ΣΤΙΓΜΕΣ ΓΕΝΝΑΙΩΝ ΠΑΛΑΙΩΝ ΚΑΙ ΝΕΩΝ!

Σπύρου Κίκερη

ΣΤΙΓΜΕΣ ΓΕΝΝΑΙΩΝ ΠΑΛΑΙΩΝ ΚΑΙ ΝΕΩΝ!

(Συνεστίαση 348 ΜΤΑ 2016!)

«Αναμνήσεις, Συγκινήσεις

πώς Θεέ μου μη δακρύσεις!»

  Είθισται εδώ και πολλά χρόνια, ετούτη η εκδήλωση να γίνεται ανελλιπώς το τελευταίο σαββατοκύριακο του μηνός Μαΐου, με το ακόλουθο διαδικαστικό!

  Συνήθως οι παλαιοί υπηρετήσαντες στην 348 Μοίρα Τακτικής Αναγνωρίσεως (348 ΜΤΑ), που σήμερα διαθέτει τα Αεροσκάφη Φάντομ (RF4), προσέρχονται στην πλειονότητά τους, την Παρασκευή στο παραθεριστικό κέντρο της 110 Πτέρυγας Μάχης (Λάρισα).

  Εκεί, στη μαγευτική παραλία της Σκοτίνας Πιερίας, εκεί μετά τον Πλαταμώνα και το κάστρο του Αγίου Παντελεήμονα, κάτω από τη σκιά του βουνού των Θεών!

  Το βράδυ του Σαββάτου, θα λάβει χώρα ένα δείπνο μεταξύ παλαιών και νυν στελεχών, σε μία συνάντηση με πλημμύρα συναισθημάτων κυρίως με το αντάμωμα των παλαιότερων!

  Το δείπνο θα τελειώσει αργά το βράδυ και θα περιλαμβάνει λεπτομερειακές προβολές από την Ιστορία της Μοίρας! Σ’αυτές οι περισσότεροι κάπου θα δουν τη «φατσούλα» τους, αν και δεν είναι βέβαιον ότι θα την αναγνωρίσουν! Για την Ιστορία του θέματος στο φετινό δείπνο παρακάθισαν 130 περίπου άτομα!

  Το πρωί της Κυριακής, η έγερση των περισσότερων θα είναι πολύ νωρίς και το νέο συναπάντημα στο πρωινό! Στη συνέχεια θα έχει αναχώρηση για την 110 Πτέρυγα Μάχης, όπου και η έδρα της 348 ΜΤΑ! Η απόσταση μεταξύ Σκοτίνας και Λάρισας είναι 70 χλμ περίπου!

  Εκεί λοιπόν στις 11:00 προγραμματίζεται, άλλοτε μία κατάθεση στεφάνου στο Μνημείο Πεσόντων της Μονάδας και άλλοτε μία Λειτουργία στο εκκλησάκι της Μοίρας! Σε αμφότερες τις περιπτώσεις ακολουθεί δεξίωση στη Μοίρα, με διάφορα εδέσματα!

  Προσωπικά δεν είμαι από τους πιο φανατικούς λάτρεις της εκδήλωσης, για πολλούς και διάφορους λόγους! Όμως όσες φορές και να πήγα, ομολογώ ότι όχι μόνο χάρηκα, αλλά γέμισα τις μπαταρίες των συναισθημάτων μου και το ηθικό μου, παρά τη συγκινησιακή φόρτιση κάποιων στιγμών!

  Δεν είναι δυνατόν να μη τσακίσεις, όταν βλέπεις άνθρωπο κουτσαίνοντας να’ρχεται επάνω σου, με τα χέρια ανοιχτά, φωνάζοντας με την τρεμάμενη φωνή του τ’ονομά σου και’συ έκπληκτος να τον κοιτάς και να μην τον αναγνωρίζεις!

  Εν πάση περιπτώσει, πρόθεση να πάω φέτος δεν είχα! Όμως πριν από δύο περίπου μήνες, με πήρε τηλέφωνο η Βίκυ Παπανικολάου, η κόρη του τέως Αρχηγού, πρώτου Διοικητή της Μοίρας και εμπνευστή αυτής της εκδήλωσης, λέγοντάς μου: «Σπύρο έχω αναλάβει την οργάνωση της εκδήλωσης με τον Πτέραρχο Ιωαννίδη, αν θέλεις βοήθησε λίγο!» Βίκυ μου της είπα, δεν έχω πρόθεση να πάω αν και δεν είμαι σίγουρος. Το τηλεφώνημα αυτό επαναλήφθηκε μία ή δύο φορές!

  Τί ήθελε η Βίκυ από μένα; Ασφαλώς κάποιο μου γραπτό! Τις περισσότερες φορές, που είχα πάει, κάτι είχα πει με θετική απήχηση! Αποκορύφωμα ήταν, όταν κάποια φορά και ενώ μιλούσα πλάι της ορχήστρας, υποχώρησε η οροφή από μία σφοδρή καταιγίδα δίπλα μου και παραλίγο να με κάνει μπάνιο!

  Ο Μάιος είχε φτάσει στην 26η μέρα του, ημέρα Πέμπτη, η απόφασή μου, σχετικά με την εκδήλωση, είχε οριστικοποιηθεί στο να μην πάω! Ξημερώματα Παρασκευής άρχισα να γράφω, σταμάτησα, ξανάρχισα...! Αργά το βράδυ συνόψισα τι είχα γράψει! Συγκινήθηκα, υπερηφανεύτηκα, διεγέρθηκα και φυσικά άργησα να κοιμηθώ!

  Το πρωί κατά τις δέκα πήρα το γραπτό μου, το διάβασα και ράγισα, καθώς σκιές αναληφθέντων συναδέλφων με περικύκλωσαν, το σκούπισα, το δίπλωσα και το έβαλα στην τσέπη μου!

  Πήρα τηλέφωνο να μου κλείσουν δωμάτιο και περίπου δύο η ώρα ξεκίνησα, χωρίς να σταματήσω ούτε λεπτό!

  Αφού τακτοποιήθηκα στο δωμάτιό μου, κατέβηκα προς την καφετέρια! Τον πρώτο που συνάντησα ήταν η Βίκυ! Ήρθες, μου είπε! Απ’ότι βλέπεις, της απάντησα! Έγραψες κάτι; Με ρώτησε. Κάτι έγραψα, της απάντησα!

  Αργότερα με σύστησε στο Διοικητή της Μοίρας Αντισμήναρχο Ιπτάμενο Δημήτρη Παπαδημητρίου της 67ης Σειράς Ικάρων και στον Αξιωματικό Επιχειρήσεων (Υποδιοικητή) αυτής Επισμηναγό Ιπτάμενο Σταύρο Αντωνόπουλο της 68ης Σειράς Ικάρων!

  Τα του δείπνου τα είπαμε, ας προχωρήσουμε στα της επομένης, τα οποία για μένα ήταν συγκλονιστικά! Μετέβηκα στην 110 ΠΜ περί τις 10:20! Με το που πέρασα την πύλη μ’άρπαξαν βίαια οι αναμνήσεις και μ’έφεραν εκεί, κάπου στο φθινόπωρο του 1968, εκεί που πρωτοπέρναγα την ίδια πύλη, για να’ρθω στην πρώτη μου Μονάδα  Μάχης και πρώτη πολεμική Μοίρα της καριέρας μου!

  Παραδίπλα η Λέσχη Αξιωματικών εκεί, που πρώτα ζήτησα πληροφορίες από τα δύο Σμηνιτάκια της ρεσεψιόν, τους μεγάλους καλλιτέχνες Πασχάλη Αρβανιτίδη των Ολύμπιανς και το Νίκο Παπάζογλου! Πιο κάτω αριστερά το Διοικητήριο πλάι του, το εκκλησάκι που είχα βαφτίσει την κόρη μου!

  Σ’ελάχιστη απόσταση μετά, το Μνημείο Πεσόντων της Μονάδας! Ήταν ατυχώς κλειστό, παρατύπησα, όμως το χρέος ακατανίκητο στην επιτακτικότητα του! Έφυγα από κει αφού κατέθεσα κάποια δάκρυα, στους συναδέλφους, που χάθηκαν και ήξερα τόσο καλά, στα εννιά χρόνια που εκεί υπηρέτησα!

  Μετέβηκα στη Μοίρα, ο Διοικητής της μόλις με είδε, μου ζήτησε να πάμε στο γραφείο του! Εκεί διαδραματίσθηκαν φοβερές σκηνές μεταξύ ενός Απόστρατου Ιπταμένου και ενός εν ενεργεία Ιπταμένου Διοικητού Πολεμικής Μοίρας!

  Καθίσαμε σε δύο πολυθρόνες, η μία απέναντι της άλλης, μπροστά από το γραφείο του! Άρχισα να του εξηγώ, το ποίημα έχει τίτλο «Αϊτοί και Σταυραϊτοί» με υπότιτλο «Νεκροί ή Ζωντανοί!» Αναφέρεται στους γενναίους των γενναίων, που τώρα είναι στις επάλξεις! Αναφέρεται και στους πεσόντες Ήρωες του καθήκοντος, αυτούς που μας κληροδότησαν τούτη τη βαριά κληρονομιά! Πάμε, Δημήτρη:

Αϊτοί και Σταυραϊτοί το ίδιο κάνει

περήφανοι αυτοί, όπως και να’χει!

Νεκροί ή Ζωντανοί, δεν τους πειράζει

ο Θάνατος αυτούς δεν τους τρομάζει!

  Κύριε Κίκερη, με διέκοψε, δείτε τα χέρια μου! Οι τρίχες του ήταν σε θέση προσοχής, τα μάτια του γυάλιζαν! Δημήτρη του είπα, αν στο πρώτο τετράστιχο, έτσι αντέδρασες, δεν θα πρέπει να συνεχίσω, εκείνος επέμενε, όχι σας παρακαλώ συνεχίστε!

  Ενώ ήμασταν στη μέση, η πόρτα χτύπησε και ένας σεβάσμιος Ιερωμένος φάνηκε στο άνοιγμά της! «Παπαθανάση, περίμενε σε παρακαλώ, στο Γραφείο του Υποδιοικητού, σε λίγο τελειώνω» του είπε!

  Τελειώνοντας σε απόλυτη συγκινησιακή φόρτιση μου είπε, «Κύριε Κίκερη, θα’πρεπε να το πω εγώ, όμως δε μπορώ, θα συγκινηθώ και δεν πρέπει!»

  Δημήτρη μου, εγώ δεν είμαι το καταλληλότερο πρόσωπο να το πω, πρώτον διότι δε διαθέτω την τέχνη της απαγγελίας και δεύτερον μερικές φορές συγκινούμαι υπέρμετρα και τότε κολλά το στόμα μου και δε μπορώ να συνεχίσω! Το έχω πάθει δυο φορές, μην το πάθω και τρίτη, δώστε μου ένα Νεαρό Πιλότο να το πει!

  Όχι, όχι, δε γίνεται, ξέρω ποιος θα το πει, μου είπε! Φώναξε τον Υποδιοικητή της Μοίρας (ΑΕ) και του είπε «Σταύρο κάθισε με τον Κο Κίκερη να σου εξηγήσει πως πρέπει να γίνει η απαγγελία, γιατί αυτό, μόνο εσύ μπορείς και πρέπει να το διαβάσεις!»

  Καθίσαμε το διαβάσαμε τρεις, τέσσερες φορές, στο τέλος της πρώτης, μου είπε «δεν μπορώ να το πω!» Θα το πεις Σταύρο, του είπα, θα τα καταφέρεις, μετά τον Ιερωμένο θα πω εγώ δυο λόγια, θ’ακολουθήσεις και όλα θα πάνε μια χαρά, πάμε μια ακόμα δοκιμή!

  Όχι, όχι εδώ χαμηλώνουμε, χαμηλώνουμε…όταν μιλάμε για νεκρούς πάντα χαμηλώνουμε, πάντα χαμηλώνουμε! Όχι, όχι όταν μιλάμε για ζωντανούς δυναμώνουμε…δυναμώνουμε, εδώ γκαζώνουμε…γκαζώνουμε Σταύρο, η ώρα πέρασε πάμε!

Ο Παπαθανάσης, πριν αρχίσει τη λειτουργία, μου ζήτησε να πάω πλάι του! Του είπα δεν πειράζει και κάθισα εκεί που η συνείδησή μου επιθυμούσε στο πλάι των χειριστών της Μοίρας! Στην παραπάνω φωτογραφία, σε πρώτο πλάνο η Κα Παπανικολάου Χήρα του Αντιπτεράρχου (Ι) Αλέξανδρου Παπανικολάου τέως Αρχηγού ΓΕΑ! Πλάι της ο Διοικητής της 348 ΜΤΑ Δημ. Παπαδημητρίου

  Η λειτουργία άρχισε εκεί, στο μικρό κι’απέριττο εκκλησάκι της Μοίρας με κυρίαρχο φόντο από τη μία πλευρά το σύγχρονο και περιποιημένο οίκημα της Μοίρας, από την άλλη την άγρια, ελαφρώς υπερυψωμένη και επιχωματωμένη υπόγεια κατασκευή μετεγκατάστασης της Μοίρας σε περίπτωση πολέμου!

  Από τη θέση του Ιερωμένου έβλεπες προς τα δεξιά μία ανάμικτη χαλαρή παράταξη πολιτών, ανάμεσα στους οποίους 10 με 12 Πτεράρχους, όλων των διαβαθμίσεων!

  Στο Αριστερό υπήρχε πειθαρχημένα και καθώς πρέπει  η παράταξη των Χειριστών της Μοίρας με την Επιχειρησιακή και Τεχνική Ηγεσία της!

  Τη λειτουργία του Παπαθανάση, ακολούθησε μία υψηλού επιπέδου ομιλία (Κήρυγμα) του ιδίου, που ομολογώ ότι με εξέπληξε! Είναι η δεύτερη φορά στη ζωή μου, που εντυπωσιάζομαι τόσο πολύ από ομιλία Ιερωμένου!

  Η προηγούμενη φορά ήταν όταν είχα μεταβεί με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στη Μονή Σταυρονικήτα του Αγίου Όρους! Ο τότε Ηγούμενος είχε διατελέσει καθηγητής του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, δεν είχε καλή άρθρωση, αλλά όταν άρχιζε, έλεγες Θεέ μου ας μην τελειώσει! Ήταν η δεύτερη φορά που τον άκουγα, η προηγούμενη ήταν μία διανυκτέρευση με τον Ζισκάρ ντ εστέν!

  Ο Παπαθανάσης είναι στρατιωτικός ιερεύς και λάτρης της πτήσης απ’ότι έμαθα, πετά τακτικά, όχι περιστασιακά! Ανήκει στο Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας (ΑΤΑ).

  Ίσως η επαφή του με τους πιλότους και τον αέρα διεύρυνε το πνεύμα του! Γιατί είναι υπέρ βέβαιο ότι από ψηλά βλέπεις τον Κόσμο καλύτερα και το Θεό κοντύτερα! Τον κόσμο ίσως στις πραγματικές του διαστάσεις, έστω κι’αν νομίζεις ότι τον βλέπεις «μικρόκοσμο!» Πιστεύω Παπαθανάση να συμμερίζεσαι τις απόψεις μου!

  Μετά τον Ιερωμένο, έλαβα το λόγο, έχοντας εκείνον πλάι και δεξιά μου:

  «Δυο λόγια, μόνο δυο λόγια θα ήθελα να πω! Δυο λόγια ανυπέρβλητης οφειλής! Οφείλουμε πολλά σ’αυτά τα παιδιά, οφείλουμε πάρα πολλά!

  Το πόσα τους οφείλουμε, φαίνονται αδιαμφισβήτητα, στην απήχηση των λόγων ενός Ουράνιου Μαχητή!

  Δεν ήταν λόγος διαγγέλματος Προέδρου Δημοκρατίας, ούτε και λόγος επετειακός Πρωθυπουργού, ή άλλου Ταγού!

  Ήταν λόγος δεκαπέντε (15΄΄) είκοσι (20΄΄) δευτερολέπτων ενός «Γητευτή του Ουρανού!»

  Τον είδαμε και με κατάνυξη τον ακούσαμε στην Παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου του 2014, στη Θεσσαλονίκη! Οι συγκλονιστικές σκηνές και οι φοβερές στιγμές, επαναλήφθηκαν, στην ίδια εκδήλωση και τον Οκτώβριο, που μας πέρασε!

  Τί τον ακούσαμε να λέει, κατά βάση; ‘‘Κουράγιο Έλληνες!’’ Και τότε ω του θαύματος, ένα τεράστιο ποσοστό τον Ελλήνων Δάκρυσε κι’ένα μεγαλύτερο ποσοστό ρίγησε και ράγισε! Ρώτησε μήπως κανείς το γιατί; Σε τούτη τη γενική συρρίκνωση αρχών και αξιών, εκείνοι, μόνον εκείνοι στέκουν ψηλά, δίνοντας το παράδειγμα στους Έλληνες για διακρίσεις, με τις συνεχόμενες και αδιάλειπτες πρωτεύσεις τους, στις εκπαιδεύσεις και ανταγωνιστικές ασκήσεις του ΝΑΤΟ! Δηλώνοντας εμπράκτως μέσα από τα έγκατα της ψυχής τους, το μεγαλείο της φυλής τους! Να γιατί συνιστούν, όχι μόνο φωτεινό παράδειγμα, αλλά συγχρόνως αστείρευτη πηγή παραγωγής και άντλησης ηθικού!

  Θα ήθελα να πω πολλά, πάρα πολλά, όμως όσο και αν η επιθυμία μου να συνεχίσω είναι ακατανίκητη, θα σταματήσω!

  Θα σταματήσω αφού πω, ότι δεν υπάρχει άλλη ομάδα στη σύγχρονη Ελλάδα, που να γεύεται τόσο πολύ την Τιμή και την Υπερηφάνεια!

  Όμως οφείλω να διευκρινίσω ότι αυτή η Τιμή και αυτή η υπερηφάνεια έχουν μεν πηγή ετούτα τα παιδιά, που με τον ιδρώτα τους και τα φοβερά άγχη τους αστείρευτα την ποτίζουν!

  Όμως, όμως η βασική τους και κύρια πηγή αναντίρρητα και αδιαμφισβήτητα ανήκει σ’αυτούς, που με το αίμα τους την πότισαν και μας κληροδότησαν τούτη τη βαριά κληρονομιά!

  Σ’αυτούς οφείλουμε τα πολλά, ας κλίνουμε, λοιπόν, το γόνυ μας νοερά και ταπεινά κι’ας κάνουμε μια ευχή ψιθυριστά κι’ειλικρινά, ετούτη την ίδιαίτερα, Ιερή Στιγμή!

  Δεν είχα πρόθεση να’ρθώ, άρχισα να γράφω ένα ποίημα προχτές, το τελείωσα αργά το βράδυ της Παρασκευής! Το διάβασα, το ξαναδιάβασα την επομένη, το σκούπισα το δίπλωσα κι’αποφάσισα να’ρθώ!

  Θα το απαγγείλει ο Αξιωματικός Επιχειρήσεων της Μοίρας Επισμηναγός Ιπτάμενος Σταύρος Αντωνόπουλος! Προσέξτε τις αλήθειες του, μέσα από τα νοήματά του!»

ΑΪΤΟΙ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΑΪΤΟΙ !

«Νεκροί ή Ζωντανοί!»

Αϊτοί και Σταυραϊτοί, το ίδιο κάνει

περήφανοι κι’οι δυο, όπως και να’χει!

Νεκροί ή Ζωντανοί δεν τους πειράζει

ο θάνατος αυτούς δεν τους τρομάζει

Η Δόξα απ’τις Μοίρες τους πηγάζει!

κι’ο Χάρος, για χατίρι τους, αλλάζει!

Νωρίς, πολύ νωρίς, κάποιους Θα πάρει

Ουράνιους, για πάντα, να τους κάνει!

Αϊτοί και Σταυραϊτοί, αεί standby

και κάθε που τηλέφωνο χτυπάει

σαν πει πως ο εχθρός παραβιάζει!

Σειρήνα και χαμός ακολουθάει!

Στροφές ο κινητήρας ανεβάζει

φωτιές από την πίπα τώρα βγάζει!

Σε λίγο στα Ουράνια θ’αστράφτει

το δίκιο σαν ηφαίστειο θα σκάει!

Ορμούν οι Αετοί, Τούρκος βιάζει!

Λυκόφως, λυκαυγές, ημέρα, βράδυ!

Τα νεύρα τους ατσάλι, που δε σπάει

το αίμα τους πια λάβα, που κοχλάζει!

Εκείνος, «πίσω Τούρκε» θα ουρλιάζει»

εκεί που κι’ο Θεός δεν τον νικάει!

Σε έργο που’χεις δει μωρέ «Τουρκάκι»

Τι θέλεις; Τι ζητάς; Τα «ρέστα» πάλι;

Σε λίγο θα το δεις, που θα στα βάλει

στην «πίπα», της ουράς που θα σου πάρει!

Και μάθε, στο μετά θα έχει πάρτι

στο έργο, που τη μάχη θα προβάλει!

Αϊτοί και Σταυραϊτοί μαζί στην πάλη

η Μοίρα τους κοντά, όπως και να’χει!

Εκείνη επιλέγει ποιους θα πάρει

κι’εδώ η διαφορά είναι μεγάλη!

Αθάνατοι οι μεν, Θνητοί οι άλλοι!

Αρχάγγελοι οι μεν, κοινοί οι άλλοι!

Ουράνιοι οι μεν, στη Γη οι άλλοι!

Που χάθηκαν νωρίς, ναι, πες χαλάλι!

Αϊτοί και Σταυραϊτοί, Μοίρας καμάρι!

Μεγάλη η Τιμή μεγάλ’ η Χάρη!

Με αίμα το καντήλι τους ανάβει

και’κει θαρρείς, πως σβήνει, ξανανάβει!

  Θα κλείσω τούτη τη γραφή με το επιμύθιο, τέτοιες ιερές συνάξεις

θα πρέπει να γίνονται από όλες τις Μοίρες της Πολεμικής Αεροπορίας, γιατί όπως και να’χει δίνουν πολλά!

  Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του Επισμηναγού Αντωνόπουλου και ΑΕ της Μοίρας: «Κύριε Κίκερη, εγώ νόμιζα πως οι απόστρατοι, ούτε που μας σκέφτονται, σήμερα άλλαξα γνώμη!»

  Βίκυ μου σ’ευχαριστώ, που στάθηκες αιτία, για τον ερχομό μου, και κάτι ακόμα, τόσο εσύ, όσο και ο αδελφός σου και η μητέρα σου, θα πρέπει να είστε ιδιαίτερα υπερήφανοι για τον Αλέξανδρό σας!

  Υπήρξε περήφανος, σπουδαίος, ξεχωριστός, τιμή και υπερηφάνεια, για το όπλο και την Πατρίδα γενικότερα!

  Εσύ, κράτα γερά τη σκυτάλη, που από εκείνον πήρες και η Μητέρα σου, ούτε στιγμή μη βγάλει, το περιδέραιο με τους βαθμούς του, που φορά, κάτι στο οποίο και ο Ιερωμένος έκανε αναφορά!

                                                                           Με Τιμή

                                                                                Σπύρος Κίκερης