ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ (20/7/1974!)

Σαν σήμερα (20/7/1974!)

   Έμενα στον οικισμό του Αεροδρόμιου (Α/Δ) της 110ΠΜ (Λάρισα). Είχα μια κορούλα ενός έτους και πέντε μηνών και μια γυναίκα ετών είκοσι! Χαράματα χτύπησαν οι σειρήνες!

   Σαν αστραπή έφυγα χωρίς να τους αποχαιρετήσω, πήγα στη Μοίρα, πήρα το βασικό εξοπλισμό μου και βρέθηκα σ’ένα αεροπλάνο δεμένος έτοιμος, γιατί μία σχετική πληροφόρηση την είχαμε! 

   Σε λίγο ένας Υπαξιωματικός υπόλογος της Μοίρας (Μπουκουβάλας!, μου’φερε κάποια συμπληρωματικά, από το γραφείο πληροφοριών, τις ταυτότητες συνθήκης Γενεύης και κάτι τούρκικα λεφτά!

   Γύρω μου μέσα σ’ένα shelter σε λίγο πνίγηκα στους επίστρατους! Και να σκεφτεί κανένας ότι την ίδια μέρα ήμασταν προγραμματισμένοι για τη Βόρεια Ιταλία στα πλαίσια του ΝΑΤΟ!

   Οι δικοί μου έκανα μέρες να μάθω τι είχαν γίνει! Το θέμα άρχιζε από ντροπή, κάποιος σμηνίτης της Ασφάλειας τους είπε ότι: «Σ’ελάχιστο χρόνο πρέπει να φύγουν από το Α/Δ, γιατί είναι λίαν επικίνδυνο να μείνουν!

   Πιστέψαμε όλοι μας ότι είμαστε σε πόλεμο, έστω με δίχως πόλεμο και δεν επεκτείνομαι άλλο στο τραγικό αυτό σενάριο της Ντροπής!

   Μια σφαίρα ήταν τοποθετημένη στην Τρίτη θαλάμη του πιστολιού μου, για μένα, που αβίαστα θα’ρχονταν σαν το καλούσε η στιγμή, που δεν ήρθε! Αν καταρριπτόμουν, δεν θα άφηνα τον εαυτό μου να λυντσαριστεί….!

   Πόσα και πόσα δεν είχα σκεφτεί εκεί στο «δέσιμο» το «Πατριωτικό» …φριχτές εικόνες με το θάνατο στην πιο επώδυνη και πιο ανώδυνη μορφή, τη ζωή στην πιο «αναίτια» και αδικαιολόγητη τομή και προδότες, προδότες παντού….! 

   Δεν ομιλώ για τον απεχθέστερο των Ελλήνων ever, (Ιωαννίδη) τον φυσικό αυτουργό στην αφορμή, που ακόμα η αγχόνη την

κεφαλή του καρτερεί, γιατί του είδους του οι προδότες δεν έχουν δικαίωμα σ’αυτή τη χώρα ούτε για ταφή!

   Αναφέρομαι και στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, χωρίς να υπεισέρχομαι στην ακολουθούμενη πολιτική, αλλά απλά και μόνον στην τελευταία του ομιλία στον ΟΗΕ, την παραμονή της εισβολής των Τούρκων και αφού είχε διασωθεί και φυγαδευτεί με τη βοήθεια των Άγγλων, από το πραξικόπημα της 15ης/7/1974 εις βάρος του!

   Στις 19 Ιουλίου 1974 λοιπόν, μίλησε στην ασφυκτικά γεμάτη

αίθουσα του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε.! Τί είπε; Μακάρι να μη γνώριζα ποτέ τα μαύρα αυτά λόγια, έστω και αν τον έπνιγαν κάποια δίκια!

   Ανάμεσα στα άλλα, είπε: «Οι Έλληνες έχουν καταλάβει την Κύπρο και είναι πολύ περισσότερο επικίνδυνοι από τους Τούρκους. Οι συγκρούσεις στο νησί συνεχίζονται αιματηρές… Η ενέργεια αυτή έχει καταργήσει την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου.

Σήμερα κινδυνεύει και η τουρκοκυπριακή Κοινότητα! Καλώ τις Εγγυήτριες δυνάμεις να επέμβουν, προς αποκατάσταση της Δημοκρατίας …..»

   Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει Αρχιεπίσκοπε, γι’αυτό και πάντα απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή απ’αυτόν που την ορίζει! 

   Ορίστε το εισιτήριο της εισβολής Κε Πρόεδρε, γιατί οι Εγγυήτριες δυνάμεις, βάσει αδιαμφισβήτητων συμφωνιών - συνθηκών ήταν τρεις «Η Σκύλα, η Χάρυβδη και η δύσμοιρη Ελλάς, που είχε «σκυλιά» για παιδιά!

   Και μόνον από τον τελευταίο σας λόγο Μακαριότατε ο Ελληνισμός αντί να σας «μακαρίζει» εσαεί θα σας «Αναθεματίζει!»

   Τώρα αν εγώ τουλάχιστον βαλσάμωσα τη ψυχή μου και τη συνείδησή μου, μέσα στον κυκεώνα και Αρμαγεδδώνα αυτής της κρίσης, με την εκτέλεση κάποιων ειδικών αποστολών, δεν έχει κανένα νόημα να το πω!

   Απλά να πω μου αρκεί, ότι είδα το παιδί μου και τη μητέρα του, ύστερα από την αποφράδα εκείνη ημέρα του αποχωρισμού της 20ης/7/1974, μετά από δυόμιση μήνες, στην πύλη της 129 Π.Υ, κατά την προσγείωσή μου για ανεφοδιασμό, στο Αεροδρόμιο Ελληνικού μετά από μία τέτοια αποστολή!
   Εδώ παύω γιατί κινδυνεύω, αν συνεχίσω την περιγραφή!