ΣΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ (Σαν Ίκαρος και Ηρακλής!)

 

Σπύρου Κίκερη

ΣΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ!

(Σαν Ίκαρος και Ηρακλής!)

Με Αφορμή την Πίκρα

ενός Άξιου Συναδέλφου!

Επάνω στο Μεταίχμιο πώς να ισσοροπήσεις;

Την ώρα που γεννήθηκες, πώς να μη βλαστημήσεις;

Εάν ενδώσεις άξιος, αν αρνηθείς κωθώνι

θα πρέπει να αποπεμφθείς, τίποτα δε σε σώζει!

Κι’αρκεί γι’αυτό και άγνωστος

Ρουφιάνος, μασκοφόρος

Βαλτός, δοτός και άνομος

των λύτρων δολοφόνος!

  Μ’αφορμή την πικρία ενός άξιου Συναδέλφου, που διέκρινα στην Ημερήσια Διαταγή (Η.Δ), που διάβασε, σε μεγάλη επιχειρησιακή Μονάδα, κατά την ημέρα παράδοσής της Διοίκησης, λίαν προσφάτως! Μια Η.Δ που εντελώς τυχαία έπεσε στα χέρια μου, ξυπνώντας μου μνήμες πικρές!

  Αγαπητέ συνάδελφε, δε ξέρω αν αποστρατεύθηκες, παραγκωνίστηκες ή υποβαθμίστηκες. Εκείνο που ξέρω, και δε ξέρεις, είναι ότι αναβαθμίστηκες και αναβαπτίσθηκες!

  Τώρα θα δεις και θα μάθεις την πραγματική των ανθρώπων διάσταση, σε μια επανάσταση, έκπληξης! Τώρα θα κάνεις την πιο ρεαλιστική προσγείωση, απ’όσες στη ζωή σου έχεις κάνει και απ’ότι έχω μάθει και πολλές ήταν και δύσκολες!

  Όλοι κάτι από σένα περίμεναν και σε ευλόγαγαν και σε καλόπιαναν, κι’όλοι καμάρωναν αυτό που «εξώτερα» ήσουνα! Κι’αίφνης τίποτα, η προσμονή πέθανε, πάει η προσμονή και’συ μαζί της! Έτσι αίφνης απέμεινες μόνος, με το «τίποτα» αγκαλιά για παρηγοριά, πικαρισμένος, θεωρώντας λαθεμένα, πως έσβησες!

  Εκεί όμως, ακριβώς, πάνω σ’αυτό το τρομερό «τίποτα» έχει αξία, από δω και πέρα, αυτό που θα πάρεις, γιατί αυτό, εν τέλει, μετράει! Αυτό δηλαδή, που «ενδότερα» έχεις και που κανείς δε μπορεί να στο πάρει! Αυτό αγαπητέ συνάδελφε, που συνήθως ο κόσμος, αργεί να καταλάβει!

  Εδώ ακριβώς σ’αυτό το σημείο βρίσκεται και η αναβάθμιση και η αναβάπτιση, που λίγο πριν σου είπα! Υπήρξες Αϊτός κι’εδώ δε χωρά καμιά αμφιβολία! Της Αξιοσύνης ο τίτλος δε φεύγει, χιλιάδες ώρες, χιλιάδες περιπέτειες, χιλιάδες πόνοι, χιλιάδες τρόμοι και ο Αϊτός απτόητος, σαν τόσους Αϊτούς!

  Εδώ, αγαπητέ συνάδελφε, θα μου επιτρέψεις, γιατί ίσως και να’χεις κάποιο κενό, στο κεφάλαιο του αδιαμφισβήτητου κυρίαρχου των πτηνών, στον Ουρανό! Αυτό το λέω γιατί σίγουρα νιώθεις τα κοινά που αναπόφευκτα έχεις με τον Αϊτό, τουλάχιστον στην περηφάνια!

  Ο Αετός καλέ μου συνάδελφε στα πενήντα του (50) – ζει περίπου εκατό (100) – λόγω κάμψης του ράμφους του και μη μπορώντας να τραφεί πλέον, πέφτει σε βαριά κι’απόλυτη κατάθλιψη! Η ανυπόφορη αυτή κατάσταση, τον οδηγεί παγίως σε ένα απονενοημένο εγχείρημα, Θεόθεν ίσως!

  Απογειώνεται με όσο κουράγιο του έχει απομείνει, για την τελευταία του πτήση, όπως νομίζει, πτήση περίσωσης της περηφάνιας του!

  Φτάνει, λοιπόν, όσο ψηλότερα μπορεί, επιλέγοντας, σχολαστικά, το έδαφος, στο τελευταίο του στίγμα και ακάθεκτος εφορμά, σε πτήση καμικάζι!

  Χτυπά βιαιότατα το ειδικά επιλεγμένο πέτρωμα, με το ράμφος του, επιθυμώντας σφόδρα να μείνει για πάντα εκεί, παίρνοντας μαζί του, στον άλλο κόσμο, τις στερνές εντυπώσεις, της περηφάνιας του!

  Και ω του θαύματος, το ράμφος θραύεται, μα ο Αϊτός αντέχει στα 35 G’s plus της σφοδρής πρόσκρουσης και αναγεννιέται, για άλλα πενήντα (50) χρόνια! Το παράδειγμα αγαπητέ συνάδελφε δεν είναι φανταστικό είναι τόσο πραγματικό, όσο διδακτικό! Πάμε όμως παρακάτω σε παρακαλώ!

  Εκείνο που ξέρω, και δεν ξέρεις, είναι πως ήδη εισήλθες, όπως και να’χει, σε κάποια άλλη φάση της ζωής σου, που απρόσμενα κι’αιφνίδια ήρθε και μετά το πρώτο σοκ και την αποθάρρυνσή σου, σε προκαλεί, λόγω Ικάριας, Ηράκλειας και Ουράνιας προέλευσης να αναγεννηθείς!

  Να γιατί μίλησα για νέα πρόκληση ιεράρχησης! Μια ιεράρχηση πολύ πιο σημαντικής, απ’αυτή τη δόλια και αισχρή, που μέχρι χτες ήσουνα! Μιλώ παράξενα και ίσως ακαταλαβίστικα, μα σου υπόσχομαι πως δεν θα παρέλθει χρόνος πολύς, που θα με κατανοήσεις και θα με θυμηθείς!

  Όλα σ’εμάς, καλέ μου Συνάδελφε, έρχονται γρηγορότερα απ’ότι συνήθως στους κοινούς θνητούς, ακόμα και ο θάνατος κάποιες φορές, ο μεγάλος θάνατος εννοώ, που σε καθιστά πραγματικό Ουράνιο, από περιστασιακά Ιπτάμενο! Ίσως αυτό συμβαίνει, γιατί εμείς από μικροί μάθαμε σε μεγάλες ταχύτητες και ρίσκα Ηρωικά!

  Όμως και τούτος ο «θάνατος» που όπως και να’χει γεύτηκες, δεν είναι μικρός, τεράστιος είναι, γιατί αποχωρίστηκες με μιας τη μεγάλη της ζωής μας Αγάπη και μαζί της, αξίες και ιδανικά, όχι στα ίσια και παλικαρίσια, αλλά πρόστυχα, αντισυναδελφικά και το χειρότερο «Ιουδαϊκά!»

  Αγαπητέ συνάδελφε, σε μελέτησα, σε ξέρω, σε εκτιμώ! Το «πρόσχημα» το είδα, ποτέ δε στάθηκα όμως στα προσχήματα, πάντοτε στα «σχήματα» στάθηκα κι’ακόμα στα «σχίσματα», στα «βύσματα» και στα «ξεσκίσματα!»

  Ναι το ξέρω, μαζί με τα «ξερά» καίγονται και τα «χλωρά!» Τα χόρτα εννοώ! Δε ξέρω το καθεστώς σήμερα, εκείνο, που ξέρω είναι ότι το Μετοχικό Ταμείο Αεροπορίας είχε την ευθύνη, χορήγησης των χώρων, σε άπληστους τσιφλικάδες του Θεσσαλικού κάμπου και όχι μόνο!

  Στην Ανδραβίδα (117 Π.Μ) δεν πέρασε πολύς καιρός που βρέθηκε ολόκληρη φυτεία Ινδικής Κάνναβης, ναι αυτή με τις «Θεραπευτικές» ιδιότητες και ουσίες (μαριχουάνα, χασίς κτλ!) Δε ξέρω το Διοικητή τι τον έκαναν και δε ξέρω, γιατί σημασία δεν έχει το παράπτωμα και η παράλειψη, σημασία έχει το «μπάλωμα» και η «παράταξη!»

  Αγαπητέ συνάδελφε «μη μου τις μνήμες τάραττε!» Θυμάμαι ήμουν στο Contac Car του διαδρόμου 26 στη Λάρισα (110 ΠΜ), ήταν 2 Ιουλίου του 1971 η ώρα 15:45 και η θερμοκρασία 37οC! Ένα αεροπλάνο προσέγγιζε για προσγείωση χωρίς ασύρματο!

  Έριξα μια πράσινη φωτοβολίδα, που έπεσε στις κατάφυτες ζώνες ασφαλείας, όπως ήταν φυσικό, έπιασε φωτιά, έτρεξα να τη σβήσω, η φόρμα μου πήρε φωτιά!

  Κάποιος ανεκδιήγητος Διοικητής, ονόματι Σκουτέλης, ήρθε με βρήκε με τα άρβυλα και τα εσώρουχα! Την επόμενη, ή τη μεθεπόμενη μου κοινοποιήθηκε ποινή τεσσάρων (4) ημερών κράτησης, γιατί υπηρεσία ΟΕΔ τυγχάνων, έρριψα φωτοβολίδα άνευ αποχρώντος λόγου με αποτέλεσμα την πρόκληση πυρκαϊάς!

  Ο «Πλατύπους Αγιογδύτης» ζήταγε αποζημίωση 100 στρεμμάτων, ευτυχώς είχα την πρόνοια να βγάλουμε μία αεροφωτογραφία από ένα αεροπλάνο RF-84F, που ήταν στον αέρα! Η αεροφωτογραφία απέδειξε ότι είχαν καεί 3.5 μόνον στρέμματα!

  Η Ιστορία, είχε και συνέχεια, που δεν θεωρώ σκόπιμη την αναφορά της! Απλά Αγαπητέ Συνάδελφε, την ανέφερα για να δεις ότι τα χόρτα ή τα «φυτά» αν προτιμάς, στη Λάρισα, έχουν τη δική της Ιστορία, έστω και με ανώνυμη καταγγελία! Ιστορία περίπλοκη δε, όταν μπλέκονται «Τσιφλικάδες» και «Ιδεολόγοι» περιωπής, κοινής μάλιστα καταγωγής! Ναι αυτά συμβαίνουν στην «Απόλυτη Δημοκρατία» για να εξασφαλίζεται η «Αμόλυντη Αξιοκρατία!»

  Λένε οι αφελείς πως η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της! Ψεύδος! Ψεύδος μεγάλο! Αίσχιστο ψεύδος! Ψεύδος αχρείων, πονηρών, δολίων και αναξίων!

«Έρμαια οι Άξιοι σ’ανάξιους

και οι Χρηστοί σε Άχρηστους!»

  Οι «ανίκανοι» τρώνε τους ικανούς στην Ελλάδα! Οι «ανίκανοι» του μέσου όρου και κάτω, που’χουν προ πολλού συνάψει των αχρείων «ομερτά» από «σάλια» και «σκ…» για να πηγαίνουν την Ελλάδα πίσω κι’όχι μπροστά! Πίσω σταθερά! Πίσω εν τάχει, μέσω μιας διαστροφικής, αναξιοκρατικής εκτροφικής και «συντροφικής» διαδικασίας ανέλκυσης και ανέλιξης αναξίων!

  Αγαπητέ Συνάδελφε, κράτα την «Ελπίδα σου» μακριά απ’την πικρία σου κι’ενδεχομένως την απελπισία σου, γιατί σε λίγο θα συναισθανθείς απόλυτα σε τι ευθυκρισία και αξιοκρατία θα βρεθείς!

  Γιατί ίσως δεν το κατάλαβες, πως, σ’αυτή την κοινωνία, είσαι ήδη στη «Δευτέρα σου παρουσία» κι’εκεί θα δεις ότι ισχύουν άλλα κριτήρια Ιεράρχησης και προαγωγών, ηθικής διάστασης, ανιδιοτελών και άδολων κριτών!

  Εκεί θα δεις πως η ντροπή και η περηφάνια παίρνουν τις θέσεις, που τους αρμόζουν, κατά περίπτωση, χωρίς ποτέ να διανοηθεί κανείς να πει πως ήταν «σύμπτωση!»

  Αγαπητέ Συνάδελφε, επειδή ξέρω πως αξίζεις, εκτιμώ ότι γρήγορα ή αργά, αυτά που σου αξίζουν θα πάρεις κι’όταν τα πάρεις, τότε θα καταλάβεις, όλα όσα εδώ σου γράφω, όλα όσα εδώ εννοώ και όλα όσα ακόμα εδώ θα ήθελα να σου πω, πέρα απ’αυτά τα λιγοστά, που βλέπεις και επί του παρόντος καταλαβαίνεις!

  Αγαπητέ συνάδελφε, υπηρέτησες την Πατρίδα σου, «ως Πιστός και Φιλότιμος Στρατιώτης!» Πίστεψέ με, στο λόγο όλων των τιμών μου, η Μοίρα σε προστάτεψε να μη γίνεις δέλεαρ στη συνείδησή σου, για ρόλο, «Δοτού κι’αργυρώνητου Τυχοδιώκτη!» Τυχοδιώκτη σαν εκείνους τους άλλοτε περήφανους, τους «προδότες» της μεγάλης μας καταγωγής και των αξιών της, τους διαθέτοντες επαύλεις στα καλύτερα προάστια Αθηνών και περιχώρων!

  Το έχω πει πάμπολλες φορές, η δολιότητα του συστήματος είναι τόσο περίτεχνα δομημένη, που ή θα σε αφομοιώσει, ή θα σε αποβάλει πάση θυσία!

  Ξέρεις, ποιες δυστυχώς είναι οι δύο, ουκ άνευ επιλογές, στη σημερινή και τη χθεσινή Ελλάδα; Ήδη σου έχω μιλήσει γι’αυτές! Είναι, η της «Αρετής» και η της «Κακίας» και μπροστά τους εσύ ο γιγάντιος « Ικάριος Ηρακλής» που καλείσαι θέση να πάρεις! Θα μου πεις, εύλογα! «ΚΑΝΟΝΑΣ;» Θα σου απαντήσω ευθαρσώς «ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΟΣ!»

  Με την αποστρατεία μου, έγραψα ένα βιβλίο 330 σελίδων, (δεν πωλείται), βουτώντας το μελάνι στη πίκρα και στο δάκρυ μου! Μεταφέρω δυο λόγια απ’τον πρόλογό του «Δικαιούχου»:

  *Όταν την εξουσία, σαν ασκητεία θωρείς και σαν πρόκληση θετική, μεταλλάσσοντας μέχρι Θεοποίησης στο μυαλό σου, Ηγετικές Ανθρώπινες ιδιότητες…!

  *Όταν πορεύεσαι σ’ένα πρόστυχα παραλλαγμένο κόσμο, παίζοντας χωρίς μιμήσεις και θεατρινισμούς, άψογα, το ρόλο του Ιδεαλιστή, του Θετικιστή, του Εαυτού σου….!

  *Όταν στα ίσια μάχεσαι ενάντια σε υπαρκτά εξελικτικά «πρότυπα», φαιδρότητας, φαυλότητας, σαθρότητας….!

  *Όταν στον αντίποδα, αυτόπτης μάρτυρας, βρίσκεσαι αρνητικών μεν, επωφελών δε παραμέτρων αισχύνης, του Αριβισμού, του Φατριασμού, του Κομματισμού, του Αλληθωρισμού…!

  *Όταν επιληπτικά αλλεργιώνεσαι από προσοδοφόρους μεθόδους, γάγγραινες, της Γλοιωδίας, της Χαμερπείας, της Αγυρτείας…!

  *Όταν στο έσχατο σημείο φτάσεις, διατύπωσης του φριχτού ερωτήματος «Μήπως άραγε λάθος έκανες;»

   *Όταν η Πατρίδα απροστάτευτη νιώθεις πως «έρμαιο» είναι, στα χέρια καταχραστών Εθνοσωτήρων, βίαια σπρωγμένη…!

  *Όταν απ’αυτό που λάτρεψες οικτρά απατήθηκες…!

  *Όταν βέβηλα χέρια καταδίκες αθώων υπογράφουν και βλάσφημα χείλια το «τετέλεσται» διατάζουν…!

  *Όταν η «διαπόμπευση» και η «σκύλευση» του Γενναίου Νεκρού αδιάντροπα αρχίζουν….!

  *Όταν οι καλοί συνάδελφοι «Ανάσταση» κράζουν…!

  Τότε « Ο ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ ΝΕΚΡΟΣ» απ’την ένταση «ριγά», τον «τάφο» με την «πένα» ανοίγοντας, στους Θείους τους τόπους, γραφής «υποθήκη» αφήνοντας!

  Αυτά έγραφα πριν 25 ολόκληρα χρόνια! Αυτά θα έγραφα και σήμερα Αγαπητέ Συνάδελφε! Αυτό λέγεται «πρόοδος» μα τω Θεώ και επειδή το’ξερα, σε όποιον συνάδελφο έδινα το «Δικαιούχο», του έλεγα «είναι διδακτικό το βιβλίο, όμως αν θέλεις μπροστά να πας και ν΄ανέβεις ψηλά, πρόσεξε μην κάνεις ότι ο «Δικαιούχος» έκανε! Πράξε τ’ αντίθετα!

  Ναι εδώ ξύπνησαν και κάποιες άλλες από τις πιο πικρές μου μνήμες! Έχουν σχέση, Αγαπητέ συνάδελφε με τις δικές σου; Ξέρω πως δε ρισκάρω, λέγοντας ναι!

  Ήταν Δεκέμβριος του 1988, ήμουν Διοικητής σε Μονάδα του Αιγαίου! Εφτά (7) δωδεκάτου, του 1988, ημέρα Τετάρτη, ο Αρχηγός (Αντιπτέραρχος Στάππας) επισκέπτεται αιφνίδια τη Μονάδα!

  Έλειπα, με την τετραήμερη μηνιαία απουσία κάλυψης όλων των αναγκών ενός «Υπερήφανου Φυλακισμένου!» Αναπληρωτής μου ο Υποδιοικητής μου Αντισμήναρχος Νικόλαος Λάπας, εξ’αλμυρού και κάτοικος Λαρίσης! (Κοίτα κάτι συμπτώσεις, Θεέ μου!)

  Το τι έγινε σ’αυτή την επίσκεψη δεν περιγράφεται επ’ ουδενί! Ξήλωσε μέχρι τα «σαμαράκια» επιβράδυνσης των οχημάτων, στους δρόμους, που είχαν πριν μία εβδομάδα κατασκευαστεί, θυμίζοντας το μαστίγωμα του Ξέρξη στη Θάλασσα!

  Έσκισε τα νάιλον, που υπήρχαν στα κρεβάτια της φρουράς αμέσου επεμβάσεως, προς προστασία των στρωμάτων, μια και οι εν υπηρεσία, είχαν το δικαίωμα να ξαπλώνουν, χωρίς να κοιμούνται! Αναποδογύρισε κάδους απορριμμάτων, πέταξε ένα πεντοχίλιαρο ν’αγοράσουν δοχεία σκουπιδιών……………..!

  Η Αιτία; Βαριά ν’αντέξει κάποιος να την πει! Βαριά κι’ασήκωτη, όμως κάποιοι στην Εθνική και Ηγετική διδαχή, «Άτλαντες» στο διηνεκές!

  Άρπαξε βίαια τον Υποδιοικητή, αφού τον τράβηξε παράμερα, λέγοντάς του ωρυόμενος: «Σαν Υποδιοικητής σου’χω αναθέσει και καθήκοντα υποστήριξης (άσχετο), η Μονάδα καταρρέει και’συ αδιαφορείς, γιατί; Μήπως σ’απασχολούν άλλα; Τί είπες ρε στο Γιωργολιό και στο Σωτηρίου στη Λάρισα; Τους είπες, ότι θα τα πούμε τον Ιούνιο;»

  Δεν αντέχω άλλο να εξιστορήσω το περιστατικό, απλά ευχαριστώ τω Θεώ, που βόηθησε να μην είμαι εκεί! Τι θα συνέβαινε; Απλά θα γλύτωνα, αυτά που βίωσα στα τρία επόμενα χρόνια! Διευκρινίζω, ότι τον Ιούνιο είχαμε εκλογές και Πρωθυπουργός ήταν ο ένας και μοναδικός «Ανδρέας Παπανδρέου» ο πιο ύπουλος και βρωμερός πολιτικός Ηγέτης της Νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας, σε κατακόρυφη κάθοδο για εκθρόνιση, με τα τσιράκια του, ένα των οποίων και ο Κύριος Στάππας, σε αλλόφρονα κατάσταση! Έρμη Ελλάδα! Άμοιρη Ελλαίτσα!

  Ναι μ’αυτά και άλλα συναφή ασχολούνται οι μεγάλοι μας «Αρχηγοί!» Χρόνο διαρκείας; Χρόνο διαρκείας Κε Συνάδελφε! Βλέπεις διαφορές; Εγώ καμιά, καμιά απολύτως!

  Εδώ οφείλω να υπογραμμίσω, διευκρινίζοντας κάτι σημαντικό, οι Έλληνες πιλότοι είναι μακράν οι «καλύτεροι» στον Κόσμο! Κάποιοι όμως νομίζουν ότι η εκάστοτε Ηγεσία κατοχυρώνει τούτο το θαύμα! Κούνια που τους κούναγε! Είναι πολλοί που σπέρνουν τούτο το σπόρο της ξέχωρης περηφάνιας και του απαράμιλλου ηθικού!

  Πρώτοι και καλύτεροι οι Αξιωματικοί Επιχειρήσεων, οι Διοικητές των Μοιρών και ένιοι των Διοικητών Μονάδων! Μα πριν απ’αυτούς κάποια «Αστέρια» τα λεγόμενα «Χέρια», που τους τα’χουν «δεμένα» κι’ενίοτε «κομμένα!» Επιπρόσθετα τέλος η διαχρονική προσφορά κάποιων ξεχωριστών συναδέλφων, που ποτέ δεν εξέλιπαν, ούτε καν μετά τον απρόσμενο, αιφνίδιο υπηρεσιακό τους ή και φυσικό τους θάνατο, γιατί αυτοί και νεκροί θα προσφέρουν!

  Υπογραμμίζεται δε με ιδιαιτερότητα, ότι πολύ σπάνια, με τεράστια λύπη το λέω, κάποιοι Ιπτάμενοι από το βαθμό του ταξιάρχου και πάνω, αποτελούν πρότυπα προς μίμηση! Το γιατί είναι τόσο βαρύ και βαθύ, όσο η πληγή που ακατάπαυστα αιμορραγεί, σε τούτη την ταλαίπωρη φυλή!

  Μη στενοχωριέσαι, λοιπόν, συνάδελφε, μείνε υπερήφανος, με ψηλά το κεφάλι, γιατί να μου το θυμηθείς δεν θα το’χουν όλοι ψηλά σε πολύ λίγο και τις συνάξεις, σαν ο διάβολος το κερί και το λιβάνι, θ’αποφεύγουν!

  Τώρα μπορείς να είσαι ο «Απόλυτος Άρχων) του Εαυτού σου, της κρίσης σου, της αντίληψής σου, της διανοίας σου… και όχι φυσικά υποχείριο του κάθε «Αρχαιότερου» ή του «Χαφιέ» σου!

  Τώρα μπορείς να φωνάξεις μ’όση δύναμη έχεις Ζήτω η Ελευθερία του Ατόμου, Ζήτω η Δική μου Δημοκρατία! Κι’ύστερα το κεφάλι συγκινημένος να σκύψεις σε θέση προσευχής για να πεις «Ήμαρτον Θεέ μου ίσως δεν έκανα για ’κει που τόσο αγάπησα, εκεί που τόσα ντράβηξα και με τίποτα δεν θ’άλλαζα, εκεί αλίμονο, που η «όποια Διαταγή» μπορεί να υποτάσσει τη «φρόνηση» και η «δολιότητα» να επιτάσσει τη «σκοπιμότητα!»

  Όμως πρόσεξε λέξη «κακιά» μην πεις, για ’κείνη που μας ενέπνευσε και στα ουράνια μας ανέβασε! Ναι εκείνη που ψηλά κρατά Αξίες και ιδανικά, βάζοντας σε θνητούς φτερά!

  Τώρα όσο για τα εύσημα και τα παράσημα, που σου υποσχέθηκα, δεν τα ξέχασα τ’άφησα τελευταία! Τί αξία έχουν πεσ’μου τα Μετάλλια Στρατιωτικής Αξίας Ά, ΄Β,΄Γ ; Ο Μεγαλόσταυρος Τιμής και τ’άλλα που και ένα «Βόδι» αν εντάξεις στην επετηρίδα, θα τα πάρει;

  Σκέψου Αγαπημένε μου συνάδελφε, μετά από 25 χρόνια, να σε πάρει τηλέφωνο ο νεώτερος των Αξιωματικών σου, την ημέρα παράδοσης και να σου πει: «Εγώ μπορώ να τους κοιτώ, όλους στα μάτια, με βλέμμα καθαρό και ξάστερο, χωρίς καμία ενοχή και με το κεφάλι ψηλά..!» Και να συνεχίσει και σ’άλλες παραγράφους της Ημερήσιας Διαταγής, που το Σωτήριο έτος 2016, εσύ διάβασες κι’εκείνος άκουσε! Τότε θα δεις πως οι άνθρωποι χωρίς φτερά πετούν και σε ποια επουράνια φτάνουν και τότε σίγουρα θα με θυμηθείς!

  Αυτά Αγαπημένε συνάδελφε, είχα να σου πω μ’αφορμή την πίκρα , που έσταζε από μία Ημερήσια Διαταγή, που κάποιος, ένιωσα, πως με δάκρυ έγραψε! Αφορμή; Άκουσον! Άκουσον και’συ Θεέ μου! Μια «ανώνυμη καταγγελία», «Μασκοφόρου», που είχε σαν αποτέλεσμα, την αντικατάσταση ενός αξιόμαχου Διοικητή εν μια νυκτί!

  Στο σημείο αυτό και πριν κλείσω, δυο λόγια χρωστώ στο μεγάλο αρχηγό: «Δε χαραμίζονται έτσι, τέτοιοι Αξιωματικοί Κε Αρχηγέ! Αλλάξτε επιτέλους νοοτροπία, ανάθεμά σας, πάψτε επιτέλους να καβαλάτε το «Καλάμι», από τη μέθη της εξουσίας! Προσγειωθείτε επιτέλους! Μη λησμονείτε την περηφάνια σας, δεν υπάρχει ούτε αντίτιμο, ούτε υποκατάστατο αυτής! Τηρείστε τον Όρκο σας! Ενδιαφερθείτε για τον κόσμο σας! Όχι για τον Κ… σας και την πολυθρόνα που αναπαύεται κάνοντας σαν τρελοί να μην τη χάσετε!

  Τί σήμερα; Τί αύριο; Τι τώρα; Ακολουθεί, ανόητοι, μακρά βιολογική περίοδος, μέχρι το τέλος σας! Πώς θα σταθείτε όρθιοι μωρέ «Μολυβένια Στρατιωτάκια» του «Μάλιστα» και του «Διατάξτε» Κάλπικων Ταγών και Κλαδικών;

  Η Ελλάδα επένδυσε πολλά σ’αυτά τα παιδιά και ανέμενε ακόμα περισσότερα! Και’σεις τους κάνετε τί; Χάντρες στο κομπολογάκι σας να σας περνά η ώρα! Μ’ένα σαθρό «γιατί» μιας ανώνυμης καταγγελίας, που νομικά δε μπορεί να σταθεί, μια και θα μπορούσε και από τον Υπασπιστή σας να συνταχθεί, κατά διαταγή σας!

  Δεν ανοίγουν ποτέ τέτοιες διόδους Κε Βαϊτση, γιατί μόνο «διάβολοι» από εκεί μπορεί να παρεισφρήσουν, διάβολοι πραγματικοί και φανταστικοί!»

  Και κάτι ακόμα Αξιότιμε Κε Αρχηγέ, ιδιαίτερα σημαντικό! Παλεύουν σκληρά, πολύ σκληρά κάποιοι άνθρωποι της ειδικότητάς μας για να κατοχυρώσουν τις δύο ουκ άνευ, παραμέτρους, απαιτήσεις, προϋποθέσεις, αν θέλετε, προς πλήρη και ουσιαστική εκπλήρωση της αποστολής τους, μέχρι πέρατος!

  Οι σημαντικές αυτές προϋποθέσεις, παράμετροι, αφορούν δύο ισοβαρείς τομείς, επιτυχούς προοπτικής Ιπταμένου, τον «Χειριστικό» και τον «Επιτελικό!» Ο πραγματικός Ηγέτης του όπλου μας πρέπει να είναι άριστος και στους δύο τομείς!

  Και να θυμάστε, είναι λίγοι, πολύ λίγοι και για να ακριβολογούμε ελάχιστοι οι Αξιωματικοί της περίπτωσης, που κάθε άλλο παρά τυχαία είναι! Ο Σμήναρχος Δημήτρης Τσιρογιαννίδης, το «Θύμα» σας Κε Αρχηγέ είμαι σίγουρος ότι είναι ένας από αυτούς!

  Υπάρχει τέτοιου είδους άτυπη αλλά ουσιαστική «Ιεράρχηση» στους κόλπους του όπλου μας και να είστε σίγουροι, τα πάντα θα ήταν καλύτερα, εάν οι πρώτοι επιλέγονταν απευθείας από το προσωπικό και όχι, από μια χούφτα «εγκάθετους» δόλιους και απρεπείς! Πριν σας αφήσω Κε Αρχηγέ θα ήθελα να επισημάνω το βασικό κακό, που κατατρύχει σαν βαριά κατάρα, τόσο εσάς όσο και τους ομόλογους συναφών κατηγοριών, υποτιθέμενους ταγούς!
Πεθαίνετε, λιώνετε, χωρίς να το καταλαβαίνετε, για της "γλώσσας" τα τερτίπια και τον καταλυτικό σας εξαγνισμό, στο "σάλιο" των γλοιωδών! Όποιος όμως δε μπορεί ν'αντισταθεί, σ'αυτές τις βλαπτικές προκλήσεις, δεν κάνει για Ηγέτης πρώτης βαθμίδας, κάνει για "κλητήρας!"
Αυτές οι αιτίες συνιστούν τους κύριους λόγους, που ζείτε, σ'ένα κόσμο πλάνης, γιατί τόσο τη "γλώσσα", όσο και το "σάλιο" τα εισπράττετε σαν θαυμασμό, εκτίμηση κι'αναγνώριση, των φοβερών σας ικανοτήτων! Λέτε, για παράδειγμα, το πιο κρύο ανέκδοτο και ο περίγυρος πεθαίνει στα γέλια! Λέτε την πιο μεγάλη "βλακεία" και ο περίγυρος την υποδέχεται σαν τη μεγαλύτερη "Σοφία!"
Έτσι η πάγια αυτή εικόνα γύρω σας, γίνεται βίωμα και σύμπλεγμα, αλίμονο δε σ'εκείνον, που θα διανοηθεί να σταθεί απέναντί σας, με αξιοπρέπεια και το θάρρος της γνώμης του!
Μήπως κάπου εδώ, σε τούτο το τελευταίο, βρίσκεται και η αφορμή "σφαγής" του Τσιρογιαννίδη; Για σκεφτείτε το λιγάκι και με την ευκαιρία φέρτε τον εαυτό σας, λίγο πιο μπροστά στο χρόνο! Ναι ακριβώς εκεί στο αύριο, εκεί που αίφνης θα κοπούν μαχαίρι "γλώσσες και σάλια!" Εκεί που τον Κόσμο θα χάσετε, ομού με το "Μπούσουλα!"
Επειδή το θέμα είναι ιδιαίτερα σοβαρό και επειδή έντονα επιθυμώ να περάσω ένα μήνυμα στους επερχόμενους Ηγέτες, χρόνια και χρόνια μελέτησα τις συμπεριφορές Ηγετών, στο Σμήνος VIP, που υπηρέτησα!
Ξέρετε πόσους είδα να μην αποδέχονται απολύτως, τους γλοιώδεις και χαμερπείς; Μόνον έναν, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και σ'αυτό το ιδιαίτερο προσόν του, ίσως ο Ιστορικός αποδώσει την όποια του προσφορά στον τόπο!

  Στο σημείο αυτό θα ήθελα να γράψω δυο λόγια για τον εαυτό μου, προκειμένου να προλάβω κάποιους κακοήθεις σχολιαστές, που προσωποποιούν τις απόψεις μου!

  Ακούστε κύριοι, έχω σαφέστατη γνώση τόσο των θετικών μου ιδιοτήτων, όσο και των αρνητικών! «Δηλώνω δε απερίφραστα ότι κάθε άλλο, παρά έκανα για Ηγέτης πρώτης βαθμίδας!»

  Το γιατί; Γιατί λειτουργώ περισσότερο με τα όποια μου συναισθήματα, κατά περίπτωση, παρά με τη Λογική! Είμαι ιδιαίτερα παρορμητικός και εκρηκτικός, στερημένος αντίστροφης μέτρησης κ, σε θέματα αναξιοκρατίας, αδίκου και προσβολής!

  Αυτοί μου οι «αρνητισμοί» επηρεάζουν σημαντικά τη συναισθηματική μου σταθερότητα, σαν προϋπόθεση «άψογης εκτέλεσης καθηκόντων» έτσι όπως καθορίζονται ατύπως, από τη σημερινή διαμόρφωση της Κοινωνίας!

  Στο σημείο αυτό, θα μου επιτρέψετε να επανέλθω στον πολυαγαπημένο μας Συνάδελφο!

   Δεν απομένει παρά Αγαπητέ συνάδελφε, Δημήτρη Τσιρογιαννίδη να σου πω, καλή Συνέχεια και Τύχη καλή! Είμαι δε σίγουρος ότι κάπου θα βρεθούμε κι’ίσως δεν χρειαστεί, για όλα τούτα κάτι να πούμε, γιατί σίγουρος είμαι, πως θα’χεις σίγουρα πεισθεί, πως χρονοτριβούμε, αν στα ίδια και πάλι αναφερθούμε!

  Πολυαγαπημένε μου συνάδελφε, σ’αναγνώριση του πόνου, που ένιωσες, σου αφιερώνω δυο στίχους, που ειδικά για σένα έγραψα κι’ακόμα για όσους συναδέλφους ανάλογα πόνεσαν!

ΣΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ!

«ΣΑΝ ΙΚΑΡΟΣ ΚΑΙ ΗΡΑΚΛΗΣ!»

«Στο δίλημμα μίας ζωής, ψηλά, θα πρέπει, να σταθείς

σαν «Ίκαρος και Ηρακλής» απόφοιτος «Θεών» Σχολής!»

Μπροστά σου μια «Κυρία» πανούργα, ελκτική

προσφέρουσα τα πάντα, σε πλούτο κι’ηδονή!

Ξοπίσω κάποια άλλη, σεμνή, σεπτή, λιτή

το δύσκολο το δρόμο, σου δείχνει στη ζωή!

Ιδρώτα, Πόνο, Μόχθο, Συνέπεια, Τιμή

Ιούδα Ισκαριώτη, Πιλάτο και καρφί!

Σ’εσένα απομένει γενναίε «Ηρακλή»

να κάνεις στη Ζωή σου, σωστή επιλογή!

Τη μία λεν «κακία» την άλλη «Αρετή»

σου μένει να διαλέξεις «Ξεφτίλα ή Τιμή!

                                                               Με Τιμή και Υπερηφάνεια

                                                                        Σπύρος Κίκερης