Σπύρου Κίκερη
ΠΕΝΤΕ ΜΑΊΟΥ 2017 (5/5/2017)
348 ΜΤΑ! «ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ!»
(Τα Παντα Ρει!)
«Τα πάντα ρει, τα πάντα ρει
με τέλος πάντα και αρχή!»
Ο Μάιος βρίσκεται στην 5η του μέρα, μέρα σημαδιακή, μέρα Παρασκευή, μέρα λυπητερή! Η ώρα τέσσερις, τέσσερις και κάτι, ξημερώματα!
Τα φαντάσματα έξω, οι βρικόλακες τα ξωτικά και οι Νεράιδες, ακόμα γυρνάνε και κάποιοι σ’όνειρα περίεργα πετάνε!
Ακούω καμπάνες να χτυπούν λυπητερά, νιώθοντας μια άγρια θύελλα να ξεσπά, βίαια να με σηκώνει, να μ’ανεβάζει στροβιλίζοντας ψηλά, στο χρόνο πίσω να με γυρνά και να με προσγειώνει αναγκαστικά κι’αναμνηστικά σε μέρη του πάλαι γνωστά!
Ναι το βράδυ τούτο, ξημερώματα της 5ης του Μήνα Μάη, βίωσα εν υπνώσει, όλα όσα είχα ζήσει, στην επταετή σχεδόν υπηρέτησή μου στην 348 ΜΤΑ! Για όσους δε γνωρίζουν η 348 είναι μία των παλαιότερων Πολεμικών Μοιρών Αεριωθουμένων της Πολεμικής μας Αεροπορίας (ΠΑ)
Αφορμή, η τελετή τέλους της Μοίρας αυτής, μετά από 63 ολόκληρα χρόνια, χρόνια με σωρεία συναισθημάτων, δόξας, αίγλης και θανάτων! Προσκεκλημένος ήμουν, δεν πήγα! Να παραστώ έπρεπε, το ξέρω έπρεπε! Ναι έπρεπε, γιατί θα’νιωθα σαν η Μάνα μου να’χει πεθάνει και’γω στη στερνή της τελετή να την απαρνηθώ!
Πεντακόσιοι (500) Δημοσιογράφοι, παρέστησαν, μου είπαν χθες, απ’όλο τον Κόσμο! Φαίνεται το γεγονός δεν ήταν τόσο τυχαίο! Οι αιτήσεις, έμαθα, ήταν πολύ περισσότερες, η Μονάδα όμως δεν μπορούσε ν’ανταποκριθεί, σε τόσο πλήθος!
Και να όμως, που είμαι εκεί και’γω, ναι σαν καλόβουλο φάντασμα, σε μέρη γνωστά, φορτωμένος με ποικίλα συναισθήματα, γυρνώ, θυμάμαι χαίρομαι πονώ! Βρίσκει τρόπο το ανθρώπινο μυαλό, τ’αδύνατο να κάνει δυνατό!
Δεν ήθελα να πάω στη Μοίρα αυτή, με το ζόρι βρέθηκα εκεί! Ήμουν χαρούμενος κι’ενθουσιασμένος, που υπηρετούσα στην 349ΜΔ/Β, μοίρα διώξεως βομβαρδισμού, άριστος σε όλα τα είδη των βολών, ήδη αρχηγός τετράδος και με διακαή πόθο στα F-104 να πάω!
Η Μοίρα μου όμως, για κακή ή καλή μου τύχη – ποιος άραγε μπόρεσε, ποτέ, με βεβαιότητα αυτό να το πει – στην ουσία διαλύθηκε! Μεταστάθμευσε από τη Λάρισα (110ΠΜ) στην Αγχίαλο (111ΠΜ) αλλάζοντας τύπο αεροσκάφους από F84F στα RF5! Ατόφια η Μοίρα πήγε εκεί, ο μόνος που έλειπε ήμουν εγώ, έτσι οι αρμόδιοι έκριναν κι’αποφάσισαν, να παραμείνω στη Λάρισα και να τοποθετηθώ στην 348 ΜΤΑ!
Πόσο Θεέ μου υπέφερα εκείνο τον καιρό, δεινοπάθησα να προσαρμοστώ και ν’απαλύνω τον καημό! Όμως για να μην αδικώ, στη Μοίρα αυτή, πολλά χρωστώ, κυρίως δε την περίσσεια υπευθυνότητας, που επένδυσα στον ίδιο μου τον εαυτό!
Ήταν η μόνη Μοίρα τότε στην ΠΑ, που πέταγες κατά βάση μοναχός, όπως ακριβώς στον πόλεμο θα πήγαινες! Δεν θέλω να υποτιμήσω κανέναν, όμως κατά γενική ομολογία οι χειριστές της 348, διέφεραν τότε σημαντικά, από τους χειριστές των άλλων στη Λάρισα Μοιρών κυρίως σε θέματα καιρών!
Αυτά προεισαγωγικά και πάμε τώρα στα ονειρικά και τα φανταστικά! Ήμουν και’γω εκεί, χαράματα σαν τα φαντάσματα! Όλους τους Μοιράρχους είδα, όλους με τη σειρά σταθμεύοντας πιο πολύ στους πεθαμένους! Όλους τους Αξιωματικούς Επιχειρήσεων είδα κι’όλους τους συναδέλφους, μιλώντας με αθάνατους, μιλώντας με ζωντανούς, μιλώντας με πεθαμένους!
Όλοι τους ήτανε στεγνοί, μεγάλοι, αλλοιωμένοι και μόνο οι Αθάνατοι ήταν όπως οι «Νέοι!» Μονάχα που’τανε θαρρείς Αρχάγγελοι ντυμένοι!
Πέρασα απ’ τα οικήματα, που’ταν ερειπωμένα μα ’κει θαρρώ φοβήθηκα, σαν μοιάζαν στοιχειωμένα και το’βαλα στο τρέξιμο να πάω στα στα πιο νέα!
Απ’το μνημείο πεσόντων πέρασα, που ήταν κλειδωμένο, μα όμως ήμουν φάντασμα κι’απελευθερωμένο! Προσκύνησα και δάκρυσα και τ’άφησα βρεγμένο, ευχόμενος στο δάκρυ μου «καλοταξιδεμένο!»
Οι τίτλοι πέσαν κάπου δω, μισό ήταν το έργο, το φιλμ μου τέλειωσε εδώ, το μάτι μου κλαμένο, το βήμα μου πολύ αργό, το βλέμμα μου θλιμμένο, παγών’η εικόνα στο μυαλό, παγώνει και στη σκέψη, κηδεύουν την τρία σαράντα οχτώ, το βλέπω στον Καθρέφτη!
Καλό Κατευόδιο Καλή μου Μοίρα!
Με Τιμή, Συγκίνηση και Υπερηφάνεια
Σπύρος Κίκερης
Υπέροχη ανάρτηση !
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ Κε Αξελή!
ΔιαγραφήΥποκλίνομαι στο πεζό μα σαν ποίημα λόγο σας ,αλλά και στην αφοσίωσή σας σε κάτι που αγαπήσατε τόσο πολύ !
ΑπάντησηΔιαγραφήΣταύρο μου σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Διαγραφή