ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ!

Σπύρου Κίκερη

ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ!

«Περί Φιλίας, Εκτίμησης Αγάπης

και Έρωτος!»

*Με Αφορμή μια σχετική Συζήτηση

με μια «Καλή» μου «Φίλη!»

«Επί των τύπων των ήλων, τας χείρας αν θέσεις

ίσως εις βάθος ν’αντιληφθείς, τις ανθρώπινες σχέσεις!»

Φιλία εστί, μία ψυχή!

  «Φιλία Εστί μία Ψυχή Εν Δυσί Σώμασιν Ενοικουμένη!» Η φιλία είναι μία ψυχή που σε δύο σώματα κατοικεί, είπε ο τεράστιος Αριστοτέλης!

  Γιατί θίγω το θέμα; Γιατί με τρομάζει η άγνοια των ανθρώπων σε πολλά σοβαρά θέματα, όπως το εν λόγω! Από τη μία ομολογούν ευθέως τον απομονωτισμό και μοναχισμό τους, από την άλλη δεν παραδέχονται, την τραγικότητα της άγνοιάς τους, σε βασικά θέματα!

  Εύλογα θα πει κάποιος, και αυτοί που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα και που ανάλωσαν τη ζωή τους, στη μάθηση, αφήνοντας δάκρυα και στεναγμούς πάνω σε λογής βιβλία και γραπτά, το’λυσαν το πρόβλημα; Η απάντηση είναι δυο φορές τραγικότερη από την προηγούμενη, το όχι όμως εδώ, είναι πόνος, πόνος στο τετράγωνο!

Οι Νάρκισσοι!

  Οι «Νάρκισσοι» δεν ήρθαν μόνοι τους, σε τούτο τον κόσμο, κάποιοι άλλοι τους έκαναν, τους έπλασαν, ή τους εξέθρεψαν, άσπιλους αμόλυντους κι’εν τέλει απρόσιτους! Τί να βρουν να ερωτευθούν οι γνήσιοι «Νάρκισσοι;» Που αν μη τι άλλο, έχουν απόλυτη συναίσθηση ότι δεν είναι του κόσμου τούτου και τούτου του σωρού!

  Ας αφήσουμε όμως τους «Νάρκισσους» κι’ας πάμε σ’αυτούς που σαν και μας είναι. Πόσοι άραγε από εμάς τους κοινούς θνητούς γνωρίζουμε, αλήθεια, ότι η λέξη «Φιλία» προέρχεται, από το ρήμα Φιλέω –ω «Φιλώ» και πόσοι γνωρίζουν ότι το ρήμα «Φιλώ» σημαίνει «Αγαπώ!»

Ο Έρωτας!

  Ας σταθούμε λοιπόν σ’αυτή τη σπουδαία λέξη, που λέγεται «Αγαπώ!», Πόσοι άραγε από εμάς τους κοινούς θνητούς, γνωρίζουμε πόθεν προέρχεται ο βασιλεύς των λέξεων, που λέγεται «Έρωτας;» Ο Έρωτας αγαπητοί μου προέρχεται από το ρήμα Εράω –ω «Ερώ» που σημαίνει όπως και το «Φιλώ», από το οποίο προέρχεται ο «Φίλος» «Αγαπώ!»

  Ώστε το «Ερώ» σημαίνει και αυτό «Αγαπώ» και το «Ερώμαι», το ερώ δηλαδή στην παθητική φωνή, σημαίνει είμαι ερωτευμένος ή ακόμα επιθυμώ κάποιον με πάθος! Υπάρχει και ένα ακόμα συναφές ρήμα που λέγεται «Έραμαι» που σημαίνει κι’αυτό αγαπώ υπερβολικά κι’ακόμα βγάζω εκκρίσεις!

  Ποιος αλήθεια γνώστης της Χημείας του ανθρωπίνου σώματος και των αντιδράσεών του, μπορεί να σταθεί κόντρα στην άποψη του ερωτικού κατακλυσμού, σαν έρθει ο Έρωτας, που καταπνίγει και την πιο ισχυρή λογική από τις χημικές αντιδράσεις και τα παράγωγά του!

  Ώστε η «Φιλία» προέρχεται από το «Φιλώ» κι’εκείνο σημαίνει «αγαπώ!» Ποιος θα το πίστευε ότι η «Φιλία» προέρχεται από την Αγάπη; Ναι πόσοι δεν θα παρεξηγούσαν τούτη την αλήθεια; Πόσοι πονηροί, καχύποπτοι αδαείς, σεμνότυφοι και αφελείς;

  Η άγνοια είναι πολύ κακό πράγμα και δεν είναι λίγες οι φορές που οδηγεί σε παρανοήσεις, παραποιήσεις και παρεξηγήσεις! Να, ίσως δε ξέρει ο άλλος ότι η «αγάπη», όπως και η «Φιλία» είναι πολυμορφικές και πολυποίκιλες στη σημασία! Τα επίθετα και τα προσωνύμια, για παράδειγμα, που δίπλα τους προσδιοριστικά πάνε είναι τις πιο πολλές φορές κοινά!

  Ανιδιοτελής Φιλία, ανιδιοτελής Αγάπη! Δόλια Φιλία, δόλια Αγάπη! Υστερόβουλη φιλία, υστερόβουλη Αγάπη! Κακόβολη Φιλία κακόβολη Αγάπη! Φιλία συμφέροντος, Αγάπη συμφέροντος! Ενάρετη Φιλία, Πλατωνική Αγάπη!

  Και σ’αυτόν τον τελευταίο χαρακτηρισμό, θεωρίες επί θεωριών απ’το συμπόσιο μέχρι το Ιερό και το Όσιο κι’ακόμα το «εδώλιο!» Αλήθεια τόσο μπερδεμένα είναι τα πράγματα; Για όνομα του Θεού!

  Απλά, σε πολύ μεγάλα πράγματα οι άνθρωποι είναι, Θεέ μου, για κλάματα! Για κλάματα και δράματα σ’ανόητα χαλάσματα!

Η Εκτίμηση!

  Πριν προχωρήσουμε όμως στην εμβάθυνση του θέματος, θα ήθελα για σκοπούς πληρέστερης κατανόησης ν’αναφερθώ για λίγο στο ρήμα «Εκτιμώ», γιατί το θεωρώ πολύ κοντινό, με τα προηγούμενα ρήματα το «Φιλώ» και το «Ερώ» δηλαδή, που όπως είπαμε σημαίνουν κατά βάση «Αγαπώ»!

  Εκτιμώ, σημαίνει σχηματίζω γνώμη για κάποιον, σαν αποτέλεσμα λογικής διεργασίας! Ακόμα σημαίνει προσδιορίζω την αξία, το ποιόν, την ποιότητα κάποιου! Τέλος ότι έχω καλή γνώμη και πάνω για κάποιον!

  Την ειλικρίνεια της εκτίμησης, Θα καταλάβουμε κατά περίπτωση, όταν το πρόσωπο κάποιου, κυρίως ετέρου φύλου, μας δίνει περισσότερο απ’ ότι οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματός του!

  Πιστεύω να κατανοείτε, πόσο αλληλένδετη είναι η έννοια της λέξης «Εκτιμώ» με τις προηγούμενες και πόση συνάφεια έχει με το θέμα μας!

  Πόσοι αλήθεια άνθρωποι σε πόσους έδειξαν τί «απόλυτος φίλος» σημαίνει κι’ακόμα τί αδιαμφισβήτητη «φιλία» θα πει; Γιατί άραγε; Γιατί η απάντηση, απλά, κάθε άλλο παρά απλή είναι! Δεν πρόκειται για λόγο, πρόκειται για έργο και μάλιστα καθημερινό, ισόβιο καινοτομικό και υπερβατικό!

Η Ζωοφιλία!

  Και εδώ κάπου η μέγιστη στο « εκλεκτό της λογικής ον και περιούσιο του Θεού» προσβολή και αισχύνη, η «ζωοφιλία!» Η "Ζωοφιλία" που προέκυψε, σαν υποκατάστατο αντιρρόπησης, σε μια "Σταυροφορία Θρησκοληψίας" ενάντια σε ένα εκ των ουκ άνευ, αναντικατάστατων του Ανθρώπου, που συνιστά μια "Ιδανική Σχέση!" Η συνήθεια αυτή, που κάνει θραύση στην εποχή μας! Τα οικόσιτα αυξάνουν και πληθύνονται με ραγδαίο ρυθμό! Γιατί; Γιατί αυτά που δε βρίσκει κάποιος στις συναισθηματικές του αναμονές, από τον άνθρωπο, τα αναζητά αλλού! Εκεί που ξέρει, ότι βασικοί μηχανισμοί και διεργασίες, απόλυτης ανάγκης και προτεραιότητας, όπως φιλία, αγάπη, εκτίμηση, ανιδιοτελώς και διαυγώς θα βρεθούν!

  Στις ΗΠΑ τα οικόσιτα, με προτεραιότητα στις Γάτες και τους σκύλους, προσεγγίζουν τα 200 εκατομμύρια! Αυτό σημαίνει ότι κάθε Αμερικανική οικία διαθέτει πάνω από δύο οικόσιτα!

  Η ταπείνωση του ανθρώπινου γένους σε όλο της το μεγαλείο! Αυτή η ταπείνωση, που τον ποιητή εξανάγκασε με δάκρυ να γράψει:

«Γίναν οι Άνθρωποι Σκυλιά και Άνθρωποι οι Σκύλοι

και όχι ρε του Κερατά, οι πιο καλοί μας Φίλοι!

Γίναν οι Άνθρωποι Σκυλιά και Άνθρωποι οι Σκύλοι

και μένει μόνο μια Θηλιά, για το Λαιμό Στολίδι!»

  Και το ερώτημα βαρύ κι’ασήκωτο! Είναι δυνατόν τα αξιαγάπητα αυτά πλάσματα να έχουν κατανοήσει καλύτερα τις ιερές έννοιες της φιλίας, της εκτίμησης, της αγάπης; Και όμως είναι! Είναι δυστυχώς!

  Προσωπικά ζω πολλά χρόνια πλέον, με αποκλειστικούς συντρόφους τρία οικόσιτα! Μία σκυλίτσα ετών 18, ένα παπαγάλο (Θηλυκό) ετών 19 και μία γατούλα 4 ετών! Το φύλο, γένους θηλυκού, τυχαία μου προέκυψε! Μόνο ένας Θεός ξέρει και πόσες φορές δεν ψιθύρισα, «γιατί οι άνθρωποι, Θεέ μου, να μην είναι σαν αυτά τα ζωάκια!»

  Η σχέση μου μαζί τους υπερβαίνει την τελειότητα, κυρίως με τη σκυλίτσα μου και τη γατούλα μου! Η αμοιβαία φιλία, η εκτίμηση και η αγάπη έχει υπερβεί κάθε όριο και δε βρίσκω κάποια λέξη να χρησιμοποιήσω πέραν του τέλειου!

  Επειδή είμαι άνθρωπος που ψάχνομαι αενάως, προσπάθησα να βρω τα αίτια αυτής της άψογης σχέσης! Ο Νους μου πήγε στη «στείρωση!» Είπα, μήπως αυτός ο «διάβολος» μέσα μας, κάνει όλη τη ζημιά; Όμως όχι, η απάντηση δεν είναι εκεί, γιατί και τα μη στειρωμένα ζώα, κατά κανόνα, την ίδια συμπεριφορά έχουν! Μάλιστα δεν είναι λίγα τα οικόσιτα εκείνα, που τα πάνε τα αφεντικά τους να ζευγαρώσουν και αρνούνται πεισματικά!

  Το γιατί το’χω ψάξει επίμονα, με επικρατέστερη εκδοχή, ότι το ζευγάρωμα το αισθάνονται απάτη και προδοσία προς το μόνιμο σύντροφό τους στη ζωή! Δεν το λέω «Αφεντικό» γιατί κάθε άλλο παρά η λέξη ταιριάζει στην περίπτωση!

  Αγάπη, εκτίμηση, φιλία, στον υπέρτατο βαθμό είναι οι έννοιες που μπορούν να σταθούν επάξια στην προηγούμενη περίπτωση! Προσπάθησα περαιτέρω να διερευνήσω το είδος αυτής της μοναδικής «Φιλικής και ακατανίκητης έλξης» από την πλευρά των ζώων! Ήταν άραγε μόνο φιλική, με βάση την εκτίμηση, προς ανταπόδοση των προσφορών; Κατέληξα με βεβαιότητα, ότι κάθε άλλο παρά φιλική ήταν μόνο, με την έννοια της άμεπτης κι’ενάρετης φιλίας, όπως εμείς οι «σεμνότυφοι» άνθρωποι τις περισσότερες φορές εκλαμβάνουμε!

  Είμαι σίγουρος ότι η φιλική διάθεση τόσο της σκυλίτσας, όσο και της γατούλας, περιείχε και άλλα συναφή χαρακτηριστικά! Ήταν δηλαδή έντονα συναισθηματική και ερωτική θα έλεγα!

  Στειρωμένα και τα δυο από πολύ μικρά! Όμως η σκυλίτσα μέχρι τα δέκα εφτά της έπαιρνε σε τακτά χρονικά διαστήματα αποκλειστικά την «παντόφλα» μου και ουδόλως διέφερε από άνθρωπο, πάνω στην ιερή πράξη του γενετήσιου συμβολισμού, αυτή καθαυτή δηλαδή την πράξη του Έρωτα, σε μία τελετουργία, πάντοτε ενώπιόν μου!

  Η γατούλα περιμένει αδημονούσα, κάθε μεσημέρι να ξαπλώσω στον καναπέ του σαλονιού, για να’ρθεί αρχικά να πλαγιάσει στο δεξί μου πλευρό, με το κεφαλάκι της στη μασχάλη μου και μετά από λίγο ν’ανέβει στην κοιλιακή μου χώρα και να μου κάνει μασάζ, με την πιο ευγενική της χειρονομία, που είναι τα λεγόμενα «Πατουσάκια!» Ελαφρά χτυπήματα, δηλαδή, με τα μπροστινά της ποδαράκια εναλλάξ! Η κίνηση είναι ιερή, γιατί στη γάτα συμβολίζει το θηλασμό στη μητέρα της, σε συνδυασμό με την προσπάθεια διευκόλυνσης εξόδου του γάλακτος, μέσω των ποδικών ζυμώσεων!

  Όμως εδώ διέκρινα και κάτι άλλο, ο εστιασμός της γατούλας δεν ήταν τελικά στην κοιλιακή χώρα, αλλά στη βουβωνική και για να ακριβολογούμε στο χώρο των γεννητικών οργάνων! Δε μπορώ να ξέρω το απόλυτο σκεπτικό από τα ζωάκια! Εκείνο που ξέρω είναι ότι με τη στείρωση διακόπτεται, η επαφή διέγερσης του λίμπιντο στο χώρο του εγκεφάλου!

  Έτσι αναπόφευκτα καταλήγω ότι τα προηγούμενα ανάγονται σε λόγους καθαρά φιλικούς και εκτίμησης και όχι ερωτικούς! Άρα η φιλία περιέχει, ούτως ή άλλως και ερωτικές προεκτάσεις! Πάμε όμως ξανά στους Ανθρώπους, όπου και το βασικό ζητούμενο.

Η Μεγαλύτερη Επένδυση!

  Ο καλός και  πραγματικός φίλος είναι η μεγαλύτερη επένδυση του ανθρώπου στη ζωή του! Το είπαν άλλοι, δεν είναι δικό μου! Αντιρρήσεις στην περίπτωση δε μπορούν να σταθούν, το θέμα είναι, τί ακριβώς εννοούμε με την έννοια του πραγματικού φίλου και πόσο εύκολη είναι η απόκτησή του!

  Θα φέρω ένα ολοζώντανο παράδειγμα, που ίσως φωτίσει την έννοια της φιλίας! Κάποτε είχα στενή σχέση μ’έναν βορειοελλαδίτη συνάδελφο, των περιχώρων Θεσσαλονίκης! Είχαμε αρκετό καιρό να ιδωθούμε γιατί εγώ είχα μετακινηθεί με μετάθεση στην περιοχή Αθηνών!

  Κάποια, μέρα μετέβηκα προσκληθείς στην περιοχή του, κάνοντας την πρώτη βόλτα μας στην πανέμορφη ύπαιθρο! Πόνεσαν τ’αφτιά μου, στη βόλτα αυτή, ν’ακούω για τη στενή του σχέση με τον δεύτερο στην Ιεραρχία της Πολεμικής Αεροπορίας! «Φίλο» μου τον ανέβαζε, «φίλο» μου τον κατέβαζε και άντε από την αρχή!

  Κάποια στιγμή τον διέκοψα, «Ποιος είναι φίλος σου αυτός; Τι σημαίνει φίλος ρε Στέλιο ξέρεις;» Με κοίταξε με απορία και΄γω συνέχισα, ξέροντας απέξω κι’ανακατωτά το ποιόν του ανθρώπου για τον οποίον μιλάγαμε!

  «Δε μου λες εκεί που πάτε και ξαναπάτε για κυνήγι, όπως λες, αν γλιστρήσεις και κρατιέσαι με το ζόρι στην άκρη ενός απόκρημνου γκρεμού και οι πιθανότητες, αν έρθει, να σε σώσει, είναι 50% και άλλες τόσες να πέσετε κι’οι δυο στο γκρεμό, θα’ρθεί; Αν οι πιθανότητες να σε σώσει είναι 90% και 10% να πέσει μαζί σου θα έρχονταν να σε σώσει; Αν , να συνεχίσω;» Τον ρώτησα.

  Εκείνος με απορία, με κοιτούσε χωρίς να μιλά! Οπότε και του είπα «πολλά παράσημα έβαλες στο «φίλο» σου και δεν του αξίζει! Σου συνιστώ, λοιπόν, καλύτερη χρήση της βαριάς λέξης και καλύτερη επιλογή στο μέλλον!»

  Για να δούμε την έννοια της «Φιλίας» λίγο βαθύτερα και ασφαλώς τη σχέση της με τις συναφείς έννοιες της αγάπης, της εκτίμησης και του έρωτα! Έχω διαβάσει αρκετά πράγματα, από τους λεγόμενους σοφούς, διαχρονικά!

  Δεν αμφισβητώ ούτε τη σοφία των μεγίστων, ούτε και τις απόψεις τους, απλά θέλω να επισημάνω τη δυσκολία απόδοσης των εννοιών, καθώς των ορίων διαχωρισμού αυτών, καταλήγοντας, σύμφωνα με την ταπεινή μου άποψη, ότι και εκείνα τα πάνσοφα πνεύματα δε μπόρεσαν με σαφήνεια να δώσουν ορισμούς, καθορισμούς και διαχωρισμούς στις έννοιες!

  Προσωπικά πιστεύω ότι οι έννοιες είναι αλληλένδετες, συγκοινωνούντα δοχεία αν θέλετε, που εκβάλλουν στον ίδιο ποταμό, που θα λέγαμε άνθρωπο ή ανθρώπινο νου!

Το Τρίγωνο της Ευτυχίας!

  Εκεί λοιπόν μέσα στο γίγνεσθαι του καθενός, οι τρεις έννοιες Φιλία, Εκτίμηση,

Έρωτας συνυπάρχουν, συνιστώντας ένα «τρίγωνο των Βερμούδων» ας πούμε, στις σχέσεις του ατόμου, με τους άλλους, μέσα στο ταξίδι της ζωή του, που αναπόφευκτα θα κάνει! Η επιβίωση φυσικά στην περίπτωση δεν είναι σχήμα λόγου, είναι αντίθετα σχήμα πόνου και οδύνης!

  Όμως μέσα απ’όλα τούτα η όποια σχέση θ’αποδείξει το μεγαλείο της και θα στεφανωθεί από τη μεγαλοσύνη της ευτυχίας, ή τη μικρότητα και τραγικότητα της έκδηλης ή απόκρυφης δυστυχίας, που είναι και συντριπτικά συνηθέστερη!

  Η δυσκολία της επιτυχίας γίνεται εύκολα αντιληπτή, αν αναλογιστεί κανείς με το χέρι στην καρδιά, πόσο η ευτυχία τον έχει αγγίξει στη ζωή του, και επειδή ο εαυτός μας είναι στο απυρόβλητο, ας τον εξαιρέσουμε και ας αναλογιστούμε πόσους πραγματικά ευτυχείς είδαμε στο βιολογικό μας οδοιπορικό! Τί φταίει; Το είπαμε ήδη, όμως ας το ξαναπούμε, κακό δεν κάνει, φταίει κατά βάση η «άγνοια!»

  Η λέξη «Φιλία» και κατ’επέκταση η έννοιά της, θα το ξαναπώ, προέρχεται από το ρήμα «Φιλέω- ω = Φιλώ», που σημαίνει «ΑΓΑΠΩ!» Άρα η φιλία προέρχεται από την αγάπη! Η αγάπη λοιπόν είναι η γενεσιουργός αιτία δημιουργίας της «Φιλίας!» Ας δούμε το πώς!

  Κανείς αδιάφορος για μας, δεν πρόκειται να γίνει φίλος μας, άρα για να γίνει κάποιος φίλος μας θα πρέπει να μας κινήσει το ενδιαφέρον!

  Εκατοντάδες βλέμματα θα πέσουν πάνω μας ή εμείς σε τρίτους θα ρίξουμε καθ’εκάστην! Αυτά τα βλέμματα, θα γίνουν εκατοντάδες χιλιάδες σε μια βδομάδα, αυξανόμενα με γεωμετρική πρόοδο plus, στο διάβα του χρόνου! Πόσα απ’αυτά τα βλέμματα, θα μας έλξουν, σε πόσα θα σταθούμε και πόσα θα ξανασκεφτούμε;

  Πόσες συστάσεις θα δεχτούμε σε μία εβδομάδα, σε ένα μήνα, σε ένα εξάμηνο ή χρόνο; Πόσες γνωριμίες θα κάνουμε; Πόσες φορές θα πούμε «σχηματικά» και «προσχηματικά» το άχαρο και κατά συνθήκη ψευδές «Χαίρω πολύ» και πόσες πραγματικά θα χαρούμε;

  Αμείλικτα και σκληρά ερωτήματα, που δείχνουν τη δυσκολία επιτυχίας, στο διακαώς ζητούμενο! Γιατί κακά τα ψέματα, ποιος είναι εκείνος που δε θέλει τον «απόλυτο φίλο» την «απόλυτη σχέση» και όσα μέσα τους ενυπάρχουν! Η απάντηση είναι «κανείς» και μάλιστα χωρίς εξαίρεση! Για να προχωρήσουμε όμως.

  Ο καθένας μας είναι από τη φύση του πομποδέκτης, όσο και αν οι εκπομπές του και οι επιστροφές του είναι αόρατες! Ναι σε κάποια ματιά, σε κάποια χειραψία, σε κάποια χειρονομία, θα νιώσουμε κάτι και αυτό το κάτι, που λέει ενδεχομένως πολλά, θα το αισθανθούμε συνειδητά, κάποιες φορές!

  Να η ευκαιρία, για μια απόπειρα κτήσης και κατάκτησης ενός Φίλου, ενός Συντρόφου, ενός Έρωτος, μιας Ευτυχίας! Εκεί λοιπόν κάπου ανάγεται η αρχή και έπεται η συνέχεια, που τις περισσότερες φορές είναι απρόσμενα αποτυχημένη και επώδυνη! Γιατί;

  Γιατί η κάθε σχέση σε όποια μορφή κι’αν είναι, φιλική, ερωτική κτλ έχει εκ καταβολής μία «ενέργεια», που αόρατες δυνάμεις και χημικές ενώσεις εκ καταβολής, γεννούν «Θεόθεν» «Φυσικόθεν» «Τυχηόθεν», όπως θέτε πέστε το!

  Αυτή λοιπόν την ενέργεια, ουδείς, μα ουδείς μπορεί ούτε να τη μειώσει, ούτε να την αυξήσει, μα προπαντός ούτε κατά διάνοια να την τελειώσει! Αυτή, λοιπόν, η σχέση θα κάνει το όποιο της διάβα, σύμφωνα με την ενέργειά της! Την ενέργεια που άλλοι τη λένε τύχη, άλλοι σύμπτωση κι’άλλοι λαχείο!

  Εκεί λοιπόν στο μέγιστο και απώτατο άκρο της βρίσκεται και η πεμπτουσία της Ευτυχίας, με αρχή πάντα την ίδια, μια έλξη, ένα σκίρτημα, ένα κλικ όπλισης τόξου αγνού κι’ανιδιοτελούς, συνεχώς και αδιαλείπτως εξελισσόμενου και μεταλλασσόμενου!

  Ας σταθούμε λίγο εδώ, η κάθε ματιά έχει τη δύναμή της, η κάθε  χειραψία έχει τη δυναμική της, η κάθε γνωριμία την ισχύ της! Για ανασκαλέψτε το αρχείο της μνήμης σας! Για ψάξτε λίγο τις θύμησες! Δεν θα κουραστείτε, είμαι σίγουρος ότι δεν είναι πολλές!

Γιατί αποτυγχάνουμε!

  Πόσες φορές νιώσατε ρίγος; Πόσες φορές βραχυκυκλώσατε; Πόσες κοκκινίσατε; Πόσες συνταραχθήκατε από σεισμό ανυπολόγιστων ρίχτερ; Πόσες ενδώσατε; Πόσες μετανιώσατε; Για σχέσεις μιλάμε, σχέσεις ζωής, φιλικές, συναισθηματικές, ερωτικές! Γιατί αποτυγχάνουμε όμως κατά κανόνα, σχεδόν ανεξαίρετο; Ας το σχολιάσουμε!

  Αποτυγχάνουμε γιατί έχουμε υπερτιμήσει υπερβολικά τον εαυτό μας, φυσική συνέπεια, μια και η ψυχολογία μας θέλει να θεωρούμε τον κόσμο σαν κύκλο, με κέντρο το άτομό μας! Να η λαθεμένη εκδοχή του Νάρκισσου, να η επώδυνη αρχή, που αρκετές φορές δεν έχει τέλος, ή έχει τέλος οικτρό!

  Αποτυγχάνουμε γιατί θ’αποδοθούμε σ’ένα άγριο κυνήγι μαγισσών, περιμένοντας κατά περίπτωση την Πριγκηπέσα ή τον Πρίγκιπα, ζώντας σ’ένα παραμύθι ψεύδους!

  Αποτυγχάνουμε από μία σεμνοτυφία και υποκρισία, χάριν του κοινωνικού περίγυρου, των ηθών και εθίμων, των τρόπων ανατροφής!

  Αποτυγχάνουμε γιατί υποτασσόμαστε στην υποδούλωση του ψεύδους και στη σκλαβιά των δήθεν, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε το πιο απλό, ότι «άλλο η προσωπικότητα και άλλο, εν τέλει, η συμπεριφορά!»

  Αποτυγχάνουμε γιατί είμαστε ευκολόπιστοι, στο δέλεαρ της πρόσκαιρης ικανοποίησης και της ηδονής, ενδεχομένως παρορμητικοί λόγω καταναγκαστικής έλλειψης διεξόδου, για πολλούς και διάφορους λόγους! Έτσι είναι δυνατόν να μικραίνουμε υπερμέτρως τον κόσμο, κάνοντάς τον «δυο μάτια» «δυο χείλια» «ένα στήθος» «μια πρόκληση» …………!

  Αποτυγχάνουμε γιατί εμπιστευόμαστε ενδεχομένως έναν ακατάλληλο, αμόρφωτο, κακόβουλο σύμβουλο ή έναν «Αγύρτη» επαγγελματία, που κέρδισε την εμπιστοσύνη μας, σε κρίσιμη ώρα, ώρα ανάγκης, κυρίως παρηγοριάς και κουράγιου!

  Υπογραμμίζεται ότι στην περίπτωση, ελλοχεύουν μύριοι όσοι επονομαζόμενοι «Έμποροι των Χαμένων Ελπίδων» όπως Μέντιουμ, Χαρτορίχτρες κτλ κτλ!

  Αποτυγχάνουμε από ένα «κόλλημα» ενάντια στη λογική, το επιθυμητό, το φυσικό και προπαντός ενάντια στο «τα πάντα ρει» που επίμονα προς συνέχισή της βιολογικής μας πορείας μας καλεί, κωφεύοντας στα κελεύσματα της Μοίρας και της Ζωής, για λόγους, εύλογους για κάποιο αποδεκτό μεν διάστημα, άλογους όμως, υπερβολικούς και παράλογους για τα ισόβια!

Τα κατά συνθήκη ψεύδη!

  Κάπου εδώ και στη συνέχεια ανάγονται και όλα τα «κατά συνθήκη ψέματα» σ’ένα δράμα που παίζεται διαχρονικά με πρωταγωνιστές τη συντριπτική πλειονότητα όλων μας, που αγγίζει τα όρια της ολότητας!

  Είπα τα κατά «συνθήκη ψέματα» και θυμήθηκα εκείνο το εκπληκτικό και ομώνυμο βιβλίο του Νορντάου Μαξ! Ένα βιβλίο του 1883, με φριχτές διαχρονικές αλήθειες, με μεγαλύτερη ίσως εκείνη του « Γαμήλιου ψεύδους», μέσα από ένα σκληρό και αδυσώπητο και σχεδόν ισόβιο συμβιβασμό!

  Κατηγορούμε, για παράδειγμα, την ευχέρεια των διαζυγίων σήμερα! Τις συζεύξεις όμως του αποφασίζω και διατάσσω του Πατρός, την πλήρη υποταγή και τυφλή υπακοή της «άμοιρης» στα όποια βίτσια και καπρίτσια του Αφέντη συζύγου ποτέ, δε μας ενόχλησαν!

  Ας μην προχωρήσουμε όμως περισσότερο στα άδυτα των αιτίων της δυστυχίας μας και ας κάνουμε ένα ακόμα βήμα μπροστά, στη διάσταση που προηγουμένως ήμασταν, πάνω στο θέμα μας!

  Πρόσφατα διαβάζοντας κάτι σ’έναν πολεμιστή (Διοικητή Πολεμικής Μοίρας Αεροσκαφών), διακόπηκα αιφνίδια από εκείνον, για να μου δείξει την έκδηλη ανατριχίλα στα χέρια του και τη θόλωση των ματιών του, από τα ακούσματα! Επρόκειτο για ανείπωτου βαθμού εκτίμηση! Να η βασική προϋπόθεση για ανάπτυξη σχέσης, τελειότητας!

  Κάποτε σ’ένα φιλικό σπίτι συνάντησα μία καθώς πρέπει κυρία, σοβαρή, με περιεχόμενο, γλυκομίλητη, ελκυστική, η αύρα της ήταν για μένα εκπληκτική, πάνω στη συζήτηση έκανα κάτι κόντρα στο χαρακτήρα μου και τη σεμνότητά μου, της είπα έλα κάτι να σου πω στο αφτί, να μην τ’ακούσουν άλλοι!

  Πλησίασα τα χείλη μου στο αφτί της, χωρίς τίποτα να της πω! Ένιωσα μέσα μου να φλέγομαι, ενώ είδα την ανατριχίλα της, στις ανορθωμένες τρίχες των χεριών της!

  Αυτή θα μπορούσε να είναι η «καλύτερή μου φίλη!» Αυτή θα μπορούσε να είναι η σχέση της Ζωής μου! Αυτή θα μπορούσε να είναι η πεμπτουσία της Ευτυχίας, μέσα στο όποιο αμοιβαίο για τους δυο μας βιολογικό διάβα!

Ναι κάπως έτσι!

  Ναι κάπως έτσι έρχεται και η απόλυτη φιλία και η απόλυτη εκτίμηση και ο απόλυτος έρωτας, αυτός ο έρωτας, που αενάως θα μεταλλάσσεται ακολουθώντας τη φυσική φθορά, αλλά που πάντα η γεύση του και στην παραμικρή επαφή θα παραμένει αναλλοίωτη!

  Ακόμα κι’όταν το Λίμπιντο τελείως καταλαγιάσει, η γεύση της όποιας επαφής ίδια θα μένει, μέχρι το άγγιγμα κρατήματος της ισορροπίας στο βαθύ γήρας, εκείνου που πρώτος θα καταπέσει!

  Θυμίζοντας πάντα τη γεύση της πρώτης στιγμής, της πρώτης επαφής, μια και όλη η αγάπη θα’χει μεταλλαχθεί σ’απόλυτη εκτίμηση, διατηρώντας όμως, όλα τα συστατικά αισθησιασμού, του μεγάλου Ερωτικού, ακόμα και νεκρού!

  Και για να βγάλουμε και το επιμύθιο, ώστε όλοι μας κάτι να διδαχθούμε: Ανάμεσα από το «Φιλώ» και το «Ερώ» που σημαίνουν «Αγαπώ» υφίσταται ο «Ομφάλιος Λώρος» που λέγεται «Εκτιμώ!» Τούτες οι τρεις βασικές προϋποθέσεις καθορίζουν τις εξαιρέσεις της πορείας στις ανθρώπινες σχέσεις και την «Πεμπτουσία» αυτών, που λέγεται «Ευτυχία!»

  Θα μου πείτε εύλογα, από αυθόρμητο ίσως παράπονο, αν και δεν πρέπει, μετά από όσα είπαμε! Γιατί έτσι; Θ’απαντήσω ευθαρσώς «Γιατί ίσως έτσι έπρεπε! Και έπρεπε, γιατί η «σπανιότητα» και η εξαίρεση δείχνουν την αξία των πάντων! Πώς αλλιώς θα μπορούσε της Ζωής η Πεμπτουσία να βάλει αναφαίρετα το «Στέμμα της Ευτυχίας!»

                                                                                              Με Τιμή

                                                                                        Σπύρος Κίκερης