Σπύρου Κίκερη
ΑΤΥΧΗΜΑ F-16
(LOS LIANOS, ALBACETE, SPAIN)
26 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015 (16:40)
«Στην Άοκνη Προσπάθεια
Να’χετε τα Πρωτεία!
Απ’την Υπερπροσπάθεια
Σπάσανε τα Ηνία!»
«Σε σας Λειψά τα Νιάτα σας!
Λειψά τα Πεπρωμένα!
Γιατί η Περηφάνια σας
Ποτίζεται με Αίμα!»
ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Διθέσιο αεροσκάφος (Α/Φ) της Πολεμικής μας Αεροπορίας τύπου F-16 (Block 50), της 111 Πτέρυγας Μάχης / 341 Μοίρας, που συμμετείχε σε εκπαίδευση του NATO (TLP), στην Ισπανία, κατέπεσε και συνετρίβη κατά τη φάση της απογείωσης, εντός της πίστας Α/Φ!
Αποτέλεσμα της ανώμαλης πτώσης ήταν η πρόκληση πυρκαγιάς με απανωτές εκρήξεις, ο βίαιος θάνατος και των δύο πιλότων μας, Σμηναγών Παν. Λάσκαρη ετών 35 με ένα παιδί και Αθ. Ζάγκα ετών 31 με δυο παιδιά! Η απώλεια ζωής Εννέα ακόμα ατόμων και ο τραυματισμός εικοσιένα! Επίσης καταστράφηκαν ολοσχερώς δύο εκπαιδευτικά Alpha Jet και δύο Mirage-2000D.
Υπογραμμίζεται με ιδιαιτερότητα, ότι στη υπόψη εκπαίδευση, οι Έλληνες Πιλότοι πρωτεύουν, κατά κανόνα!
ΑΝΤΙ ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗΣ
Με βάση την *εμπειρία μου στην Ασφάλεια Πτήσεων, τη γνώση της νοοτροπίας των Χειριστών και την αεροπορική μου διαίσθηση, είμαι σίγουρος, ότι το μεν ατύχημα οφείλεται σε τρομερή συγκυρία ατυχών και ανυπέρβλητων συμπτώσεων (νόμος Μέρφυ!)
Ο δε θάνατος των Χειριστών, στην υπερπροσπάθεια αποφυγής της πτώσης, στο συγκεκριμένο χώρο, προκειμένου ν’αποφευχθούν, τα όσα συνέβησαν!
*Προσωπικά έχω βιώσει εντονότατα το Αεροπορικό Ατύχημα, δεδομένου ότι άσκησα καθήκοντα Αξιωματικού Ασφαλείας Πτήσεων και Διερευνήσεως της 110 Πτέρυγας, Μάχης για πολλά χρόνια, με σκληρά και επώδυνα ατυχήματα!
Εκεί λοιπόν ένιωσα συνειδητά τις διαστάσεις του ψυχισμού μου, να μεγεθύνονται ραγδαία προς τα δύο άκρα! Την άκρα ευαισθησία –όπου και η φύση μου – και την άκρα «σκληρότητα ή ανθεκτικότητα» -όπου και η θέση μου – για ν’αντέχω!
Ν’αντέχω στις σάρκες των συναδέλφων, που μάζευα και το καυτό τους αίμα που πρώτος άγγιζα! Τί να πρωτοθυμηθώ Θεέ μου; Τί;
Εμείς οι Ιπτάμενοι της Π.Α την ιδέα του ατυχήματος, του σοβαρού, τραυματισμού και του θανάτου τη βιώνουμε έμμεσα από πολύ νωρίς!
Οι Σμηναγοί Παπαμιχαήλ και Πέτροβας, ήταν το πρώτο χτύπημα ,για παράδειγμα, στη «μαλακή» ψυχή ενός ευαίσθητου παιδιού, πρωτοετή Ικάρου το 1965! Ήταν οι πρώτοι επιτηρητές και από τους πρώτους Ιπταμένους που γνώρισα! Μετά από δύο ή τρεις μέρες, έπεσαν στον Βόρειο Ευβοϊκό σε νυχτερινή πτήση! Ο πρώτος πνίγηκε, ο άλλος σώθηκε παλεύοντας οχτώ ώρες με τα κύματα!
Με το που πήγα στη Λάρισα, σε πολεμική Μοίρα, είδα τον Ανθυποσμηναγό, Αναστ. Τυροβολά, ένα χρόνο παλαιότερό μου να καίγεται «Ζωντανός» εντός του Αεροδρομίου, στην προέκταση του διαδρόμου ‘‘26’’, ελάχιστα από τα κτίρια που διαμέναμε!
Ακολούθησαν κι’άλλοι κι’άλλοι, ας αντιπαρέλθουμε τις λεπτομέρειες. Για σκεφτείτε, το θάνατο να τον αντιμετωπίζεις, σαν λεπτομέρεια! Ρε πόσο μεγαλόκαρδα είναι τούτα τα λεβεντόπαιδα; Πόσο; Να γιατί τα πιάνει το παράπονο εύκολα Κύριοι «Ταγοί» στις αστοχίες σας!
Μετά ήρθα αντιμέτωπος πρόσωπο με πρόσωπο τόσο με το ατύχημα, όσο και με το θάνατο! Όχι δεν θα πω για τα δικά μου τα παρ’ολίγον, αυτά αν δεν είναι λεπτομέρειες!
Θα πώ για την λιποθυμία του Γιατρού, όταν πρωτοαντικρίσαμε το σώμα του Ανθυποσμηναγού Γιουλμπασάνη, που ελάχιστα πριν, είχε καρφώσει στο πεδίο βολής του Αμπελώνα!
Θα πω για το σώμα του Θόδωρου του Τσίρκα, που είχε γίνει ένα με τα συντρίμμια του αεροπλάνου, προσπαθώντας να καταλάβω, περί τίνος επρόκειτο, ήταν δηλαδή σάρκα ή κάτι άλλο!
Κι’ακόμα θα πω για τον Αντρέα το Γιούλη που τον μεταφέραμε στα χέρια, με τον Παναγιώτη τον Αγγελόπουλο (Υποδιοικητή Μονάδος), στο Νοσοκομειακό κι’εκείνος ωρύονταν «Ζει! Ζει!» κι’εγώ βλέποντας το αίμα από τ’αφτιά και το στόμα του, να λέω «δε Ζει, σε ζει » Κε Αγγελόπουλε!
Τί να πρωτοθυμηθώ Θεέ μου; Τί; Τους δυο συμμαθητές μου και αδελφικούς μου φίλους που κατακάηκαν, σε μία βδομάδα μέσα από σοβαρά ατυχήματα, χωρίς να χάσουν τη ζωή τους!
Ή την περίπτωση του Κώστα του Κουλούρη, πρωτοετή μου στη Σχολή και συνθαλαμιζόμενό μου, που προσγειώθηκε αναγκαστικά στη Λάρισα λόγω βλάβης και κατακάηκε για να καταλήξει φωτογράφος στο Νοσοκομείο της Αεροπορίας (251ΓΝΑ)! Αυτός λοιπόν όταν με είδε μόλις είχε βγει από το κατεστραμμένο Α/Φ, πάλευε μάταια, να βγάλει τα γάντια του, για να με χαιρετίσει κι’εκείνα είχαν γίνει ένα με τις σάρκες του!
Όμως εκτιμώ ότι θα’ταν καλύτερα να σταματήσουμε εδώ! Απλά ότι είπα το είπα για να αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε πως διεγείρεται ο ψυχισμός του κάθε Ιπταμένου και οι ευαισθησίες του, σε κάθε σχετικό γεγονός!
ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗΣ
29 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015
Παρακολουθώντας με δέος, τις στερνές τις σκηνές
στων Μεγάλων Γενναίων τις Μεγάλες Στιγμές!
Ματώνουνε μέσα μου, πληγές ψυχικές
σαν Φόνισσες θύμησες, ξυπνάνε το χθες!
ΠΟΥ ΠΑΤΕ ΑΪΤΟΙ ΜΟΥ;
ΠΟΥ ΠΑΤΕ ΑΪΤΟΙ ΜΟΥ;
Πού πάτε Αϊτοί μου; Τρανοί μου, πού πάτε;
Γαλάζια και Άσπρα, γιατί μου φοράτε;
Ανάστροφα, Θε μου, γιατί μου πετάτε;
Αϊτοί μου τρομάζω! Γιατί δε μιλάτε;
Πού πάτε Αϊτοί μου; Τρανοί μου πού πάτε;
Πού πάτε καλοί μου; Αγγέλοι πού πάτε;
Πού πάτε καλοί μου; Αγγέλοι πού πάτε;
Πού πάτε Χριστοί μου; Θεοί μου πού πάτε;
Ποιο Χρέος, ποιο Τάμα, μαζί το ξοφλάτε;
Πού πάτε Αϊτοί μου; Τρανοί μου πού πάτε;
Ποιο μάτι σας βρήκε εκεί που πονάτε;
Σας το’πα ζηλεύουν, ψηλά που πετάτε!
Σας το’πα Ζηλεύουν, που πάντα νικάτε!
Πού πάτε Αϊτοί μου; Τρανοί μου, πού πάτε;
Στου Χάρου τα σκάφη, εσείς, πώς χωράτε;
Το φράγμα της λύπης, γιατί μου το σπάτε
και πόνο και δάκρυ και πίκρα κερνάτε;
Πού πάτε Αϊτοί μου; Τρανοί μου πού πάτε;
Σαν Άστρα που πέφτουν κι’ευχές που γεννάνε;
Ποια Μοίρα προστάζει, κοντά της να πάτε
και σεις δεν αρνείστε και ακολουθάτε!
Πού πάτε Αϊτοί μου; Τρανοί μου πού πάτε;
Κι’o Ήλιος και τ’άστρα κεράκια κρατάνε!
Και κλαιν’οι Αγγέλοι και μοιρολογάνε
κι’ας ξέρουν, καλοί μου, πως σας καρτεράνε!
Πού πάτε Αϊτοί μου; Τρανοί μου πού πάτε;
Σταυρούς φορτωμένοι, χωρίς να βογκάτε!
Πού πάτε Γενναίοι, Λεβέντες πού πάτε;
Πού πάτε αδέλφια, παιδιά μου πού πάτε;
Πού πάτε Αϊτοί μου; Τρανοί μου, πού πάτε;
Ανάμεσα στ’άστρα, εσείς τι ζητάτε;
Γυρίστε Αϊτοί μου! Γυρίστε! Πού πάτε;
Φοβάμαι Αϊτοί μου! Φοβάμαι! Φοβάμαι!
Πού πάτε Αϊτοί μου, Τρανοί μου πού πάτε;
Ρωτάω, Καλοί μου, μα δε μ’απαντάτε!
Το μάτι θολώνει, Θεοί μου βοηθάτε!
Αϊτοί μου σας χάνω! Ακόμα πετάτε;
Τα μάτια μου κλείνω, θαρρώ πως κοιμάμαι!
Σε Πύλη Μεγάλη, το βλέπω, περνάτε!
Αρχάγγελος κράζει, «ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ΔΟΞΑΣΤΕ!»
Τα μάτια ανοίγω, δεν κλαίω, κοιτάξτε!
Με Τιμή
Σπύρος Κίκερης
Χωρίς λόγια..!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε Αγαπητέ ευχαριστώ!
ΑπάντησηΔιαγραφή