ΑΣ ΤΟΥΣ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΕΣΤΩ ΚΙ'ΕΤΣΙ!

ΑΣ ΤΟΥΣ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΕΣΤΩ ΚΙ'ΕΤΣΙ!
"ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ"

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ!

«Μια Ανάμνηση από τον Πέτρο Παναγιωτάκο και όχι μόνο!»

  Ήταν μια εκπαίδευση σαν τόσες άλλες! Το πρόγραμμα της ημέρας προσγειώσεις (Π/Γ) σε Χωμάτινη περιοχή με Ελικόπτερο CHINOOK (CH-47C).

  H Π/Γ Ε/Π σε χώμα είναι λίαν επικίνδυνη, κυρίως τη θερινή περίοδο και δεν είναι λίγες οι φορές, που η περίπτωση, έχει αποτελέσει την αιτία μειζόνων ατυχημάτων!

  Προσωπικά, σαν εκπαιδευτής, επέμεινα πάρα πολύ στο συγκεκριμένο είδος Π/Γ! Ο λόγος, ότι στην πιο κρίσιμη φάση της τελικής προσέγγισης (30 – 45 πόδια), ένα πυκνό σύννεφο σκόνης, λόγω κατωρεύματος, ανυψώνεται μ’αποτέλεσμα να τα χάνεις στην κυριολεξία και να μη ξέρεις τι να κάνεις!

  Ήμασταν, λοιπόν, με το συγχωρεμένο τον Πέτρο, στο γήπεδο Καπανδριτίου, που δόξα τω Θεώ, είχε άφθονο χώμα! Μία, δύο, πέντε, δεκαπέντε Π/Γ!

  Στην κρίσιμη φάση, τα λόγια στερεότυπα: «Προσέγγιση ακριβείας, Πέτρο, προσέγγιση ακριβείας, μη σταματάς, μη σταματάς, συνέχισε, συνέχισε, κοίτα ανάμεσα απ’τα πόδια σου τώρα, ανάμεσα απ’τα πόδια σου κοίτα, κάτω, θα το δεις το έδαφος, θα το δεις, νάτο, νάτο, νάτο φαίνεται, έλεγχο, έλεγχο, κοντρόλ, πιάσε, αυτό ήταν! Μπράβο Πέτρο, Μπράβο, πάμε ξανά…..!»

  Το γήπεδο έλαμψε σαν καλογυαλισμένο γυαλί με Άζαξ! Γυρίσαμε στη Μοίρα και είμαστε στο γραφείο μου - ήμουν Αξιωματικός Επιχειρήσεων (ΑΕ) – πάνω στη διαδικασία απενημέρωσης (De briefing), όταν και χτύπησε το τηλέφωνό μου. Η κλήση ήταν από την κεντρική Πύλη του Αεροδρομίου Δεκελείας (Τατόι).

  «Κύριε Κίκερη, από την κεντρική πύλη, έχουν έρθει κάποια άτομα από την κοινότητα Καπανδριτίου και έχουν κάποιο πρόβλημα με κάποιο Ε/Π!»

  Πράγματι μετά από λίγο έφθασαν στη Μοίρα, τρεις τύποι, με τα μαλάκια τους και τις γενειάδες τους, στη μόδα γαρ! Ήταν ο Πρόεδρος του Χωριού, ο Πρόεδρος της ομάδας και ένας ακόμα. Με το που τους είδα.

  «Καλώς τα παιδιά, τί θα πάρετε και ποιο είναι το πρόβλημα;»

-Ξέρετε ήρθε ένα μεγάλο Ε/Π στο γήπεδο και έκανε ασκήσεις. Δεν άφησε ίχνος από το χώμα και’μεις πριν δύο μέρες αδειάσαμε δέκα (10) ανατρεπόμενα, γιατί την Κυριακή αρχίζει το πρωτάθλημα και παίζει η ομάδα μας!

-«Παιδιά συγνώμη, εμείς οι δυο ήμασταν και άλλοι δυο μηχανικοί, είμαι ο Υποδιοικητής της Μοίρας κι’εκπαίδευα τον Πέτρο. Είχα τη γνώμη ότι έκανα καλό στο γήπεδο, το λέω με όλη μου την ειλικρίνεια. Ξέρετε είναι ανάγκη να κάνουμε αυτό το είδος εκπαίδευσης, γιατί τα προβλήματα από τη σκόνη είναι πολλά και δύσκολα και επικίνδυνα, κυρίως στα νησιά μας το καλοκαίρι! Εμείς είμαστε που τρέχουμε για ασθενείς, τραυματίες, ναυαγούς, αποστολή μας είναι η διάσωση! Αν πρέπει να…»

-Όχι, όχι Κε Κίκερη δε θέλουμε τίποτα, απλά να σας ευχαριστήσουμε θέλουμε και όποτε θέλετε να’ρχεστε, να κάνετε εκπαίδευση στο γήπεδό μας!

  Αυτά έτσι σαν ανέκδοτο από το άλμπουμ των αναμνήσεων! Η Μοίρα ήταν καλή, σαν όλες τις Μοίρες της Πολεμικής Αεροπορίας (ΠΑ), είχε όμως ιδιαιτερότητες! Οι σχέσεις των Χειριστών ήταν άριστες και ο δεσμός μεταξύ χειριστών και μηχανικών δυνατός, ήμασταν ένα θα έλεγα! Μαζί πετάγαμε, μαζί ρισκάραμε, με αμοιβαίο σεβασμό και αναγνώριση σ’αυτό που ο καθένας έκανε! Αυτοί κατέβαιναν στη θάλασσα αν οι συνθήκες το απαιτούσαν! Μαζί ατέλειωτες ώρες στις ετοιμότητες (standby), χωρίς ποτέ να γνωρίζεις τι μπορούσε να σου τύχει!

  Δεν κάναμε συνεστιάσεις, όπως συνηθίζονταν στις άλλες Μοίρες, ίσως ήταν το μόνο κακό! Όμως ήταν δύσκολο, να βρεθούμε όλοι μαζί! Αυτό ήταν αδύνατον! Υπήρχαν χειριστές και μηχανικοί που έλειπαν από τα σπίτια τους και τη βάση τους 20 και 25 ημέρες το μήνα, διεσπαρμένοι στα διάφορα αεροδρόμια της Χώρας!

  Και μια και αρχίσαμε έτσι σαν σε όνειρο και ανέκδοτο, ας δώσουμε στη λύπη μας και μια «νοτίτσα» χαράς, απ’τ’ αστεία, που καμιά φορά τυχαία έβγαιναν και ήταν τόσο διασκεδαστικά!

  Ήταν νομίζω Σάββατο, μεσημβρινές ώρες, που έβγαινα από την κεντρική είσοδο της Μοίρας, όταν σε μικρή σχετικά απόσταση είδα το συνάδελφο Γιώργο Κωστό, με τη γυναίκα του και το παιδάκι του! Οπότε ακούω το μικρό να λέει «Ρε μπαμπά, αυτός είναι ο μαλάκας ο Κέρκυρας, που σε βάζει συνέχεια υπηρεσία;» Αυτά έτσι σαν ανέκδοτο και πάμε για να κλείσουμε.

  Οι πολίτες λάτρευαν το Ε/Π στην κυριολεξία, γιατί όλοι στο πίσω μέρος του μυαλού τους είχαν καταχωρημένο ότι αυτό και τα πληρώματά του κατά περίπτωση, ίσως κάποτε ήταν «οι από μηχανής Θεοί» και το «εξ Ουρανού Μάννα», που θα τους έσωζαν!

  Εκατοντάδες φορές συγγενείς, σε αποστολές μεταφοράς ασθενών και τραυματιών οικείων τους, πάλευαν σκληρά να μας δώσουν χρήματα σε ένδειξη ευγνωμοσύνης! Όμως σίγουρος είμαι ότι δε βρέθηκε ποτέ συνάδελφος, να δεχθεί την ευγενή αυτή χειρονομία! Γιατί η δουλειά, που εμείς κάναμε, δεν αμείβεται δεν ανταμείβεται, δεν αγοράζεται, δε μοιράζεται ούτε και εξαγοράζεται!

  Οι ψυχικές μας καταπονήσεις σε διάφορες αποστολές, μερικές φορές ήταν τρομερές! Αξίζει νομίζω να πω ένα περιστατικό! Κάποτε ένας απόλυτος Διοικητής μας, ο Ταξίαρχος Πολυμέρου, ήθελε να τιμωρήσει σκληρά το Συνάδελφο Μανώλη Καπετανάκη, επειδή πήρε Μάνα και πατέρα συνοδούς του ασθενούς υιού τους, ενώ η εντολή του κέντρου επιχειρήσεων ήταν να πάρει μόνον ένα!

  Όταν μου το είπε ο Χειριστής έτρεξα στο Διοικητή, προσπάθησα να του εξηγήσω τα διλήμματά μας! Εκείνος δεν πείσθηκε και εν τέλει τιμώρησε το χειριστή!

  Έλα όμως που υπάρχει και Θεία Δίκη! Είχαμε βγάλει το Διοικητή Συγκυβερνήτη και αρκετές φορές προσφέρονταν να κάνει standby! Έτσι λοιπόν μία μέρα ήμουν υπηρεσία μ’εκείνον, κοντά στη Δύση μας έδωσαν μία μεταφορά βαρέως τραυματισμένης νεαρής 19 ετών από τροχαίο στην Καρδίτσα, με την εντολή να τη συνοδεύσει ο πατέρας της!

  Μετά την προσγείωση και την επιβίβαση, μια μάνα κολλημένη σαν χταπόδι πάνω στο Ε/Π ωρύονταν σπαρασσόμενη να την πάρουμε! Εγώ ψυχρός αρνιόμουνα πείσμονα, λέγοντας η εντολή είναι αυστηρή, μόνο ο πατέρας συνοδός, μόνο ο πατέρας! Όταν είπα δε στους Αστυνομικούς «απομακρύνετε σας παρακαλώ την Κυρία» εκείνος ο Διοικητής έσπασε λέγοντάς μου, «Ας την πάρουμε Κε Κίκερη, ας την πάρουμε!»

  Έχω υπηρετήσει σε Μοίρες Διώξεως Βομβαρδισμού, τακτικής αναγνώρισης, εκπαίδευσης, VIP, έχω υπηρετήσει σε ΝΑΤΟ, Σμηναρχίες Μάχης του Αιγαίου, Σχολή Ικάρων, όμως ομολογώ ότι η υπηρέτησή μου στην 358 ΜΕΔ (Μοίρα Έρευνας Διάσωσης) και η επί τρία έτη άσκηση καθηκόντων ΑΕ αυτής, ήταν κάτι ξεχωριστό και είμαι υπερήφανος γι’αυτό, παρά του ότι πήγα, αρχικά χωρίς να το επιθυμώ! Προχωράμε όμως και κλείνουμε.

  Άφησα άπειρες φορές αφύλαχτο Ε/Π σε παραλίες και ύπαιθρο εν γένει, ποτέ δεν ανησύχησα μήπως κάποιο χέρι κάνει κάτι, ποτέ ούτε γι’αστείο! Ήξερα, ότι αυτό για τον κόσμο ήταν κάτι ιερό!

  Μ’ένα τέτοιο ιερό μέσον, Ε/Π τύπου ΑΒ-205 και σε μία Ιεραποστολή, μετοράς ασθενών από τα νησιά μας Σάμο και Αμοργό, ο αγαπητός συνάδελφος Σμηναγός Πέτρος Παναγιωτάκος, ομού μετά των Ιεραποστόλων Επισμηναγού Εμ. Βασιλάκη κυβερνήτη του Ε/Π και Ανθυπασπιστή Ευάγγελου Βαλάρη μηχανικού, έπεσαν υπέρ του καθήκοντος στις 26/7/1987!

  Έπεσαν σ’έναν θάνατο, που από κανέναν Θεό δικαίου, δε μπορεί να γίνει αποδεκτός! Να γιατί στον Αιώνα τον άπαντα τέτοιοι Νεκροί «Αθάνατοι» θα λογίζονται!
Και αν πρόθεση δεν είχα να το πω, εντούτοις να το κρατήσω δε μπορώ τ'ομολογώ! Έπρεπε να παρέλθουν έτη πέντε (5) για ν'ανελκυθεί , εντελώς τυχαία από ανεμότρατα, το κουφάρι του Ε/Π, με ότι αυτό περιείχε!

Καλή Αντάμωση Συνάδελφοι!

                                                              Με Ευλαβή Τιμή

                                                              Σπύρος Κίκερης