Είναι μία εκτόνωσης δυναμική, από ρεφλέξ συναγερμού, των όποιων δυνάμεων μας έχουν απομείνει, στην τελευταία μας προσπάθεια, ν’απαλλαγούμε από τον θανατηφόρο χαρόντιο εναγκαλισμό; Εκείνο, που υπεύθυνα μπορώ να πω είναι, ότι εγώ, όσες φορές κι’αν ήρθα τετ α τετ με το Χάρο, άχνα δεν έβγαλα!

  Πάντως οι γιατροί μου είπαν, ότι η φωνή δεν ήταν από πόνο, ήταν πιθανότητα μια ασυνείδητη ενέργεια, μέσα στο εγκεφαλικό Vertigo, χωρίς καταγραφή και παρενέργειες. Έτσι δε μου απέμεινε παρά να ευχηθώ, για την ισχύ της τελευταίας αυτής άποψης! Ας προχωρήσουμε όμως.

  Αυτό, που αντίκρισα, με το που μπήκα στην κρεβατοκάμαρα, ήταν συγχρόνως τραγικό και φριχτό, την εικόνα την είχα ξαναδεί, τη φωνή όμως, μ’αυτό τον σπαρακτικό τόνο, δεν την είχα ξανακούσει! Άλλωστε θα’χει περάσει πάνω από ένας χρόνος, που εκείνη δεν γαύγιζε, μόνο κάποιο γρύλισμα άκουγα, σαν την παίδευα λίγο στο χτένισμα!

  Την πήρα αγκαλιά, ήξερα ότι αν την άφηνα ελεύθερη με τους επιληπτικούς σπασμούς, ήταν πολύ πιθανόν και μάλλον σίγουρο, ότι θα τραυματίζονταν, πιθανότατα θανάσιμα!

  Πέρασαν πέντε, πέρασαν δέκα λεπτά, τα συμπτώματα ίδια και χειρότερα! Αίφνης ακούω το κουδούνι να χτυπάει, έτρεξα στην πόρτα με τη Σίντυ, πάντα στην αγκαλιά μου! Ήταν η κυρία του κάτω διαμερίσματος «Κύριε Σπύρο πάθατε κάτι;» Δε χρειάστηκε ν’απαντήσω, κατάλαβε!

  Γύρισα στην κρεβατοκάμαρα πήρα αμέσως τηλέφωνο τον αδελφικό μου Φίλο και άριστο Κτηνίατρο Μιχάλη Στεφανογιάννη στη Σαντορίνη «Μιχάλη μου η Σίντυ…..» «Την ακούω Σπύρο, την ακούω, κάνε της ένεση, όπως σου έχουμε πει και πάρε με».

  Ή ένεση ήταν πλάι μου στο κομοδίνο, σ’ένα φάκελο, με τις οδηγίες γραμμένες από τα χέρια μου! Δε χρειάστηκε να τις διαβάσω τις είχα μάθει απέξω, άλλωστε μια ζωή με τις διαδικασίες ανάγκης είχα να κάνω στη δουλειά μου!

  Η γάτα μου με την κόρες των ματιών της σε πλήρη ανάπτυξη, από την ανησυχία, προσπαθούσε η άμοιρη να με βοηθήσει, νιαουρίζοντας πρωτόγνωρα, αλλά παρεμποδίζοντάς με!

  Έσκισα με τα δόντια μου το φάκελο έβγαλα τη σύριγγα, έσπασα την ένεση, τρυπήθηκα, έβαλα τα 0.5 ml στεντόν, με το αριστερό μου χέρι τράβηξα προς τα πάνω τ’αριστερό της μπουτάκι και της έκανα την ένεση!

  Χαμένες Ελπίδες!

  Τώρα πια ήμουν σίγουρος ότι την πρόλαβα και ότι σε 15 το πολύ λεφτά θα ηρεμήσει! Ωστόσο ειδοποίησα και την εξαίρετη φίλη μου κτηνίατρο, Αμαλία Γεωργιάδου! (Στην παραπάνω Φώτο η Σίντυ με τη γιατρό της Αμαλία, την ημέρα των τελευταίων της γενεθλίων!)

  Ο χρόνος όμως πέρναγε κι’εκείνη χειροτέρευε! Ξαναπήρα το Μιχάλη στη Σαντορίνη «Μιχάλη τι κάνω; Πέρασαν δέκα πέντε, είκοσι λεφτά!» «Στη μισή ώρα αν δε σταματήσει να της κάνεις και δεύτερη ένεση» μου είπε!

  Εκείνη το ίδιο και ίσως χειρότερα, της κάνω με υπερπροσπάθεια τη δεύτερη ένεση, ένιωσα το δεξί μου πόδι να υγραίνει, με είχε λερώσει για δεύτερη φορά στη ζωούλα της!

  Περίμενα μισή ώρα ακόμα, τίποτα! «Τύλιξέ τη με μία κουβέρτα να μην αισθάνεται καθόλου φως», μου είπε ο γιατρός! Την τύλιξα καλά με μία πράσινη κουβερτούλα και κάθισα στο κρεβάτι μου, κρατώντας τη αγκαλιά!

  Η γάτα έκανε σαν τρελή, τη φίλαγε την έγλυφε και κάποια στιγμή σφήνωσε με το κεφάλι της μέσα στην κουβέρτα! Αν υπάρχουν άνθρωποι, που σε τέτοιες στιγμές μπορούν να κρατηθούν, τους συγχαίρω, εγώ όμως δεν είμαι απ’αυτούς!

  Η Απόφαση!

  Πέρασε μισή ώρα, πέρασαν σαράντα, σαράντα πέντε λεπτά, ίδια η κατάσταση! Η ώρα τέσσερις και μισή, παίρνω την Αμαλία «Αμαλία μου δεν αντέχω άλλο, λυπάμαι, πονάω, ξέρω πως είσαι μόνη σου, ξέρω πως έχεις δυο μικρά παιδιά, σε παρακαλώ Αμαλία μου, πάμε, πάμε στο Ιατρείο! «Πέντε παρά τέταρτο θα είμαι εκεί» μου είπε!

  Πήρα μία πάνα από το πακέτο, που είχα από καιρό αγοράσει και δεν είχα χρησιμοποιήσει ποτέ, την τύλιξα και φύγαμε!

  Μόλις βγήκαμε από το γκαράζ είδα τον Ρεξ ένα τεράστιο Γερμανικό Ποιμενικό, με το αφεντικό του, που τη Λάτρευε, ενώ δεν ήθελε να δει άλλο σκυλάκι! Ήρθαν στο παράθυρο κατάλαβαν … «Τύχη καλή» μου είπε, το αφεντικό του Ρεξ κι’εκείνου τα μάτια γυάλισαν! Αν όλοι κάτι από τούτα τα οικόσιτα γνωρίζουν, καταλαβαίνουν εκτιμώ, όλες τούτες τις πικρές αλήθειες!

  Φτάσαμε στο Ιατρείο, στη Λεωφόρο Ειρήνης, απέναντι από το Βασιλόπουλο, η Σίντυ πάντα στην αγκαλιά μου στην ίδια κατάσταση! Μετά από πέντε λεπτά αναμονής ήρθε, η Αμαλία με τα δυο της παιδιά, που έκλαιγαν γιατί τη Σιντούλα την ήξεραν καλά!

  Ανεβήκαμε επάνω στο δεύτερο όροφο στο χειρουργείο, «Τί κάνουμε Κε Σπύρο, τη βάζω σε καταστολή;» μου είπε. «Την ηρεμούμε Αμαλία μου» της είπα «την ηρεμούμε, δεν αντέχω άλλο ούτε έτσι να τη βλέπω, ούτε να την ακούω!»

  Η Αγαλλίαση!

  Της έκανε την πρώτη ηρεμιστική ένεση, σε λίγο ηρέμησε και μαζί της και’γω! Ο μικρός της γιος κλαίγοντας, λέει «Κύριε Σπύρο κάποτε μου έδωσες, ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης και ’γω το’φαγα κρυφά μισό μισό με τη Σίντυ»

  Ακολούθησε η δεύτερη ένεση άσπρου θανατηφόρου χρώματος και μία Τρίτη, ούτε ένα σπασμό! Είχα δει κι’άλλες ευθανασίες, τόσο ήρεμη, όμως ποτέ! «Μακάρι και’γω Θεέ μου, να έχω ένα τέτοιο τέλος, μονολόγησα, χωρίς όμως τα προεόρτια!

  Μεταθανάτιοι Μονόλογοι!

  Τα προεόρτια δε χρειάζονται Θεέ μου, είπα, λίγη σοφία ακόμα χρειάζεται, πάνω στο θέμα του θανάτου και λίγη παραπάνω σύνεση στο Χάροντα, Θεέ μου!

  Κάνε τον Χάροντα, Άρχοντα Θεέ μου και όχι «Δράκοντα», μεταμόρφωσέ τον, άλλαξέ τον! Όχι το καθήκον του να αθετεί, απλά στον τρόπο του καθήκοντος, η στάση του να παγιωθεί!»

  Η Προετοιμασία για το Στερνό της Ταξίδι!

  Την τυλίξαμε με την πάνα της, τη στερεώσαμε με λίγη ταινία! «Πού θα την πάτε;» με ρώτησε η Αμαλία, «στο Φυτώριο του Φίλου μου Δημήτρη Ακριδά και της Μαρίας Μουντάνου, στην Κηφισιά, στο Τοσίτσειο Ίδρυμα, Αμαλία μου!»

  Εκεί της πρέπει, εκεί της αξίζει, σ’ένα ευεργετικό ίδρυμα μέσα, που συντηρεί 70 σπουδάζοντα φτωχόπαιδα, ευεργεσία του τεράστιου Ευάγγελου Αβέρωφ Τοσίτσα!

  Φύγαμε από το Ιατρείο, μέσα από σπαραγμό, άλλωστε ήταν η μεγαλύτερη σε ηλικία πελάτισσα της Αμαλίας! Μα τώρα, για πρώτη φορά στη θέση της, ακούνητη, αμίλητη, νεκρή! Φτάσαμε στο φυτώριο, δέκα λεπτά δρόμος!

  Τη Μαρία την είχα ειδοποιήσει, μ’αγκάλιασε με φίλησε δακρυσμένη, κουράγιο μου είπε και φώναξε «Αλή φέρε ένα γκασμά και ένα φτυάρι!» Ο καλόψυχος Πακιστανός έφερε τα σύνεργα, η Μαρία άρχισε να σκάβει!

  Το σκυλί της Μαρίας ένα θηλυκό ημίαιμο 12 ετών (παραπάνω φώτο)! Το «ημίαιμο» ίσως κακώς το είπα, γιατί όλη η φύση «ημίαιμη» είναι! Το σκυλί αυτό, η Κρίκη, με λάτρευε και επειδή με λάτρευε, λάτρευε και τη Σίντυ!

 Η Σίντυ ήταν η μόνη εξαίρεση για τα γούστα της, γιατί όταν έβλεπε μικρόσωμα σκυλιά, πάντα τους όρμαγε! Είχε κάνει σε μία γέννα 13 μικρά, που αποκαταστάθηκαν όλα! Στη συνέχεια εγώ την πήγα για στείρωση!

  Και να που τώρα στη δύσκολη ώρα, ήρθε το χρέος της η Κρίκη να βγάλει! Από τη στιγμή που με είδε, με πλησίασε, κοίταξε προσεκτικά τι είχα στα χέρια μου, το μύρισε, το αναγνώρισε, το έγλυψε!

  Στη συνέχεια κάθισε κοντά μας, χωρίς να λείψει δευτερόλεπτο, παρακολουθώντας, τα πάντα! Η Μαρία πολλές φορές έκανε το Σταυρό της!

  Το μέρος ήταν κακό, γεμάτο μπάζα, από κοτρώνες και τούβλα, ο Αλή πήρε τα σύνεργα, όμως είδα ότι κουράστηκε! Άφησα τη Σίντυ κάτω κι’αρχισα να σκάβω!

  Ηταν η Δεύτερη Φορά!

  Ήταν η δεύτερη φορά, που η Μοίρα μου επεφύλασσε τέτοια έκπληξη! Λάκκο, δηλαδή, να σκάβω λατρεμένου μου προσώπου! Η προηγούμενη ήταν της Μητέρας μου, (στην παραπάνω φωτογραφία με τη Σίντυ!)

  Αναλήφθηκε στις 22/2/2006 με την εξόδιο ακολουθία να γίνεται την επομένη! Η αδελφή μου με δάκρυα με παρακάλεσε να γίνει η ακολουθία στην Πρέβεζα και η ταφή στο Μαρούσι, στην Αθήνα, για να την έχει κοντά της! Έβαλα όσους γνωστούς είχα, ήταν αδύνατον αυτό να γίνει, γιατί έπρεπε να είναι δημότης Αμαρουσίου!

  Η ώρα ωστόσο είχε πάει 12:30! Ειδοποίησα το γραφείο, που είχε αναλάβει και ο υπεύθυνος μου είπε, λίγο αργότερα ότι δε βρίσκει το νεκροθάφτη, ν’ανοίξει το λάκκο!

  Ειδοποίησα τον Αντιδήμαρχο, που ήταν και εξάδελφός μου! Τελικά καταλήξαμε, αυτός, εγώ και η υπεύθυνη του Νεκροταφείου, να ψάχνουμε το νεκροθάφτη στις ταβέρνες της Πρέβεζας! Όταν τον βρήκαμε ήταν τύφλα στο μεθύσι και παρ’ολίγον να μας δείρει! Ειλικρινά, αισθάνθηκα δέος και ντροπή για την κατάντια, πάνω στα κρίσιμα θέματα Ιεραρχίας και Πειθαρχίας!

  Η κατάντια του Νεκροταφείου της Πρέβεζας, του άλλοτε περίτεχνου αυτού χώρου ανάπαυσης των προγόνων μας, σ’αυτούς τους λόγους ανάγεται, συνιστώντας κατ’επέκταση, μια μικρογραφία της Χώρας μας! Βρήκαμε εν τέλει, έναν Αλβανό και μαζί ανοίξαμε το λάκκο της Μάνας μου!

  Τη επομένη πήγα με τη Σίντυ στο κοιμητήριο! Την άφησα κάτω, άναψα ένα καντηλάκι και κάθισα στο πλάι του φρεσκοσκαμμένου λάκκου!

  Η Σίντυ, λίγο πριν τα εφτά της χρόνια τότε, πηδάει πάνω στο χώμα κι’αρχίζει ταχυδακτυλουργικά να σκάβει, με μια απίθανη ταχύτητα! "Μη αγάπη μου, όχι κούκλα μου, δεν πρέπει» της είπα."

  Μα εκείνη ήταν τόσο αφοσιωμένη στο σκάψιμο, που δε με άκουσε, θα την ξέθαβε σε λιγότερο από πέντε λεπτά! Την πήρα αγκαλιά, τη φίλησα και φύγαμε!

  Και δεν ήταν η μητέρα μου και από τα πιο συμπαθή της πρόσωπα! Ίσως γιατί τα προηγούμενα χρόνια, η μητέρα μου διαμαρτύρονταν, κάθε που βγαίναμε έξω και’γω έπαιρνα τη Σίντυ, πάντα μαζί μου!

  Έχεις τόση αξία στην Πρέβεζα, μου’λεγε και’γω δεν αισθάνομαι καλά, να κουβαλάς ένα σκυλί μαζί σου! «Εντάξει Μάνα, αν θίγεσαι μην έρχεσαι» της έλεγα!

  Αντιζηλία θήλεων, πάνω στην ίδια αγάπη; Κάθε άλλο παρά το αποκλείω και το συσχετίζω, με το ότι η Μάνα μου, που είχε τρία παιδιά, το εξής ένα, όταν ήμουν στην Πρέβεζα, από την αδυναμία, που μου είχε, τα μεσημέρια, σαν ξάπλωνα, με τη Σίντυ στα πόδια μου, πάντα κάποια στιγμή άνοιγε την πόρτα να δει αν είμαι καλά και η Σίντυ, τότε της γρύλιζε!

  Και να που τώρα η Μοίρα μου, με ήθελε για δεύτερη φορά, να σκάβω ένα λάκκο θανάτου και από μέσα μου να την κακίζω και να την αναθεματίζω για τις εκπλήξεις, που μου επεφύλασσε!

 Εκπλήξεις κατασκευής, της τελευταίας τους κατοικίας, στις δυο θηλυκές υπάρξεις, που μ’αγάπησαν πιο πολύ, απ’οποιονδήποτε άλλο, στον κόσμο τούτο!

  Ελπίζω Μοίρα μου, να μη μου επιφυλάσσεις και τρίτη φορά, να κάνω κάτι τέτοιο! Όσες επιφυλάξεις και αν διατηρώ για το αν υπήρξε ή θα υπάρξει πρόσωπο, που με λάτρεψε ή θα με λατρέψει όσο αυτές!

  Σκέψεις και Χώμα Ένα!

  Τα σκεφτόμουν αυτά σκάβοντας και κλαίγοντας μαζί, κι’όσο έσκαβα κι’όσο έκλαιγα, τόσο βαθύτερα οι σκέψεις μου με πήγαιναν, σε υπερβατικούς διαλογισμούς! Αν μοίρα μου, τέτοια έκπληξη, μου επιφυλάξεις για τρίτη φορά, στο λέω να το ξέρεις, ότι στο λάκκο, που θ’ανοίξω θα πέσω πρώτος εγώ!

  «Φτάνει Κύριε Σπύρο, φτάνει, το βάθος είναι καλό», μου είπε η Μαρία. Άφησα τα σύνεργα, έσκυψα, πήρα τη Σίντυ αγκαλιά, «πιάσε την Μαρία της είπα είναι ακόμα ζεστή!» Εκείνη με τα μάτια βουρκωμένα, μου έγνεψε, πως δε μπορεί!

  Αγκάλιασα την Αγαπούλα μου, για τελευταία φορά, τη δρόσισα λίγο με το ποταμίσιο διάφανο δάκρυ των ματιών μου, την ασπάστηκα και την απόθεσα πλαγιαστά στην αριστερή της πλευρά, στη βάση του λάκκου!

  Αυτή είναι η τελευταία σου κατοικία σε τούτο τον πρόσκαιρο κόσμο ψέλλισα, τα χείλη μου δαγκώνοντας να σιγήσουν! Άρχισα με γρήγορο ρυθμό να τη σκεπάζω, με δάκρυ ακατάπαυστα το χώμα να ποτίζω, το Χάροντα να ξορκίζω και με τη γλώσσα της σιωπής πλέον να ψελλίζω, τη στερνή μου ευχή:

  «Εύχομαι γλυκιά μου το δάκρυ μου, στο χώμα σου γόνιμος πηλός να γίνει, και να σε μεταλλάξει Σίντυ μου, σε ζώντα όντα, λουλούδια, δέντρα, φυτά ....που να’ναι σαν και σένα όμορφα και καλά!»

  «Αλή, φέρε διμορφοθήκες να φυτέψουμε» είπε η Μαρία, την κούκλα να στολίσουμε!

  Έφυγα σαν Κυνηγημένος, απ’τις Εικόνες και τις Σκέψεις!

  Έφυγα σαν κυνηγημένος απ’τις εικόνες και τις σκέψεις, μ’αυτές από πίσω μου και το χειρότερο μέσα μου, σπρωγμένες απ’το χάρο! Πίστευα ακράδαντα πως ήμουν σκληρός, είχα βιωματικές στιγμές, με σκηνές τρομερές! Τα «καλά του θανάτου» τα είχα γευτεί από κοντά, στη σκληρή μου δουλειά!

  Σάρκες μάζεψα, κόκκαλα μάζεψα, επικήδειους διάβασα, να κρατιέμαι έμαθα σε δύσκολες στιγμές, με τη ψυχή μου να κλαίω συνήθισα και τ’ανυπότακτα συναισθήματά μου, να τιθασεύω!

  Όμως δεν επιτρέπεται να μπω σε περιγραφικές λεπτομέρειες, γιατί ίσως θεωρηθώ ότι ασελγώ και ιεροσυλώ, όμως τέτοιο πόνο σ’ αποχωρισμό δεν έχω νιώσει ποτέ, μα ποτέ μου, Θεέ μου, τ’ομολογώ!

  Ίσως ποτέ μέχρι χθες δεν με είδε άνθρωπος να κλαίω, η γαλούχηση που είχα σαν πολεμιστής, με δίδαξε άθελά της ίσως, πως το κλάμα ενώπιον άλλων, με «ήττα» ισοδυναμεί! Αν έτσι είναι Σίντυ μου, με κέρδισες Σίντυ μου, με κέρδισες ίσως μέχρι και την άλλη μου Ζωή!

  Συγκρίσεις Ιερόσυλες, μ'αντικειμενικές, το ξέρω πως κάποιοι με καταλαβαίνουν! Συγκρίσεις, ανισότητας, σαφώς μειωτικές, κάποιοι αγριεύουν το ξέρω!

  Πείτε ότι θέλετε, όμως ακράδαντα πιστεύω, ότι «όσο βαθύτερα στον κόσμο των ζώων μπαίνεις, τόσο μακρύτερα απ'τον κόσμο των νοημόνων όντων φεύγεις!

  Στο Βαθμό Τελειότητας των κτισμάτων του Θεού, δεν υπάρχει ρατσισμός και μεροληψία Ιεράρχησης, και το βαθμό τελειότητας μιας ύπαρξης, πάνω στην απώλειά του τον συνειδητοποιούμε! Αυτός ο βαθμός τελειότητας, πάνω στην κρίσιμη ώρα της απώλειας, καθορίζει, εν τέλει και το βαθμό πόνου, θλίψης, οδύνης και διέγερσης των συναισθημάτων μας!!!

  Υπήρξε τα Πάντα για μένα!

  Η Σίντυ υπήρξε τα πάντα για μένα, πάνω απ’όλα όμως και πρώτα απ’όλα υπήρξε «Μούσα» μου και κυρίως η μεγαλύτερη, σ’αυτό τον εφήμερο κι’ελαττωματικό κόσμο, «Δασκάλα μου!»

  Το κυριότερο δίδαγμα, μέσα στα πολλά, που μου πέρασε, συνοψίζεται στους παρακάτω, εμπνευσμένους από εκείνη στίχους!

«Δυο κιλά είσαι και κάτι, με καρδιά από χρυσάφι

και διδάσκεις την Αγάπη, στων ανθρώπων το σινάφι!

Μ’απ’αυτούς κανείς χαμπάρι και μονίμως στο αμπάρι

σ’ένα πλοίο, που βουλιάζει κι’όλο πιο βαθιά τους πάει!

Συ’μου έμαθες γλυκιά μου, στην παλιανθρωπιά

τι αξίζει ένα σκύλο, να’χεις συντροφιά!

Συ’μου έμαθες καρδιά μου και τα πιο απλά

τα σκυλιά απ’τα’ανθρωπάκια, είναι πιο καλά!»

  Εξαναγκάζοντάς με, αναπόφευκτα στη διατύπωση, ενός των μεγαλυτέρων μου καημών!

«Δεν ανέχομαι πια Σίντυ στον καθρέφτη να κοιτώ

κι’ένα είδωλο να βλέπω, ειδεχθές και ποταπό

μ’ένα σύνδρομο, σαν βρόχο, περασμένο στο λαιμό

και να μου καυχιέται ΣΙΝΤΥ, ότι μοιάζει στο ΘΕΟ!»

  Το κενό της δυσαναπλήρωτο! Γι’αυτό πάνω στο λιτό κι’απέριττο, στερνό της κατάλυμα, ανάμεσα στα μωβ λουλουδάκια, που τη συντροφεύουν, έγραψα με δάκρυ και πόνο ψυχής, στην πετρούλα που την καλύπτει:

«Σ’έχασα γλυκιά μου

κι’έχασα τη μιλιά μου!

Σ’έχασα καλή μου

κι’ορφάνεψε η ζωή μου!

Σ’έχασα καρδιά μου

κι’έχασα τη σκια μου

χαλασιά μου!»

                               Με πόνο Ψυχής

                             στην ανυπέρβλητη Αγάπη μου

                         Σίντυ!!!

                           Ο Σύντροφος της Ζωής σου
Σπύρος.

                    

"Η Αναπλήρωση"

Τρόπος του λέγειν βέβαια, γιατί όλα τα όντα εκτιμώ, ότι είναι μοναδικότητες, γι'αυτό κι'επιμένω, ότι απόλυτη αντικατάσταση δεν υπάρχει, ειμή μόνον σχετική!

Ναι προσπάθησα ν'αναπληρώσω το κενό της Σίντυς, δε ξέρω αν το κατορθώσω τελικά!

Πάντως λίγες ημέρες προ της επετείου της απώλειας, πήρα μια αξιοθαύμαστη γατούλα, από την παραλία του αλίμου!

Προσπάθησα να την ονομάσω Σίντυ, τελικά δεν τα κατάφερα, της είπα τελικά Τίντυ! Σήμερα μετά από δύο μήνες και 11 ημέρες οι σχέσεις μας είναι άριστες! Το πρόβλημα όμως είναι η Γιουγιού, που δεν τη θέλει! Με αγάπη όμως θα τα καταφέρουμε!

Στο διαδίκτυο έκανα, μόλις την πήρα τις εξής αναρτήσεις:

Spyros Kikeris 13 Οκτ 2018, 6:26 μ.μ.

Όταν οι Άνθρωποι Αδυνατούν, τα Ζώα τους αναπληρούν! Το νέο μέλος μας! Τρία χρόνια plus στις φυλλωσιές του Αλίμου, εκεί στην Όστρια με την υγρασία, που κόκκαλα τσακίζει, με λίγο φαγάκι από κάποιους πονόψυχους και μπόλικες "Βρισιές" και "κλωτσιές!" Και όμως άψογη και στο κλουβί και στις Ιατρικές και στις πρώτες συντροφικές μας στιγμές! Τώρα όπως της αξίζει θα ζήσει, σαν Βασίλισσα, μια και αυτή ξέρει να δίνει και να παίρνει Ευτυχία!

                                                                                          

Spyros Kikeris 16 Οκτ 2018, 10:06 μ.μ.

Όταν τα ζώα των ανθρώπων υπερτερούν σε περιπτώσεις: Εκτίμησης, Αγάπης, Σεβασμού, Αναγνώρισης, Ανταπόκρισης, σχέσεων εν γένει, τότε οι κρίσιμες αυτές περιπτώσεις, κάθε άλλο παρά τους ανθρώπους τιμούν! Δυο μέρες , έχω τη γατούλα εδώ και δε ξέρει τι να πρωτοκάνει για να μου εκφράσει αυτό που για μένα αισθάνεται! Εκείνο που με συγκλονίζει είναι ότι αν μάζευα έναν άνθρωπο από ένα παγκάκι, νύχτα με κρύο, και του φερόμουνα ανάλογα, ποιος θα μπορούσε να μου εξασφαλίσει τη συμπεριφορά του απέναντί μου; Μόνο ο μεγάλος μάγος, ο Θεός, γιατί ο άνθρωπος, στον άνθρωπο, κατά κανόνα, Μικρός! Εδώ ανάγεται και η ρίζα της φιλοζωίας, που πολλοί αρνούνται πείσμονα, να δουν!