CPM ΤΟ ΨΩΜΟΤΥΡΙ ΤΩΝ ΧΕΙΡΙΣΤΩΝ ΔΙΩΞΕΩΣ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΥ!

 

*CPM Combat Profile Mission! 

«Το Ψωμοτύρι των Χειριστών Διώξεως Βομβαρδισμού!»

*Μ'αφορμή το Ατύχημα PHANDOM F-4 της 117 ΠΜ/ 338 Μ Δ/Β

   *Έτσι θα πάνε στον πόλεμο, τουλάχιστον στην αρχική φάση, γι’αυτό κι’εκπαιδεύονται πείσμονα και επίμονα σ’αυτό το είδος αποστολής! Αποστολή, που τους θέλει σε πολύ χαμηλό ύψος, τυπικά σε ύψος 300 ποδών – 91 μέτρων – και ταχύτητα τουλάχιστον 750 χλμ, με συχνές αλλαγές πορειών – ανά 6 με 8 λεπτά, μέχρι να φτάσουν στο στόχο τους με συγκεκριμένο χρόνο άφιξης σ’αυτόν (ΤΟΤ Time over Target!) και μέσα απολύτως πενιχρά – χωρίς ηλεκτρονικά, χρήση ραδιοβοηθημάτων κτλ -.

   Στην ουσία είναι μια Ναυτιλία χαμηλού ύψους – μηδενικού – θα έλεγα, προς αποφυγή αποκάλυψης από τα μάτια του εχθρού – Radar -!

   Σίγουρα βαρύς ο φόρος Τιμής κι’αυτής της αποστολής! Όμως ο μαχητής, μαχητής και τ’ουρανού ο Γητευτής, Γητευτής!

   Προσωπικά το έχω πει και γράψει πολλές φορές με θάρρος περισσό χωρίς το φόβο να παρεξηγηθώ, ο Ιπτάμενος της ΠΑ δεν είναι Θεός,  όμως δεν είναι κι'ένας απλά κοινός Θνητός, σίγουρα είναι κάτι παραπάνω πάνω σ’ένα πολεμικό Αεροπλάνο!

   Κι'αυτό γιατί κάποτε σίγουρα ψιθύρισε και καλά το ενστερνίστηκε: «Μ’έταξε η Μοίρα μου ψηλά, ψηλά σε κόσμο άλλο, μου’πε το φόβο ν’αρνηθώ, στον πόνο να μην κλάψω, να’χω κουράγιο Θεϊκό στον Ουρανό επάνω κι’αν απ’το Χάρο προκληθώ Ρότα να μην αλλάξω!» 

   *Το προφίλ Πολεμικής Αποστολής Χειριστών Μοιρών Διώξεως Βομβαρδισμού! 

   Δεν θα ήθελα να πω τίποτα για τον εαυτό μου, όμως νιώθω αδήριτη την ανάγκη να μην πω για μια αποστολή, που μου ανατέθηκε τρεις φορές στη φωτιά της κρίσης του 1974 με ενημέρωση από τον ίδιο τον τότε Αρχηγό ΑΤΑ, τον βλοσυρό και ανέκφραστο Περικλή Οικονόμου μέσα στο Λαβύρινθο ΕΚΑΕ (Εθνικό Κέντρο Αεροπορικών Επιχειρήσεων) στα έγκατα του Αεροδρομίου της Λάρισας 110 Πτέρυγα Μάχης: «Θα πας να βρεις τον Τούρκικο στόλο, θα πετάξεις όσο το δυνατόν πιο χαμηλά μπορείς ….!»

   Θα ήθελα να παραθέσω στο σημείο αυτό μια άκρως αποκαλυπτική ανάρτηση του Φίλου μου και Ανυπέρβλητου Αείμνηστου πια Δημήτρη Τζάννες, που μέσα απ’την γλαφυρότητα του λόγου του περιγράφει την υπόψη αποστολή, με τα μάτια της ψυχούλας του, που πιστεύω πως απ’τους Ουρανούς μας παρακολουθεί, χωρίς και να μας παρεξηγεί! Και κάτι που μου'ρχεται αυτή τη στιγμή "Αν ξέραν Ανάγνωση οι Αετοί και δίαβαζαν αυτή την Πτητική Περιγραφή ίσως να είχαμε αυτοκτονία στο είδος μαζική"::

*A DAY IN LIFE OF A F 104 STARFIGHTER PILOT

"Fighter pilot is an attitude. It is cockiness. It is aggressiveness. It is self-

confidence. It is a streak of rebelliousness, and it is competitiveness. But

there's something else - there's a spark. There's a desire to be good. To do well; in the eyes of your peers, and in your own mind."  * Robin Olds,  F 4 Vietnam veteran.

   *Καλοκαίρι early 1970's

   06:00 το πρωί 3ο οίκημα αγάμων διασπορά της 116ΠΜ. Ξυπνάω, δύσκολα, αλλά με όρεξη για μια καινούργια μέρα. Στους Λουτήρες ο Σταμάτης ο Βερτσέκος ξυρίζεται τραγουδώντας "ο Χάρος βγήκε παγανιά" -  απομεινάρια της νύχτας στα μπουζούκια - ! Προσπαθώ να συνηθίσω  την εικόνα του Τσιριγώτη με την πετσέτα στη μέση, αλλά χωρίς επιτυχία!

   Ετοιμάζομαι γρήγορα, φόρμα, μπότες, ζεσταίνω λίγο τη Lotus, και πλακώνομαι για το αεροδρόμιο 9 km πιο κάτω να προλάβω το briefing στις 07:00. Ο (ΑΕ, Αξιωματικός Επιχειρήσεων Ν Βαρκούτας) έχει το γνωστό "ύφος" που σε κάνει και γελάς!

   Διαβάζει το πρόγραμμα, ΩΡΑΙΑ, πετάω μόνος μου CPM.(Combat Profile Mission). Στη μοίρα πετούσαμε αρκετά μόνοι μας, για ρεαλιστική εξάσκηση στον κύριο ρόλο της μοίρας, Nuclear Strike.

   Συνήθως ταλαιπωρούσα τον Κόντη ή το Μανουσάκη ή τον Αθανασίου ή τον Μάκη τον Μουζά ή τον Μήτσο τον Κωνσταντόπουλο τον συμμαθητή μου, όταν πετούσαμε ζευγάρι. Ο Μήτσος ήταν το τέλειο Νο2, ότι και να του έκανες δεν διαμαρτύρονταν και δεν μιλούσε ποτέ! Κολλημένος πάντα στο φτερό!

   Μετά την προσγείωση, στο Φορτάκι - βανάκι Ford που μας πήγαινε στα αεροπλάνα - κούναγε το κεφάλι του, άναβε τσιγάρο και με ένα ανθυπομειδίαμα πίσω από το μουστάκι του, μου’λεγε: «πάλι την σκαπούλαρες σήμερα, χαμένε» ! Τέλειος !!!

   Γενικά μου άρεσε να πετάω μόνος μου, αισθανόμουν πιο ελεύθερος να κάνω ότι ήθελα, χωρίς να νοιάζομαι για το Νο2. Είναι σαν να σε κρατάει κάτι αόρατο μεν, αλλά υπαρκτό.

   Ανοίγει η πόρτα του briefing και ξεπροβάλλει η φοβισμένη μορφή του καντινιέρη, που δεν ήξερε σε ποιον να πρωτοδόσει τον καφέ, στον καλό, τον άγριο ή σ'αυτόν που παρήγγειλλε πρώτος;

   Εγώ έπινα τσάι (!) περίμενα να έρθει το ψωμί και έτρωγα σάντουιτς με κασέρι χωρίς ψίχα (!). Όχι κάπνισμα καφέδες ποτά, ξενύχτια κλπ. Ήθελα να είμαι πάντα στην καλύτερη δυνατή φόρμα για να δω τι μπορώ να κάνω με το 104 χωρίς καμία " βοήθεια", καμιά φορά βέβαια ξεφεύγαμε λίγο το βράδυ, εκεί στο Beau Rivage, την disco club στην Πάτρα.

   Σωστικά, υπογραφή στο βιβλίο πτήσεων, στο Φορτάκι, και στο Κ2, στον κάθετο. Όλα έτοιμα, ο υπόλογος χαμογελαστός, άλλη μια τζίφρα, επιθεώρηση, καλό δέσιμο στο Martin Baker, εκκίνηση, τροχοδρόμηση, last chance checks, ζωτικές προ απογειώσεως, αναφορά στον Πύργο , "καλύπτρα κλειστη flaps κάτω", γραμμή , απογείωση.

   Δεξιά στροφή στα 200' γιατί έβλεπε ο Πύργος, και προς το "0 point", το Αντίρριο στα 100',  εκεί βλέπω τον Χωροφύλακα να κοιτάει ψηλά, ωραία, γούρι! Μηδενίζω τον χρόνο. Πρώτο σημείο, ακρωτήριο Μελαγκάβι (απίστευτο όνομα), λίγο πριν από το Λουτράκι. Συνεχίζω στα 100' αλλά πάω πάνω από την εθνική οδό, προσπαθώντας να ακολουθήσω τις στροφές του δρόμου!! Το είχα απωθημένο όταν πήγαινα κάθε Σαββατοκύριακο Αθήνα με τη Lotus και έκανα 2:30', να βγάλω το άχτι μου με το 104 - τέσσερα (4) λεπτά μέχρι το Λουτράκι, όχι κι’αδύνατον με 450 knots βέβαια - !

   Ζορίζομαι αρκετά, να μη ξεχάσω το καλώδιο μεταξύ του δρόμου μετά το Διακοφτό. Μια μέρα παραλίγο να το πάρω μαζί μου. Φτάνω στο σημείο, ειμαι 5" πίσω στο χρόνο. με τις μαλακίες με τις στροφές, έχασα λίγο χρόνο.

   Τέλος πάντων θα βάλω 1% για λίγο στον κινητήρα και θα είμαι εντάξει στρίβω προς Παρνασσό, η κορυφή έρχεται πολύ γρήγορα, τραβάω 30 μοίρες αλλά θα βγω γκολ από πάνω, ανάποδα και πριν φθάσω στην κορυφή τραβάω, περνάω μεν ξυστά από την κορυφή, αλλά το αεροπλάνο βουτάει σαν τρελό!

   Ωχ από πίσω έχει οροπέδιο, «σκατά», ίσα που προλαβαίνω να το ισιώσω, παραλίγο! Ίδρωσα λίγο. Δεν προλαβαίνω να το σκεφτώ, συγκεντρώνομαι στο ίχνος μου, και ανεβαίνω λίγο για να καλέσω Τανάγρα, να πάρω άδεια διέλευσης από την περιοχή της. Καλά μέχρι να με ακούσει είμαι ήδη έξω.

 Βόρεια Εύβοια, αριστερή στροφή προς Καρπενήσι, θάλασσα λάδι, κατεβαίνω Πολυ Χαμηλά, Όλα γίνονται διαφορετικά τώρα, το οπτικό μου πεδίο είναι λίγες μοίρες κατ' ευθείαν μπροστά από το Pitot, δεξιά, αριστερά, είναι όλα θολά και φεύγουν προς τα πίσω με απίστευτη ταχύτητα! Εκείνη τη στιγμή αισθάνεσαι ότι έχεις χωριστεί από το σώμα σου, και υπάρχεις μόνο, σαν δυο μάτια, χέρια, και το μυαλό σου, που ταξιδεύει με απίστευτη ταχύτητα, σε κάποιο σημείο στο χρόνο μπροστά!

   Είναι μια υπερβατική στιγμή, το σώμα σου δεν το αισθάνεσαι !!! Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Και τα παιδιά στην αναχαίτιση έχουν παρόμοια συναισθήματα, για λίγες στιγμές, αλλά εκεί συμμετέχει πολύ και το σώμα. Εδώ ο όρος "αυτοσυγκέντρωση" παίρνει άλλη σημασία, αν κάνεις λάθος ενός δεκάτου του χιλιοστού στο χειριστήριο, έχεις τελειώσει!

   Είμαι περίπου στα Καμένα Βούρλα και σκύβω το κεφάλι μου στο CPM (Χάρτη), να δω αν είμαι σωστά στο ίχνος μου. Μέγα λάθος !! Έσκυψα περίπου 1" και όταν σήκωσα το κεφάλι μου, με την περιφερειακή όραση, ένοιωσα ότι ήμουν, ένα με την θάλασσα !!!

   Είχα γίνει σχεδόν CrisCraft. Ευτυχώς δεν τράβηξα απότομα, γατί θα χτυπούσα κάτω. Πολύ μαλακά ανεβαίνω στα 100' και τραβάω με δύναμη, για τα 500', μέσα σε 1" έγινα μούσκεμα στον ιδρώτα !! Στρίβω λίγο δεξιά και κοιτάω πίσω. Μια γραμμή πάνω στη θάλασσα από τα καυσαέρια τουλάχιστον 10 μίλια !!

   Όταν η θάλασσα είναι λάδι, δεν έχεις καλή αίσθηση του ύψους, είναι πολύ πιο δύσκολο να εκτιμήσεις ακριβώς το πραγματικό ύψος, με 450 βέβαια! Στα 500' νιώθεις σαν σταματημένος, να ανοίξω την καλύπτρα να κατέβω !! Απίστευτη διαφορά στην αίσθηση της ταχύτητας! Όμως ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό!! Δεν ξέρω ποιος τόπε, αλλά είναι αλήθεια!

   Ο τρόμος κράτησε λίγα δευτερόλεπτα, πεισμωμένος συνεχίζω, περνάω abeam Λαμίας, και κατεβαίνω πάλι. Ωχ Καλώδια πάλι, γαμώ την πουτάνα μου, παντού, παρά λίγο! Και δεν τα έχει ο 250:000/1 χάρτης βέβαια. Περνάω το Καρπενήσι, λίγο πιο προσεκτικά στο ξεδίπλωμα αυτή τη φορά, και συνεχίζω. Το κακό με την χαμηλή είναι ότι δεν μπορείς να θαυμάσεις το τοπίο. Βλέπεις μόνο μπροστά, και το " μπλοκάκι " του CPM, που πρέπει να το κρατάς μαζί με την Μανέτα, και να το γυρνάς με το ένα χέρι σε κάθε σημείο!

   Φτάνω στο φράγμα στα Κρεμαστά, γέφυρα Τατάρνας, μια γεφυράρα πανύψηλη, εδώ χωράει και C 130 σκέφτομαι !!!........Οι σφυγμοί ανεβαίνουν πολύ, αλλά τελικά τίποτα, μόνο την πρώτη φορά!

   Συνεχίζω προς Πρέβεζα, για προσβολή αεροδρομίου, ανεβαίνω στα 200' παίρνω άδεια, κατεβαίνω στα 20' πόδια, αυξάνω στα 550, στο pull-up τραβάω με 5g 70 μοίρες 9000' ανάποδα 4g, 40 μοίρες βύθιση, φωτοπολυβόλο, κέντρο διαδρόμου, 3500' άφεση, απαγκίστρωση 4-5g , ένα ρολάκι και ξανά χαμηλά και αριστερή στροφή για Άραξο.

   Τί είναι αυτό; Πανάκια μπροστά καμια δεκαπενταριά, Flotilla! Έχει και 5-6 μποφόρ! Ωραία θα περάσω ανάμεσα τους να τους τρομάξω λίγο, μέχρι να το σκεφθώ έχω φτάσει, περνάω δίπλα από το πρώτο (τον αρχηγό) ο οποίος θα το θυμάται για όλη του τη ζωή, και μετά, ένα victory roll, όλο το βράδυ οι ξένοι θα το συζητάνε τρώγοντας μπαρμπούνια στη Λευκάδα, δεν πειράζει, να σφίξουν λίγο οι μεταξωτοί κώλοι τους!

   Ξανά χαμηλά για Άραξο. Μπροστά μου ένα μεγάλο φέρρυ που γυρίζει από Ιταλία, περνάω από την πλώρη - δίπλα- ποτέ από την πρύμνη, είπαμε, γιατί εκεί πάντα έχει γλάρους που κάνουν ανεμοπορία στα ζεστά καυσαέρια και περιμένουν το μάγειρα να πετάξει τίποτα στη θάλασσα !!

   Τί είναι αυτό μπροστά; Ίδια πορεία με μένα, τύπος με ταχύπλοο, περνάω από πάνω του στα 20' και προλαβαίνω να δω ότι φοράει καβουράκι και το μαγιό του βέβαια, ο τύπος νόμιζε ότι πάει γρήγορα, 40-50 knots, μεχρι που κάτι πέρασε πάνω από το κεφάλι του με 450 κάνοντας ένα απίστευτο θόρυβο. Βάζω στοίχημα ότι πρέπει να σταμάτησε για λίγο να συνέλθει. Έτσι ο Παντελής ο Τζούρος τρόμαζε τις Τράτες, γιατί πιάνανε πολλά ψάρια, και δεν έμενε τίποτα γι αυτόν!! Είμαστε και λίγο γραφικοί τότε, οφείλω να το ομολογήσω.

   Άλλη μια προσβολή στον Άραξο , χωρίς roll, και μετα low IP και άδεια για low brake ! Ξυστά πάνω απο το tacan, ποιος μαλάκας φύτεψε δέντρο κοντά στο tacan; Συνεχίζω στα 10' 450 knots, πάνω από τον διάδρομο (36) και τώρα να τρομάξουμε λίγο και τους μηχανικούς που χαζεύουν στη πίστα. Τέλος διαδρόμου, κλειστή αριστερή στροφή ανόδου για τα 1500' και Μανέτα idle!, τότε είναι που μερικοί μηχανικοί παθαίνουν ένα μικρό επεισόδιο - νομίζουν ότι έσβησε ο κινητήρας -!!

   Τα 450 γίνονται 230 σε χρόνο μηδέν, στο βασικό, gear down, flaps land, προσοχή στην ασυμμετρία και στο BLC, 3 greens, flaps land, στον Πύργο. " Ελεύθερος", προσγείωση, steering, αλεξίπτωτο, άφεση, back track στον κυρίως και στο Κ2 πάλι.

  Αεροπλάνο ΟΚ, υπογραφή , Φορτάκι, στη μοίρα. Ειμαι κουρασμένος, η φόρμα μυρίζει αυτόν τον " ειδικό " ιδρώτα του F 104, που έχεις πλέον συνηθίσει σαν το προσωπικό σου " άρωμα" η αδρεναλίνη, ακόμα τρέχει σαν ποτάμι, άλλα νιώθω υπεράνθρωπος, γιατί το θηρίο, έκανε ακριβώς ότι ήθελα, παρότι προσπάθησε να με σκοτώσει τρεις φορές !!

   Είναι δύσκολο να περιγράψεις πως αισθάνεσαι μετά από μια τέτοια πτήση. Αυτή η γαμημένη τρίτη διάσταση, το ύψος, τα αλλάζει όλα! Οι αποστάσεις εκμηδενίζονται, η γη περνάει από κάτω σου απίστευτα γρήγορα, ανεβαίνεις και κατεβαίνεις με 50000' το λεπτό!! Κινείσαι στο ΧΩΡΟ! Μόνο με μαχητικό μπορείς να το κάνεις αυτό, ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ !!! Η ζωή μου τότε ήταν, η πτήση. Το μεταξύ των πτήσεων διάστημα, ήταν απλώς, το περίμενε !!Υπογραφεή στο βιβλίο, ρωτάω τον Nick, Βαρκούτα, the Greek, να φύγω γιατί το βράδυ έχουμε νυκτερινές; Ναι φύγε Δημητράκη!

  Ζεσταίνω λίγο τη Lotus, κασέτα στο Becker, Rolling Stones," Jumping Jack Flash ", τέλεια, θα δοκιμάσω αν κάνει τα 0-100 κάτω από 6" με τα 130 οκτάνια βενζίνη, που μου έβαλε ο Μήτσος ο Ιδιώτης, από το Noratlas που είχε εξοκείλει προχθές, αριστερά από τον 36, και έπρεπε να πετάξουν την βενζίνη που είχε στις δεξαμενές του, για να το τραβήξουν.

   Βγαίνω από την πύλη, 100 μέτρα, δεξιά στροφή, τρακτέρ δεν υπάρχει μπροστά, volume τέρμα, τι κομμάτι και αυτό, δεν μπορείς να πας σιγά, 6500 στροφές, 1η 75, δευτέρα 115, αρχίζω να γεμίζω την Τρίτη, εκεί πριν από τη Σμηναρχία εκπαίδευσης, και ξαφνικά ένα ανθρωπάκι πετάγεται στη μέση του δρόμου και μου κάνει σήμα να σταματήσω !!!

   Μπλόκο Τροχαίας, στην Λακόπετρα Αχαΐας !!!! Φρεναααααα, πάνε τα Ferodo DS 11, θα πρέπει να τ'αλλάξω 1 μήνα νωρίτερα! Ίσα που προλαβαίνω να σταματήσω μπροστά του, με αποφεύγει έξυπνα με ένα μικρό πλάγιο πηδηματάκι προς το χαντάκι.

   Πηγαίνατε με 160 !! Τί να του πεις ; Πριν από μισή ώρα πήγαινα με 900, πήγα και γύρισα από την κόλαση 3 φορές, και μου λες ότι πήγαινα με 160 !! Κλήση. Τώρα για κανένα μήνα, πρέπει να τρώω στη λέσχη αξιωματικών και προς στα αριστερά του καταλόγου, ( ψωμί, σαλάτες, ομελέτες κλπ ), τα φτηνά ! Αλλά θα σου δείξω εγώ, την άλλη φορά που κείσαι στημένος έξω από το αεροδρόμιο, να πιάσεις ποιον; Κανά τρακτέρ με πατάτες; Τους αεροπόρους έχεις στημένους. Θα σου πω την άλλη φορά μετά την απογείωση θα σου κάψω τη μούρη με το afterburner Βλάκα! Τί φταίει και αυτός; Την ίδια ηλικία είχαμε, κανα χοντρός διοικητής θα τον έστειλε.

   Τώρα προσγειώθηκα πραγματικά !!! Αυτά!

*Πόσες Αλήθειες Δημητράκη μου πόσες; Σα διερεύνηση; Όχι αυτό είναι θέμα της επιτροπής! Καλή Υποδοχή στα παλικάρια μας Δημήτρη μου! Καλή Αρχαγγελική Μύηση, ξέρεις εσύ! Έστω κι’αν η τελευταία σας Πτήση Διαφορετική!