Σπύρου Κίκερη
7/2/2016
Μ’ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
ΕΝΟΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥ ΕΠΙΓΕΙΟΥ ΚΑΙ ΑΣΤΡΙΚΟΥ ΘΕΟΥ!
“David Bowie – Lazarus”
Πολλοί το ξέρω θ’αναρωτηθούν, Ρε μπας και τρελάθηκε κι’αυτός, ο άκρως συντηρητικός; Ο σοβαρός, ο αυστηρός, ο απόλυτος; Αυτός που δεν καπνίζει, δε γυρίζει σε μπαράκια, δε γουστάρει τα σφηνάκια και στενοχωρεί τα φιλαράκια; Ρε αυτός που έλεγε στα φανταράκια του σα Διοικητής ότι «όποιον δω με σκουλαρίκι στο αυτί θα του το κόψω; Αυτός που ανήμερα Χριστουγέννων χάλασε τον κόσμο και καλούσε σε απολογίες Αξιωματικούς, γιατί είχαν σπάσει παραμονιάτικα και παραπονιάρικα στη Λέσχη πέντε πιάτα, από τον καημό της μοναξιάς;
Όχι, αυτά δε γίνονται και αν γίνονται είναι από τα απίστευτα και όμως αληθινά! Ας μη βιαστούμε όμως, ας το δούμε το θέμα και έχουμε όλο τον καιρό ν’αποφανθούμε! Θα μου πείτε για ποιο; Για ένα «Υποκείμενο» που ήταν η «προσωποποίηση της αμαρτίας, της ανωμαλίας, της προστυχιάς και της αδιαντροπιάς; Θα σας απαντήσω ευθέως και ευθαρσώς Ναι!
Τί θα είχε να δώσει ένας απλός καλοκάγαθος άνθρωπος, πιστός στο «Μακάριοι οι Φτωχοί τω Πνεύματι» που το μόνο του μέλημα είναι να μην κακοκαρδίσει τον «Κύριο;»
Κακά τα ψέματα, τα συμπλέγματα και καλά ξεμπερδέματα! Ο Άνθρωπος αυτός, για τον David Bowie μιλάμε, πέρα από τα όποια του χαρίσματα και τα όποια του σύνδρομα, κατ’ελάχιστον δεν ήταν τυχαίος, γιατί τα είχε αμφότερα σε τέτοια δόση, που σπάνια απαντάται σε Γήινα Όντα! Ως εκ τούτου εύλογο είναι ν’αποτελεί αντικείμενο μελέτης και ανάλυσης!
Δεν είχα πρόθεση ν’ασχοληθώ με τον υπόψη Κύριο! Επειδή όμως παρακολουθώ ανελλιπώς την επικαιρότητα, στις 10 Ιανουαρίου 2016, άκουσα έντονα στα Media, για τον αιφνίδιο θάνατο κάποιου πολύ μεγάλου καλλιτέχνη! Παρά τον θόρυβο δεν έδωσα τόση σημασία και οι μεγάλοι πεθαίνουν είπα, άλλωστε πόσο μεγάλος ήταν αφού εγώ δεν τον ήξερα!
Από κάποια στιγμή και ύστερα, περί το σούρουπο της ημέρας πρόσεξα κάποιες εικόνες από τα διάφορα Video του καλλιτέχνη και άρχισα έκπληκτος να αναγνωρίζω, περί ποίου επρόκειτο!
Είμαι αρκετά καλός Φυσιογνωμιστής και με μνήμη καλή, αλλά επιλεκτική! Είχα προσέξει στο απώτερο παρελθόν έναν Άγγλο Τραγουδιστή, που μ’εντυπωσίασε, έδειχνε αρκούντως ανδροπρεπής, με αρκετά σκληρά χαρακτηριστικά και φωνή με σπάνια χροιά και αποχρώσεις!
Μουσικός δεν είμαι, όμως έχω γράψει πολλά τραγούδια και έχω πει, ότι όλοι μας είμαστε μουσικοί, αρκεί να αναλογιστούμε ότι πρώτα τραγουδήσαμε, κλαψουρίσαμε δηλαδή, και ύστερα μιλήσαμε! Και ακόμα ας θυμηθούμε ότι το πρώτο μας άκουσμα ήταν το νανούρισμα της Μάνας μας! Τραγούδισμα δηλαδή!
Να γιατί λέω ότι η μουσική είναι στη φύση μας! Και για να κλείσουμε το θέμα αυτό, ας αναλογιστούμε πηγαίνοντας με τη σκέψη πίσω και μπροστά για να πούμε ότι, όπως ήρθαμε έτσι και θα φύγουμε, πάλι με τραγούδι δηλαδή, με μοιρολόι ή ένα Ρέκβιεμ που θα συνοδεύει εκείνο το Εκκλησιαστικό όργανο, που σπάει καρδιές!
Βλέπετε λοιπόν, που σας λέω ότι ο David Bowie δεν ήταν τυχαίο πρόσωπο, είδατε πως τη σκέψη μου διεγείρει σαν αστείρευτη πηγή έμπνευσης και στοχασμού! Να προηγουμένως παραλίγο να παρασυρθώ και να ξεφύγω ολότελα του Θέματος!
Κάπου στη δεκαετία του 1970 τον είχα πρωτοδεί και ξεχωρίσει, όμως αρκετά γρήγορα τον έχασα, αρκούμενος σε κάποια από τα πρώτα του Βίντεο, που συνήθως έβλεπα στα ζάπινγκ της τηλεόρασης! Το όνομά του δεν το είχα συγκρατήσει, τη φυσιογνωμία του όμως την αρχική την είχα αποτυπώσει καλά στο μυαλό μου! Κάποια στιγμή είπα πάει και αυτός, σαν τόσους άλλους, κρίμα και ήταν τεράστιο ταλέντο!
Όλα τα υπόλοιπα που για ’κείνον θα πω, άρχονται για μένα, μετά τον θάνατο του! Αφού πόνεσαν τ’αφτιά μου από τα ανακοινωθέντα και τα μάτια μου από τ’αφιερώματα, διέκρινα, συσχέτισα, συμπέρανα κι’αναρωτήθηκα!
Αυτός ήταν εκείνος που είχα θαυμάσει, ο ευσταλής και ανδροπρεπής νέος, με τα σκληρά χαρακτηριστικά; Τον είχα χάσει, γιατί είχε μεταλλαχθεί απολύτως! Άλλοτε έδειχνε ερμαφρόδιτος, άλλοτε “Gay” περι«ο»πής! Άλλοτε πόρνη υψηλής τιμής, άλλοτε φτηνιάρα πεζοδρομίου, άλλοτε Ντίβα με ασύλληπτο κασέ και άλλοτε Θεά που ξέχασε την Ουράνια προέλευσή της!
Δε ξέρω σε πόσες επεμβάσεις είχε υποβληθεί, δε ξέρω ακόμα αν οι μεταλλάξεις του οφείλονταν σε ακριβοπληρωμένες μάσκες ή απλά σε μεκιγιάζ! Πάντως τρία είναι τα πλέον πιθανά ή αυτό που μόλις προείπα περί μασκών, που άλλαζε, σε συνδυασμό με κάποιες επεμβάσεις ή ότι έφτιαξε μία ή περισσότερες μάσκες του άλλοτε ανδροπρεπούς προσώπου του ή και τα δυο!
Το ψάξιμο που έκανα, ήταν συγκλονιστικό! Οι αποκαλύψεις από τον ίδιο και τα πρόσωπα του στενού περιβάλλοντός του, δεν άφηναν καμία απολύτως αμφιβολία, για το ότι είχε περισσότερες από τρεις φύσεις και περισσότερες της μιας υπόφυσης, μ’αποτέλεσμα η έκκριση ορμονών του εγκεφάλου του να είναι ανεξέλεγκτες στην παραγωγή, ελέγξιμες όμως στη συνείδηση! Γιατί είναι βέβαιο ότι, το ότι έκανε το έκανε συνειδητά, γι’αυτό και δεν είχε κανένα πρόβλημα, για δημόσια παραδοχή!
Ναι ο David Bowie (Ντέϊβιντ Μπόουι η σωστή προφορά του ονόματός του) είναι βέβαιο ότι έψαχνε τις φύσεις του μέσα στο χάος της ψυχής του, που σίγουρα μεγαλύτερο ήταν από το χάος των διαστάσεων της ψυχής ενός μέσου άνθρωπου!
Τώρα ότι έκανε βουτιά στην άβυσσο της ψυχής, έκανε, δε χωρά καμία αμφιβολία! Τώρα πόσο βαθιά έφτασε, αυτό μόνο εκείνος το ξέρει και ο Θεός του, γιατί είναι βέβαιο ότι εκείνος είχε δικό του Θεό, με πιθανότερο τον εαυτό του!
Πάντως εμένα είτε έτσι, είτε αλλιώς την ημέρα του Θανάτου του, μ’έκανε να ριχτώ σε βαθιά περισυλλογή, βαθύτατο στοχασμό και περίσκεψη! Να τον κατηγορήσω δεν τολμώ, γιατί θα πέσω πάνω σε Θρησκευτικά δόγματα, δοξασίες και θεωρίες που θα συντριβώ!
Για σκεφτείτε να μου πει κάποιος «Υπέρμαχος του Συμφώνου Συμβίωσης» ότι ο Θεός έκανε τον άνθρωπο «κατ’εικόνα και καθ’ομοίωσι» και΄συ τι ζητάς! Ή εγώ να πω σε έναν ιερωμένο βαθιάς πίστης το ίδιο, για να υποστηρίξω τον David Bowie επικαλούμενος τις Άγιες Γραφές(΄Β Κεφ. Κείμενο Δημιουργίας Γεν.1,26)
Τί λέει εκεί; Να λέει ότι «στο τέλος της έκτης ημέρας είπε ο Θεός Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’εικόνα ημετέρα και καθ’ομοίωσιν» ακολουθούμενο από διευκρινιστικές διατάξεις όπως: «Με τη λέξη εικόνα δεν εννοείται η εξωτερική μορφή, αλλά τα Θεϊκά χαρίσματα, όπως η Αγάπη, η Ελευθερία και όλες οι άλλες αρετές!» Δηλαδή ο άνθρωπος μπορεί να σκέφτεται, να αποφασίζει ελεύθερα, να αγαπάει, να συνεργάζεται…..!
Κατά Βάση αυτά έκανε ο άνθρωπος, σκέφτονταν, αποφάσιζε ελεύθερα, αγαπούσε ελεύθερα και συνεργάζονταν ελεύθερα, κοντολογίς είχε μία αδυναμία και ασυδοσία στην «Ελευθερία!»
E, λοιπόν, γιατί να καταδικάσουμε τον άνθρωπο και να πούμε, ελαφρά τη καρδία, σαν τον Πιλάτο, το τραγικό « Ίδε ο Άνθρωπος!» Στο κάτω κάτω ας αναλογιστούμε τον τεράστιο Φρίντριχ Νίτσε, το βαθυστόχαστο και πολυγραφότατο Γερμανό Φιλόσοφο, που όταν έγραψε το «Ίδε ο Άνθρωπος» “Ecce homo”, χάθηκε μέσα στις ατέρμονες πτυχές της Ανθρώπινης ψυχής για να καταλήξει σε ψυχιατρείο και να πεθάνει «Τρελός!» Ποιος; Ο άνθρωπος, που προσπάθησε, με αρκετή επιτυχία, να κάνει τον άνθρωπο «Υπεράνθρωπο!» Και αυτός, που είχε το σθένος να μιλήσει για το «Θάνατο του Θεού,» που ίσως, αυτό πλήρωσε!
Βλέπετε λοιπόν, πόσο δίκιο έχω, που σας είπα ότι ο βίος του David Bowie είναι πηγή εμπνεύσεως! Μια πηγή αστείρευτη, που άρχισε να ρέει κατακλυσμιαία στο δικό μου μυαλό από τον θάνατό του, τον τρόπο αντιμετώπισής του από τον ίδιο, τους άλλους και τις συνακόλουθες συνέπειες!
Θέλω να φτάσω στην τελευταία του πράξη, να την αναλύσω και να την περιγράψω, όμως μένω εδώ στην πολυτάραχη ζωή του, που ανακατεύει το νου και τον κάνει να παλινδρομεί μεταξύ ηθικού και ανήθικου και μεταξύ του σήμερα του χθες και του προχθές!
Όμως ότι θα’φτανα, μ’αφορμή αυτόν τον τύπο, μέχρι τον Πλάτωνα, δε θα μπορούσα ποτέ να το φανταστώ και όμως ο νους με πήγε μέχρι το «Συμπόσιο» εκεί στους «Θολωμένους» Φιλόσοφους και τις σοφίες τους που ζουν και βασιλεύουν και τις σκέψεις κυριεύουν ακατάπαυστα και διαχρονικά εδώ και 2.500 χρόνια!
Στο «Συμπόσιο» όπως ειπώθηκε από τους ίδιους τους βαθυστόχαστους, η Φιλοσοφία είχε τη Γιορτή της! Εκεί ένας Σωκράτης φρεσκοπλυμένος και καλοντυμένος, διερευνά με άλλους διαπρεπείς του νου και των τεχνών, το τεράστιο και πολυδαίδαλο θέμα του Έρωτα και της Φιλοσοφικής προσπάθειας, προς εμβάθυνση στα έγκατα της αβύσσου!
Ο Αλκιβιάδης ενώπιος ενωπίω αποκαλύπτεται για τον Σωκράτη, σκιαγραφώντας την εικόνα που έχουμε γι’αυτόν σε όλες τις διαστάσεις!
Το Συμπόσιο, κατά γενική ομολογία, αποτελεί την αρχή του ίχνους, που ακολούθησε η Δυτική διανόηση, προς ερμηνεία και κατανόηση της πολυπλοκότητας του φαινομένου του Έρωτα σε όλες τις εκφάνσεις της πολυμορφίας του!
Εκεί πέραν των άλλων ειπώθηκαν και τα εξής! «Τα γένη των ανθρώπων στο παρελθόν ήταν τρία, το αρσενικό, το θηλυκό και το ανδρόγυνο! Τότε ο κάθε άνθρωπος ήταν γιγάντιος, τερατώδης και στρογγυλός! Είχε τέσσερα χέρια, τέσσερα πόδια, ένα κεφάλι, δύο πρόσωπα που έβλεπαν αντίθετα, τέσσερα αφτιά και δύο γεννητικά όργανα!
Τα φοβερά αυτά όντα με την ανυπέρβλητη δύναμη και αλαζονεία τα έβαλαν με τους Θεούς, τότε ο Δίας θέλοντας να τα κάνει ασθενέστερα τα διχοτόμησε, γυρνώντας όμως το πρόσωπο προς την πλευρά της τομής για νουθεσία!
Ο Απόλλωνας από οίκτο τα συμμάζεψε, συρρικνώνοντας την στρογγυλότητά τους προς τον αφαλό! Αργότερα ο Δίας από οίκτο μετέφερε τα γεννητικά τους όργανα εμπρός, για να είναι εφικτή η σεξουαλική τους ένωση και η αναγκαία κατ΄’εκείνον εκτόνωση!
Εκείνα ποθώντας την επανένωσή τους έμελλε του λοιπού να ζήσουν ψάχνοντας ανηλεώς στο διηνεκές το έτερόν τους ήμισυ! Έτσι αν ήταν αμφότερα αρσενικά, έψαχναν και εύρισκαν το ταίρι τους στα αρσενικά! Αν ήταν θηλυκά έψαχναν στα θηλυκά! Αν ήταν Ανδρόγυνα έψαχναν το ταίρι τους στο αντίθετό τους!
Όμως μετά τη φιλοσοφική περιπλάνηση ας έρθουμε στον David Bowie, για τον οποίον πλέον δεν έχω καμία αμφιβολία, ότι κατ’ελάχιστον είχε και τις τρεις φύσεις του συμποσίου!
Εκεί λοιπόν στο σκότος της ημέρας του Θανάτου του, ένας φίλος μου έστειλε μέσω διαδικτύου ένα Βίντεο, με τον τίτλο LAZARUS και κάποια σχόλια. Βλέποντας το βίντεο, ίσως ποτέ μου δεν ένιωσα μέσα μου, τέτοιον κατακλυσμό συναισθημάτων!
Αμέσως το κοινοποίησα στο Face Book γράφοντας «Δείτε το Βίντεο αυτό, που γυρίστηκε με πλήρη επίγνωση, δυο μέρες προ του θανάτου του, για να διαπιστώσετε το πάντρεμα πίστης και αληθείας σε όλο του το μεγαλείο! Όποιος δε ριγήσει, λυπάμαι, αλλά είναι κενός!»
Πράγματι ίσως ποτέ δεν ένιωσα μέσα μου τέτοιο «Αρμαγεδδώνα Συναισθημάτων!» Ποτέ δεν είδα τόση αλήθεια, τόση πίστη, τόσο ρεαλισμό! Ηθοποιία χωρίς υποκρισία, πρώτη φορά και’δω μιλάμε για τραγουδοποιό και παραγωγό κατά βάση και όχι για ηθοποιό!
Πρώτη φορά είδα ψυχή έξω από το σώμα και σώμα ημιθανές με τέτοια έκφραση και ένταση, που κόκαλα τσάκιζε και ράγιζε καρδιές! Πρώτη φορά είδα αλήθειες πικρές και ηδονικές να χορεύουν σε «ΡΕΚΒΙΕΜ» ρυθμούς μαγευτικούς, σαγηνευτικούς και σχεδόν Θεϊκούς!
Πρώτη φορά είδα το «Διάβολο» σ’εξομολόγηση ειλικρίνειας, που με εξέπληξε! Πρώτη φορά ένιωσα τόση θλίψη για τους σεμνότυφους και τους υποκριτές! Πρώτη φορά ένιωσα ότι όσο κι’αν πας «Ψηλά», σαν ευάλωτος άνθρωπος, είσαι αναγκασμένος και ίσως φτιαγμένος έτσι, ώστε να πέφτεις χαμηλά, ας συγχωρεθώ δε για τη φράση μου, «να πέφτεις στα σκατά!»
Σ’ένα άγριο κυνήγι της «ηδονής» λες και είσαι σκλάβος της ισόβιος, θεωρώντας τη σαν πεμπτουσία της Ευτυχίας, ταπεινώνοντας συγχρόνως το χρόνο με την υποβάθμισή του σ’ένα δίωρο, εικοσάλεπτο ή μιας στιγμής ακράτεια! Και στο τέλος άντε πάλι απ’την αρχή, όσο κρατά η αντοχή, σ’ένα αέναο κυνήγι, ενός άπιαστου γαλάζιου πουλιού, που το’παν «Ευτυχία!»
Ναι, γιατί ίσως αυτό να είναι το βασικό υλικό και μαγικό μυστικό του σύμπαντος κόσμου και το απόλυτο συντηρητικό της διαιώνισης του είδους, πάνω σ’αυτό που λέγεται ουσία, πεμπτουσία, «συνουσία» τέλος πάντων!
Αυτό το απλό παιχνιδάκι που δε διδάσκεται, αφ’εαυτού μαθαίνεται και με δύο Θεϊκά όργανα παίζεται, «Θεόθεν», σα μόναυλος, πλαγίαυλος, δίαυλος, σαν εν γένει πνευστό, κρουστό, έγχορδο κτλ συνιστώντας την πιο γλυκιά της φύσης χαρά, στο όνομα της ηδονής!
Αυτά λοιπόν Sir David Bowie και πριν σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη διέγερση της σκέψης μου, οφείλω να σου πω ότι ίσως είσαι η μόνη περίπτωση που έσπασες τον κανόνα του ότι « ο Άνθρωπος ζει περισσότερο με τη φαντασία του, παρά με την παρουσία του, άσχετα και αν Θεϊκά χείλη του είπαν, ότι πλάστηκε κατ’εικόνα και ομοίωση!»
Ίσως και ο Θεός και οι πέριξ αυτού να λένε και κανένα ψέμα ήσσονος σημασίας! Όμως εσύ νομίζω δεν το πίστεψες, αν και με κλόνισες που έραψες κουμπιά στα μάτια και που ονόμασες το τελευταίο Βίντεο “LAZARUS! Σε είχα πιο δυνατό πάνω στις αδιαμφισβήτητες παραδοχές! Όμως ίσως και δίκιο να’χεις και ίσως στο τέλος όλοι να λυγάμε! Ναι αυτό συμβαίνει σίγουρα όταν ο θάνατος σ’επιλέγει! Όταν όμως εσύ επιλέγεις το θάνατο είναι το ίδιο; Ίσως στη άλλη ζωή βρεθούμε και τα πούμε, τότε σίγουρα θα ξέρω και’γω κάτι παραπάνω περί θανάτου!
Όμως κακά τα ψέματα, είναι τόσο γλυκιά η Ζωή που ούτε μετά θάνατο δε μπορείς να την απαρνηθείς Sir και’συ τέκνον του Θεού David Bowie ευελπιστείς!
Θα ξαναρθείς, μην ανησυχείς, θα ξαναρθείς, όμως, δύστυχε, δεν θα το ξέρεις! Θα ξαναρθείς γιατί η ύλη σου άφθαρτη και φθαρτή η ψυχή (ζωή) με τέλος και αρχή!
Αν ωστόσο με δεις στην άλλη μας ζωή, εσύ της «Θεϊκής διάστασης και’γω της κοινής θνητής» και με αναγνωρίσεις, ζήτα μου να σου εξηγήσω τούτο το «χρησμό» που τελευταία σου είπα! Όμως αν με αναγνωρίσεις, σφύρα μου!
Θα μου πεις, γι’αυτά που λέω «Είσαι σίγουρος; Θ’απαντήσω, «Μάλλον!» Και συ τότε αν μίλαγες, ξέρω τι θα’λεγες, ξέρω! Ε, να, θα’λεγες ότι «Στο κουτί της Πανδώρας μόνο η ελπίδα απέμεινε, τίποτα άλλο! Η ζωή στον Πλανήτη μας κοντεύει τα οχτώ (8) δις και έχουμε ήδη τα πρώτα συμπτώματα συνωστισμού, το ξέρω! Ναι αλλά κοίτα τον Ουρανό πόσο άπειρος είναι, κοίτα σε παρακαλώ και πες μου πόσες ψυχές εκεί χωράνε, αφού πρώτα αναλογιστείς ότι οι ψυχές είναι υπάρξεις άυλες και σκιές!» Κι’ακόμα ίσως θα μου’λεγες: «Γιατί τόσο περίεργα με κοιτάς;»
Και’γω θα σου απαντούσα: «Δε σε κοιτάζω περίεργα, σε κοιτάζω με θαυμασμό, γιατί εμείς οι δυο έχουμε κάτι κοινό, τον ΟΥΡΑΝΟ! Εγώ 50 χρόνια παρά ένα, εκεί υπηρέτησα και την υπερηφάνεια εκεί γεύτηκα και τη χόρτασα! Χώρια που εκεί είχα και την τύχη, το χάρο να δω κατάματα όχι μια, όχι δυο, όχι τρεις, όχι……φορές, ώστε να μη, εν τέλει, τον φοβάμαι!
Και συ ουσιαστικά από εκεί ξεκίνησες από τον Ουρανό, ναι από το Space Oddity τη Μοναδικότητα του Διαστήματος, στη γλώσσα μου! Ναι εκεί με τις οδηγίες που έδινες, τραγουδώντας στον Επισμηναγό ΤΟΜ, το 1969, με την αντίστροφη μέτρηση για την εκτόξευση, την έξοδό του στο κενό, το διάλογο που είχες μαζί του…!
Για ν’αξιωθείς 10 μέρες μετά ν’ακούσεις τη σύνθεσή σου, σαν μουσική υπόκρουση στην απευθείας μετάδοση του BBC, της πρώτης προσελήνωσης του ανθρώπου, τη Θεϊκή εκείνη μέρα της 21ης Ιουλίου του 1969!
Κάπου εδώ ανάγεται και οι αιτία που Βέλγοι Αστρονόμοι σου χάρισαν δικό σου Αστερισμό, κατοχυρώνοντας το όνομά σου σ’ένα άστρικό σύνολο εφτά Αστέρων, με σχήμα κεραυνού! Εύχομαι ειλικρινά αυτό το Άστρο, το δικό σου Άστρο, μια μέρα να το βρεις!
Όμως όπως άρχισες έτσι έμελλε να τελειώσεις, ίσως ο Ουρανός ήταν το αξεπέραστο σύνδρομό σου, ίσως η Ελπίδα σου, ίσως και να’σουν Ουράνιος! Ναι τέλειωσες με το Black Star, το Μαύρο Αστέρι στη γλώσσα μου! Ας πούμε στον κόσμο αν θέλει να το δει, το βίντεο διαρκεί 10 πρώτα λεπτά και κάτι δεύτερα, είμαι δε σίγουρος ότι όποιος το δει, θα πει πως το δεκάλεπτο δεν του αρκεί
Παρακάτω παρατίθεται το τελευταίο τραγούδι σου Lazarus και η μετάφρασή του, σαν συνοδευτικό Requiem στον Ουράνιο δρόμο σου! Οι στίχοι όταν διαβάζονται απλώς, δεν εντυπωσιάζουν τόσο! Ενώ όταν συνοδεύονται από τις εικόνες του Βίντεο είναι ομολογουμένως συγκλονιστικοί και ανατριχιαστικοί!
Η μετάφραση δική μου, με προσπάθεια περιγραφής περισσότερο των νοημάτων και συναισθημάτων, παρά των λέξεων, αυτών καθ’εαυτών!
LAZARUS
(ΛΑΖΑΡΟΣ)
Look up here, I’m in heaven!
Κοίταξε ψηλά, εδώ, είμαι στον Παράδεισο!
I’v got scars that can’t be seen!
Έχω σημάδια από πληγές, που δε φαίνονται!
I’ve got drama, can’t be stolen!
Βιώνω δράμα, που δε μπορεί να κλαπεί!
Everybody knows me now !
Είμαι πασίγνωστος πλέον!
Look up here, man, I’m in danger!
Κοίταξε ψηλά, εδώ φίλε, κινδυνεύω!
I’ve got nothing left to lose!
Δε μου απέμεινε τίποτα να χάσω!
I’m so high it makes my brain whirl
Είμαι σε τέτοια έκσταση, που το μυαλό μου στροβιλίζεται!
Dropped my cell phone down below
Πέταξα το κινητό μου στο διάβολο!
Ain’t that just like me?
Έτσι δεν είμαι;
By the time I got to New York, I was living like a king!
Από τη στιγμή που βρέθηκα στη Νέα Υόρκη ζούσα σα Βασιλιάς!
Then I used all my money I was looking for your ass!
Μετά ξόδεψα όλα μου τα λεφτά, ψάχνοντας την ακολασία!
This way or no way You know, I’ll be free Just like that bluebird!
Όμως είτε έτσι, είτε αλλιώς, ξέρεις θα ελευθερωθώ, σαν εκείνο το γαλάζιο πουλάκι!
Now ain’t that just like me?
Τώρα έτσι δεν είμαι;
Oh I’ll Be free Just like that bluebird!
Ω, θα ελευθερωθώ ακριβώς σαν εκείνο, το γαλάζιο πουλάκι!
Oh I’ll be free
Ω θα ελευθερωθώ!
Ain’t that just like me?
Έτσι δεν είμαι;
Και η αναγνώριση της Θεότητάς σου από τους κοινούς θνητούς! Τέσσερις φορές πλατινένιος ο «Λάζαρος» μέσα σε μία βδομάδα αν και νεκρός, παρά τα προβλήματα στις πωλήσεις δίσκων! 30.000.000 προβολές του βίντεο (Lazarus) στο διαδίκτυο μέχρι 6/2/2016, δηλαδή εντός 27 ημερών!!
Έτσι είσαι φίλε David Bowie, έτσι ακριβώς, μην αμφιβάλλεις και ρωτάς και ξαναρωτάς! Έτσι είσαι, αφού το θέλησες κι'αφού το νόμισες ! Έτσι είσαι, γιατί το νόμισμα αυτό έχει αμύθητη αξία, έστω και αν χάρισμα πλάνης πολλές φορές!
Για να βάλουμε όμως το χέρι επί των τύπων των ήλων, προς χάρη των άλλων, και μη φοβηθείς ότι θα πονέσεις! Δεν πονάς πια και το ξέρεις καλά! Ναι έτσι ήσουν μια «πολυσχιδής, πληθωρική προσωπικότητα» δηλαδή, που άρεσε, γιατί ήσουν κάτι από τον καθένα μας, σε μια σπάνια σύνοψη, ενός άπειρου συνόλου χαρακτήρων!
Όμως μακάρι και’γω ο φτωχός και ο άσημος να έβρισκα και άλλες φορές τέτοιες αφορμές, τη σκέψη μου να βυθίσω σε σκέψεις βαθιές και ψυχές χαοτικές!
Γι’αυτό, ακριβώς γι’αυτό το ανακάτεμα, που στη σκέψη μου έκανες, σαν ελάχιστο φόρο τιμής, αφιερώνω στη μνήμη σου, με τη σειρά μου, τους στίχους που εσύ με ενέπνευσες να γράψω!
Μ’ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
ΕΝΟΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥ ΕΠΙΓΕΙΟΥ ΚΑΙ ΑΣΤΡΙΚΟΥ ΘΕΟΥ’!
«Και’συ που πίστεψες, πως ήσουνα Θεός
και πάντα έψαχνες τ’αέναο το φως!
Συχνά χανόσουνα, στ’αμείλικτο το «πως»
και σαν το Λάζαρο «Ανέστης» τελικώς!»
«DAVID BOWIE!
Τα πάντα γεύτηκες τ’ανθρωπινά
στ’ άστρα ανέβηκες τ’αλλαργινά!
Μα σαν το πίστεψες ήταν αργά
κι’ας τον Παράδεισο ήσουν μπροστά!
Ήσουνα άνθρωπος, όχι Θεός
κι’αν δεν το πίστεψες, ήσουν φτωχός!
Άστρο επίγειο με πλάνης φως
κι’ ο Ουρανός σου πλασματικός!
Μα αίφνης έπαψες να δίνεις φως
και τότε ένιωσες απολωλώς!
Στη Γη επέστρεψες ολοταχώς
σ’αρρώστια έπεσες, κρυφός καημός!
Κορμί διάτρητο, πληγές βαθιές
πληγές ανίατες καρκινικές!
Ευχές δεν έκανες και Προσευχές
κι’ούτε που ζήτησες παρηγοριές!
Ενώ στο θάνατο ήσουν μπροστά
χίλια σου πρέπουνε θαυμαστικά!
Τα μάτια έκλεισες με δυο κουμπιά
και την ελπίδα να δεις ξανά!
Βαριά τ’ανείπωτα τα μυστικά
να τα σηκώσεις πλέον αργά!
Αίφνης εγέρθηκες για δυο λεπτά
σκέφτηκες κι’έγραψες, στερνή φορά!
Ύστερα χόρεψες όπως παλιά
ξαναθυμήθηκες, πάρα πολλά!
Όμως τα βήματα ήταν αργά
αρρωστημένα, νωχελικά!
Κι’ύστερα κλείστηκες στα σκοτεινά
προτού τελειώσεις, είδες ξανά
παλιονομίσματα, χάπια χρυσά
μέχρι του Χάρου την αγκαλιά!
Και’δω που έπρεπε να κλείσω, δε μπορώ, αυτό που μου’ρχεται στο νου να μην το πω, γι’αυτό φίλε μου David γράψε παρακαλώ, ένα ακόμα μου χρησμό!
Τρεις κύκλοι ο Κόσμος όλος κι’όλος! Ο πρώτος είναι ο εμπειρικός! Ο δεύτερος ο διαισθητικός και ο τρίτος ο Εξωαισθητικός!
Στον πρώτο, φίλε Bowie ξέρουμε πολύ καλά τα σύμπαντα! Στο δεύτερο ξέρουμε, δε ξέρουμε, εδώ κάπου, όχι εσύ, εσύ δεν υπήρξες σίγουρα, αλλά εκεί υπάρχει μάλλον ο «Θεός!» Εσύ στα «κάλπικα νομίσματα, μονίμως δυστυχώς, γι’αυτό εδώ, βαριά τα σήμαντρα, στα άμοιρα αισθήματα! Εδώ, στο κύκλο αυτό, το δεύτερο, εδώ και το σχεδόν αδύνατο και η μανία σου να το φτάσεις, αυτό που πάντα ψηλότερα θ’ανεβαίνει και δύσκολα θα προφτάσεις!
Στον τρίτο Κύκλο το άβατο! Το άβατο, το απαράβατο, το απρόσιτο το αδιάβατο! Εδώ μη διανοηθείς να μπεις, γιατί θα τρελαθείς! Εδώ να δεις Θεούς και Ουρανούς και ίσως, άντε ας σου κάνω το χατίρι, «Σκιές, πολλές σκιές, επίγειες σκιές!»
Και κάτι ακόμα μην με πεις Φίλε David Bowie «αδιάβαστο» γιατί θα παρεξηγηθώ και αν στον άλλο κόσμο σ’ανταμώσω, εσένα που όλος ο κόσμος σε ξέρει, πως δε σ’ είδα, θα προσποιηθώ!
Με Τιμή
Σπύρος Κίκερης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας