ΠΡΟΛΗΨΗ ΑΘΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΥΨΕΙΣ (Μ'αφορμή τη μνήμη απώλειας των Συναδέλφων Καρσίκη - Θεοδώρου)

Σπύρου Κίκερη.

                             Επετειακό 8 Ιανουαρίου 1976

ΠΡΟΛΗΨΗ ΑΘΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΥΨΕΙΣ!


Μ'αφορμή τον Τραγικό θάνατο
των αξιαγάπητων ΣυναδέλφωνΧρήστου Καρσίκη ετών 28
και
Νίκου Θεοδώρου ετών 25!

Ιπτάμενοι και Θάνατοι!
Ιπτάμενοι και θάνατοι, πάντα είναι κοντά
γιατ'ειν'ο Χάρος άκαρδος και άσπλαχνα χτυπά!

Ψυχή δεν έχεις Χάροντα ούτε παλικαριά

σαν δε λυγάς ρε Χάροντα σ'αυτών τη λεβεντιά!

Αυτό που τόσο θέλανε!
Αυτό, που τόσο θέλανε, ρίσκα πως είχε ξέρανε
μα φόβος δεν τους έκαμπτε κι'ο χάρος δεν τους έσκιαζε
γιατί αυτό θέλανε τα ρίσκα τα ξεπέρναγε
γιατ'η ψυχή τους ξέρανε, πως και νεκρή θα πέταγε!

 

Ήταν ένα από τα πιο φριχτά ατυχήματα, που έζησα!

Ήταν ένα από τα χειρότερα από τα τόσα ατυχήματα που βίωσα στην 110 Πτέρυγα Μάχης (Λάρισα) και που με οδύνη θυμάμαι, για διάφορους λόγους!

  Σ’εμένα φύλαγε η Μοίρα και αυτόν τον κλονισμό. Ας δούμε το γιατί. Είχανπαρέλθει μόνο λίγες μέρες από την Πρωτοχρονιά! Ήταν σαν σήμερα οχτώ (8) Ιανουαρίου του 1976. Την Πρωτοχρονιά με το Χρήστο παίζαμε χαρτιά στο σπίτι του Στέφανου του Ξιφαρά!
Στη Μονάδα είχα καθήκοντα - βαριά κι'ασήκωτα - ήταν αυτά του Αξιωματικού Ασφαλείας Πτήσεων και ήμουν στον τέταρτο έτος άσκησης αυτών των υπέρμετρων για το βαθμό μου καθηκόντων με ικανή πλέον πείρα στο Αεροπορικό Ατύχημα και τη Διερεύνηση Ατυχημάτων!
Θα προσπαθήσω να μην μπω σε λεπτομέρειες, όμως η περίπτωση είναι ιδιάζουσα και ιδιαιτέρως διδάσκουσα! Με τους νεκρούς δεν παίζουμε, το ξέρω, το σέβομαι και το ασπάζομαι, όσο λίγα πράγματα!

  Όμως το χρέος, «ΧΡΕΟΣ» όπως και να 'χει, έστω ετεροχρονισμένα, για διδαχή στους νεότερους και αυτούς που ψηλά στις επάλξεις σήμερα στέκουν, μέσα στην ιδιαιτερότητα του όπλου μας και το πολυδιάστατο καθηκόντων και υποχρεώσεων!

Η Ανδροπρέπεια στη Δουλειά μας Δεδομένη!

  Η Ανδροπρέπεια στη δουλειά μας είναι δεδομένη, ο θαυμασμός που εισπράττουμε, από τα μάτια τρίτων, είναι μοναδικός! Ο Ναρκισσισμός, που εμείς γευόμαστε, είναι ανυπέρβλητος! Δεν χρειαζόμαστε, λοιπόν, αξεσουάρ και ενισχυτικά επαύξησης του δυναμισμού ούτε της ειδικότητάς μας ούτε και της προσωπικότητάς μας, προπάντων δε, δεν χρειαζόμαστε ενισχυτικά, που στην ουσία είναι μειωτικά και καταλυτικά!

Το Σαρκοφάγο Σκυλάδικο!

  Στη Λάρισα υπήρχε ένα πολύ κακό μαγαζί, ένα «Χάι Σκυλάδικο!» Ήταν ένα απόλυτο ξενυχτάδικο επί μόνιμης βάσης, με πρόγραμμα ελκυστικό, κονσομασιόν και όλα τα συναφή! Το μαγαζί αυτό λέγονταν «Μοκάμπο!»

  Κάποιοι Χειριστές σύχναζαν εκεί, και δυο τρεις ήταν μόνιμοι θαμώνες! Αυτοί ήταν και οι λεγόμενοι «διαφθορείς,» που παρέσυραν άλλους κυρίως μικρότερους!

  Τη Μοιραία μέρα, είχε προγραμματισθεί από την 344 Μοίρα Διώξεως Βομβαρδισμού (Μ Δ/Β) μια ενόργανη πτήση, ενός ζεύγους Αεροσκαφών (Α/Φ) F-84F σε νεφοσκεπή καιρό!

  Αρχηγός του σχηματισμού ήταν ο Ανθυποσμηναγός (Ανθσγος) Χρήστος Καρσίκης, από τη Νίκαια Πειραιά, ετών 28 και Νο2 ο Ανθσγος Νικόλαος Θεοδώρου από τη Θήβα, ετών 25!

  Ο καιρός δεν ήταν τόσο κακός, η νέφωση ήταν μεν συμπαγής αλλά ήπια με βάση νεφών περί τα 3000 - 3500 πόδια και οροφή περί τα 20.000! Αυτό το ξέρω καλά γιατί ήμουν αυτός, που είχε την αποκλειστικότητα δοκιμής καιρού, με Αεροσκάφος Τ-33 τόσο επί Διοίκησης Β. Δεληγεώργη, όσο και Γκίκα Βενετσάνου!

  Άκουσα το τραγικό συμβάν και άρχισα να τρέχω……κάποια στιγμή βρέθηκα στον Πύργο ελέγχου για ν’ακούσω τη μαγνητοταινία! Το άκουσμα ήταν και εκωφαντικό και εφιαλτικό! Θυμάμαι, σαν τώρα, τις φωνές τους στην απομαγνητοφώνηση και ομολογώ πως ήταν από τις χειρότερες και τραγικότερες εμπειρίες μου!

  Και άλλες φορές είχα ακούσει ανθρώπους λίγο πριν το τέλος τους και μετά τη συνειδητοποίηση του θανάτου! Όμως ομολογώ ότι αυτή ήταν η τρομακτικότερη και τραγικότερη!

  Η πάλη με τον «Χάροντα» ήταν μακρά, επίμονη, επίπονη και σκληρή, πολύ σκληρή! Τους παίδεψε πολύ, ο «άσπλαχνος» προτού τους πάρει!

Πάλη, εικοσιδύο (22) ολόκληρων λεπτών!

  Έχασαν τον έλεγχο απολύτως στην κάθοδο! Ο σχηματισμός των δύο Α/Φ διασπάσθηκε! Είκοσι δύο (22) ολόκληρα λεπτά μέσα στα σύννεφα, χωρίς να ξέρουν σε καμία φάση πως ήταν! Οριζόντια; Ανάστροφα; Πάνω; Κάτω; Παραισθήσεις όλων των ειδών, Επιταχύνσεις Ανεξέλεγκτες, πλήρης απώλεια ελέγχου, VERTIGO! Επικλήσεις Ύψιστων Θεοτήτων και μεταξύ τους λογής φράσεις συγκίνησης, λαχτάρας, απόγνωσης….!
Θυμάμαι τα λόγια τους απολύτως - δε ξεχνιούνται σε τέτοιες, περιπτώσεις, ούτε στην άλλη ζωή! Τα λόγια με προβλημάτισαν! Στην όψη του Χάρου ίσως όλοι κιοτεύουν, όλοι οι κοινοί θνητοί!
Όμως δυστυχώς ή ευτυχώς, κάποιοι τους Ιπτάμενους αποδέχτηκαν και παραδέχτηκαν, ασφαλώς σαν θνητούς, όχι όμως σαν κοινούς, αλλά σαν ιδιαίτερους και ξεχωριστούς!
Άλλωστε το πρώτο που ψέλισσαν με στεντόρεια φωνή, που έκαναν κόκκαλα και μνήμεςς να τρίζουν, εκεί στο εκκολαπτήριο των Αετών και των Αέρινων Γητευτών, τη Σχολή Ικάρων εννοώ, ήταν το Ήρωϊκό άσμα του Αεροπορου: " Κι'αν η Μοίρα το καλεί μια μέρα να πεθάνω, θέλω του Χάρου το φιλί μεσ'το Αεροπλάνο....!"

Κάρφωσαν κοντά στα Φάρσαλα!

  Κάρφωσαν κοντά στα Φάρσαλα « ίσως έφταιξαν!» Όμως πριν από αυτούς έφταιξαν άλλοι! Άλλοι είναι οι ηθικοί Αυτουργοί τούτων των «άδικων» Θανάτων!

  Είχαν αμφότεροι ξενυχτήσει στο «Μοκάμπο» -το απαίσιο και θανατηφόρο εκείνο σκυλάδικο πολυτελείας-, που και άλλους στο λαιμό του είχε πάρει!

  Οχτώ και τέταρτο (08:15) πήγαν στη Μοίρα, με μία ώρα και δέκα πέντε λεπτά καθυστέρηση! Στο Πρωινό briefing δε συμμετείχαν! Μεταξύ τους ενημέρωση δεν πρέπει να έγινε (Απαραίτητη προϋπόθεση, πριν την εκτέλεση πτήσεων!)

  Εννιά και σαράντα (09:40) κάρφωναν…….. πληρώνοντας ακριβά την προέκταση της ανδροπρέπειας στα ξενυχτάδικα και τους ουτοπικούς παραδείσους της θόλωσης!
Την ίδια μέρα ο Χρήστος θα'παιρνε την άδειά του, να προετοιμαστεί για το γάμο του και τη συνέχεια της ζωής του σε άλλη διάσταση!

  Δεν είχαν καταλάβει και οι δυο το πιο απλό "ότι τούτη η δουλειά κάθε άλλο παρά ανάγκη είχε από τέτοιες τροφοδοσίες!"

  Τί να τις κάνετε τις «παρδαλές» του μισοσκόταδου και τις «πανούκλες,» όταν οι πανέμορφες «κούκλες» της Λάρισας καίγονταν για μία σας ματιά; Ήσασταν, οι πλέον περιζήτητοι γαμπροί στη Λάρισα και το ξέρατε! Γιατί, λοιπόν; Γιατί;

  Και ήταν εκείνος, ο Χρήστος ο Καρσίκης, κυριολεκτικά, Απόλλωνας! Ένα πανέμορφο παλλικάρι, ιδιαίτερα ευχάριστο και αγαπητό! Με το γέλιο και το καλαμπούρι πάντα στο στόμα του και τη λεβεντιά και την απλότητα στην κωλότσεπή του!
Και η ειρωνεία της τύχης 29 του ιδίου μήνα είχε προγραμματίσει το Γάμο του, με την Αγαπημένη του! Ας ευχηθούμε στην άλλη του ζωή να είναι πιο τυχερός και πιο προσεκτικός!

Οι Επιβλέποντες!

  Και οι «επιβλέποντες;» Πού ήσαν οι επιβλέποντες; Καταρχάς ο προγραμματισμός, δυο Ανθυποσμηναγών με ένα χρόνο διαφορά; Δεν υπήρχαν επισμηναγοί, σμηναγοί στη Μοίρα, έστω Υποσμηναγοί;

Όλους κάπου εκεί στα χαμένα παιχνίδια μπορείς να τους ψάξεις, εκεί άβουλους και κρυμμένους, πνιγμένους στις ανθρώπινες αδυναμίες και ακαταλληλότητες!

  Όχι Κύριοι στην άσκηση των καθηκόντων μας και την εκπλήρωση των υποχρεώσεών μας δεν χωρά ολιγωρία και πλημμέλεια, πολύ δε περισσότερο, όταν οι υποχρεώσεις μας σχετίζονται, με την εξασφάλιση των προϋποθέσεων διαφύλαξης ανθρώπινων υπάρξεων!

  Και ανάμεσα σ’αυτούς τους επιβλέποντες ήμουν δυστυχώς και εγώ να πάρει η οργή….! Πόσες φορές δεν είπα το «Τσεκούρι» της ευθύνης να σηκώσω και στις βασικές μου προληπτικές υποχρεώσεις ν’ανταποκριθώ. Ας το’κανα, ας το’κανα κι’ας μ’έλεγαν «Κωλόπαιδο!»

  Αδύναμα όντα οι άνθρωποι και όμως θα πρέπει πάση θυσία, τις αδυναμίες μας να ξεπερνάμε σαν τις ευθύνες και άλλων έχουμε! Όχι μπρος στον  «προσεταιρισμό» άσχημων προσωνυμιών, «θανάτους» να προσεταιριζόμαστε!

  Κι’ύστερα κι’ύστερα τα κενά «Ακάλυπτες επιταγές και οι παραλείψεις, στους διαχρονικούς ισολογισμούς και οι τύψεις συνείδησης, πάντοτε παρούσες!

  Έπρεπε να σε σταματήσω φίλε Χρήστο, όμως πριν από σένα έπρεπε να σταματήσουμε δυναμικά από τις κακές συνήθειες τους προαγωγούς και μυητές σας! Έπρεπε να το κάνω Χρήστο και να σώσω το κεφάλι σου  για να το’χω «Απόλλωνα» να το κοιτώ, έστω και αν Αξιωματικός Επιχειρήσεων δεν ήμουν, Μοίραρχος, Υποδιοικητής και Διοικητής, έστω και αν ένας απλός Σμηναγός!

Και κάτι που μου'ρθε τώρα στο μυαλό, ποιος σήμερα θα μπορούσε να διανοηθεί ότι οι αίθουσες ενημερώσεως τότε, με ενημερώσεις που κράταγαν τουλάχιστον μία και πλέον ώρα, ήταν χειρότερες από "τεκέδες;" Ναι χειρότερες από "τεκέδες", σε κλειστούς και μη αεριζόμενους χώρους, γιατί σπάνια υπήρχε χειριστής να μην καπνίζει! Τα 3/4 και πλέον μ'ενα τσιγάρο κι'ένα καφέ για να ξαμολυθούν σε λίγο στουςσ Ελληνικούς Αιθέρες, προς εκτέλεση των αποστολών τους!

Αλλά μήπως το ίδιο δε γίνονταν στις αίθουσες συσκέψεων τψν Διοικητηρίων; Σήμερα τι γίνεται; Απόλυτα δε γνωρίζω όμως αυτό το κατάντημα, να συμβαίνει το αποκλείω!

Ήταν το δεύτερο μείζον ατύχημα του Χρήστου!

  Και μια και οι αναμνήσεις κατέκλυσαν το κεφάλι μου, νιώθω και πάλι για σκοπούς πρόληψης ν’αναφέρω ότι ο Καρσίκης στο πτητικό του παρελθόν, πάλι στη Λάρισα, είχε ξανά εμπλοκή σε μείζον ατύχημα! Επιτυχή εγκατάλειψη α/φ F-84F στην περιοχή Μπράλλου, όταν ένας αετός θρυμμάτισε την καλύπτρα του.

  Πρόεδρος της Επιτροπής Διερευνήσεως ορίσθηκε ο μετέπειτα «Στρατηλάτης» και Υπουργός Νικόλαος Κουρής! Μιας επιτροπής στην ουσία ανύπαρκτης, μιας επιτροπής ενός ατόμου, που δεν καταδέχθηκε ούτε στη Λάρισα να προσέλθει, ούτε να συσκεφθεί και να συμβουλευθεί κανέναν!

  Μόνος του συνέταξε ένα πόρισμα, που ήταν μακράν το χειρότερο και ελλιπέστατο που έχω ποτέ δει και φυσικά απόλυτα εναρμονισμένο, με το χαρακτήρα του! Σαν επαγγελματίας «καριερίστας» είχε με άλλα ν’ασχοληθεί, όπως η πλειονότης του είδους του!

  Ούτε λίγο, ούτε πολύ ο «ΑΝΘΡΩΠΟΣ» στο πόρισμά του, «Απαγόρευε στο εξής τις Εγκαταλείψεις!» Αν αυτό συνετέλεσε στη μη εγκατάλειψη του Χρήστου και του Νίκου, στο μοιραίο ατύχημα δεν το γνωρίζω, αν και μου φαίνεται πολύ πιθανό!

  Και για να κλείσουμε αυτή τη θλιβερή και διδακτική περίπτωση, υπογραμμίζω με ιδιαιτερότητα ότι υπάρχει ένα τραγούδι, που το ερμηνεύει φανταστικά η Μαρινέλλα και συμπεριλαμβάνεται στο δίσκο (Ρεσιτάλ Μαρινέλλας – Χατζή 1) Οι στίχοι του, που γράφτηκαν ειδικά γι’αυτούς, είναι οι εξής:

"Αν Είσαι Άντρας με καρδιά και πεις πως είχαν δέσει

το Χρίστο και το Νικολιό, μπρος του βοριά τη Θέση!

Τότε κι'η δική σου Μάνα, θα πεθάνει μεσ' το κλάμα!

Τότε κι'η δική σου Μάνα, θα πεθάνει μεσ'το κλάμα!"  

Αιωνία τους η Μνήμη!
Με Τιμή
Σπύρος Κίκερης