ΣΤΟΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΑ ΤΟΥ ΡΙΓΟΥΣ

ΠΑΝΑΘΛΗΤΗ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΚΡΙΚΟΥΣ

ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΕΤΡΟΥΝΙΑ!

*Μ’άφορμή την πρώτευση του ανυπέρβλητου Αθλητή μας για 5η φορά στοΕυρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ενόργανης Γυμναστικής , που συμμετείχε  στο αγώνισμα των Κρίκων και έλαβε χώρα στη Βασιλεία της Ελβετίας στις 24/4/2021! 

*Ναι επειδή φρονώ, ότι οι Ήρωες σε Ειρηνική Περίοδο είναι μακράν Αθλητές του είδους του και της εν γένει διαγωγής του! 

   Δε ξέρω αν Ιεροσυλώ μα θα ήθελα να συγχαρώ συνολικά τον ανυπέρβλητο Αθλητή του ενός μέτρου και εξήντα τεσσάρων εκατοστών (1,64) καθώς των Εξήντα δύο (62) κιλών, για την Ολυμπιακή του Νίκη το 2016, τη στέψη του σαν πέντε φορές παγκόσμιου πρωταθλητή και την ανάδειξή του για Πέμπτη φορά (24/4/2021) σαν πανευρωπαϊκού Πρωταθλητή!

   Όλα δε αυτά συνοδευόμενα από ένα «προσωπικό παράπονο πικρό» με πάθος και άνευ φόβου, μη τυχόν και παρεξηγηθώ!

   Πολλά παίζουν ρόλο στη ζωή: Το πότε θα γεννηθείς, το που θα γεννηθείς, το πως θ’ανατραφείς, το τι θα διδαχτείς κτλ κτλ σαν προϋποθέσεις βιωματικής και βιολογικής προοπτικής!

   Μου άρεσε υπερβολικά η ενόργανη Γυμναστική, πέτυχα

πρωτόγνωρα πράγματα για την εποχή μου και στο Μονόζυγο και στο
Δίζυγο και στους Κρίκους, χωρίς τίποτα να έχω δει, χωρίς τίποτα να έχω διδαχθεί, χωρίς να έχω ούτε καν τα στοιχειώδη, από διατροφικά, ενδυματικά, αθλητικά … κτλ κτλ κτλ!

   Και εξηγούμαι γυμναζόμουν με τα παπούτσια, που φόραγα τις καθημερινές και τις Κυριακές κι’οσάκις χρειαζόμουν κάτι για επίσημες εκδηλώσεις και τελετές, αφειδώς δανειζόμουν!

   Για να συμμετάσχω στο κράτημα της Σημαίας στις Γυμναστικές Επιδείξεις το 1962, στο στάδιο της πόλης, τη φόρμα που φορούσα τη

δανείστηκα! Για να παρελάσω σαν Διμοιρίτης το 1963 είχα δανειστεί ομοίως αρκετά από εκείνα που φορούσα, όπως το πουκάμισο τη γραβάτα …..Όμως ας αφήσουμε τα ψιλά παράπονα κι’ας προχωρήσουμε επί του θέματος.

   Ήμουν ιδανικής προδιαγραφής για το είδος της ενόργανης γυμναστικής με ύψος ενός μέτρου και εξήντα πέντε εκατοστών

(1,65), καθώς βάρος εξήντα (60) κιλών και σωματική δύναμη μακράν των διαστάσεών μου, ακολουθουμένη από ανάλογη και ίσως πολλαπλάσια ψυχική! 

   Όμως «ατυχής», ατυχής για την περίπτωση της ενόργανης διάκρισης κορυφής, όπως και να’χει, το 1945 γαρ γεννηθείς, με ότι συνεπάγεται το πνεύμα, το κλίμα και οι συνθήκες της εποχής!

   Ασκήσεις όπως το Γιγαντιαίο Αιώρημα στο Μονόζυγο και το Σταυρό στους Κρίκους, σαν πασατέμπο τις μάσαγα! Απλά πράγματα,

τ’αδύνατα  τότε, ειλικρινά απλούστατα για μένα, απλά αλλιώς είχαν προδιαγραφεί τα δικά μου γραμμένα στα πεπρωμένα! 

   Ευτυχώς κάτι ιδιαίτερα Θετικό λίγο αργότερα μου επεφύλασσε η Μοίρα μου, στην Πολεμική Αεροπορία/ Σχολή Ικάρων (ΠΑ/ΣΙ) να εισαχθώ και στ’ ουρανού τα μυστικά να μυηθώ δοξάζοντας γι'αυτό το Θεό, χωρίς ποτέ να πάψω το πρώτο – άθληση -  προοίμιο του δεύτερου -  Ιπτάμενου -να θεωρώ, μια και ποτέ δεν είπα ότι θα κάνω κάτι διαφορετικό, απ’αυτό που εν τέλει έκανα, στο βιολογικό μου οδοιπορικό! 

   Όμως θα μπορούσα και’γω πιο πολλά να προσφέρω Λευτέρη Πετρούνια στη Λατρεμένη μας Πατρίδα και να γευτώ τις

συγκινήσεις που εσύ γεύεσαι και που διαισθησιακά αισθάνεσαι πως κι’εκείνη μαζί σου γεύεται: 

   *Το Παιάνισμα του Εθνικού μας Ύμνου προς Τιμή σου και Τιμή της!

   *Την Ανύψωση της Σημαίας μας στον υψηλότερο Ιστό!

   *Συγχαρητήρια από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό να δεχθώ!

   *Τη σχεδόν Θεϊκή λατρεία στο πρόσωπό μου, όπως εσύ, από τον Ελληνικό Λαό να γευτώ …..!

   Όμως έμελλε αξιοθαύμαστε κι’ απαράμιλλε Λευτέρη Πετρούνια το 1945 και όχι το 1990 όπως εσύ να γεννηθώ! 

   Σου εύχομαι ολόψυχα, Πάντα Πρώτος και στο Τόκιο με το "Ολυμπιακό" για να μας κάνεις ακόμα πιο περήφανους κι’η

περηφάνια μας για σένα να φτάσει στον Ουρανό!

   Όμως για να μην από τους συναδέλφους μου παρεξηγηθώ, περαιτέρω εξηγώ, ότι κάθε

άλλο με τη γραφή τούτη αυτό που έκανα υποτιμώ. Ήδη γράφω ένα βιβλίο σχετικό που ζωντανοί θα συγκλονιστούν, θα ριγήσουν νεκροί και Τάφοι θα ραγίσουν, κι’αυτό δεν θα μπορούσα, εκτιμώ, να κάνω, αν δεν είχα βιώσει όσα βίωσα, ψηλά στον Ουρανό!

   Όμως μπορούσα, μπορούσα, αν οι παράμετροι και οι προϋποθέσεις ήταν αλλιώς, μπορούσα να τα κάνω και τα δυο και σε βάθρο Ολυμπιακό ν’ανεβώ και δακρυσμένο τον εαυτό μου σε Βίντεο να δω, προσφέροντας άμεση χαρά και υπερηφάνεια σ’ολόκληρο τον Ελληνικό Λαό κι’ισόβιος και μεταθανάτιος Ήρωας ν’αποκληθώ!

   Και για να εξηγηθώ απόλυτα, οφείλω με πλήρη συναίσθηση να πω, ότι αυτό που εν τέλει έκανα δεν θα μπορούσα επουδενί να το αποποιηθώ και με κάτι άλλο όσο ικανοποιήθηκα, να ικανοποιηθώ!

   Απλά αυτό που εμείς κάναμε πάνω εκεί στον Ουρανό είχαμε μάρτυρα τις περισσότερες φορές μόνο το Θεό! Όμως το μέγεθος του Ναρκισσισμού που εμείς γευτήκαμε ήταν σπάνιο ήταν ξεχωριστό,

γιατί το Αεροπλάνο το νιώθαμε ένα και το αυτό με το δικό μας εαυτό και τότε νιώθαμε τις δυνάμεις μας, μακράν να ξεπερνούν κάθε Γήινο Θνητό, νιώθοντας τους εαυτούς μας, κατ’ελάχιστον σαν όντα, για τα γήινα δεδομένα, υπερβατικά!

   Και κάτι ακόμα, όσες συγκινήσεις και κορυφαίες στιγμές να βίωνα σαν Αθλητής, ποτέ δεν θα μπορούσα να εμπνευστώ και να συντάξω ποίημα σαν κι’αυτό, που λέει:

«Ήμουν παιδί, μικρό παιδί, σε όνειρο μεγάλο, που'βλεπα Θέμου πως πετώ και ζω σε κόσμο άλλο, κι'ένιωθα Θέμου ηδονή και σ'οργασμό πως φτάνω, δίχως να ξέρω να πετώ και Έρωτα να κάνω!" 

κι’ακόμα

«Ποτέ δεν ονειρεύτηκα να κάνω κάτι άλλο, το μόνο π'ονειρεύτηκα ήτανε να πετάω! Αϊτός εγώ να γεννηθώ, Αϊτός και να πεθάνω, Αϊτός να ξαναγεννηθώ όσες ζωές και να'χω κι'όταν απ'τ'όνειρο ξυπνώ, να ξέρω να πετάω!" 

   Όμως το τι αθλητικά στην Ενόργανη Γυμναστική μπορούσα να προσφέρω, ίσως αυτοί μόνο που μ’έζησαν στη μέση εκπαίδευση, εκεί στη γενέτειρά μου, μπορούν να εκτιμήσουν! 

   Αυτοί που σε κάθε διάλειμμα, κάθε που στο μονόζυγο ανέβαινα, θαρρώ πως σαν ξεχωριστό μ’έβλεπαν και πολύ ψηλά στο ηθικό με το μαζικό τους χειροκρότημα μ’ ανέβαζαν!