ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΔΑΙΜΩΝ ΚΑΙ ΕΥΔΑΙΜΩΝ!

ΚΑΝΕ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΣΟΥ

ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΑΞΕ Τ’ΟΝΕΙΡΟ ΣΟΥ!

   *Κάτι τέτοιες μέρες, κάτι τέτοιες ώρες, κάνε το Σταυρό σου σωστά να πορευτείς και στην Παναγία τάξε τ’όνειρό σου με την Ευτυχία κοίτα να τα βρεις! Στη δίνη των Ερώτων άσχημα μη μπλέξεις, ιστός είναι αράχνης, που αν τύχη και πιαστείς, φοβάμαι, ναι φοβάμαι, πως δύσκολα θα βγεις! Σε έλκουν στα εξώτερα, δυνάμεις ανυπέρβλητες, που κρύβουν τα ενδότερα, που δύσκολα θα δεις, γιατί τ’απαξιείς!

ΕΡΩΤΑΣ!

«Και Δαίμων και Ευδαίμων!»

   *Μ’αφορμή την ερώτηση κάποιου, αν έχω δει στη ζωή μου, πραγματικά ευτυχισμένους, με βάση το τεράστιο αυτό θέμα!

   «Ναι είδα, του είπα, τους Ερωτευμένους στην αρχή της σάρκωσης αλλά …» Η απάντησή μου τον χαροποίησε στην αρχή, όμως καθώς συνέχιζα, η ποικιλία των συναισθημάτων του στα λόγια μου συνέθεταν ένα πολύμορφα διαμορφωμένο, συνοφρυωμένο και δυσαρεστημένο πρόσωπο, που κάποιες φορές με φόβιζε!

«….Αυτός ο Θεός, αυτός κι’ο Τιμωρός! Απίθανος, εξαίσιος κι’εξωπραγματικός! Αυτός ο αφερέγγυος και εκδικητικός, αυτός ο περιούσιος και τυχοδιωκτικός, Αυτός ….!

   Τα χαρακτηριστικά του Έρωτα θα μπορούσα να περιγράφω, μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία κι’ίσως ακόμα μετά απ’αυτή, σε μια ατέλειωτη κι’αέναη γραφή!

   Θα αρκεστώ σε λίγα που λένε πολλά, έστω και αν σε κάποια σημεία η γραφή, κατά την ταπεινή μου άποψη, αφόρητα πονά! Όμως το ερώτημα πάντα αμείλικτα σκληρό και διαχρονικό, μήπως στην πράξη τάχα, είναι διαφορετικά;

   Αποσπάσματα από κάποια, δικά μου, σχετικά:

*Αυτός Είναι ο Έρωτας!

Είναι ο Έρωτας κοσμογονία, μία ασύλληπτη φιλοσοφία

όλης της Φύσης η πεμπτουσία, σε μια ουσία και συνουσία!

Μα στον αντίποδα, είναι παγίδα που’ναι φτιαγμένη με πονηρία

για να την σπάει στην Παρθενία, μέχρι με Κρίνο, στην Παναγία!

Μία περίπλοκη δημιουργία με αθωότητα και πανουργία

που κάνει άμιλλα τη συνουσία για της βελτίωσης την ευλογία!

Είναι ο Έρωτας, μεγαλουργία στων αισθημάτων την απαρτία 

μα στων ενστίκτων την ανταρσία είναι ευάλωτος, στην αμαρτία!

Είναι λατρεία, είναι θρησκεία, μαύρη μαγεία και μαγγανεία

είναι εκδίκηση, είναι μανία και σχιζοφρένεια και υστερία!

Μία αέναη δοκιμασία σε ευτυχία και δυστυχία

μ’αναλογία, ένα προς χίλια κι’ισως, Θεέ μου, τα χίλια, λίγα

Είναι ο Έρωτας παρασπονδία, μαζί χημεία και αλχημεία

είναι μοιχεία, συνωμοσία και του Ιούδα η προδοσία!

Αυτός είναι ο Έρωτας, αυτός είναι ο Έρωτας

με τα χρυσά του Στέμματα και τα αισχρά του ψέματα!

Αυτός  είναι ο Έρωτας, Αυτός είναι ο Έρωτας

με Πίστης Φωτοστέφανα και απιστίας  κέρατα!

*Άπονα Παράπονα! 

Ένα μου όνειρο, παράπονο πικρό, ίσως μ’οδήγησε, σ’αυτό μου το γραπτό! Μα στον απόηχο απ’τ’όνειρο αυτό, ίσως να έμαθα και’γω να εκτιμώ, γιατ’ήταν κρίμα να διαβαίνω τον καιρό και να νομίζω, πως Θεέ μου, ευτυχώ!

Τ’ακόλουθα είναι παράπονα, σε μια απίθανη ονείρου στιχομυθία, που είχα Θεέ μου, με την ίδια την Ευτυχία:

«Έχω παράπονα φριχτά, με λένε Ευτυχία, γιατί με πλήγωσαν βαριά, βλακεία κι’αμαρτία!

Ποτέ δε ζήτησα πολλά, ζήτησα πάντα λίγα, με ζήτηση και

προσφορά σε ανακολουθία!

Κάλπικα νομίσματα όλων η ζωή σας, κάλπικα αισθήματα κι’η συναλλαγή σας!

Καραβοτσακίσματα η διαδρομή σας, κι’όλα τα ναυάγια, με συμμετοχή σας!

Κάλπικα νομίσματα, χάπια χρυσωμένα, όνειρα ευφάνταστα, άσαρκα τη μέρα!

Ταματ’ ανεκπλήρωτα, μ’αίμα πληρωμένα και βλακείας κόμιστρα προεξοφλημένα!

Ποτέ δε μ’είδαν καθαρά τ’ανθρώπινα τα μάτια, γιατί τα έκλειναν στο φως τ’ανοίγαν στα σκοτάδια! 

Ποτέ δε βρήκαν τα κλειδιά, για τα χρυσά παλάτια, γιατ’είχαν άδεια την καρδιά και την ψυχή τους άδεια!

Τα Αγιοκέρια μένανε για σας, πάντα σβησμένα και του Διαβόλου τα κεριά πάντοτε αναμμένα! 

Τα Κηροπήγια φτηνά μα επιχρυσωμένα, σαν τους Σταυρούς του ξορκιστή, με τα κομμένα χέρια!

   Θυμάμαι κάποτε που έγραφες: “Μ’αρεσαν τα έκτροπα, τ’ατιμα τα ένοχα κι’ειπα στο δικαίωμα, Άντρας είμαι’γω! Όμως το δικαίωμα, έγινε μαχαίρωμα κι’ετσι στ’αδιέξοδα, βρέθηκα και’γω! Τώρα στ’αδιέξοδα, ψάχνω για διέξοδα, μ’εφαγες ρε Έρωτα, μ’εφαγες ρε Δαίμονα !

Πήγα στα Μετέωρα κι’απο ’κει Μεσαίωνα, κι’εκανα στον Έρωτα

μέχρι Ξορκισμό! Μα τα αδιέξοδα, ήταν τόσο ένοχα, που’βαζαν το Δαίμονα, παν’απ’το Χριστό! ’’

   Άκου καλέ μου φίλε, έχω παράπονα φριχτά, για σας, όχι για μένα, ποτέ δε βλέπατε καλά, βλέπατε θολωμένα!

Τα φίλα, πάντα εχθρικά, τα πρόστυχα παρθένα και τα γραμμένα της ζωής, πάντοτε λαθεμένα!

Το θέμα είναι τραγικό, γιατί κανείς δεν θέλει, τη δυστυχί’ αφεντικό να τον διαφεντεύει!

Μα το παράδοξο γι’αυτόν, τη λογική που έχει, είναι που δίνει το παρόν, σ’εκείνην που τον τρέχει!

Εσείς «στιγμή» με κάνατε, μέχρι που με πεθάνατε, κι’όταν για μένα σκάβατε, κάπου μοιρολογάγατε! 

Χίλιες φορές με θάβατε και μία με ξεθάβατε, χίλιες με βλαστημάγατε και μία με δοξάζατε!

Για σας χαρές και όνειρα, πίκρες και αυταπάτες, φαντάσματα τα όνειρα και οι χαρές απάτες!

Ελπίδες, που γινόντουσαν αίφνης χιονοστιβάδες κι’οι Μοίρες σας προσχήματα για τις δικές σας γκάφες!

Ψάξτε καλά τα όνειρα και δείτε που σας πάνε, μα προπαντός προσέξτε τα, πίσω όταν γυρνάνε!

Θέλει ο έρωτας ψυχή, θυσίες η αγάπη, μα’σεις αρκείστε στο κορμί κι’όπου αυτό σας βγάλει!

Γιατ’ο καθένας αγνοεί, τι πα να πει αγάπη και το κορμί πως διαρκεί, όσο ένα φεγγάρι!

Φεγγάρι που στη φέξη του είναι γεμάτο χάρη και που στη χάση γίνεται απόλυτο σκοτάδι

μέχρι τελείως να χαθεί, στα σκοτεινά του Άδη, στης ύλης τα απόβλητα κι’ένα βαθύ πηγάδι!

Μα θα στα πω στον ενικό, με όση έμφαση μπορώ κι’ευελπιστώ να ακουστώ γιατ’ίσως και να σ’εκτιμώ!

Εγώ έχω μάθει να τιμώ, τον κάθε φίλο και εχθρό, εγώ έχω μάθει ν’αγαπώ μα πιο πολύ να εκτιμώ! 

Κι’αν τα δικά μου όνειρα, πνιγμένα μες το κλάμα κι’η αγωνία μόνιμα για σένα μέγα βλάκα!

Οι Ερινύες άγνωστες κι’αδιάβατες στο διάβα και οι Ελπίδες θάνατος κι’απέλπιδες στο δράμα!

Μα στ΄άγριο διάβα της ζωής, μην κουραστείς να τρέχεις κι’αυτό που πρέπει θα το βρεις, μόνο σωστά αν βλέπεις! Μα αν το σωστά παρεξηγείς και δεν καταλαβαίνεις, δες με τα μάτια της ψυχής, αν θες κοντά να μ’έχεις!

*Σαν Επιμύθιο!

Ο Έρωτας στην τελειότητά του και η ελπίδα της σάρκωσής του, μέσα στο αέναο πείσμα της αναζήτησης του!

Κύκλος του θαύματος στα δυνατά του! Θρύλος ακλόνητος στ’αδύνατά του!

Κύκλος μετάλλαξης στα στάδιά του, Κύκλος ανάπλασης στα γηρατειά του!

Κύκλος Ανάστασης στα σάβανά του και στον Παράδεισο, στον Ερωτά του!

*Το πείσμα στην Ελπίδα!

Πού θα μου πας ρε Έρωτα, που θα μου πας ρε Έρωτα, που μου κρατάς ενέχυρα, όνειρα που δεν έζησα!

Θα σε πετύχω Έρωτα, σου το δηλώνω ένορκα, μαζί πως θα περάσουμε τις Πύλες του Αχέροντα!

   Αυτά καλέ μου φίλε για τους «Ευτυχισμένους Δυστυχισμένους» και τους «Ερωτευμένους τους κοιμωμένους!» Και επειδή ακόμα δεν πείσθηκες, θα σου πω, σε στυλ λαϊκό μερικούς μου στίχους που κάποιος επώνυμος καλλιτέχνης κάποτε είπε:

Όλοι μου λέτε να την αφήσω

γι’αυτή δεν πρέπει μια ζωή να χαραμίσω

Μα’γω σας λέω θα συνεχίσω

γιατί τα μάτια μου αν σας δανείσω

και δείτε ότι βλέπω

σίγουρος είμαι πως όλους θα σας πείσω!

Δεν κάνω πίσω, δεν κάνω πίσω

δικαίωμά μου είναι και θα το ασκήσω

κι’όπως γουστάρω τη ζωή μου θα τη ζήσω!

   *Επώδυνες Καταστάσεις!

   Θεωρώ σκόπιμο να κλείσω, με δύο επώδυνες και  λίαν επικίνδυνες καταστάσεις, που παίζουν στην περίπτωση, τον καταλυτικό τουςς και λίαν επικίνδυνο ρόλο τους! Είναι η  Δειλία - Φοβία και η Απογοήτευση, μέσω της απόρριψης, που βάσει των δεδομένων της συγκριτικής λογικής, μοιάζει πολλές φορές με παραλογισμό και ανορθολογισμό!

*Δειλία - Φόβος!

Είσαι της ζωής μου τ’ακριβό μυστικό και για σένα μόνο με τ’αστέρια μιλώ!

Όμως τί να κάνω, που σε θέλω Θεό, πώς να φτάσω Θέμου,’κει

ψηλά να σε βρω!

Φόβος είσαι στη ζωή μου, συνειδητός! Φόβος είσαι στην Αγάπη! Φόβος Θεός!

Άνθρωπο σε βλέπω τη μέρα και πονώ, Άνθρωπο του λάθους, αδύναμο, μικρό!

Άγγελο το βράδυ, Θεάνθρωπο, Θεό, σ’ονειρα που κάνουν το ψέμα Θεϊκό!

Να γιατί μ’αρέσει γλυκό μου μυστικό, στ’όνειρο να τρέχω να παρηγορηθώ!

Θέλησα το ήθος ψηλά να το κρατώ, όποιο και να ήταν το τίμημα

γι’αυτό!

*Απογοήτευση! 

Στις κορυφές του Άθωνα, θα πάω για να κλάψω!

και στην Παρθένα Παναγιά, τα νιάτα μου να τάξω !

Καλογεράκι, αν ντυθώ, τη μάχη δεν τη χάνω!

κράτα ψυχούλα μου γερά, και μη μου λες, τί κάνω !

“  Εγώ θα πάω στο Άγιο Όρος, εκεί που είναι βαρύς ο Όρκος!

Χωρίς Γυναίκα Θεού ο Νόμος, στο Άγιο Όρος, στο Άγιο Όρος!

Για να ξεχάσω ο μόνος τρόπος, Σταυρός και πόνος, Σταυρός  και πόνος!

Χωρίς εσένα και πάντα μόνος, στο Άγιο Όρος, στο Άγιο Όρος!

   Δεν απομένει φίλε παρά να σου πω: Από την Ευτυχία τα’κουσες και κάπου από μένα, με βάση τον κανόνα μαζί και τα γραμμένα, τα άγραφα για μένα και παραπονεμένα! 

   Δεν απομένει λοιπόν, παρά να σου ευχηθώ εκείνο το ουτοπικό, που κατά κόρον λέμε, «Τύχη Καλή στη Ζωή» δηλαδή κι’ελπίζω να κατάλαβες, το πιο απλό, ότι η τύχη στη ζωή σου, είσαι εσύ!

   Εύχομαι σε όλους, λόγω της ημέρας, Καλή Φώτιση μια και της Παναγίας το Φωτοστέφανο, προσφέρεται ώστε ο σκοταδισμός να γίνει υπερβατικός διαλογισμός και των πλέον ενδεδειγμένων αποφάσεων σταθμός!

   Και για να μη ξεχάσω, Ευχές στις Εορτάζουσες και τους Εορτάζοντες!

                                                                              Με Τιμή

                                                                        Σπύρος Κίκερης.