Σπύρου Κικερη
*Αφιέρωση: Αρχικά, με περισσή συγκίνηση στη Λατρεμένη μου ΠΡΕΒΕΖΑ!
Στη συνέχεια, στους αγαπημένους μου συντοπίτες, αυτόχθονες και ετερόχθονες, με την ελπίδα, πως οι πρώτοι, θα δυνηθούν να συμμεριστούν, μέσω τούτης της γραφής, πόσο οι δεύτεροι, στον καημό του Νόστου, πονούν!
*Τέλος, ειδικά αφιερωμένο, στις εξαίρετες φίλες μου Λίλιαν Χαροκόπου και Κατερίνα Θεοχάρη!
ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΝΟΣΤΟΥ!
Χίλιες μου οι Λύπες, χίλιες οι Χαρές
και οι διαμάχες, δίνες τρομερές!
«Του Νόστου Παιδεμοί!!»
«Αχ, κάθε που οι θύμησες ξυπνούν νοσταλγικά,
πυξίδες Θέμου γίνονται και δείχνουν Δυτικά!»
«Ήξεις και Αφήξεις!»
«Ήξεις και αφήξεις, Νόστου η Γιορτή
Νόστου διαμάχες, Νόστου παιδεμοί!
Αύγουστος του Νόστου Μεγαλογιορτή
λίγοι οι γνωστοί μου, άγνωστ’οι πολλοί!
Ήξεις και αφήξεις, φτου κι’απ’την αρχή
τράβα με κι’ας κλαίω, μη ρωτάς γιατί!
Ήξεις και αφήξεις, ναι, όχι και μη
μα του Άγιου Νόστου, θέλω ναμ’εκεί!»
«ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ!»
Φοβάμαι να γυρίσω κι’ας καίγομαι να’ρθώ!
Φοβάμαι να γυρίσω κι’άς τόσο το ποθώ!
Φοβάμαι να πατήσω σε τόπο ιερό
να ξανασυναντήσω, αυτούς, που δεν θα δω!
Τα άγνωστα φοβάμαι, φοβάμαι τα γνωστά
κι’εκείνα, που με ρίχνουν στα μελαγχολικά!
Τα πίσω μου φοβάμαι, φοβάμαι τα μπροστά
και νιώθω ο καημένος, ξανά στο πουθενά!
Φοβάμαι να’βγω έξω, φοβάμαι το στοιχειό
τον Άγιο Κωνσταντίνο και το καμπαναριό!
Φοβάμαι πως θα πέσω στης μνήμης τον καιρό
Φοβάμαι να βαδίσω, φαντάσματα μη δω!
Φοβάμαι πως μπροστά μου, μεγάλο το κενό
φοβάμαι να μη νιώσω, εμένα αρχηγό!
Φοβάμαι να γυρίσω και πίσω μου να δω
τον όχλο, να με σπρώχνει, μεσ’το συνωστισμό!
Φοβάμαι τα φαντάσματα, στις κεντρικές οδούς
φοβάμαι, γιατί μοιάζουνε με φίλους και γνωστούς!
Φοβάμαι τα χαλάσματα, στους τοίχους τους παλιούς
που νυχτερίδες νέμονται, μαζί με ποντικούς!
Φοβάμαι τους αντίκτυπους, Θεέ, τους ψυχικούς
τα χρέη τ’ανεξόφλητα, που λεν της «Μιχαλούς!»
Φοβάμαι τους μονόλογους, σ’ ασύνδετους ειρμούς
του σκύλου το αλύχτημα, που φέρνει συνειρμούς!
Φοβάμαι να γυρίσω κι’ας καίγομαι να΄ρθώ
τη μία πάω πίσω, την άλλη προχωρώ!
Φοβάμαι ν’αθετήσω, τον όρκο μου κρατώ
κι’ελπίζω σαν ξυπνήσω, Θεέ μου ναμ’εδώ!
Ήξεις και Αφήξεις παλινδρομικές
όσο μεγαλώνω είναι να με κλαις!
Γύρω μου μονάχα, άγνωστες μορφές
κι’η παρηγοριά μου, σκιές και σιωπές!
Μα ότι και να κάνω, μα ότι και να πω
το ξέρω πως πεθαίνω και λιώνω να’ρθω ’δω!
Μαϊστρο ν’αναπνεύσω, σαρδέλα να γευτώ
λιγάκι Μονολίθι, πολύ Αμβρακικό!
Τα μέσα να γεμίσω, να μοσχοβοληθώ
τα μάτια μου να κλείσω και να ονειρευτώ!
Σκηνές να ξαναζήσω, που έχω στο μυαλό
κι’ας τόσο το φοβάμαι, πως θα συγκινηθώ!
Πιστεύω να κρατήσω, ψύχραιμος να σταθώ
μα έστω κι’αν λυγίσω, τη λύση θα τη βρω!
Πιστεύω να μην κλάψω, κι’αν κλάψω, τι μ’αυτό
το δάκρυ θα μαζέψω, να αναβαπτισθώ!
Μα λίγο θα κρατήσω, για να μεταληφθώ
ψυχή να καθαρίσω, να ξομολογηθώ
και ύστερα με δέος, θα πέμψω στο Θεό
«εδώ θέλω, Θεέ μου, παντοτινά να ζω!»
Το τάμα μου θα κάνω και θα προσευχηθώ
καντήλι θα ανάψω, κεράκι θα κρατώ!
Το λόγο μου θα δέσω με όρκο ιερό
κι’αν όρκο δεν κρατήσω, ας μη ξημερωθώ!
Με Τιμή
Σπύρος Κίκερης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας