ΠΟΣΟ ΣΚΛΗΡΑ ΠΛΗΡΩΣΑΜΕ ΖΩΗ ΤΗΝ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ

 

Σπύρου Κίκερη

ΠΟΣΟ ΣΚΛΗΡΑ ΠΛΗΡΩΣΑΜΕ

ΖΩΉ ΤΗΝ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ! (Τσίρκας)

*Μ’αφορμή το Θάνατο του Συναδέλφου

Υποσμηναγού Ιπτάμενου

Τσίρκα Θεόδωρου!

«Πόσο σκληρά πληρώσαμε

Ζωή την Περηφάνια

Κορμιά Ψυχές σου δώσαμε

χωρίς Δάκρυ στα Μάτια!»
  

Το Τηλεφώνημα του Πύργου Ελέγχου!
Ήταν η 28η Νοεμβρίου του 1973, ημέρα Τετάρτη, το ρολόι έλεγε κάπου έντεκα και μισή, δώδεκα παρά τέταρτο! Ήμουν καθισμένος στο γραφείο του Αξιωματικού Επιχειρήσεων (Α.Ε), της 348 Μοίρας Τακτικής Αναγνωρίσεως (348 Μ.Τ.Α) της 110 Πτέρυγας Μάχης, στη Λάρισα!

  Ο Αξιωματικός Επιχειρήσεων, είχε μεταβεί στην Αθήνα, για τις προβλεπόμενες ιατρικές του εξετάσεις, ο Διοικητής της Μοίρας ήταν σε σύσκεψη στο Διοικητήριο!

  Ακούω το τηλέφωνο του πύργου Ελέγχου να κουδουνίζει επίμονα, στο σήκωμα του τηλεφώνου μια φωνή αλαφιασμένα, έλεγε: «Τρεχάτε, τρεχάτε κάρφωσε το “EYES BROWN TWO”στο FINAL του GCA”κάπου κοντά στη Γεωργική Σχολή!»

  Αφού επιβεβαίωσα το χαρακτηριστικό κλήσεως και τη θέση του αεροπλάνου στο σχηματισμό, ότι δηλαδή επρόκειτο για το Νο2, ξεκίνησα για το χώρο του ατυχήματος, μονολογώντας.

  Πάει ο καημένος ο Κώστας έλεγα και ξανάλεγα κι’ήταν «μάγκας!» Αυτό το'λεγα γιατί ήξερα ότι Νο1 (Αρχηγός) στο σχηματισμό ήταν ο Θόδωρος ο Τσίρκας και Νο2 ο Κώστας ο Χαϊντούτης!
Άριστες σχέσεις με τον Κώστα δεν είχαμε, ούτε και κακές, δεν πήγαινα τ’ατέλειωτα ξενύχτια του στα «σκυλάδικα!» Όμως τι σημασία έχει η ιδιαίτερη συμπάθεια και εκτίμηση, σαν πρόκειται για αιφνίδιο και βίαιο θάνατο νέου 27 ετών, μιας σειράς μικρότερου (42ας  σειράς Ικάρων!)

Φτάνοντας στο Χώρο του Ατυχήματος!

  Έφτασα στο χώρο του ατυχήματος, κόσμος πολύς μαζεμένος, κόσμος, σα σε γιορτή ή πολύ μεγάλο κακό κι’ανάμεσά τους συνάδελφοι κυρίως του Αρχηγείου Τακτικής Αεροπορίας (Α.Τ.Α).

  Ήξεραν πως ήμουν της ίδιας Μοίρας, έτρεξαν γύρω μου, πρώτος ο Αντισμήναρχος Λάζαρος Ζαμπέρτσης, πρώην Α.Ε της Μοίρας! Ποιος είναι με ρώτησε, ο «Κώστας ο Χαϊντούτης» του είπα, μην αφήνοντας ίχνος αμφιβολίας!
Πλησίασα τα καπνισμένα συντρίμμια, ψαχουλεύοντας, σε κάποια στιγμή αναρωτιέμαι «τί διάβολο είναι τούτο δω;» Ρίγησα σαν κατάλαβα ότι ήταν τμήμα του σώματος του χειριστού! Έφυγα περίλυπος για τη Μοίρα, σε πλήρη στοχαστική διάσταση και βαθιά περισυλλογή!

   Επιστρέφοντας στη Μοίρα!
Φτάνοντας στη Μοίρα κι’ενώ έτοιμος ήμουν να μπω, έκπληκτος βλέπω το Χαϊντούτη να εξέρχεται κι’αναφωνώ «Εσύ εδώ;» κι’εκείνος «γιατί, πού ήθελες να είμαι;» Εδώ τα λόγια χάνονται.

  Πόσες χαρές μας χάρισες πτήση μου; Πόσες χαρές, πόσες εικόνες; Πόσες λύπες μας χάρισες πτήση μου, πόσες εκπλήξεις, πόσες συγκινήσεις; Έτσι είναι αγάπη μου οι μεγάλοι έρωτες! Έτσι κι’οι μεγάλες αγάπες Ερωτά μου!

  Πάει ο καημένος ο Θόδωρος σκέφτηκα κι’ήταν να γίνει και γαμπρός μου, όπως για πλάκα μου’λεγε, για τη νεογέννητη κόρη μου! Πάει κι’ο Θόδωρος ο φιλόδοξος, είχε βάλει πάνω από 1200 ώρες σε διάστημα 6 ετών!

  Έφυγες θόδωρε, έφυγες! Τη συνέχεια του έργου, τούτης της ζωής, να δεις, δεν έμεινες! Ποιος ξέρει άραγε να πει «πότες καλύτερα είναι; Ποιος μπορεί να στοιχηματίσει, ποιος τολμά αν του κρατά;» Όλοι θα όρμαγαν σαν τους χρηματιστές στο χρηματιστήριο, θαρρώ, ποντάροντας στις μετοχές τούτης της ζωής!

  Θα’ταν όμως καλύτερα έτσι, αείμνηστε Θόδωρε; Σαν κάτι γνωρίζω και κάτι αγνοώ κι’απ’τα δυο το πρώτο προτιμώ, πώς μα τω Θεώ, εγώ ο ερασιτέχνης στοχαστής, πως κάτι δε χάνω, να ορκιστώ; Αυτά τα λέω γιατί βέβαιος είμαι, πως κατ’ελάχιστον, σαν δεν υπάρχεις, όλα σου τα προβλήματα αυτόματα λύνονται, την ίδια στιγμή, που σάρκες και σίδερα ένα γίνονται!

  Ήσουν εσύ ο Αρχηγός του σχηματισμού, λίαν πεπειραμένος χειριστής και πειθαρχημένος άνθρωπος σ’απόλυτο βαθμό! Εκείνος, ο Κώστας υψηλού IQ άνθρωπος, κάθε άλλο όμως παρά πειθαρχημένος, στις συνήθειές του!

  Έχοντας Συναίσθηση των Ευθυνών μου!

  Εδώ έχοντας συναίσθηση των ευθυνών μου, σαν υπερώριμος άνθρωπος και υπακούοντας τυφλά στις επιταγές της συνείδησής μου, θα ήθελα να μπω λίγο βαθύτερα στην περίπτωση, γιατί περιέχει διδάγματα! Διδάγματα γιατί εκείνος είχε κάκιστες συνήθειες, συνήθειες που δε συνάδουν με το λειτούργημα του ιπταμένου!

  

  Εκείνος, λοιπόν, μπορεί για «Μάγκας» να έκανε, για Πιλότος δεν έκανε! Όχι ότι δεν ήταν καλός χειριστικά, υπεράριστος ήταν και γνώστης άψογος των θεμάτων της πτήσης! Όμως είχε άσχημες συνήθειες, συνήθειες που δε συνάδουν με το λειτούργημα του Ιπταμένου! Και στο λειτούργημα αυτό μόνον Άγγελοι χωράνε, γιατί αλλιώς τη σύνθεση των Αγγέλων χαλάνε!»

  Δε χρειάζονται οι Ιπτάμενοι επιπρόσθετα ενισχυτικά της προσωπικότητάς τους, γιατί φτάνει και περισσεύει η ειδικότητά τους!

Το Ατύχημα!

  Αρχηγός σχηματισμού, λοιπόν ο Υποσμηναγός Θεόδωρος Τσίρκας, 40ης  Σειράς Ικάρων Νο2 ο Χαϊντούτης 42ης Σειράς Ικάρων, για πτήση εντός νεφών και κάθοδο με τη βοήθεια του GCA, ραντάρ για όσους δε γνωρίζουν!

  Πριν την κάθοδο και πριν την είσοδο στα νέφη, ο Αρχηγός σχηματισμού δίνει εντολή στο Νο2, να περάσει στη Θέση αρχηγού, προκειμένου να κάνει αυτός την κάθοδο! Είναι κάτι που συνηθίζεται, δείχνοντας χειριστικό μεγαλείο!

  Ο Τσίρκας άλλωστε ήταν σε τέτοιο στάδιο χειριστικής επίδοσης, που «πίστευε», ότι το οτιδήποτε μπορούσε να συμβεί, μπορούσε και να το προλάβει! Λάθος βέβαια, αλλά δυστυχώς λάθος ίσως αναπόφευκτο, στο πνεύμα των Πιλότων, της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας!

  Η ανθρώπινη φύση από τη θέση του Νο2, δε ξεπερνιέται αείμνηστε Θόδωρε, στην περίπτωση Vertigo του Νο1! Ναι κάπου στα εφτά με πέντε χιλιάδες πόδια, ο σχηματισμός ήταν σε ανεξέλεγκτη κατάσταση, εντός νεφών και σε μεμονωμένη πλέον πτήση, για έκαστο των χειριστών, με υπερπροσπάθεια ανάκτησης του ελέγχου, από ανώμαλες θέσεις!

  Αποτέλεσμα, ο Χαϊντούτης να κατορθώσει να βγει ελάχιστα πριν το έδαφος και ο Τσίρκας να προσκρούσει σ’αυτό και να φονευθεί!

  Δεν ασχολήθηκα με τη διερεύνηση, λίγο αργότερα μου ανατέθηκαν τα καθήκοντα του Αξιωματικού Ασφαλείας Πτήσεων της Μονάδας και εκείθεν ξέρω απέξω κι’ανακατωτά, κάθε ατύχημα που συνέβη στην 110 Πτέρυγα Μάχης!

  Τώρα για την ψυχοσωματική κατάσταση του Θεόδωρου Τσίρκα, κατά τη διάρκεια της υπόψη πτήσης, χίλιους όρκους θα μπορούσα να πάρω οποτεδήποτε, για την αντίστοιχη του Χαϊντούτη, ούτε έναν! Όμως αρκετά ήδη είπα για έναν ,ούτως ή άλλως, συνάδελφο, που ίσως δεν έπρεπε.

 
Η Εξόδιος Ακολουθία!
 Στην κηδεία σου, αείμνηστε Θόδωρε ήρθα, ήταν και ο αδελφικός σου φίλος και συμμαθητής σου ο Βασίλης ο Ζέλιος μαζί, κι’ακόμα τα περισσότερα από τα παιδιά της Μοίρας! Ο Χαϊντούτης δεν ήταν, υπήρχαν άλλωστε τόσοι λόγοι να μην είναι εκεί!

  Θυμάμαι το μικρότερό σου αδελφό, να παίρνει το καπέλο σου, πάνω από το φέρετρο να το φορά και να φωνάζει «Μάνα μην κλαις να ο θοδωρής…» Κι’εκλαιγα απαρηγόρητα και’γω με τα μάτια της ψυχής κι’έβλεπα με τα μάτια αυτά πεντακάθαρα, πίσω απ’το φέρετρο και μπρος και πάνω και πέρα απ’αυτό και στα σύννεφα έμπαινα κι’εβλεπα το πώς, το πότε, το γιατί κι’ακόμα τα κρίματα και τα προκρίματα και τα στοιχήματα και βαθιά φιλοσοφούσα μέχρι που αποκαμωμένος ξεχνούσα για λίγο, για να ξαναρχίσω, έναν αέναο φαύλο κύκλο, που άρχιζε και τελείωνε μ’ένα «γιατί!»

Η Τραγική Συνέχεια!

  Μα που να’ξερα πως τούτο το έργο θα’χε και συνέχεια για μένα! Και τι δεν τράβηξα Θόδωρε εκείνο το μικρότερό σου αδελφό να συνεφέρω, σαν ήρθε στη Λάρισα και ο τότε Διοικητής Β. Δεληγεώργης, με φώναξε και μου είπε: «Σπύρο είναι ο αδελφός του Θόδωρου του Τσίρκα, να τον πας εκεί, που έπεσε το αεροπλάνο, γιατί θέλουν ν’αγοράσουν ένα κομμάτι Γης, για να κάνουν ένα μνημείο!»

  Ήδη σ’είχαμε ξεχάσει θοδωρή, συγχώρα μας, έτσι είναι η ζωή κι’ας μην είχαν περάσει, ούτε δύο χρόνια! Ξεχνούν οι άνθρωποι, εύκολα βλέπεις κι’αθετούν οι ανθρωποι όταν ξεχνούν…!

  Τί θα στοίχιζε μωρέ ένα Μνημείο, σε μια ερημιά; Τέσσερα, πέντε θα’ταν όλα όλα, άιντε έξι, μέσα στον κάθε χρόνο και θα μπορούσαν οι Μοίρες Αεροπορικών Εγκαταστάσεων (ΜΑΕ) των Μονάδων να τα΄φτιαχναν!

  Γιατί, αλήθεια, εκ προοιμίου, να νιώθουμε, παραμελημένα, ορφανεμένα, παραπονεμένα, παραπεταμένα, σβησμένα, παρατημένα κι’ολότελα λησμονημένα στην πάτριά μας Γη;
Όσο για το βασικό επιμύθιο τούτης της γραφής, που ούτως άλλως περιείχε διδάγματα, να αφεθεί κενό δεν είναι σωστό! Ναι το κύριο επιμύθιο εδώ, αρχίζει και τελειώνει με μία σειρά σκληρών και αμείλικτων συνειδησιακών ερωτηματικών, για όλους τους επιβλέποντες Ασφαλείας των Πτήσεων, γιατί το οδυνηρό αυτό ατύχημα, θα μπορούσε ασυζητητί να προληφθεί!

                                                                  Με Τιμή και Υπερηφάνεια

                                                                            Σπύρος Κίκερης