Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΙ'Ο ΛΟΧΙΑΣ!

Ο ΔΑΜΩΝ ΚΙ’Ο ΦΙΝΤΙΑΣ

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΙ’Ο ΛΟΧΙΑΣ!

*Αντί Επικήδειου εις Μνήμη Ιωάννη Οικονόμου!

Ανελήφθη την 25η /6/2020

στην Ηλικία των εβδομήντα (70)

μετά από τρίμηνη τυραννία από Καρκίνο των Πνευμόνων!

Εδεήθη την 26η/6/2020

στο Ναό του Αγίου Βασιλείου

όπου και μεγαλούργησε του Παππού του το Μεγαλείο

ενός των Σεβάσμιων της Πρεβέζης Ιεραποστόλων!

*Αυτά που γράφω λίγοι θα θυμηθούν

μα σίγουρος είμαι, πως πολλοί θα συγκινηθούν!

*Ο Χρήστος, δε ξέρω σήμερα, αλλά στα χρόνια μας,

ήταν περισσότερο γνωστός σαν Λοχίας!

Πήρα το Χρήστο να τον Συλλυπηθώ!

Πήρα τον αδελφό του Χρήστο να τον συλλυπηθώ

και σπάραξε η ψυχή μου από τον κλονισμό!

Οι Θύμησές μου, στήσαν χορό κυκλωτικό

με πίεσαν, με σφίξαν και είπα θα πνιγώ!

Ο Γιάννης ήταν, λέει, πρώτος στο χορό

κι’ο Χρήστος, χειροκρόταγε και του’δινε ρυθμό

τραπέζια όταν σήκωνε εκεί να δεις χαμό

τα δόντια από σίδερο, παιδί ήταν γερό!

Μα μια σειρά ας  δώσουμε σε τούτο το γραπτό

και κάποια ερμηνεία, στο γιατί τόσο πονώ!

Μαζί τους ένα ήμουνα σ’αυτών το σπιτικό

που όμως κάθε άλλο, το ριζικό καλό!

Ήτανε πέντε όλα τους και έκτος πάντα εγώ

τα τρία τα μικρότερα σε γένος αρσενικό!

Τάκη τον πρώτο έλεγαν, τον είχα κολλητό

που γεωπόνο  έμελλε να δω και τόσο να χαρώ!

Όλα με νιώθανε θαρρώ μεγάλο αδελφό

και σαν ο μεγαλύτερος, κάπου σαν Αρχηγό!

Κόμπο μ’εκείνους δέθηκα και γόρδιο δεσμό

και ότι εκείνοι βίωναν, το βίωνα και’γω!

Τη φτώχεια γνώρισα, σαν φίλος τους στο σπίτι

μια και ο Χάρος άσπλαχνα τους πήρε στο κυνήγι!

Η Μάνα έφυγε νωρίς ετών σαράντα έξι

κι’ ο άντρας μεσ’το χρόνο της, δεν μπόρεσε ν’αντέξει!

Στου Χάρου τον κατατρεγμό ο Γιάννης ήταν στα οχτώ

ο Τάκης ήταν έντεκα κι’ο Χρήστος ούτε δέκα!

Η βούλα ετών δεκατριών, η Λόλα δεκαπέντε

πολύ μικρούλα εκτιμώ, στο ρόλο για μητέρα!

Ενώ αυτοί ψηνόντανε στης ορφάνιας το καμίνι

ποτέ τους δε ξεχνάγανε ν’ανάψουν το καντήλι!

Την ψυχή τους εκείνο όπλιζε, σαν άστρο που δεν δύει

μηνύματα του στέλνοντας, η ζωή πως συνεχίζει!

Ο Παππούς πλέον τα φρόντιζε, Παπάς στον Άη Βασίλη

κι’αυτά τον προσφωνούσανε παππού Παπά Δημήτρη!

Μα κι’εκείνος έφυγε νωρίς για το στερνό ταξίδι

και έτσι βαρύτερο σ’αυτούς, πέφτει το Αντριλίκι!

Σε κέντρα χόρεψαν τα δυο για να επιβιώσουν

κι’απ’τη μιζέρια την κακιά, να φύγουν να γλυτώσουν!

Σε στέγες σκάλωσαν μαζί για να τις διορθώσουν

και ετοιμόρροπα παλιά για να τα ξανανιώσουν!

Ποτέ τους δεν κωλώσανε στου κάματου τον κόπο

ούτε ποτέ ενδώσανε στον εύκολο το δρόμο!

Πάντα με το χαμόγελο και το καλό τους λόγο

και ο Λοχίας συμπαθής, όσο κανείς στο λόχο!

Σαν τα σκυλιά πολέμησαν στης ζωής το μετερίζι

μα ο χάρος, πάντα άσπλαχνος, εκείνους τους ξεσκίζει!

Υπάρχει άραγε Θεός, που δίκια να ζυγίζει

του χάρου τις επιλογές, Θεέ μου, ποιος τις κρίνει;

Ο Τάκης ξάφνου έφυγε κι’αυτός για το ταξίδι

με το πακέτο αγκαλιά τη ρουφηξιά στα χείλη!

Ήταν εξήντα μοναχά, μα η έξη τον προδίδει 

από κοντά η βασιλική, ο χάρος μου τη δίνει!

Κι’ο Γιάννης έμαθα νωρίς, το τσιγάρο δεν το σβήνει

τους πνεύμονές του έκαψε μαζί και το καντήλι!

Κι’ήταν Θεέ μου γυμναστής, σώμα από γρανίτη

αυτός που τραπέζια σήκωνε κι’ αλάλαζαν τα πλήθη!

Μόνος απέμεινες λοιπόν Χρήστο μου Νοικοκύρη

κι’ακόμα η πρώτη σου αδελφή, όλα να στα θυμίζει!

Το Γιάννη που τόσο λάτρευες τον έχασες, σου λείπει

το ξέρω κοντεύεις να πνιγείς απ’την πολύ τη λύπη!

Ο Γιάννης αριστερά, ο Χρήστος δεξιά!

Με το Γιάννη πάντα αχώριστοι, αδέλφια μα και φίλοι

γι’αυτό κι’η αγάπη σας θαρρώ πως άσβεστη θα μείνει!

Με τ’όνομα στην Πρέβεζα, σαν παρακαταθήκη

Δάμωνα και Φιντία, ναι, στους πάντες να θυμίζει!

Ο Γιάννης λίγο πριν την ανάληψη!

Τέτοιο δεσμό δεν είχα δει, Χρήστο μου στη Ζωή

Χρήστο μου σου τ’ορκίζομαι και ώρα του καλή!

Δυο σώματα σε μια ψυχή, πες μου ποιος έχει δει

που έδεναν μύριοι Δεσμοί και ζήλευαν Θεοί!

Δυο σώματα σε μια ψυχή, είχαν οι στρογγυλοί

κι’όσοι διαβάζουν Πλάτωνα γνωρίζουν το γιατί!

Δυο σώματα σε μια ψυχή, είχαν δυο αδελφοί

οι Οικονόμου αδελφοί, στης Πρέβεζας τη Γη!

 

Ο νους μου ψάχνει αφορμή να παρηγορηθεί

στο «μάτι» Χρήστο θα σταθεί, που το καλό φθονεί!

Μα Χρήστο μου το ξεπερνώ, έτσ’είναι η ζωή

κι’ο Γιάννης σου σε καρτερεί, λε’η Αγιά Γραφή!

Ο Γιάννης κι’ο Λοχίας, ο Δάμων κι’ο Φιντίας

Δεσμοί της Ιστορίας και Πρότυπα Φιλίας!

Ο Γιάννης κι’ο Λοχίας, ο Δάμων κι’ο Φιντίας

Δεσμοί της πεμπτουσίας, Δευτέρας Παρουσίας!

Ψηλά τα σκήπτρα κράτησέ τα ρε Λοχία
στάσου ψηλά σ'όσα σου μένουν μετερίζια
κι'αν δε μπορέσεις ζήτα βοήθεια στα Θεία
λαμπάδες άναψε, κεράκια και καντήλια
στου Άη Βασίλη του Παππού την εκκλησία
όπου του Γιάννη η στερνή τελετουργία!

Χρήστο μου ξέρω ότι αυτός δεν ήταν απλός δεσμός
ήταν Λοχία μου, ένας Γόρδιος δεσμός
που κι'ο Μεγαλέξανδρος, θα φαίνονταν μικρός
και να τον λύσει θα μπορούσε, μόνον ο Θεός!

Εκτιμώ πως δεν θα είχες αντίρρηση
να του αφιερώσουμε  και δυο γραμμές
που ίσως απαλύνουν Χρήστο μου
της ψυχής σου τις ρωγμές!

Του τύχαν δύσκολα, στον κόσμο αυτό τον άδικο
μ'αυτός την έκανε, πετά για τον Παράδεισο!
Στα Θεία αφήνεται τα ρεύματα του Άνεμου
και στροβιλίζεται στο ζεϊμπέκικο του Αρχάγγελου!

*Και μια παραίνεση! «Κόψτε αυτό το Διάβολο, που τις ζωές μασάει κι’από εκδίκηση θαρρείς στον Άδη τις Ξερνάει!»

                                     Θερμά Συλλυπητήρια Λόλα και Χρήστο!

               Μ’άπειρη εκτίμηση

               Σπύρος Κίκερης.