Σπύρου Κίκερη
Ο ΠΟΛΥΣΗΖΗΤΗΜΕΝΟΣ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ!
«ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΙΩΤΗΣ!»
Πρώτος κατ’ουσίαν, τύποις Δεύτερος!
Ο ΠΟΛΥΣΗΖΗΤΗΜΕΝΟΣ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ!
«ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΙΩΤΗΣ!»
Πρώτος κατ’ουσίαν, τύποις Δεύτερος!
Ατύχησε; Λάθεψε; Θόλωσε; Βιάστηκε;
Ή μήπως από τη χαρά του Τρελάθηκε;
Την ημέρα του τρομερού Αγώνα και του φοβερού τερματισμού του
με δάκρυα στα μάτια, έκανα την παρακάτω ανάρτηση
στον προσωπικό μου λογαριασμό του Face Book
που παραθέτω κατωτέρω!
Ο ΑΓΩΝΑΣ!!! (ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΙΩΤΗΣ!")
«Έχω ατέλειωτα χρόνια που παρακολουθώ αγώνες!
Υπήρξα αθλητής, ξέρω να κρίνω! Υπήρξα μαχητής έμαθα μάχες να δίνω!
Όμως ομολογώ, τέτοιο αγώνα, τέτοιο τερματισμό, στη ζωή μου δεν ξαναείδα!
Το γόνυ μου κλίνω στο Σπύρο Γιαννιώτη για τον αγώνα που έδωσε!
Είμαι δε σίγουρος ότι στα τελευταία 200 μέτρα του Μαραθωνίου των 10 χλμ
με τη φωνή του έλεγε "Νυν Υπέρ Πάντων ο Αγών" και τη Ψυχή του έδινε!
Το μόνο που μπόρεσα γι'αυτόν να κάνω ήταν
κάποια μου δάκρυα, που για 'κεινον έχυσα,
και τούτα τα λόγια που για 'κεινον έγραψα!»
Τώρα που καταλάγιασε η πρωτόγνωρη για όλους μας συγκίνηση, ο ενθουσιασμός κι’ο «κουρνιαχτός» απ’τον αφρώδη κυματισμό πάνω στον τερματισμό και τις συζητήσεις μας, για τη μεγάλη του μαχητή Νίκη, ας ασχοληθούμε λιγάκι, με την «ατυχία» ή την αστοχία της ύστατης στιγμής!
Ας αποτολμήσουμε λοιπόν μια διερεύνηση της περίπτωσης, έστω κι’αν είναι η πρώτη φορά, που θ’ασχοληθώ με θαλάσσιο ατύχημα!
Για όσους δεν το γνωρίζουν υπήρξα Ιπτάμενος της Πολεμικής Αεροπορίας με ικανή εμπειρία τόσο στη Πρόληψη Αεροπορικών Ατυχημάτων, όσο και στη Διερεύνηση! Αν και πιστεύω ότι το ατύχημα είναι ατύχημα οπουδήποτε και οι κανόνες που το διέπουν σχετικά όμοιοι!
Όμως ειλικρινά πιστεύω ότι η απώλεια της πρώτης θέσης από το Γιαννιώτη ήταν ατύχημα γι’αυτό και προβαίνω στη διερεύνησή του!
Όλη η αλήθεια φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία παρά τη δυσχέρεια της ευκρίνειάς της! Τη φωτογραφία έβγαλα με το κινητό μου, αφού είδα δεκάδες φορές τα video τερματισμού! Τί δείχνει; Δείχνει αυτό που πραγματικά συνέβη!
Ότι δηλαδή τη στιγμή που ο Ολλανδός ακουμπούσε την πινακίδα τερματισμού με το δεξί του χέρι, το αριστερό χέρι του Γιαννιώτη και μέρος της ωμοπλάτης του, ήταν μετά την πινακίδα τερματισμού, που σημαίνει ότι αν ο Αθλητής μας είχε την ετοιμότητα χρήσης του αριστερού του χεριού, είναι βέβαιον ότι θα είχε προηγηθεί του Ολλανδού!
Χρειάστηκαν τριάντα (30) ολόκληρα λεπτά για ν’αποφανθούν οι κριτές για τον πρώτο! Ναι αλλά εδώ έχουμε το παράδοξο, να καθορίζεται ο πρώτος σε σχέση με το δεύτερο, με ίδιο ακριβώς χρόνο και ο δεύτερος να προηγείται του πρώτου σε έκταση σώματος κατά 60 με 70 cm! Που σημαίνει ότι αν ήταν δρόμος στίβου ή μαραθώνιος ξηράς, σαν νικητής θα επιλέγονταν, ασυζητητί, ο Πρωταθλητής μας και όχι ο Ολλανδός!
Τελικά η περίπτωση, για το Γιαννιώτη, μοιάζει μ’εκείνη που κάποιος κλειδώνει την πόρτα και έχει προλάβει να ρίξει το κλειδί μέσα! Δε ξέρω πόσο εύστοχο είναι, το τραβηγμένο παράδειγμα, όμως εμένα η περίπτωση, κάτι τέτοιο μου βγάζει!
Να γιατί θεωρώ τούτο τον τερματισμό συμπερασματικά τραγελαφικό και θα θεωρούσα, γι’αυτόν, σαφέστατα δικαιότερη τη «Σολομώντεια Λύση!»
Στο κάτω κάτω ο Σολομώντας είχε ν’αποφασίσει για ένα βρέφος και οι κριτές στο Ρίο για ένα μίγμα μετάλλων που από επίφαση ονομάζουμε «χρυσό!»
Χρυσό που η σύνθεσή του συνίσταται κατά 92.5% από ασήμι, κατά 6.16% από χαλκό και μόνον κατά 1.34% από χρυσό στην επίστρωσή του! Ένα Μετάλλιο «Χρυσό» κόστους 566 ευρώ ή 700 δολαρίων!
Όσο για τους κανονισμούς, προσπάθησα να βγάλω άκρη χωρίς να μπορέσω, σχετικά με το χτύπημα της πινακίδας τερματισμού! Διαπίστωσα ότι οι κριτές τερματισμού είναι τρεις κι’αυτό είναι εύλογο!
Όσο για το «χτύπημα» της πινακίδας τερματισμού, μάλλον συνιστά πρακτική που έχει επικρατήσει, γιατί μου είναι αδιανόητο ότι κάποιος τερματίζοντας, έρχεται πρώτος με διαφορά 500 μέτρων για παράδειγμα και είτε από θόλωση, είτε από έκρηξη χαράς παραλείπει το «χτύπημα» της πινακίδας τερματισμού και δεν του αποδίδεται η Νίκη και το Χρυσό!
Τώρα ας δούμε πως και γιατί ο Γιαννιώτης ενήργησε όπως ενήργησε! Θα πιαστώ από τα λόγια του, γιατί από αυτά μπορείς να οδηγηθείς στα ασφαλέστερα δυνατόν συμπεράσματα, γιατί από αυτά και μόνον από αυτά θα μπορέσουμε να κάνουμε μια σκιαγράφηση της Ψυχολογίας του σ’αυτόν τον αγώνα και κυρίως στον τερματισμό του!
Βραβευμένος αθλητής με τεράστιες κατακτήσεις, όχι όμως με την πεμπτουσία των βραβεύσεων που είναι το Ολυμπιακό Μετάλλιο! Συμμετοχή σε πέντε (5) Ολυμπιάδες, με αρχή το 2000 στο Σίδνεϊ ! Πέμπτος (5ος ) στους Ολυμπιακούς του 2004 στη Χώρα μας! 17ος στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου το 2008! 4ος στο Λονδίνο το 2012!
Το «Βάθρο» των Ολυμπιακών «Απωθημένο» λοιπόν, κατά δήλωσή του και όνειρο, που όλο και μακραίνει, με το πέρασμα του χρόνου, σύμφωνα με τη δική μου άποψη!
Στα 80 μέτρα επιταχύνει και βγαίνει μπροστά! Στα 50 μέτρα προ του τέρματος προηγείται δύο περίπου σώματα και πλέον από τους υπόλοιπους! Στα 30 μέτρα η διαφορά από τους άλλους σταθεροποιείται στο ενάμιση σώμα μέχρι περίπου τα δέκα μέτρα προ του τερματισμού!
Στα 10 μέτρα ο Πρωταθλητής μας προηγείται σταθερά από το δεύτερο (Ολλανδό), ένα περίπου σώμα! Στα εφτά το ίδιο περίπου! Στα πέντε η διαφορά έχει ελαττωθεί στο μισό σώμα! Ένα και λιγότερο μέτρο προ του τερματισμού, ο Γιαννιώτης προηγείται με μία έκταση χεριού!
Στο κρισιμότατο αυτό σημείο, βλέπουμε τον Πρωταθλητή μας να περνά το αριστερό του χέρι κάτω από την πινακίδα τέρματος, με κλίση του σώματος προς τα αριστερά, μην έχοντας εικόνα του αντιπάλου του! Σε μια κίνηση συσσώρευσης ενέργειας, προκειμένου να χτυπήσει με όσες δυνάμεις του έχουν απομείνει την πινακίδα με το δεξί του χέρι, από «ΆΧΤΙ!»
Ενώ την ίδια στιγμή ο Ολλανδός κολλά πρώτος, το δεξί του χέρι στην Πινακίδα! Ακολουθεί αμέσως «ένα τρομερό χτύπημα της πινακίδας τερματισμού» από το Γιαννιώτη και γίνεται ο χαμός!
Οι εκφωνητές μπερδεύονται, άλλα λέει ο ένας, άλλα ο άλλος! Οι σκηνοθέτες λαθεύουν αναγράφουν στον πίνακα πρώτο το Γιαννιώτη…τελικά οι περισσότεροι μπερδευόμαστε τελώντας σε πλήρη σύγχυση με επικρατέστερη εντύπωση όμως, ότι ο Γιαννιώτης είναι ο πρώτος!
Εδώ όμως είναι η στιγμή, που φτάνεις στην πηγή να πιεις νερό και δεν πίνεις! Εδώ είναι που η ατυχία χτυπά την ευτυχία! Από ζήλεια; Από μάτι; Από κακία; Όχι, όχι, δεν είναι ότι δεν πιστεύω αυτά τα πράγματα, πιστεύω και παρά πιστεύω, αλλά εδώ, έχουμε να κάνουμε με λόγους άλλους, του ίδιου του Πρωταθλητή! Εδώ είναι όλα τα διδάγματα για τους επερχόμενους Πρωταθλητές μας, εδώ και το επιμύθιο τούτης της γραφής!
Την περιγραφή της τελευταίας φάσης την έκανα λίγο πριν και τη σταμάτησα εκεί που μισό μέτρο πριν τον τερματισμό, ο Γιαννιώτης προηγείτο με ένα εκπέτασμα χεριού, εξήντα πέντε (65) πόντους περίπου!
Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα, που είχε για τον αντίπαλό του, με κυρίαρχη εντύπωση στο μυαλό του, ότι αυτός ο αγώνας, αυτής της τελευταίας και καθοριστικής μάχης της Ζωής του, δεν χάνεται πλέον!
Εκεί ξεσκίζεις όλα τα απωθημένα, εκεί θολώνει το μυαλό - το δήλωσε – εκεί νιώθεις μία «έκρηξη» χαράς - η φράση επίσης δηλώθηκε - !
Στην κρίσιμη αυτή φάση όμως, έννοιες όπως η «Θόλωση» και η «έκρηξη», είναι κάκιστοι σύμβουλοι, γιατί η θόλωση του μυαλού είναι πολύ χειρότερη από τη θόλωση του οφθαλμού, η δε «έκρηξη» σε παρόμοιες περιπτώσεις πυροδοτεί «χημικές αντιδράσεις» μέσα μας, που συνηθέστατα είναι ανεξέλεγκτες!
Έτσι κάπως, τόσο απλά και κατά βάση για ψυχολογικούς λόγους, η απόλυτη Ευτυχία ατύχησε, γιατί κακά τα ψέματα άλλο το «χρυσό» σε αγώνες Ολυμπιακούς και άλλο το αργυρό, η διαφορά τους είναι ας πούμε, όση του πρωταθλητή στο ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ και του Δεύτερου!
Δεν είναι το Παιάνισμα του Εθνικού ύμνου, που όπως και να το κάνουμε δεν είναι λίγο, μια και στο άκουσμά του λυγίζουν δακρύζοντας και οι πλέον ψύχραιμοι, είναι η εθνική έπαρση που διεγείρεται, το ηθικό που διανέμεται και η εν γένει θετική ενέργεια που δεν αφήνει ανεπηρέαστο κανέναν τομέα ή κλάδο Εθνικό! Τέλος είναι η Ιστορία που θα γραφεί ανάλογα με το είδος του μεταλλίου όπως και να’χει!
Το επιμύθιο, μέχρι του απόλυτου τέλους ενός αγώνα ή μιας Μάχης όχι μόνο δεν ολιγωρούμε ούτε εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου, αλλά, διατηρούμε τον άγγελο και προστάτη μας, που λέγεται «ψυχραιμία» μέχρι την ύστατη στιγμή της Μάχης, περιφρουρώντας μ’όλα μας τα αισθητήρια, την οριστική λήξη αυτής και τη Νίκη!
Σπύρο Γιαννιώτη, υπέρτατε Μαχητή, σου εύχομαι κάθε ευτυχία για το υπόλοιπο της Ζωής σου! Θερμά συγχαρητήρια για τον τεράστιο Άθλο σου και στη Δευτέρα σου Παρουσία σε ανάλογες περιπτώσεις, περισσότερη προσοχή!
Με Τιμή
Σπύρος Κίκερης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας